Retained Subintimal Pellet in a Carotid Artery

A shotgun pellet is depicted in the present image in a carotid artery under the intima, which remained intact without local complications for up to six months. There is lack of data regarding the natural history of such a carotid pellet, but the experience from the myocardium is that, in the absence of infection, completely embedded missiles are usually asymptomatic, tolerated well and may be left in place

Management of Proximal Iliac Artery Injury during Lumbar Discectomy with Stent Graft

Iatrogenic vascular injuries during lumbar disc surgery may occur rarely but they are serious complications, which can be fatal without appropriate management. Prompt diagnosis and management of these complications are imperative to prevent a desperate outcome. A 72-year-old female with proximal left common iliac artery iatrogenic injury during lumbar discectomy was successfully treated by percutaneous deployment of a stent graft in an emergency setting. Postprocedural angiogram demonstrated complete exclusion of the iliac artery laceration. The patient became hemodynamically stable. Two weeks later she complained of vascular claudication. Follow-up angiography revealed decreased arterial flow in the opposite common iliac artery. An additional kissing stent was inserted into the right common iliac artery and the symptoms of vascular claudication disappeared. Endovascular stenting offers a safe and effective method for the treatment of an iatrogenic arterial laceration, particularly in a critical condition. But, the contralateral iliac arterial flow should be kept intact in case of proximal iliac artery injury. Otherwise, additional treatments may be needed

Late post-evar abdominal aortic aneurysm rupture. A review metanalysis study

Εισαγωγή: Η απώτερη ρήξη του ανευρύσματος της κοιλιακής αορτής μετά από Ενδαγγειακή Αποκατάσταση είναι μια γνωστή επιπλοκή με αυξανόμενη επίπτωση παγκοσμίως. Έχει χαρακτηριστεί ως η αχίλλειος πτέρνα της Ενδαγγειακής Αποκατάστασης, καθώς φέρει σημαντική θνησιμότητα και υποβαθμίζει τον βασικό ρόλο της ενδαγγειακής θεραπείας, που είναι η πρόληψη της ρήξης του ανευρύσματος. Υπόβαθρο: Δεν υπάρχουν συγκεκριμένες κατευθυντήριες οδηγίες σχετικά με την ιδανική αντιμετώπιση αυτής της επικίνδυνης για τη ζωή του ασθενούς επιπλοκής, καθώς οι παράγοντες που συμβάλλουν στη θεραπευτική επιλογή είναι πολλαπλοί. Η αιτία της αποτυχίας της Ενδαγγειακής Αποκατάστασης, η συ-νοσηρότητα του ασθενούς, η αιμοδυναμική κατάσταση, η ανατομία της αορτής και οι δεξιότητες του χειρουργού μαζί με τον ιατρικό εξοπλισμό και τα διαθέσιμα υλικά του νοσοκομείου είναι κρίσιμοι παράγοντες για τον αλγόριθμο θεραπείας. Σκοπός: Σκοπός αυτής της μελέτης είναι η παρουσίαση τρέχουσας γνώσης όσον αφορά την απώτερη ρήξη του ανευρύσματος της κοιλιακής αορτής μετά από Ενδαγγειακή Αποκατάσταση, καθώς τα δεδομένα στη βιβλιογραφία είναι περιορισμένα. Πρόκειται για μια μεταανάλυση η οποία έγινε μετά από μια τρέχουσα ανασκόπηση της βιβλιογραφίας σχετικά με τη συχνότητα εμφάνισης, τα αίτια, τα θεραπευτικά αποτελέσματα και την πρόγνωση της απώτερης ρήξης του ανευρύσματος της κοιλιακής αορτής μετά από Ενδαγγειακή Αποκατάσταση. Μέθοδοι: Πραγματοποιήθηκε μεταανάλυση ανασκόπησης σύμφωνα με τις οδηγίες του PRISMA (Προτιμώμενα αναφερόμενα στοιχεία για συστηματικές ανασκοπήσεις και μεταναλύσεις). Οι μελέτες ανασύρθηκαν με αναζήτηση σε ηλεκτρονικές βάσεις δεδομένων και έλεγχο βιβλιογραφικών παραπομπών από το 1991 έως την 1η Απριλίου 2023. Διερευνήθηκαν αρκετοί παράγοντες, αλλά τα κύρια καταληκτικά σημεία της μετα-ανάλυσης ήταν η ενδονοσοκομειακή θνησιμότητα και η σύγκριση των θνησιμότητας μεταξύ Ανοικτής και Ενδαγγειακής αποκατάστασης. Αποτελέσματα: Εντοπίσαμε 15 άρθρα που περιλάμβαναν 398 ασθενείς με απώτερη ρήξη του ανευρύσματος της κοιλιακής αορτής μετά από Ενδαγγειακή Αποκατάσταση (86,4% άνδρες, μέση ηλικία 76,9 ± 2,43). Η επίπτωση ήταν 1,11% (95%, CI 0,77 έως 1,05). Η απώτερη ρήξη μετά από Ενδαγγειακή Αποκατάσταση αντιπροσώπευε το 12,4% των συνολικών ρήξεων ανευρύσματος κατά την περίοδο της μελέτης. Ο μέσος χρόνος μέχρι τη ρήξη κυμαινόταν από 16 έως 72,3 μήνες (μέση τιμή 43,22 ±16,25) και η μέση μέγιστη διάμετρος ανευρύσματος κατά την εισαγωγή κυμαινόταν από 6,4 έως 9,5 cm (μέση τιμή: 7,54 ± 1,13 cm). Σχεδόν οι μισοί ασθενείς (56,7%) είχαν τουλάχιστον μία προηγούμενη δευτερογενή ενδαγγειακή παρέμβαση. Σχεδόν το ένα τέταρτο των ασθενών (26,4%) είχαν χάσει τουλάχιστον ένα ραντεβού παρακολούθησης πριν από τη ρήξη. Σχεδόν το ένα τρίτο (34,8%) των ασθενών ήταν αιμοδυναμικά ασταθείς κατά την εισαγωγή. Από τους 398 ασθενείς, 190 (55,5%) υποβλήθηκαν σε ανοιχτή μετατροπή, 149 (43,6%) σε ενδαγγειακή αποκατάσταση και 3 (0,9%) σε υβριδική θεραπεία. Οι υπόλοιποι 56 ασθενείς αντιμετωπίστηκαν με παρηγορητική φροντίδα. Οι ενδοδιαφυγές τύπου Ια και Ιβ ήταν οι κύριες αιτίες ρήξης (55,3% συνολικά). Οι ενδοδιαφυγές τύπου ΙΙΙ βρέθηκαν σε 14,8%, ενώ οι ενδοδιαφυγές τύπου II στο 7% των περιπτώσεων. Συνδυασμός ενδοδιαφυγών διαπιστώθηκε σε ποσοστό 13,8% και η μετανάστευση του μοσχεύματος παρατηρήθηκε στο 9%. Στο 6% η αιτία δεν μπορούσε να διευκρινιστεί. Η συνολική ενδονοσοκομειακή θνησιμότητα ήταν 35,6% (95% CI 0,274 έως 0,446). Η ανοικτή χειρουργική αντιμετώπιση συσχετίστηκε με σημαντικά υψηλότερη περιεγχειρητική θνησιμότητα σε σύγκριση με την ενδαγγειακή παρέμβαση (pooled odds ratio 0,415, 95% CI 0,207 έως 0,831, η τιμή Z είναι -2,483 με p = 0,013). Δεν εντοπίστηκε σημαντική ετερογένεια μεταξύ των μελετών (Η τιμή Q ήταν 7,21, I2=0%). Συμπέρασμα: Η μελέτη μας έδειξε ότι η συχνότερη αιτία απώτερης ρήξης του ανευρύσματος της κοιλιακής αορτής μετά ενδαγγειακή αποκατάσταση είναι οι ενδοδιαφυγές τύπου Ι και ΙΙ. H μετεγχειρητική θνητότητα της απώτερης ρήξης είναι υψηλή (35.6%) και συγκρίσιμη με την αντίστοιχη της de novo ρήξης. Η ενδαγγειακή αποκατάσταση φαίνεται να έχει καλυτέρα αποτελέσματα σε σχέση με την μετατροπή σε ανοικτή επέμβαση. Ένα σημαντικό ποσοστό των ασθενών είχαν προηγηθείσες επανεπεμβάσεις και ανεπαρκή παρακολούθηση (follow-up). Η συμμόρφωση του ασθενούς με το πρωτόκολλο του τακτικού επανελέγχου είναι πολύ σημαντική.Introduction: Late aneurysm rupture (LAR) after Endovascular Abdominal Aortic Aneurysm Repair (EVAR) is a known complication increasing worldwide. It has been characterized as the Achilles’s heel of EVAR, as it carries a considerable mortality and compromises the fundamental role of endovascular treatment, which is prevention of aneurysm rupture. Background: No specific guidelines exist regarding the ideal management of this life-threatening complication as many factors contribute to the decision making. Causes of EVAR failure, patient’s comorbidity, haemodynamic status, aortic anatomy and surgeon’s skills along with hospital’s facilities and resources are crucial factors for the treatment algorithm. Purpose: The aim of this study is to present updated information in post-EVAR LAR as the data in the literature are limited. It comprises a current literature review metanalysis based on the recent evidence regarding the incidence, causes, treatment outcomes and prognosis of post-EVAR. Methods: A review metanalysis was conducted according to the PRISMA (Preferred Reporting Items for Systematic Reviews and Meta-Analyses) guidelines. Studies were identified by searching electronic databases and scanning bibliographic references from 1991 to April 1st, 2023. Several factors were investigated but the primary endpoints of the meta-analysis consisted of in-hospital mortality and the comparison of mortalities between open repair and EVAR. Results: We identified 15 articles encompassing 398 patients with post-EVAR LAR (86.4% men, mean age 76.9 ± 2.43). The incidence was 1.11% (95%, CI 0.77 to 1.05). Post-EVAR LAR represented the 12.4% of total aneurysm ruptures during the study period. The mean time to rupture ranged from 16 to 72.3 months (mean 43.22 ±16.25) and the mean maximum aneurysm diameter at admission ranged from 6.4 to 9.5 cm (mean: 7.54 ± 1.13 cm). Nearly half of patients (56.7%) had at least one previous secondary endovascular intervention. Nearly one quarter of patients (26.4%) had missed at least one surveillance appointment before rupture. Nearly one third (34.8%) of patients were hemodynamically unstable at presentation. Of the 398 patients, 190 (55.5%) underwent open conversion, 149 (43.6%) endovascular repair and 3 (0.9%) hybrid treatment. The remaining 56 patients were managed with palliative care. Type Ia and Ib endoleaks (ELs) were the leading causes for rupture (55.3% in total). Type III ELs were apparent in 14.8%, whereas type II ELs in 7% of cases. Combined ELs were documented in a 13.8% and migration was encountered in 9%. In 6% the cause could not be clarified. The pooled estimate for in-hospital mortality was 35.6% (95% CI 0.274 to 0.446). Open surgical management was associated with a significantly higher perioperative mortality compared to endovascular intervention (pooled odds ratio 0.415, 95% CI 0.207 to 0.831, Z-value is -2.483 with p = 0.013). No significant heterogeneity was identified among the studies (The Q-value was 7.21, I2=0%). Conclusion: Our analysis provided evidence that the most common causes of rupture after EVAR were type Ia and Ib ELs. Post-rupture mortality after EVAR was high (35.6%) and comparable to the morbidity of de novo ruptures. Endovascular repair appears to have better results compared to conversion to open repair. A significant number of patients had prior endovascular reoperations and inadequate follow-up. Patient compliance with the surveillance protocol is mandatory