Η επίδραση του ελληνικού παραδοσιακού χορού στην ψυχική υγεία-ευεξία των μητέρων

Σκοπός της παρούσας εργασίας ήταν η μελέτη της επίδρασης ενός μαθήματος Ελληνικού Παραδοσιακού χορού (ΕΠΧ) στην ψυχική υγεία-ευεξία των μητέρων. Το δείγμα της έρευνας αποτέλεσαν 191 ενήλικες γυναίκες, 25-58 ετών (ΜΟ=44.85+6.52). Μεταξύ αυτών, 97 μητέρες συμμετείχαν σε μαθήματα ΕΠΧ διάρκειας 1-1,5 ώρας, ενώ οι υπόλοιπες 94 δεν συμμετείχαν σε πρόγραμμα ΕΠΧ και αποτέλεσαν την ΟΕ. Για την αξιολόγηση της ψυχολογικής υγείας-ευεξίας χρησιμοποιήθηκε η Subjective Exercise Experiences Scale (SEES) (McAuley & Courneya, 1994), ενώ για την υποκειμενική ενεργητικότητα-ζωντάνια χρησιμοποιήθηκε η κλίμακα Υποκειμενικής Ζωτικότητας (Ryan & Frederick, 1997). Πέντε λεπτά πριν από την έναρξη του μαθήματος, η ομάδα ΕΠΧ συμπλήρωσε (α) το ερωτηματολόγιο που αφορούσε τα δημογραφικά χαρακτηριστικά τους και στοιχεία σχετικά με την ανατροφή των παιδιών τους και την εργασία τους, (β) την κλίμακα υποκειμενικής ζωτικότητας και (γ) τη SEES. Αμέσως μετά το μάθημα, ακολουθούσε η επαναχορήγηση της SEES. Αντίστοιχα η ΟΕ συμπλήρωσε τα παραπάνω ερωτηματολόγια μέσω διαδικτύου. Από την ανάλυση συσχέτισης που πραγματοποιήθηκε, διαπιστώθηκε πως δεν υπήρχε στατιστικά σημαντική συσχέτιση ηλικίας, επιπέδου σπουδών και αριθμού των παιδιών με τις μεταβλητές ενδιαφέροντος (p > .05). Στη συνέχεια, από το t-test που εφαρμόστηκε φάνηκε ότι οι δύο ομάδες δε διέφεραν στατιστικά σημαντικά μεταξύ τους στην κλίμακα υποκειμενικής ζωτικότητας (p= .72), με την ομάδα ΕΠΧ να έχει ελαφρά υψηλότερη βαθμολογία. Τέλος, από την πολυμεταβλητή ανάλυση συνδιακύμανσης που πραγματοποιήθηκε στην τελική μέτρηση των δύο ομάδων, φάνηκε πως η ομάδα ΕΠΧ είχε σημαντική υπεροχή τόσο στη «θετική ευεξία» (F=54.91, p< .001, η2= .25), όσο και στο «ψυχολογικό στρες» (F=45.04, p< .001, η2= .21) αλλά και στην «κόπωση» (F=12.27, p< .001, η2= .068). Από τα παραπάνω συμπεραίνεται ότι ο ΕΠΧ μπορεί να συμβάλλει στη βελτίωση της ψυχικής υγείας-ευεξίας των μητέρων. Λαμβάνοντας υπόψη τα παραπάνω, καθώς και το γεγονός ότι οι μητέρες παρουσιάζουν συχνότερα προβλήματα ψυχικής υγείας, η ενασχόληση με τον ΕΠΧ μπορεί να προταθεί ως μια ωφέλιμη μορφή άσκησης.Δεν υπάρχει περίληψη στα αγγλικά

Autoantibodies against type I IFNs in patients with critical influenza pneumonia

In an international cohort of 279 patients with hypoxemic influenza pneumonia, we identified 13 patients (4.6%) with autoantibodies neutralizing IFN-alpha and/or -omega, which were previously reported to underlie 15% cases of life-threatening COVID-19 pneumonia and one third of severe adverse reactions to live-attenuated yellow fever vaccine. Autoantibodies neutralizing type I interferons (IFNs) can underlie critical COVID-19 pneumonia and yellow fever vaccine disease. We report here on 13 patients harboring autoantibodies neutralizing IFN-alpha 2 alone (five patients) or with IFN-omega (eight patients) from a cohort of 279 patients (4.7%) aged 6-73 yr with critical influenza pneumonia. Nine and four patients had antibodies neutralizing high and low concentrations, respectively, of IFN-alpha 2, and six and two patients had antibodies neutralizing high and low concentrations, respectively, of IFN-omega. The patients' autoantibodies increased influenza A virus replication in both A549 cells and reconstituted human airway epithelia. The prevalence of these antibodies was significantly higher than that in the general population for patients 70 yr of age (3.1 vs. 4.4%, P = 0.68). The risk of critical influenza was highest in patients with antibodies neutralizing high concentrations of both IFN-alpha 2 and IFN-omega (OR = 11.7, P = 1.3 x 10(-5)), especially those <70 yr old (OR = 139.9, P = 3.1 x 10(-10)). We also identified 10 patients in additional influenza patient cohorts. Autoantibodies neutralizing type I IFNs account for similar to 5% of cases of life-threatening influenza pneumonia in patients <70 yr old

Συστηματική ανασκόπηση για την αξιολόγηση της ασφάλειας και αποτελεσματικότητας του αντιγριπικού εμβολιασμού σε ασθενείς που λαμβάνουν θεραπεία με αναστολείς των σημείων ελέγχου ενεργοποίησης του ανοσοποιητικού συστήματος

Εισαγωγή-Σκοπός:Oετήσιος αντιγριπικός εμβολιασμός συστήνεται στους ασθενείς με προχωρημένη νεοπλασματική νόσο. Οι πρόσφατες εξελίξεις στη συστηματική διαχείριση των μεταστατικών συμπαγών όγκων και η έλευση των Αναστολέων Ενεργοποίησης του Ανοσοποιητικού Συστήματος (ImmuneCheckpointInhibitors, ICIs) έχουν εγείρει προβληματισμούς για απλά ιατρικά ζητήματα, όπως ο εμβολιασμός. Σκοπός της παρούσας ανασκόπησης αποτελεί η σύνοψη των υπάρχοντων δεδομένων σχετικά με την ασφάλεια και την αποτελεσματικότητα του αντιγριπικού εμβολιασμού σε ασθενείς υπό αγωγή με ICIs. Μέθοδοι:To πρωτόκολλο της ανασκόπησης σχεδιάστηκε βάσει των οδηγιών PRISMA. Οι βάσεις δεδομένων PubMedκαι Scopusελέχθησαν έως και την 30η Ιουνίου 2020 για πιθανώς εντάξιμες μελέτες, ενώ διεξήχθη αναζήτηση μη ταυτοποιημένων άρθρων σε ιστοσελίδες περιοδικών και προηγουμένως δημοσιευμένες ανασκοπήσεις. Όλα τα σχετικά άρθρα ελέχθησαν βάσει προκαθορισμένων κριτηρίων για ένταξη στην ασφάλεια ή/και την αποτελεσματικότητα του εμβολιασμού. Τα εξαγόμενα δεδομένα των εντάξιμων στην ανασκόπηση μελετών ομαδοποιήθηκαν και αναλύθηκαν μέσω μίας ολοκληρωμένης μεθόδου σύνθεσης. Αποτελέσματα: Σε σύνολο 58 βιβλιογραφικών αναφορών, έξι (6) μελέτες εντάχθησαν στην ανασκόπηση της ασφάλειας και έξι (6) στην ανασκόπηση της αποτελεσματικότητας του αντιγριπικού εμβολιασμού αε ασθενείς υπό ανοσοθεραπεία. Η ασφάλεια του αντιγριπικού εμβολιασμού μελετήθηκε σε σύνολο 736 ασθενών, εκ των οποίων οι εμβολιασθέντες αντιπροσώπευαν το 76% (n=559) του υπό μελέτη πληθυσμού. Καμία διαφορά στo χρόνο εκδήλωσης, το είδος και την επίπτωση των ανεπιθύμητων ενεργειών ανοσολογικού τύπου δεν καταγράφηκε μεταξύ των δύο ομάδων [Ε(+):24,6% vs Ε(-):31,6%, p=0,067)]. Η αποτελεσματικότητα του αντιγριπικού εμβολιασμού ελέχθηκε σε πληθυσμό 909 ασθενών, εκ των οποίων οι εμβολιασθέντες αποτέλεσαν την πλειοψηφία (65,5%, n=596). H επίπτωση της γρίπης ή της γριπώδους συνδρομής αποδείχθηκε στατιστικά μικρότερη στην ομάδα των εμβολιασθέντων ασθενών (3,69% vs 8,94%, p&lt;0.01). Συμπεράσματα: Παρά τον περιορισμένο αριθμό μελετών που εντάχθησαν στην ανασκόπηση και την έλλειψητυχαιοποιημένων κλινικών μελετών, ο αντιγριπικός εμβολιασμός αποδεικνύεται εξίσου ασφαλής και αποτελεσματικός στους ασθενείς υπό ανοσοθεραπεία.Background- Objectives: Ιnfluenza vaccination is highly recommended for advanced cancer patients. The recent advances in the systemic management of metastatic solid tumors and the advent of immune checkpoint inhibitors (ICIs) have raised concerns about simple medical issues, such as vaccination. The aim of the present review is to summarize the evidence about the safety and the efficacy of influenza vaccinatation administarion in patients currently treated with ICIs. Methods: Study protocol was designed according to PRISMA guidelines.PubMed and Scopus were searched until the 30th June 2020 for relevant studies, whereas search of journal websites and previously published reviews was conducted for possibly unidentified articles. All relevant papers were checked against predefined eligibility criteria for inclusion in the safety and/or the efficacy of influenza vaccination analysis. Extracted data from eligible studies were grouped and analysed through an integrative synthesis method Results: A total of 58 studies were detected, whereas six (6) of them were included in the safety review and six (6) in the review of the effectiveness of influenza vaccination in patients currently treated with ICIs. Safety was assessed in 736 patients and the vaccinated represented the 76% (n=559) of the study population. No differencein time of onset, type and incidence of immune-related adverse events were recorded between the two groups [Ε(+):24.6% vsΕ(-):31.6%, p=0.067)].Τhe efficacy of influenza vaccination was evaluated in a population of 909 patients, of whom the majority was vaccinated (65.5%, n=596). Influenza or/and influenza syndrome incidence was found to be statistically lower in the vaccinated group(3.69% vs 8.94%, p&lt;0.01). Conclusions:Despite the limited number of studies included in the review and the lack of randomized controlled trials, influenza vaccination has been shown to be equally safe and effective in patients currently treated with ICIs

Έκφραση PDL1 και συσχέτιση με κλινικο -παθολογοανατομικά χαρακτηριστικά ασθενών με μή μικροκυτταρικό καρκίνο πνεύμονα.

Εισαγωγή Η ανοσοϊστοχημική έκφραση της πρωτεΐνης του συνδέτη του προγραμματισμένου κυτταρικού θανάτου 1 (PD-L1), αποτελεί προτεινόμενο – και αμφιλεγόμενο- δείκτη ανταπόκρισης στην ανοσοθεραπεία. Ο σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν η περαιτέρω διερεύνηση της κλινικής της σημασίας σε ασθενείς με μη μικροκυτταρικό καρκίνο πνεύμονα (ΜΜΚΠ). Υλικό –Μέθοδοι 152 ασθενείς με ιστολογικά ή κυτταρολογικά τεκμηριωμένο ΜΜΚΠ, πρώιμου ή μεταστατικού σταδίου, συμπεριλήφθηκαν στη μελέτη. Η ανοσοϊστοχημική έκφραση της πρωτεΐνης PD-L1 σε ιστολογικά δείγματα συσχετίσθηκε με τα δημογραφικά, κλινικοπαθολογοανατομικά και μοριακά χαρακτηριστικά των ασθενών. Αποτελέσματα Ο συχνότερος υπότυπος ΜΜΚΠ ήταν το αδενοκαρκίνωμα με ποσοστό 82,2%. Στο 52,6% των ασθενών δεν ανευρέθηκε έκφραση της πρωτεΐνης PD-L1. Συνολικά, θετική έκφραση της PD-L1 υπήρξε στο 47,4% των ασθενών. Το ποσοστό θετικής έκφρασης της PD-L1 ήταν σημαντικά υψηλότερο στις περιπτώσεις που υπήρξε υπεζωκοτική συλλογή. Ακόμα, το ποσοστό έκφρασης της PD-L1 σχετίστηκε με το στάδιο της νόσου. Συγκεκριμένα, οι ασθενείς σταδίου ΙΙ είχαν χαμηλότερο ποσοστό έκφρασης της πρωτεΐνης και υψηλότερο είχαν οι ασθενείς σταδίου ΙΙΙ. Επίσης, το ποσοστό θετικής έκφρασης της PD-L1 ήταν σημαντικά υψηλότερο στα περιστατικά στα οποία υπήρχαν διηθημένοι λεμφαδένες καθώς και στους ασθενείς που είχαν λάβει χημειοθεραπεία προεγχειρητικά. Η συσχέτιση της PD-L1 με την παρουσία υπεζωκοτικής συλλογής, τους θετικούς λεμφαδένες και τη χορήγηση προεγχειρητικής χημειοθεραπείας επιβεβαιώθηκαν και στην πολυπαραγοντική ανάλυση. Συμπέρασμα Τα αποτελέσματα της μελέτης μας υποστηρίζουν την ανεξάρτητη συσχέτιση της θετικής ανοσοϊστοχημικής έκφρασης της πρωτεΐνης PD-L1 με κλινικοπαθολογοανατομικούς χαρακτήρες δυσμενούς πρόγνωσης και επιθετικής βιολογικής συμπεριφοράς, όπως η παρουσία πλευριτικής συλλογής και διηθημένων λεμφαδένων.Background The immunohistochemical expression of PD-L1 protein (ligand of programmed cell death 1 protein) has been evaluated as a predictor of response to immunotherapy, with controversial results. We herein aimed to further study its clinical relevance in patients with non-small cell lung cancer (NSCLC). Methods A total of 152 patients with histologically or cytologically confirmed NSCLC, diagnosed with early-stage or metastatic disease, were enrolled. Immunohistochemical expression of PD-L1 protein in lung cancer tissue samples was correlated with demographic, clinicopathological and molecular features of patients. Results The most common subtype of NSCLC was adenocarcinoma (82.2%). 52.6% of patients tissue samples did not harbor expression of PDL1 protein. Overall, positive PD-L1 expression was observed in 47.4% of patients’ samples. The percentage of PD-L1 positive expression was significantly higher in cases with malignant pleural effusion, and in patients with more advanced disease stage. More specifically, percentage of cases with positive PD-L1 expression was lower in patients with stage II disease as compared to those with stage III. Also, PD-L1 positive expression rate was significantly higher in patients with positive lymph node status and in patients who were treated with neoadjuvant chemotherapy. Correlation of PD-L1 expression with the presence of pleural effusion, positive lymph node status and history of neoadjuvant chemotherapy was also confirmed in multivariate analysis. Conclusions Our study results support the independent correlation of positive expression of PD-L1 protein with adverse prognostic parameters and aggressive features, such as the presence of malignant pleural effusion and infiltrated lymph nodes

Photocatalytic Degradation of Psychiatric Pharmaceuticals in Hospital WWTP Secondary Effluents Using g-C₃N₄ and g-C₃N₄/MoS₂ Catalysts in Laboratory-Scale Pilot

Today, the pollution caused by a multitude of pharmaceuticals used by humans has been recognized as a major environmental problem. The objective of this study was to evaluate and compare the photocatalytic degradation of ten target psychiatric drugs in hospital wastewater effluents using g-C3N4 and 1%MoS2/g-C3N4 (1MSCN) as photocatalytic materials. The experiments were performed using real wastewater samples collected from hospital wastewater treatment plant (WWTP) secondary effluent in spiked and inherent pharmaceutical concentration levels. The photocatalytic experiments were performed in a laboratory-scale pilot plant composed of a stainless-steel lamp reactor (46 L) equipped with ten UVA lamps and quartz filters connected in series with a polypropylene recirculation tank (55–100 L). In addition, experiments were carried out in a solar simulator apparatus Atlas Suntest XLS+ at a 500 Wm−2 irradiation intensity. The analysis of the samples was accomplished by solid-phase extraction, followed by liquid chromatography-Orbitrap high-resolution mass spectrometry. Results showed that the photocatalytic degradation of pharmaceutical compounds followed first-order kinetics. In all cases, 1MSCN presented higher photocatalytic performance than g-C3N4. The removal rates of the pharmaceutical compounds were determined above 30% and 54% using g-C3N4 and 1MSCN, respectively. Parallel to kinetic studies, the transformation products (TPs) generated during the treatment were investigated

Ανάπτυξη Βάσης Δεδομένων για Δείκτες Μεταβολής Θαλάσσιας Στάθμης με τη χρήση GIS

Οι μεταβολές της στάθμης της θάλασσας μπορούν να εκτιμηθούν μέσα από την έρευνα και τη μελέτη διάφορων δεικτών θαλάσσιας στάθμης. Οι δείκτες απολιθωμένων ή σημερινών επιπέδων θαλάσσιας στάθμης αποτελούν τα σημαντικότερα στοιχεία για την ανακατασκευή της εξέλιξης της θαλάσσιας στάθμης, καθώς παρέχουν πληροφορίες τόσο για παλαιότερες στάθμες, όσο για την ακρίβεια της ανακατασκευής. Οι απολιθωμένες παλαιοακτογραμμές μπορούν να αναγνωρισθούν από γεωμορφολογικούς, βιολογικούς, ιζηματολογικούς, στρωματογραφικούς ή αρχαιολογικούς δείκτες θαλάσσιας στάθμης. Στόχος της παρούσας εργασίας είναι η δημιουργία μιας βάσης δεδομένων με τους δημοσιευμένους δείκτες θαλάσσιας στάθμης για τον ελλαδικό χώρο και η χωρική ανάλυση τους με τη χρήση των Γεωγραφικών Συστημάτων Πληροφοριών. Η μεθοδολογία που ακολουθήθηκε αφορούσε στην αναζήτηση και καταγραφή βιβλιογραφικών αναφορών που αφορούν σε όλες τις κατηγορίες δεικτών θαλάσσιας στάθμης στην Ελλάδα και η μετέπειτα καταγραφή τους σε μια βάση δεδομένων. Για την επεξεργασία και ανάλυση της γεωγραφικής κατανομής των δεικτών θαλάσσιας στάθμης χρησιμοποιήθηκαν τα Γεωγραφικά Συστήματα Πληροφοριών (ΓΣΠ), μέσω των οποίων κατασκευάστηκαν θεματικοί χάρτες και αναλύθηκε η γεωγραφική κατανομή των δεικτών θαλάσσιας στάθμης. Η βάση δεδομένων που αναπτύχθηκε περιλαμβάνει 655 καταγραφές. Η γεωγραφική κατανομή των δεικτών θαλάσσιας στάθμης έδειξε ότι η Εύβοια, οι Κυκλάδες, η νότια Πελοπόννησος, το Ιόνιο, η Κρήτη και η Ρόδος κυριαρχούν στις έρευνες για τις μεταβολές της θαλάσσιας στάθμης, ενώ στις περιοχές του βόρειου Αιγαίου οι μελέτες είναι λίγες.Sea level changes can be estimated through the research and study of various sea level indicators. Fossil or present-day sea-level markers are the most important elements for the reconstruction of sea-level evolution, as they provide information both on past levels and on the accuracy of reconstruction. Fossilized palaeoshorelines can be identified through geomorphological, biological, sedimentological, stratigraphic, or archaeological markers of sea level. The aim of this work was to develop a database with published sea level indicators for the Greek region and their spatial analysis using Geographical Information Systems (GIS). The methodology concerned the research and recording of bibliographic references concerning all categories of sea level indicators in Greece and their subsequent recording in a database. Geographic Information Systems were used for the processing and analysis of the geographical distribution of sea level indicators, through which thematic maps were constructed and the geographical distribution of sea level indicators was analyzed. The developed database includes 655 records. The geographical distribution of the sea level indicators showed that Evia, the Cyclades, the southern Peloponnese, the Ionian, Crete and Rhodes dominate the research on sea level changes, while there are few studies in the regions of the northern Aegean

New Insights into SARS-CoV-2 and Cancer Cross-Talk: Does a Novel Oncogenesis Driver Emerge?

Since the pandemic&rsquo;s onset, a growing population of individuals has recovered from SARS-CoV-2 infection and its long-term effects in some of the convalescents are gradually being reported. Although the precise etiopathogenesis of post-acute COVID-19 sequelae (PACS) remains elusive, the mainly accepted rationale is that SARS-CoV-2 exerts long-lasting immunomodulatory effects, promotes chronic low-grade inflammation, and causes irreversible tissue damage. So far, several viruses have been causally linked to human oncogenesis, whereas chronic inflammation and immune escape are thought to be the leading oncogenic mechanisms. Excessive cytokine release, impaired T-cell responses, aberrant activation of regulatory signaling pathways (e.g., JAK-STAT, MAPK, NF-kB), and tissue damage, hallmarks of COVID-19 disease course, are also present in the tumor microenvironment. Therefore, the intersection of COVID-19 and cancer is partially recognized and the long-term effects of the virus on oncogenesis and cancer progression have not been explored yet. Herein, we present an up-to-date review of the current literature regarding COVID-19 and cancer cross-talk, as well as the oncogenic pathways stimulated by SARS-CoV-2

Delineating the SARS-CoV-2 Induced Interplay between the Host Immune System and the DNA Damage Response Network

COVID-19 is an infectious disease caused by the SARS-CoV-2 coronavirus and characterized by an extremely variable disease course, ranging from asymptomatic cases to severe illness. Although all individuals may be infected by SARS-CoV-2, some people, including those of older age and/or with certain health conditions, including cardiovascular disease, diabetes, cancer, and chronic respiratory disease, are at higher risk of getting seriously ill. For cancer patients, there are both direct consequences of the COVID-19 pandemic, including that they are more likely to be infected by SARS-CoV-2 and more prone to develop severe complications, as well as indirect effects, such as delayed cancer diagnosis or treatment and deferred tests. Accumulating data suggest that aberrant SARS-CoV-2 immune response can be attributed to impaired interferon signaling, hyper-inflammation, and delayed adaptive immune responses. Interestingly, the SARS-CoV-2-induced immunological abnormalities, DNA damage induction, generation of micronuclei, and the virus-induced telomere shortening can abnormally activate the DNA damage response (DDR) network that plays a critical role in genome diversity and stability. We present a review of the current literature regarding the molecular mechanisms that are implicated in the abnormal interplay of the immune system and the DDR network, possibly contributing to some of the COVID-19 complications

Everolimus plus exemestane versus bevacizumab-based chemotherapy for second-line treatment of hormone receptor-positive metastatic breast cancer in Greece: An economic evaluation study

Background: The objective of our study was to conduct a cost-effectiveness (CE) study of combined everolimus (EVE) and exemestane (EXE) versus the common clinical practice in Greece for the treatment of postmenopausal women with HR+/HER2- advanced breast cancer (BC) progressing on nonsteroidal aromatase inhibitors (NSAI). The combinations of bevacizumab (BEV) plus paclitaxel (PACL) and BEV plus capecitabine (CAPE) were selected as comparators. Method: A Markov model, consisting of three health states, was used to describe disease progression and evaluate the CE of the comparators from a third-party payer perspective over a lifetime horizon. Efficacy and safety data as well as utility values considered in the model were extracted from the relevant randomized Phase III clinical trials and other published studies. Direct medical costs referring to the year 2014 were incorporated in the model. A probabilistic sensitivity analysis was conducted to account for uncertainty and variation in the parameters of the model. Primary outcomes were patient survival (life-years), quality-adjusted life years (QALYs), total direct costs and incremental cost-effectiveness ratios (ICER). Results: The discounted quality-adjusted survival of patients treated with EVE plus EXE was greater by 0.035 and 0.004 QALYs, compared to BEV plus PACL and BEV plus CAPE, respectively. EVE plus EXE was the least costly treatment in terms of drug acquisition, administration, and concomitant medications. The total lifetime cost per patient was estimated at (sic)55,022, (sic)67,980, and (sic)62,822 for EVE plus EXE, BEV plus PACL, and BEV plus CAPE, respectively. The probabilistic analysis confirmed the deterministic results. Conclusion: Our results suggest that EVE plus EXE may be a dominant alternative relative to BEV plus PACL and BEV plus CAPE for the treatment of HR+/HER2- advanced BC patients failing initial therapy with NSAIs