Urban Noise Modelling in Boka Kotorska Bay

Traffic is the most significant noise source in urban areas. The village of Kamenari in Boka Kotorska Bay is a site where, in a relatively small area, road traffic and sea (ferry) traffic take place at the same time. Due to the specificity of the location, i.e. very rare synergy of sound effects of road and sea traffic in the urban area, as well as the expressed need for assessment of noise level in a simple and quick way, a research was conducted, using empirical methods and statistical analysis methods, which led to the creation of acoustic model for the assessment of equivalent noise level (Leq). The developed model for noise assessment in the Village of Kamenari in Boka Kotorska Bay quite realistically provides data on possible noise levels at the observed site, with very little deviations in relation to empirically obtained values.</p

Milena Pavlović Barilli's pictorial poetics and Viminacium landscape

Asocijativni i inspirativni predeo kao kategorije kulturnih predela u oblasti zaštite kulturnog nasleđa omogućavaju da se za određen istorijski predeo vežu tragovi različitih vrsta umetnosti na čiji nastanak je predeo uticao, a koji nisu nužno hronološki uslovljeni. U ovom radu je prikazana interakcija predela i umetnosti/umetnika, na primeru arheološkog nalazišta Viminacijum nadomak Požarevca i svetski priznate slikarke Milene Pavlović Barili rođene u ovom gradu. U pismima koja je slala majci Danici, Milena je uvek sa najvećom ljubavi pisala o rodnom kraju i sa toplom emocijom se sećala detinjstva provedenog u njemu, što se zaključuje i na osnovu zapisanih majčinih sećanja. Period Mileninog likovnog stvaralaštva između 1932. i 1936. godine, Miodrag B. Protić nazvao je "linearnim", odnosno "parisko-rimskim" periodom, dok ga Jelica Milojković naslovljava kao "linearno-antički" period. Period je tematski najviše određen antičkim nasleđem, a tokom njega Milenina piktoralna poetika referira na antičku prošlost upotrebom motiva arhitektonskih elemenata, kao i skulptura ili ljudskih figura u formi skulptura, te kompozicijskim rešenjima koja za potku imaju mitološke obrasce. Obrazovanje koje je sticala u evropskim metropolama, posete velikim muzejima, kao i poznavanje savremenih umetničkih tokova metafizičkog realizma i nadrealizma, zasigurno su doprineli ovakvoj Mileninoj poetici. Ipak, tragom Mileninog pisma majci Danici iz 1943. godine i Protićevog zapažanja da je u detinjstvu mogla videti ostatke antičke arhitekture i umetnosti na području Požarevca bogatom arheološkim nalazištima, autorke ovog rada iznose mogućnost da je upravo Viminacijum mesto u čijem je materijalnom, ali i nematerijalnom nasleđu Milena našla motive i inspiraciju za dela nastala u periodu između 1932. i 1936. godine. Ovakav vid asocijativne veze u saglasnosti je sa konceptom nadrealizma koji je u ovom radu iskorišćen kao metod za povezivanje predela Viminacijuma i piktoralne poetike Milene Pavlović Barili. Shodno tome, određeni motivi Mileninih slika dobili su drugačiju interpretaciju koja na podsvesnom nivou sugeriše da ono što je umetnica videla u detinjstvu i mladosti kasnije u njenom slikarstvu izranja kao deo imaginarnog narativa.Since the effects of a landscape go further than geography and beyond the time line, this paper questions the possibility that the Viminacium landscape, the archaeological area near the Danube in Serbia, inspired the art of the internationally recognised painter and poet Milena Pavlović Barilli. One can try to trace the relationship between Viminacium and Milena's art primarily in the motifs that are associated with Antiquity. Architectural elements, statues or human figures that resemble statues, as well as compositions that refer to the mythological patterns are an indicative part of Milena's pictorial poetics. The greatest influence of ancient material and immaterial heritage on Milena's art is visible in paintings and drawings from the 1930s

Cultural landscape of ancient Viminacium and modern Kostolac – creation of a new approach to the preservation and presentation of its archaeological and industrial heritage

Viminacium, once an important Roman city and a legionary fortress near the Danube, situated in the villages of Stari Kostolac and Drmno, in Serbia, near a strip coal mine and a power plant, today is the most developed archaeological park in Serbia and is visited by many tourists. However, the future sustainable development of the wider area requires the creation of a more comprehensive approach to the presentation of its archaeological and industrial heritage, connecting Viminacium and other historical traces into a cultural landscape where industrial progress, heritage preservation and modern tourism are linked

Contribution to the Study of Roman Architecture in Viminacium: Construction Materials and Building Techniques

Owing to the facts that Viminacium has, for centuries, had its buildings destroyed and that small number of buildings have been investigated so far, there are only a very few visible traces of its architecture. Therefore, the study of construction materials and building techniques represents just a small contribution to the general study of its architecture.Locally produced brick and stone from the nearby quarry, bound with lime mortar, represented basic construction materials of Viminacium. Those, available materials, inluenced the development of the applied building techniques

Heritage we pretend not to see: An old mining community in the village of Kostolac, Serbia

Iako je Viminacijum već godinama međunarodno poznato i priznato arheološko nalazište koje se nalazi na teritoriji sela Kostolac (Stari Kostolac), ali i turistički potencijal regiona Grada Požarevca i čitave Srbije, osvešćivanje o celokupnom kulturnom nasleđu ovog sela na nivou lokalne zajednice i šire javnosti deluje kao neizvestan i težak proces. Predeo sela Kostolac u severoistočnoj Srbiji i zaleđu Dunava važan je sa aspekta arheološkog nasleđa, ali i industrijskog nasleđa iz prethodna dva veka, koje je sačuvano kroz različite materijalne ostatke i nematerijalno nasleđe vezano za viševekovnu rudarsku aktivnost u ovom kraju. Ove godine obeležava se 150 godina od otvaranja podzemnog rudnika i početka eksploatacije uglja u selu Kostolac, što je u isto vreme i jubilej industrijalizacije moderne Srbije 1870. godine. Nažalost, suprotno važnosti ovog jubileja, građevine rudarske kolonije čiji su nekadašnji stanovnici bili učesnici i svedoci modernizacije i razvoja tadašnje države, potpuno su ruinirane i polako nestaju pred očima meštana i stručne javnosti, nakon zatvaranja podzemnog rudnika 1966. godine. Kasniji ubrzani razvoj savremenog površinskog kopa uglja "Drmno" i otvaranje termoelektrane "Kostolac B", pažnju privrede, pa tako i šire javnosti vezanu za eksploataciju uglja u ovom predelu, usmerio je u drugom pravcu, potpuno zanemarujući vrednost rudarskog nasleđa iz 19. veka u selu Kostolac, pa se prostor rudarske kolonije zaobilazi i u saobraćaju i dnevnoj komunikaciji. Takođe, mnogi duhovni elementi života stanovnika sela oblikovani su pod uticajem aktivnosti rudnika, a do danas nisu šire prepoznati kao vrednosti, iako predstavljaju veoma značajno nematerijalno nasleđe celog regiona. Ostaci stare rudarske kolonije u selu Kostolac predstavljaju vredno industrijsko nasleđe ne samo prostora Kostolca i Grada Požarevca, već i celokupne Srbije, jer prikazuju vezu materijalnog i nematerijalnog nasleđa: ostataka graditeljstva, eksploatacije prirodnih resursa sa rudarenjem, interkulturalnih dijaloga doseljenika rudara i njihovih porodica sa starosedeocima, verovanja i običaja, legendi i mitova. Autorke su ovim tekstom želele da ukažu i ponovo skrenu pažnju naučne i stručne javnosti, zvaničnika i institucija, na važnost rudarskog nasleđa ovog kraja, potrebu njegove zaštite i potencijal buduće prezentacije prostora rudarske kolonije sela Kostolac, u cilju socio-ekonomskog i kulturnog razvoja lokalne zajednice, dok ne bude kasno da se bilo šta učini.In addition to Viminacium, an internationally recognized Roman archaeological site and park, there are many other elements of cultural heritage in the Kostolac village situated in northeastern Serbia near the Danube, which are almost unknown for most of the people in Serbia and beyond. This year, 2020, marks the 150th-anniversary of the opening of coal exploitation in the Kostolac village, and the official beginning of the industrialization of Serbia, determined by this event in 1870. Unfortunately, the remains of the buildings in the mining community which witnessed an important part of the modern development of the country are in a state of ruin and have been slowly disappearing after the closing of the underground coal exploitation in 1966, following the rapid development of modern strip mining and electric generation. Also, many spiritual elements in the life of Kostolac people connected to the mining are not widely recognized as values, although they represent the precious intangible heritage of this village and the whole region

Građevinski materijal u cirkularnoj ekonomiji istorijskog predela Viminacijuma

Predeo Viminacijuma istraživačima arheologije pruža neizmerno bogatstvo materijalnih i nematerijalnih tragova. Od ušća Morave u Dunav do Rama i ušća Nere u veliku reku, a uz Kostolačko ostrvo, pruža se istorijski predeo u čijem središtu je prostor antičkog Viminacijuma. Ravničarski i blago brdoviti predeo uz veliko rečno ostrvo, odnosno rukavac Dunava koji ih razdvaja, bio je dom različitim narodima i svedok događaja značajnih za čitavu današnju Evropu. U njemu se nalaze prostori eksploatacije sirovina; istorijska i savremena naselja; manastiri i utvrđenja; industrijske zone; poljoprivredna polja; i poneka oaza prirode. Njihove međusobne veze se mogu pronaći kroz događaje i narode, toponime i pojedince, ali i kroz nešto što ne posmatramo uvek kao značajnog svedoka istorije – građevinski materijal

A Contribution to the Contemporary Development of Architectural Conservation in Serbia: Scientific Research on the Danube Limes Mortar

Izrada dugoročnih planova očuvanja i održavanja jednog spomenika trebalo bi da podrazumeva i prethodno sprovođenje interdisciplinarnih naučnih i inženjerskih istraživanja koja pružaju neophodne podatke za adekvatno izvođenje praktičnih radova na arhitektonskoj konzervaciji. Međutim, danas je takva istraživanja teško sprovesti u celosti u Srbiji, s obzirom na to da su finansijska sredstva za zaštitu kulturnog nasleđa ograničena, pa često zavise od entuzijazma pojedinaca i volje pojedinačnih institucija. S druge strane, složenost arhitektonske konzervacije se u široj javnosti nedovoljno razume. Nažalost, radovi na istorijskim građevinama često se danas u Srbiji posmatraju kroz njihovo poređenje sa aktivnostima savremene izgradnje, pa se ispred njih postavlja brzina izvođenja kao najvažniji zahtev. Još pre više od četiri decenije profesor Arhitektonskog fakulteta dr Slobodan Nenadović (1915–2004) zapisao je da savremeni metodološki pristup u očuvanju spomenika počiva na „svestranoj naučnoj analizi svih elemenata“. Svaka građena struktura se mora posmatrati na poseban način i ne postoji unapred zadata uniformnost aktivnosti kao u savremenim građevinskim radovima

Zaštita i prezentacija Viminacijuma tokom 2014. godine

Na lokalitetima arheološkog nalazišta Viminacijum se tokom cele godine, uporedo sa neprekidnim arheološkim istraživanjama, vrše radovi na konzervaciji i prezentaciji građevina, kao i na uređenju arheološkog parka. Tokom 2014. godine izvršeni su različiti poslovi, koji su se ticali izrade strateških planskih dokumenata, redovnih konzervatorskih aktivnosti i savremene izgradnje u okviru arheološkog parka Viminacijum

Viminacium aqueducts. Constructing the deconstructed

Due to the expanding open pit mine, many ancient buildings were relocated in the Roman city of Viminacium in Serbia. The excavations of aqueducts started in 2003, when mining machinery uncovered a masonry channel and cut it, revealing two channels, with a length of over 1 km, only 30% well preserved. The aqueducts were in use I-IV cent.; but the water source is still unknown. A survey after the discovery provided data regarding their direction, and revealed that they were longer than 10 km. Endangered by the industrial works, the structures were cut into pieces and relocated (Korać, Stojanović, Mrđić 2005, 37-38, Mrđić 2007, 23-26). Unfortunately, the new location became endangered by the same mine, and the aqueducts were relocated again, in 2008. In the same year, another ancient structure used for the supply of water was excavated at the edge of the mine. It was determined to be a castellum aquae (Danković 2015, 32), and soon after it was also relocated to the same location as the aqueducts. Now, we are faced with the challenge of the first public presentation of these structures. Plans for their conservation with an interpretation of the Viminacium water supply are currently in progress