ACE inhibitor therapy: Possible effective prevention of new-onset atrial fibrillation following cardiac surgery

Background: Atrial fibrillation (AF) is a common complication after coronary artery bypass grafting (CABG). The aims of the study were to assess possible predictors and identify modes of prevention of new-onset AF following coronary surgery. Methods: Retrospective clinical and statistical analysis was made of the medical records of 217 patients who had undergone coronary surgery. Results: AF occurred in 28% (61/217) of the patients. In univariate analysis the age of the patients with AF was higher (p = 0.0033), they had a longer history of coronary disease (p = 0.0417) and more had > 3 grafts (p < 0.05). Low ejection fraction (< 40%) was also a risk factor of arrhythmia (p < 0.0001). In multivariate regression analysis two independent predictors of AF were identified: no ACE inhibitor treatment before surgery (p = 0.0005) and age > 60 years (p < 0.01). Patients with AF had a higher mean heart rate after the procedure: 115 &#177; 34 vs. 78 &#177; 21/min (p < 0.0005). Patients treated with ACE inhibitors before and after surgery had a lower incidence of AF than non-treated patients: 8% vs. 48% (p < 0.0001) and 4% vs. 61%, p < 0.0001) respectively. Beta-blocker treatment before and after surgery resulted in a lower incidence of AF: at 23% vs. 75% (p < 0.001) and 19% vs. 96% (p < 0.0001), respectively. Conclusions: No ACE inhibitor therapy before surgery, advanced age, low ejection fraction, high post-procedure heart rate, duration of coronary disease and the number of grafts (corresponding to the length of the procedure) were found to be strong probable predictors of AF following cardiac surgery. ACE inhibitor therapy may be effective in the prevention of newonset AF. Treatment based on individual variables is crucial for proper treatment and to diminish the risk of arrhythmia. (Cardiol J 2007; 14: 274-280

Czy można przewidzieć wystąpienie migotania przedsionków u pacjentów po chirurgicznej rewaskularyzacji naczyń wieńcowych?

Wstęp: Patogenezy migotania przedsionków (AF) po chirurgicznej rewaskularyzacji naczyń wieńcowych jak dotychczas nie określono jednoznacznie. Celem pracy było ustalenie czynników warunkujących wystąpienie AF u pacjentów po chirurgicznej rewaskularyzacji naczyń wieńcowych (CABG). Materiał i metody: Badaniem objęto 325 kolejnych chorych (w tym 242 mężczyzn) w wieku 38&#8211;83 lat, śr. wieku 60,02 roku, poddanych chirurgicznej rewaskularyzacji naczyń wieńcowych. Pacjentów monitorowano elektrokardiograficznie przez 3 doby po operacji. W ciągu 3 dób po operacji u 100 chorych wystąpiło AF (30,76%). Pacjentów podzielono na dwie grupy: grupa A - 100 chorych, u których po operacji wystąpiły napady AF, i grupa B - 100 wybranych losowo osób bez napadów AF. Uwzględniając wiele czynników, porównano chorych z obu grup. Wyniki: Chorzy z grupy A byli starsi (66,04 &plusmn; 7,88 vs. 60,49 &plusmn; 9,74; p = 0,0001), częściej chorowali na cukrzycę (28% vs. 11%; p = 0,02), w przeszłości przebyli zawał ściany tylno- dolnej serca (12% vs. 4%; p = 0,037), charakteryzowali się większym wymiarem lewego przedsionka (38,85 &plusmn; 4,27 vs. 37,22 &plusmn; 4,82; p = 0,012) oraz częściej występowały u nich napady AF przed operacją (22% vs. 4%; p = 0,001). Migotanie przedsionków najczęściej występowało w 2. dobie po operacji. Wnioski: Czynniki istotnie związane z AF po operacji to: zaawansowany wiek, powiększenie lewego przedsionka, cukrzyca, przebyty zawał ściany tylno-dolnej mięśnia sercowego oraz incydent AF przed operacją. (Folia Cardiol. 2004; 11: 455&#8211;462

Czy można przewidzieć wystąpienie migotania przedsionków u pacjentów po chirurgicznej rewaskularyzacji naczyń wieńcowych?

Wstęp: Patogenezy migotania przedsionków (AF) po chirurgicznej rewaskularyzacji naczyń wieńcowych jak dotychczas nie określono jednoznacznie. Celem pracy było ustalenie czynników warunkujących wystąpienie AF u pacjentów po chirurgicznej rewaskularyzacji naczyń wieńcowych (CABG). Materiał i metody: Badaniem objęto 325 kolejnych chorych (w tym 242 mężczyzn) w wieku 38&#8211;83 lat, śr. wieku 60,02 roku, poddanych chirurgicznej rewaskularyzacji naczyń wieńcowych. Pacjentów monitorowano elektrokardiograficznie przez 3 doby po operacji. W ciągu 3 dób po operacji u 100 chorych wystąpiło AF (30,76%). Pacjentów podzielono na dwie grupy: grupa A - 100 chorych, u których po operacji wystąpiły napady AF, i grupa B - 100 wybranych losowo osób bez napadów AF. Uwzględniając wiele czynników, porównano chorych z obu grup. Wyniki: Chorzy z grupy A byli starsi (66,04 &plusmn; 7,88 vs. 60,49 &plusmn; 9,74; p = 0,0001), częściej chorowali na cukrzycę (28% vs. 11%; p = 0,02), w przeszłości przebyli zawał ściany tylno- dolnej serca (12% vs. 4%; p = 0,037), charakteryzowali się większym wymiarem lewego przedsionka (38,85 &plusmn; 4,27 vs. 37,22 &plusmn; 4,82; p = 0,012) oraz częściej występowały u nich napady AF przed operacją (22% vs. 4%; p = 0,001). Migotanie przedsionków najczęściej występowało w 2. dobie po operacji. Wnioski: Czynniki istotnie związane z AF po operacji to: zaawansowany wiek, powiększenie lewego przedsionka, cukrzyca, przebyty zawał ściany tylno-dolnej mięśnia sercowego oraz incydent AF przed operacją. (Folia Cardiol. 2004; 11: 455&#8211;462

Right atrial myxoma as an atypical source of pulmonary embolism

The most common primary benign heart tumor is myxoma, located only 15–20% in the right atrium. Right heart tumors are a rare cause of pulmonary embolism. In this paper, we present a case report of a 42-year old patient with a tumor of the right atrium and acute pulmonary embolism. The described case confirms the important role of imaging modalities in the diagnosis of proliferative changes in the heart.The most common primary benign heart tumor is myxoma, located only 10–20% in the right atrium. Right heart tumors are a rare cause of pulmonary embolism. In this paper, we present a case report of a 42-year old patient with a tumor of the right atrium and acute pulmonary embolism. The described case confirms the important role of imaging modalities in the diagnosis of proliferative changes in the heart

Echokardiograficzna ocena złożonego mechanizmu ciężkiej niedomykalności mitralnej u pacjentki 59-letniej — współistnienie wypadania segmentu P2 z częściowym rozszczepem tylnego płatka zastawki mitralnej

Pacjentka 59-letnia z nadciśnieniem tętniczym i hipercholesterolemią została przyjęta do kliniki kardiologii z powodu znacznego pogorszenia tolerancji wysiłku (do IV klasy wg NYHA), narastającej duszności (do spoczynkowej włącznie) oraz znacznego stopnia obrzęków obwodowych i cech retencji płynów. W EKG stwierdzono rytm zatokowy, miarowy o częstości 72/min, zespoły QS w odprowadzeniach I i aVL, ujemne załamki T w odprowadzeniach III i aVF oraz pojedyncze monomorficzne pobudzenia dodatkowe pochodzenia komorowego

Tętniak prawdziwy po bezobjawowym zawale dolnej ściany lewej komory jako podłoże ciężkiej wtórnej niedomykalności mitralnej

Przedstawiony opis przypadku ukazuje nietypowy, bezobjawowy przebieg choroby wieńcowej z wytworzeniem tętniaka prawdziwego lewej komory, powodującego ciężką, przez długi czas skąpoobjawową, niedomykalność zastawki mitralnej

A High Red Blood Cell Distribution Width Predicts Failure of Arteriovenous Fistula

In hemodialysis patients, a native arteriovenous fistula (AVF) is the preferred form of permanent vascular access. Despite recent improvements, vascular access dysfunction remains an important cause of morbidity in these patients. In this prospective observational cohort study, we evaluated potential risk factors for native AVF dysfunction. We included 68 patients with chronic renal disease stage 5 eligible for AVF construction at the Department of General and Vascular Surgery, Central Clinical Hospital Ministry of Internal Affairs, Warsaw, Poland. Patient characteristics and biochemical parameters associated with increased risk for AVF failure were identified using Cox proportional hazards models. Vessel biopsies were analyzed for inflammatory cells and potential associations with biochemical parameters. In multivariable analysis, independent predictors of AVF dysfunction were the number of white blood cells (hazard ratio [HR] 1.67; 95% confidence interval [CI] 1.24 to 2.25; p<0.001), monocyte number (HR 0.02; 95% CI 0.00 to 0.21; p = 0.001), and red blood cell distribution width (RDW) (HR 1.44; 95% CI 1.17 to 1.78; p<0.001). RDW was the only significant factor in receiver operating characteristic curve analysis (area under the curve 0.644; CI 0.51 to 0.76; p = 0.046). RDW>16.2% was associated with a significantly reduced AVF patency frequency 24 months after surgery. Immunohistochemical analysis revealed CD45-positive cells in the artery/vein of 39% of patients and CD68-positive cells in 37%. Patients with CD68-positive cells in the vessels had significantly higher white blood cell count. We conclude that RDW, a readily available laboratory value, is a novel prognostic marker for AVF failure. Further studies are warranted to establish the mechanistic link between high RDW and AVF failure