51 research outputs found
The effect of rate versus rhythm control strategy on the left ventricular function in patients with persistent atrial fibrillation: results of one year follow-up
Background: Patients with persistent atrial fibrillation (AF) can be managed with either rhythm
or rate control strategy. The restoration and maintenance of the sinus rhythm is not superior to the
rate control regarding the total mortality and the rate of thromboembolic complications. Data
concerning the effect of these strategies on left ventricular morphology and function is missing. The
objective of our prospective randomised multicenter study in patients with persistent AF was to
evaluate the effect of these two approaches on left ventricular morphology and function.
Methods and Results: The study group consisted of 205 patients (F/M 71/134; mean age
60.8 ± 11.2 years), including 101 patients randomized to the rate control approach (Group I)
and 104 patients randomized to sinus rhythm (SR) restoration with DC cardioversion and
subsequent antiarrhythmic drug treatment (Group II). Mean duration of AF was 231.8 ± 112.4 days. At the end of follow-up (12 months), SR was present in 64% of patients in Group II.
Echocardiographic examination was performed at a baseline and at 2 and 12 months. The
comparison of the left ventricular end-diastolic diameter revealed no difference within and
between groups (50.8 ± 5.6 mm vs. 52.2 mm ± 6.8 mm at a baseline and 50.0 ± 6.0 vs. 52.0 ± 7.4 mm at 12 months, respectively). Overall, the fractional shortening of the left ventricle increased
during the follow-up. Thus, the initial significant difference between groups (32.8 ± 6.6% vs. 29.9 ± 6.9%, p < 0.005) became insignificant at 12 months (35.6 ± 7.4% vs. 31.3 ± 7.3%).
Conclusions: We found no significant difference regarding the left ventricular morphology
and function between the rate and rhythm control strategies in patients with persistent AF
Efficacy and tolerability of oral propafenone versus quinidine in the treatment of recent onset atrial fibrillation: A randomized, prospective study
Background: A prospective, randomized study was conducted to evaluate the efficacy and
tolerability of oral propafenone and quinidine for the conversion of paroxysmal atrial fibrillation
(AF).
Methods: Eighty one consecutive patients (female/male 46/35; mean age 64.0 ± 11.6),
admitted to hospital with AF lasting no longer than 48 hours, were randomized in terms of
their pharmacological therapy. Forty three patients (55%) were randomly assigned to Group I
and received propafenone 600 mg orally as the initial therapy, with an additional dose of 300 mg
after eight hours, if the sinus rhythm had not been restored by then. Thirty eight patients (45%)
(Group II) received 1 mg digoxin IV followed by an oral loading of quinidine (400 mg followed
by 200 mg every two hours).
Results: The conversion rate assessed after 24 hours was the same in both groups (Gr. I vs.
Gr. II: 90.7 vs. 91.4%), with the same number of mild side effects (Gr. I vs. Gr. II: 37.2% vs.
45.7%). No life-threatening adverse events were reported. Propafenone achieved a higher
efficacy rate during the first eight hours (83.3 vs. 54.3%; p = 0.01), with a significantly
shorter time required to sinus rhythm recovery throughout the study period, with a median
time of 165 min (95% confidence interval 120-278) vs. 360 min (95% confidence inerval
298-650; p < 0.05). There was some indication of greater effectiveness of propafenone than
quinidine in early sinus rhythm restoration in patients with: no structural heart disease, in
those with an AF duration shorter than 12 hours, and in patients with an ejection fraction > 55%.
Conclusions: Although both drugs revealed the same effectiveness, the conversion to sinus
rhythm in the group treated with propafenone was observed more quickly despite the longer
paroxysmal AF episode duration
Skuteczność i bezpieczeństwo doustnego propafenonu versus chinidyny w przywracaniu rytmu zatokowego u chorych z napadem migotania przedsionków - prospektywne badanie randomizowane
Wstęp: Prospektywne badanie randomizowane przeprowadzono w celu oceny efektywności
i tolerancji doustnego propafenonu i chinidyny w leczeniu napadowego migotania przedsionków
(AF).
Metody: Do badania zakwalifikowano w zależności od leczenia farmakologicznego 81 kolejnych
pacjentów (kobiety/mężczyźni 46/35; mediana wieku 64,0 ± 11,6 roku), przyjętych do
szpitala z AF trwającym nie dłużej niż 48 godzin. Grupę I stanowiło 43 pacjentów (55%),
którzy otrzymali doustnie 600 mg propafenonu jako dawkę inicjującą w skojarzeniu z dodatkową
dawką 300 mg leku po 8 godzinach, zastosowaną w przypadku, gdy rytm zatokowy nie
został do tego czasu przywrócony. Grupa II liczyła 38 pacjentów (45%), którzy otrzymali 1 mg
digoksyny dożylnie, a nastepnie chinidynę doustnie (400 mg, potem 200 mg co 2 h).
Wyniki: Częstość przywrócenia rytmu zatokowego po 24 godzinach była taka sama w obu
grupach (grupa I v. grupa II: 90,1% v. 91,4%; p = 0,78). Nie stwierdzono żadnych zagrażających
życiu objawów niepożądanych. Propafenon był bardziej efektywny podczas pierwszych
8 godzin badania (83,3% v. 54,3%; p < 0,01) i wymagał istotnie statystycznie krótszego czasu
do przywrócenia rytmu zatokowego z medianą 165 min (95% CI: 120-278 min) v. 360 min
(95% CI: 298-650 min; p < 0,05). Również propafenon wykazał lepszą efektywność niż chinidyna
w przywróceniu rytmu zatokowego u pacjentów bez zmian strukturalnych mięśnia sercowego,
u chorych z AF trwającym krócej niż 12 godzin oraz u pacjentów z frakcją wyrzutową poniżej 55%.
Wnioski: Chociaż efektywność obu leków była podobna, propafenon umożliwił szybsze przywrócenie
rytmu zatokowego mimo dłużej trwającego epizodu napadowego AF
Ocena wpływu rodzaju i wielkości impulsu kardiowertującego na stopień uszkodzenia miokardium - doświadczenia własne
Wstęp: Celem badania było porównanie skuteczności i bezpieczeństwa impulsu jednoi
dwufazowego w czasie kardiowersji elektrycznej (CV) przetrwałego migotania przedsionków (AF),
ocenianej za pomocą badania dynamiki zamian osoczowych stężeń sercowej frakcji troponiny I
(cTnI) oraz mioglobiny (Myo).
Materiał i metody: Grupę badaną stanowiło 48 pacjentów z przetrwałym AF, w tym 15 kobiet
i 33 mężczyzn w średnim wieku 61,4 ± 10,7 roku, zakwalifikowanych do planowego zabiegu CV.
U pacjentów losowo wybrano protokół zabiegu z wykorzystaniem impulsu jedno- lub dwufazowego.
Osoczowe stężenie cTnI i Myo mierzono przed CV, po 6 i po 24 godzinach od zabiegu.
Wyniki: Kardiowersję elektryczną z wykorzystaniem impulsu dwufazowego przeprowadzono
u 54,8% chorych; zabieg ten był skuteczniejszy (100% vs. 88%; p < 0,04) i wymagał mniejszej
energii użytej w celu przywrócenia rytmu zatokowego (187,6 ± 105,3 vs. 348,1 ± 254,1 J;
p < 0,001) niż zabieg z wykorzystaniem impulsu jednofazowego. Zaobserwowano istotny
wzrost średnich wartości osoczowego stężenia cTnI po 24 godzinach od zabiegu przy użyciu
impulsu jednofazowego (0,23 ± 0,18 vs. 0,41 ± 0,37 ng/ml; p < 0,04), oraz średniego
stężenia Myo ocenianego 6 godzin po zabiegu (38,2 ± 14,2 vs. 221,9 ± 51,3 ng/ml; p < 0,001).
Nie stwierdzano istotnych statystycznie zmian w dynamice ocenianych parametrów po przeprowadzeniu
zabiegu CV z wykorzystaniem impulsu dwufazowego. Wzrost stężenia cTnI
i Myo po zabiegu CV impulsem jednofazowym korelował istotnie z wartością energii użytej
podczas zabiegu (r = 0,58; p < 0,004 dla Myo i r = 0,67; p < 0,001 dla cTnI). Zanotowano
także dodatnią zależność pomiędzy łączną wartością energii a wzrostem stężenia badanych markerów
w zależności od masy lewej komory (r = 0,45; p < 0,02 dla Myo i r = 0,47; p < 0,01 dla cTnI).
Wnioski: Impuls dwufazowy użyty podczas zabiegu CV u chorych z przetrwałym AF wymaga
użycia mniejszej wartości łącznej energii oraz powoduje skuteczniejsze przywrócenie rytmu zatokowego w porównaniu z impulsem jednofazowym. W zakresie użytych energii nie stwierdza
się uszkodzenia miokardium podczas wykonania CV impulsem dwufazowym
Dizopiramid, sotalol i propafenon w zapobieganiu nawrotom migotania przedsionków — obserwacja roczna
Wstęp: Stosowanie leków antyarytmicznych poprawia odległy efekt kardiowersji elektrycznej
przetrwałego migotania przedsionków (AF). Celem badania była ocena skuteczności sekwencyjnego
stosowania leków antyarytmicznych.
Materiał i metody: U 104 pacjentów w wieku 60,4 ± 7,9 roku z przetrwałym AF przeprowadzono
planową kardiowersję elektryczną. Po uzyskaniu rytmu zatokowego dołączano do
terapii jeden z następujących leków antyarytmicznych (lek I): propafenon, sotalol lub dizopiramid.
Wybierano go w sposób otwarty, na podstawie etiologii i czasu trwania AF oraz wieku
chorego. W przypadku nieskuteczności stosowanego leczenia i nawrotu AF przeprowadzano
kolejną kardiowersję elektryczną, a następnie pacjent otrzymywał inny spośród wymienionych
leków antyarytmicznych (lek II).
Wyniki: Po rocznej obserwacji rytm zatokowy utrzymywał się u 27 chorych (48,2%) stosujących
lek I, niezależnie od przyjmowanego preparatu (mediana nie istnieje). Spośród chorych
otrzymujących propafenon jako lek I, po roku rytm zatokowy utrzymywał się u 14 osób (51,9%)
(mediana nie istnieje); sotalol był skuteczny u 11 chorych (44,0%) (mediana nie istnieje),
a dizopiramid odpowiednio u 2 osób (50%). Nie stwierdzono istotnych statystycznie różnic
dotyczących utrzymania rytmu zatokowego w obserwacji rocznej u pacjentów stosujących poszczególne
leki antyarytmiczne (p > 0,47). U 27 chorych, u których wystąpił nawrót AF
przeprowadzono powtórną kardiowersję elektryczną i dołączono kolejny lek antyarytmiczny
(lek II). Spośród badanych 11 chorych (40,7%) otrzymało propafenon, 10 pacjentów (37,0%)
— sotalol, a 6 osób (14,8%) — dizopiramid. Łącznie rytm zatokowy utrzymywał się
u 2 chorych (7,0%), u których konieczne było przeprowadzenie kolejnej kardiowersji i zmiana
leczenia antyarytmicznego ze względu na stwierdzany brak skuteczności wcześniej zaleconej
terapii (mediana 14 dni). Rytm zatokowy po zakończeniu obserwacji stwierdzono u 1 osoby
(9,1%) leczonej propafenonem i 1 chorego (16,6%) przyjmującego dizopiramid. Nie wykazano
istotnych różnic pomiędzy stosowanymi lekami antyarytmicznymi w zapobieganiu nawrotom
AF podczas rocznej obserwacji po przeprowadzeniu drugiej kardiowersji elektrycznej (p > 0,63).
Obserwowano istotne statystycznie różnice w sumarycznym efekcie prowadzonej profilaktyki
antyarytmicznej po pierwszej i drugiej kardiowersji elektrycznej (lek I vs. lek II; p < 0,01).
Wnioski: Skuteczność poszczególnych leków w profilaktyce nawrotu AF jest zbliżona, niezależnie
od podawanego preparatu, jednak w istotny sposób zależy od kolejności jego zastosowania
po przywróceniu rytmu zatokowego. (Folia Cardiol. 2005; 12: 169–180
Ocena wpływu rodzaju i wielkości impulsu kardiowertującego na stopień uszkodzenia miokardium - doświadczenia własne
Wstęp: Celem badania było porównanie skuteczności i bezpieczeństwa impulsu jednoi
dwufazowego w czasie kardiowersji elektrycznej (CV) przetrwałego migotania przedsionków (AF),
ocenianej za pomocą badania dynamiki zamian osoczowych stężeń sercowej frakcji troponiny I
(cTnI) oraz mioglobiny (Myo).
Materiał i metody: Grupę badaną stanowiło 48 pacjentów z przetrwałym AF, w tym 15 kobiet
i 33 mężczyzn w średnim wieku 61,4 ± 10,7 roku, zakwalifikowanych do planowego zabiegu CV.
U pacjentów losowo wybrano protokół zabiegu z wykorzystaniem impulsu jedno- lub dwufazowego.
Osoczowe stężenie cTnI i Myo mierzono przed CV, po 6 i po 24 godzinach od zabiegu.
Wyniki: Kardiowersję elektryczną z wykorzystaniem impulsu dwufazowego przeprowadzono
u 54,8% chorych; zabieg ten był skuteczniejszy (100% vs. 88%; p < 0,04) i wymagał mniejszej
energii użytej w celu przywrócenia rytmu zatokowego (187,6 ± 105,3 vs. 348,1 ± 254,1 J;
p < 0,001) niż zabieg z wykorzystaniem impulsu jednofazowego. Zaobserwowano istotny
wzrost średnich wartości osoczowego stężenia cTnI po 24 godzinach od zabiegu przy użyciu
impulsu jednofazowego (0,23 ± 0,18 vs. 0,41 ± 0,37 ng/ml; p < 0,04), oraz średniego
stężenia Myo ocenianego 6 godzin po zabiegu (38,2 ± 14,2 vs. 221,9 ± 51,3 ng/ml; p < 0,001).
Nie stwierdzano istotnych statystycznie zmian w dynamice ocenianych parametrów po przeprowadzeniu
zabiegu CV z wykorzystaniem impulsu dwufazowego. Wzrost stężenia cTnI
i Myo po zabiegu CV impulsem jednofazowym korelował istotnie z wartością energii użytej
podczas zabiegu (r = 0,58; p < 0,004 dla Myo i r = 0,67; p < 0,001 dla cTnI). Zanotowano
także dodatnią zależność pomiędzy łączną wartością energii a wzrostem stężenia badanych markerów
w zależności od masy lewej komory (r = 0,45; p < 0,02 dla Myo i r = 0,47; p < 0,01 dla cTnI).
Wnioski: Impuls dwufazowy użyty podczas zabiegu CV u chorych z przetrwałym AF wymaga
użycia mniejszej wartości łącznej energii oraz powoduje skuteczniejsze przywrócenie rytmu zatokowego w porównaniu z impulsem jednofazowym. W zakresie użytych energii nie stwierdza
się uszkodzenia miokardium podczas wykonania CV impulsem dwufazowym
Dizopiramid, sotalol i propafenon w zapobieganiu nawrotom migotania przedsionków — obserwacja roczna
Wstęp: Stosowanie leków antyarytmicznych poprawia odległy efekt kardiowersji elektrycznej
przetrwałego migotania przedsionków (AF). Celem badania była ocena skuteczności sekwencyjnego
stosowania leków antyarytmicznych.
Materiał i metody: U 104 pacjentów w wieku 60,4 ± 7,9 roku z przetrwałym AF przeprowadzono
planową kardiowersję elektryczną. Po uzyskaniu rytmu zatokowego dołączano do
terapii jeden z następujących leków antyarytmicznych (lek I): propafenon, sotalol lub dizopiramid.
Wybierano go w sposób otwarty, na podstawie etiologii i czasu trwania AF oraz wieku
chorego. W przypadku nieskuteczności stosowanego leczenia i nawrotu AF przeprowadzano
kolejną kardiowersję elektryczną, a następnie pacjent otrzymywał inny spośród wymienionych
leków antyarytmicznych (lek II).
Wyniki: Po rocznej obserwacji rytm zatokowy utrzymywał się u 27 chorych (48,2%) stosujących
lek I, niezależnie od przyjmowanego preparatu (mediana nie istnieje). Spośród chorych
otrzymujących propafenon jako lek I, po roku rytm zatokowy utrzymywał się u 14 osób (51,9%)
(mediana nie istnieje); sotalol był skuteczny u 11 chorych (44,0%) (mediana nie istnieje),
a dizopiramid odpowiednio u 2 osób (50%). Nie stwierdzono istotnych statystycznie różnic
dotyczących utrzymania rytmu zatokowego w obserwacji rocznej u pacjentów stosujących poszczególne
leki antyarytmiczne (p > 0,47). U 27 chorych, u których wystąpił nawrót AF
przeprowadzono powtórną kardiowersję elektryczną i dołączono kolejny lek antyarytmiczny
(lek II). Spośród badanych 11 chorych (40,7%) otrzymało propafenon, 10 pacjentów (37,0%)
— sotalol, a 6 osób (14,8%) — dizopiramid. Łącznie rytm zatokowy utrzymywał się
u 2 chorych (7,0%), u których konieczne było przeprowadzenie kolejnej kardiowersji i zmiana
leczenia antyarytmicznego ze względu na stwierdzany brak skuteczności wcześniej zaleconej
terapii (mediana 14 dni). Rytm zatokowy po zakończeniu obserwacji stwierdzono u 1 osoby
(9,1%) leczonej propafenonem i 1 chorego (16,6%) przyjmującego dizopiramid. Nie wykazano
istotnych różnic pomiędzy stosowanymi lekami antyarytmicznymi w zapobieganiu nawrotom
AF podczas rocznej obserwacji po przeprowadzeniu drugiej kardiowersji elektrycznej (p > 0,63).
Obserwowano istotne statystycznie różnice w sumarycznym efekcie prowadzonej profilaktyki
antyarytmicznej po pierwszej i drugiej kardiowersji elektrycznej (lek I vs. lek II; p < 0,01).
Wnioski: Skuteczność poszczególnych leków w profilaktyce nawrotu AF jest zbliżona, niezależnie
od podawanego preparatu, jednak w istotny sposób zależy od kolejności jego zastosowania
po przywróceniu rytmu zatokowego. (Folia Cardiol. 2005; 12: 169–180
Wpływ kontroli częstotliwości komór i rytmu serca na funkcję lewej komory u chorych z przetrwałym migotaniem przedsionków - obserwacja roczna
Wstęp: Leczenie przetrwałego migotania przedsionków (AF) może się opierać na strategii
kontroli rytmu lub kontroli czynności serca w obrębie stwierdzanej arytmii. Dotychczasowe
badania sugerują brak przewagi którejkolwiek z metod leczenia w odniesieniu do śmiertelności
całkowitej i częstości powikłań zakrzepowo-zatorowych. Nie ma danych dotyczących wpływu
leczenia na morfologię i funkcję lewej komory. Celem badania było porównanie w grupie
chorych z niereumatycznym AF kontroli częstotliwości komór z kontrolą rytmu serca w odniesieniu
do wielkości i kurczliwości lewej komory.
Materiał i Wyniki: Do badania kwalifikowano chorych w wieku 50-75 lat, z przetrwałym
AF, u których lekarz prowadzący rozważał przywrócenie rytmu na drodze kardiowersji. Obserwacją
objęto 205 pacjentów w wieku średnio 60,8 ± 11,2 roku z AF o średnim czasie trwania
231,8 ± 112,4 dnia. Chorych losowo przydzielano do grupy kontroli częstotliwości komór
(101 osób, grupa I) i grupy kontroli rytmu serca (104 osoby, grupa II). Po roku rytm zatokowy
utrzymywało 64% chorych z grupy II. Badanie echokardiograficzne wykonywano w momencie
włączenia do badania, a następnie po 2 i 12 miesiącach obserwacji. Wymiar lewej komory
wynosił początkowo 50,8 ± 5,6 mm w grupie I oraz 52,2 mm ± 6,8 mm w grupie II i nie
różnił się wewnątrz grup ani pomiędzy grupami po roku obserwacji (50,0 ± 6,0 vs. 52,0 ± 7,4 mm
gr. I vs. gr. II). Frakcja skracania lewej komory była początkowo nieznacznie niższa w grupie II
(32,8 ± 6,6% vs. 29,9 ± 6,9%, gr. I vs. gr. II, p < 0,005). Po roku obserwacji frakcja
skracania istotnie wzrosła w całej badanej grupie, natomiast nie stwierdzono różnic pomiędzy
grupami (35,6 ± 7,4% vs. 31,3 ± 7,3%, gr. I vs. gr. II).Wnioski: Oceniając niewyselekcjonowaną grupę pacjentów z przetrwałym AF i zachowaną
czynnością skurczową lewej komory, nie stwierdzono przewagi strategii kontroli rytmu lub
częstości serca w odniesieniu do morfologii i funkcji lewej komory serca
Wpływ przywrócenia i utrzymania rytmu zatokowego na dynamikę wybranych parametrów echokardiograficznych u chorych z przetrwałym migotaniem przedsionków
Wstęp: Celem ninieszej pracy była ocena dynamiki zmian wybranych parametrów echokardiograficznych
u chorych z przetrwałym niezastawkowym migotaniem przedsionków (AF)
zakwalifikowanych do przywrócenia rytmu zatokowego (SR) w zależności od powodzenia kardiowresji
elektrycznej (CV) i czasu utrzymywania się SR.
Materiał i metody: U 104 pacjentów w wieku 50–75 lat (33 kobiety i 71 mężczyzn; śr. wieku
60,4 ± 7,4 roku) z przewlekłym AF (czas trwania 7 dni – 2 lat), u których wykonano planową
CV, przeprowadzono badanie echokardiograficzne z dostępu przezklatkowgo w celu oceny funkcji
i morfologii lewego przedsionka i lewej komory serca na początku badania oraz po 2 i 12 miesiącach
obserwacji. Dynamikę zmian oceniano, wykorzystując analizę wariancji. Analizy dokonywano
w podgrupach wyznaczonych przez efekt CV i czas utrzymywania się SR. Ponadto
oceniano związek pomiędzy wyjściową wartością parametrów a szansą odległego utrzymania SR.
Wyniki: Rytm zatokowy po roku występował u 66 (63,5%) chorych. Przywrócenie i utrzymanie
SR prowadzi do zmniejszenia powierzchni lewego (26,2 ± 4,7 cm2 vs. 25,2 ± 4,7 cm2; p < 0,03)
i prawego przedsionka (21,8 ± 3,0 cm2 vs. 21,0 ± 3,5 cm2; p < 0,01) w czasie
12 miesięcy. Zmiana powierzchni obu przedsionków była szczególnie wyrażona u osób, u których
po roku utrzymywał się SR. Za pomocą wieloczynnikowej logistycznej analizy regresji wykazano,
że spośród ocenianych parametrów powierzchnia lewego przedsionka (LAar) wynosząca
powyżej 28 cm2 (OR 1,72; 1,09–1,94; p < 0,02) istotnie wiązała się z szansą długiego utrzymania
się SR. U osób z wyjściową wartością LAar powyżej 28 cm2 stwierdzono znamienne
zmniejszenie (31,45 ± 3,07 cm2 vs. 28,94 ± 3,81 cm2; p < 0,008) wymiaru LA w 30 dni po
zabiegu CV. W grupie z wyjściowymi wartościami LAar przekraczającymi 28 cm2 stwierdzono
redukcję wymiaru przedsionka o średnio 2,57 ± 3,2 cm2, podczas gdy u chorych, u których
wartości LAar były mniejsze niż 28 cm2 zmiany nie przekraczały 0,47 ± 2,9 cm2 (p < 0,004)
w czasie 30 dni po przywróceniu SR.
Wnioski: Przywrócenie i utrzymanie SR u chorych z przewlekłym AF prowadzi do zmniejszenia
powierzchni obu przedsionków w czasie 12 miesięcy, a wyjściowe powiększenie lewego
przedsionka w istotny sposób poprawia odległy efekt CV przetrwałego AF. (Folia Cardiol.
2005; 12: 354–363
Possible disease-modifying factors: the mannan-binding lectin pathway and infections in hereditary angioedema of children and adults
- …