Medialna wielozadaniowość – specyfika konstruktu i ujęcie międzykulturowe

Media multitasking: The specificity of the construct and a multicultural contextThe growing importance of the Internet in everyday life, the use of multiple data sources and the necessity of rapid information processing more and more often lead social scientists to attempt to describe and study the phenomenon of media multitasking [Castells, 2007; Rosa, 2013; Ophir, Nass, Wagner, 2009], which constantly generates questions about its cognitive and social consequences as well as the research tools that will allow us to define it. The objective of the article is to review the existing research findings in media multitasking area with a special focus on individual and cross-cultural differences. The presented analysis, including the analysis of the author’s own empirical research conducted using a media multitasking questionnaire, shows significant differences in the simultaneous use of several media between men and women. Age and country of residence also turn out to be important variables. The differences also depend on the type of media processed in a given time

High incidence of abnormal circadian Bood Pressure profiles in patients on steroid replacement therapy due to Secondary Adrenal Insufficiency and Congenital Adrenal Hyperplasia without overt hypertension : initial results

that disruptions in the cortisol diurnal rhythm may affect the blood pressure (BP) profile. Aim: To evaluate the circadian BP profiles of patients with secondary adrenal insufficiency (SAI) and congenital adrenal hyperplasia (CAH) on steroid replacement therapy and to compare BP profiles of patients receiving hydrocortisone (HC) in different dosing schedules. Methods: The study included 33 patients: 15 SAI and 18 CAH (mean age 13.2 years 95CI 11.3-15.1). There were no patients with previously diagnosed overt hypertension. Patients with SAI received a mean of 7.39 mg/m2 of HC in 3 daily doses (in the morning (M) 50%, in the afternoon (A) 25%, in the evening (E) 25%), CAH patients 17.9 mg/m2 of HC in the following dosing schedules: 5 patients in 3 equal doses, 7 patients received M: 40% A: 40% E: 20%, the remaining 6 patients had the same dosing schedule as patients with SAI. Fludrocortisone (FC) was given to 13 patients with CAH in 2 equal daily doses. The total dose of HC/FC as well as the dosing schedule of HC was adjusted individually based on clinical and biochemical outcomes. Standard 24-hour BP monitoring (ABPM) was performed using an Ambulatory BP Monitor (Space labs 90217, USA). Results: The majority of the patients (almost 70% SAI, 80% CAH) presented with an abnormal 24-hour BP profile. There were no significant differences in ABPM results between SAI and CAH patients, and no differences between CAH patients treated with and without FC. There was no correlation between HC and FC doses [mg/m2 ] and ABPM results except that mean night SBP values increased with greater HC doses (r=0.51, p<0.05). Among the CAH group the highest percentage of abnormal ABPM results was observed in patients who received HC in doses: M: 50% A: 25% and E: 25%, the most favorable BP profile was observed in patients with dosing schedule: M: 40%, A: 40%, E: 20%. However there were no significant differences between patients with different treatment protocols, the results suggest that observed disruptions of the BP profile could be related to the HC dosing schedule. Conclusions: The incidence of abnormal BP profiles in patients on steroid replacement therapy due to SAI and CAH without overt hypertension is high. The disruptions of the BP profiles are not associated with the dose of HC or FC. The abnormal BP profiles in patients with SAI or CAH may be related to the HC dosing schedule. 24-hour ABPM seems to be a useful, non-invasive and safe method for the monitoring of HC and FC replacement therapy in patients with adrenal insufficiency. Further investigations in the larger groups of patients are needed

When frequent media multitaskers perform worse and when they do not : the role of self-regulation ability and strategy manipulation

Ophir, Nass and Wagner (2009) showed that as multitasking frequency increases, multitasking performance decreases. Other studies, however, have not replicated this effect (e.g., Minear, Brasher, McCurdy, Lewis & Younggren, 2013). In this paper, we argue that the association between frequent media multitasking and poor multitasking performance depends on self-regulation ability and external factors, such as manipulation of the task execution strategy (sequential vs. free switching). In Study 1, we determined participants’ media multitasking frequency and measured their self-regulation ability. Then, participants performed a multiple media task in which they could freely switch between browser tabs. The results showed that high media multitasking levels were associated with more switches between tabs but only for participants with low (but not high) self-regulation ability. No differences in performance were observed. In Study 2, instead of measuring self-regulation ability, we manipulated task execution strategy (as an external form of regulation). As predicted, media multitasking frequency and performance on multiple tasks (overall score) were negatively related only in the free switching condition and not in the sequential condition. The results elucidate the relationship between media multitasking frequency and multitasking performance by showing its boundary conditions, and they help explain contradictory findings in the media multitasking literature

Markery ryzyka rozwoju cukrzycy typu 1 u krewnych I stopnia osób chorych na cukrzycę typu 1

Introduction: The aim of this study was to evaluate beta-cell function and insulin resistance in relation to the occurrence of anti-islet antibodies in first degree relatives of patients with type 1 diabetes (T1D).Material and methods: The group studied consisted of 90 relatives and 60 healthy individuals without a family history of diabetes. An intravenous glucose tolerance test (IVGTT) was performed in all participants and the first phase insulin response index (FPIR) was calculated. Serum concentrations of GADA, IAA and IA-2A were measured by RIA. HOMA-IR and HOMA%B indices were calculated usinga computer calculator from website.Results: At least one positive antibody was found in 28 relatives (31.1%) but in none of the controls. The most frequently detected antibodieswere IAA (22.2%). The relatives of diabetic patients had significantly higher fasting insulin level (p), significantly lower FPIR index(p), as well as higher HOMA-IR (p) and lower HOMA%B (p) compared to the controls. A positive correlation between IAA concentration and HOMA-IR (r = 0.287, p &lt; 0.005) and a negative correlation between IAA level and HOMA%B (r = –0.226, p &lt; 0.05) were also shown.Conclusions: Our results confirmed that more than 30% of the first-degree relatives of diabetic patients have positive markers of autoimmunebeta-cell destruction. The study showed also that these individuals, in spite of normal glucose tolerance, have markedly decreased beta-cell secretory reserve and decreased sensitivity to insulin action, strongly suggesting an increased risk for developing diabetes laterin life.Wstęp: Celem pracy była ocena funkcji komórek beta i wrażliwości na insulinę w zależności od obecności przeciwciał skierowanych przeciwko antygenom wysp trzustkowych, u krewnych I stopnia osób chorych na cukrzycę typu 1 (T1D).Materiał i metody: Grupę badaną stanowiło 90 krewnych I stopnia oraz 60 osób z ujemnym wywiadem rodzinnym w kierunku cukrzycy (grupa kontrolna). U wszystkich badanych dokonano pomiaru przeciwciał GADA, IAA i IA-2A (RIA), a następnie wykonano dożylny test tolerancji glukozy z oceną pierwszej fazy wydzielania insuliny oraz obliczono wskaźniki HOMA-IR i HOMA%B.Wyniki: Podwyższone stężenie przynajmniej jednego przeciwciała stwierdzono u 28 krewnych (31,1%), przy czym najwyższy odsetek dotyczył przeciwciał IAA (22,2%). Obecności przeciwciał przeciwwyspowych nie obserwowano w grupie kontrolnej. W grupie krewnych wykazano ponadto istotnie wyższe stężenie insuliny na czczo (p &lt; 0,005), istotnie obniżony wskaźnik pierwszej fazy wydzielania insuliny (p &lt; 0,005), jak również znamiennie wyższy wskaźnik HOMA-IR (p &lt; 0,005) i niższy wskaźnik HOMA%B (p &lt; 0,05) w porównaniu z grupą kontrolną. Stwierdzono także dodatnią korelację pomiędzy stężeniem IAA i HOMA-IR (r = 0,287, p &lt; 0,005) oraz ujemną pomiędzy stężeniem IAA i HOMA%B (r = –0,226, p &lt; 0,05).Wnioski: Wyniki potwierdzają obecność markerów autoimmunologicznej destrukcji komórek beta u ponad jednej trzeciej krewnych pacjentów z cukrzycą typu 1. Krewni I stopnia, pomimo prawidłowej tolerancji glukozy, charakteryzują się zaburzeniami pierwszej fazy wydzielania insuliny oraz zmniejszoną wrażliwością na insulinę, co może wskazywać na podwyższone ryzyko rozwoju cukrzycy typu 1 w przyszłości

The C-peptide as a risk factor of development of type 1 diabetes in the first degree relatives of the autoimmunological diabetic patients

Wstęp: Osoby z wysokim ryzykiem rozwoju cukrzycy typu 1, do których zalicza się krewnych I stopnia, mogą posiadać we krwi charakterystyczne dla cukrzycy autoimmunologicznej markery immunologiczne i/lub metaboliczne, i/lub genetyczne. Ich obecność zwiększa ryzyko rozwoju klinicznych objawów choroby. Celem niniejszej pracy była ocena wielkości stężenia peptydu C w zależności od występowania markerów immunologicznych (anty- GAD, IAA i anty-IA2) oraz przydatności tego parametru w ocenie ryzyka rozwoju cukrzycy typu 1 w grupie krewnych I stopnia osób chorych na cukrzycę autoimmunologiczną. Materiał i metody: Badania przeprowadzono u 90 krewnych I stopnia, w wieku 13-65 lat (śr. wieku 33,1 &#177; 15,48 roku) i ze średnim BMI 24,6 &#177; 4,95 kg/m2 (17-38 kg/m2). Stężenie peptydu C na czczo oznaczono metodą ELISA, a miana anty-GAD i IAA oraz anty-IA2 metodą RIA. Wyniki: U żadnej osoby nie zaobserwowano obniżonych stężeń peptydu C na czczo, natomiast u 22 badanych (24,44%) odnotowano podwyższone jego wartości (> 2,9 ng/ml). Spośród nich, u 7 krewnych (31,8%) wykazano obecność przynajmniej jednego przeciwciała. Zaobserwowano też dodatnią korelację pomiędzy stężeniem peptydu C i IAA (r = 0,282; p < 0,002). U żadnej osoby badanej nie rozwinęła się pełnoobjawowa cukrzyca typu 1. Wnioski: Wzrost stężenia peptydu C na czczo może świadczyć o kompensacyjnym wzroście czynności wydzielniczej komórek b trzustki w badanej grupie krewnych I stopnia i pośrednio może dowodzić istnienia insulinooporności u tych osób. Obecność podwyższonego stężenia peptydu C oraz dodatniego miana przeciwciał IAA, przy braku klinicznych objawów cukrzycy typu 1, wydaje się stanowić czynnik prognostyczny mogący opóźniać ujawnienie się klinicznych objawów choroby.Introduction: People with a high risk of development of type 1 diabetes, like first degree relatives, have characteristics for diabetes immunological/ or metabolic/or genetic markers. Presence of these markers in the blood increase the risk of development of clinically symptoms of the disease. The aim of the study was to evaluate the fasting level of the C-peptide, depending on immunological markers presence (anti-GAD, IAA and anti-IA2 antibodies) and usefulness of this parameter in the risk assessment of development of type 1 diabetes in the first degree relatives of autoimmunological diabetic patients. Material and methods: The study was carried out in the group of 90 relatives in age from 13 to 65 (an average of age 33.1 &#177; 15.48 years old) and an average BMI 24.6 &#177; 4.95 kg/m2 (17-38 kg/m2). The fasting level of C-peptide was marked by ELISA method, anti-GAD, IAA, anti-IA2 antibodies titres by RIA method. Results: Lowered level of the C-peptide secretion was not observed in our study. In 22 persons (24.44%) increased of the fasting C-peptide secretion was assessed (> 2.9 ng/ml). Within this group, 7 relatives (31.8%) was positive titre of at least one of antibodies. We observed the positive correlation between C-peptide secretion and IAA (r = 0.282; p < 0.002). Until present moment no clinical symptoms of diabetes were observed in none of the persons. Conclusions: The increase of fasting level of C-peptide can indicate compensatory increase of &#946; cell secretion. It can indirectly prove the presence of insulin resistance in this group of people. The presence of higher level of C-peptide and positive IAA titre with no clinical symptoms of type 1 diabetes, seems to be the prognostic factor to retard of clinical symptoms of diabetes

Biblioteka Politechniki Poznańskiej w czasie pandemii

W artykule omówiono funkcjonowanie Biblioteki Politechniki Poznańskiej w okresie nadzwyczajnym i niespotykanym w stuletniej historii tej placówki, tj. okresie pandemii Covid-19 i restrykcji z tym związanych. Zaprezentowano sposoby przeorganizowania dotychczasowych zadań, omówiono nowe rozwiązania zastosowane w świadczonych zwykle usługach oraz opisano zupełnie nowe pomysły w tym zakresie. Zwrócono uwagę na wielką mobilność i kreatywność pracowników biblioteki oraz chęć pomocy użytkownikom, którzy z dnia na dzień zostali pozbawieni dostępu do zbiorów, usług i przede wszystkim przestrzeni, z której dotąd tak chętnie korzystali.This article discusses functioning of the Library of the Poznań University of Technology in the extraordinary period, unprecedented in the hundred years' history of this institution, i.e. the period of the Covid-19 pandemic and restrictions associated with it. It presents ways of reorganizing current tasks, new solutions applied in usually provided services, and brand new ideas in the new situation. The article emphasizes the great mobility and creativity of the library employees and their willingness to assist the users who were suddenly deprived of access to the library resources, services and above all the space which until then they had been using intensively

Dispatching of emergency medical teams to patients with cardiovascular diseases

Wprowadzenie i cel pracy. Akty prawne dedykowane dyspozytorom medycznym nie precyzują rodzaju wezwań, do których powinni zadysponować określony typ zespołów ratownictwa medycznego (podstawowy zespół ratownictwa medycznego – ZRM P; specjalistyczny zespół ratownictwa medycznego – ZRM S) lub odmówić wyjazdu. Ze względu na inny zakres medycznych czynności ratunkowych dysponowanie przekłada się na czas i rodzaj udzielonej pomocy. Celem pracy było określenie, czy rodzaj wezwania ma wpływ na decyzję dyspozytora o rodzaju ZRM realizującego dane zlecenie. Materiał i metody. Przeanalizowano 1560 kart medycznych czynności ratunkowych (KMCR) z 2012 r. z grupy „Problemy kardiologiczne” wg Systemu Wspomagającego Dowodzenie (SWD), ZRM S i P stacjonujących w 2 lokalizacjach, w każdej 1 ZRM S i P, w jednej 2 miesiące był dodatkowy ZRM P. Zgłaszane dolegliwości, objawy, schorzenia pogrupowano na kategorie objawowe: ból w klatce piersiowej, zaburzenia rytmu, zmiany ciśnienia tętniczego, zaburzenia świadomości, duszność, inne. Określono, ilu chorych podało 1, 2 lub 3 i więcej powodów wezwania ZRM, przeanalizowano częstość poszczególnych objawów. Wyniki. Wybrane ZRM zrealizowały ogółem 13 715 wyjazdów, podstawowe – 7254, specjalistyczne – 6461. 1560 dotyczyło grupy „Problemy kardiologiczne” (11,4%). 556 wyjazdów (8%) – ZRM P, 1004 (16%) – ZRM S. 784 osoby (50%) zgłosiły 1 dolegliwość, 644 pacjenci (41%) – 2, a 132 chorych (9%) – 3 i więcej powodów wezwania. Zgłoszono 2468 dolegliwości. Do 83% zleceń z 3 dolegliwościami, 67% z dwoma i 59% z jednym zadysponowano ZRM S. Ból w klatce piersiowej zgłosiło 56% chorych ZRM P i 69% – S. W pozostałych kategoriach dysponowanie obu typami ZRM było podobne. Wnioski. Rodzaj wezwania miał wpływ na wybór zadysponowanego ZRM. W schorzeniach o podłożu kardiologicznym, o potencjalnie wieńcowym charakterze oraz do prawdopodobnie cięższego stanu pacjenta – więcej niż 2 objawy – częściej dysponowano ZRM S.Introduction and objective. Legislation concerning medical dispatchers does not specify the type of calls for paramedic or specialist EMS team, and when they can refuse to attend to a patient. Due to other scope of medical emergency operations the dispatching determines the time and type of aid. The objective is to determine whether the type of call has an impact on the dispatcher’s decision about the type of EMS team. Material and methods. Research was carried out on the basis of medical documentation submitted in 2012 by 5 EMS teams of the Kraków Emergency Service located in 2 places in ‘Nowa Huta’, with one basic and one specialist team in each, and in one of these places for 2 month there was an additional basic EMS team. 1,560 medical rescue procedure cards were analyzed and classified to a group ‘cardiologic problems’. Reported ailments, symptoms, diseases were grouped into the categories: chest pain, arrhythmia, high blood pressure, loss of consciousness, shortness of breath, other. Results. Selected EMS teams undertook a total of 13,715 trips: basic – 7,254, specialist – 6,461. A group of 1,560 constituted ‘Cardiac Problems’ (11.4%), 556 (8%) – basic EMS team, 1,004 (16%) – specialist EMS team. 784 patients (50%) reported one ailment, 644 patients (41%)-2 and 132 patients (9%) – 3 or more reasons. There were 2,468 reported ailments. Specialist EMS teams were dispatched for 83% of the dispatch orders with 3 problems, 67% with two and 59% with a single problem. 56% of patients of the basic EMS teams and 69% of the specialist team reported chest pain; in other categories, the dispatching of both types of EMS teams was similar. Conclusions. The type of call influenced the choice of dispatching the EMS team. In the case of disorders on a cardiologic, potentially coronary background, and probably a more severe patient’s condition – more than 2 symptoms – more often, the specialist EMS teams were dispatched