Introduction: The normalization of cellular glucose assimilation is the basic aim of therapy in diabetes mellitus. This process should be
accompanied by a proportional increase of the cellular glucose transport (CGT). The level of CGT should react to therapy typically recommended
in Type 2 diabetes mellitus (T2DM), composed of diet and sulfonylurea. In order to explore this clinically significant hypothesis,
a clinical-experimental study was undertaken. Its aim was to determine the clinical pharmacotherapeutic significance of CGT measurements.
Material and methods: CGT testing was performed on peripheral blood lymphocytes. CGT was assessed with 2-[3H(G)] glucose: before,
and after the addition of sulfonylurea or sulfonylurea plus insulin to the incubation medium. Tests were performed at baseline in
28 persons with newly diagnosed, "therapeutically naive" T2DM and in 20 control subjects. In diabetic patients the tests for CGT were
repeated after 3 months of routine diet and sulfonylurea therapy. In addition, the level of GLUT4 expression was assessed by flow cytometry
before and after this therapy.
Results: Before treatment, CGT was significantly decreased in all subjects with T2DM. Incubated in-vitro cells responded directly to the
addition of sulfonylurea with a moderate increase of CGT. This response was augmented by the addition of insulin to sulfonylurea in the
incubation medium. The monitored three-month routine, controlled therapy with diet and sulfonylurea resulted in a significant increase
of CGT process in all types of incubation tests.
Conclusions: The basal and reactive CGT is significantly decreased in lymphocytes of persons with T2DM before the introduction of
therapy. Effective therapy with diet and sulfonylurea normalizes both types of CGT - basal and reactive. It is related to the near normalization
of GLUT4 expression in the studied cells. This phenomenon may be used as a new marker for diabetes mellitus pharmacotherapy.
(Pol J Endocrinol 2010; 61 (1): 75-81)Wstęp: Podstawowym celem w leczeniu cukrzycy jest normalizacja komórkowej asymilacji glukozy. Temu procesowi musi towarzyszyć
proporcjonalne zwiększenie dokomórkowego transportu glukozy (CGT, cellular glucose transpor). Wielkość CGT powinna zmieniać się
w odpowiedzi na leczenie cukrzycy typu 2, które obejmuje dietę i stosowanie pochodnych sulfonylomocznika. Aby zbadać tę istotną
z klinicznego punktu widzenia hipotezę, przeprowadzono badanie kliniczno-doświadczalne. Miało ono na celu określenie znaczenia
pomiarów CGT w ocenie skuteczności farmakoterapii.
Materiał i metody: Dokomórkowy transport glukozy oceniono na podstawie poboru glukozy 2-[3H(G)] przez limfocyty krwi obwodowej
badanych osób przed i po dodaniu do medium pochodnej sulfonylomocznika lub pochodnej sulfonylomocznika i insuliny. Pomiar przeprowadzono
wyjściowo u 28 chorych z nowo rozpoznaną cukrzycą typu 2, niestosujących wcześniej żadnego leczenia, i u 20 zdrowych
ochotników stanowiących grupę kontrolną. W grupie chorych na cukrzycę pomiar CGT powtórzono po 3 miesiącach stosowania diety
i pochodnych sulfonylomocznika. Ponadto przed rozpoczęciem terapii i po jej zastosowaniu oceniono poziom ekspresji GLUT4 za pomocą
cytometrii przepływowej.
Wyniki: Przed leczeniem u wszystkich chorych na cukrzycę typu 2 CGT był istotnie zmniejszony. W komórkach inkubowanych in vitro
bezpośrednią odpowiedzią na dodanie do medium pochodnej sulfonylomocznika był umiarkowany wzrost CGT. Odpowiedź ta była
silniejsza, kiedy do inkubowanych komórek poza pochodną sulfonylomocznika dodano również insulinę. Po 3 miesiącach kontrolowanego
leczenia dietą i pochodną sulfonylomocznika stwierdzono istotne zwiększenie CGT we wszystkich inkubowanych próbkach.
Wnioski: Przed zastosowaniem terapii podstawowy i reaktywny CGT w limfocytach osób chorych na cukrzycę typu 2 był istotnie obniżony.
Skuteczne leczenie dietą i pochodną sulfonylomocznika spowodowało normalizację CGT - zarówno podstawowego, jak i reaktywnego.
Powyższe korzystne zmiany były następstwem znacznej poprawy ekspresji GLUT4 w badanych komórkach. To zjawisko może
zostać wykorzystane jako nowy wskaźnik w ocenie farmakoterapii cukrzycy typu 2.
(Endokrynol Pol 2010; 61 (1): 75-81
