The efficacy of radiofrequency catheter ablation in ectopic atrial tachycardia

Background: Ectopic atrial tachycardia (EAT) is a relatively rare form of supraventricular arrhythmia, which, if persistent, may lead to tachycardia-induced cardiomyopathy (TIC), associated with an equally poor prognosis, including the risk of sudden cardiac death, as other dilated cardiomyopathies. The aim of the study was to evaluate the efficacy and course of radiofrequency catheter ablation (RFCA) in the treatment of patients with EAT. Methods: The study group comprised 33 consecutive patients (16 males and 17 females of mean age 41 ± 15 years) managed for EAT at our clinic. Each patient underwent an electrophysiological study (EPS) and atrial mapping during an episode of arrhythmia using the CARTO system. Subsequent RFCA was undergone by 32 patients. The procedure was considered successful if the arrhythmia terminated during energy application and remained non-inducible by isoprenaline. The mean follow-up period was 23 ± 13 months.Results: The ectopic focus was localised in the right atrium in 29 patients (88%) and in the left atrium in 5 patients (15%). In 6 patients more than one ectopic focus was found. The mean duration of the procedure was 159 ± 67 min and the mean duration of fluoroscopy was 25 ± 15 min. In 32 patients undergoing RFCA for the first time (the first session), the efficacy was 97%. In 2 patients with a recurrence of tachycardia and in 3 patients with EAT caused by another ectopic focus a re-ablation was performed (the second session) with an efficacy of 80%. The patient in whom re-ablation was unsuccessful underwent a third RFCA (third session). The total efficacy was 97%. Conclusions: Radiofrequency catheter ablation is an effective and safe treatment in patients with ectopic atrial tachycardia

The incidence and risk factors of stroke in patients with acute myocardial infarction treated invasively and concomitant impaired renal function

Background: Impaired renal function is a marker of poor prognosis in patients with acutemyocardial infarction (AMI). The aim of the study was to assess the incidence and independent predictors of stroke in population of patients with AMI treated invasively and concomitant impaired renal function (IRF).Methods: We analyzed 2,520 consecutive AMI patients admitted to our Center between 2003 and 2007 and treated with percutaneous coronary intervention. The whole population was divided into patients with IRF, defined as glomerular filtration rate < 60 mL/min/1.73 m2 or contrast induced nephropathy (IRF group, n = 933; 37.02%) and patients without IRF (control group, n = 1587; 62.98%). The IRF group was subjected to further analysis. Data onlong-term follow-up were screened to identify the patients who experienced stroke.Results: During median of 25.5 months of follow-up 52 (2.07%) the patients experienced stroke — 33 (3.54%) in the IRF group and 19 (1.2%) patients in the control group. The risk of major adverse cardiovascular events in the IRF group, including repeated AMI (68.8 vs.14.9%, p < 0.001) and death (45.5 vs. 25.1%, p < 0.05) was significantly higher in patients with stroke. Previous stroke (HR 6.85), female gender (HR 3.13), as well as STEMI anterior (HR 2.55) were independent risk factors of stroke in this population.Conclusions: Patients with AMI treated invasively and concomitant IRF were at higher risk of stroke occurrence in the future. Stroke was associated with poor outcome in the studied population. Independent predictors of stroke in patients with IRF and AMI treated invasively were different from commonly recognized stroke predictors

Wpływ zakłóceń elektromagnetycznych na funkcje wszczepialnych urządzeń kontrolujących rytm serca

Wraz z rozwojem techniki medycznej co roku rośnie liczba wszczepialnych urządzeń kontrolujących rytm serca. Zwiększa się również stopień komplikacji implantowanych urządzeń, co w połączeniu z pojawianiem się w codziennym życiu oraz środowisku zawodowym i szpitalnym coraz to nowych emiterów zakłóceń elektromagnetycznych sprawia, że problem ewentualnych interferencji między tymi urządzeniami a środowiskiem zewnętrznym jest coraz bardziej istotny. Do najczęstszych reakcji urządzenia wszczepialnego na zewnętrzne zakłócenia elektromagnetyczne należą: wyhamowanie lub wytworzenie pojedynczego pobudzenia, całkowite zahamowanie stymulacji, przejście do trybu stymulacji awaryjnej oraz zwiększenie częstości rytmu lub nieprawidłowa częstość rytmu. Możliwe źródła zakłóceń elektromagnetycznych można podzielić na: wewnątrzszpitalne, środowiskowe i zawodowe. W pierwszej grupie do najczęściej spotykanych urządzeń medycznych emitujących zakłócenia elektromagnetyczne należą: magnetyczny rezonans jądrowy oraz urządzenia do diatermii i radioterapii. W środowisku zewnątrzszpitalnym najczęściej spotykanym źródłami interferencji elektromagnetycznych są telefony komórkowe oraz systemy zabezpieczenia przed kradzieżą. W niniejszej pracy omówiono aktualny stan wiedzy na temat możliwych interferencji oraz ich konsekwencji klinicznych. (Folia Cardiol. 2005; 12: 261–272

Trying to predict the unpredictable: Variations in device-based daily monitored diagnostic parameters can predict malignant arrhythmic events in patients undergoing cardiac resynchronization therapy

Background: The aim of this study was to evaluate the value of device-based diagnostic parameters in predicting ventricular arrhythmias in cardiac resynchronization therapy (CRT) recipients. Methods: Ninety-six CRT-D patients participating in TRUST CRT Trial were analyzed. The inclusion criteria were: heart failure in NYHA ≥ 3 class, QRS ≥ 120 ms, LVEF £ 35% and significant mechanical dyssynchrony. Patients were divided into those with (n = 31, 92 arrhyth­mias) and without (n = 65) appropriate ICD interventions within follow-up of 12.03 ± 6.7 months. Daily monitored device-based parameters: heart rate (HR), thoracic impedance (TI), HR variability and physical activity were analyzed in 4 time windows: within 10, 7, 3 days and 1 day before appropriate ICD interventions. Results: A consistent pattern of changes in three monitored factors was observed prior to ar­rhythmia: 1) a gradual increase of day HR (from 103.43% of reference within 10-day window to 105.55% one day before, all p < 0.05 vs. reference); 2) variations in night HR (104.75% in 3 days, 107.65% one day before, all p < 0.05) and 3) TI decrease (from 97.8% in 10 days to 96.81% one day before, all p < 0.05). The combination of three parameters had better pre­dictive value, which improved further after exclusion of patients with atrial fibrillation (AF). The predictive model combining HR and TI together with LVEF and NT-proBNP was more prognostic than the model involving LVEF and NT-proBNP alone (difference in AUC 0.05, 95% CI 0.0005–0.09, p = 0.04). Conclusions: Daily device-monitored parameters show significant variations prior to ven­tricular arrhythmia. Combination of multiple parameters improves arrhythmia predictive performance by its additive value to baseline risk factors, while presence of AF diminishes it.

Zastosowanie ablacyjnych elektrod chłodzonych (irrigated tip) - doniesienie wstępne

Wstęp: U części chorych ablacja prądem o wysokiej częstotliwości szlaków dodatkowych przewodzenia przedsionkowo-komorowego jest nieskuteczna. Zastosowanie elektrod chłodzonych solą fizjologiczną, pozwalających na uzyskanie głębszego uszkodzenia tkanki, może wpłynąć na zwiększenie skuteczności zabiegu. Oceniano przebieg i ewentualne powikłania zabiegu ablacji z użyciem elektrod chłodzonych solą fizjologiczną u chorych leczonych wcześniej nieskutecznie za pomocą elektrod standardowych. Materiał i metody: Analizowano przebieg zabiegów u 6 chorych. W trakcie zabiegu z użyciem elektrod chłodzonych solą fizjologiczną uzyskano zniszczenie dróg dodatkowych u wszystkich pacjentów. Wyniki: Stwierdzono istotne skrócenie czasu zabiegu i mniejszą liczbę wykonanych aplikacji w porównaniu z zabiegami z użyciem elektrod standardowych. Pomimo zastosowania większych mocy aplikacji nie obserwowano powikłań. Wnioski: Wykorzystanie elektrod chłodzonych solą fizjologiczną pozwala na zwiększenie skuteczności zabiegu ablacji prądem o wysokiej częstotliwości. Ablacja z zastosowaniem elektrod chłodzonych solą fizjologiczną pozwala na użycie większej mocy aplikacji bez wzrostu ryzyka powikłań

Zastosowanie ablacyjnych elektrod chłodzonych (irrigated tip) - doniesienie wstępne

Wstęp: U części chorych ablacja prądem o wysokiej częstotliwości szlaków dodatkowych przewodzenia przedsionkowo-komorowego jest nieskuteczna. Zastosowanie elektrod chłodzonych solą fizjologiczną, pozwalających na uzyskanie głębszego uszkodzenia tkanki, może wpłynąć na zwiększenie skuteczności zabiegu. Oceniano przebieg i ewentualne powikłania zabiegu ablacji z użyciem elektrod chłodzonych solą fizjologiczną u chorych leczonych wcześniej nieskutecznie za pomocą elektrod standardowych. Materiał i metody: Analizowano przebieg zabiegów u 6 chorych. W trakcie zabiegu z użyciem elektrod chłodzonych solą fizjologiczną uzyskano zniszczenie dróg dodatkowych u wszystkich pacjentów. Wyniki: Stwierdzono istotne skrócenie czasu zabiegu i mniejszą liczbę wykonanych aplikacji w porównaniu z zabiegami z użyciem elektrod standardowych. Pomimo zastosowania większych mocy aplikacji nie obserwowano powikłań. Wnioski: Wykorzystanie elektrod chłodzonych solą fizjologiczną pozwala na zwiększenie skuteczności zabiegu ablacji prądem o wysokiej częstotliwości. Ablacja z zastosowaniem elektrod chłodzonych solą fizjologiczną pozwala na użycie większej mocy aplikacji bez wzrostu ryzyka powikłań

Ablacja prądem o wysokiej częstotliwości w leczeniu chorych z drogami dodatkowego przewodzenia o lokalizacji przegrodowej przedniej (parahisian) - doświadczenie własne

Wstęp: Istotą zespołów preekscytacji jest obecność nieprawidłowego połączenia między przedsionkiem a komorą - drogi dodatkowej (AP). Lokalizacja dróg dodatkowych jest zmienna osobniczo. Lokalizacja przednioprzegrodowa (parahisian) jest uznanym czynnikiem ryzyka powikłań zabiegów ablacji prądem o wysokiej częstotliwości (RFCA), jest również związana z wyższym odsetkiem nawrotów w obserwacji odległej. Cel pracy: Ocena przebiegu, skuteczności i powikłań zabiegów RFCA oraz odległych wyników leczenia u chorych z przednioprzegrodowymi AP. Materiał i metody: Grupę badaną stanowiło 11 objawowych chorych, u których w badaniu elektrofizjologicznym stwierdzono AP przegrodową przednią i u których podjęto jednoczesną próbę RFCA drogi dodatkowej. Lokalizację AP (mapowanie) przeprowadzano opierając się na kryteriach anatomicznych, jak i elektrofizjologicznych - na podstawie zapisów jedno- i dwubiegunowych z elektrody ablacyjnej. W celu stabilizacji pozycji elektrody i zapobieżenia jej przemieszczeniu w okolicę pęczka Hisa każdorazowo stosowano koszulki stabilizujące. Bezpieczne ułożenie elektrody ablacyjnej kontrolowano stosując stymulację programowaną przedsionka o czasie sprzężenia bodźca dodatkowego krótszym od refrakcji AP. Analizie poddano przebieg i skuteczność RFCA, liczbę powikłań oraz nawrotów przewodzenia przez AP w obserwacji odległej. Wyniki: Całkowity czas trwania zabiegu wynosił 80–220 min (średnio 154 ± 54 min), czas fluoroskopii - 25-90 min (średnio 35 ± 22 min), liczba aplikacji prądu - 5-12 (średnio 9,5 ± 2,4). Skuteczny zabieg RFCA wykonano u 9 pacjentów (82%), ablacja okazała się nieskuteczna u 2 chorych. Jawne klinicznie nawroty zespołu WPW obserwowano u 2 osób (18%), w tym u jednej z mnogimi AP. Nie obserwowano żadnych powikłań RFCA. Wnioski: Ablacja prądem o wysokiej częstotliwości z użyciem opisanej powyżej metodyki jest bezpieczną i skuteczną metodą leczenia pacjentów z AP o lokalizacji przednioprzegrodowej

Ablacja prądem o wysokiej częstotliwości w leczeniu chorych z drogami dodatkowego przewodzenia o lokalizacji przegrodowej przedniej (parahisian) - doświadczenie własne

Wstęp: Istotą zespołów preekscytacji jest obecność nieprawidłowego połączenia między przedsionkiem a komorą - drogi dodatkowej (AP). Lokalizacja dróg dodatkowych jest zmienna osobniczo. Lokalizacja przednioprzegrodowa (parahisian) jest uznanym czynnikiem ryzyka powikłań zabiegów ablacji prądem o wysokiej częstotliwości (RFCA), jest również związana z wyższym odsetkiem nawrotów w obserwacji odległej. Cel pracy: Ocena przebiegu, skuteczności i powikłań zabiegów RFCA oraz odległych wyników leczenia u chorych z przednioprzegrodowymi AP. Materiał i metody: Grupę badaną stanowiło 11 objawowych chorych, u których w badaniu elektrofizjologicznym stwierdzono AP przegrodową przednią i u których podjęto jednoczesną próbę RFCA drogi dodatkowej. Lokalizację AP (mapowanie) przeprowadzano opierając się na kryteriach anatomicznych, jak i elektrofizjologicznych - na podstawie zapisów jedno- i dwubiegunowych z elektrody ablacyjnej. W celu stabilizacji pozycji elektrody i zapobieżenia jej przemieszczeniu w okolicę pęczka Hisa każdorazowo stosowano koszulki stabilizujące. Bezpieczne ułożenie elektrody ablacyjnej kontrolowano stosując stymulację programowaną przedsionka o czasie sprzężenia bodźca dodatkowego krótszym od refrakcji AP. Analizie poddano przebieg i skuteczność RFCA, liczbę powikłań oraz nawrotów przewodzenia przez AP w obserwacji odległej. Wyniki: Całkowity czas trwania zabiegu wynosił 80–220 min (średnio 154 ± 54 min), czas fluoroskopii - 25-90 min (średnio 35 ± 22 min), liczba aplikacji prądu - 5-12 (średnio 9,5 ± 2,4). Skuteczny zabieg RFCA wykonano u 9 pacjentów (82%), ablacja okazała się nieskuteczna u 2 chorych. Jawne klinicznie nawroty zespołu WPW obserwowano u 2 osób (18%), w tym u jednej z mnogimi AP. Nie obserwowano żadnych powikłań RFCA. Wnioski: Ablacja prądem o wysokiej częstotliwości z użyciem opisanej powyżej metodyki jest bezpieczną i skuteczną metodą leczenia pacjentów z AP o lokalizacji przednioprzegrodowej

The prognostic value of different glucose abnormalities in patients with acute myocardial infarction treated invasively

BACKGROUND: Diabetes (DM) deteriorates the prognosis in patients with coronary heart disease. However, the prognostic value of different glucose abnormalities (GA) other than DM in subjects with acute myocardial infarction (AMI) treated invasively remains unclear. AIMS: To assess the incidence and impact of GA on clinical outcomes in AMI patients treated with percutaneous coronary intervention (PCI). METHODS: A single-center, prospective registry encompassed 2733 consecutive AMI subjects treated with PCI. In all in-hospital survivors (n = 2527, 92.5%) without the history of DM diagnosed before or during index hospitalization standard oral glucose tolerance test (OGTT) was performed during stable condition before hospital discharge and interpreted according to WHO criteria. The mean follow-up period was 37.5 months. RESULTS: The incidence of GA was as follows: impaired fasting glycaemia - IFG (n = 376, 15%); impaired glucose tolerance - IGT (n = 560, 22%); DM (n = 425, 17%); new onset DM (n = 384, 15%); and normal glucose tolerance – NGT (n = 782, 31%). During the long-term follow-up, death rate events for previously known DM, new onset DM and IGT were significantly more frequent than those for IFG and NGT (12.3; 9.6 and 9.4 vs. 5.6 and 6.4%, respectively, P < 0.05). The strongest and common independent predictors of death in GA patients were glomerular filtration rate < 60 ml/min/1,73 m^2 (HR 2.0 and 2.8) and left ventricle ejection fraction < 35% (HR 2.5 and 1.8, all P < 0.05) respectively. CONCLUSIONS: Glucose abnormalities are very common in AMI patients. DM, new onset DM and IGT increase remote mortality. Impaired glucose tolerance bears similar long-term prognosis as diabetes