Nonspecific eating disorders: ortorexia nervosa and night eating syndrome – a subjective review

Eating habits pose an import factor which influences our health state. Nowadays two main tendencies prevail in the society: following the rules of healthy eating conscientiously, whereas the other one consists in using food as a tool serving to mood improvement. The article is devoted to non-specific eating disorders, that is, night eating syndrome (NES) and orthorexia nervosa. Orthorexia nervosa is an affixation on healthy eating, whereas night eating syndrome is a night-time hypherphagia, morning anorexia and insomnia. At present, it seems that these two disorders are not frequent. The misthinking may be caused by difficulties in diagnosing them. The identification can be stymied by the lack of unified definition or the lack of unified diagnostic criteria. Further researches of these health problems are recommended as in the future they may cause development of a lot of serious diseases. One must pay attention, in particular, to night eating syndrome and its importance in obesity development and its link to type 2 diabetes

Utility of nutritional evaluation for the clinical risk assessment of postoperative complications. Does oncology need the NRS 2002 scale?

Introduction. Malnutrition accompanies many cancers, especially those of the gastrointestinal tract, and significantly raises the risk of postoperative complications in cancer surgery. In Poland, hospitals are legally obliged to evaluate the nutritional status of their patients; one of the assessment tools used for this purpose is the NRS 2002 scale. Aim. The primary objective of the study is to analyze the utility of the NRS 2002 scale in the risk assessment of posto­perative complications in gastrointestinal cancers. In addition, the authors propose to determine whether the legal requirement to conduct nutritional assessments among hospitalized patients is complied with in clinical practice and to evaluate the risk of malnutrition in the study group. Materials and methods. A detailed assessment was conducted on 226 patients who underwent surgery for upper (95 patients) and lower (131 patients) GI tract cancers in 2015. The risk of complications was analyzed based on the nutritional risk score (NRS 2002) and the levels of albumin and total proteins in the serum before surgery. Compliance with the obligation to carry out nutritional assessments was evaluated on breast and GI cancer patients treated with surgery at the Institute of Oncology in Warsaw in two successive years. Results. An NRS 2002 score of ≥ 3 was shown to predict postoperative complications for both upper GI tract (p < 0.001) and colorectal cancers (p < 0.001). In upper GI cancers, complications were also more frequently observed at lower albumin (p = 0.018) and total protein (p = 0.025) levels in the serum. Conclusion. The analysis shows that the NRS 2002 scale is useful in predicting the risk of postoperative complications in the treatment of upper and lower GI tract cancers

Przydatność klinicznej oceny stanu odżywienia do oceny ryzyka powikłań pooperacyjnych Czy skala NRS 2002 jest w onkologii potrzebna?

Wstęp. Niedożywienie to stan często towarzyszący nowotworom, szczególnie przewodu pokarmowego. W przypadku zabiegu operacyjnego zwiększa ono ryzyko powikłań pooperacyjnych. W Polsce każdy szpital jest zobowiązany do oceny stanu odżywienia swoich pacjentów. Jedną ze skal umożliwiających taką prostą ocenę jest NRS 2002. Cel. Celem pracy jest analiza przydatności skali NRS 2002 w ocenie ryzyka powikłań pooperacyjnych w leczeniu nowotworów przewodu pokarmowego. Cele drugorzędne to sprawdzenie, czy obowiązek oceny stanu odżywienia chorych hospitalizowanych jest realizowany w praktyce klinicznej oraz jakie jest ryzyko niedożywienia w analizowanej grupie. Materiał i metody. Ocenie szczegółowej poddano 226 chorych operowanych w 2015 roku z powodu nowotworów górnego (95 chorych) i dolnego odcinka przewodu pokarmowego (131 chorych). Ryzyko powikłań analizowano w zależności od oceny ryzyka żywieniowego (NRS 2002), przedoperacyjnego poziomu albumin oraz białka całkowi­tego w surowicy krwi. Ocenie częstości wypełniania skali poddano w dwóch kolejnych latach chorych operowanych z powodu nowotworów piersi i przewodu pokarmowego w Centrum Onkologii w Warszawie. Wyniki. Wynik oceny NRS 2002 ≥ 3 był czynnikiem prognostycznym powikłań pooperacyjnych zarówno dla no­wotworów GOPP (p &lt; 0,001), jak i dla nowotworów okrężnicy (p &lt; 0,001). Dla nowotworów gopp potwierdzono częstsze występowanie powikłań również w przypadku obniżenia poziomu albumin w surowicy (p = 0,018) i białka całkowitego (p = 0,025). Wnioski. Przeprowadzona analiza potwierdza, że skala NRS 2002 jest przydatnym narzędziem w przewidywaniu ryzyka powikłań pooperacyjnych w leczeniu nowotworów górnego i dolnego odcinka przewodu pokarmowego

Zastosowanie automatyzowanych zewnętrznych defibrylatorów w miejscach publicznych: badanie czasu użycia

Background: Sudden cardiac arrest (SCA) is a frequent cause of death in the developed world. Early defibrillation, preferably within the first minutes of the incident, significantly increases survival rates. Accessible automated external defibrillators (AED) in public areas have been promoted for many years, and several locations are equipped with these devices. Aim: The aim of the study was to assess the real-life availability of AEDs and assess possible sources of delay. Methods: The study took place in the academic towns of Poznan, Lodz, and Warsaw, Poland. The researchers who were not aware of the exact location of the AED in the selected public locations had to deliver AED therapy in simulated SCA scenarios. For the purpose of the trial, we assumed that the SCA takes place at the main entrance to the public areas equipped with an AED. Results: From approximately 200 locations that have AEDs, 78 sites were analysed. In most places, the AED was located on the ground floor and the median distance from the site of SCA to the nearest AED point was 15 m (interquartile range [IQR] 7–24; range: 2–163 m). The total time required to deliver the device was 96 s (IQR 52–144 s). The average time for discussion with the person responsible for the AED (security officer, staff, etc.) was 16 s (IQR 0–49). The AED was located in open access cabinets for unrestricted collection in 29 locations; in 10 cases an AED was delivered by the personnel, and in 29 cases AED utilisation required continuous personnel assistance. The mode of accessing the AED device was related to the longer discussion time (p < 0.001); however, this did not cause any significant delay in therapy (p = 0.132). The AED was clearly visible in 34 (43.6%) sites. The visibility of AED did not influence the total time of simulated AED implementation. Conclusions: We conclude that the access to AED is relatively fast in public places. In the majority of assessed locations, it meets the recommended time to early defibrillation of under 3 min from the onset of the cardiac arrest; however, there are several causes for possible delays. The AED signs indicating the location of the device should be larger. AEDs should also be displayed in unrestricted areas for easy access rather than being kept under staff care or in cabinets.Wstęp: Nagłe zatrzymanie krążenia jest częstą przyczyną zgonów w krajach rozwiniętych. Wczesna defibrylacja, wykonana najlepiej w ciągu pierwszych minut od zdarzenia, znacznie zwiększa przeżycie. Od wielu lat w miejscach publicznych promowane są z automatyzowane zewnętrzne defibrylatory (AED) i wiele miejsc jest już wyposażonych w takie urządzenia. Cel: Celem badania była ocena dostępności AED w czasie rzeczywistym i ocena możliwych opóźnień. Metody: Badanie odbyło się w Poznaniu, Łodzi i Warszawie. Autorzy, którzy nie byli świadomi dokładnej lokalizacji AED w wybranych miejscach publicznych, musieli dostarczyć i użyć AED w symulowanych scenariuszach nagłego zatrzymania krążenia. Na potrzeby procesu uznano, że nagłe zatrzymanie krążenia odbywa się przy głównym wejściu w miejscach publicznych wyposażonych w AED. Wyniki: Spośród około 200 lokalizacji, w których znajdowały się AED, przeanalizowano 78 lokalizacji. W większości miejsc AED znajdowało się na parterze, a mediana odległości od miejsca nagłego zatrzymania krążenia do najbliższego punktu AED wyniosła 15 m (IQR 7–24). Łączny czas potrzebny na dostarczenie urządzenia wynosił 96 s (IQR 52–144), a czas niezbędny na udanie się w miejsce lokalizacji AED z miejsca zdarzenia — 36 s (IQR 17–60). Mediana czasu dyskusji z osobą odpowiedzialną za AED (oficer ochrony, personel itp.) wynosiła 16 s (IQR 0–49). AED znajdowało się w otwartych dostępnych instalacjach (zamocowane przy ścianie) w 29 miejscach. W 10 przypadkach AED został dostarczony przez personel, a w 29 przypadków wykorzystanie AED wymagało ciągłej pomocy personalnej. Sposób dostępu do urządzenia AED był związany z dłuższym czasem dyskusji (p = 0,001), co jednak nie powodowało znacznego opóźnienia w terapii (p = 0,132). Oznaczenie AED było wyraźnie widoczne w 34 (43,6%) miejscach. Widoczność AED nie miała wpływu na całkowity czas wdrożenia symulacji AED. Wnioski: Stwierdzono, że dostęp do AED jest stosunkowo szybki w miejscach publicznych. W większości ocenianych miejsc odpowiada zaleceniom czasu przewidzianego na wczesną defibrylację w ciągu 3 min od rozpoczęcia zatrzymania krążenia. Istnieje jednak kilka przyczyn możliwych opóźnień. Znaki AED wskazujące lokalizację urządzenia powinny być większe. AED powinny być również dostępne w nieograniczonych miejscach, aby zapewnić łatwy dostęp, a nie pod nadzorem personelu lub w zamkniętych szafkach