True bipolar or extended bipolar left ventricular pacing is associated with better survival in cardiac resynchronization therapy patients

BackgroundLimited studies are available on the clinical significance of left ventricular (LV) lead polarity in patients undergoing cardiac resynchronization therapy (CRT), with a recent study suggesting better outcomes with LV true bipolar pacing.ObjectiveWe aimed to determine whether true bipolar LV pacing is associated with reduced mortality in a large, real‐life CRT cohort, followed by remote monitoring.MethodsWe analyzed de‐identified device data from CRT patients followed by the Boston Scientific LATITUDE remote monitoring database system. Patients with LV bipolar leads paced between the LV ring and LV tip were identified as true bipolar and those with LV bipolar leads paced between LV tip or LV ring and right ventricular (RV) coil were identified as extended bipolar. Patients with unipolar leads were identified as unipolar.ResultsOf the 59 046 patients included in the study, 2927 had unipolar pacing, 34 390 had extended bipolar pacing, and 21 729 had true bipolar pacing. LV true bipolar pacing was associated with a significant 30% lower risk of all‐cause mortality as compared to unipolar pacing (hazards ratio [HR] = 0.70, 95% CI: 0.62‐0.79, P < .001), after adjustment for age, gender, LV lead impedance, LV pacing threshold, and BIV pacing percentage <95%. Extended bipolar LV pacing was also associated with 24% lower risk of all‐cause mortality when compared to unipolar LV pacing (HR = 0.76, 95% CI: 0.68‐0.85; P < .001). However, there were no differences in outcomes between true bipolar and extended bipolar LV pacing (HR = 0.97, 95% CI: 0.93‐1.01; P = .198).ConclusionTrue bipolar or extended bipolar LV pacing is associated with a lower risk of mortality in CRT patients as compared to unipolar LV pacing.Peer Reviewedhttps://deepblue.lib.umich.edu/bitstream/2027.42/154901/1/pace13889_am.pdfhttps://deepblue.lib.umich.edu/bitstream/2027.42/154901/2/pace13889.pd

Heritage buildings and digital storage: which conceivable match?

The purpose of the article is to define the relationship between property issues and new urban experiences it creates. The article is divided by chapter 3. The first presents the background and urban issues that led to the questioning and, more specifically, the issue of keeping a portfolio of real or virtual way under pressure from the major urban issues. The second part defines the concept of heritage and its representation in a virtual world. We rely heavily on Unesco's work on the preservation of digital data as well as the collective work of Petauque (FR) on the question of meaning to the stored information. Finally, we present the risks of the theory made facing the ground in describing the example of Godin Familistère project that underlies all of our research. It is clear that the article is based on actual experience and is therefore a posteriori looking for experienced face the reality of the Brussels urban governance

Los derechos de los ciudadanos ante las decisiones públicas de riesgo: el caso de la energía nuclear

Ficha técnica de la película “El síndrome de China”. Sinopsis de la película. I. Introducción. II. La generación de energía como factor de riesgo ambiental. III. Breve excurso sobre el régimen jurídico nuclear. IV. La percepción social del riesgo nuclear. V. Los derechos de los ciudadanos a la información y a la participación en los procesos autorizatorios: necesaria transparencia. V.1 El Consejo de Seguridad Nuclear: apertura hacia la información y la participación. V.2 La ausencia información pública y de participación en los procedimientos de renovación de autorizaciones para instalaciones nucleares existentes. V.3 Los derechos de información y participación en los procedimientos autorizatorios de nuevas instalaciones nucleares. VI. El derecho de los ciudadanos a instar el régimen de inspección y sanción: apertura a la transparencia. VII. El derecho de acceso a la justicia en materia ambiental no excluye el ámbito nuclear. VIII. En resumen. IX. Bibliografía.

Ocena regionalnej funkcji rozkurczowej lewej komory metodą tkankowej echokardiografii doplerowskiej u pacjentów bez zaburzeń kurczliwości przed angioplastyką i po niej

Wstęp: Zaburzenia fazy rozkurczu lewej komory są wczesnym objawem niedokrwienia. Technika tkankowej echokardiografii doplerowskiej (TDE) pozwala na ocenę wielu parametrów odcinkowej funkcji rozkurczowej. W celu sprawdzenia, czy angioplastyka korzystnie wpływa na regionalną czynność rozkurczową mięśnia, oceniono za pomocą TDE zmienność jej parametrów przed zabiegiem angioplastyki i po nim. Materiał i metody: Badaną grupę stanowiło 40 osób (31 mężczyzn, średnia wieku 49,8 &plusmn; &plusmn; 9,6 roku) bez spoczynkowych zaburzeń kurczliwości mięśnia w dorzeczu udrażnianego naczynia, kwalifikowanych do zabiegu przezskórnej angioplastyki. Pacjentów podzielono na dwie grupy: grupa I &#8212; chorzy, u których zwężenie naczynia wynosiło poniżej 70%, grupa II &#8212; chorzy, u których zwężenie naczynia wyniosło powyżej 70%. U każdego pacjenta przeprowadzono dwa pełne badania echokardiograficzne połączone z oceną TDE. Pierwsze z nich (badanie 1) wykonywano dzień przed rozszerzeniem naczynia, drugie (badanie 2) przeprowadzono 2&#8211;3 dni po skutecznym zabiegu. W jednym pełnym cyklu mierzono czasy trwania: fazy izowolumicznego rozkurczu (IVRT), fazy szybkiego napływu (RFT) i skurczu przedsionka (AFT). Oceniono maksymalne prędkości ruchu mięśnia w fazie szybkiego napływu (Em) i napływu przedsionkowego (Am). Wyniki: Zaobserwowano wzrost prędkości ruchu mięśnia w fazie szybkiego napływu w całej badanej grupie (6,4 &plusmn; 1,7 cm vs. 6,9 &plusmn; 1,5 cm, p < 0,05). Po podziale na grupy zmianę taką zanotowano tylko w grupie II (6,0 &plusmn; 1,5 cm vs. 6,8 &plusmn; 1,7 cm, p < 0,01). Różnice w prędkościach w fazie napływu przedsionkowego nie osiągnęły istotnych statystycznie różnic. Wzrost stosunku Em/Am między badaniami zanotowano tylko dla grupy II (0,9 &plusmn; 0,9 vs. 1,3 &plusmn; 0,9, p < 0,05). Nastąpiło skrócenie IVRT w całej grupie (103 &plusmn; 19 ms vs. 91 &plusmn; 20 ms, p < 0,05), nie zaobserwowano takiej zależności w grupie I, a jedynie w grupie II (odpowiednio 95 &plusmn; 21 ms vs. 87 &plusmn; 23 ms, NS, 121 &plusmn; 20 ms vs. 97 &plusmn; 21 ms, p < 0,01). Czasy fazy szybkiego napływu i skurczu przedsionka nie uległy zmianie w kolejnych badaniach. Różnice wartości Em i IVRT między grupami stwierdzano już w badaniu 1 (6,8 &plusmn; 1,9 cm/s vs. 6,0 &plusmn; 1,5 cm/s, p < 0,01 oraz 95 &plusmn; 21 ms vs. 121 &plusmn; 20 ms, p < 0,001). W badaniu wykonanym po angioplastyce żaden z ocenianych parametrów nie osiągnął istotnej zmiany przy porównywaniu obu grup. Wnioski: U chorych ze zwężeniem tętnicy wieńcowej występują regionalne zmiany funkcji rozkurczowej mięśnia lewej komory. Po wykonaniu angioplastyki regionalna funkcja rozkurczowa ulega poprawie w dorzeczu naczynia istotnie zwężonego (> 70%). (Folia Cardiol. 2005; 12: 438&#8211;444

Ocena regionalnej funkcji rozkurczowej lewej komory metodą tkankowej echokardiografii doplerowskiej u pacjentów bez zaburzeń kurczliwości przed angioplastyką i po niej

Wstęp: Zaburzenia fazy rozkurczu lewej komory są wczesnym objawem niedokrwienia. Technika tkankowej echokardiografii doplerowskiej (TDE) pozwala na ocenę wielu parametrów odcinkowej funkcji rozkurczowej. W celu sprawdzenia, czy angioplastyka korzystnie wpływa na regionalną czynność rozkurczową mięśnia, oceniono za pomocą TDE zmienność jej parametrów przed zabiegiem angioplastyki i po nim. Materiał i metody: Badaną grupę stanowiło 40 osób (31 mężczyzn, średnia wieku 49,8 &plusmn; &plusmn; 9,6 roku) bez spoczynkowych zaburzeń kurczliwości mięśnia w dorzeczu udrażnianego naczynia, kwalifikowanych do zabiegu przezskórnej angioplastyki. Pacjentów podzielono na dwie grupy: grupa I &#8212; chorzy, u których zwężenie naczynia wynosiło poniżej 70%, grupa II &#8212; chorzy, u których zwężenie naczynia wyniosło powyżej 70%. U każdego pacjenta przeprowadzono dwa pełne badania echokardiograficzne połączone z oceną TDE. Pierwsze z nich (badanie 1) wykonywano dzień przed rozszerzeniem naczynia, drugie (badanie 2) przeprowadzono 2&#8211;3 dni po skutecznym zabiegu. W jednym pełnym cyklu mierzono czasy trwania: fazy izowolumicznego rozkurczu (IVRT), fazy szybkiego napływu (RFT) i skurczu przedsionka (AFT). Oceniono maksymalne prędkości ruchu mięśnia w fazie szybkiego napływu (Em) i napływu przedsionkowego (Am). Wyniki: Zaobserwowano wzrost prędkości ruchu mięśnia w fazie szybkiego napływu w całej badanej grupie (6,4 &plusmn; 1,7 cm vs. 6,9 &plusmn; 1,5 cm, p < 0,05). Po podziale na grupy zmianę taką zanotowano tylko w grupie II (6,0 &plusmn; 1,5 cm vs. 6,8 &plusmn; 1,7 cm, p < 0,01). Różnice w prędkościach w fazie napływu przedsionkowego nie osiągnęły istotnych statystycznie różnic. Wzrost stosunku Em/Am między badaniami zanotowano tylko dla grupy II (0,9 &plusmn; 0,9 vs. 1,3 &plusmn; 0,9, p < 0,05). Nastąpiło skrócenie IVRT w całej grupie (103 &plusmn; 19 ms vs. 91 &plusmn; 20 ms, p < 0,05), nie zaobserwowano takiej zależności w grupie I, a jedynie w grupie II (odpowiednio 95 &plusmn; 21 ms vs. 87 &plusmn; 23 ms, NS, 121 &plusmn; 20 ms vs. 97 &plusmn; 21 ms, p < 0,01). Czasy fazy szybkiego napływu i skurczu przedsionka nie uległy zmianie w kolejnych badaniach. Różnice wartości Em i IVRT między grupami stwierdzano już w badaniu 1 (6,8 &plusmn; 1,9 cm/s vs. 6,0 &plusmn; 1,5 cm/s, p < 0,01 oraz 95 &plusmn; 21 ms vs. 121 &plusmn; 20 ms, p < 0,001). W badaniu wykonanym po angioplastyce żaden z ocenianych parametrów nie osiągnął istotnej zmiany przy porównywaniu obu grup. Wnioski: U chorych ze zwężeniem tętnicy wieńcowej występują regionalne zmiany funkcji rozkurczowej mięśnia lewej komory. Po wykonaniu angioplastyki regionalna funkcja rozkurczowa ulega poprawie w dorzeczu naczynia istotnie zwężonego (> 70%). (Folia Cardiol. 2005; 12: 438&#8211;444

Epidemia niewydolności serca - problem zdrowotny i społeczny starzejących się społeczeństw Polski i Europy

Niewydolność serca (HF) jest zespołem klinicznym będącym końcowym wspólnym etapem wielu chorób sercowo-naczyniowych. Mimo znacznych postępów w zrozumieniu patofizjologii, wdrożenia szeroko zakrojonej profilaktyki i wprowadzenia do leczenia nowoczesnych metod terapeutycznych, zarówno zachowawczych, jak i zabiegowych, HF stanowi coraz większy problem zdrowotny i społeczny w Europie. Obecnie jest ona jedyną jednostką chorobową układu sercowo-naczyniowego o wciąż wzrastającej częstości, a ponadto najczęstszą i najbardziej kosztowną przyczyną hospitalizacji pacjentów powyżej 65. roku życia, którzy są obarczeni największą śmiertelnością. W ostatnich latach istotny postęp w dziedzinie leczenia farmakologicznego i chirurgicznego wpłynął na znaczące wydłużenie życia, a w konsekwencji na proporcjonalny wzrost liczby chorych z przewlekłą niewydolnością serca, która występuje głównie u osób starszych. Obecnie najczęstszymi przyczynami HF w Polsce i Europie są choroba niedokrwienna serca i nadciśnienie tętnicze. W badaniach epidemiologicznych w celu rozpoznania HF najczęściej wykorzystuje się objawy kliniczne oraz wartość frakcji wyrzutowej (EF), które dotyczą głównie skurczowej HF. Nie istnieją jeszcze wiarygodne informacje na temat rozkurczowej dysfunkcji lewej komory. Niewydolność serca jest jednostką chorobową o bardzo złym rokowaniu, zwłaszcza w sytuacjach, gdy nie można zastosować leczenia przyczynowego. Wskaźniki 5-letniego przeżycia w przypadku HF są gorsze od wskaźników przeżycia osób z chorobami nowotworowymi (z wyjątkiem raka płuc), gdyż w zaawansowanej HF (IV klasa wg NYHA) około 50% chorych umiera w ciągu jednego roku. Koszty leczenia pacjentów z HF, nie wliczając wydatków związanych z transplantacją serca, ciągle wzrastają i obecnie wynoszą 1,5-2,5% wszystkich wydatków na służbę zdrowia. Niewydolność serca stanowi istotny problem zdrowotny i społeczny, a koszty leczenia tej grupy pacjentów będą stale wzrastały. W Polsce są to wydatki bardzo niedoszacowane, zarówno w zakresie lecznictwa szpitalnego, jak i ambulatoryjnego, więc w najbliższym czasie będą wymagać nowych rozwiązań organizacyjnych i finansowych