Drobnocząsteczkowe inhibitory kinazy tyrozynowej należą do grupy leków ukierunkowanych molekularnie, hamujących przekazywanie sygnału wewnątrzkomórkowego z receptora dla naskórkowego czynnika wzrostu (EGFR). U chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca z obecną mutacją aktywującą w genie EGFR stanowią one standard leczenia pierwszej linii. W porównaniu ze standardową chemioterapią opartą na pochodnych platyny zwiększają odsetek obiektywnych odpowiedzi, poprawiają jakość życia, wydłużają czas przeżycia wolnego od progresji choroby i, w niektórych przypadkach, czas przeżycia całkowitego. Działania niepożądane towarzyszące zastosowaniu inhibitorów tyrozynowej kinazy EGFR obserwuje się u ponad 70% chorych, ale przeważnie mają łagodny lub średni stopień nasilenia. Dominują zmiany skórne, osłabienie, biegunki oraz zaburzenia czynności wątroby w różnym stopniu nasilenia. Obserwuje się pojedyncze przypadki śródmiąższowej choroby płuc. W praktyce postępowanie zgodnie z wytycznymi dotyczącymi zapobiegania i leczenia działań niepożądanych sporadycznie wymaga zaprzestania leczenia i umożliwia realizację planu leczenia
