The influence of atrioventricular and atrioventricular nodal re-entrant tachycardia on left ventricular systolic and diastolic function

Background: Incessant tachycardia may result in left ventricular (LV) systolic dysfunction. Little is known about the influence of atrioventricular tachycardia (AVRT) and atrioventricular nodal re-entrant tachycardia (AVNRT) on LV systolic and diastolic function. The aim of the study was to assess LV systolic and diastolic function and factors affecting LV systolic and diastolic performance in patients with AVRT and AVNRT. Material: The study group included 90 patients (40 male, 50 female, mean age 40 &#177; 12 years) with symptomatic narrow-QRS tachycardia. After an invasive electrophysiology study (EPS) had been performed, these were divided into two groups: one (AVNRT) of 25 patients with AVNRT and the other (WPW) of 65 patients with AVRT. The control group consisted of 50 healthy volunteers (23 male, 27 female, mean age 39 &#177; 13 years). In all three groups transthoracic echocardiography was performed in order to assess LV systolic and diastolic function. Results: LV fractional shortening (FS) (WPW: 32 &#177; 6%, AVNRT: 36 &#177; 4%, p < 0.005) and ejection fraction (EF) (WPW: 54 &#177; 7%, AVNRT: 55 &#177; 5%, p < 0.001) were significantly decreased in the study groups compared to the control group (FS: 40 &#177; 5%, EF: 62 &#177; 4%). FS was significantly increased in the AVNRT compared to the WPW patients (p < 0.005). LV diastolic dysfunction was found in 20 (80%) of the AVNRT and 55 (83%) of the WPW group and in none of the patients from the control group. A positive correlation was found between diastolic dysfunction and the scale of recurrence of AVRT (R = 0.67, p < 0.05) and AVNRT (R = 0.52, p < 0.05). Conclusions: AVNRT and AVRT may lead to development of LV systolic and diastolic dysfunction. LV diastolic dysfunction is related to the frequency of AVRT or AVNRT recurrence. (Cardiol J 2007; 14: 160-166

Immediate ventricular tachycardia after abnormal microvolt T-wave alternans

Microvolt T-wave alternans (MTWA) is a promising non-invasive method of evaluating repolarization abnormalities. Its presence is strongly related to the occurrence of malignant ventricular tachyarrhythmias and is therefore regarded as a risk marker for sudden cardiac death. Most recent studies have described the usefulness of MTWA in selecting patients who may benefit from a cardioverter-defibrillator. This study presents two cases of patients suffering from ischemic cardiomyopathy, who underwent an MTWA test. Episodes of ventricular tachycardia occurred immediately after the end of the tests, with abnormal results

The efficacy of radiofrequency catheter ablation in ectopic atrial tachycardia

Background: Ectopic atrial tachycardia (EAT) is a relatively rare form of supraventricular arrhythmia, which, if persistent, may lead to tachycardia-induced cardiomyopathy (TIC), associated with an equally poor prognosis, including the risk of sudden cardiac death, as other dilated cardiomyopathies. The aim of the study was to evaluate the efficacy and course of radiofrequency catheter ablation (RFCA) in the treatment of patients with EAT. Methods: The study group comprised 33 consecutive patients (16 males and 17 females of mean age 41 &plusmn; 15 years) managed for EAT at our clinic. Each patient underwent an electrophysiological study (EPS) and atrial mapping during an episode of arrhythmia using the CARTO system. Subsequent RFCA was undergone by 32 patients. The procedure was considered successful if the arrhythmia terminated during energy application and remained non-inducible by isoprenaline. The mean follow-up period was 23 &plusmn; 13 months.Results: The ectopic focus was localised in the right atrium in 29 patients (88%) and in the left atrium in 5 patients (15%). In 6 patients more than one ectopic focus was found. The mean duration of the procedure was 159 &plusmn; 67 min and the mean duration of fluoroscopy was 25 &plusmn; 15 min. In 32 patients undergoing RFCA for the first time (the first session), the efficacy was 97%. In 2 patients with a recurrence of tachycardia and in 3 patients with EAT caused by another ectopic focus a re-ablation was performed (the second session) with an efficacy of 80%. The patient in whom re-ablation was unsuccessful underwent a third RFCA (third session). The total efficacy was 97%. Conclusions: Radiofrequency catheter ablation is an effective and safe treatment in patients with ectopic atrial tachycardia

Ablacja prądem o wysokiej częstotliwości u chorych ze szlakami dodatkowymi o lokalizacji przegrodowej

Wstęp: Ablacja prądem o wysokiej częstotliwości dróg dodatkowego przewodzenia o lokalizacji przegrodowej, z uwagi na położenie anatomiczne, może wiązać się z większą liczbą powikłań i mniejszą skutecznością zabiegów. Celem pracy była ocena porównawcza przebiegu, skuteczności i obecności ewentualnych powikłań zabiegów ablacji u chorych z drogą dodatkową o lokalizacji przegrodowej oraz pozaprzegrodowej. Materiał i metody: Analizą objęto 149 chorych z objawowym zespołem WPW, poddanych zabiegowi ablacji. U 70 pacjentów stwierdzono obecność drogi dodatkowej o lokalizacji przegrodowej, u 79 osób - pozaprzegrodowej. Wyniki: Nie stwierdzono istotnej różnicy skuteczności zabiegów ablacji u chorych ze szlakami przegrodowymi oraz pozaprzegrodowymi (86% - szlaki przegrodowe, 96% - szlaki pozaprzegrodowe). W obu grupach chorych zastosowano zbliżoną liczbę aplikacji przy podobnym ich łącznym czasie. Obserwowano natomiast istotnie niższą skuteczność zabiegów u chorych z obecnością drogi przegrodowej przedniej (ASP &#8212; 80%) oraz przegrodowej tylnej (PSP - 81%) w porównaniu z lokalizacją przegrodową pośrednią (MSP - 93%), przy istotnie dłuższym czasie procedury (ASP - 150 min; PSP - 174 min; MSP - 106 min) i większym łącznym czasie aplikacji (ASP - 335 s; PSP - 307 s; MSP - 187 s). Spośród badanych osób tylko u 1 pacjenta stwierdzono po ablacji blok przedsionkowo-komorowy Io z blokiem prawej odnogi pęczka Hisa i obniżeniem punktu Wenckebacha (szlak przegrodowy pośredni). Wnioski: Ablacja dróg dodatkowych przewodzenia przedsionkowego o lokalizacji przegrodowej jest metodą o wysokiej skuteczności, zbliżonej do skuteczności ablacji dróg pozaprzegrodowych. W przypadku dróg przednich oraz tylnych trudniej jest uzyskać optymalny wynik zabiegu. Istnieje przy tym istotne ryzyko uszkodzenia struktur łącza przedsionkowo-komorowego, jednak przy zachowaniu ostrożności można uniknąć poważnych, trwałych powikłań

Ablacja prądem o wysokiej częstotliwości u chorych ze szlakami dodatkowymi o lokalizacji przegrodowej

Wstęp: Ablacja prądem o wysokiej częstotliwości dróg dodatkowego przewodzenia o lokalizacji przegrodowej, z uwagi na położenie anatomiczne, może wiązać się z większą liczbą powikłań i mniejszą skutecznością zabiegów. Celem pracy była ocena porównawcza przebiegu, skuteczności i obecności ewentualnych powikłań zabiegów ablacji u chorych z drogą dodatkową o lokalizacji przegrodowej oraz pozaprzegrodowej. Materiał i metody: Analizą objęto 149 chorych z objawowym zespołem WPW, poddanych zabiegowi ablacji. U 70 pacjentów stwierdzono obecność drogi dodatkowej o lokalizacji przegrodowej, u 79 osób - pozaprzegrodowej. Wyniki: Nie stwierdzono istotnej różnicy skuteczności zabiegów ablacji u chorych ze szlakami przegrodowymi oraz pozaprzegrodowymi (86% - szlaki przegrodowe, 96% - szlaki pozaprzegrodowe). W obu grupach chorych zastosowano zbliżoną liczbę aplikacji przy podobnym ich łącznym czasie. Obserwowano natomiast istotnie niższą skuteczność zabiegów u chorych z obecnością drogi przegrodowej przedniej (ASP &#8212; 80%) oraz przegrodowej tylnej (PSP - 81%) w porównaniu z lokalizacją przegrodową pośrednią (MSP - 93%), przy istotnie dłuższym czasie procedury (ASP - 150 min; PSP - 174 min; MSP - 106 min) i większym łącznym czasie aplikacji (ASP - 335 s; PSP - 307 s; MSP - 187 s). Spośród badanych osób tylko u 1 pacjenta stwierdzono po ablacji blok przedsionkowo-komorowy Io z blokiem prawej odnogi pęczka Hisa i obniżeniem punktu Wenckebacha (szlak przegrodowy pośredni). Wnioski: Ablacja dróg dodatkowych przewodzenia przedsionkowego o lokalizacji przegrodowej jest metodą o wysokiej skuteczności, zbliżonej do skuteczności ablacji dróg pozaprzegrodowych. W przypadku dróg przednich oraz tylnych trudniej jest uzyskać optymalny wynik zabiegu. Istnieje przy tym istotne ryzyko uszkodzenia struktur łącza przedsionkowo-komorowego, jednak przy zachowaniu ostrożności można uniknąć poważnych, trwałych powikłań

A comparison of the clinical course of preexcitation syndrome in children and adolescents and in adults

Background: Atrioventricular reentrant tachycardia (AVRT) in patients with preexcitation syndrome (PS) is the main cause of paroxysmal regular arrhythmias in children and adolescents. While the previously published data most commonly concern clinical consequences of PS in adults, few researchers have evaluated the problem in children and adolescents. The aim of the study was to compare the clinical course of PS between the population of children and adolescents below 19 years of age and the population of adult patients. Method: The study population consisted of 302 consecutive PS patients managed between January 2001 and June 2005 with radiofrequency catheter ablation (RFCA). The study population was divided into two groups: Group 1 consisting of 52 patients aged 15.38 years on average (7-18 &#177; 2.53) and Group 2 consisting of 250 adult patients aged 38.67 years on average (19-72 &#177; 13.1). Results: Patients from Groups 1 and 2 experienced their first episode of AVRT at the mean age of 13.3 years and 29.1 years, respectively (p < 0.05). The mean annual numbers of AVRT episodes in Groups 1 and 2 were 12.97 (range, 2-96; median, 8) and 8.86 (range, 2-25; median, 6), respectively (p = non-significant). Two patients from Group 1 (3.85%) and 42 patients from Group 2 (16.8%) experienced episodes of atrial fibrillation (AF) (p < 0.05). Location of the accessory pathways (AP): In Group 1, the right free wall and anteroseptal AP locations were significantly more common [11 (21.15%) and 9 (17.31%) patients, respectively, vs.q 19 (7.6%) and 13 (5.2%) patients in Group 2; p < 0.01]. In Group 2, the left anterolateral AP location was more common [81 (32.4%) vs. 4 (7.69%) in Group 1; p < 0.01]. Conclusions: In children and adolescents with PS, a significantly lower incidence of AF was found. In Group 1, RFCA was performed significantly more frequently due to the development of AVRT caused by right free wall and right anteroseptal AP, while in the group of adults, the left anterolateral AP location was found more commonly. (Cardiol J 2007; 14: 384-390

Ablacja prądem o częstotliwości radiowej u pacjenta z zespołem preekscytacji i typową formą nawrotnego częstoskurczu węzłowego

Nawrotny częstoskurcz węzłowy (AVNRT, atriovetricular nodal reentrant tachycardia) i ortodromowy częstoskurcz nawrotny przedsionkowo-komorowy (AVRT, atriovetricular reentrant tachycardia) są przyczyną hospitalizacji pacjentów z częstoskurczami o wąskich zespołach komorowych odpowiednio w 60 i 30%. Powstała w latach 80. metoda ablacji prądem o częstotliwości radiowej (RFCA, radiofrequency current ablation) umożliwia przyczynowe leczenie obu typów częstoskurczu z wysoką skutecznością i niskim odsetkiem powikłań. Niewiele publikacji porusza problem współistnienia obu typów częstoskurczów u jednego pacjenta. Do kliniki przyjęto 34-letnią pacjentkę (B.Z.) z nawracającymi częstoskurczami o wąskich zespołach QRS i cechami preekscytacji w EKG spoczynkowym, w celu diagnostyki elektrofizjologicznej (EPS, electrophysiological study) i RFCA. W trakcie EPS stwierdzono cechy w spoczynkowym elektrokardiogramie odpowiadajęce lewostronnej bocznej preekscytacji lokalizacji drogi dodatkowego przewodzenia przedsionkowo-komorowego (AV, atrioventricular) oraz wywoływano w sposób powtarzalny AVRT. Z dostępu przez nakłucie przegrody międzyprzedsionkowej zniszczono drogę dodatkową, uzyskując ustąpienie cech preekscytacji. Podczas stymulacji kontrolnej stwierdzono cechy rozszczepienia łącza AV i wywołano typową formę AVNRT. Posługując się metodą anatomiczną, wykonano RFCA, niszcząc drogę o wolnym przewodzeniu. Po zabiegu wywołanie jakiegokolwiek częstoskurczu stało się niemożliwe. Według informacji uzyskanej od chorej, miesiąc po zabiegu nie wystąpiła u niej arytmia pomimo niestosowania farmakoterapii. Na podstawie przedstawionego opisu przypadku autorzy stwierdzają, że chorych, u których współistnieją częstoskurcze uwarunkowane obecnością drogi dodatkowej i rozszczepienia węzła AV, można leczyć skutecznie za pomocą RFCA w czasie jednej sesji. (Folia Cardiol. 2001; 8: 591&#8211;596

Ablacja prądem o częstotliwości radiowej u pacjenta z zespołem preekscytacji i typową formą nawrotnego częstoskurczu węzłowego

Nawrotny częstoskurcz węzłowy (AVNRT, atriovetricular nodal reentrant tachycardia) i ortodromowy częstoskurcz nawrotny przedsionkowo-komorowy (AVRT, atriovetricular reentrant tachycardia) są przyczyną hospitalizacji pacjentów z częstoskurczami o wąskich zespołach komorowych odpowiednio w 60 i 30%. Powstała w latach 80. metoda ablacji prądem o częstotliwości radiowej (RFCA, radiofrequency current ablation) umożliwia przyczynowe leczenie obu typów częstoskurczu z wysoką skutecznością i niskim odsetkiem powikłań. Niewiele publikacji porusza problem współistnienia obu typów częstoskurczów u jednego pacjenta. Do kliniki przyjęto 34-letnią pacjentkę (B.Z.) z nawracającymi częstoskurczami o wąskich zespołach QRS i cechami preekscytacji w EKG spoczynkowym, w celu diagnostyki elektrofizjologicznej (EPS, electrophysiological study) i RFCA. W trakcie EPS stwierdzono cechy w spoczynkowym elektrokardiogramie odpowiadajęce lewostronnej bocznej preekscytacji lokalizacji drogi dodatkowego przewodzenia przedsionkowo-komorowego (AV, atrioventricular) oraz wywoływano w sposób powtarzalny AVRT. Z dostępu przez nakłucie przegrody międzyprzedsionkowej zniszczono drogę dodatkową, uzyskując ustąpienie cech preekscytacji. Podczas stymulacji kontrolnej stwierdzono cechy rozszczepienia łącza AV i wywołano typową formę AVNRT. Posługując się metodą anatomiczną, wykonano RFCA, niszcząc drogę o wolnym przewodzeniu. Po zabiegu wywołanie jakiegokolwiek częstoskurczu stało się niemożliwe. Według informacji uzyskanej od chorej, miesiąc po zabiegu nie wystąpiła u niej arytmia pomimo niestosowania farmakoterapii. Na podstawie przedstawionego opisu przypadku autorzy stwierdzają, że chorych, u których współistnieją częstoskurcze uwarunkowane obecnością drogi dodatkowej i rozszczepienia węzła AV, można leczyć skutecznie za pomocą RFCA w czasie jednej sesji. (Folia Cardiol. 2001; 8: 591&#8211;596

Primary versus facilitated percutaneous coronary intervention in acute myocardial infarction complicated by cardiogenic shock

Background: Mortality in patients with cardiogenic shock (CS) due to acute myocardial infarction (MI) may be decreased by fibrynolytic therapy combined with intraaortic balloon counterpulsation or by invasive treatment, either with percutaneous coronary intervention (PCI) or coronary artery bypass grafting (CABG). The aim of the study was to compare in-hospital and long-term outcomes in patients with acute MI complicated by CS who were treated with primary or facilitated PCI. Methods: Among 98 consecutive patients with acute MI complicated by CS, 93 patients were treated with PCI and 5 patients underwent CABG. Patients treated with PCI were divided into two groups: group I included 59 patients treated with facilitated PCI and group II included 34 patients treated with primary PCI. Patients in group II were older, had higher systolic and diastolic blood pressure, and more often presented with 1-vessel disease and previous MI, while 3-vessel disease was more common in group I (all p < 0.05). Results: Immediate PCI success rate was similar in both groups (83% in group I vs. 74% in group II, p = NS), as was in-hospital mortality (41% vs. 36%, respectively, p = NS) and mortality rate in the cardiac cathetherization laboratory (20% vs. 15%, respectively, p = NS). The need for repeated PCI was significantly more common in group I (22% vs. 3%, p = 0.02). The two groups did not differ with respect to the need for CABG or the rate of hemorrhagic complications. During one year follow-up, three deaths occurred in every group, including two patients in each group who died suddenly.Conclusions: Comparable immediate PCI success rate, in-hospital mortality, and long-term mortality were seen in patients with acute MI complicated by CS treated with primary or facilitated PCI. More coronary reinterventions were needed in patients treated with facilitated PCI compared to those treated with primary PCI