Czy można przewidzieć wystąpienie migotania przedsionków u pacjentów po chirurgicznej rewaskularyzacji naczyń wieńcowych?

Wstęp: Patogenezy migotania przedsionków (AF) po chirurgicznej rewaskularyzacji naczyń wieńcowych jak dotychczas nie określono jednoznacznie. Celem pracy było ustalenie czynników warunkujących wystąpienie AF u pacjentów po chirurgicznej rewaskularyzacji naczyń wieńcowych (CABG). Materiał i metody: Badaniem objęto 325 kolejnych chorych (w tym 242 mężczyzn) w wieku 38–83 lat, śr. wieku 60,02 roku, poddanych chirurgicznej rewaskularyzacji naczyń wieńcowych. Pacjentów monitorowano elektrokardiograficznie przez 3 doby po operacji. W ciągu 3 dób po operacji u 100 chorych wystąpiło AF (30,76%). Pacjentów podzielono na dwie grupy: grupa A - 100 chorych, u których po operacji wystąpiły napady AF, i grupa B - 100 wybranych losowo osób bez napadów AF. Uwzględniając wiele czynników, porównano chorych z obu grup. Wyniki: Chorzy z grupy A byli starsi (66,04 ± 7,88 vs. 60,49 ± 9,74; p = 0,0001), częściej chorowali na cukrzycę (28% vs. 11%; p = 0,02), w przeszłości przebyli zawał ściany tylno- dolnej serca (12% vs. 4%; p = 0,037), charakteryzowali się większym wymiarem lewego przedsionka (38,85 ± 4,27 vs. 37,22 ± 4,82; p = 0,012) oraz częściej występowały u nich napady AF przed operacją (22% vs. 4%; p = 0,001). Migotanie przedsionków najczęściej występowało w 2. dobie po operacji. Wnioski: Czynniki istotnie związane z AF po operacji to: zaawansowany wiek, powiększenie lewego przedsionka, cukrzyca, przebyty zawał ściany tylno-dolnej mięśnia sercowego oraz incydent AF przed operacją. (Folia Cardiol. 2004; 11: 455–462

Czy można przewidzieć wystąpienie migotania przedsionków u pacjentów po chirurgicznej rewaskularyzacji naczyń wieńcowych?

Wstęp: Patogenezy migotania przedsionków (AF) po chirurgicznej rewaskularyzacji naczyń wieńcowych jak dotychczas nie określono jednoznacznie. Celem pracy było ustalenie czynników warunkujących wystąpienie AF u pacjentów po chirurgicznej rewaskularyzacji naczyń wieńcowych (CABG). Materiał i metody: Badaniem objęto 325 kolejnych chorych (w tym 242 mężczyzn) w wieku 38–83 lat, śr. wieku 60,02 roku, poddanych chirurgicznej rewaskularyzacji naczyń wieńcowych. Pacjentów monitorowano elektrokardiograficznie przez 3 doby po operacji. W ciągu 3 dób po operacji u 100 chorych wystąpiło AF (30,76%). Pacjentów podzielono na dwie grupy: grupa A - 100 chorych, u których po operacji wystąpiły napady AF, i grupa B - 100 wybranych losowo osób bez napadów AF. Uwzględniając wiele czynników, porównano chorych z obu grup. Wyniki: Chorzy z grupy A byli starsi (66,04 ± 7,88 vs. 60,49 ± 9,74; p = 0,0001), częściej chorowali na cukrzycę (28% vs. 11%; p = 0,02), w przeszłości przebyli zawał ściany tylno- dolnej serca (12% vs. 4%; p = 0,037), charakteryzowali się większym wymiarem lewego przedsionka (38,85 ± 4,27 vs. 37,22 ± 4,82; p = 0,012) oraz częściej występowały u nich napady AF przed operacją (22% vs. 4%; p = 0,001). Migotanie przedsionków najczęściej występowało w 2. dobie po operacji. Wnioski: Czynniki istotnie związane z AF po operacji to: zaawansowany wiek, powiększenie lewego przedsionka, cukrzyca, przebyty zawał ściany tylno-dolnej mięśnia sercowego oraz incydent AF przed operacją. (Folia Cardiol. 2004; 11: 455–462

Hypertensive effect of downregulation of the opioid system in mouse model of different activity of the endogenous opioid system

The opioid system is well-known for its role in modulating nociception and addiction development. However, there are premises that the endogenous opioid system may also affect blood pressure. The main goal of the present study was to determine the impact of different endogenous opioid system activity and its pharmacological blockade on blood pressure. Moreover, we examined the vascular function in hyper- and hypoactive states of the opioid system and its pharmacological modification. In our study, we used two mouse lines which are divergently bred for high (HA) and low (LA) swim stress-induced analgesia. The obtained results indicated that individuals with low endogenous opioid system activity have higher basal blood pressure compared to those with a hyperactive opioid system. Additionally, naloxone administration only resulted in the elevation of blood pressure in HA mice. We also showed that the hypoactive opioid system contributes to impaired vascular relaxation independent of endothelium, which corresponded with decreased guanylyl cyclase levels in the aorta. Together, these data suggest that higher basal blood pressure in LA mice is a result of disturbed mechanisms in vascular relaxation in smooth muscle cells. We believe that a novel mechanism which involves endogenous opioid system activity in the regulation of blood pressure will be a promising target for further studies in hypertension development

Czy redukcja przerostu lewej komory po korekcji chirurgicznej zwężenia zastawki aortalnej jest związana z rozmiarem wszczepionej zastawki?

Wstęp: Jednym z oczekiwanych skutków korekcji chirurgicznej zwężenia zastawki aortalnej jest redukcja zwiększonej masy mięśnia lewej komory. Celem pracy była ocena redukcji przerostu lewej komory serca po operacji wszczepienia sztucznej zastawki w ujście aortalne (AVR) z powodu jego zwężenia w zależności od rozmiaru implantowanej zastawki. Materiał i metody: Badania przeprowadzono w grupie 191 pacjentów zakwalifikowanych w latach 1997-1999 do AVR z powodu izolowanego zwężenia zastawki aortalnej. W badanej grupie było 116 mężczyzn (59%) i 75 kobiet (41%) w średnim wieku 61,5 &plusmn; 10 lat (32&#8211;82 lat). Stopień przerostu lewej komory serca przedstawiono jako sumę grubości ścian tylnej i przegrody międzykomorowej (LVWT) oraz masy lewej komory serca (LVM) i jej wskaźnika (LVMI). Porównano wyniki badań echokardiograficznych, wykonanych przed operacją i po średnio 18 miesiącach po AVR. Redukcję przerostu lewej komory serca oceniano jako zmniejszenie LVM, LVMI oraz LVWT. Wyniki: Redukcja LVMI wynosiła 18% u kobiet i 22% u mężczyzn; LVWT zmniejszył się w obu grupach o 16%. Wartości LVMI wróciły do normy u 13 kobiet (17%) i 28 mężczyzn (24%). U 18 kobiet (24%) i 20 mężczyzn (17%) nie stwierdzono redukcji LVMI. Wykazano dodatnią korelację (r = 0,27; p = 0,004) redukcji LVMI z efektywną powierzchnią przepływu przez zastawkę, natomiast redukcja przerostu lewej komory serca w grupach z implantowaną zastawką o średnicy < 23 mm i ł 23 mm była podobna. Wnioski: Redukcja przerostu lewej komory serca po operacji wszczepienia sztucznej mechanicznej zastawki aortalnej z powodu zwężenia ujścia nie zależy od rozmiaru wszczepionej zastawki, pod warunkiem, że efektywna powierzchnia przepływu przez zastawkę jest prawidłowa. Stopień redukcji przerostu lewej komory serca po 18 miesiącach od wymiany zastawki aortalnej jest podobny w grupie kobiet i mężczyzn. (Folia Cardiol. 2003; 10: 111-118

Czy redukcja przerostu lewej komory po korekcji chirurgicznej zwężenia zastawki aortalnej jest związana z rozmiarem wszczepionej zastawki?

Wstęp: Jednym z oczekiwanych skutków korekcji chirurgicznej zwężenia zastawki aortalnej jest redukcja zwiększonej masy mięśnia lewej komory. Celem pracy była ocena redukcji przerostu lewej komory serca po operacji wszczepienia sztucznej zastawki w ujście aortalne (AVR) z powodu jego zwężenia w zależności od rozmiaru implantowanej zastawki. Materiał i metody: Badania przeprowadzono w grupie 191 pacjentów zakwalifikowanych w latach 1997-1999 do AVR z powodu izolowanego zwężenia zastawki aortalnej. W badanej grupie było 116 mężczyzn (59%) i 75 kobiet (41%) w średnim wieku 61,5 &plusmn; 10 lat (32&#8211;82 lat). Stopień przerostu lewej komory serca przedstawiono jako sumę grubości ścian tylnej i przegrody międzykomorowej (LVWT) oraz masy lewej komory serca (LVM) i jej wskaźnika (LVMI). Porównano wyniki badań echokardiograficznych, wykonanych przed operacją i po średnio 18 miesiącach po AVR. Redukcję przerostu lewej komory serca oceniano jako zmniejszenie LVM, LVMI oraz LVWT. Wyniki: Redukcja LVMI wynosiła 18% u kobiet i 22% u mężczyzn; LVWT zmniejszył się w obu grupach o 16%. Wartości LVMI wróciły do normy u 13 kobiet (17%) i 28 mężczyzn (24%). U 18 kobiet (24%) i 20 mężczyzn (17%) nie stwierdzono redukcji LVMI. Wykazano dodatnią korelację (r = 0,27; p = 0,004) redukcji LVMI z efektywną powierzchnią przepływu przez zastawkę, natomiast redukcja przerostu lewej komory serca w grupach z implantowaną zastawką o średnicy < 23 mm i ł 23 mm była podobna. Wnioski: Redukcja przerostu lewej komory serca po operacji wszczepienia sztucznej mechanicznej zastawki aortalnej z powodu zwężenia ujścia nie zależy od rozmiaru wszczepionej zastawki, pod warunkiem, że efektywna powierzchnia przepływu przez zastawkę jest prawidłowa. Stopień redukcji przerostu lewej komory serca po 18 miesiącach od wymiany zastawki aortalnej jest podobny w grupie kobiet i mężczyzn. (Folia Cardiol. 2003; 10: 111-118

Host-Derived Smooth Muscle Cells Accumulate in Cardiac Allografts: Role of Inflammation and Monocyte Chemoattractant Protein 1

Transplant arteriosclerosis is characterized by inflammation and intimal thickening caused by accumulation of smooth muscle cells (SMCs) both from donor and recipient. We assessed the relationship between clinical factors and the presence of host-derived SMCs in 124 myocardial biopsies from 26 consecutive patients who received hearts from opposite-sex donors. Clinical and demographic information was obtained from the patients' medical records. Host-derived SMCs accounted for 3.35±2.3% of cells in arterioles (range, 0.08–12.51%). As shown by linear regression analysis, an increased number of SMCs was associated with rejection grade (mean, 1.41±1.03, p = 0.034) and the number of leukocytes (19.1±12.7 per 20 high-power fields, p = 0.01). The accumulation of host-derived SMCs was associated with an increased number of leukocytes in the allografts. In vitro, monocyte chemoattractant protein 1 (MCP-1) released from leukocytes was crucial for SMC migration. After heart allotransplantion, mice treated with MCP-1-specific antibodies had significantly fewer host-derived SMCs in the grafts than mice treated with isotypic antibody controls. We conclude that the number of host-derived SMCs in human cardiac allografts is associated with the rejection grade and that MCP-1 may play pivotal role in recruiting host-derived SMCs into cardiac allografts

A High Red Blood Cell Distribution Width Predicts Failure of Arteriovenous Fistula

In hemodialysis patients, a native arteriovenous fistula (AVF) is the preferred form of permanent vascular access. Despite recent improvements, vascular access dysfunction remains an important cause of morbidity in these patients. In this prospective observational cohort study, we evaluated potential risk factors for native AVF dysfunction. We included 68 patients with chronic renal disease stage 5 eligible for AVF construction at the Department of General and Vascular Surgery, Central Clinical Hospital Ministry of Internal Affairs, Warsaw, Poland. Patient characteristics and biochemical parameters associated with increased risk for AVF failure were identified using Cox proportional hazards models. Vessel biopsies were analyzed for inflammatory cells and potential associations with biochemical parameters. In multivariable analysis, independent predictors of AVF dysfunction were the number of white blood cells (hazard ratio [HR] 1.67; 95% confidence interval [CI] 1.24 to 2.25; p<0.001), monocyte number (HR 0.02; 95% CI 0.00 to 0.21; p = 0.001), and red blood cell distribution width (RDW) (HR 1.44; 95% CI 1.17 to 1.78; p<0.001). RDW was the only significant factor in receiver operating characteristic curve analysis (area under the curve 0.644; CI 0.51 to 0.76; p = 0.046). RDW>16.2% was associated with a significantly reduced AVF patency frequency 24 months after surgery. Immunohistochemical analysis revealed CD45-positive cells in the artery/vein of 39% of patients and CD68-positive cells in 37%. Patients with CD68-positive cells in the vessels had significantly higher white blood cell count. We conclude that RDW, a readily available laboratory value, is a novel prognostic marker for AVF failure. Further studies are warranted to establish the mechanistic link between high RDW and AVF failure

Intravascular hemolysis after multiple valvular replacement procedures - a case raport

Intravascular hemolysis after multiple valvular replacement procedures - a case raport: A case of an intravascular hemolysis after multiple aortic and mitral valves replacement is described. Hemolysis was observed after second and third operation of mitral valve prosthesis due to prosthesis dysfunction - paravalvular leak. We discuss the possibilities of treatment, difficulties in decision making in a patient who is in good condition but hemolysis is clinically significant, not amenable to conventional treatment and there is an increased risk of another operation