Kant und die Marburger Schule

Podstawa przekładu: Kant und die Marburger Schule. Wykład wygłoszony na posiedzeniu Towarzystwa Kantowskiego w Halle, 27 kwietnia 1912 roku (wersja rozszerzona). Opublikowany pierwotnie w „Kant-Studien” 1912, Bd. 12, s. 193-221. Przedruk w: Erkenntnistheorie und Logik im Neukantianismus. Texte von Cohen, Natorp, Cassirer, Windelband, Rickert, Lask, Bauch. Hrsg. von W. Flach und H. Holzhey. Hildesheim 1980, s. 197-225.Towarzystwo, w którym mam zaszczyt przemawiać, swym kwitnącym stanem i ogromnie poważaną nazwą świadczy już o tym, jak bardzo żywa jest jeszcze pośród nas filozofia Kanta, tak często uznawana za martwą i w ten sposób opisywana. Każdy, kto chce w filozofii osiągnąć jakiś postęp, za swój podstawowy obowiązek uznaje rozprawę z filozofią Kanta. Jednakże w szczególny sposób zobowiązania tego winna być świadoma szkoła filozoficzna, która pierwotnie wychodzi od wyraźnego zamiaru wydobycia nauki Kanta w jej niezmiennej historycznej postaci, rozumienia tej filozofii na podstawie jej własnego pryncypium, bez przykładania do niej jakiejkolwiek zewnętrznej miary. Wprawdzie nigdy nie chodziło o bezwarunkowe pragnienie bądź konieczność trzymania się twierdzeń (Lehrsätze) Kanta. Mowa o ortodoksyjnym kantyzmie szkoły marburskiej nigdy nie miała podstaw, a wraz z rozwojem szkoły straciła ona nawet najdalszy pozór usprawiedliwienia. Prawdą jest, że Hermann Cohen w swych trzech podstawowych dziełach poświęconych interpretacji Kanta nieustannie nalegał, aby przede wszystkim wyjaśnić literalny sens Kantowskich twierdzeń (Sätze) i zrozumieć go na podstawie jego własnych, autentycznych, opartych na tekstach (urkundlich), zasadniczych myśli, zanim będzie można podjąć wysiłek wykroczenia poza Kanta [...]

La logique de Platon

[111] La logique (ἡ περὶ τoὺς λóγoυς τέχνη, Phédon, 90d ; ἡ τῶν λóγων µέθoδoς, Sophiste, 227a, cf. Politique, 266d) reçoit son nom de l’énoncé, du logos. Celui-ci signifie en effet tout simplement : « ce dont est énoncé : c’est ». Le sens de l’énoncé est le fondement sûr, absolument général, de l’Idée ; c’est à partir de lui que tout ce qui est dit de l’Idée peut être compris, sinon cela demeure incompris. Le logos lui-même n’est pas seulement « l’un des genres fondamentaux de ce qui est », m..

Sur la théorie platonicienne des Idées

peer reviewedLe texte qui suit est la traduction française d’une conférence prononcée à Berlin le 8 décembre 1913 par Paul Natorp, l’un des principaux représentants – avec Hermann Cohen et Ernst Cassirer – de l’école néokantienne de Marbourg. Natorp y expose à nouveaux frais l’interprétation de l’idéalisme platonicien qu’il avait défendue en 1903, à partir d’une analyse systématique et minutieuse des dialogues de Platon, dans sa Platos Ideenlehre et, de façon condensée, dans son article de 1911 sur « La logique de Platon »1. Comme le montre la conférence, cette interprétation consiste à combattre la séparation aristotélicienne entre logique et métaphysique – ou encore entre pensée et être, Denken et Sein – pour voir dans la théorie platonicienne de Idées une théorie de l’« être-pensé » qui formerait la matrice d’un idéalisme critique ou transcendantal

Philosophische Propädeutik : allgemeine Einleitung in die Philosophie und Anfangsgründe der Logik, Ethik und Psychologie ; in Leitsätzen zu akademischen Vorlesungen

von Paul Natorp(VLID)131701