Chemotherapy-induced nausea nad vomiting — analysis of clinical practice

Wstęp. Nudności i wymioty (NiW) są częstymi objawami niepożądanymi leczenia przeciwnowotworowego. Wprowadzenie do klinicznej praktyki leków z grupy antagonistów receptora dla 5-hydroksytryptaminy (a5-HT3) i antagonistów receptora dla neurokininy 1 (aNK1) istotnie poprawiło kontrolę NiW wczesnych i późnych. Pomimo istnienia wytycznych dotyczących zasad doboru leków przeciwwymiotnych w zależności od rodzaju chemioterapii, według danych pochodzących z piśmiennictwa w codziennej praktyce klinicznej odsetek kontroli NiW jest niewystarczający. Celem pracy jest przedstawienie i omówienie wyników badania obserwacyjnego dotyczącego zastosowania profilaktyki przeciwwymiotnej u chorych poddanych chemioterapii z udziałem cisplatyny w dawce większej niż 70 mg/m2 w ramach rutynowej klinicznej praktyki w ośrodkach onkologicznych w Polsce. Materiał i metody. W okresie od czerwca do lipca 2013 roku przeprowadzono badanie ankietowe w grupie 50 onkologów pracujących w ośrodkach onkologicznych w Polsce. Badanie składało się z kwestionariusza dotyczącego opinii lekarzy na temat stosowania leczenia przeciwwymiotnego oraz wypełnianych przez lekarzy kart obserwacji chorych, w których opisywano postępowanie przeciwwymiotne w rutynowej praktyce klinicznej. Zebrano dane medyczne 200 chorych, u których zastosowano chemioterapię zawierającą cisplatynę w dawce przekraczającej 70 mg/m2 powierzchni ciała. Analizowano częstość ordynowania poszczególnych leków, czas trwania leczenia przeciwwymiotnego oraz stopień kontroli NiW. Wyniki. U 41% ankietowanych lekarzy brak skuteczności profilaktyki jest głównym problemem związanym z prowadzeniem leczenia przeciwwymiotnego. W pierwszej dobie wysokoemetogennej chemioterapii schemat trójlekowy zawierający aprepitant (lek z grupy aNK1), antagonistę receptora 5-HT3 (a5-HT3) i deksametazon (dex) zastosowano u 44% chorych, a a5-HT3 w skojarzeniu z dex u 40%. W drugiej i trzeciej dobie aNK1 w skojarzeniu z dex zastosowano u 23% i 26% chorych, zaś dex w czwartej dobie otrzymało 27% chorych oraz 7% — w skojarzeniu z a5-HT3. Średni czas podawania aNK1 wyniósł 3 dni, a5-HT3 — 5,8 dnia, a kortykosteroidów — 5,1 dnia. U 80% chorych po zakoń­czeniu hospitalizacji wydano receptę na preparaty przeciwwymiotne, z których ponad 60% stanowił a5-HT3, a dex — 28%. Całkowitą kontrolę NiW wczesnych uzyskano u 46%, a późnych u 61% chorych. U 14% chorych zanotowano nudności przepowiadające, którym u 1% chorych towarzyszyły wymioty. Według skali wzrokowo-analogowej (VAS — visual-analogue scale) najlepsza kontrola nudności wczesnych i opóźnionych dotyczyła schematu trójlekowego (VAS — 1,48 pkt) w porównaniu ze schematem dwulekowym (VAS — 1,83 pkt) i monoterapią (VAS — 2,3 pkt). Wnioski. W porównaniu z poprzednim opracowaniem obserwuje się poprawę w zakresie kontroli NiW u chorych otrzymujących wysokoemetogenną chemioterapię. Prawdopodobnie jest to związane z częstszym stosowaniem nowych leków przeciwwymiotnych, jednak stopień zgodności postępowania z obowiązującymi wytycznymi pozostaje niezadowalający. W celu poprawy kontroli NiW istnieje potrzeba stałych szkoleń i monitorowania właściwego leczenia wspomagającego.Introduction. Chemotherapy-induced nausea and vomiting (CINV) are common adverse events of antineoplastic treatment. Introduction of the 5-hydroxytryptamine receptor antagonists (a5-HT3) and neurokinin-1 receptor antagonist (aNK1) to clinical practice reduced the acute and delayed CINV. Based on available clinical data, the rate of CINV control in routine practice is unsatisfactory despite the consensus guidelines and recommendations for antiemetic prophylaxis. The purpose of this observational study was to evaluate the pattern of routine antiemetic prophylaxis at oncological units in Poland, where the treatment of patients with highly emetogenic (HEC) cisplatin based che­motherapy at the dose above 70 mg/sqm is performed. Material and methods. From June to July 2013, 50 oncologist were requested to complete a questionnaire about their opinion on the antiemetic treatment. Additionally, 200 observation cards of patients receiving cisplatin-based chemotherapy at dose more than 70 mg/sqm and routine antiemetic prophylaxis were collected. The frequency of particular drug administration, duration of antiemetic treatment and CINV control rate were analysed. Results. The main issue of CINV treatment, as reported in 41% of questionnaire, was the lack of efficacy of antiemetic prophylaxis. On day 1, HEC three-drug regimen: aprepitant — aNK1, a5-HT3 and dexamethasone (dex) was administered to 44% patients and combination of a5-HT3 with dex to 40% of patients. On day 2 and 3, aNK1 with dex was administrated to 23% and 26% patients, respectively. 27% of patients received dex in day 4 and 7% — in combination with a5-HT3. An average time of aNK1 treatment was 3 days, of a5-HT3 — 5.8 days and of corticoste­roids — 5.1 days. 80% of patients were advised to take antiemetic drug at home (60% — a5-HT3 and 28% — dex). Complete control of CINV was observed in 46% of patients during acute phase and in 61% patients in delayed phase; 14% of patients developed anticipatory nausea that caused vomiting in 1%. Analysis of visual analogue scale (VAS) revealed that 3-drug regimen lead to the best control of acute and delayed CINV (VAS score 1.48) compared to 2-drug regimen (VAS score 1.83) and monotherapy (VAS score 2.3). Conclusions. The CINV control rate is increasing when compared to the previous analysis of the population treated with HEC. This observation correlates with the more frequent use of new antiemetic drugs. However, the rate of adherence to antiemetic guidelines remains unsatisfactory. Continued training and monitoring of the supportive treatment quality is required to improve CINV control

Advanced solitary fibrous tumour of the pleura — a case report and literature review

The solitary fibrous tumour (SFT) is a rare tumour, which usually occurs in the pleura. Patients with an advanced SFT have a poor prognosis. The treatment options for recurrent disease are especially limited. We present the case of a 55-year-old female patient with a malignant SFT of the pleura, who received conventional chemotherapy and targeted therapy. This paper focuses on systemic therapy in the treatment of metastatic SFT. The solitary fibrous tumour (SFT) is a rare tumour, which usually occurs in the pleura. Patients with an advanced SFT have a poor prognosis. The treatment options for recurrent disease are especially limited. We present the case of a 55-year-old female patient with a malignant SFT of the pleura, who received conventional chemotherapy and targeted therapy. This paper focuses on systemic therapy in the treatment of metastatic SFT.

Słownik terminów onkologicznych

Niniejszy artykuł jest pierwszym z serii artykułów na tematy onkologiczne, które będą się ukazywały w kolejnych numerach "Gastroenterologii Klinicznej". Przedstawiono w nim w porządku alfabetycznym definicje terminów często używanych w onkologii, związanych z biologią nowotworów oraz ich diagnostyką i leczeniem. Gastroenterologia Kliniczna 2010, tom 2, nr 4, 117-12

Evaluation of response to treatment — criteria RECIST 1.1

Uzyskanie obiektywnej odpowiedzi stanowi element analizy wyników leczenia przeciwnowotworowego. Od wprowadzenia w 2000 roku kryteria RECIST stanowią standard oceny odpowiedzi w badaniach klinicznych. Umożliwiają monitorowanie skuteczności leczenia oraz ułatwiają komunikację pomiędzy ośrodkami prowadzącymi terapię. Obecnie zarówno w badaniach klinicznych, jak i praktyce klinicznej zaleca się stosowanie uaktualnionej wersji 1.1 kryteriów RECIST. Najistotniejsze zmiany dotyczą zmniejszenia liczby ocenianych zmian mierzalnych, wykonywania pomiaru węzłów chłonnych w osi krótkiej, definicji progresji choroby oraz wprowadzenia nowych metod obserwacji. Niniejsza praca przedstawia założenia i praktyczne aspekty oceny odpowiedzi według kryteriów RECIST 1.1.The assessment of objective response is important to the able to evaluated treatment outcome. Since its introduction in 2000, RECIST has been widely accepted to standardize the measurement of tumour response in clinical trials. The revised version 1.1 of RECIST is the currently recommended method of tumour response assessment in clinical trialsand in routine practice. Major changes in version 1.1 include: reduction of the number of target lesions, lymph node measurement of the nodal short axis, revised definition of progressive disease and implementation the new methods of tumour assessment. The objective of this article is to review the practical aspects of the new RECIST guideline version 1.1

Second line gefitinib therapy in a patient with non small cell lung cancer

Rak płuca stanowi główną przyczynę zgonów z powodu nowotworów złośliwych w Polsce. Wprowadzenie do leczenia zaawansowanego niedrobnokomórkowego raka płuca (NSCLC) leków z grupy drobnocząsteczkowych inhibitorów wewnątrzkomórkowej domeny receptora naskórkowego czynnika wzrostu (EGFR) o aktywności kinazy tyrozynowej (TKI) wpłynęło na poprawę przeżycia wolnego od progresji choroby i zwiększenie odsetka obiektywnych odpowiedzi radiologicznych w porównaniu z chemioterapią. Przedstawiono przypadek chorego, u którego na etapie drugiej linii leczenia zastosowano gefitynib.Lung cancer is the main cause of cancer-related deaths in Poland. The introduction small molecule tyrosine kinase inhibitors (TKI) of epidermal growth factor receptor (EGFR) to the treatment allows to improve progression free survival (PFS) and to increase radiographic response rate compared to chemotherapy. Author presents a case of second line gefitinib therapy in patient with non small cell lung cancer

Niepożądane działania inhibitorów kinazy tyrozynowej EGFR — postępowanie

Drobnocząsteczkowe inhibitory kinazy tyrozynowej należą do grupy leków ukierunkowanych molekularnie, hamujących przekazywanie sygnału wewnątrzkomórkowego z receptora dla naskórkowego czynnika wzrostu (EGFR). U chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca z obecną mutacją aktywującą w genie EGFR stanowią one standard leczenia pierwszej linii. W porównaniu ze standardową chemioterapią opartą na pochodnych platyny zwiększają odsetek obiektywnych odpowiedzi, poprawiają jakość życia, wydłużają czas przeżycia wolnego od progresji choroby i, w niektórych przypadkach, czas przeżycia całkowitego. Działania niepożądane towarzyszące zastosowaniu inhibitorów tyrozynowej kinazy EGFR obserwuje się u ponad 70% chorych, ale przeważnie mają łagodny lub średni stopień nasilenia. Dominują zmiany skórne, osłabienie, biegunki oraz zaburzenia czynności wątroby w różnym stopniu nasilenia. Obserwuje się pojedyncze przypadki śródmiąższowej choroby płuc. W praktyce postępowanie zgodnie z wytycznymi dotyczącymi zapobiegania i leczenia działań niepożądanych sporadycznie wymaga zaprzestania leczenia i umożliwia realizację planu leczenia

Multiple osteolitic leasions in course of the adenocarcinoma of the lung — diagnostics and treatment

Obecność mnogich ognisk osteolitycznych może sugerować pierwotne choroby kości, przewlekły proces zapalny oraz podejrzenie choroby nowotworowej. W pracy przedstawiono proces diagnostyczny i leczenie 32-letniej chorej z licznymi zmianami osteolitycznymi w kośćcu. W wyniku przeprowadzonej diagnostyki rozpoznano zaawansowanego raka gruczołowego płuca z obecną mutacją aktywująca w genie EGFR. Zastosowane leczenie inhibitorem tyrozynowej kinazy EGFR umożliwiło uzyskanie obiektywnej odpowiedzi, poprawę stanu ogólnego i zmniejszenie dolegliwości związanych z przerzutami do kośćca.Multiple osteolytic lesions suggest primary bone disease, chronic inflammatory condition or may rise the suspicion of metastatic malignancy. In this paper, we describe the diagnostic process in a 32-year old female with multiple osteolytic lesion in the skeletal system. As a result, we diagnosed advanced pulmonary adenocarcinoma with EGFR mutation. Treatment with the EGFR tyrosine kinase inhibitor resulted in objective response, performance status improvement and ameliorated metastasis-associated pain

Post-transplant cancers

The progress in transplantology and use of new immunosuppressants improved survival time of patients after transplantation. Malignancies are the main cause of death patients with functioning graft. Skin malignancies other than melanoma are the most frequent neoplasms in patients with kidney and liver transplantations. The highest incidence of malignancies after transplantation is related to potential oncogenic viral infection such as Kaposi`s sarcoma caused by human herpes virus type 8, post-transplant lymphoproliferative disorder caused by Epstein-Barr virus and malignancies probably caused by human papilloma virus or hepatitis B/C virus. Risk of solid tumor incidence according to some investigators is 2-4 times higher than in general population. Lung cancer, gastrointestinal cancers and urinary tract tumors are observed in less than 1% of patients after liver transplantation. The most common malignancies in patients after heart transplantation are lymphomas, lung cancer, urinary tract malignancies and skin neoplasms. Age, high dose of immunosuppressants, life style and egzogenic cancerogenous factors exposure are the main risk factors in patients after organ transplantations. Risk of malignancy after transplantation is higher in case of use calcineurin inhibitors than other agents. Immunosuppressive treatment not only may determine type and frequency of malignancy, but also worsens prognosis independently of clinical stage of niewydoldisease compared to general population. Use of new immunosuppressants with specific antineoplastic activity may reduce the incidence of the neoplasms after organ transplantation. Onkol. Prak. Klin. 2010; 6, 2: 53-61Postęp w dziedzinie transplantologii i wdrożenie nowoczesnych metod immunosupresji przyczyniły się do wydłużenia czasu przeżycia chorych po przeszczepieniu narządów. Wystąpienie złośliwego nowotworu związane z przewlekłym stosowaniem leków immunosupresyjnych jest jedną z głównych przyczyn zgonów osób z prawidłowo funkcjonującym przeszczepem. Nowotwory skóry inne niż czerniak są najczęściej występującymi nowotworami u chorych po przeszczepieniu nerki i wątroby. Największa częstość występowania dotyczy nowotworów związanych z infekcją potencjalnie onkogennymi wirusami, mięsaka Kaposiego (infekcja ludzkim wirusem opryszczki typu 8), limfoproliferacyjnej choroby potransplantacyjnej (zakażenie wirusem Epsteina-Barr), a także nowotworów związanych z infekcją wirusem brodawczaka ludzkiego lub wirusami zapalenia wątroby typu B i C. Ryzyko wystąpienia nowotworów litych jest 2-4-krotnie większe od ryzyka populacyjnego. Rak płuca, nowotwory przewodu pokarmowego lub układu moczowego występują nie częściej niż u 1% osób poddawanych transplantacji wątroby. Po przeszczepieniu serca najczęstszymi nowotworami są chłoniaki, rak płuca, raki układu moczowego oraz nowotwory skóry. Głównymi czynnikami ryzyka wystąpienia nowotworu są wiek chorych, stosowanie silnej immunosupresji oraz tryb życia i narażenie na egzogenne czynniki rakotwórcze. Stosowanie leków z grupy inhibitorów kalcyneuryny zwiększa ryzyko wystąpienia nowotworów w porównaniu z innymi lekami. Leczenie immunosupresyjne wpływa nie tylko na rodzaj i częstość występowania nowotworów, ale także pogarsza rokowanie zależne od stopnia zawansowania i rodzaju nowotworu w porównaniu z ogólną populacją. Zastosowanie nowych leków immunosupresyjnych o swoistym działaniu przeciwnowotworowym może zmniejszyć ryzyko wystąpienia nowotworów po przeszczepieniu narządów. Onkol. Prak. Klin. 2010; 6, 2: 53-6

Odosobniony guz włóknisty opłucnej o złośliwym przebiegu — opis przypadku i przegląd piśmiennictwa

Odosobniony guz włóknisty (SFT) jest rzadkim nowotworem, który zwykle występuje w opłucnej. Chorzy z za- awansowanym odosobnionym guzem włóknistym mają niekorzystne rokowanie. Możliwości leczenia nawracającej choroby są szczególnie ograniczone. Autorzy przedstawiają przypadek 55-letniej chorej ze złośliwym SFT opłucnej, która była leczona konwencjonalną chemioterapią i terapią celowaną. Niniejsza praca koncentruje się na terapii systemowej w leczeniu przerzutowego SFT

Leczenie niedrobnokomórkowego raka płuca w stadium zaawansowanym u osób starszych

Niedrobnokomórkowy rak płuca (NDRP) stanowi80% pierwotnych nowotworów płuca. Obecnie szacujesię, że około 50% chorych z tym rozpoznaniemstanowią osoby powyżej 65. roku życia. Wiek niestanowi kryterium dyskwalifikującego od leczeniasystemowego, ale uzasadnia staranną ocenę stanuchorych. Skrócona ocena stopnia sprawności i CałościowaOcena Geriatryczna u wybranych chorychumożliwiają wstępne wyodrębnienie grupy, którąmożna zakwalifikować do leczenia systemowego.Wyniki randomizowanych badań klinicznych uzasadniająstosowanie chemioterapii dwulekowejopartej na pochodnych platyny w pierwszej linii leczeniau chorych z dobrym stopniem sprawności.Opcją pozostaje monoterapia lekami nowej generacji,a u wybranych chorych — leczenie gefitynibem.U pacjentów w podeszłym wieku wykazano równieżskuteczność i bezpieczeństwo chemioterapii drugiejlinii. Większość doniesień dotyczących leczeniasystemowego zaawansowanego NDRP ma charakterretrospektywny. W celu jednoznacznego określeniaskuteczności i bezpieczeństwa chemioterapiioraz praktycznej wartości testów oceny geriatrycznejkonieczne jest przeprowadzenie większej liczbyprospektywnych badań z losowym doborem chorychw podeszłym wieku