A Unique Case of Hepatocellular Carcinoma Treated with Radiofrequency Ablation with More than 12 Years Overall Survival: A Case Report

The case of a 72-year-old male patient with HCC is presented in whom percutaneous RFA was used as the sole first-line anticancer treatment, since he denied having partial hepatectomy. The patient underwent RFA two more times, at 1.5 years for treating a local tumor progression at the initial ablation site and at 11 years after the first session for treating a new remote intrahepatic recurrence. He revealed a long-term survival of more than 12 years so far and still remains in excellent clinical status

Reduced uptake of the proliferation-seeking radiotracer technetium-99m-labelled pentavalent dimercaptosuccinic acid in a 47-year-old woman with severe breast epithelial hyperplasia taking ibuprofen: a case report

<p>Abstract</p> <p>Introduction</p> <p>Recent studies have reported a risk reduction in the progression of benign breast disease to breast carcinoma through COX-2 pathways.</p> <p>Case presentation</p> <p>We present a case of severe epithelial hyperplasia in a 47-year-old woman with increased breast density submitted to scintimammography by the proliferation-imaging tracer Technetium-99m-labelled pentavalent dimercaptosuccinic acid, before and after an oral ibuprofen treatment for 4 weeks. The radiotracer uptake after ibuprofen intake was significantly reduced, both visually and by semi-quantitative analysis, based on a calculation of lesion-to-background ratios.</p> <p>Conclusion</p> <p>In proliferating breast lesions, scintigraphically displayed reduction in Technetium-99m-labelled pentavalent dimercaptosuccinic acid uptake may indicate inhibition by ibuprofen in the pathway of malignant epithelial cell transformation.</p

Thromboembolic Disease in Patients With Cancer and COVID-19: Risk Factors, Prevention and Practical Thromboprophylaxis Recommendations–State-of-the-Art.

Cancer and COVID-19 are both well-established risk factors predisposing to thrombosis. Both disease entities are correlated with increased incidence of venous thrombotic events through multifaceted pathogenic mechanisms involving the interaction of cancer cells or SARS-CoV2 on the one hand and the coagulation system and endothelial cells on the other hand. Thromboprophylaxis is recommended for hospitalized patients with active cancer and high-risk outpatients with cancer receiving anticancer treatment. Universal thromboprophylaxis with a high prophylactic dose of low molecular weight heparins (LMWH) or therapeutic dose in select patients, is currentlyindicated for hospitalized patients with COVID-19. Also, prophylactic anticoagulation is recommended for outpatients with COVID-19 at high risk for thrombosis or disease worsening. However, whether there is an additive risk of thrombosis when a patient with cancer is infected with SARS-CoV2 remains unclear In the current review, we summarize and critically discuss the literature regarding the epidemiology of thrombotic events in patients with cancer and concomitant COVID-19, the thrombotic risk assessment, and the recommendations on thromboprophylaxis for this subgroup of patients. Current data do not support an additive thrombotic risk for patients with cancer and COVID-19. Of note, patients with cancer have less access to intensive care unit care, a setting associated with high thrombotic risk. Based on current evidence, patients with cancer and COVID-19 should be assessed with well-established risk assessment models for medically ill patients and receive thromboprophylaxis, preferentially with LMWH, according to existing recommendations. Prospective trials on well-characterized populations do not exist

Diseases of biliary tract: interventional radiology

Introduction: Percutaneous metal stenting is an accepted palliative treatment for malignant biliary obstruction. Nevertheless, factors predicting survival are not known. Purpose: To evaluate, the prognostic factors which designate the survival of patients with inoperable malignant obstructive jaundice, who were treated with percutaneous insertion of metallic endoprothesis, as well as to assess the effectiveness of the procedure. Materials and Methods: During a 3-year period, 95 patients with inoperable malignant biliary obstruction were treated with percutaneous placement of metallic stents. Twenty five patients had non-hilar lesions. Seventy patients had hilar lesions classified as Bismuth type I n=18 patients, type II n=31, type III n=15 and type IV n=6 patients. Technical and clinical success rates, complications, and long-term outcome were recorded. Clinical success rates, patency and survival rates were compared in patients treated with complete (n=52) versus partial (n=43) liver parenchyma drainage. Survival was calculated and analyzed for potential predictors like the tumor type, the extent of the disease, the level of obstruction, and the bilirubin levels post-intervention. Results: Stenting was technically successful in all patients (unilateral drainage in 86 patients, bilateral drainage in 9 patients) with an overall significant reduction of the bilirubin levels post intervention (p<0.001), resulting in a clinical success rate of 97.9%. In patients whose bilirubin levels decreased to 0.4-3.9mg/dl survival ranged from 18 to 980 (mean 227.5). In forty five patients whose bilirubin levels were ≥ 4.0mg/dl postprocedural, the survival ranged from 4 to 366 days (mean 101.0). Clinical success rates were similar in patients treated with whole liver drainage versus partial liver drainage. Minor and major complications occurred in 6.3% and 11.6% of patients, respectively. Mean overall primary stent patency was 146.1 days, while restenosis rate was 13.7%. Mean overall secondary stent patency was 166.9 days. Patency rates were similar in patients with complete versus partial liver drainage. Mean overall survival was 167.6 days (SD= 184.3). Survival was similar in complete and partial drainage groups. Serum bilirubin levels post intervention was an independent predictor of survival (p<0,001). A cut-off point in post-stent bilirubin levels of 4 mg/dl dichotomised patients with good versus poor prognosis. Patients' age and Bismuth IV lesions, were also independent survival predictors. Conclusions: Percutaneous metallic biliary stenting provides good palliation of malignant jaundice. Partial liver drainage achieved as good results as complete liver drainage. Serum bilirubin levels less than 4 mg/dl after stenting are the most important independent survival predictors, while increasing age, and Bismuth IV lesions represent dismal prognostic factors.Εισαγωγή: Η διαδερμική τοποθέτηση μεταλλικής ενδοπρόθεσης είναι μια αποδεκτή ανακουφιστική θεραπεία για την αντιμετώπιση της κακοήθους απόφραξης των χοληφόρων. Παρ όλα αυτά δεν είναι γνωστοί οι προγνωστικοί παράγοντες όσο αφορά την επιβίωση των ασθενών. Σκοπός: Να αξιολογήσουμε τους προγνωστικούς παράγοντες που καθορίζουν την επιβίωση των ασθενών με ανεγχείρητο, κακοήθη αποφρακτικό ίκτερο, που αντιμετωπίστηκαν με διαδερμική τοποθέτηση μεταλλικών ενδοπροθέσεων, καθώς επίσης και την αποτελεσματικότητα της μεθόδου. Υλικό-Μέθοδος: Σε χρονικό διάστημα τριών ετών 95 ασθενείς με ανεγχείρητη κακοήθη απόφραξη των χοληφόρων αντιμετωπίστηκαν με διαδερμική τοποθέτηση μεταλλικής ενδοπρόθεσης. Είκοσι πέντε ασθενείς είχαν βλάβη που δεν εντοπίζονταν στην πύλη του ήπατος. Εβδομήντα ασθενείς είχαν βλάβη στην πύλη εκ των οποίων οι 18 ήταν τύπου I, οι 31 τύπου II, οι 15 τύπου III και οι 6 τύπου IV σύμφωνα με την ταξινόμηση κατά Bismuth. Αναφέρονται τα ποσοστά τεχνικής και κλινικής επιτυχίας, οι επιπλοκές και τα μακροχρόνια αποτελέσματα. Τα ποσοστά κλινικής επιτυχίας, η βατότητα και τα ποσοστά επιβίωσης συγκρίνονται ανάμεσα σε ασθενείς που αντιμετωπίστηκαν με ολική (n=52) παροχέτευση του ηπατικού παρεγχύματος έναντι αυτών που αντιμετωπίστηκαν με μερική παροχέτευση (n=43). Υπολογίστηκε και αναλύθηκε η επιβίωση όσον αφορά πιθανούς προγνωστικούς παράγοντες όπως ο τύπος του όγκου, η επέκταση της νόσου, το επίπεδο της απόφραξης και τα επίπεδα της χολερυθρίνης μετά την επέμβαση. Αποτελέσματα: Η τοποθέτηση της ενδοπρόθεσης ήταν τεχνικά επιτυχής σε όλους τους ασθενείς (Ετερόπλευρη παροχέτευση σε 86 ασθενείς, αμφοτερόπλερη παροχέτευση σε 9 ασθενείς) και η μείωση των επιπέδων της χολερυθρίνης μετά την επέμβαση (p<0.001) ήταν στατιστικά σημαντική, συμβάλλοντας σε ποσοστό κλινικής επιτυχίας 97.9%. Οι ασθενείς των οποίων τα επίπεδα χολερυθρίνης μειώθηκαν σε 0.4-3.9mg/dl, είχαν μέση επιβίωση 227.5 ημέρες (SD= 224.0), ενώ οι υπόλοιποι με τιμές ≥4mg/dl μετά την τοποθέτηση της ενδοπρόθεσης παρουσίασαν μέση επιβίωση 101.0 ημέρες (SD= 89.9). Τα ποσοστά κλινικής επιτυχίας ήταν παρόμοια σε ασθενείς που αντιμετωπίστηκαν με ολική παροχέτευση και σε αυτούς που αντιμετωπίστηκαν με μερική παροχέτευση, οι ελάσσονες και οι μείζονες επιπλοκές αφορούσαν το 6.3% και το 11.6% των ασθενών αντίστοιχα. Η μέση ολική πρωτογενής βατότητα της ενδοπρόσθεσης ήταν 146.1 ημέρες ενώ ο βαθμός επαναστένωσης ήταν 13.7%. Η μέση ολική δευτερογενής βατότητα ήταν 166.9 ημέρες. Η μέση ολική επιβίωση ήταν 167.6 ημέρες (SD= 184.3) Η επιβίωση ήταν παρόμοια στους ασθενείς με ολική και μερική παροχέτευση. Τα επίπεδα χολερυθρίνης μετά την επέμβαση ήταν ανεξάρτητος προγνωστικός δείκτης επιβίωσης (p<0.001). Η τιμή χολερυθρίνης 4 mg/dl μετεπεμβατικά ήταν το όριο που διαχώριζε τους ασθενείς, σε αυτούς με καλή πρόγνωση και σε αυτούς με κακή πρόγνωση. Η ηλικία του ασθενούς και οι τύπου IV κατά Bismuth βλάβες ήταν επίσης ανεξάρτητοι προγνωστικοί παράγοντες. Συμπεράσματα: Η διαδερμική τοποθέτηση μεταλλικής ενδοπρόσθεσης παρέχει ανακούφιση από τον κακοήθη ίκτερο. Η μερική παροχέτευση του ήπατος είχε το ίδιο καλά αποτελέσματα όσο και η ολική παροχέτευση του ήπατος. Το επίπεδο χολερυθρίνης κάτω από 4 mg/dl μετεπεμβατικά είναι ο σημαντικότερος ανεξάρτητος προγνωστικός παράγοντας, ενώ η μεγάλη ηλικία και οι βλάβες τύπου IV κατά Bismuth ήταν δυσμενείς προγνωστικοί παράγοντες

Combined rheolytic thrombectomy and stent placement in SVC and brachiocephalic vein thrombosis due to metastatic lymphadenopathy

The current management of neoplastic obstruction, SVC, and brachiocephalic vein thrombosis, especially of SVC, is based on the combined use of interventional (endovascular thrombolysis or thrombectomy, stent placement) and noninterventional (radiation, chemotherapy) means of treatment. We present the case of a forty-year-old woman with SVC and left brachiocephalic vein thrombosis secondary to lymph node metastasis of non-small-cell lung cancer. A combination of rheolytic thrombectomy (Angiojet device) and stent placement was performed for both venous sites with complete technical success. We discuss the principles of percutaneous rheolytic thrombectomy, its effectiveness, and potential complications