Concentration of 8-isoprostanes in the exhaled breath condensate as a marker of oxidative stress in patients with type 1 diabetes

Introduction: Type 1 diabetes is an insulin deficiency-based chronic disease. It leads to the development of hyperglycaemia,which plays a key role in the initiation and progression of tissue damage in patients with diabetes. This mostly results fromoxidative stress, whose increased severity is observed in this group of patients. Increased levels of 8-isoprostanes are seen inmany inflammatory diseases, including asthma, COPD and cystic fibrosis. These diseases demonstrated the usefulness of theexhaled breath condensate (EBC) for extracting material for markers of oxidative stress, including 8-isoprostanes. The purposeof this study was to assess the severity of oxidative stress measured with 8-isoprostane concentrations in the exhaled breathcondensate in healthy subjects and in patients with type 1 diabetes with and without vascular complications. Material and methods: 33 patients assigned to the control group, type 1 diabetes without complications group and type 1 diabetesgroup with advanced complications were included in the study. Retinopathy, nephropathy or neuropathy have been reportedas a criterion distinguishing between complicated and uncomplicated diabetes. EBC was obtained for each subject. 8-isoprostaneconcentrations were determined in serum and EBC by ELISA. Results and conclusions: Mean (± SD) blood levels of 8-isoprostane in patients with type 1 diabetes mellitus without complicationsand those with type 1 diabetes with advanced complications were significantly higher compared to the control group(178.17 [135.73] vs. 183.34 [200.41] vs. 47.13 [25.20] pg/ml; p < 0.05). The mean (± SD) concentration of 8-isoprostane in EBCwas lower in diabetic patients with type 1 diabetes with advanced complications than in patients with type 1 diabetes withoutadvanced complications and in the control group (8.32 [4.60] vs. 19.13 [22.35] vs. 28.17 [35.11] pg/ml; p < 0.05). Measurementof 8-isoprostanes in the EBC in patients with type 1 diabetes does not appear to be a good diagnostic tool for monitoring theactivity of oxidative stress in these patients

Stężenia 8-izoprostanu w kondensacie powietrza wydychanego jako marker stresu oksydacyjnego u chorych na cukrzycę typu 1

WSTĘP: Cukrzyca typu 1 jest chorobą przewlekłą, u podłoża której leży niedobór insuliny prowadzący do rozwoju hiperglikemii odgrywającej kluczową rolę nie tylko w inicjacji procesu uszkadzania tkanek, ale też w jego progresji. Głównym czynnikiem sprawczym jest stres oksydacyjny — jego nasilenie obserwuje się między innymi u chorych na cukrzycę typu 1. Zwiększone stężenie 8-izoprostanu występuje w wielu innych chorobach przebiegających z zapaleniem, na przykład w astmie, przewlekłej obturacyjnej chorobie płuc czy mukowiscydozie. W toku badań naukowych wykazano przydatność kondensatu powietrza wydechowego (EBC, exhaled breath condensate) jako narzędzia służącego do poszukiwania wskaźników stresu oksydacyjnego, w tym 8-izoprostanu. Celem niniejszego badania była próba oceny nasilenia stresu oksydacyjnego, wyrażonego stężeniem 8-izoprostanu w kondensacie powietrza wydechowego u osób zdrowych oraz u chorych na cukrzycę typu 1 bez powikłań i z rozwiniętymi powikłaniami choroby. MATERIAŁ I METODY: Trzydziestu trzech uczestników badania przypisano odpowiednio do grup: kontrolnej, chorych na cukrzycę typu 1 bez powikłań i chorych na cukrzycę typu 1 z powikłaniami. Występowanie retinopatii, nefropatii lub neuropatii stanowiło kryterium rozdzielające na chorych z powikłaniami cukrzycy lub bez nich. Kondensat powietrza wydechowego pozyskiwano od każdego pacjenta. Stężenie 8-izoprostanu w EBC i w osoczu oznaczano, wykorzystując metodę ELISA. WYNIKI I WNIOSKI: Średnie (± SD) osoczowe stężenia 8-izoprostanu u pacjentów z cukrzycą typu 1 bez powikłań i u chorych na cukrzycę typu 1 z rozwiniętymi powikłaniami były istotnie wyższe w porównaniu z grupą kontrolną (178,17 [135,73] v. 183,34 [200,41] v. 47,13 [25,20] pg/ml; p &lt; 0.05). Średnie (± SD) stężenie 8-izoprostanu w EBC było niższe u chorych na cukrzycę typu 1 z rozwiniętymi powikłaniami niż u chorych na cukrzycę typu 1 bez powikłań i w grupie kontrolnej (8,32 [4.60] v. 19.13 [22,35] vs. 28,17 [35,11] pg/ml; p &lt; 0,05). Pomiary stężeń 8-izoprostanu w EBC nie są dobrym narzędziem diagnostycznym do monitorowania natężenia stresu oksydacyjnego u chorych na cukrzycę typu 1.WSTĘP: Cukrzyca typu 1 jest chorobą przewlekłą, u podłoża której leży niedobór insuliny prowadzący do rozwoju hiperglikemii odgrywającej kluczową rolę nie tylko w inicjacji procesu uszkadzania tkanek, ale też w jego progresji. Głównym czynnikiem sprawczym jest stres oksydacyjny — jego nasilenie obserwuje się między innymi u chorych na cukrzycę typu 1. Zwiększone stężenie 8-izoprostanu występuje w wielu innych chorobach przebiegających z zapaleniem, na przykład w astmie, przewlekłej obturacyjnej chorobie płuc czy mukowiscydozie. W toku badań naukowych wykazano przydatność kondensatu powietrza wydechowego (EBC, exhaled breath condensate) jako narzędzia służącego do poszukiwania wskaźników stresu oksydacyjnego, w tym 8-izoprostanu. Celem niniejszego badania była próba oceny nasilenia stresu oksydacyjnego, wyrażonego stężeniem 8-izoprostanu w kondensacie powietrza wydechowego u osób zdrowych oraz u chorych na cukrzycę typu 1 bez powikłań i z rozwiniętymi powikłaniami choroby. MATERIAŁ I METODY: Trzydziestu trzech uczestników badania przypisano odpowiednio do grup: kontrolnej, chorych na cukrzycę typu 1 bez powikłań i chorych na cukrzycę typu 1 z powikłaniami. Występowanie retinopatii, nefropatii lub neuropatii stanowiło kryterium rozdzielające na chorych z powikłaniami cukrzycy lub bez nich. Kondensat powietrza wydechowego pozyskiwano od każdego pacjenta. Stężenie 8-izoprostanu w EBC i w osoczu oznaczano, wykorzystując metodę ELISA. WYNIKI I WNIOSKI: Średnie (± SD) osoczowe stężenia 8-izoprostanu u pacjentów z cukrzycą typu 1 bez powikłań i u chorych na cukrzycę typu 1 z rozwiniętymi powikłaniami były istotnie wyższe w porównaniu z grupą kontrolną (178,17 [135,73] v. 183,34 [200,41] v. 47,13 [25,20] pg/ml; p < 0.05). Średnie (± SD) stężenie 8-izoprostanu w EBC było niższe u chorych na cukrzycę typu 1 z rozwiniętymi powikłaniami niż u chorych na cukrzycę typu 1 bez powikłań i w grupie kontrolnej (8,32 [4.60] v. 19.13 [22,35] vs. 28,17 [35,11] pg/ml; p < 0,05). Pomiary stężeń 8-izoprostanu w EBC nie są dobrym narzędziem diagnostycznym do monitorowania natężenia stresu oksydacyjnego u chorych na cukrzycę typu 1

Dietary Intake of Polyphenols or Polyunsaturated Fatty Acids and Its Relationship with Metabolic and Inflammatory State in Patients with Type 2 Diabetes Mellitus

Background: The aim of the study was to evaluate the relationship between polyphenol or polyunsaturated fatty acids (PUFAs) consumption and the selected metabolic and inflammatory markers in type 2 diabetes (T2DM) patients. Methods: The study enrolled 129 diabetics (49 men, mean age 64.1 ± 9.8 years) with different amounts of polyphenol and PUFAs consumption. Results: A significant effect of polyphenol or PUFAs omega-3 consumption on fasting glucose concentration (FG) or glycated haemoglobin fraction (HbA1c) was reported. A negative association was observed between FG and total polyphenol, flavonoid, flavan-3-ol and stilbene intake. In the group with high flavonoid intake, the FG was significantly lower compared to the group characterised by low flavonoid intake. Polyphenols, except stilbenes, did not modulate HbA1c. Additionally, higher consumption of PUFAs omega-3 significantly decreased HbA1c, and the intake of eicosapentaenoic (EPA) and docosahexaenoic (DHA) acids negatively and significantly correlated with FG and HbA1c. Further analysis confirmed a significant association between EPA + DHA intake and HbA1c, with significant interactions with age and gender or with body mass index and waist-to-hip ratio. The dietary intake of polyphenols or PUFAs was independent of familial diabetes or diabetic diet application. Conclusions: Our study indicates a positive effect of high consumption of flavonoids, omega-3 PUFAs and stilbenes on the markers of carbohydrate metabolism balance and the absence of such an effect on other cardiometabolic markers and inflammatory conditions

Mental and Physical Health Problems as Conditions of Ex-Prisoner Re-Entry

The article focuses on a less-discussed issue of social marginalization of people leaving penitentiaries, which is the prevalence of multifaceted health problems experienced by people in this category. It includes poor health status, resulting from, among others, poor housing conditions, harmful or risky lifestyle, and lack of access to medical services. Data from the District Inspectorate of the Prison Service in Lodz, Poland on the health conditions of inmates was accessed. These data were supplemented by qualitative research conducted in 21 juvenile detention centers and 8 prisons across the country, conducting direct observations and In-Depth Interviews (IDI). A total of 198 IDIs were conducted with incarcerated (72) and released (30) juvenile offenders, and incarcerated (68) and released (28) adult offenders. These were complemented by IDIs with experts (50) and Focus Group Interviews (FGIs; 8) with male and female inmates in 4 Polish prisons. The study revealed that mental and physical health is a serious obstacle to social reintegration of ex-prisoners. It is rarely addressed by state institutions. There are strong associations between neglect of health issues in the prison population and increasing social exclusion after leaving prison. As Poland has a restrictive penal policy, former prisoners remain a group with social stigma and little support