Wpływ stałej elektrostymulacji serca na parametry hemodynamiczne i jakość życia u pacjentów z utrwalonym migotaniem przedsionków

Wstęp: Jedną z najczęściej występujących arytmii nadkomorowych jest migotanie przedsionków (AF). Arytmia ta może doprowadzić do istotnych zaburzeń hemodynamicznych, a nawet tachykardiomiopatii. Klinicznym odpowiednikiem zaburzeń hemodynamicznych w przebiegu AF są dolegliwości, które pacjent zgłasza. Celem pracy była ocena wpływu stymulacji VVI 80/min na jakość życia pacjentów z utrwalonym AF oraz parametry hemodynamiczne układu krążenia w ocenie echokardiograficznej. Materiał i metody: Badaniami objęto 55 pacjentów (28 mężczyzn i 27 kobiet) w wieku 52&#8211;86 lat (śr 72 &plusmn; 7,1 roku). Badanie echokardiograficzne wykonywano przy dwóch trybach stymulacji: VVI 40/min i VVI 80/min w celu oceny wpływu stabilizacji rytmu na parametry hemodynamiczne serca. Oceniano: objętość wyrzutową - SV (ml), pojemność minutową serca - CO (l/min) oraz wskaźnik sercowy - CI (l/min/m2). Nie określono frakcji wyrzutowej lewej komory. Jej zastosowanie może mieć większe znaczenie w monitorowaniu wpływu stałej stymulacji VVI 80/min na funkcję lewej komory, np. podczas 3-miesięcznej obserwacji. U każdego pacjenta oceniano jakość życia w czasie 7-dniowej obserwacji przy stymulacji VVI 40/min i VVI 80/min według własnego kwestionariusza pytań. Wyniki: W czasie stymulacji VVI 80/min stwierdzono istotnie statystyczne wyższe wartości CO (l/min): VVI 40/min = 5,04 &plusmn; 1,87 vs. VVI 80/min = 5,8 &plusmn; 2,1 (p < 0,01) i CI (l/min/m2): VVI 40/min = 2,78 &plusmn; 1,23 vs. VVI 80/min = 3,22 &plusmn; 1,23 (p < 0,01). Objętość wyrzutowa była nieistotnie większa u pacjentów z własnym AF. Wnioski: Stabilizacja rytmu serca u pacjentów z AF wpływa na poprawę parametrów hemodynamicznych (CO i CI) w badaniu echokardiograficznym. Stymulacja VVI 80/min istotnie redukuje większość dolegliwości związanych z szybką i niemiarową pracą serca u pacjentów z AF w obserwacji 7-dniowej. (Folia Cardiol. 2004; 11: 169&#8211;176

Wpływ stałej elektrostymulacji serca na parametry hemodynamiczne i jakość życia u pacjentów z utrwalonym migotaniem przedsionków

Wstęp: Jedną z najczęściej występujących arytmii nadkomorowych jest migotanie przedsionków (AF). Arytmia ta może doprowadzić do istotnych zaburzeń hemodynamicznych, a nawet tachykardiomiopatii. Klinicznym odpowiednikiem zaburzeń hemodynamicznych w przebiegu AF są dolegliwości, które pacjent zgłasza. Celem pracy była ocena wpływu stymulacji VVI 80/min na jakość życia pacjentów z utrwalonym AF oraz parametry hemodynamiczne układu krążenia w ocenie echokardiograficznej. Materiał i metody: Badaniami objęto 55 pacjentów (28 mężczyzn i 27 kobiet) w wieku 52&#8211;86 lat (śr 72 &plusmn; 7,1 roku). Badanie echokardiograficzne wykonywano przy dwóch trybach stymulacji: VVI 40/min i VVI 80/min w celu oceny wpływu stabilizacji rytmu na parametry hemodynamiczne serca. Oceniano: objętość wyrzutową - SV (ml), pojemność minutową serca - CO (l/min) oraz wskaźnik sercowy - CI (l/min/m2). Nie określono frakcji wyrzutowej lewej komory. Jej zastosowanie może mieć większe znaczenie w monitorowaniu wpływu stałej stymulacji VVI 80/min na funkcję lewej komory, np. podczas 3-miesięcznej obserwacji. U każdego pacjenta oceniano jakość życia w czasie 7-dniowej obserwacji przy stymulacji VVI 40/min i VVI 80/min według własnego kwestionariusza pytań. Wyniki: W czasie stymulacji VVI 80/min stwierdzono istotnie statystyczne wyższe wartości CO (l/min): VVI 40/min = 5,04 &plusmn; 1,87 vs. VVI 80/min = 5,8 &plusmn; 2,1 (p < 0,01) i CI (l/min/m2): VVI 40/min = 2,78 &plusmn; 1,23 vs. VVI 80/min = 3,22 &plusmn; 1,23 (p < 0,01). Objętość wyrzutowa była nieistotnie większa u pacjentów z własnym AF. Wnioski: Stabilizacja rytmu serca u pacjentów z AF wpływa na poprawę parametrów hemodynamicznych (CO i CI) w badaniu echokardiograficznym. Stymulacja VVI 80/min istotnie redukuje większość dolegliwości związanych z szybką i niemiarową pracą serca u pacjentów z AF w obserwacji 7-dniowej. (Folia Cardiol. 2004; 11: 169&#8211;176

Interferon-γ induces degradation of TβR-I in the human endometrium: Implications for endometriosis

OBJECTIVE: Progesterone action is critical for providing an appropriate endometrial environment for pregnancy. For example, progesterone induces the expression of transforming growth factor- (TGF-2), a signaling molecule involved in down-regulation of matrix metalloproteinases (MMPs).We have demonstrated that progesterone acts through TGF- signaling to limit MMP expression within the inflammatory-like environment of early pregnancy. A recent study demonstrated that interferon-� (IFN-�) related genes are down regulated in leukocytes during the secretory phase, suggesting that progesterone may limit the action of this cytokine in the endometrium. Additional studies have indicated that endometrial tissue from women with endometriosis exhibits a degree of “progesterone resistance” resulting in altered expression of multiple genes during the secretory phase. In the current study, we investigated the potential impact of IFN-� on progesterone-mediated TGF--signaling proteins in the endometrium of women with and without endometriosis. DESIGN: Randomized, controlled laboratory study. MATERIALS AND METHODS: Archived samples of proliferative and secretory phase endometrium from women with and without endometriosis were obtained from the Human Tissue Core of the Women’s Reproductive Health Research Center. Samples were analyzed by standard immunohistochemistry for TGF-1, TGF-2, the type I and type II receptors (TR-I, TR-II) and phosporylated Smad2 (Smad2P). Biopsies of proliferative phase (days 10–12) endometrium was obtained from normal women and from women with a confirmed history of endometriosis. Endometrial stromal and epithelial cells were isolated from biopsies and maintained as co-cultures in the presence of estradiol (E; 1nM), E plus progesterone (EP; 1nM, 500nM) with or without interferon-� (50, 100 or 200 pg/mL). Cells were terminated at 2, 4, 6, 8, 12 and 24 hrs following IFN-� exposure and expression of TR-I, TR-II and Smad2P was examined by Western analysis. RESULTS: Immunohistochemical studies revealed an increased expression of TGF-2, TGF-R-I, TR-II and Smad2P in normal, secretory phase endometrium, but not in similar tissue from endometriosis patients. In vitro treatments with IFN-� induced a dose dependent degradation of TR-I in exposed tissues in the absence of progesterone in all tissues studied. IFN-� effects were not observed prior to 8 hrs, indicating a likely involvement of Smad7 (an inhibitory Smad whose expression is induced 6 hrs after IFN-� treatment). Additionally, Smad2P, an indicator of cellular response to TGF-, was also reduced in both normal and endometriosis endometrium following treatment with IFN-�. CONCLUSION: In women with endometriosis, a diminished response to progesterone increases endometrial MMP expression in response to proinflammatory cytokines. In the current study, we have shown that women with endometriosis have a reduced expression of TGF-2, TR-I and Smad2P and that treatment of normal endometrium with IFN-� results in similar alterations in these molecules. In women with a reduced ability to respond to progesterone, our study suggests that IFN-� action may further reduce the expression of TR-I and prevent the normal regulation of multiple genes including MMPs

Functional characterization of opioid receptor ligands by aequorin luminescence-based calcium assay4399

A functional assay, based on aequorin-derived luminescence triggered by receptor-mediated changes in intracellular calcium levels, was used to examine relative potency and efficacy of the mu-opioid agonists endomorphin-1, endomorphin-2, morphiceptin, and their position 3-substituted analogs, as well as the delta-agonist deltorphin-II. The results of the aequorin assay, performed on recombinant cell lines, were compared with those obtained in the functional assay on isolated tissue preparations (guinea pig ileum and mouse vas deferens). A range of nine opioid peptide ligands produced a similar rank order of potency for the mu- and delta-opioid receptor agonists in both functional assays. The highest potency at the mu-receptor was observed for endomorphin-1, endomorphin-2, and [D-1-Nal3]morphiceptin, whereas deltorphin-II was the most potent delta-receptor agonist. In the aequorin assay, the mu- and delta-agonist-triggered luminescence was inhibited by the opioid antagonists naloxone and naltrindole, respectively. We can conclude that the use of the aequorin assay for new mu- and delta-receptor-selective opioid analogs gives pharmacologically relevant data and allows high-throughput compound screening, which does not involve radioactivity or animal tissues. This is the first study that validates the application of this assay in the screening of opioid analogs</p

[D-1-Nal4]endomorphin-2 is a potent micro-opioid receptor antagonist in the aequorin luminescence-based calcium assay4398

A functional assay, based on aequorin-derived luminescence triggered by receptor-mediated changes in Ca(2+) levels, was used to examine relative potency and efficacy of the micro-opioid receptor antagonists. A series of position 3- and 4-substituted endomorphin-2 (Tyr-Pro-Phe-Phe-NH(2)) analogues containing D-3-(1-naphthyl)-alanine (D-1-Nal) or D-3-(2-naphthyl)-alanine (D-2-Nal), which were previously shown to reverse antinociception induced by endomorphin-2 in the in vivo hot-plate test in mice, was tested in the aequorin luminescence-based calcium assay to examine their micro-opioid antagonist potency in vitro. A recombinant mammalian cell line expressing the micro-opioid receptor together with a luminescent reporter protein, apoaequorin, was used in the study. The results obtained in this functional assay indicated that analogues with D-1-Nal or D-2-Nal substitutions in position 4 of endomorphin-2 are strong micro-opioid receptor antagonists, while those substituted in position 3 are partial agonists. Exceptional antagonist potency in the calcium assay was observed for [D-1-Nal(4)]endomorphin-2. The pA(2) value for this analogue was 7.95, compared to the value of 8.68 obtained for the universal, non-selective opioid antagonist of the alkaloid structure, naloxone. The obtained results were compared with the data from the hot-plate test in mice. In that in vivo assay [D-1-Nal(4)]endomorphin-2 was also the most potent analogue of the series</p

Functional characterization of opioid receptor ligands by aequorin luminescence-based calcium assay

A functional assay, based on aequorin-derived luminescence triggered by receptor-mediated changes in intracellular calcium levels, was used to examine relative potency and efficacy of the mu-opioid agonists endomorphin-1, endomorphin-2, morphiceptin, and their position 3-substituted analogs, as well as the delta-agonist deltorphin-II. The results of the aequorin assay, performed on recombinant cell lines, were compared with those obtained in the functional assay on isolated tissue preparations ( guinea pig ileum and mouse vas deferens). A range of nine opioid peptide ligands produced a similar rank order of potency for the mu- and delta-opioid receptor agonists in both functional assays. The highest potency at the mu- receptor was observed for endomorphin-1, endomorphin-2, and [D-1-Nal(3)] morphiceptin, whereas deltorphin-II was the most potent delta-receptor agonist. In the aequorin assay, the mu- and delta-agonist-triggered luminescence was inhibited by the opioid antagonists naloxone and naltrindole, respectively. We can conclude that the use of the aequorin assay for new mu- and delta-receptor-selective opioid analogs gives pharmacologically relevant data and allows high-throughput compound screening, which does not involve radioactivity or animal tissues. This is the first study that validates the application of this assay in the screening of opioid analogs.status: publishe