Czy leczenie dietą i pochodną sulfonylomocznika wpływa na dokomórkowy transport glukozy u chorych na cukrzycę typu 2?

Introduction: The normalization of cellular glucose assimilation is the basic aim of therapy in diabetes mellitus. This process should be accompanied by a proportional increase of the cellular glucose transport (CGT). The level of CGT should react to therapy typically recommended in Type 2 diabetes mellitus (T2DM), composed of diet and sulfonylurea. In order to explore this clinically significant hypothesis, a clinical-experimental study was undertaken. Its aim was to determine the clinical pharmacotherapeutic significance of CGT measurements. Material and methods: CGT testing was performed on peripheral blood lymphocytes. CGT was assessed with 2-[3H(G)] glucose: before, and after the addition of sulfonylurea or sulfonylurea plus insulin to the incubation medium. Tests were performed at baseline in 28 persons with newly diagnosed, "therapeutically naive" T2DM and in 20 control subjects. In diabetic patients the tests for CGT were repeated after 3 months of routine diet and sulfonylurea therapy. In addition, the level of GLUT4 expression was assessed by flow cytometry before and after this therapy. Results: Before treatment, CGT was significantly decreased in all subjects with T2DM. Incubated in-vitro cells responded directly to the addition of sulfonylurea with a moderate increase of CGT. This response was augmented by the addition of insulin to sulfonylurea in the incubation medium. The monitored three-month routine, controlled therapy with diet and sulfonylurea resulted in a significant increase of CGT process in all types of incubation tests. Conclusions: The basal and reactive CGT is significantly decreased in lymphocytes of persons with T2DM before the introduction of therapy. Effective therapy with diet and sulfonylurea normalizes both types of CGT - basal and reactive. It is related to the near normalization of GLUT4 expression in the studied cells. This phenomenon may be used as a new marker for diabetes mellitus pharmacotherapy. (Pol J Endocrinol 2010; 61 (1): 75-81)Wstęp: Podstawowym celem w leczeniu cukrzycy jest normalizacja komórkowej asymilacji glukozy. Temu procesowi musi towarzyszyć proporcjonalne zwiększenie dokomórkowego transportu glukozy (CGT, cellular glucose transpor). Wielkość CGT powinna zmieniać się w odpowiedzi na leczenie cukrzycy typu 2, które obejmuje dietę i stosowanie pochodnych sulfonylomocznika. Aby zbadać tę istotną z klinicznego punktu widzenia hipotezę, przeprowadzono badanie kliniczno-doświadczalne. Miało ono na celu określenie znaczenia pomiarów CGT w ocenie skuteczności farmakoterapii. Materiał i metody: Dokomórkowy transport glukozy oceniono na podstawie poboru glukozy 2-[3H(G)] przez limfocyty krwi obwodowej badanych osób przed i po dodaniu do medium pochodnej sulfonylomocznika lub pochodnej sulfonylomocznika i insuliny. Pomiar przeprowadzono wyjściowo u 28 chorych z nowo rozpoznaną cukrzycą typu 2, niestosujących wcześniej żadnego leczenia, i u 20 zdrowych ochotników stanowiących grupę kontrolną. W grupie chorych na cukrzycę pomiar CGT powtórzono po 3 miesiącach stosowania diety i pochodnych sulfonylomocznika. Ponadto przed rozpoczęciem terapii i po jej zastosowaniu oceniono poziom ekspresji GLUT4 za pomocą cytometrii przepływowej. Wyniki: Przed leczeniem u wszystkich chorych na cukrzycę typu 2 CGT był istotnie zmniejszony. W komórkach inkubowanych in vitro bezpośrednią odpowiedzią na dodanie do medium pochodnej sulfonylomocznika był umiarkowany wzrost CGT. Odpowiedź ta była silniejsza, kiedy do inkubowanych komórek poza pochodną sulfonylomocznika dodano również insulinę. Po 3 miesiącach kontrolowanego leczenia dietą i pochodną sulfonylomocznika stwierdzono istotne zwiększenie CGT we wszystkich inkubowanych próbkach. Wnioski: Przed zastosowaniem terapii podstawowy i reaktywny CGT w limfocytach osób chorych na cukrzycę typu 2 był istotnie obniżony. Skuteczne leczenie dietą i pochodną sulfonylomocznika spowodowało normalizację CGT - zarówno podstawowego, jak i reaktywnego. Powyższe korzystne zmiany były następstwem znacznej poprawy ekspresji GLUT4 w badanych komórkach. To zjawisko może zostać wykorzystane jako nowy wskaźnik w ocenie farmakoterapii cukrzycy typu 2. (Endokrynol Pol 2010; 61 (1): 75-81

Insulina jako główny regulator komórkowej utylizacji glukozy - etiologiczne aspekty insulinooporności

This review presents the advances in the molecular biology and the pathophysiology of insulin resistance with emphasis on disturbances in cellular glucose transport. New scientific information about the structure and function of glucotransporters from the GLUT4 and SLGT families underline their significance in endocrinopathies and metabolic disease pathogenesis as related to insulin resistance. The new discoveries in this area also contribute to a better understanding of the regulation of insulin receptor and post-receptor reactivity by hormones and by drugs. They refer to the regulation of glycaemia and to its disturbances in diabetes mellitus, particularly of type 2, to metabolic syndrome, and, in general, to the pathogenesis of many syndromes and clinical disturbances caused by insulin resistance. Impairment of cellular glucose transport may be one of the primary aetiological factors in this respect. Therefore, studies of cellular glucotransporters expression and function promise new clinical and pharmacotherapeutic developments. Progress in this area has already been transformed into many practical proposals which are improving clinical practice. (Pol J Endocrinol 2010; 61 (4): 388-394)W opracowaniu przedstawiono postępy biologii molekularnej oraz patofizjologię insulinooporności w aspekcie zaburzeń dokomórkowego transportu glukozy. Najnowsze doniesienia naukowe dotyczące struktury i funkcji transporterów glukozy z rodziny GLUT oraz SGLT podkreślają ich rolę w patogenezie insulinooporności prowadzącej do powstania endokrynopatii oraz chorób metabolicznych. Nowe odkrycia w tej dziedzinie przyczyniają się również do lepszego zrozumienia wielopoziomowego działania insuliny, a także patogenezy cukrzycy typu 2, zespołu metabolicznego oraz wielu schorzeń spowodowanych insulinoopornością. Upośledzenie dokomórkowego transportu glukozy może być jednym z podstawowych czynników etiologicznych insulinooporności. W związku z powyższym badania ekspresji i funkcji glukotransporterów zapowiadają nowe osiągnięcia kliniczne i farmakoterapeutyczne. Postęp w tym zakresie przyczynił się już do powstania wielu praktycznych rozwiązań, które poprawiają praktykę kliniczną. (Endokrynol Pol 2010; 61 (4): 388-394

Cellular glucose transport disturbances in the pathogenesis and therapy of type 2 diabetes mellitus

Epidemia cukrzycy typu 2 na świecie wynika z dwóch głównych grup czynników przyczynowych. Jedną z nich jest wpływ czynników środowiskowych, opisywany również jako negatywny wpływ cywilizacji. Szacuje się, że około 30% całkowitej populacji na świecie ma genetyczną predyspozycję do ujawnienia objawów cukrzycy typu 2 pod wpływem czynników zewnętrznych. Zjawisko to jest związane z komórkową i narządową opornością na insulinę. Druga grupa czynników jest związana z dysfunkcją komórek β trzustki. W związku z powyższym badania etiologii insulinooporności mają znaczenie zarówno teoretyczne, jak i praktyczne. Mechanizmem, który prowadzi do wielu zaburzeń metabolicznych, a przede wszystkim do insulinooporności jest spadek dokomórkowego transportu glukozy. Z tego powodu dokomórkowy transport glukozy powinien być uważany jako potencjalny cel postępowania prewencyjnego i terapeutycznego. W opracowaniu przedstawiono postępy badań nad dokomórkowym transportem glukozy w aspekcie patofizjologii insulinooporności i cukrzycy typu 2. Najnowsze doniesienia naukowe podkreślają kluczową rolę dokomórkowego transportu glukozy jako celu prewencji i terapii cukrzycy typu 2. W artykule opisano obecny stan wiedzy na temat wpływu diety, wysiłku fizycznego oraz terapii farmakologicznej na dokomórkowy transport glukozy. (Endokrynol Pol 2010; 61 (3): 292-302)The current world epidemic of type 2 diabetes mellitus results from two general groups of causative factors. One is the influence of strong pathogenetic environmental pressures - also described as negative civilizational influence - on the very large subpopulation, assessed at 30% of the total world population, which is genetically predisposed to react to this external stress with the symptoms of type 2 diabetes mellitus. Such a pathogenetic reaction is based on the appearance of cellular and organ resistance to insulin. A second factor involves the beta cells of the pancreatic islets and their dysfunction. For these reasons, studies on the aetiology of insulin resistance have significance, both theoretical and practical. There are many biological deviations that can produce cellular insulin resistance and underutilization of glucose. The mechanism that is always present is the decrease of cellular glucose transport. For this reason, it should be approached as a potential target for preventive and therapeutic actions. These pathophysiological and clinical circumstances were the motivation for presenting a review of cellular glucose transport pathophysiology, which contributes to the aetiology of insulin resistance, cellular underutilization of glucose, and type 2 diabetes mellitus. They underline the significance of cellular glucose transport as a target for prevention and therapy of type 2 diabetes mellitus and other insulinresistant conditions. This review presents comments about the influence on cellular glucose transport of diet, physical exercise, and pharmacotherapeutic agents, based on the authors’ studies. The review could contribute to an innovative approach to the pathogenesis, prevention, and therapy of type 2 diabetes mellitus and other conditions related to insulin resistance. (Pol J Endocrinol 2010; 61 (3): 292-302

Molekularna fizjologia dokomórkowego transportu glukozy - potencjalny obszar badań klinicznych dotyczących cukrzycy

The normalization of cellular glucose assimilation is the basic aim of metabolic therapy in type 2 diabetes mellitus (T2DM). It requires parallel changes in the process of cellular glucose transport (CGT). This review presents the pathophysiological and clinical outlines of CGT. Sequentially, the advances in the mechanisms and classification of CGT and their physiological and molecular base are described. The role of CGT pathogenetic significance in diabetes mellitus is stressed. Finally, the opinion is expressed that the CGT study is a potentially important approach to clinical interpretation of glucose metabolism disturbances and their pharmacotherapy. (Pol J Endocrinol 2010; 61 (3): 303-310)Podstawowym celem metabolicznego wyrównania cukrzycy typu 2 jest normalizacja komórkowego pobierania glukozy, która jest możliwa dzięki zmianom w procesie dokomórkowego transportu glukozy (CGT, cellular glucose transport). W opracowaniu przedstawiono zarys patofizjologicznych i klinicznych problemów dokomórkowego transportu glukozy. Kolejno opisano postępy badań dotyczących mechanizmów i rodzajów CGT, ich molekularną fizjologię oraz potencjalną rolę CGT w patogenezie cukrzycy. Wyrażono opinię, że badania CGT stanowią nowy, potencjalnie bardzo istotny sposób ujęcia zaburzeń metabolizmu glukozy oraz farmakoterapii. (Endokrynol Pol 2010; 61 (3): 303-310

Badania transportu glukozy i jego insulinozależnej regulacji w ludzkich limfocytach krwi obwodowej

Introduction: We investigated the effects of insulin on glucose transport in human peripheral lymphocytes using flow cytometry. We hypothesized that lymphocytes could be used as tools to study insulin action at the cellular level and facilitate the investigation of mechanisms that lead to insulin resistance. Material and methods: Blood was withdrawn from 25 healthy subjects. The expression of glucose transporter (GLUT) isoforms in plasma membrane and the rates of glucose transport were determined with and without insulin (10 to 100 mU/L). Anti-CD3 phycoerythrin monoclonal antibody was used for lymphocyte gating. GLUT1, GLUT3, and GLUT4 isoforms were determined after staining cells with specific monoclonal antibodies to GLUT1, 3, and 4. Glucose transport was monitored with deoxy-D-glucose, 2-[3H(G)] - 185&#8211;370 GBq. Results: Insulin increased the uptake of deoxy-D-glucose and the expression of GLUT1, GLUT3, and GLUT4 isoforms in the plasma membrane. The optimal effects were always reached at 50 mU/L of insulin with the increase in GLUT1, 3, and 4 expression of 12%, 44%, and 38%, respectively. Mean baseline values of deoxy-D-glucose uptake were 3409 ccpm at 15 min., 6587 ccpm at 30 min., and 12525 ccpm at 60 min. of investigation. The maximal uptake in insulin-stimulated conditions was reached with 50 mU/L of insulin and went up to 12450 ccpm at 15 min., 37482 ccpm at 30 min., and 37916 ccpm at 60 min. of investigation (p < 0.01). Conclusions: Peripheral blood lymphocytes may become an interesting model system to study the effects of insulin on cellular glucose transport. Flow cytometry is suitable for this investigation and may be used as a method to estimate the influence of insulin on GLUTprotein translocation and the dynamics of glucose uptake by lymphocytes. (Pol J Endocrinol 2010; 61 (2): 182-187)Wstęp: Celem pracy było zbadanie możliwości wykorzystania techniki cytometrii przepływowej do oceny wpływu insuliny na dokomórkowy transport glukozy w limfocytach krwi obwodowej człowieka. Celem badania było również potwierdzenie hipotezy, że limfocyty mogą stanowić interesujący model badawczy do oceny komórkowej aktywności insuliny ułatwiający wykrycie mechanizmu prowadzącego do insulinooporności. Materiał i metody: Krew do badań pobierano na czczo na heparynę od 25 zdrowych ochotników, dotychczas nie leczonych farmakologicznie. Ekspresję izoform transporterów glukozy (GLUT) w błonie komórkowej oraz tempo transportu glukozy oznaczono bez i w obecności insuliny (od 10 do 100 mj./l). W celu oznaczenia obecności limfocytów wykorzystano przeciwciała barwione fikoerytryną anty-CD3. Obecność izoform GLUT ustalono dzięki zastosowaniu przeciwciał monoklonalnych (MoAb) anty: GLUT1, GLUT3 oraz GLUT4. Transport glukozy monitorowano z użyciem deoksy-D-glukozy, 2-[3H(G)] - 185-370 GBq. Wyniki: Insulina spowodowała wzrost wychwytu zarówno deoksy-D-glukozy, jak i ekspresji izoform GLUT1, GLUT3 i GLUT4 w błonie komórkowej. Optymalny efekt reakcji osiągnięto przy stężeniu insuliny 50 mj./l, uzyskując wzrost ekspresji GLUT1, 3 i 4 odpowiednio o 12%, 44% oraz 38%. Ilość pobranej deoksy-D-glukozy w warunkach podstawowych wynosiła średnio 3409 ccpm w 15 min, 6587 ccpm w 30 min oraz 12 525 ccpm w 60 min badania. Przy zastosowanej dawce insuliny 50 mj./l uzyskano maksymalne wartości średnie: 12 450 ccpm w 15 min, 37 482 ccpm w 30 min oraz 37 916 ccpm w 60 min badania (p < 0,01). Wnioski: Limfocyty krwi obwodowej mogą stanowić interesujący model doświadczalny badań wpływu insuliny na transport glukozy. Cytometria przepływowa jest cenną metodą pozwalającą na oszacowanie wpływu insuliny na translokację białek GLUT w błonie komórkowej i wzrost tempa wychwytu glukozy przez limfocyty. (Endokrynol Pol 2010; 61 (2): 182-187

Ocena zmian w narządzie wzroku u osób charakteryzujących się obecnością stanu przedcukrzycowego

Background. Prediabetes is the major risk factor for type 2 diabetes, but the prediabetic state itself is also associated with classical macrovascular and microvascular complications. Studies indicate that other ocular abnormalities can develop during the stage of prediabetes; however, data on the occurrence of ocular changes are limited. The aim of our study was to evaluate ocular changes in prediabetic individuals. Material and methods. Sixty subjects (40 women, 20 men) aged 37–78, with impaired fasting glucose and/or impaired glucose tolerance, were enrolled in the study and compared with 30 volunteers (20 women, 10 men) without prediabetes, aged 39–75. Both groups of patients underwent a complete physical examination, biochemical tests and ophthalmic examination: visual acuity testing, colour vision and letter contrast sensitivity tests, anterior and posterior segment evaluation, intraocular pressure measurement, fundus photographs and optical coherence tomography. Prediabetic patients underwent examinations twice: on the 1st visit and on the 2nd visit after 9-month period. Results. Ophthalmic examination revealed in pre­diabetic individuals as compared to healthy controls increased prevalence of cataract (31.67% vs. 6.67%; p &lt; 0.05), corneal surface disorders (21.67% vs. 3.33%; p &lt; 0.05), posterior vitreous detachments (76.67% vs. 55%; p &lt; 0.05), arterial narrowing (81.67% vs. 63.33%; p &lt; 0.05) and hypertension angiopathy (70% vs. 36.67%; p &lt; 0.05). There were also differences between prediabetic and control groups in prevalence rate of retinopathy (8.33% vs. 3.33%; NS) and acquired colour vision impairment (8.33% vs. 0%, NS). When compared visit 1 to visit 2, statistically significant differences were observed in fasting plasma glucose level (106.9 vs. 104.1 mg/dL; p &lt; 0.05) and HbA1c (5.80% vs. 5.99%; p &lt; 0.05). There were no statistically significant differences in ocular changes; however, increased prevalence of retinopathy signs was noted during the examination after 9-month period (8.33% vs. 12.73%; NS). Conclusion. Prediabetic subjects present increased prevalence of ocular disorders as compared to healthy population. Results of this study indicate that prediabetic state is the independent risk factor of these complications; although, many patients with prediabetes have other features of metabolic syndrome. The regular ophthalmic monitoring seems to be essential at the stage of prediabetes in order to detect ocular abnormalities and identify individuals at risk of other diabetic complications.Wstęp. Stan przedcukrzycowy wiąże się z wysokim ryzykiem rozwoju cukrzycy typu 2, jednak już na tym etapie zaburzeń glikemii mogą występować objawy zarówno makroangiopatii, jak i mikroangiopatii. U osób w stanie przedcukrzycowym mogą się pojawiać zmiany w zakresie narządu wzroku, jednak dane dotyczące ich występowania są ograniczone. Celem badania autorów niniejszego artykułu była ocena zmian w narządzie wzroku u osób ze stanem przedcukrzycowym. Materiał i metody. Do badania włączono 60 osób (40 kobiet, 20 mężczyzn) z nieprawidłową glikemią na czczo i/lub nieprawidłową tolerancją glukozy, w wieku 37–78 lat. Grupę kontrolną stanowiło 30 osób (20 kobiet, 10 mężczyzn) w wieku 39–75 lat z prawidłową glikemią na czczo oraz prawidłową glikemią w 120. minucie testu doustnego obciążenia glukozą. W obu grupach wykonano pełne badanie internistyczne, panel badań biochemicznych oraz badanie okulistyczne: ocenę ostrości wzroku, badanie widzenia barwnego i wrażliwości na kontrast, badanie przedniego i tylnego odcinka oka, pomiar ciśnienia wewnątrzgałkowego, fotografię barwną siatkówki oraz optyczną koherentną tomografię plamki żółtej. U osób w stanie przedcukrzycowym badania były wykonywane dwukrotnie: na pierwszej wizycie i na wizycie po 9 miesiącach. Wyniki. W badaniu okulistycznym u osób w stanie przedcukrzycowym w porównaniu z grupą kontrolną stwierdzono znamiennie statystycznie częstsze wystę­powanie zaćmy (31,67% vs. 6,67%; p &lt; 0,05), zaburzeń powierzchni rogówki (21,67% vs. 3,33%; p &lt; 0,05) i tylnego odłączania się ciała szklistego (76,67% vs. 55%; p &lt; 0,05), a także zwężenia tętnic siatkówki (81,67% vs. 63,33%; p &lt; 0,05) i angiopatii nadciśnieniowej (70% vs. 36,67%; p &lt; 0,05). Ponadto częściej rozpoznawano w tej grupie retinopatię (8,33% vs. 3,33%; NS) oraz zaburzenia widzenia barw o charak­terze nabytym (8,33% vs. 0%, NS). Analizując wizytę 1. w odniesieniu do wizyty 2., stwierdzono znamienne statystycznie różnice w stężeniu glukozy na czczo (106,9 vs. 104,1 mg/dl; p &lt; 0,05) oraz HbA1c (5,80 vs. 5,99%; p &lt; 0,05). Nie wykazano istotnych różnic w zakresie zmian okulistycznych, chociaż uwagę zwraca większa częstość występowania retinopatii po upływie 9 miesięcy od pierwszego badania (8,33% vs. 12,73%, NS). Wnioski. U osób w stanie przedcukrzycowym zmiany w narządzie wzroku występują częściej niż u osób bez zaburzeń glikemii. Wyniki badania wskazują, że stan przedcukrzycowy jest niezależnym czynnikiem ryzyka wystąpienia tych powikłań, mimo że u chorych stwierdza się częstsze występowanie innych cech zespołu metabolicznego. Profilaktyczne badania okulistyczne wydają się istotne już na etapie stanu przedcukrzycowego. Umożliwiłyby one wczesne wykrycie zmian ocznych, jak też wyodrębnienie grupy osób o podwyższonym ryzyku innych powikłań cukrzycowych

The expression of particular glucose transporters and insulin resistance indicators in the risk groups of type 2 diabetes &#8212; a two-year follow-up

Introduction: The proper expression of particular glucotransporter (GLUT) isoforms determines a sufficient supply of glucose to tissues. The impairment of cellular glucose transport observed in insulin resistance leads to glucose metabolism disturbances. The aim of this study was the estimation of insulin resistance indicators and the quantitative expression of GLUT-1, GLUT-3 and GLUT-4 on peripheral blood lymphocytes in prediabetic subjects and persons with a positive family history of type 2 diabetes during 24 months of observation. Material and methods: The study included 25 prediabetic subjects (according to WHO criteria) and 24 normoglycaemic individuals with a positive family history of type 2 diabetes. Twenty three healthy subjects with no family history of type 2 diabetes, matched with BMI, served as a control group. All participants were recommended to perform physical activity for at least 140 minutes per week and to maintain a low calorie diet. The peripheral blood lymphocytes demonstrating expression of GLUT-1, GLUT-3 and GLUT-4 were labelled with the use of indirect immunofluorescence. The expression of GLUT isoforms was investigated by flow cytometry. Cells were stained by using anti-human GLUT antibodies and FITC-conjugated immunoglobulin. Flow cytometry was performed using a FACS Calibur (Becton-Dickinson). Additionally, we determined: fasting plasma glucose (FPG), insulin and C peptide concentrations, HOMA-IR, BMI and WHR. All the tests were performed at baseline, and after 12 and 24 months. Results: At baseline, prediabetics and subjects with a positive family history of type 2 diabetes were characterised by a much higher expression of GLUT-4 compared to control subjects. Twenty four months of lifestyle modification resulted in significant lowering of the expression of GLUT-4 on the surface of PBL in both studied groups, with no differences in the expression of GLUT-1 or GLUT-3. Both prediabetic subjects and individuals with a positive family history of type 2 diabetes revealed no significant differences in determined insulin resistance markers after 24 months of the observation compared to the baseline values. Conclusions: The estimation of typical GLUT isoforms present on the peripheral blood lymphocytes, as well as the evaluation of insulin resistance indicators, are obviously insufficient for monitoring the metabolic disorders progression in the risk groups of type 2 diabetes. The decrease in GLUT-4 lymphocyte expression may reflect a positive influence of lifestyle modification on a tissue redistribution of this crucial insulin-dependent glucotransporter. The determination of GLUT-4 on the surface of peripheral blood lymphocytes can be a useful tool for the evaluation of the efficacy of therapeutic actions in subjects at high risk of type 2 diabetesWstęp: Właściwa ekspresja poszczególnych izoform glukotransporterów (GLUT) warunkuje odpowiednie zaopatrzenie tkanek w glukozę. Upośledzenie dokomórkowego transportu glukozy obserwowane w warunkach insulinooporności prowadzi do zaburzeń metabolizmu glukozy. Celem badania była ocena wskaźników insulinooporności oraz ilościowej ekspresji GLUT-1, GLUT-3 i GLUT-4 na limfocytach krwi obwodowej osób ze stanem przedcukrzycowym oraz osób z dodatnim wywiadem rodzinnym w kierunku cukrzycy typu 2 w trakcie 24-miesięcznej obserwacji. Materiał i metody: Do badania włączono 25 osób ze stanem przedcukrzycowym (wg kryteriów WHO) i 24 osoby z normoglikemią z dodatnim wywiadem rodzinnym w kierunku cukrzycy typu 2. Grupę kontrolną stanowiły 23 zdrowe osoby bez wywiadu rodzinnego w kierunku cukrzycy, dobrane pod względem BMI. Wszystkim uczestnikom badania zalecono zwiększenie aktywności fizycznej do co najmniej 140 min tygodniowo oraz stosowanie diety niskokalorycznej. Do znakowania limfocytów krwi obwodowej wykazujących ekspresję GLUT-1, GLUT-3 i GLUT-4 użyto techniki immunofluorescencji pośredniej z wykorzystaniem swoistych przeciwciał anty-ludzkich GLUT oraz immunoglobulin sprzężonych z FITC. Ekspresję poszczególnych izoform GLUT oznaczano za pomocą cytometrii przepływowej przy użyciu cytometru FACS Calibur (Becton-Dickinson) Dodatkowo oznaczano glikemię na czczo, stężenie insuliny i C-peptydu na czczo, wskaźniki HOMA-IR, BMI oraz WHR. Wszystkie oznaczenia były wykonywane wyjściowo, po 12 i po 24 miesiącach obserwacji. Wyniki: W chwili rozpoczęcia badania osoby ze stanem przedcukrzycowym oraz osoby z dodatnim wywiadem rodzinnym w kierunku cukrzycy typu 2 charakteryzowały się znacznie wyższą ekspresją GLUT-4 w porównaniu z grupą kontrolną. W czasie 24 miesięcy od wdrożenia modyfikacji stylu życia zaobserwowano istotny spadek ekspresji GLUT-4 na limfocytach krwi obwodowej w obu badanych grupach ryzyka, przy braku różnic w ekspresji GLUT-1 i GLUT-3. Zarówno w grupie osób ze stanem przedcukrzycowym, jak i wśród osób z dodatnim wywiadem rodzinnym w kierunku cukrzycy typu 2 po 24 miesiącach nie stwierdzono istotnych statystycznie różnic w zakresie badanych wskaźników insulinopoorności w porównaniu z wartościami wyjściowymi. Wnioski: Ani oznaczanie typowych dla limfocytów krwi obwodowej izoform GLUT, ani ocena wskaźników insulinooporności są niewystarczające do monitorowania progresji zaburzeń metabolicznych w grupach ryzyka cukrzycy typu 2. Spadek ekspresji GLUT-4 na limfocytach jest prawdopodobnie odzwierciedleniem pozytywnego wpływu modyfikacji stylu życia na tkankową redystrybucję tego kluczowego insulinozależnego transportera glukozy. Oznaczanie GLUT-4 na limfocytach krwi obwodowej może być wartościowym narzędziem do oceny skuteczności interwencji terapeutycznych w grupach ryzyka cukrzycy typu 2

Cellular glucose transport disturbances as a marker of the pre-diabetic state - pathogenetic and clinical significance of the assessment of GLUT4 expression

Wstęp: Glukotransporter 4 (GLUT4) jest przedstawicielem rodziny integralnych białek błonowych transportujących glukozę do komórek na drodze dyfuzji ułatwionej. W dostępnym piśmiennictwie stwierdzano zwiększoną ekspresję białka GLUT4 na powierzchni leukocytów osób chorych na cukrzycę; nie ma natomiast publikacji dotyczących badania ekspresji glukotransporterów u osób ze stanem przedcukrzycowym. Celem pracy było porównanie ilościowej ekspresji GLUT4 na limfocytach krwi obwodowej u osób należących do grup ryzyka cukrzycy typu 2 oraz u osób zdrowych. Materiał i metody: Do badania włączono 15 osób ze stanem przedcukrzycowym oraz 15 osób metabolicznie zdrowych z dodatnim wywiadem rodzinnym w kierunku cukrzycy typu 2 (pokrewieństwo pierwszego stopnia). Grupę kontrolną stanowiło 15 osób zdrowych z negatywnym wywiadem rodzinnym. Do znakowania limfocytów wykazujących ekspresję białka GLUT4 użyto techniki immunofluorescencji pośredniej. Ilościowego oznaczenia GLUT4 na komórkach dokonano przy użyciu cytometru przepływowego. Wyniki: Ekspresja GLUT4 w grupie kontrolnej wynosiła 12 &#177; 1,5% i była znamiennie niższa od ekspresji GLUT4 w grupie osób ze stanem przedcukrzycowym (18,2 &#177; 8,8%, p = 0,008) oraz z dodatnim wywiadem rodzinnym (17,9 &#177; 9%, p = 0,01). Wnioski: Zwiększona ekspresja GLUT4 u osób z dodatnim wywiadem rodzinnym w kierunku cukrzycy typu 2 sugeruje istnienie zaburzeń dokomórkowego transportu glukozy w fazie przedhiperglikemicznej. Wydaje się, że oznaczenie ekspresji GLUT4 u osób z grup zwiększonego ryzyka może być wartościowym testem do wczesnego wykrywania cukrzycy. (Endokrynol Pol 2010; 61 (3): 269-274)Introduction: GLUT4 is a representative of the family of integral membrane proteins which facilitate glucose transport across cellular membranes. In the available literature there is no publication referring to the investigations of glucotransporter expression in pre-diabetic subjects. However, GLUT4 protein overexpression was shown in leukocytes of diabetic patients. The aim of this study was to compare GLUT4 quantitative expression in peripheral blood lymphocytes in type 2 diabetes mellitus risk groups to healthy subjects. Material and methods: The study groups included 15 pre-diabetic subjects and 15 persons with normal glucose tolerance and positive family history of type 2 diabetes mellitus (first-degree relatives). As a control group, 15 healthy persons with no family history of diabetes were enrolled. The expression of GLUT4 on the surface of peripheral blood lymphocytes was investigated with the use of indirect immunofluorescence. Quantitative determination of GLUT4 was performed with the use of flow cytometry. Results: In the control group, GLUT4 expression amounted to 12 &#177; 1.5% and was significantly lower in relation to both pre-diabetic subjects (18.2 &#177; 8.8%; p = 0.008) and the positive family history group (17.9 &#177; 9%; p = 0.001). Conclusions: GLUT4 overexpression in subjects with positive family history of type 2 diabetes mellitus suggests that cellular glucose transport disturbances occur prior to hyperglycaemia. Determination of GLUT4 expression appears to be a possibly useful method of early detection in individuals at high risk of diabetes. (Pol J Endocrinol 2010; 61 (3): 269-274

Diabetes and the risk of prostate cancer

Zarówno cukrzyca, jak i rak prostaty są chorobami, które obecnie uważa się za światowe epidemie. Cukrzyca jest jedną z najszybciej rozpowszechniających się chorób, zaś rak prostaty jest drugim najczęściej rozpoznawanym na świecie nowotworem wśród mężczyzn i charakteryzuje się największym po raku płuca wskaźnikiem śmiertelności w Stanach Zjednoczonych Ameryki (USA). Większość badań epidemiologicznych wskazuje, iż występowanie cukrzycy wiąże się ze zmniejszonym ryzykiem rozwoju raka prostaty. Jednak przyczyna tego zjawiska pozostaje niewyjaśniona. Na rozwój obu powyższych jednostek chorobowych mają wpływ zarówno czynniki środowiskowe, hormonalne, immunologiczne, jak i genetyczne. W niniejszym artykule przedstawiono  wybrane czynniki, które mogą tłumaczyć odwrotną korelację pomiędzy ryzykiem występowania raka prostaty a cukrzycą oraz  hipotezy dotyczące tej zależności.Diabetes mellitus (DM) is one of the fastest deadlygrowing diseases around the world and prostate cancer (CaP) is one of the most common types ofcancer among men and it has the highest mortalityafter lung cancer in the United States of America(USA). It is interesting that epidemiologic evidencesuggests that the occurrence of DM is related toa decreased CaP risk. The cause of this associationremains largely unknown. DM and CaP are influencedby many factors, e.g.: environmental, hormonal,immunological and genetic. The aim of this studywas to underline the role of certain factors thatmay influence the inverse relationship betweenprostate cancer and diabetes and to asses thecurrently proposed hypotheses for understandingthe mecha-nism of this process

Zaburzenia seksualne u chorych na cukrzycę — ważne i pomijane powikłanie

Wstęp. Na cukrzycę choruje ponad 415 mln światowej populacji. W Polsce liczba ta sięga 3 milionów, z czego ponad milion pacjentów nie wie o swojej chorobie. Duża liczba chorych na cukrzycę zmaga się z licznymi powikłaniami nieprawidłowo kontrolowanej glikemii, w tym z zaburzeniami sfery seksualnej.Materiał i metody. W badaniu wykorzystano trzyczęściowy kwestionariusz własnego autorstwa dotyczący oceny satysfakcji seksualnej pacjentów z cukrzycą. Udział w badaniu wzięło 110 chorych na cukrzycę. Średnia wieku osób badanych wynosiła 42,2 (SD = 15,82).Wyniki. Najczęściej zgłaszanym przez chorych na cukrzycę problemem z zakresu życia seksualnego była utrata lub spadek zainteresowania seksem. Ponad 40% pacjentów jest niezadowolonych ze swojego życia seksualnego. Połowa badanych prowadzi życie seksualneniezgodne ze swoimi wyobrażeniami. Osoby badane, które stosują iniekcje z insuliny, miały istotnie mniejszy poziom satysfakcji seksualnej niż pacjenci korzystający z pompy insulinowej.Wnioski. Zadowolenie z życia seksualnego to ważna składowa dobrostanu pacjenta. Osoby z cukrzycą rzadko oceniają swoje życie jako satysfakcjonujące. Wyniki badania otwierają przed specjalistami przestrzeń do pracy, której efektem będzie poprawa jakości życiaseksualnego pacjentów z cukrzycą