The role of Parvovirus B19 in thyroid cancer

During the last decade, an emerging number of studies have investigated the role of Parvovirus B19 (B19V) presence in thyroid disease. However, no clear evidence considering the presence of Parvovirus B19 in thyroid cancer cells and normal thyroid epithelial cells has been established to date and thus sufficient supporting data associating Parvovirus B19 to thyroid pathology are missing. In the present study, we sought to investigate the presence of Parvovirus B19 in both abnormal and normal adjacent thyroid tissue specimens after total thyroidectomy as well as the extent that this phenomenon occurs in a population group referred to a tertiary surgical oncology department. We examined both abnormal and normal adjacent thyroid tissue specimens from forty-one patients who underwent total thyroidectomy for thyroid disease (cancerous or benign) within a 3-year period in a tertiary surgical oncology department. Parvovirus B19 viral gene sequence was amplified by Real-Time PCR. Hashimoto’s thyroiditis, thyroid gland weight, maximum size of the predominant thyroid nodule as well as sex and age of the patients were also evaluated in respect to the Parvovirus B19 presence. Parvovirus B19 virus genome was detected in 21/41 (51.2%) patients thyroid tissue samples. No statistically significant difference was noted regarding the sex, age, postoperative diagnosis, thyroid weight and maximum nodule diameter and presence of multifocal disease. The correlation between the incidence of Hashimoto Thyroiditis and absence of Parvovirus B19 genome was statistically significant. Our findings showed high prevalence of Parvovirus B19 DNA in thyroid tissue disease in the population examined. Its actual role of the virus and its potential implication in the development or progression of thyroid diseases remain to be elucidated. Larger cohort studies are needed in order to validate a quasi-mutually exclusive role of Hashimoto’s thyroiditis and Parvovirus B19 presence in thyroid disease in terms of geographical distribution.Κατά την τελευταία δεκαετία, ένας αναδυόμενος αριθμός μελετών επιχειρεί να διερευνήσει το ρόλο του Παρβοϊού Β19 (B19V) στην καλοήθη και κακοήθη θυρεοειδική νόσο. Ωστόσο, μέχρι σήμερα δεν υφίστανται σαφείς αποδείξεις σχετικά με την παρουσία του του Παρβοϊού Β19 στα καρκινικά κύτταρα του θυρεοειδούς αδένα αλλά και τα φυσιολογικά κύτταρα του θυρεοειδούς, και έτσι δεν υπάρχουν επαρκή δεδομένα που να συσχετίζουν τον Παρβοϊό Β19 με την παθολογία του θυρεοειδούς. Στην παρούσα μελέτη, διερευνήσαμε την παρουσία του του Παρβοϊού Β19 τόσο σε μη φυσιολογικά όσο και σε φυσιολογικά δείγματα θυρεοειδικού ιστού ασθενών μετά από ολική θυρεοειδεκτομή, καθώς και στο βαθμό που αυτό το φαινόμενο εμφανίζεται σε μια ομάδα πληθυσμού ενός τριτοβάθμιου τμήματος Χειρουργικής Ογκολογίας. Εξετάσαμε 41 δείγματα τόσο μη φυσιολογικού όσο και παρακείμενου φυσιολογικού θυρεοειδικού ιστού από ασθενείς που υποβλήθηκαν σε ολική θυρεοειδεκτομή (με κακοήθη ή καλοήθη προεγχειρητική διάγνωση) εντός μιας περιόδου 3 ετών. Η γονιδιακή αλληλουχία του ιού Parvovirus Β19 αναλύθηκε με Real-Time PCR. Η θυρεοειδίτιδα του Hashimoto, το μέγεθος του θυρεοειδούς αδένα, το μέγιστο μέγεθος του κυρίαρχου όζου του θυρεοειδούς αδένα καθώς και το φύλο και η ηλικία των ασθενών αξιολογήθηκαν επίσης σε σχέση με την παρουσία του Παρβοϊού Β19. Το γονιδίωμα του Παρβοϊού Β19 ανιχνεύθηκε σε 21 από τα 41 (51,2%) δείγματα θυρεοειδικού ιστού. Δεν παρατηρήθηκε στατιστικά σημαντική διαφορά όσον αφορά στο φύλο, στην ηλικία, στη μετεγχειρητική διάγνωση, στη διαμέτρου του όζου του θυρεοειδούς αδένα, στο βάρος και την παρουσία πολυεστιακής νόσου. Η συσχέτιση μεταξύ της επίπτωσης της θυρεοειδίτιδας Hashimoto και της απουσίας του γονιδιώματος του Παρβοϊού Β19 ήταν στατιστικά σημαντική. Τα ευρήματά μας έδειξαν αυξημένη παρουσία του DNA του Παρβοϊού Β19 σε θυρεοειδικό ιστό στον πληθυσμό που εξετάστηκε. Ο πραγματικός ρόλος του ιού και οι πιθανές συνέπειές του στην ανάπτυξη ή την εξέλιξη των θυρεοειδών νόσων πρέπει να διευκρινιστούν περαιτέρω. Απαιτούνται μεγαλύτερες προοπτικές μελέτες για την αποσαφήνιση του ρόλου της θυρεοειδίτιδας του Hashimoto αλλά και της γεωγραφικής ενδημικότητας του Παρβοϊού Β19 και ο ρόλος τους στην θυρεοειδική νόσο

Η χειρουργική αντιμετώπιση του καρκίνου του μαστού σε πολύ νεαρές γυναίκες: Εστιάζοντας πέρα από τις τρέχουσες κατευθυντήριες οδηγίες

Ο καρκίνος του μαστού είναι η συχνότερη κακοήθεια που διαγιγνώσκεται σε γυναίκες παγκοσμίως. Οι υπάρχουσες κατευθυντήριες οδηγίες καλύπτουν επαρκώς το προσυμπτωματικό έλεγχο αλλά και τη διαχείριση των ασθενών ηλικίας 40 ετών και άνω, όμως ο καρκίνος του μαστού σε ένα μικρό, ομολογουμένως, ποσοστό αφορά σε γυναίκες πολύ νεαρής ηλικίας κάτω των 35 ή και κάτω των 25 ετών. Τα ιδιαίτερα ιστοπαθολογικά χαρακτηριστικά των πολύ νεαρών γυναικών σε συνδυασμό με την ιδιαίτερη βιολογική συμπεριφορά του καρκίνου του μαστού σε αυτή την ηλικιακή ομάδα καθιστούν αναγκαία την επαναξιολόγηση της θεραπευτικής προσέγγισης αλλά και της χειρουργική πρακτικής στην ιδιαίτερη αυτή ομάδα των ασθενών. Υπό προϋποθέσεις, μία επέμβαση διατήρησης του μαστού μπορεί να εφαρμοστεί και στις πολύ νεαρές γυναίκες εφόσον ακολουθήσει επικουρική θεραπεία. Επιπλέον το ζήτημα της αποκατάστασης μετά από μία χειρουργική επέμβαση στο μαστό αναδεικνύεται σε καίριας σημασίας για τις ίδιες τις ασθενείς και θα πρέπει να αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ογκολογικής θεραπείας. Σε αντίθεση με την κλασική προσέγγιση του καρκίνου του μαστού στις ηλικιωμένες γυναίκες, στις πολύ νεαρές γυναίκες κάνεις θα πρέπει να δώσει συγκεκριμένες κατευθύνσεις αναφορικά με τη διατήρηση της γονιμότητας τους, μελετώντας παράλληλα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του καρκίνου του μαστού στην κύηση αλλά και τις επιπτώσεις, ψυχολογικές, οικογενειακές, κοινωνικές που η διάγνωση του καρκίνου του μαστού επιφέρει στις πολύ νεαρές γυναίκες.Breast cancer is the most common malignancy diagnosed in women worldwide. Current guidelines adequately cover the screening and the management of patients aged 40 years and over, but breast cancer in a small percentage though, affects very young women under 35 or under 25 years old. The unique histopathological characteristics of cancer in very young women in combination with the special biological behavior of breast cancer in this age group make it necessary to re-evaluate the therapeutic approach and the surgical practice in this particular group of patients. Under certain conditions, a breast conservation operation can be applied to very young women if it is followed by adjuvant therapy. In addition, the issue of reconstruction after breast surgery is becoming crucial for the patients and should be an integral part of oncological treatment. Contrary to the classic approach to breast cancer in older women, in very young women, one should give specific directions regarding the maintenance of their fertility, while focusing on the specific characteristics of breast cancer during pregnancy and also on the psychological effects, family issues and social issues that the diagnosis of breast cancer brings to very young women