Atipik hipofiz adenomu olgularının insidansı, hormonal dağılımı ve postoperatif takibi

AMAÇ: Hipofiz adenomu tanısı ile operasyon uygulanan olgularımızdan patoloj ik tanısı atipik hipofiz adenomu olanların görülme sıklığı, hormonal aktivitesi ve postoperatif takipleri araştırılmıştır. YÖNTEM ve GEREÇlER: Kliniğimizde Ocak 2009 - Mayıs 2012 tarihleri arasında endoskopik endonasal transsfenoidal yolla opere edilen 146 hipofiz adenomu olgusundan WHO 2004 kriterlerine göre patoloj isi atipik hipofiz adenomu olarak saptanan 13 olgu çalışmaya dahil edildi. BUlGULAR: Histoloj ik olarak 133 hasta tipik hipofiz adenomu (%91,1), 13 hasta ise atipik hipofiz adenomu (%8,9) idi. Bu hastaların 10 tanesi erkek (%76,9), 3 tanesi kadındı (%23,1). Yaş dağılımı 27 ile 80 arasında idi (ortalama 52.7). Dokuz olgu nonsekretuar adenom (%69,3), 3 olgu prolaktinoma (%23,1), 1 olgu ise somatostatinoma (%7,6) idi. Dört olguda hipofizer apopleksi mevcuttu (%30,7). Tipik hipofiz adenomlu hastalardan 11 tanesinde nüks saptanırken (%8,2), atipik hipofiz adenomlu olgulardan ise 5 tanesinde nüks adenom (%38,4) nedeniyle tekrar operasyon yapıldı. SONUÇ: Atipik hipofiz adenomları iyi bir patoloj ik inceleme yapıldığında çok da nadir görülen adenom tipi değildir. Tümör rekürrensinde tek başına belirleyici olmamakla birlikte tipik adenomlara göre çok daha yüksek oranda rekürrense neden olduğu unutulmamalıdır. Bu yüzden bu hastalarda total tümör eksizyonu, eğer mümkün olmuyorsa postoperatif daha yakın takip ile ek tedavi uygulamalarının kullanılması gereklidir.AIM: To assess the incidence, hormonal activity and postoperative follow up of the cases that are histopathologically diagnosed as atypical pituitary adenoma (APA) in our series. MATERIAL and METHODS: In this study, 13 atypical pituitary adenoma cases, by the WHO 2004 criteria, among the 146 pituitary adenoma patients operated on in our clinic between January 2009 and May 2012 by endoscopic endonasal transsphenoidal approach were included. results: In histological studies, 133 cases were diagnosed as typical pituitary adenoma (91.1%) and 13 cases were APAs (8.9%) of which 10 were male (76.9%) and 3 were female (23.1%), ranged between 27 and 80 (mean 52.7) ages. Histopathological distribution of APAs was 9 non- secretory adenomas (69.3%), 3 prolactinomas (23.1%) and 1 somatostatinoma (7.6%). Asymptomatic pituitary apoplexy was diagnosed in 4 cases (30.7%). Eleven cases of typical pituitary adenomas (8.2%) and 5 cases of the atypical pituitary adenomas (38.4%) were re-operated due to tumor recurrences. CONCLUSION: Accurate histopathological examination shows that atypical pituitary adenoma is not a rare disease. Although it is not the only determinant, APAs are more prone to recurrence than typical adenomas. In our opinion, if total resection is not possible for the patients with APA, close postoperative follow up and additional curative therapy modalities are needed

Konik ve silindirik pedikül vidalarının sıyırma dirençleri ve direngenliklerinin karşılaştırmalı biyomekanik analizi

Amaç: Transpediküler enstrümantasyonda konik ve silindirik pedikül vidaları sık kullanılmaktadır. Vidaların mekanik performansı kemik-vida yüzeyinin biyomekanik özellikleri ve vidanın fiziksel yapısı ile ilişkilidir. Bu çalışmada, konik ve silindirik pedikül vidalarının biyomekanik açıdan farklarının olup olmadığının araştırılması amaçlandı. Yöntem: İskelet maturasyonunu tamamlamış, 400-600 kg ağırlığında 24–32 haftalık danalardan elde edilmiş taze lomber vertebralar kullanıldı. Toplam 24 vertebranın her iki pedikülüne (48 pedikül) vida yerleştirilerek biyomekanik testler uygulandı. Vidaların maksimum giriş tork değerleri analog tork metre kullanılarak kaydedildi. Rijid tespitin sağlanması için polimetilmetakrilat içeren metal kutuların içerisine gömülü vertebradaki pedikül vidaları mekanik test makinasına bağlanarak sıyırma direnci ölçüldü. Bulgular: Konik vidaların sıyırma dirençlerinin ve direngenliklerinin ilk atım ve tekrarlayan atımlarda silindirik vidalara göre yüksek olduğu, ancak aradaki farkın istatistiksel olarak anlamlı olmadığı tespit edildi (p>0.05). Maksimum giriş tork değeri ise konik vidalarda silindirik vidalara göre istatistiksel olarak anlamlı düzeyde yüksek idi (p=0.04). Vidaların 180º ve 360°geri çekimli sıyırma direnci ve direngenlik verileri arasında istatistiksel olarak anlamlı fark olmadığı tespit edildi (p>0.05). Sonuç: Konik vidaların silindirik vidalara göre daha dirençli tutunma verilerine sahip olmalarının yanı sıra, aynı delikten yapılan çoklu vida atımlarında ya da geri çekilme işlemi sonucunda vidalar arasında sıyrılma verileri açısından belirgin bir fark izlenmemiş olması, konik vidaların gelecekte daha sık kullanılacaklarını düşündürmektedir.Aim: Conical and cylindrical pedicle screws are frequently used in transpedicular instrumentation. The mechanical performance of screws is associated with the biomechanical properties of the bone–screw surface and the physical structure of the screw. The purpose of this study was to investigate whether conical and cylindrical pedicle screws differ in their biomechanical properties. Methods: Fresh lumbar vertebrae were obtained from 24–32-week-old calves that completed skeletal maturation and weighed 400–600 kg. Screws were placed on both pedicles (48 pedicles) of total 24 vertebrae, and biomechanical tests were performed. The maximum input torque values of the screws were recorded using an analog torque meter. Pull-out resistance was measured by attaching pedicle screws in the vertebra. The vertebral pedicle screws were embedded into metal boxes containing polymethyl-methacrylate to provide rigid fixation to a mechanical tester. Results: Pull-out resistance and stiffness were higher in conical screws than in cylindrical screws in the first and repetitive insertions; however, the difference was not statistically significant (p>0.05). The maximum input torque was significantly higher (p=0.04) in conical screws than in cylindrical screws. No significant difference (p>0.05) was observed between pull-out resistance and stiffness values of the screws with 180° and 360° back-outs. Conclusion: Conical screws had more resistant fixation data than cylindrical screws, and there was no significant difference between the screws in terms of pull-out resistance data due to multiple screw insertions performed from the same hole or due to the back-out procedure; this indicates that conical screws are likely be used more frequently in the future

Real-time transfontanellar ultrasound-guided biventricular catheter placement for revision surgery: technical note

Abstract Background Proximal catheterization failure is believed to be the result of obstruction of the catheter by the choroid plexus. Optimal catheter placement can reduce proximal catheter failure. It has been reported that placement of ventricular catheters with stereotaxy, ultrasound, and endoscopic methods can help to reduce proximal catheterization failure. Aim In cases with an open fontanelle that require VP shunt revision, proximal catheter failure can be reduced with transfontanellar ultrasound guidance. Case description A ventricular catheter had been placed via right parietooccipital burr hole with free-hand method. Three months later, the left lateral ventricle, particularly the frontal horn of the left lateral ventricle, was observed to be asymmetrically larger, so revision surgery was planned. The revision surgery was performed under transfontanellar ultrasound guidance to advance the existing catheter to the frontal horn of the contralateral ventricle. In revision cases, particularly those with an open fontanelle, the proximal catheter can be placed in the desired region without any issues under intraoperative transfontanellar ultrasound guidance. Conclusion In cases with an open fontanelle that require external ventricular drainage, VP shunt placement, or revision, proximal catheter failure can be reduced with transfontanellar ultrasound guidance

Efficacy of iloprost and montelukast combination on spinal cord ischemia/reperfusion injury in a rat model

Ankarali, Handan Camdeviren/0000-0002-3613-0523; Cicek, Omer Faruk/0000-0002-4675-3273; Kaya, Ertugrul/0000-0003-0081-682XWOS: 000318773400001PubMed: 23557242Background: The thoracic or thoracoabdominal aortic aneurysm surgery may cause spinal cord ischemia because of aortic cross-clamping and may result in severe postoperative complications caused by spinal cord injury. Ischemia/reperfusion injury may directly or indirectly be responsible for these complications. In this study we sought to determine whether combination of iloprost and montelukast can reduce the ischemia/reperfusion injury of spinal cord in a rat model. Methods: Medulla spinalis tissue concentrations of interleukin-6 (IL-6), myeloperoxidase (MPO) and heat shock protein 70 (HSP-70) were determined in 3 groups of Spraque Dawley rats: control group (operation with cross clamping and intraperitoneal administration of 0.9% saline, n = 7), sham group (operation without cross clamping, n = 7), and study group (operation with cross-clamping and intraperitoneal administration of iloprost (25 ng/kg) and montelukast (1 mg/kg), n = 7). The abdominal aorta was clamped for 45 minutes, with a proximal (just below the left renal artery) and a distal (just above the aortic bifurcation) clip in control and study groups. Hindlimb motor functions were evaluated at 6, 12, 24, and 48 hours using the Motor Deficit Index score. All rats were sacrificed 48 hours after the procedure and spinal cord tissue levels of myeloperoxidase, interleukin-6, and heat shock protein (HSP-70) were evaluated as markers of oxidative stress and inflammation. Histopathological analyses of spinal cord were also performed. Results: The tissue level of HSP-70 was found to be similar among the 3 groups, however, MPO was highest and IL-6 receptor level was lowest in the control group (p = 0.007 and p = 0.005; respectively). In histopathological examination, there was no significant difference among the groups with respect to the neuronal cell degeneration, edema, or inflammation, but vascular congestion was found to be significantly more prominent in the control group than in the sham or in the study group (p = 0.05). Motor deficit index scores at 24 and 48 hours after ischemia were significantly lower in the study group than in the control group. Conclusion: This study suggests that combined use of iloprost and montelukast may reduce ischemic damage in transient spinal cord ischemia and may provide better neurological outcome

Ateşli Silah Yaralanması Sonrası Geç Dönem Posttravmatik Rinore Olgusu

Menenjit olmaksızın geç dönemde gelişen posttravmatik rinore nadir görülen bir durum olmasına rağmen, travmadan sonra yıllar içinde geç dönem rinore ve buna bağlı menenjit gelişmesi mümkündür. Bu makalede, 3 yıl önce yüz bölgesinde ateşli silah yaralanması meydana geldikten sonra, menenjit olmaksızın geç dönemde ortaya çıkan bir rinore olgusu sunulmaktadır. Hastanın yapılan incelemelerinde sfenoid sinüs tavanında kemik defekti ve bu defektten beyin omurilik sıvısı (BOS) kaçışı olduğu gösterilmiştir. Cerrahi sırasında sinüs içerisine araknoid membran herniasyonu izlenmiş olup, defektten BOS kaçağı olduğu da görülmüştür. Kafa tabanındaki defekt endoskopik endonazal transsfenoidal yaklaşım ile hiçbir komplikasyon olmadan tamir edilmiş ve hastanın 12 aylık takiplerinde hiçbir rekürrens izlenmemiştir. Rinorenin nedeni, zamanı, klinik seyri ve lokalizasyonu nedeniyle bu nadir görülen bir olgu olarak kabul edilebilir. Kafa tabanı defekti olan fakat rinore gözlenmeyen hastalar ileride rinore gelişme riski nedeniyle yakın takip edilmelidir. Rinore tanısı kesinleşen hastalarda, cerrahi yaklaşım yolları arasından, endoskopik endonazal yolla yapılan onarım hem efektif hem de güvenli olarak kabul edilmektedir.Delayed posttraumatic cerebrospinal fluid rhinorrhea (CSFr) without meningitis is considered to be relatively rare. However, even years after trauma, recurrence or delayed onset of CSFr and meningitis due to CSFr are possible. In this article, a case of delayed CSFr from the sphenoid sinus without meningitis three years after the transfacial gunshot wound is reported. Plain high-resolution computed tomography sections through the sphenoid sinus showed a bone defect at the roof with CSF-density fluid extending into the sphenoid sinus. Arachnoid membrane herniation into the sphenoid sinus was found and site of CSF fistula confirmed during the surgery. Skull base defect was reconstructed through an endoscopic approach without any complications and the patient was followed up for 12 months without recurrence. The cause, timing, clinical course and location of CSFr make this an apparently unique case. Patients with a skull base defect without CSFr should be closely followed up and may need further evaluation or management due to the possibility of CSFr development. The positive diagnosis of a CSFr raises the matter of choosing the adequate surgical approach for its repair. Endoscopic closure of CSFr is both safe and effective

Endoskopik endonazal transsfenoidal cerrahi sırasında oluşan geniş kafa tabanı defektine bağlı beyin omurilik sıvısı kaçağı tamirinde otolog fibrin yapıştırıcı kullanımı

AMAÇ: Endoskopik endonazal trassfenoidal cerrahi (EETC) sonrasında gelişen postoperatif beyin omurilik sıvısı (BOS) kaçağı bu prosedürün morbidite ve mortalitesini arttıran bir faktördür. Bu prospektif çalışma postoperatif BOS kaçağının ve buna bağlı komplikasyonların engellenmesi amacıyla otolog fibrin yapıştırıcı kullanımının ilk örneğidir. YÖNTEM ve GEREÇLER: Ekim 2010 ile Haziran 2012 arasında endoskopik endonazal transsfenoidal yaklaşım ile ameliyat edilen 200 olgu retrospektif olarak değerlendirildi ve çalışmaya dahil edildi. Bunlar arasından bazal sisternler veya ventriküller ile ilişkisi olan geniş diafragma sella defekti veya geniş kafa tabanı defekti bulunan toplam 55 hasta seçildi. Hastalar genişletilmiş veya klasik endoskopik endonazal transsfenoidal yaklaşım ile opere edildi. Kafa tabanı tamiri tüm olgularda çok katmanlı tamir yöntemi ile otolog fibrin yapıştırıcı kullanılarak gerçekleştirildi. EETC’nin bir komplikasyonu olan BOS kaçağının insidansı analiz edildi. BULGULAR: Hastaların yaş dağılımı 20 ile 83 (ortalama 49.3) arasında idi. Bunlardan 25’i (%46) erkek, 30’u (%54) kadındı. Tüm hastalarda suprasellar veya parasellar uzanım gösteren tümör bulunmaktaydı. İki hastada (%3.6) postoperatif BOS kaçağı saptandı. Otolog fibrin yapıştırıcıya bağlı herhangi bir komplikasyon veya allerjik reaksiyona rastlanmadı. SONUÇ: Çok katmanlı tamir ile birlikte otolog fibrin yapıştıcı kullanımının, EETC sonrası gelişebilecek BOS kaçağının engellenmesinde güvenli ve etkin bir teknik olduğunu düşünmekteyiz.AIM: Postoperative cerebrospinal fluid (CSF) leak following endoscopic endonasal transsphenoidal surgery (EETS) is associated with increased morbidity and mortality. This prospective study is the first evaluation of using autologous fibrin sealant for preventing postoperative CSF leak and related complications. MATERIAL and METHODS: 200 endoscopic endonasal transsphenoidal approaches were included in the study and reviewed retrospectively from September 2010 to June 2012. A total of 55 patients who have large skull base and diafragma sella defects, connected with basal cisterns or ventricles, were chosen for the study. The patients were operated via extended or classical endoscopic endonasal transsphenoidal approach. The skull base has been repaired using AFS combined with multilayer reconstruction in all cases. The incidence of CSF leak as a complication of EETS was analyzed. results: The ages of the patients ranged from 20 to 83 years (mean 49.3 years). There were 25 (46%) male patients and 30 (54%) females. All patients had tumors with suprasellar or parasellar extension. Postoperative CSF leak was determined in 2 patients (3.6%). There were no complications and allergic reactions associated with the use of AFS. CONCLUSION: Using of AFS combined with multilayer reconstruction technique is a safe and effective method to prevent CSF leak in large defects following EETS