Treatment of iatrogenic iliac artery rupture during endovascular surgery

Recently a growing number of endovascular operations are associated with an increased number of iatrogenic vascular injuries. The aim of the study is to analyse the treatment of iliac artery damage during angioplasty. Method. In the period 2002–2009, 328 patients underwent endovascular surgery of iliac artery stenosis, 219 men and 109 women aged from 47 to 85 years. Qualified patients displayed IIB, III, and IV stage of ischaemia by Fontaine. The collected information concerned details of the performed procedures, possible complications and ways of solving problems. Results. In 132 cases, endovascular surgery consisted of extension of the iliac artery using a stent, while in 196 no stent was applied. Iatrogenic injury to the iliac artery during the angioplasty occurred in six patients. In four cases, there was damage to the common iliac artery, and in the next two patients to the external iliac artery. In four cases, there was damage to the artery during endovascular expansion, and in two cases after stent implantation. In four cases, the damage to the artery was treated by an endovascular method, in two patients a stent was implanted, in one patient a stent-graft was introduced, and in one case a spillage was sealed using a balloon. Two patients underwent classic surgery due to symptoms of hypovolaemic shock caused by bleeding into the retroperitoneal space; in one case arterial damage was sutured, and in the second patient an aortal-femoral bypass graft was implanted. Of the patients supplied by an intravascular method, in one case, because of the very large retroperitoneal haematoma and the compression symptoms associated with it, surgical drainage was necessary. In the remaining cases, the postoperative course passed without complications. Among the patients who underwent classic surgery there was one case of deep vein thrombosis. All patients achieved satisfactory haemodynamic and clinical effects. There were no deaths. Conclusions. 1. Each instance of iatrogenic iliac artery injury during endovascular surgery requires an individual approach. 2. An attempt to repair damage by an intravascular method is the treatment of choice in haemodynamically stable patients. 3. In cases of large retroperitoneal bleeding, patients require immediate conversion to classical surgery. Acta Angiol 2011; 17, 2: 150–157Wstęp. Rosnąca ostatnio liczba operacji wewnątrznaczyniowych wiąże się również ze zwiększoną liczbą jatrogennych uszkodzeń naczyń. Celem pracy jest analiza sposobu postępowania przy uszkodzeniach tętnic biodrowych w czasie angioplastyki. Materiał i metoda. W latach 2002–2009 operowano wewnątrznaczyniowo 328 chorych ze zwężeniami tętnic biodrowych, w tym 219 mężczyzn i 109 kobiet w wieku 47–85 lat. Do operacji kwalifikowano chorych w IIB, III i IV stadium niedokrwienia według klasyfikacji Fontaine’a. Zbierano informacje na temat szczegółów przeprowadzonych zabiegów, ewentualnych powikłań i sposobów rozwiązywania problemów. Wyniki. W 132 przypadkach wykonano poszerzenie wewnątrznaczyniowe tętnicy biodrowej ze stentem, zaś w 196 bez stentu. Do jatrogennego urazu tętnic biodrowych w miejscu przeprowadzanej angioplastyki doszło u 6 chorych. W 4 przypadkach stwierdzono uszkodzenie tętnicy biodrowej wspólnej, w kolejnych 2 — tętnicy biodrowej zewnętrznej. U 4 chorych do uszkodzenia tętnicy doszło podczas wewnątrznaczyniowego poszerzenia, zaś w 2 przypadkach po wszczepieniu stentu. U 4 chorych uszkodzenie tętnicy leczono metodą wewnątrznaczyniową, u 2 osób implantowano stent, u 1 pacjenta — stentgraft, zaś w 1 przypadku uszczelniono wyciek za pomocą balonu. Dwóch chorych ze względu na objawy wstrząsu hipowolemicznego spowodowanego krwawieniem do przestrzeni zaotrzewnowej operowano klasycznie, w jednym przypadku zszyto uszkodzenie tętnicy, zaś u drugiego chorego wszczepiono pomost aortalno-udowy. Spośród chorych zaopatrzonych metodą wewnątrznaczyniową w jednym przypadku ze względu na bardzo dużego krwiaka zaotrzewnowego i objawy uciskowe z nim związane konieczne było przeprowadzenie jego chirurgicznego drenażu. U pozostałych przebieg pooperacyjny upłynął bez powikłań. Wśród operowanych klasycznie u 1 chorego stwierdzono zakrzepicę żył głębokich. U wszystkich pacjentów uzyskano zadowalający efekt hemodynamiczny i kliniczny. Nie zanotowano zgonów. Wnioski. 1. Każdy przypadek jatrogennego urazu tętnicy biodrowej podczas operacji wewnątrznaczyniowej wymaga indywidualnego podejścia. 2. Próba wewnątrznaczyniowej naprawy uszkodzenia jest postępowaniem z wyboru u chorych w stanie stabilnym hemodynamicznie. 3. W przypadku dużych krwawień do przestrzeni zaotrzewnowej konieczne jest natychmiastowe przeprowadzenie operacji klasycznej. Acta Angiol 2011; 17, 2: 150–15

Application of high-frequency ultrasonography in closing small blood vessels

One of the most common treatments performed in phlebological and aesthetic medicine clinics is closing small blood vessels in the lower extremities, so-called telangiectasias and reticular vessels. Currently, there are several methods that allow for closing the dilated vessels and obtaining desirable effects, both therapeutic and aesthetic. Unfortunately, despite applying various methods and instruments, the effects of treatments are frequently not satisfactory. The factor that largely contributes to decreasing the efficacy of such procedures is complicated anatomy of the venous system and the lack of a method to precisely specify the vessel’s course, its diameter, location in the skin etc. High-frequency ultrasonography is a method enabling accurate determination of the vessels’ course as well as the measurement of their basic parameters, such as diameter, depth in the skin and presence or absence of perfusion. Thanks to ultrasound imaging with the use of high-frequency transducers, an adequate treatment method and procedure parameters may be selected, which entails enhancing the efficacy of the procedure itself. Ultrasonography may be also used for monitoring the performed procedures.Jednym z najczęściej wykonywanych zabiegów w gabinetach flebologicznych lub medycyny estetycznej jest zamykanie drobnych naczyń krwionośnych na kończynach dolnych, tj. teleangiektazji i naczyń siatkowatych. Obecnie dysponujemy kilkoma metodami, które pozwalają na zamknięcie poszerzonych naczyń krwionośnych i uzyskanie pożądanego efektu zarówno terapeutycznego, jak i estetycznego. Niestety, mimo stosowania różnych metod i urządzeń bardzo często efekty prowadzonych zabiegów nie są zadowalające. Czynnikiem, który w dużym stopniu przyczynia się do obniżenia skuteczności zabiegów, jest skomplikowana anatomia układu żylnego i brak metody pozwalającej na dokładne określenie przebiegu naczynia, jego średnicy, położenia w skórze etc. Metodą umożliwiającą precyzyjne określenie przebiegu naczyń, a także pomiar podstawowych parametrów, takich jak średnica naczynia, głębokość położenia w skórze, brak lub obecność przepływu w naczyniu, jest ultrasonografia wysokich częstotliwości. Dzięki ultrasonograficznemu obrazowaniu naczyń za pomocą głowic wysokich częstotliwości można dobrać odpowiednią metodę leczenia, parametry zabiegowe, a tym samym zwiększyć jego skuteczność. Ultrasonografia służy również do monitorowania wykonywanych zabiegów

Ultrasound image of the skin, apparatus and imaging basics

Ultrasound imaging of the skin is becoming more and more popular. Skin ultrasound examinations are used both in order to assess healthy skin and to evaluate pathological lesions. They are mainly performed in dermatology as well as in broadly understood aesthetic medicine and cosmetology. At present, skin imaging is enabled by high-frequency equipment and high-quality conventional devices. The introduction of high-frequency electronic transducers which are supported by conventional scanners may be a turning point in skin ultrasound equipment. Irrespective of the ultrasound scanner, three layers may be distinguished in the image of the healthy skin: epidermal echo, dermis and subcutaneous tissue. High-frequency equipment allows for detailed imaging of the epidermal echo, dermis and upper part of the subcutaneous tissue. It is also possible to visualize the skin appendages (hair with follicles and nails) as well as slight vessels that run in the dermis and upper subcutaneous tissue. Contrary to high-frequency equipment, conventional scanners do not allow for a detailed assessment of the epidermal and dermal echoes. Instead, they enable the visualization of the entire subcutaneous tissue. The following parameters are used for the assessment of skin ultrasound images: thickness of individual skin layers, caliber of blood vessels, echogenicity of the dermis or its individual layers, echogenicity of the subcutaneous tissue as well as the presence or absence of flow in slight venous vessels. Currently, the studies on the usage of sonoelastography for skin assessment are in progress. Considering the dynamic development of skin imaging equipment and its diagnostic possibilities, one might suspect that high-frequency examinations will become more common and will be fundamental for the evaluation of both healthy and pathologically altered skin. This paper is an introduction to a series of articles on the clinical application of high-frequency ultrasound. The next articles will be published in the subsequent issues.Ultrasonograficzne obrazowanie skóry staje się coraz bardziej popularne. Badania ultrasonograficzne skóry znajdują zastosowanie zarówno w ocenie skóry zdrowej, jak i zmienionej chorobowo i są wykorzystywane przede wszystkim na gruncie dermatologii oraz szeroko rozumianej medycyny estetycznej i kosmetologii. Obecnie obrazowanie skóry możliwe jest przy wykorzystaniu aparatów wysokich częstotliwości oraz wysokiej klasy aparatów klasycznych. Przełomem w aparaturze do ultrasonograficznego badania skóry może być wprowadzenie do użycia wysokoczęstotliwościowych głowic elektronicznych, które współpracują z klasycznymi aparatami. Na obrazie skóry zdrowej bez względu na typ zastosowanego ultrasonografu wyróżniamy trzy warstwy: echo naskórka, skórę właściwą i tkankę podskórną. Aparaty wysokich częstotliwości umożliwiają szczegółowe obrazowanie echa naskórka, skóry właściwej i górnej części tkanki podskórnej. Możliwe jest również obrazowanie przydatków skóry (włosy wraz z mieszkami włosowymi, paznokcie) oraz drobnych naczyń krwionośnych biegnących w skórze właściwej i górnej części tkanki podskórnej. W ultrasonografach klasycznych, w porównaniu z aparatami wysokich częstotliwości, nie ma możliwości szczegółowej oceny echa naskórka i skóry właściwej. W zamian istnieje możliwość zobrazowania całej tkanki podskórnej. Do oceny ultrasonograficznych obrazów skóry wykorzystuje się następujące parametry: pomiary grubości poszczególnych warstw skóry, pomiar średnicy naczyń krwionośnych, pomiar echogeniczności skóry właściwej lub jej poszczególnych warstw, pomiar echogeniczności tkanki podskórnej, brak lub obecność przepływu w drobnych naczyniach żylnych. Aktualnie trwają prace nad wykorzystaniem do oceny skóry sonoelastografii. Biorąc pod uwagę dynamiczny rozwój aparatów do obrazowania skóry i ich możliwości diagnostyczne, można przypuszczać, że badania wysokich częstotliwości upowszechnią się i będą podstawą w ocenie skóry zarówno zdrowej, jak i zmienionej chorobowo. Praca stanowi wstęp do cyklu artykułów o klinicznych zastosowaniach ultrasonografii wysokich częstotliwości, które będą omawiane na łamach kolejnych numerów