Rationality of argumentation aimed at multiple goals

In this paper, I critically examine the main accounts of goals in argumentative discourse, aiming to formulate an account that is suitable for the examination of public political arguments, where typically multiple legitimate goals are pursued simultaneously. Such arguments are viewed as contributions to what can be dialectically reconstructed as multiple simultaneous discussions, and are analysed as strategic manoeuvres that can under certain conditions be reasonable but may, if such conditions are violated, become fallacious

Ad Hominem as a Derailment of Confrontational Strategic Manoeuvring

In order for confrontational strategic manoeuvring, aimed at defining in a reasonable way the difference of opinion to one’s own advantage, to be sound, arguers’ attempt to arrive at a particular (favourable) definition must not prevent other (non-favourable) definitions from coming about. This paper discusses the ad hominem fallacy as an obstruction of the procedure of critical testing as a result of failure to meet this particular soundness conditions

Commentary on: Marta Zampa’s “The editorial meeting discussion as an argumentative activity type”

N/

Argumentative Activity Types and the Account of the Empirical Aims of Argumentative Discourse

Institutional contexts influence the argumentative exchanges that occur in them. This paper examines the concept of argumentative activity type as an integration of institutional insights into the pragma-dialectical theory, aimed at depicting such influence. The integration is significant to the pursuit of an empirically adequate account of argumentative discourse. Activity types account for the institutional aims of the arguers and provide tools to trace the influence of these aims on the arguers’ attempt to balance between their dialectical and rhetorical aims, I argue

What\u27s in a good argument about evaluative claims? Argumentation in accountability practices

What counts as a good defence of the conduct of a political agent? I formulate an answer combining insights from argumentation scholarship on the different types of standpoints and the schemes suitable to defend them with insights from philosophical literature (fact vs. value, theoretical vs. practical reasoning … etc). The goal is to make a proposal that is best suitable for examining the type of evaluative claims that is typically discussed in accountability practices

The Anti-#MeToo Manifesto as a Case in Point

UID/FIL/00183/2019 DL 57/2016/CP1453/CT0049The controversy around the Anti-#MeToo Manifesto is undoubtedly a reflection of ‘a central rift within feminism’ today. Nevertheless, a closer look reveals that the divide has also been deepened by a series of clumsy discursive choices and misunderstandings. This paper offers an argumentative analysis that highlights the controversy’s unfortunate turns, sheds light on the divide, and shows how important and yet how arduous a task it is to manage the argumentative potential of one’s discursive choices in today’s networked public sphere.publishersversionpublishe

Strategic manoeuvring with accusations of inconsistency in prime minister's question time

Tese arquivada ao abrigo da Portaria nº 227/2017 de 25 de Julho-Registo de Grau EstrangeiroDeze studie beoogt een uitgebreide argumentatieve uiteenzetting te geven van een specifieke discussiezet in Prime Minister’s Question Time, het vragenuurtje van de minister-president in het Britse Lagerhuis. Het behelst een pragma-dialectisch onderzoek naar beschuldigingen van inconsistentie die de minister-president doet in reacties op standpunten die door parlementsleden (MP’s) van de oppositie naar voren zijn gebracht en waarin zij kritiek uiten op beleid, acties of plannen van de regering. In zulke zetten is het gebruikelijk dat de minister-president de gebondenheid van de MP aan het kritische standpunt bestrijdt door te wijzen op een vermeende inconsistentie tussen de huidige kritiek van de MP en een andere positie die aan hem kan worden toegeschreven. In deze studie wordt het pragma-dialectische instrumentarium toegepast en verder ontwikkeld om zowel een empirisch adequate uiteenzetting te geven als een uiteenzetting die kritisch inzicht biedt in dergelijke reacties. De onderzochte reacties van de minister-president worden gekarakteriseerd als een specifieke manier van strategisch manoeuvreren in de confrontatiefase waarmee een gunstige uitkomst van de argumentatieve confrontatie wordt nagestreefd die binnen de grenzen van de redelijkheid blijft (Hoofdstuk 2). De karakterisering toont de strategische functie van de reacties aan: zij gelden als pogingen van de minister-president om zijn tegenstanders zover te krijgen om hun kritische standpunten in te trekken op basis van de in principe redelijke grond dat iemand niet tegelijkertijd twee mutueel-exclusieve gebondenheden kan hebben. Bovendien werpt de karakterisering licht op de strategische keuzen die de minister-president maakt voor bepaalde onderwerpen, aanpassingen aan het publiek en stilistische middelen in zijn poging om de MP de vermeende inconsistentie te laten repareren door zijn huidige kritiek, in plaats van zijn eerdere positie, in te trekken. Om ervoor te zorgen dat de analyse van de reacties trouw is aan de specifieke eigenschappen van de institutionele context waarin de reacties plaatsvinden, wordt de argumentatieve praktijk in Question Time gekarakteriseerd als een argumentatief actietype (Hoofdstuk 3). De institutioneel geconventionaliseerde praktijk wordt gekarakteriseerd als een gelaagd actietype dat wordt gereguleerd door zowel parlementaire regels en conventies als politieke overwegingen. In de karakterisering wordt een hoofddiscussie geïdentificeerd over een standpunt als de prestatie van de regering voldoet en een andere discussie over een standpunt als in tegenstelling tot de andere partij kunnen wij goed leiderschap bieden, die parallel loopt aan de hoofddiscussie. Volgens de regels van Question Time kunnen MP’s en de minister-president alleen kwesties aankaarten die te maken hebben met de verantwoordelijkheden van de regering. Er kan daarom alleen worden verwezen naar het verschil van mening over de politieke bekwaamheid van politieke partijen door te verwijzen naar het meningsverschil over de prestatie van de regering

Fallacies: do we “use” them or “commit” them? Or: is all our life just a collection of fallacies?

After C. L. Hamblin\u27s groundbreaking work Fallacies (1970), re-interpreting what used to be known as mistakes in reasoning or bad arguments since Aristotle (On Sophistical Refutations), the study of fallacies started to bloom, coming up with ever new perspectives and conceptualizations of what should count as a mistake in reasoning and argumentation, and why a certain kind of reasoning should at all be considered a mistake (Woods & Walton 1989, van Eemeren & Grootendorst 1992, etc.). This paper will be concerned with two questions. First, an epistemological one: do we (unintentionally) commit fallacies, or do we (intentionally) use them? Secondly, a methodological one: when we (philosophers, sociologists, discourse analysts, ...) detect a fallacy, on what conceptual grounds do we differentiate between committed and used fallacies? Aren\u27t we forced to commit (or use?) fallacies whenever we talk about other people, their views, or their work? Examples from Critical Discourse Analysis will be used to extensively illustrate this point

Strategic manoeuvring in simultaneous discussions

In public political discussions, an accusation of inconsistency can play a role in a number of discussions that run simultaneously. In this paper, I discuss the implications of considering the different simultaneous discussions to which the accusation contributes when examining it. While the different politi-cal considerations derived from these discussions can shed significant light on the strategic function of the accusation, such considerations may also lead to an inconsistent critical evaluation of it