Seelsorge in einer sich verändernden polnischen Gesellschaft

polska wersja artykułu opublikowanego po niemieckuProwadzone od wieków przez zakony, stowarzyszenia i fundacje chrześcijańskie szpitale, domy pomocy, ośrodki Caritasu i ochronki zostały znacjonalizowane w Polsce i Europie Wschodniej po 1945 roku. Jednocześnie z oddaleniem związków wyznaniowych od opieki medycznej i pomocy społecznej malał prestiż zawodów medycznych i pomocowych oraz marksistowska ideologizacja środowiska. Opór integrował w Polsce te środowiska e z Kościołem katolickim, przypominającymi o etyce chrześcijańskiej i deontologii opartej na chrześcijańskim personalizmie. Solidarność Służby Zdrowia i postulaty dotyczące powrotu do etyki zawodów medycznych oraz przywrócenia funkcji kapelanów szpitali i instytucji pomocy społecznej znalazły się w Rozporządzeniu Ministra Zdrowia z 1981 roku. Do 1989 roku w Polsce obszarem, w którym na styku ochrony zdrowia, pomocy społecznej, wolontariatu i związków wyznaniowych, rozwijała się opieka duchowo-religijna, były wolontaryjne zespoły domowej opieki hospicyjnej. Ich przykład pomógł w procesie odbudowy opieki duchowo-religijnej w ochronie zdrowia i pomocy społecznej, a także w nowych inicjatywach zespołowej opieki duszpasterskiej. Współczesne polskie społeczeństwo jest jednym z najbardziej religijnych w Europie, a dominującą religią jest katolicyzm. Wobec zmian społecznych i kulturowych ważna jest wrażliwość wobec zmieniających się potrzeb duchowo-religijnych i różny stopień przynależności pacjentów do wspólnot wiary. Świdomość różnorodności wyznaniowej i kulturowej, rozróżnienie potrzeb duchowych, uznawanych za jedną z powszechnych potrzeb każdej osoby, od potrzeb religijnych, związanych z przynależnością do danej wspólnoty wiary jest wyzwaniem w pastoralnej opiece w warunkach instytucjonalnych i domowych.Charitable institutions, carried out for centuries by religious orders, associations and foundations Christian hospitals, nursing homes, Caritas centers were nationalized in Poland and Eastern Europe after 1945. Simultaneously with the remoteness of religious associations of medical care and social assistance diminish the prestige of the medical profession and Marxist ideologisation of caring environment. Resistance integrated those careers in Poland with the Catholic Church, reminiscent of Christian ethics and professional conduct based on Christian personalism. Solidarity demanded return to ethics of the medical profession and to restore the chaplains of hospitals and social assistance institutions. It was included in the Regulation of the Minister of Health in 1981. Until 1989 in Poland, an area in which to contact the health, social welfare, voluntary and religious organizations, developed health spiritual-religious, volunteer teams were home hospice care. Their example helped in the reconstruction process of spiritual and religious care in health care and social assistance, as well as new initiatives in the pastoral care teams. The contemporary Polish society is one of the most religious in Europe, and the dominant religion is Catholicism. To change the social and cultural importance of sensitivity to the changing needs of the spiritual-religious and different degree of membership subjects to the faith communities. Awareness of diversity of religious and cultural distinction spiritual needs, recognized as one of the common needs of each person, from religious needs, relating to participation in the faith community is a challenge in pastoral care in institutional settings and home care

Azithromycin and Septic Shock Outcomes

Introduction: Although there is evidence describing the immunomodulatory effects of macrolide antibiotics, there is little literature exploring the clinical effects these properties may have and their impact on measurable outcomes. Objective: The purpose of this study was to determine if empiric antimicrobial regimens containing azithromycin shorten time to shock resolution. Methods: A retrospective study was performed in adults with septic shock admitted to intensive care units (ICUs) of 3 university-affiliated, urban teaching hospitals between June 2012 and June 2016. Eligible patients with septic shock required treatment with norepinephrine as the first-line vasopressor for a minimum of 4 hours and received at least 48 hours of antimicrobial treatment from the time of shock onset. Propensity scores were utilized to match patients who received azithromycin to those who did not. Results: A total of 3116 patients met initial inclusion criteria. After propensity score matching, 258 patients were included, with 124 and 134 patients in the azithromycin and control groups, respectively. Median shock duration was similar in patients treated with or without azithromycin (45.6 hr vs 59.7 hr, P = .44). In-hospital mortality was also similar (37.9% vs 38.1%, P = .979). There were no significant differences in mechanical ventilation duration, ICU length of stay (LOS), or hospital LOS. Conclusions: In patients admitted to the ICU with septic shock, empiric azithromycin did not have a significant effect on shock duration, mechanical ventilation duration, ICU LOS, hospital LOS, or in-hospital mortality