Corona Mortis: η σύγχρονη προσέγγιση

Ο κλασσικός ορισμός της Corona Mortis (Στέμμα του Θανάτου – CM) αφορά την αναστόμωση της θυροειδούς αρτηρίας με την κάτω επιγάστρια αρτηρία που διασχίζει την οπίσθια πλευρά του άνω ηβικού κλάδου. Ο κλινικός αντίκτυπος του αγγειακού αυτού σχηματισμού θεωρείται μεγάλος καθώς εδράζεται στο χειρουργικό πεδίο πολλών ειδικοτήτων (γενικοί χειρουργοί, ορθοπεδικοί, γυναικολόγοι, ουρολόγοι). Η παρούσα εργασία είναι το αποτέλεσμα της σε βάθος μελέτης της βιβλιογραφίας για την CM. Ο σκοπός μας είναι να απεικονίσουμε τα κύρια μοτίβα (αρτηριακά και φλεβικά) της CM, την συχνότητά τους και τις διαφορές μεταξύ των ερευνητών. Σημειώνεται η έλλειψη ομοφωνίας όσον αφορά τον ίδιο τον ορισμό της CM. Φαίνεται ότι απαιτείται μια αναθεώρηση του ορισμού για να βοηθήσει στην προτυποποίηση της μελέτης της οπισθοηβικής περιοχής. Ειδικό βάρος δόθηκε στην πραγματική κλινική σημασία της CM και στις διαφορές στη βιβλιογραφία μεταξύ των σειρών με ασθενείς και αυτών με πτωματικές ημιπύελους. Οι τεχνολογικές εξελίξεις κυρίως με την κατακόρυφη άνοδο του δυναμικού της αξονικής τομογραφίας, παρέχουν στους χειρουργούς πιστές προεγχειρητικές απεικονίσεις της CM (μέσω της αγγειογραφικής μελέτης της CM) και βοηθούν τους επεμβατικούς ακτινολόγους στον έλεγχο αιμορραγιών στα πλαίσια της τραυματιολογίας.Corona mortis (CM) is classically defined as the arterial anastomosis between the obturator artery and the inferior epigastric artery that crosses the posterior aspect of the superior ramus of the symphysis pubis. Its clinical impact is considered great, as it lies within the surgical field of numerous specialties (general surgeons, orthopedists, gynecologists, urologists). The present study is the result of an in depth look on modern bibliography about CM. Our intention is to depict the main patterns (arterial and venous) of CM, their incidence and the differences between researchers. A lack of consensus between writers regarding the definition of the term itself is noted. It seems that a more sufficient definition of CM is needed for the standardization of the study of the retropubic region. Special attention was given to the discrepancies in literature between cadaveric and patient studies as well as to the real clinical impact of CM. The new technological advances and mainly the evolution in computed tomography scanning, provide the surgeons with more precise preoperative depictions of the CM (through the CT angiographic study of CM) and also aid the interventional radiologists in their crucial bleeding control role in the trauma setting

Corona Mortis: Surgical Anatomy, Physiology and Clinical Significance

Corona mortis (CM) is classically defined as the arterial anastomosis between the obturator artery and the inferior epigastric artery that crosses the posterior aspect of the superior ramus of the symphysis pubis. Its clinical impact is considered great, as it lies within the surgical field of numerous specialties (general surgeons, orthopedists, gynecologists, urologists). Our systematic study of the literature revealed a diversity in the incidence of the Corona Mortis between cadaveric and patient studies. The new technological advances and especially the CT angiography, applied on the retropubic region vessels, have given the chance to obtain more precise depictions and thus estimations on the real incidence of corona mortis. This review intends to extract for the first time the corona mortisrsquo incidence from the major CT angiographic studies in bibliography and compare it with the incidence of CM in the major cadaveric studies. Special attention was given to the question whether this anastomosis is that important as its name implies (mortis) in the clinical setting or not

A New Method to Extract Dental Pulp DNA: Application to Universal Detection of Bacteria

BACKGROUND: Dental pulp is used for PCR-based detection of DNA derived from host and bacteremic microorganims. Current protocols require odontology expertise for proper recovery of the dental pulp. Dental pulp specimen exposed to laboratory environment yields contaminants detected using universal 16S rDNA-based detection of bacteria. METHODOLOGY/PRINCIPAL FINDINGS: We developed a new protocol by encasing decontaminated tooth into sterile resin, extracting DNA into the dental pulp chamber itself and decontaminating PCR reagents by filtration and double restriction enzyme digestion. Application to 16S rDNA-based detection of bacteria in 144 teeth collected in 86 healthy people yielded a unique sequence in only 14 teeth (9.7%) from 12 individuals (14%). Each individual yielded a unique 16S rDNA sequence in 1-2 teeth per individual. Negative controls remained negative. Bacterial identifications were all confirmed by amplification and sequencing of specific rpoB sequence. CONCLUSIONS/SIGNIFICANCE: The new protocol prevented laboratory contamination of the dental pulp. It allowed the detection of bacteria responsible for dental pulp colonization from blood and periodontal tissue. Only 10% such samples contained 16S rDNA. It provides a new tool for the retrospective diagnostic of bacteremia by allowing the universal detection of bacterial DNA in animal and human, contemporary or ancient tooth. It could be further applied to identification of host DNA in forensic medicine and anthropology

Craniofacial morphology in ancient and modern Greeks through 4,000 years.

BACKGROUND: Multiple 20th century studies have speculated on the anthropological similarities of the modern inhabitants of Greece with their ancient predecessors. The present investigation attempts to add to this knowledge by comparing the craniofacial configuration of 141 ancient (dating around 2,000-500 BC) and 240 modern Greek skulls (the largest material among relevant national studies). METHOD: Skulls were grouped in age at death, sex, era and geographical categories; lateral cephalograms were taken and 53 variables were measured and correlated statistically. The craniofacial measurements and measurements of the basic quadrilateral and cranial polygon were compared in various groups using basic statistical methods, one-way ANOVA and assessment of the correlation matrices. OBSERVATIONS: Most of the measurements for both sexes combined followed an akin pattern in ancient and modern Greek skulls. Moreover, sketching and comparing the outline of the skull and upper face, we observed a clock-wise movement. The present study confirms that the morphological pattern of Greek skulls, as it changed during thousands of years, kept some characteristics unchanged, with others undergoing logical modifications. CONCLUSION: The analysis of our results allows us to believe that the influence upon the craniofacial complex of the various known factors, including genetic or environmental alterations, is apt to alter its form to adapt to new conditions. Even though 4,000 years seems too narrow a span to provoke evolutionary insights using conventional geometric morphometrics, the full presentation of our results makes up a useful atlas of solid data. Interpreted with caution, the craniofacial morphology in modern and ancient Greeks indicates elements of ethnic group continuation within the unavoidable multicultural mixtures

Neurosurgery during the Bronze Age: a skull trepanation in 1900 BC Greece.

OBJECTIVE: Paleoneurosurgery represents a comparatively new developing direction of neurosurgery dealing with archaeological skull and spine finds and studying their neurosurgical aspects. Trepanation of the cranial vault was a widespread surgical procedure in antiquity and the most convincing evidence of the ancient origin of neurosurgery. The present study considers a case of trepanation from the Middle Bronze Age Greece (1900-1600 B.C.). METHODS: The skull under study belongs to skeletal material unearthed from Kirra, Delphi (Central Greece). Macroscopic examination and palpation, as well as three-dimensional computed tomography, were used in this study. RESULTS: There is osteological evidence that the skull belongs to a man who died at 30-35 years of age. The procedure of trepanation was performed on the right parietal bone. Both macroscopic and computed tomography evaluation demonstrate an intravital bone reaction at the edges of the aperture. Projected on the right surface of the brain, the trepanation is located on the level of the central groove. The small dimensions and the symmetrical shape of this hole give us an indication that it was made by a metal tool. CONCLUSION: We conclude that this paleopathological case provides valuable information about the condition of life and the pre-Hippocratic neurosurgical practice in Bronze Age Greece

An Integrated Study of the Mesolithic Skeleton in Theopetra Cave, Greece: From the Skeleton Analysis to 3D Face Reconstruction

Skeletal evidence dating back to the Mesolithic period is scarce and should be studied under a multidisciplinary perspective. The primary objective of the study was to carefully assess the skeleton of a young woman from this era, named “Avgi,” to compile its bioarchaeological profile, analyze its paleopathology and dental pathology, and deploy a 3D reconstruction and modeling method in order to reveal her face. Both demographic and pathological information were drawn from macroscopically observing the bones, long bone X-rays, skull CT and X-rays, 3D modeling and printing of the skull, and panoramic dental X-rays. The Manchester method was used for the 3D facial reconstruction. On analysis, we determined that Avgi was a female adolescent, aged around 17–19 years at death, and likely suffering from iron deficiency anemia and Class III dental malocclusion. Notably, Harris lines and a hair-on-end pattern were identified in the long bones and skull radiographs, respectively. Various less significant skeletal lesions reflected potential minor pathologies. Our findings suggest that multidisciplinary collaborative approaches should be followed in the modern study of lesser-known past eras. Multiple scientific perspectives, as well as social structures, geographical aspects, settlements, population movements, and social networks should all be taken into account when assessing lifestyle characteristics and paleopathological signs in skeletal remains

Paleopathological findings in radiographs of ancient and modern Greek skulls.

OBJECTIVE: The skull, when portrayed radiologically, can be a useful tool in detecting signs of systemic diseases and results of pathological growth mechanisms. The aim of this study was therefore to examine, compare, and classify findings in cranial configuration of pathological origin, in modern and ancient skulls. MATERIALS AND METHODS: The material consists of 240 modern and 141 ancient dry skulls. Three radiographs for each skull (lateral, anteroposterior, basilar) provide enough evidence for differential diagnoses. RESULTS: Cases of osteoporosis are among the interesting pathological findings. A prevalence of female modern skulls in those determined as osteoporotic skulls is noted. Special interest is placed on the area of the sella turcica and many variations, regarding the shape and texture, are recognized both in ancient and modern skulls. Malignancies and important causes of cranial destruction are identified in both skull collections. Diploid thickening and osteolytic areas appear commonly among ancient remains. Moreover, from the ancient skull collection, one case possibly recognizable as fibrous dysplasia is noted while another case with an unusual exostosis gives rise to many questions. CONCLUSIONS: Interpreted with caution, the results of the present study, which can serve as an approach of paleopathology and paleoradiology, indicate similarity trends in cranial configuration of pathologic origin in modern and ancient people. Radiography and cephalometry were the main diagnostic tools used to gather evidence and are evaluated as a quite appropriate method to examine anthropological material and assess the internal structure of skeletal remains since they are non-destructive techniques

European Union Maritime Security Strategy

Η ασφάλεια της ναυσιπλοΐας είναι ζωτικής σημασίας διότι αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την ευημερία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ), αλλά και του κόσμου ολόκληρου. Η θάλασσα δημιουργεί ανάπτυξη και παρέχει βασικές περιβαλλοντικές υπηρεσίες. Άλλωστε η ασφάλεια της θάλασσας εντάσσεται στο πλαίσιο των ιδρυτικών αρχών της ΕΕ. Η ΕΕ έχει αναπτύξει μια προοδευτική στρατηγική για την ασφάλεια στη θάλασσα (European Union Maritime Security Strategy - EUMSS) με σκοπό να προστατέψει τα «θαλάσσια» συμφέροντά της, η οποία βασίζεται στη βελτίωση της διασυνοριακής και δια-τομεακής συνεργασίας για να αναβαθμίσει τη σταθερότητα, το κράτος δικαίου και τη χρηστή διακυβέρνηση στον παγκόσμιο ναυτιλιακό τομέα. Η ασφάλεια της ναυτιλίας πρέπει να συμπεριλαμβάνεται σε όλους τους τομείς στρατηγικής πολιτικής. Η ολοκληρωμένη προσέγγιση και η κοινή αντιμετώπιση είναι ιδανικές, καθώς δημιουργούν καλύτερες συνθήκες για τη σταθερότητα και την ανάπτυξη, βελτιώνοντας τόσο την αποτελεσματικότητα όσο και την αποδοτικότητα. Η ΕΕ συμμετέχει στην πρόληψη των συγκρούσεων και στη διασφάλιση της ειρήνης και του κράτους δικαίου, καθώς το 90% του διεθνούς εμπορίου είναι ναυτιλιακό. Η ΕΕ υποστηρίζει τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS), η οποία καθορίζει τα δικαιώματα και τις ευθύνες των εθνών, που αφορούν στη χρήση των ωκεανών από αυτά, χαράσσοντας κατευθυντήριες γραμμές για τις επιχειρήσεις, το περιβάλλον και τη διαχείριση των θαλασσίων φυσικών πόρων. Η ΕΕ ανησυχεί για την προστασία του πληθυσμού, των υποδομών και των δραστηριοτήτων της, καθώς το 50% του ΑΕΠ και του πληθυσμού της ΕΕ βρίσκεται σε θαλάσσιες περιοχές. Η ΕΕ ενδιαφέρεται για τον έλεγχο των θαλασσίων εξωτερικών συνόρων της (> 90.000 χιλιόμετρα) προκειμένου να αποτρέψει την παράνομη διέλευση μεταναστών και προσφύγων. Οι αποκλειστικές οικονομικές ζώνες όλων των κρατών μελών αποτελούν αθροιστικά τη μεγαλύτερη ΑΟΖ στον κόσμο (20 Mkm2), την ΑΟΖ της ΕΕ, η οποία πρέπει να δηλωθεί σαφώς και όπου δεν συμβαίνει αυτό, η ΕΕ πρέπει να παρεμβαίνει με σκοπό ένα νόμιμο ψήφισμα, αναγνωρισμένο από όλα τα κράτη μέλη, τους συμμάχους και εταίρους. Η ΕΕ ενδιαφέρεται για τον έλεγχο των θαλασσίων εξωτερικών συνόρων της προκειμένου να αποφευχθεί η παράνομη διέλευση των μεταναστών και των προσφύγων, καθώς επίσης και επειδή διαθέτει τη μεγαλύτερη αποκλειστική οικονομική ζώνη στον κόσμο. Η ΕΕ πρέπει να εξασφαλίσει παγκόσμιες εφοδιαστικές αλυσίδες, ασφάλεια και ελευθερία ναυσιπλοΐας, καθώς το 30% των πλοίων σε όλο τον κόσμο και πάνω από το 42% της αξίας του ναυτιλιακού εμπορίου διαχειρίζεται από Ευρωπαίους πλοιοκτήτες. Η ΕΕ δίνει έμφαση στη προστασία της άγριας ζωής των θαλασσών και στην πρόληψη της παράνομης, ανεξέλεγκτης και άναρχης αλιείας, καθώς πάνω από το 15% των παγκόσμιων αλιευμάτων λεηλατείται, ενώ επιπλέον χάνονται οικονομικά οφέλη λόγω κακοδιαχείρισης της παγκόσμιας αλιείας. Εκτός από τα προαναφερθέντα συμφέροντα της ΕΕ, υπάρχουν διεθνείς απειλές στο θαλάσσιο χώρο που πρέπει να αντιμετωπιστούν όπως, η διακίνηση όπλων, οι εδαφικές διαφορές και οι ένοπλες συγκρούσεις, η πειρατεία και η ένοπλη ληστεία, οι φυσικές καταστροφές και η κλιματική αλλαγή, η ρύπανση και οι περιβαλλοντικές επιπτώσεις, η τρομοκρατία και άλλες εκ προθέσεως παράνομες πράξεις, το οργανωμένο έγκλημα και η εμπορία ανθρώπων και τέλος όλες οι συνθήκες που αποδυναμώνουν την τάξη στον θαλάσσιο χώρο και τις δυνατότητες ανάπτυξης. Οι διαθέσιμες δυνατότητες πρέπει να αντιστοιχούν στην κλίμακα, την πολυπλοκότητα και τις πιθανές επιπτώσεις των θαλάσσιων κινδύνων. Η συνδυαστική χρήση αυτών καθώς και η ανταλλαγή γνώσεων και εμπειριών, με αποτελεσματικό, βιώσιμο και συνεργατικό τρόπο, φαίνεται να είναι η μοναδική λύση για την ΕΕ ως σύνολο. Προκειμένου να εφαρμοστεί άμεσα η στρατηγική για την ασφάλεια στη θάλασσα, έχει εγκριθεί σχέδιο το οποίο περιλαμβάνει 130 δράσεις για άμεση προώθηση. Τα κράτη μέλη, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και οι υπηρεσίες της ΕΕ πρέπει να υποβάλλουν περιοδικά έκθεση σχετικά με την πρόοδο του σχεδίου δράσης. Η συνεργασία είναι ζωτικής σημασίας για τη δια-τομεακή προσέγγιση, καθώς η θαλάσσια ασφάλεια συνδέει τα ζητήματα της εσωτερικής ασφάλειας με αυτά της εξωτερικής ασφάλειας. Οι απειλές είναι διεθνικές και διασυνδέονται από τη φύση τους, με βαθιές ρίζες και ποικίλες εκφράσεις. Κανένας μεμονωμένος δρών δεν μπορεί να εξασφαλίσει μόνος του τη ναυτική ασφάλεια. Η EUMSS αποτελεί κοινή προσπάθεια για όλες τις πολιτικές και στρατιωτικές αρχές της ΕΕ και των κρατών μελών. Καλεί όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη να συνδράμουν και να εξοπλίσουν την ΕΕ με κρίσιμη ικανότητα, δημιουργώντας ένα κοινό πλαίσιο για τη διασφάλιση συνεκτικής ανάπτυξης και κοινής αντίδρασης. Προκειμένου να υιοθετήσει μια συνεκτική και ενιαία φωνή, η EUMSS προωθεί την πολυμερή συνεργασία μεταξύ διεθνών και περιφερειακών φόρουμ και οργανισμών, τρίτων χωρών και ιδιωτικών φορέων. Η λειτουργική ακεραιότητα μπορεί να επιτευχθεί με βάση τις υπάρχουσες εντολές, ευθύνες και αρμοδιότητες και εστιάζοντας σε αυτά που μπορούν να επιτευχθούν καλύτερα με συνεργασία. Για να είναι όμως η συνεργασία αποτελεσματική, οι κανόνες και οι αρχές πρέπει να τηρούνται από όλους τους εμπλεκόμενους. Με τον τρόπο αυτό μπορεί να επιτευχθεί σταθερότητα και συνθήκες βασισμένες σε κοινή, διαφανή και βασισμένη σε κανόνες χρηστή διακυβέρνηση, οι οποίες μπορούν να προστατεύσουν καλύτερα τα ανθρώπινα δικαιώματα και να διασφαλίσουν τις προβλέψεις της UNCLOS. H EUMSS είναι μια πραγματικά ολοκληρωμένη στρατηγική. Η επιτυχία της επιχείρησης EUNAVFOR Atalanta, η οποία συμπληρώθηκε με συνεχείς και ευρείες πρωτοβουλίες σε περιφερειακό επίπεδο, απέδειξε την αξία της διεθνούς συνεργασίας για την καταπολέμηση της ανασφάλειας και τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης σε περιοχές υψηλού κινδύνου. Η εξωτερική δράση της ΕΕ βασίζεται στην υιοθέτηση μιας συντονισμένης προσέγγισης στις διεθνείς σχέσεις, στην υλοποίηση του παγκόσμιου ναυτιλιακού οράματος της ΕΕ, στην ενίσχυση και υποστήριξη των περιφερειακών ενεργειών της ΕΕ, στη στήριξη της οικοδόμησης ικανοτήτων σε τρίτες χώρες και περιφερειακούς οργανισμούς, την ενίσχυση της ετοιμότητας της ΕΕ για μελλοντικές έκτακτες ανάγκες και την προώθηση των μηχανισμών επίλυσης διαφορών στο πλαίσιο της UNCLOS. Οι έγκαιρες και ακριβείς πληροφορίες είναι ζωτικής σημασίας για τη θαλάσσια επιτήρηση και ετοιμότητα. Η μη αποτελεσματική συνεργασία οδηγεί σε επικαλυπτόμενες προσπάθειες και ανεπαρκή ετοιμότητα. Η ανταλλαγή πληροφοριών σε βάση «γνωρίζουμε τα αναγκαία και μοιραζόμαστε την ευθύνη» είναι επωφελής για όλους. Βασιζόμενο στα υπάρχοντα εθνικά και Ευρωπαϊκά συστήματα, το Κοινό Περιβάλλον Ανταλλαγής Πληροφοριών (Common Information Sharing Environment - CISE) έχει ως στόχο να παρέχει σε όλες τις αρχές, τις πληροφορίες που χρειάζονται, διασυνδέοντας τις υπηρεσίες της ΕΕ. Ο Ιπποκράτης, ο πατέρας της ιατρικής, είπε κάποτε «Κάλλιον του θεραπεύειν το προλαμβάνειν». Η πρόληψη είναι το θεμέλιο της προστασίας. Υψηλότερος βαθμός προετοιμασίας, πρόληψης και απόκρισης μπορεί να επιτευχθεί, εάν όλοι οι δρώντες δεσμευθούν να συνεργαστούν ανοιχτά κατά την αντιμετώπιση των κινδύνων και την ενίσχυση της ανθεκτικότητας, αναπτύσσοντας προληπτικά μέτρα, κοινές διαδικασίες διαχείρισης κινδύνων και κοινά σχέδια έκτακτης ανάγκης, προκειμένου να προστατεύσουν τις κρίσιμες ναυτιλιακές δομές. Η έρευνα και η καινοτομία μπορούν να συμβάλουν στη μείωση των καταστάσεων που οδηγούν σε συγκρούσεις και στο θαλάσσιο έγκλημα. Τα προγράμματα της ΕΕ για την έρευνα και την καινοτομία, FP7 και Horizon 2020, έχουν ήδη επιφέρει σημαντικά αποτελέσματα, και έχουν αναγνωριστεί τόσο στην πολιτική όσο και στην αγορά. Η εκπαίδευση και η κατάρτιση μέσω κοινών εκπαιδευτικών ενοτήτων και κοινών επιχειρήσεων, καθώς και η οικοδόμηση ικανοτήτων στις συνεργαζόμενες χώρες, βελτιώνουν τις γνώσεις και τις δεξιότητες των επαγγελματιών στη ναυτική ασφάλεια. Η ενίσχυση της συνεργασίας στους κόλπους της ΕΕ, στον τομέα της ασφάλειας στη θάλασσα, είναι μια εξαιρετικά δύσκολη, αλλά πρωταρχικής σημασίας ευθύνη. Πρόκειται για μια μακροπρόθεσμη διαδικασία που περιλαμβάνει πολλούς και ποικίλους εταίρους σε όλα τα επίπεδα. Για να λειτουργήσει η EUMSS και να μεγιστοποιηθεί το όφελος για τους ανθρώπους, τις επιχειρήσεις και τα οικοσυστήματα, είναι απαραίτητη η πλήρης δέσμευση των αρχών και των ατόμων. Στην παρούσα διπλωματική εργασία αναλύεται η Ευρωπαϊκή στρατηγική για την ασφάλεια στη θάλασσα, αναζητούνται οι λόγοι που οδήγησαν στην ανάγκη διαμόρφωσής της και αναπτύσσονται οι αρχές και οι στόχοι αυτής. Παρουσιάζεται η εφαρμογή της και τελικά γίνεται μία προσπάθεια αξιολόγησης των επιτευγμάτων, εντοπισμού των αδυναμιών και διερεύνησης επίτευξης των αναμενόμενων αποτελεσμάτων από τους μηχανισμούς που έχουν ήδη δημιουργηθεί. Εξετάζονται οι δυνατότητες ανάπτυξης, βελτίωσης, καθώς και προοπτικών επέκτασης της συνεργασίας των κρατών μελών στο πλαίσιο της στρατηγικής για τη θαλάσσια ασφάλεια. Μελετάται επίσης ο ρόλος της Ελλάδας, λόγω της γεωστρατηγικής της θέσης, της λειτουργίας της ως αποσβεστήρας κραδασμών μεταξύ της ΕΕ και της Τουρκίας, καθώς υποδέχεται τις μεταναστευτικές ροές από την Ανατολή, αλλά και λόγω της δεσπόζουσας θαλάσσιας ισχύος της στην παγκόσμια ναυτιλία, παρά τις οικονομικές αδυναμίες της.Maritime Security is a shared need for the welfare and prosperity of the European Union and the world. The seas cultivate growth and provide key environmental services. Their security is part of the foundation on which the European Union is built. The EU has developed a progressive Maritime Security Strategy to protect these sea-related interests. It is based on improving cooperation across borders and sectors to enhance stability, rule of law and good governance across the global maritime domain. Maritime security is to be included into all strategic policy areas. An integrated approach and joint response generate a better environment for stability and development, improving both effectiveness and efficiency. The EU is engaged in the prevention of conflicts and safeguard of peace, also rule of law as 90% of the international trade is maritime. EU supports the United Nations Convention on the Law of the Sea (UNCLOS) which defines the rights and responsibilities of nations with respect to their use of the world's oceans, establishing guidelines for businesses, the environment, and the management of marine natural resources. The EU is concerned for the protection of its people, infrastructures and activities while 50% of the EU population and GDP are in maritime regions. Furthermore 400 million passengers pass through EU ports and harbours each year. The EU is interested in controlling its maritime external borders (>90,000 Km) in order to prevent illegal crossing by immigrants and refugees. All Member States’ Exclusive Economic Zones collectively form the world’s largest EEZ (20 Mkm2), the EU’s EEZ, which has to be clearly declared and where this is not the case, EU should intervene towards a lawful resolution, recognised by all Member States, allies and partners. The EU needs to ensure global supply chains, safety and freedom of navigation, as 30% of vessels worldwide and more than 42% of value of seaborne trade are managed by EU ship- owners. The EU is paying attention to the sustainability and protection of maritime wildlife and the prevention of Illegal, Unreported and Unregulated fishing as more than 15% of global catches are plundered by pirate fishing and leading to economic loss from global fisheries due to mismanagement. Apart from the above mentioned interests of EU, there are transnational maritime threats that have to be confronted, such as, the proliferation of weapons, the territorial disputes and armed conflicts, the piracy and armed robbery, the natural disasters and climate change, the pollution and environmental impact, the terrorism and other intentional unlawful acts, organised crime and trafficking and finally all conditions that weaken order in the maritime domain and the potential for growth. This master thesis analyses the European Maritime Security Strategy, seeks the original reasons that led to the need of shaping it and develops its principles and objectives. Its implementation is presented and finally an attempt is being made to evaluate the achievements, locate the challenges and investigate whether the mechanisms already set up provide the expected results. The possibilities for development, improvement, as well as prospects for the expansion of the cooperation of the member states within the framework of the maritime security strategy is being examined. The role of Greece is also referred, because of its geostrategic location, its function as a buffer between EU and Turkey, hosting the migratory flows from the East, and its dominant maritime power in global shipping despite its financial weaknesses

Craniofacial morphology in ancient and modern Greeks through 4,000 years

Background: Multiple 20th century studies have speculated on the anthropological similarities of the modern inhabitants of Greece with their ancient predecessors. The present investigation attempts to add to this knowledge by comparing the craniofacial configuration of 141 ancient (dating around 2,000-500 BC) and 240 modern Greek skulls (the largest material among relevant national studies). Method: Skulls were grouped in age at death, sex, era and geographical categories; lateral cephalograms were taken and 53 variables were measured and correlated statistically. The craniofacial measurements and measurements of the basic quadrilateral and cranial polygon were compared in various groups using basic statistical methods, one-way ANOVA and assessment of the correlation matrices. Observations: Most of the measurements for both sexes combined followed an akin pattern in ancient and modern Greek skulls. Moreover, sketching and comparing the outline of the skull and upper face, we observed a clock-wise movement. The present study confirms that the morphological pattern of Greek skulls, as it changed during thousands of years, kept some characteristics unchanged, with others undergoing logical modifications. Conclusion: The analysis of our results allows us to believe that the influence upon the craniofacial complex of the various known factors, including genetic or environmental alterations, is apt to alter its form to adapt to new conditions. Even though 4,000 years seems too narrow a span to provoke evolutionary insights using conventional geometric morphometrics, the full presentation of our results makes up a useful atlas of solid data. Interpreted with caution, the craniofacial morphology in modern and ancient Greeks indicates elements of ethnic group continuation within the unavoidable multicultural mixtures. © 2014 E. Schweizerbart'sche Verlagsbuchhandlung, Stuttgart, Germany