Changing Variation: Diffuse Directionality in Icelandic Subject Case Substitution

We present results from a large-scale online survey (N = 4545) and an in-depth follow-up study (N = 48) showing unexpected variation patterns in the case marking of theme subjects in Icelandic. In previous accounts (Jónsson 2003), quirky oblique theme subjects, in opposition to experiencers, were thought to obligatorily pattern with the structural nominative case instead of a possibly inherent dative case (Nominative Substitution rather than Dative Substitution). Contrary to this, we show that the productivity of dative case marking with themes is non-negligible and possibly increasing, pointing towards a much more diffuse directionality of the change. We argue that this is not unexpected if we assume a theory where semantic roles are probabilistically mapped onto case and productivity is driven by type frequency, as it is under the Tolerance Principle (Yang 2016). We put this to the test by combining a verb knowledge task with a case selection task to compute productivity patterns, and individual type frequency counts, predicting the presence of dative productivity correctly in 39 out of 48 participants by using the Tolerance Principle. Although our results disconfirm a categorical impossibility of theme subjects receiving dative rather than nominative, the previously attested patterns still hold. Experiencers appear significantly more frequently with non-nominative substitution than themes do, originally accusative subjects have the highest rate of substitution and verbs which are generally more known/frequent are less likely to show subject case substitution. These patterns are reflected in attested examples of non-nominative subjects with novel verbs

Að byggja sér breytilegt fallakerfi: Tileinkun þágufalls í máltöku barna

The Icelandic case marking system has for decades proved an important testing ground for theories on case and productivity. This is in part because Icelandic has the rare property of marking argument function redundantly, with both rich morphological case marking and a relatively rigid word order (Kiparsky 1997, Fedzechkina et al. 2016). Additionally, the Icelandic (non-default) dative is surprisingly robust and productive, both in object and subject case (e.g. Andrews 1976, Thráinsson 1979, Svavarsdóttir 1982, Maling 2002, Jónsson & Eythórsson 2005 and Barðdal 2008). The productivity of the Icelandic dative does appear in typologically expected semantic contexts, namely with experiencer and recipient arguments, but also with e.g. themes of motion verbs (Maling 2002, Jónsson 2003, Barðdal 2008). Despite these well-known associations between morphological dative case and specific semantics, the relationship between case and meaning in Icelandic is still a matter of debate. Although various patterns have been identified (agents are always nominative, patients are typically accusative and indirect objects (recipients) most frequently dative), linguists have pointed out that the correlations are not exact and exceptions can be found (e.g. Maling 2002, Thráinsson 2007, H.Á. Sigurðsson 2012 and Wood 2015). Conflicting views can therefore be discerned in previous work: Case productivity is assumed to be semantically conditioned while the relationship between case and meaning is rejected on the basis of being too approximative. But do patterns (rules of language) always have to be absolute and without exceptions? In this thesis I argue that from the standpoint of language acquisition, which has been lacking in research on Icelandic case marking, rules do not need to be exceptionless to be discovered by children and thus become part of the grammar. If the distributional evidence for case-semantics associations is present in children’s language environment, they will learn these patterns as long as the number of exceptions is tolerable (Yang 2016). This hypothesis is supported by the results of this thesis, which builds on experimental data from 148 children aged 2–13 as well as incremental child language corpus analyses. Broadly, the results show that children associate the dative more with experiencers, recipients and motion themes in comparison to other thematic roles, 4 despite known exceptions. The association between the dative and applied arguments (experiencers and recipients) is formed earlier than the association with themes of motion verbs. The corpus analysis furthermore shows that these mappings of form and meaning can be derived from the distributional properties of the input, which can also predict the well-studied patterns of dative productivity and case marking variation in Icelandic. I argue that the learnability perspective is crucial to the understanding of language variation and change, as well as providing valuable insights into theoretical approaches to case. However, the main contributions of the thesis lie in the field of language acquisition, where the properties of the Icelandic case marking system also have the potential to become important testing grounds for various fundamental questions. The results of the dissertation have implications within three distinct but related topics in language acquisition research: (1) (Morpho)syntactic bootstrapping, (2) Rule formation and productivity and (3) Variation and change in acquisition. First, I argue that the Icelandic data provides additional support for the claim that children can rely on language-specific, morphological cues to derive verb meaning (Göksun et al. 2008, Matsuo et al. 2012, Trueswell et al. 2012 and Leischner et al. 2016). The results show that children acquiring Icelandic can, early on, use case to determine verb meaning when word order is uninformative. I furthermore show, by testing transitivity and case morphology within the same experiment, that case morphology can be as salient as the number of arguments in specific contexts. Second, the data call for a model of rule formation which accounts for nested non-default productivity and does not hinge on frequency to determine gradient overgeneralization, since patterns which are not statistically dominant (the dative) can become productive and multiple rules can apply to a context simultaneously. I argue this is most compatible with rule-based accounts which assume that rules are derived from distributional information in the input (Yang 2002, Albright & Hayes 2003, O’Donnell 2015 and Yang 2016). Third, I show how such an account, a combination of Yang’s Tolerance Principle (2016) and his Variational Model of language acquisition (2002), can also account for the acquisition of the Icelandic case marking system in well-known scenarios of language variation and change, and that a case should be made for stochastic exceptions in addition to stochastic rules. I argue that the underlying mechanisms in language acquisition, namely a constant search for 5 productive rules while tracking exceptions, and both convergence with and divergence from the language environment, shape the directionality and dynamics of language variation and change.Íslenska fallmörkunarkerfið hefur um áratugaskeið reynst mikilvægur prófsteinn á formlegar kenningar um fall, virkni málfræðireglna og breytileika í máli, m.a. vegna þess að íslenska hefur þann sjaldgæfa eiginleika að merkja hlutverk rökliða bæði með nokkuð fastri orðaröð og ríkulegri fallbeygingu (Kiparsky 1997 og Fedzechkina o.fl. 2016). Þar að auki telst íslenska þágufallið bæði óvenju algengt og virkt miðað við það sem þekkist í skyldum málum og birtist þessi virkni bæði í falli frumlaga og andlaga (sjá t.d. Andrews 1976, Höskuld Þráinsson 1979, Ástu Svavarsdóttur 1982, Maling 2002, Jóhannes Gísla Jónsson og Þórhall Eyþórsson 2003 og Jóhönnu Barðdal 2008). Virkni íslenska þágufallsins kemur bæði fram í samhengi sem er vel þekkt í tungumálum heimsins, þ.e. með rökliðum sem teljast til skynjenda og þiggjenda, og einnig í óvenjulegra samhengi eins og á þemum hreyfisagna. Þannig er viðurkennt að virkni þágufalls í íslensku fer að einhverju leyti eftir merkingarlegum þáttum, þar sem þágufall birtist oftar með skynjendum, þiggjendum og þemum hreyfisagna (sjá t.d. Jóhannes Gísla Jónsson 2003 og Jóhönnu Barðdal 2008), en á sama tíma er umdeilt að hversu miklu leyti fall felur í sér merkingu. Bent er á að þrátt fyrir ýmis mynstur í dreifingu falls og merkingarhlutverka (t.a.m. eru gerendur alltaf í nefnifalli, þolendur iðulega í þolfalli og óbein andlög (viðtakendur) í þágufalli) sé samband falls og merkingar ekki áreiðanlegt og ýmsar undantekningar á mynstrunum séu til staðar (sjá t.d. Maling 2002, Höskuld Þráinsson 2007, Halldór Ármann Sigurðsson 2012 og Wood 2015). Þannig togast í raun á andstæð sjónarmið í fræðunum: Gert er ráð fyrir því að virkni falls fari eftir merkingarlegum þáttum en um leið er tengslum falls og merkingar hafnað á grundvelli óáreiðanleika og undantekninga. En þurfa mynstur (málfræðireglur) að vera algild til að teljast raunveruleg? Í ritgerðinni eru færð rök fyrir því að út frá sjónarhóli máltökunnar, sem hefur skort í umræðu um íslenskt fall hingað til, þurfi reglur ekki að vera algildar til þess að verða til í málkerfi barna og þ.a.l. fullorðinna. Ef börn uppgötva mynstur í dreifingu falls og merkingar í málumhverfi sínu tileinka þau sér þau mynstur svo lengi sem undantekningar fara ekki yfir ákveðin þolmörk eða virkniþröskuld (Yang 2016). Rannsóknargögnin sem niðurstöður þessarar ritgerðar byggja á eru annars vegar tilraunagögn frá 148 börnum á aldrinum tveggja til þrettán ára, sem safnað var að mestu innan öndvegisverkefnisins 7 „Greining á málfræðilegum afleiðingum stafræns málsambýlis“ (verkefnisstjórar: Sigríður Sigurjónsdóttir og Eiríkur Rögnvaldsson), og hins vegar greiningar á algengustu sögnunum í barnamálsgögnum sem að mestu var safnað af Jóhönnu T. Einarsdóttur og Sigríði Sigurjónsdóttur. Niðurstöður sýna á heildina litið að börn tengja þágufall frekar við skynjendur, þiggjendur og hreyfiþemu en við önnur merkingarhlutverk þrátt fyrir undantekningar. Tenging þágufalls við skynjendur og þiggjendur kemur auk þess fram fyrr en tengingin við hreyfiþemu. Niðurstöður greininga á barnamálsgögnunum sýna síðan að börn geta áttað sig á þessum tengslum forms og merkingar út frá vísbendingum í málumhverfinu. Í ritgerðinni eru þessar niðurstöður ræddar og tengdar áðurnefndri fræðilegri umræðu um merkingu falls og færð rök fyrir því að í formlegum kenningum um fall þurfi frekar að taka mið af því hvernig fallmörkunarkerfið byggist upp í máltöku en að einblína á stöku undantekningar frá þekktum mynstrum. Helsta framlag þessarar doktorsritgerðar er þó innan máltökufræða. Sýnt er fram á að þágufall í íslensku, og íslenska fallmörkunarkerfið almennt, getur einnig svarað ýmsum grundvallarspurningum um máltöku barna. Niðurstöður ritgerðarinnar fela þannig í sér nýja þekkingu innan þriggja ólíkra en skyldra sviða máltökufræða: (1) notkunar forms til að leiða út merkingu í máltöku (e. (syntactic) bootstrapping), (2) reglumyndunar barna og virkni málfræðireglna þeirra og (3) tileinkunar barna á tilbrigðum í máli og tengslunum á milli máltöku barna og málbreytinga. Uppbygging ritgerðarinnar fylgir þessum þremur sviðum og hver kafli, fyrir utan þann fyrsta sem er almenn kynning á falli í íslensku, inniheldur sérstakar tilraunir og niðurstöður þar sem afmörkuðum spurningum er svarað. Í öðrum kafla er meginspurningin sú hvort börn nýti fallmörkun til þess að leiða út merkingu sagna, en þekkt hefur verið um árabil (Landau og Gleitman 1985) að börn geta nýtt setningagerð til þess að draga ályktanir um merkingu orða. Hins vegar er álitamál í hversu miklum mæli breytur eins og fallmörkun gagnast að þessu leyti. Niðurstöður kaflans benda þó til þess, í samræmi við rannsóknir á tyrknesku, japönsku, tagalog og þýsku (Göksun o.fl. 2008, Matsuo o.fl. 2012, Trueswell o.fl. 2012 og Leischner o.fl. 2016), að börn geti notað fall sem vísbendingu um merkingu sagna. Þannig geta íslenskumælandi börn t.a.m. snemma notað fall til þess að leiða út merkingu sagna þegar setningagerðin felur ekki í sér neinar viðbótarupplýsingar um merkingu. Í þriðja og fjórða kafla er áhersla lögð á reglumyndun og virkni í máltöku barna og athugað hvort og þá 8 hvernig fall tengist merkingu í svokölluðum framköllunarprófum (e. elicited production) á falli. Niðurstöður þessara kafla, þar sem skýr merkingarlega skilyrt virkni þágufallsins kemur fram, kalla á líkön um reglumyndun í máli barna sem geta gert grein fyrir virkni markaðra mynstra og reiða sig ekki eingöngu á tíðni til þess. Færð eru rök fyrir því að reglumiðuð (e. rule-based) líkön sem byggja á tölfræðilegri dreifingu ílagsins séu best til þess fallin (t.d. Yang 2002, Albright og Hayes 2003, O’Donnell 2015 og Yang 2016), bæði þegar gert er ráð fyrir máltöku með og án tilbrigða í málumhverfinu. Í fimmta kafla er sjónum nefnilega beint að tileinkun fallmörkunar þegar umfangsmikill innri breytileiki er staðar eins og í tilviki þágufallshneigðar. Sýnt er fram á að breytileiki í því hvort þágufallshneigð kemur fram í máli einstaklings eða ekki er skilyrtur af m.a. persónu og tölu frumlagsins og því hvort samfall beygingarmynda kemur fram í beygingarmynstri þess eða ekki. Samfall nefnifalls og þolfalls, þar sem ekki kemur eins skýrt fram að um aukafallsfrumlag er að ræða og í samfalli aukafalla, hefur í för með sér aukna notkun þágufalls. Athugað er hvort umfang þágufallshneigðar foreldra spái fyrir um tíðni þágufallshneigðar hjá börnum þeirra en svo reynist ekki vera. Börn sýna almennt meiri þágufallshneigð en fullorðnir en tileinka sér þó sömu málfræðilegu skilyrðingu á breytileikanum og birtist í máli foreldra þeirra, sem er í samræmi við nýlegar rannsóknir á því hvernig börn tileinka sér breytileika í máli (t.d. Hall og Maddeaux 2020 og RepettiLudlow og MacKenzie 2022). Færð eru rök fyrir því að þau ferli sem eru undirliggjandi í máltöku barna, annars vegar stöðug leit þeirra að virkum reglum og skráning á undantekningum frá þeim og hins vegar bæði sam- og sundurleitni með málumhverfinu, séu ráðandi öfl í þróun tilbrigða og málbreytinga. Í sjötta kafla eru niðurstöður ritgerðarinnar loks fléttaðar saman í eina heild þar sem sýnt er fram á að íslenskumælandi börn byggja sér breytilegt fallmörkunarkerfi með umfangsmikilli þágufallsvirkni þar sem merkingarlegir þættir skipta höfuðmáli. Þetta ferli mótar tilbrigði í máli og hefur áhrif á þróun málbreytinga, og ætti auk þess að mynda grunninn að formlegum kenningum um fallmörkun – í takt við þá staðreynd að málkerfi fullorðinna byggir á máltöku barna.Doktorssjóður Háskóla Íslands, Rannsóknarsjóður Ísland

Mig langar sjálfri til þess. Rannsókn á innri breytileika í fallmörkun frumlaga

Þessi ritgerð er lögð fram til BA-prófs í almennum málvísindum á Hugvísindasviði Háskóla Íslands. Umfjöllunarefnið er innri breytileiki í fallmörkun frumlaga í íslensku, en færeyska er einnig höfð til hliðsjónar. Í fyrsta hluta ritgerðarinnar er fjallað um breytingarnar sem standa yfir í fallmörkun frumlaga í íslensku og færeysku. Farið er yfir nokkrar kenningar um upptök og útbreiðslu breytinganna og skoðaðar eru nokkrar rannsóknir sem gerðar hafa verið á seinustu áratugum. Þá er sérstaklega fjallað um svokallaðan innri breytileika sem fram hefur komið í rannsóknum. Þessi innri breytileiki lýsir sér í því að málhafar nota ekki alltaf sama frumlagsfall með sömu sögn, til dæmis sýna fyrri rannsóknir að til eru málhafar sem nota bæði þolfall og þágufall með langar og öðrum sögnum. Í seinni hluta ritgerðarinnar er sagt frá rannsókn sem var framkvæmd til þess að afla gagna um þennan innri breytileika. Náttúrulegra gagna var aflað með leitum á netinu en tilraunagögn fengust með könnun sem 280 manns tóku þátt í. Með rannsókninni var vonast til þess að svara þeirri spurningu hvort innri breytileikinn væri algjörlega handahófskenndur eða hvort hægt væri að greina mynstur í dreifingu hans. Náttúrulegu gögnin voru skoðuð út frá þessum spurningum auk þess sem athugað var hvort munur væri á málhöfum og hvort hægt væri að skipta þeim í hópa eftir því hvernig innri breytileiki birtist í máli þeirra. Sagnirnar vanta, langa, klæja og svíða voru prófaðar og áhersla lögð á fornöfn sem frumlög. Þetta var gert til þess að geta borið saman frumlög eftir persónu og tölu. Meginniðurstöður rannsóknarinnar eru þrenns konar. Í fyrsta lagi kemur greinilegt mynstur fram í dreifingu innri breytileikans þegar fornafn er notað sem frumlag. Þannig er ákveðinn skali til staðar þar sem hlutfall þágufallsafbrigða er minnst í fyrstu og annarri persónu eintölu en hæst í þriðju persónu fleirtölu, til dæmis er mun líklegra að málhafi segi mig langar og þeim langar en mér langar og þá/þau/þær langar. Í öðru lagi eru málhafar mjög ólíkir. Hægt er að skipta málhöfum í hópa eftir því hvort þeir hafa innri breytileika eða ekki í máli sínu. Auk þess er innri breytileikinn mismikill hjá þeim sem hafa hann. Að lokum virðist innri breytileikinn vera að hluta til handahófskenndur þrátt fyrir ofangreind mynstur. Hann er því ekki algjörlega fyrirsegjanlegur

Errors and complexity in Icelandic as a second language. Input and motivation effects in syntax and morphology

Nota þeir sem hafa íslensku sem annað mál almennt einfaldara mál en þeir sem hafa íslensku að móðurmáli? Tengist lengd dvalar á Íslandi færni í setningagerð jafnmikið og hún tengist færni í beygingum? Koma færri villur fram hjá þeim sem hafa lært íslensku lengst og hafa mestan áhuga á íslensku? Þetta er á meðal þeirra spurninga sem eru viðfangsefni verkefnisins, en það tekur til frásagnarmálsýna 14 táninga sem hafa íslensku sem annað mál auk þess sem málsýni 14 táninga sem hafa íslensku að móðurmáli voru athuguð til samanburðar. Flestir þátttakendur höfðu dvalið á Íslandi í meira en sjö ár, en það hefur verið sett sem viðmið þegar kemur að því að ná móðurmálslegri færni í öðru máli. Í tilgátum var gert ráð fyrir því að minna málfræðilegt flækjustig myndi koma fram þrátt fyrir það, og einnig var gert ráð fyrir því að lengd dvalar myndi helst sýna fylgni við færni í setningagerð, en færni í fallmörkun, samræmi og beygingum yrði tengdari áhuga. Til þess að svara þessum spurninum voru málsýnin handkóðuð: Allar persónubeygðar sagnir voru merktar og bæði aðal- og aukasetningar út frá þeim, en einnig var fall og setningahlutverk allra fallorða merkt. Loks voru skráðar villur í setningagerð, fallmörkun, samræmi og beygingum, auk þess sem merkt var við tilbrigði og notkun ensku. Út frá þessu voru fengnar mælingar á tveimur flækjustuðlum sem mældu flækjustig setninga og flækjustig samræmis, en auk þess var hlutfall allra villutegunda reiknað. Hóparnir voru bornir saman en einnig var athuguð fylgni á milli mælinga málsýnanna og áhrifsbreytanna lengd dvalar (ílagsmagn) og áhugi. Niðurstöður rannsóknarinnar sýna að þrátt fyrir langan dvalartíma á Íslandi kemur minna málfræðilegt flækjustig fram í máli þeirra þátttakenda sem hafa íslensku sem annað mál. Munurinn var ekki martækur þegar kom að flækjustigi setninga en flækjustuðull samræmis var marktækt lægri hjá þátttakendum sem hafa íslensku sem annað mál. Villur voru almennt mjög fáar og munurinn á milli hópa þegar kom að þeim mældist ekki marktækur. Sú tilgáta að lengd dvalar myndi helst sýna fylgni við færni í setningagerð stóðst, en lítill breytileiki var í mælingum á áhuga þátttakenda og sýndi sú breyta ekki fylgni við neinar mælingar. Að lokum vakti athygli að þátttakendur sem hafa íslensku sem annað mál notuðu ensku marktækt meira í málsýnum en jafnaldrar þeirra sem hafa íslensku að móðurmáli, þrátt fyrir að enska hafi ekki verið móðurmál neins þeirra. Enskunotkun jókst eftir því sem þeir höfðu verið lengur á Íslandi, en þær niðurstöður undirstrika mikilvægi þess að rannsóknir á tileinkun annars máls séu gerðar á fleiri tungumálum en ensku, bæði vegna þeirrar augljósu staðreyndar að ekki eru öll mál eins, en einnig vegna þeirrar forréttindastöðu sem enska hefur í alþjóðavæddum heimi.Do speakers who have Icelandic as a second language use grammatically simpler language as compared to those who have Icelandic as their first language? Does the length of residence in Iceland have the same effect on syntax and morphology skills? Do those who have studied Icelandic for the longest period of time and are most interested in the language show the smallest amount of errors? These are some of the questions which are at the center of this project. Narrative language samples were collected from 28 teenagers which were divided into two groups, 14 participants had Icelandic as their native language and 14 had Icelandic as a second language. Most participants had resided in Iceland for more than seven years, an amount of time which has been used as criteria for attaining native-like skills. Despite this, the hypotheses assumed that grammatical complexity would be lower in the language samples of participants with Icelandic as a second language, and that length of residence would correlate most strongly with syntactic skills while case marking, agreement and inflectional morphology would be more strongly correlated with the participants‘ interest in Icelandic. To be able to answer these questions, the language samples were coded manually: Every inflected verb was marked and following this all matrix and subordinate clauses were coded. In addition to this, the case and syntactic function of all words inflected for case were marked. Lastly, errors in syntax, case marking, agreement and inflectional morphology were registered, as well as well-known examples of linguistic variation. Every instance of English in the language samples was also marked. Based on this annotation, two complexity indices were calculated, a sentence complexity index and an agreement complexity index. In addition to this, the proportion of each type of errors was calculated. The study compares the two groups of participants but also consists in evaluating the correlation of the dependent variables (length of residence and interest) with the proportions of different error types. The results of the study show that less grammatical complexity can be found in the language samples of participants who have Icelandic as a second language, despite their length of residence. The difference between the groups was not significant in the sentence complexity index, but the agreement complexity index was significantly lower in the language samples of participants with Icelandic as a second language. Errors were very rare and the difference between the groups was not significant in this respect. The hypothesis consisting in a stronger correlation of syntax skills with length of residence was confirmed. The participants‘ interest results, on the other hand, showed little variance. This variable did not show a significant correlation with any of the measures. Finally, an interesting difference emerged between the groups‘ use of English, namely that the participants with Icelandic as a second language used significantly more English in their language samples, despite the fact that none of them had English as their native language. This tendency increased with their length of residence, a result which underlines the importance that research on second language acquistion is carried through on other languages than English, not only because of the obvious fact that languages differ, but also because of the privileged status of English in a globalized world

Tilbrigði í frumlagsfalli á máltökuskeiði. Þágufallshneigð og innri breytileiki

Þágufallshneigð, tilbrigði í frumlagsfalli þar sem þágufall kemur í stað upprunalegs þolfalls með skynjandasögnum, er vel rannsakað setningarlegt fyrirbæri í íslensku. Rannsóknir á þessum tilbrigðum hafa meðal annars leitt í ljós að breytileikinn kemur ekki aðeins fram málhafa á milli heldur innan máls sama málhafa. Svokallaður innri breytileiki fylgir tilbrigðunum. Þannig er algengt að sama manneskja segi bæði mig langar, með þolfallsfrumlagi, og þeim langar, með þágufallsfrumlagi. Dreifing þessa innri breytileika er ekki algjörlega handahófskennd, heldur fer hún eftir þáttum eins og persónu og tölu frumlagsins. En hvers eðlis er slíkur breytileiki? Er hann afleiðing meðvitaðra leiðréttinga eða hluti af málkunnáttunni? Hvernig læra börn frumlagsfall þegar það er breytilegt í málumhverfi þeirra? Í ritgerðinni eru færð rök fyrir því að svar við þriðju spurningunni feli í sér svar við hinum tveimur. Meginviðfangsefnið er því tileinkun frumlagsfalls á máltökuskeiði, með áherslu á sagnir sem sýna þágufallshneigð. Fjallað er um ferlin sem liggja að baki tileinkuninni og gerð rannsókn á innri breytileika með skynjandasögnum. Rannsóknin er fólgin í könnun sem 80 börn í 1. bekk tóku þátt í, en þar var lögð áhersla á langa með ólíkum persónufornöfnum sem frumlög. Fyrir utan könnunina var náttúrulegum máltökugögnum safnað. Niðurstöður rannsóknarinnar benda til þess að börn tileinki sér innri breytileika, sambærilegan þeim sem finnst í máli fullorðinna, strax á máltökuskeiði og að hann sé þar af leiðandi hluti af málkunnáttunni. Út frá niðurstöðunum er gerð tilraun til þess að gera formlega grein fyrir innri breytileikanum út frá kenningum um breytileikamáltöku (e. variational model of language acquisition)