Primary aldosteronism — recent progress and current concepts

Pierwotny hiperaldosteronizm (PA) to najczęstsza postać nadciśnienia tętniczego uwarunkowanego hormonalnie, którego częstośćw ogólnej populacji chorych na nadciśnienie tętnicze szacuje się na 6–13%. Wśród pacjentów z nadciśnieniem tętniczym opornymna leczenie odsetek chorych z PA jest jeszcze większy. Dzięki intensywnym badaniom z dziedziny nauk podstawowych i tworzeniudużych rejestrów chorych z PA poznawany jest wpływ nadmiaru aldosteronu nie tylko na układ sercowo-naczyniowy, ale również namorfologię i funkcję pozostałych organów . W najnowszych badaniach podkreśla się odmienności w regulacji gospodarki wapnioweju chorych z gruczolakiem nadnercza i PA. Wiele miejsca poświęca się doskonaleniu metod diagnostyki, ze szczególnym uwzględnieniemcewnikowania żył nadnerczowych, które zyskuje coraz większe znaczenie. W ciągu ostatniego roku pojawiło się wiele publikacji dotyczącychwystępowania mutacji w kanale potasowym u chorych z guzem nadnercza i PA. Wyodrębniono również nową postać rodzinniewystępującego hiperaldosteronizmu — FIII.Leczenie pacjentów z PA w dalszym ciągu opiera się na stosowaniu antagonistów receptora dla mineralokortykoidów lub adrenalektomii,optymalnie poprzedzonej potwierdzeniem lateralizacji w wydzielaniu aldosteronu za pomocą cewnikowania żył nadnerczowych.Primary aldosteronism is the commonest form of hormone-related hypertension, with an estimated prevalence of 6–13% in the generalpopulation of hypertensive patients. Among patients with resistant hypertension, the proportion of PA is even higher. Through intensiveresearch in the field of basic science and the creation of large registries of patients with PA, it is possible to understand the effect ofexcess aldosterone not only on the cardiovascular system but also on the morphology and function of the other organs. Recent researchhas highlighted the differences in the regulation of calcium metabolism in patients with adrenal adenomas and PA. A lot of attention hasbeen paid to the improvement of diagnostic methods, with particular emphasis on adrenal vein sampling, which is becoming increasinglyimportant. In recent years there have been many publications on the prevalence of mutations in the potassium channel in patients withadrenal tumours and PA. A new form of familial hyperaldosteronism - FIII, has also been distinguished. Treatment of patients with PAstill relies on the use of mineralocorticoid receptor antagonists or adrenalectomy, preferably preceded by a confirmation of aldosteronesecretion lateralisation by adrenal vein sampling

Pheochromocytoma - Disease that Can Stimulate Many Different Syndromes

Guz chromochłonny nadnerczy występuje u około 0,1% ogólnej populacji chorych z nadciśnieniem tętniczym. Różnorodność objawów klinicznych i współistnienie z innymi zespołami często nastręczają dużych trudności diagnostycznych i wymagają od lekarza zachowania należytej czujności diagnostycznej. Guz chromochłonny może występować sporadycznie i rodzinnie. Jego obecność należy podejrzewać u osób z nadciśnieniem tętniczym, zaburzeniami układu autonomicznego, napadami paniki, rodzinną predyspozycją do rozwoju guza chromochłonnego lub stwierdzonym przypadkowo guzem nadnerczy. Badania genetyczne w kierunku zespołów chorobowych predysponujących do guza chromochłonnego powinny być elementem standardowego postępowania u wszystkich pacjentów z guzem chromochłonnym. Podstawowe znaczenie w diagnostyce pheochromocytoma mają metody biochemiczne. W diagnostyce obrazowej główną rolę spełnia tomografia komputerowa. Leczeniem z wyboru guza chromochłonnego jest adrenalektomia. Leczenie farmakologiczne ma istotne znaczenie zarówno w przygotowaniu do zabiegu operacyjnego, jak i w kontroli objawów klinicznych.Pheochromocytoma is a rare but important tumour of chromaffin cells. Clinical and biochemical manifestation are mainly caused by excess of circulating catecholamines and hypertension. Manifestations mimics many conditions, which may result in erroneous diagnoses and improper treatment. Most pheochromocytomas are sporadic and up to 25 percent are hereditary. Pheochromocytoma can be a component of multiple endocrine neoplasia type 2 (MEN-2), von Hippel-Lindau disease, familial paragangliomas syndrome and neurofibromatosis type 1. Diagnosis of pheochromocytoma depends on biochemical evidence of catecholamine production by the tumor. Recent findings have demonstrated high sensitivity of plasma and urinary levels of metanephrines for detecting pheochromocytoma. An algorithm for clinical diagnostic steps is presented. Surgical resection by laparoscopic or open adrenalectomy can be curative. Drug treatment prior to and during surgery is mandatory. Lifelong follow-up after surgical removal of pheochromocytoma is recommended. Routine analysis for mutations of susceptibility genes for pheochromocytoma is indicated to identify pheochromocytoma-associated syndromes

Treatment of primary aldosteronism - debate continues. Part II

Pierwotny hiperaldosteronizm opisał po raz pierwszy w 1953 roku polski lekarz Michał Lityński. W ostatnich latach trwa dyskusja dotycząca definicji, częstości oraz metod diagnostycznych tej wtórnej postaci nadciśnienia. Obecnie uważa się, że pierwotny hiperaldosteronizm, definiowany jako autonomiczne wytwarzanie aldosteronu, obecnie występuje u 5–10% chorych z nadciśnieniem tętniczym. W artykule omówiono metody diagnostyczno-biochemiczne i lokalizacyjne pierwotnego hiperaldosteronizmu. Omówiono również metody biochemiczne i lokalizacyjne służące różnicowaniu dwóch najczęściej występujących postaci pierwotnego hiperaldosteronizmu — przerostu kory nadnerczy i gruczolaka kory nadnerczy. Ze względu na zwiększającą się liczbę dowodów niekorzystnego wpływu aldosteronu na układ sercowo-naczyniowy, dotyczącego nie tylko wpływu na wysokość ciśnienia tętniczego, rozpoznanie i wybranie właściwej metody leczenia pierwotnego hiperaldosteronizmu mają istotne znaczenie.Primary aldosteronism has been first described by polish doctor Michał Lityński in 1953. Improved screening methods has showed that primary aldosteronism is more common than it has been previously suspected. It has been estimated that primary aldosteronsim affects 5–10% of patients with hypertension. Idiopathic bilateral adrenal hyperplasia and aldosterone producing adrenal adenoma are the leading causes of primary aldosteronsim. The diagnosis of primary aldosteronism must be confirmed by demonstrating autonomous aldosterone secretion with confirmatory testing. The subtype evaluation is based on biochemical and localizing methods. Because of the deleterious cardiovascular effects of excess aldosterone, normalization of circulating aldosterone or aldosterone receptor blockade should be part of the management plan for all patients with primary aldosteronism

Diagnosis of primary aldosteronism - debate continues. Part I

Pierwotny hiperaldosteronizm opisał po raz pierwszy w 1953 roku polski lekarz Michał Lityński. W ostatnich latach trwa dyskusja dotycząca definicji, częstości oraz metod diagnostycznych tej wtórnej postaci nadciśnienia. Obecnie uważa się, że pierwotny hiperaldosteronizm, definiowany jako autonomiczne wytwarzanie aldosteronu, występuje obecnie u 5–10% chorych z nadciśnieniem tętniczym. W artykule omówiono metody diagnostyczno-biochemiczne i lokalizacyjne pierwotnego hiperaldosteronizmu. Omówiono również metody biochemiczne i lokalizacyjne służące różnicowaniu dwóch najczęściej występujących postaci pierwotnego hiperaldosteronizmu — przerostu kory nadnerczy i gruczolaka kory nadnerczy. Ze względu na zwiększającą się liczbę dowodów niekorzystnego wpływu aldosteronu na układ sercowo-naczyniowy, dotyczącego nie tylko wpływu na wysokość ciśnienia tętniczego, rozpoznanie i wybór właściwej metody leczenia pierwotnego hiperaldosteronizmu mają istotne znaczenie.Primary aldosteronism has been first described by Polish doctor, Michał Lityński in 1953. Improved screening methods have showed that primary aldosteronism is more common than it has been previously suspected. It has been estimated that primary aldosteronism affects 5–10% of patients with hypertension. Idiopathic bilateral adrenal hyperplasia and aldosterone producing adrenal adenoma are the leading causes of primary aldosteronism. The diagnosis of primary aldosteronism must be confirmed by demonstrating autonomous aldosterone secretion with confirmatory testing. The subtype evaluation is based on biochemical and localizing methods. Because of the deleterious cardiovascular effects of excess of aldosterone, normalization of circulating aldosterone or aldosterone receptor blockade should be part of the management plan for all patients with primary aldosteronism

Pathophysiological and clinical aspects of dopamine

W artykule podsumowano najnowsze doniesienia dotyczące roli dopaminy w patofizjologii nadciśnienia tętniczego pierwotnego, eksperymentalnego modelu nadciśnienia tętniczego oraz guza chromochłonnego. Zwrócono uwagę na antyproliferacyjne działanie dopaminy na komórki mięśni gładkich naczyń krwionośnych. Przytoczono dyskusję dotyczącą potencjalnej roli dopaminy i jej metabolitów jako substancji wskaźnikowych dla złośliwego nadciśnienia tętniczego i paraganglioma, szczególnie u pacjentów z mutacją SDHB. Omówiono kliniczne znaczenie selektywnego agonisty receptora D1 — fenoldopamu. Nadciśnienie Tętnicze 2011, tom 15, nr 1, strony 37–41This article summarizes the recent views on the role of dopamine in the pathophysiology of essential hypertension, experimental hypertension and pheochromocytoma. The studies on antiproliferative action of dopamine on VSMC (vascular smooth muscle cell) are mentioned. The authors discuss the potential role of dopamine and its metabolites as a marker of malignant hypertension and paraganglioma, especially in patients with SDHB (succinate dehydrogenase complex subunit B) gene mutations. The clinical implication of specific D1 agonist fenoldopam is also discussed. Arterial Hypertension 2011, vol. 15, no 1, pages 37–4

Blood Pressure Variability, Metabolic Profile and Target Organ Damage in Patients with Essential Hypertension

Cel pracy Próba określenia powiązań między ciśnieniem tętniczym krwi, jego zmiennością a profilem metabolicznym i zmianami narządowymi u chorych z łagodnym i umiarkowanym nadciśnieniem tętniczym. Materiał i metody Badanie przeprowadzono u 71 mężczyzn z nadciśnieniem tętniczym pierwotnym łagodnym i umiarkowanym w wieku 20–60 lat. U wszystkich badanych wykonano 24-godzinną automatyczną rejestrację ciśnienia (ABPM). Ocena zmian narządowych obejmowała badanie echograficzne, ultrasonograficzne badanie tętnic szyjnych i ocenę dobowego wydalania albumin z moczem. Oznaczono stężenie lipidów we krwi, cholesterolu całkowitego (TC), cholesterolu frakcji HDL i LDL, triglicerydów (TG) oraz glukozy i insuliny na czczo, a także po 1 i 2 godzinach od obciążenia glukozą (INS 0, INS 1, INS 2). Wyniki Grupę arbitralnie podzielono według stężenia INS 0 – 12 j.m./ml i 25 j.m./ml oraz INS 1 poniżej i powyżej średniej (102,1 j.m./ml). Chorzy z INS 0 powyżej 12 j.m./ml charakteryzowali się wyższym wskaźnikiem masy ciała (BMI), większym wymiarem lewej komory w rozkurczu (LVIDD) oraz większą masą lewej komory (LVM). Spadek nocny ciśnienia rozkurczowego był w tej grupie niższy. W grupie z INS 0 powyżej 25 j.m./ml stwierdzono większe BMI oraz wyższe wartości odchyleń standardowych ciśnienia skurczowego i rozkurczowego w nocy. Chorzy ze stężeniem INS 1 przekraczającym średnią charakteryzowali się większym odchyleniem standardowym ciśnienia rozkurczowego w ciągu dnia oraz większym BMI. U chorych z mikroalbuminurią stwierdzono wyższe wartości ciśnienia skurczowego i rozkurczowego oraz mniejszy spadek nocny ciśnienia rozkurczowego. W ocenie niezależnych czynników ryzyka rozwoju powikłań narządowych nadciśnienia tętniczego wykorzystano metodę regresji logistycznej. Zarówno INS 0, jak i INS 1, cholesterol całkowity, frakcji LDL, niskie stężenie cholesterolu frakcji HDL oraz wartości ciśnienia skurczowego i rozkurczowego wydają się być niezależnymi czynnikami ryzyka przerostu błony środkowej i wewnętrznej tętnic (IMT). Ryzyko wystąpienia mikroalbuminurii wiąże się z wartościami ciśnienia skurczowego w ciągu dnia i odchylenia standardowego ciśnienia skurczowego w nocy. Wnioski: Chorzy z wyższymi stężeniami insuliny, w porównaniu z pacjentami ze stężeniami niższymi, charakteryzują się większą zmiennością ciśnienia w godzinach nocnych, mniejszym spadkiem nocnym ciśnienia rozkurczowego oraz bardziej zaawansowanymi zmianami narządowymi. U chorych z nadciśnieniem łagodnym i umiarkowanym oraz mikroalbuminurią stwierdza się wyższe wartości ciśnienia skurczowego i rozkurczowego oraz niższy spadek nocny ciśnienia rozkurczowego. Czynnikami ryzyka powikłań naczyniowych są: hiperinsulinemia, podwyższone stężenie cholesterolu całkowitego i frakcji LDL, obniżone stężenie cholesterolu frakcji HDL, wartości ciśnienia skurczowego i rozkurczowego w ABPM oraz zmienność ciśnienia skurczowego w godzinach nocnych. Czynnikiem ryzyka wystąpienia mikroalbuminurii jest zmienność ciśnienia skurczowego w ciągu dnia i wartości ciśnienia skurczowego w godzinach nocnych.Background To assess the connection between metabolic profile, blood pressure and blood pressure variability, and target organ damage in patients (pts) with essential hypertension. Material and methods 71 men with mild-to-moderate essential hypertension (HT) (age 20–60 years). In all pts 24 hour blood pressure monitoring (ABPM) was performed. Echocardiography, Doppler ultrasound examination of common carotid artery intima-media thickness (IMT) and microalbumin excretion (MA) were performed to evaluate target organ status. Blood sample were taken to assess cholesterol — total (CHOL), LDL, HDL, trigliceryde (TG) level, glucose serum concentration and insulin during the glucose load test (INS 0, INS 1, INS 2). Results According to the insulin level 3 groups of pts were analyzed — group one: INS 0 above vs. below 12mIU/ml, group two: INS 0 above vs. below 25mIU/ml and group three: INS 1 above vs. below mean values for the whole group — 102mIU/ml. The pts in group one with INS 0 above 12 uIU/ml were characterized by higher BMI, left ventricle diastolic diameter (LVIDD) and left ventricle mass (LVM) and decreased fall of blood pressure at night in comparison to pts with INS 0 below this level. In group two increased BMI and higher systolic and diastolic blood pressure variability at night were observed in patients with INS 0 above 25 uIU/ml. In group three greater BMI and greater diastolic blood pressure variability during the day were observed in pts with INS 1 above mean values. According to the albumin excretion two groups of pts were assessed — with MA above and below 30 mg/24 h. Pts with MA above 30 mg/24 h were characterized by higher systolic and diastolic blood pressure during the day and the night as well as by lower night fall of diastolic blood pressure. To assess independent risk factors of target organ damage, the logistic regression was applied. It seems probable that high level of INS 0, INS 1, total cholesterol, LDL–cholesterol as well as low level of HDL–cholesterol are risk factors for hypertrophy of carotid artery wall in pts with hypertension. The risk of MA seems to be connected with values of systolic blood pressure during the day and systolic blood pressure variability at night. Conclusions The hypertensives with higher insuline levels are characterized by higher blood pressure variability and lower diastolic blood pressure fall at night as well as more pronounced target organ lesions than hypertensives with lower insulin levels. In hypertensives with MA higher systolic and diastolic blood pressure values and lower diastolic blood pressure fall at night are observed. Hyperinsulinemia, high level of cholesterol, LDL-cholesterol, and low level of HDL-cholesterol seem to be the independent risk factors of vascular complications in hypertensive pts. LDL-cholesterol, and low level of HDL-cholesterol seem to be the independent risk factors of vascular complications in hypertensive pts. The risk of microalbuminuria is connected with systolic blood pressure during the day and with systolic blood pressure variability at nigh

Pierwotny hiperaldosteronizm — współczesne oblicze problemu, postępy w diagnostyce i leczeniu

Pierwotny hiperaldosteronizm (PA) to najczęstsza postać nadciśnienia tętniczego uwarunkowanego hormonalnie, którego częstość w ogólnej populacji chorych na nadciśnienie tętnicze szacuje się na 6–13%. Wśród pacjentów z nadciśnieniem tętniczym opornym na leczenie odsetek chorych z PA jest jeszcze większy. Dzięki intensywnym badaniom z dziedziny nauk podstawowych i tworzeniu dużych rejestrów chorych z PA poznawany jest wpływ nadmiaru aldosteronu nie tylko na układ sercowo-naczyniowy, ale również na morfologię i funkcję pozostałych organów . W najnowszych badaniach podkreśla się odmienności w regulacji gospodarki wapniowej u chorych z gruczolakiem nadnercza i PA. Wiele miejsca poświęca się doskonaleniu metod diagnostyki, ze szczególnym uwzględnieniem cewnikowania żył nadnerczowych, które zyskuje coraz większe znaczenie. W ciągu ostatniego roku pojawiło się wiele publikacji dotyczących występowania mutacji w kanale potasowym u chorych z guzem nadnercza i PA. Wyodrębniono również nową postać rodzinnie występującego hiperaldosteronizmu — FIII. Leczenie pacjentów z PA w dalszym ciągu opiera się na stosowaniu antagonistów receptora dla mineralokortykoidów lub adrenalektomii, optymalnie poprzedzonej potwierdzeniem lateralizacji w wydzielaniu aldosteronu za pomocą cewnikowania żył nadnerczowych

Laparoscopic adrenalectomy for management of incidentaloma and adrenal masses in patients with hormonal hypertension

Wprowadzenie metody laparoskopowej w leczeniu zmian w obrębie nadnerczy miało istotne znaczenie w postępowaniu z chorymi z niektórymi postaciami nadciśnienia tętniczego uwarunkowanymi hormonalnie. Operacja ta zyskała powszechną akceptację, a niektórzy autorzy uznają ją za metodę referencyjną w leczeniu patologii nadnerczy. Zmniejszenie śródoperacyjnego ubytku krwi i zapotrzebowania na narkotyczne leki przeciwbólowe oraz krótszy pobyt w szpitalu i skrócona rekonwalescencja w porównaniu z adrenalektomią metodą otwartą spowodowały, że adrenalektomia laparoskopowa stała się postępowaniem z wyboru. Nadnercze jest narządem szczególnie nadającym się do operacji laparoskopowej ze względu na jego mały wymiar, najczęściej łagodny charakter zmiany i łatwiejszy dostęp chirurgiczny w odróżnieniu od trudnego dostępu klasyczną metodą otwartą. Początkowe ograniczenie wskazań tylko do guzów nieczynnych hormonalnie o typie incidentaloma rozszerzono również o guzy hormonalnie aktywne z wyłączeniem raka kory nadnerczy lub podejrzenia guza inwazyjnego. Obecnie wskazania do leczenia przy zastosowaniu metody laparoskopowej obejmują guzy nieczynne hormonalnie typu incidentaloma o wielkości poniżej 8 cm oraz guzy i patologie nadnerczy z czynnością hormonalną w przebiegu zespołu Cushinga, zespołu Conna oraz guza chromochłonnego (pheochromocytoma). W latach 1997–2003 w Katedrze i Klinice Chirurgii Ogólnej, Naczyniowej i Transplantacyjnej Akademii Medycznej w Warszawie wykonano 151 adrenalektomii jednostronnych i 7 obustronnych jednoczesnych. Wskazaniem do operacji w 91 przypadkach (58%) była zmiana czynna hormonalnie. U 37 chorych (41%) - hiperkortyzolizm, u 21 (23%) - zespół Cushinga, u 15 (17%) - przedkliniczny zespół Cushinga i u 1 (1%) - choroba Cushinga po nieskutecznym usunięciu przysadki. U 25 (27%) pacjentów stwierdzono pierwotny hiperaldosteronizm, u 28 (31%) - guz chromochłonny nadnerczy i u 1 (1%) - zespół nadnerczowo-płciowy. Z powodu guza nieczynnego hormonalnie typu incidentaloma operowano 67 chorych (42%). Średni czas wykonywania jednostronnej adrenalektomii laparoskopowej wynosił 167,4 min (70–390 min). U 8 operowanych (5%) zmieniono metodę na operację klasyczną. U 13 chorych (8,2%) zanotowano powikłania. Odżywianie doustne rozpoczynano w 1.–3. dobie po zabiegu. Pobyt w szpitalu po operacji wynosił średnio 6,1 dnia. Podsumowując, metoda adrenalektomii laparoskopowej jest bardzo przydatna w leczeniu zmian w nadnerczach u chorych z różnymi postaciami nadciśnienia uwarunkowanego hormonalnie, jak również zmian hormonalnie nieczynnych o charakterze incidentaloma.During the past decade, laparoscopic adrenalectomy has replaced open adrenalectomy as the preferred method for removal of the most of adrenal tumors. The benefits of laparoscopic versus open adrenalectomy have been established by several groups and include decreased postoperative pain, a shortened hospitalization and a more rapid convalescence. Laparoscopic adrenalectomy replaced all other surgical approaches to the adrenals for patients with nonfunctioning tumors (incidentaloma) and various functional tumors, including aldosteronomas, Cushing’s syndrome and pheochromocytomas. Only large tumor size (> 8 cm), evidence of a local tumor invasiveness or a large primary adrenal malignancy are now considered contraindications to a laparoscopic approach. The effect of laparoscopic adrenalectomy on blood pressure and biochemical response should also be taken into consideration, especially in patients with primary hiperaldosteronism, Cushing’s syndrome and pheochromocytoma. We present the experience of one clinical center with laparoscopic adrenalectomy, based on a series of 158 patients with nonfunctional (42%) and functional adrenal tumors (58%). We also discuss our operative results and the clinical outcomes. Our results indicate that laparoscopic adrenalectomy is an effective treatment for adrenal disorders

What do we know about carcinoid heart disease in the present era?

Carcinoid heart disease (CHD) is a severe complication of carcinoid syndrome (CS) found primarily in patients with small intestine neuroendocrine neoplasms (SI-NENs). Patients who develop CHD have significantly worse morbidity and mortality outcomes, highlighting the importance of clinical practice recommendations for CHD screening, diagnosis, and treatment that are both consistent and practical. CHD is characterized by white plaque-like deposits on the endocardial surface of heart structures, generally affecting the right heart valves, causing tricuspid and pulmonary regurgitation and, less commonly, valve stenosis. Cardiac imaging is essential for both the diagnosis and management of CHD. Previously, imaging for CHD was mostly achieved by echocardiography, but more recently, imaging has become multimodal. N-terminal pro-B-type natriuretic peptide (NT-proBNP) and 5-hydroxyindoleacetic acid in the urine (u5-HIAA) are currently the most effective markers used in screening CS patients and evaluating CHD severity. Managing patients with CHD is challenging since both systemic malignant disease and cardiac involvement must be treated concurrently. Early diagnosis and surgical intervention when required are critical to patient prognosis, especially in those without primary tumor resection. Valve replacement surgery is the most effective treatment for patients with advanced carcinoid heart disease for alleviating cardiac symptoms and contributing to survival outcomes. To deliver effective patient treatment, multidisciplinary team collaboration is needed. This review summarizes current research findings on CHD pathogenesis, clinical and epidemiological features, useful biomarkers and imaging modalities, and treatment strategies