Conservative medical vs. surgical therapy management of high risk pregnancies, complicated by large uterine fibroids

Objectives: To present the indications for conservative medical therapy vs. myomectomy during pregnancy, as treatment of symptomatic large uterine fibroids and to discuss possible complications arising with either mode of therapy. Methods: A retrospective observational study of 19 pregnant patients, with a median age of 35 years, all with large uterine fibroids ranging from 8-25 cm in size, referred to the university clinic of Grosshadern in Munich, Germany, between 1996 and 2007 either due to symptoms or due to routine registration for delivery was conducted. Results: 7 (37%) patients were followed as asymptomatic ambulatory patients, and 12 (63%) patients were admitted to the hospital with complaints varying from vaginal bleeding, abdominal pain, increased infection parameters, and premature contractions. From the 12 admitted patients, 9 (75%) received conservative medical therapy and 3 (25%) underwent myomectomy between the 19th and 21st week of their pregnancy. The decision to treat surgically was based on the characteristics of the fibroids and their symptoms, and non-response to initial conservative therapy. 5 (26%) Women delivered spontaneously. 14 (74%) patients were delivered via caesarean section following the threshold of viability: 11 (79%) via primary caesarean and 3 (21%) via secondary caesarean. 4 (29%) of the patients undergoing caesarean required hysterectomy, and only 1 (25%) of the hysterectomy patients had undergone myomectomy during the pregnancy. All infants were live born without malformations, with the exception of one infant born with a missing limb, to a mother who had undergone myomectomy during her pregnancy. Conclusions: Certain known risk factors in pregnant women with fibroids such as size, continuous growth, texture and position of the fibroid in relation to the placenta, leading to symptoms not treatable via conservative methods, can predispose to complications during pregnancy. Women with such risk factors or women who have failed medical therapy, should be offered the option of undergoing myomectomy during pregnancy, in the hope of improving pregnancy outcome.Zielsetzung: Es sollen die Indikationen für konservative medizinischen Therapie vs. Myomektomie während der Schwangerschaft als Therapie sympto¬matischer großer Myome gezeigt werden und eine Diskussion über die bei der jeweiligen Therapieart auftretenden Komplikationen erfolgen. Methoden: Es wurde eine retrospektive Beobachtungsstudie von 19 schwangeren Patientinnen mit einem mittleren Alter von 35 Jahren durch¬ge-führt, wobei alle Patientinnen große uterine Myome im Größenbereich von 8 bis 25 cm aufwiesen und zwischen 1996 und 2007 entweder wegen Be-schwerden oder aufgrund einer routinemäßigen Geburtsanmeldung an die Universitätsklinik Großhadern in München, Deutschland, überwiesen wurden. Ergebnisse: 7 (37%) Patientinnen wurden als asymptomatische Patientinnen ambulant überwacht und 12 (63%) Patientinnen wurden aufgrund von Be¬schwerden, welche von vaginaler Blutung, abdominalem Schmerz, erhöhten Infektionsparametern bis zur vorzeitigen Wehen reichten, stationär aufge¬nommen. Von den 12 aufgenommenen Patientinnen erhielten 9 (75%) kon¬servative medizinische Therapie und 3 (25%) erhielten eine Myom¬entfernung zwischen der 19ten und 21ten Woche ihrer Schwangerschaft. Die Ent¬schei¬dung einer chirurgischen Behandlung erfolgte auf Grundlage der Myom¬eigen¬schaften und deren Symptome sowie das Nichtansprechen auf anfängliche kon¬servative Therapie. 5 (26%) Frauen entbanden spontan. 14 (74%) Patientinnen wurden mittels Kaiserschnitts nach Erreichen der Lebens¬fähig¬keits¬grenze entbunden: 11 (79%) mittels Primärsectio und 3 (21%) mittels Sekundärsektio. 4 (29%) der durch Kaiserschnitt entbundenen Patientinnen benötigten eine Hysterektomie und nur bei 1 (25%) der Hysterektomie-Patientinnen war eine Myomentfernung während der Schwanger¬schaft durch¬ge¬führt worden. Alle Neugeborenen waren Lebendgeburten ohne Missbildungen mit Aus-nahme eines Neugeborenen mit einer fehlenden Extremität einer Mutter, bei der eine Myomektomie während ihrer Schwangerschaft durchgeführt worden war. Schlussfolgerungen: Gewisse bekannte Risikofaktoren bei schwangeren Frauen mit Myomen, wie etwa Größe, fortgesetztes Wachstum, Ober¬flächen-struktur und Position des Myoms in Bezug auf die Plazenta, welche zu nicht mittels konservativen Verfahren behandelbaren Symptomen führen, können zu einer Prädisposition bezüglich Komplikationen während der Schwangerschaft führen. Frauen mit derartigen Risikofaktoren oder Frauen, bei denen medi¬zinische Therapie nicht erfolgreich war, sollte die Option einer Myomektomie während der Schwangerschaft in der Hoffnung der Verbesserung des Schwanger¬¬schaftsergebnisses angeboten werden

Application of adipose-derived stromal cells in fat grafting: Basic science and literature review

Autologous fat is considered the ideal material for soft‑tissue augmentation in plastic and reconstructive surgery. The primary drawback of autologous fat grafting is the high resorption rate. The isolation of mesenchymal stem cells from adipose tissue inevitably led to research focusing on the study of combined transplantation of autologous fat and adipose derived stem cells (ADSCs) and introduced the theory of ʻcell‑assisted lipotransferʼ. Transplantation of ADSCs is a promising strategy, due to the high proliferative capacity of stem cells, their potential to induce paracrine signalling and ability to differentiate into adipocytes and vascular cells. The current study examined the literature for clinical and experimental studies on cell‑assisted lipotransfer to assess the efficacy of this novel technique when compared with traditional fat grafting. A total of 30 studies were included in the present review. The current study demonstrates that cell‑assisted lipotransfer has improved efficacy compared with conventional fat grafting. Despite relatively positive outcomes, further investigation is required to establish a consensus in cell‑assisted lipotransfer

Conservative medical vs. surgical therapy management of high risk pregnancies, complicated by large uterine fibroids

Objectives: To present the indications for conservative medical therapy vs. myomectomy during pregnancy, as treatment of symptomatic large uterine fibroids and to discuss possible complications arising with either mode of therapy. Methods: A retrospective observational study of 19 pregnant patients, with a median age of 35 years, all with large uterine fibroids ranging from 8-25 cm in size, referred to the university clinic of Grosshadern in Munich, Germany, between 1996 and 2007 either due to symptoms or due to routine registration for delivery was conducted. Results: 7 (37%) patients were followed as asymptomatic ambulatory patients, and 12 (63%) patients were admitted to the hospital with complaints varying from vaginal bleeding, abdominal pain, increased infection parameters, and premature contractions. From the 12 admitted patients, 9 (75%) received conservative medical therapy and 3 (25%) underwent myomectomy between the 19th and 21st week of their pregnancy. The decision to treat surgically was based on the characteristics of the fibroids and their symptoms, and non-response to initial conservative therapy. 5 (26%) Women delivered spontaneously. 14 (74%) patients were delivered via caesarean section following the threshold of viability: 11 (79%) via primary caesarean and 3 (21%) via secondary caesarean. 4 (29%) of the patients undergoing caesarean required hysterectomy, and only 1 (25%) of the hysterectomy patients had undergone myomectomy during the pregnancy. All infants were live born without malformations, with the exception of one infant born with a missing limb, to a mother who had undergone myomectomy during her pregnancy. Conclusions: Certain known risk factors in pregnant women with fibroids such as size, continuous growth, texture and position of the fibroid in relation to the placenta, leading to symptoms not treatable via conservative methods, can predispose to complications during pregnancy. Women with such risk factors or women who have failed medical therapy, should be offered the option of undergoing myomectomy during pregnancy, in the hope of improving pregnancy outcome.Zielsetzung: Es sollen die Indikationen für konservative medizinischen Therapie vs. Myomektomie während der Schwangerschaft als Therapie sympto¬matischer großer Myome gezeigt werden und eine Diskussion über die bei der jeweiligen Therapieart auftretenden Komplikationen erfolgen. Methoden: Es wurde eine retrospektive Beobachtungsstudie von 19 schwangeren Patientinnen mit einem mittleren Alter von 35 Jahren durch¬ge-führt, wobei alle Patientinnen große uterine Myome im Größenbereich von 8 bis 25 cm aufwiesen und zwischen 1996 und 2007 entweder wegen Be-schwerden oder aufgrund einer routinemäßigen Geburtsanmeldung an die Universitätsklinik Großhadern in München, Deutschland, überwiesen wurden. Ergebnisse: 7 (37%) Patientinnen wurden als asymptomatische Patientinnen ambulant überwacht und 12 (63%) Patientinnen wurden aufgrund von Be¬schwerden, welche von vaginaler Blutung, abdominalem Schmerz, erhöhten Infektionsparametern bis zur vorzeitigen Wehen reichten, stationär aufge¬nommen. Von den 12 aufgenommenen Patientinnen erhielten 9 (75%) kon¬servative medizinische Therapie und 3 (25%) erhielten eine Myom¬entfernung zwischen der 19ten und 21ten Woche ihrer Schwangerschaft. Die Ent¬schei¬dung einer chirurgischen Behandlung erfolgte auf Grundlage der Myom¬eigen¬schaften und deren Symptome sowie das Nichtansprechen auf anfängliche kon¬servative Therapie. 5 (26%) Frauen entbanden spontan. 14 (74%) Patientinnen wurden mittels Kaiserschnitts nach Erreichen der Lebens¬fähig¬keits¬grenze entbunden: 11 (79%) mittels Primärsectio und 3 (21%) mittels Sekundärsektio. 4 (29%) der durch Kaiserschnitt entbundenen Patientinnen benötigten eine Hysterektomie und nur bei 1 (25%) der Hysterektomie-Patientinnen war eine Myomentfernung während der Schwanger¬schaft durch¬ge¬führt worden. Alle Neugeborenen waren Lebendgeburten ohne Missbildungen mit Aus-nahme eines Neugeborenen mit einer fehlenden Extremität einer Mutter, bei der eine Myomektomie während ihrer Schwangerschaft durchgeführt worden war. Schlussfolgerungen: Gewisse bekannte Risikofaktoren bei schwangeren Frauen mit Myomen, wie etwa Größe, fortgesetztes Wachstum, Ober¬flächen-struktur und Position des Myoms in Bezug auf die Plazenta, welche zu nicht mittels konservativen Verfahren behandelbaren Symptomen führen, können zu einer Prädisposition bezüglich Komplikationen während der Schwangerschaft führen. Frauen mit derartigen Risikofaktoren oder Frauen, bei denen medi¬zinische Therapie nicht erfolgreich war, sollte die Option einer Myomektomie während der Schwangerschaft in der Hoffnung der Verbesserung des Schwanger¬¬schaftsergebnisses angeboten werden

In vivo (animal) study on factors optimizing fat graft survival in autologous fat transfer

Backround: Traditional fat transplantation of fat grafting is a well- established technique and one of the standard approaches to soft-tissue reconstruction. The isolation of stem cells from adipose tissue inevitably led research to focus on the study of the combined transplantation of autologous fat and adipose derived stem cells (cell assisted lipotransfer-CAL). Aim: This is an in vivo experimental study on cell-assisted lipotransfer with adipose derived stem cells on an animal model.The aim of this study is to prove and quantify the potential of adipose-derived stem cells to improve quality and long-term retention of fat grafts.Methods: For the purposes of this study stem cells were isolated from C57BL/6J -GFP transgenic mice.Green Fluorescent Protein-positive stem cells were mixed with minced inguinal adipose tissue harvested from C57BL / 6JolaHsd mice and then co-implanted into Hsd: Athymic Nude-Foxn1nu mice (15). All mice had one side of their back grafted with the mixture and the contralateral control side grafted with the same amount of inguinal adipose tissue isolated from C57BL / 6JolaHsd mice. The survival of implanted Green-Fluorescent Protein-positive stem cells was tracked by in vivo fluorescence imaging for 56 days. For the comparative study of the fat grafting survival the fat grafts were harvested from each mouse, weighed and subjected to histologic examination and immunohistochemistry staining of CD34 and Ki67 at 7 and 56 days.Results: Results showed higher survival rate of the ADSC-enriched fat grafts (63% vs 33% ,p<0.05). In vivo fluorescence imaging proved that 8 weeks later, ADSCs are still present at the recipient area. Microvascular density of the ADSC-enriched grafts compared to the control grafts was significantly higher (p<0.05). Conclusions: ADSC-enrichment is a promising optimization technique of autologous fat grafting resulting to a significant increase of the survival rate and micro-vascular density of fat grafts.Εισαγωγή:Ο αυτόλογος λιπώδης ιστός έχει αποδείχθηκε ένα εξαιρετικό υλικό αύξησης μαλακών μορίων. Η απομόνωση των βλαστικών κυττάρων από τον λιπώδη ιστό (Adipose Derived Stem Cells, ADSCs) μοιραία οδήγησε την έρευνα να στραφεί στη μελέτη της συνδυασμένης μεταμόσχευσης αυτόλογου λίπους και ADSCs (cell assisted lipotransfer-CAL).Σκοπός:Η συγκεκριμένη μελέτη είναι μια in vivo μελέτη σε ζωικό πρότυπο της υποβοηθούμενης με ADSCs λιπομεταφοράς. Σκοπός της μελέτης είναι να αποδείξει με ποσοτικές μετρήσεις τη δυνατότητα των ADSCs να βελτιώνουν την ποιότητα και την μακροπρόθεσμη διατήρηση του μοσχεύματος λίπους κατά τη λιπομεταφορά, συγκρίνοντας την με την παραδοσιακή λιπομεταφορά.Μέθοδοι:Για τους σκοπούς της μελέτης, βλαστικά κύτταρα απομονώθηκαν από διαγονιδιακούς μύες C57BL / 6J-GFΡ που εκφράζουν την πράσινη φθορίζουσα πρωτεΐνη (Green Fluorescent Protein, GFP) με αποτέλεσμα τα ίδια τα βλαστικά κύτταρα να φθορίζουν, γεγονός που μας επέτρεψε την παρακόλουθηση τους απεικονιστικά. Τα GFP-θετικά βλαστικά κύτταρα αφού απομονώθηκαν από το λίπος αναμείχθηκαν με τεμαχισμένο λιπώδη ιστό που συλλέχθηκε από τις βουβωνικές χώρες των C57BL / 6JolaHsd μυών και στη συνέχεια συν-εμφυτεύτηκαν σε Hsd:Athymic Nude-Foxn1nu μύες. Σε όλους τους μύες η έγχυση του ADSC-εμπλουτισμένου μείγματος έγινε στη μία πλευρά της ράχης ενώ στην αντίθετη πλευρά της ράχης πραγματοποιήθηκε η έγχυση ελέγχου (control) με ίδια ποσότητα τεμαχισμένου λιπώδους ιστού (μη εμπλουτισμένου) από τις βουβωνικές χώρες των C57BL / 6JolaHsd μυών .Η επιβίωση των εμφυτευμένων GFP-θετικών βλαστικών κυττάρων παρακολουθήθηκε με in νίνο μοριακή απεικόνιση φθορισμού 56 ημερών. Για τη συγκριτική μελέτη του ποσοστού επιβίωσης το μοσχεύματος λίπους τα μοσχεύματα αφαιρέθηκαν χειρουργικά στις 7 και στις 56 ημέρες μετά τη μεταμόσχευση, ζυγίστηκαν και υποβλήθηκαν σε ιστολογική εξέταση και ανοσοϊστοχημικό έλεγχο για τους δείκτες CD34 και Ki67.Αποτελέσματα:Τα αποτελέσματα έδειξαν καλύτερη επιβίωση του ADSC-εμπλουτισμένου λίπους σε σύγκριση με το μη εμπλουτισμένο (63% του αρχικής μάζας έναντι 33% μεγαλύτερη σε σχέση με την παραδοσιακή λιπομεταφορά,p<0.05). Η παρουσία των φθοριζόντων ADSCs μέχρι και την 56η ημέρα παρακολούθησης επιβεβαιώθηκε με την in vivo απεικόνιση φθορισμού. Η νεο-αγγειακή πυκνότητα ήταν αυξημένη στα εμπλουτισμένα με ADSCs λιπομοσχεύματα με διαφορά στατιστικά σημαντική (p<0.05)Συμπεράσματα: Ο εμπλουτισμός των λιπο-μοσχευμάτων με ADSCs είναι μια αξιόπιστη και αποτελεσματική μέθοδος βελτιστοποίησης της τεχνικής μεταφοράς αυτόλογου λίπους. Τα ex-vivo καλλιεργημένα ADSCs συμβάλλουν στη νεο-αγγείωση και αναγέννηση του ισχαιμικού ισχαιμικού λιπομοσχεύματος

Μελέτη παραγόντων βελτιστοποίησης των τεχνικών μεταφοράς και διατήρησης του αυτόλογου λίπους (fat transfer)

Εισαγωγή:Ο αυτόλογος λιπώδης ιστός αποδείχθηκε ένα εξαιρετικό υλικό αύξησης μαλακών μορίων. Η απομόνωση των βλαστικών κυττάρων από τον λιπώδη ιστό (Adipose Derived Stem Cells, ADSCs) μοιραία οδήγησε την έρευνα να στραφεί στη μελέτη της συνδυασμένης μεταμόσχευσης αυτόλογου λίπους και ADSCs (cell assisted lipotransfer-CAL). Σκοπός:Η συγκεκριμένη μελέτη είναι μια in vivo μελέτη σε ζωικό πρότυπο της υποβοηθούμενης με ADSCs λιπομεταφοράς. Σκοπός της μελέτης είναι να αποδείξει με ποσοτικές μετρήσεις τη δυνατότητα των ADSCs να βελτιώνουν την ποιότητα και την μακροπρόθεσμη διατήρηση του μοσχεύματος λίπους κατά τη λιπομεταφορά, συγκρίνοντας την με την παραδοσιακή λιπομεταφορά. Μέθοδοι:Για τους σκοπούς της μελέτης, βλαστικά κύτταρα απομονώθηκαν από διαγονιδιακούς μύες C57BL / 6J-GFΡ που εκφράζουν την πράσινη φθορίζουσα πρωτεΐνη (Green Fluorescent Protein, GFP) με αποτέλεσμα τα ίδια τα βλαστικά κύτταρα να φθορίζουν, γεγονός που μας επέτρεψε την παρακόλουθηση τους απεικονιστικά. Τα GFP-θετικά βλαστικά κύτταρα αφού απομονώθηκαν από το λίπος αναμείχθηκαν με τεμαχισμένο λιπώδη ιστό που συλλέχθηκε από τις βουβωνικές χώρες των C57BL / 6JolaHsd μυών και στη συνέχεια συν-εμφυτεύτηκαν σε Hsd:Athymic Nude-Foxn1nu μύες. Σε όλους τους μύες η έγχυση του ADSC-εμπλουτισμένου μείγματος έγινε στη μία πλευρά της ράχης ενώ στην αντίθετη πλευρά της ράχης πραγματοποιήθηκε η έγχυση ελέγχου (control) με ίδια ποσότητα τεμαχισμένου λιπώδους ιστού (μη εμπλουτισμένου) από τις βουβωνικές χώρες των C57BL / 6JolaHsd μυών . Η επιβίωση των εμφυτευμένων GFP-θετικών βλαστικών κυττάρων παρακολουθήθηκε με in νίνο μοριακή απεικόνιση φθορισμού 56 ημερών. Για τη συγκριτική μελέτη του ποσοστού επιβίωσης το μοσχεύματος λίπους τα μοσχεύματα αφαιρέθηκαν χειρουργικά στις 7 και στις 56 ημέρες μετά τη μεταμόσχευση, ζυγίστηκαν και υποβλήθηκαν σε ιστολογική εξέταση και ανοσοϊστοχημικό έλεγχο για τους δείκτες CD34 και Ki67. Αποτελέσματα:Τα αποτελέσματα έδειξαν καλύτερη επιβίωση του ADSC-εμπλουτισμένου λίπους σε σύγκριση με το μη εμπλουτισμένο (63% του αρχικής μάζας έναντι 33% μεγαλύτερη σε σχέση με την παραδοσιακή λιπομεταφορά,p&lt;0.05). Η παρουσία των φθοριζόντων ADSCs μέχρι και την 56η ημέρα παρακολούθησης επιβεβαιώθηκε με την in vivo απεικόνιση φθορισμού. Η νεο-αγγειακή πυκνότητα ήταν αυξημένη στα εμπλουτισμένα με ADSCs λιπομοσχεύματα με διαφορά στατιστικά σημαντική (p&lt;0.05) Συμπεράσματα: Ο εμπλουτισμός των λιπο-μοσχευμάτων με ADSCs είναι μια αξιόπιστη και αποτελεσματική μέθοδος βελτιστοποίησης της τεχνικής μεταφοράς αυτόλογου λίπους. Τα ex-vivo καλλιεργημένα ADSCs συμβάλλουν στη νεο-αγγείωση και αναγέννηση του ισχαιμικού ισχαιμικού λιπομοσχεύματος .Backround: Traditional fat transplantation of fat grafting is a well- established technique and one of the standard approaches to soft-tissue reconstruction. The isolation of stem cells from adipose tissue inevitably led research to focus on the study of the combined transplantation of autologous fat and adipose derived stem cells (cell assisted lipotransfer-CAL). Aim: This is an in vivo experimental study on cell-assisted lipotransfer with adipose derived stem cells on an animal model.The aim of this study is to prove and quantify the potential of adipose-derived stem cells to improve quality and long-term retention of fat grafts. Methods: For the purposes of this study stem cells were isolated from C57BL/6J -GFP transgenic mice.Green Fluorescent Protein-positive stem cells were mixed with minced inguinal adipose tissue harvested from C57BL / 6JolaHsd mice and then co-implanted into Hsd: Athymic Nude-Foxn1nu mice (15). All mice had one side of their back grafted with the mixture and the contralateral control side grafted with the same amount of inguinal adipose tissue isolated from C57BL / 6JolaHsd mice. The survival of implanted Green-Fluorescent Protein-positive stem cells was tracked by in vivo fluorescence imaging for 56 days. For the comparative study of the fat grafting survival the fat grafts were harvested from each mouse, weighed and subjected to histologic examination and immunohistochemistry staining of CD34 and Ki67 at 7 and 56 days. Results: Results showed higher survival rate of the ADSC-enriched fat grafts (63% vs 33% ,p&lt;0.05). In vivo fluorescence imaging proved that 8 weeks later, ADSCs are still present at the recipient area. Microvascular density of the ADSC-enriched grafts compared to the control grafts was significantly higher (p&lt;0.05). Conclusions: ADSC-enrichment is a promising optimization technique of autologous fat grafting resulting to a significant increase of the survival rate and micro-vascular density of fat grafts

Review of nasal reconstruction

Introduction: Nasal reconstruction after tumor extirpation is a necessity. The aim of the current study was to present the Greek experience in this field for a long period. Materials and Methods: Charts of patients who underwent nasal reconstruction, from 1985 to 2006, were reviewed retrospectively. They were analyzed in relation to their age, sex, location of the defect, histologic diagnosis of the lesion, type of reconstruction, recurrence of the tumor, and final outcome. Results: A total of 1585 patients underwent nasal reconstruction by the senior author (O.P.) during a period of 21 years in our department. A clear male preponderance was shown (845 or 53.3% vs 740 or 46.7%). Their age ranged from 13 to 97 years with a mean of 65.9 years. One thousand five hundred ninety-three different tumors had been resected during the studied period (some patients had >1 lesion). Basal cell carcinoma was the most common type, affecting 1399 patients (87.8%), followed by squamous cell carcinoma, which was identified in 109 patients (6.8%). Cutaneous melanoma was not a frequent diagnosis. Excision and primary closure represented the most frequent type of reconstruction, followed by flap reconstruction and any type of graft. Sidewalls were the usual location in the whole population. Recurrence rate was 3.4%. Conclusions: Nasal reconstruction remains a challenge for every plastic surgeon. Efficient diagnosis and appropriate reconstruction are prerequisites for the final desired outcome

Double scalping flap: a versatile technique in scalp reconstruction

Scalp reconstruction is a challenging area in plastic surgery. The susceptibility of potentially exposed brain tissue is almost always a concern along with the provision of adequate soft tissue coverage in cases of full-thickness defects. The applied reconstructive strategy also affects efficiency in malignant disease treatment providing both local control of the disease and vigorous monitoring for recurrence or metastasis. The general condition of the patients presenting with malignant lesions of the scalp is often impaired because of old age or concomitant disease. Therefore, demanding, long-lasting, or multistage procedures may often be undesirable. The double scalping flap comprises a 1-stage procedure, which can be used in most full-thickness defects of the vertex of the scalp. Some of the primary advantages of the double scalping flap procedure are its versatility and arc of rotation, its minimal donor site morbidity, being relatively simple, and being a short technique. Disadvantages that may be considered are the loss of hair-bearing skin at the occipital region and the poor color and texture match between scalp skin and the split-thickness skin graft that is used on the donor site. We present 2 patients with exemplary case of neglected malignancy of the scalp and their successful treatment using the double scalping flap. Comparison and contrast of alternative reconstructive procedures are also included to further investigate scalp reconstruction

Application of adipose-derived stromal cells in fat grafting: Basic science and literature review (Review)

Autologous fat is considered the ideal material for soft-tissue augmentation in plastic and reconstructive surgery. The primary drawback of autologous fat grafting is the high resorption rate. The isolation of mesenchymal stem cells from adipose tissue inevitably led to research focusing on the study of combined transplantation of autologous fat and adipose derived stem cells (ADSCs) and introduced the theory of `cell-assisted lipotransfer&apos;. Transplantation of ADSCs is a promising strategy, due to the high proliferative capacity of stem cells, their potential to induce paracrine signalling and ability to differentiate into adipocytes and vascular cells. The current study examined the literature for clinical and experimental studies on cell-assisted lipotransfer to assess the efficacy of this novel technique when compared with traditional fat grafting. A total of 30 studies were included in the present review. The current study demonstrates that cell-assisted lipotransfer has improved efficacy compared with conventional fat grafting. Despite relatively positive outcomes, further investigation is required to establish a consensus in cell-assisted lipotransfer

Le Lexique des émotions

Les émotions et les affects sont plus que jamais dans l’air du temps : elles sont au cœur des débats en neurosciences, en philosophie, en psychologie cognitive et en traitement automatique du langage avec l’analyse des sentiments et opinions. Dans cet ouvrage, c’est exclusivement sous l’angle linguistique et à travers de nombreuses langues que la question des affects est abordée. Ce sont ici les mots des émotions (comme par exemple joie, amour, bonheur, colère, peur, angoisse), si souvent récalcitrants aux classifications rigides, qui sont caractérisés à travers leur environnement lexical et syntaxique. Les seize contributions de ce volume jettent un éclairage nouveau sur le lexique des émotions, abordé dans des langues variées (français, espagnol, russe, polonais, grec) et à travers plusieurs approches linguistiques, d’inspiration structurale ou cognitive, mais qui toutes accordent une place essentielle à la combinatoire linguistique. Si les études proposées dans cet ouvrage abordent des enjeux théoriques essentiels comme la construction du sens à travers les associations des lexies exprimant des affects ou la structuration du champ sémantique des émotions, elles débouchent aussi sur des applications utiles pour la linguistique, comme l’enseignement structuré de la phraséologie en Français Langue Étrangère (FLE), la classification automatique des unités lexicales en Traitement Automatique du Langage (TAL) ou un traitement plus systématique en lexicographie