The role of green marketing in achieving sustainable development

All forms of business affect the environment. In addition to the right to use natural resources, companies also have their obligations regarding their utilization. They must not be focused solely on profit, but must be socially responsible and take care of the environment. This raises the question of whether the company can be both environmentally and socially responsible and profitable at the same time. The aim of this paper is to show that it can, and one of the methods is the application of green marketing, which contributes to sustainable development. The issue of sustainability must be more closely integrated into the marketing strategy. This paper analyzes the benefits and difficulties of applying green marketing and its role in achieving sustainable development. The analysis was carried out from several aspects - the position of the main subjects in this field (consumers, enterprises, countries) was examined. For this purpose, the "meta" empirical analysis was applied - data from existing empirical research were used to obtain the results and conclusions of this paper. Since the aim of the paper is to give recommendations and examples of the green marketing application in enterprises, in addition to the research of the existing literature, we used the method of case studies analysis

Prohibition of corporal punishment of Children, general considerations and The circumstances in Serbia

Sažetak: Problem telesnog kažnjavanja dece zaokuplja značajnu pažnju opšte i stručne javnosti, te otvara moralna, pravna i politička pitanja. Po- slednjih godina na globalnom nivou jačaju ideje o potrebi potpunog i iz- ričitog zabranjivanja telesnog kažnjavanja dece. Pobornicima zabrane teles- nog kažnjavanja suprotstavljaju se oni koji smatraju da uvođenje takve zabrane istovremeno podrazumeva ograničavanje prava na privatnu i porodičnu sfe- ru, umanjivanje roditeljskih prava i atak na tradicionalne vrednosti. U ci- lju svestranog razumevanja fenomena, izlaganja u radu su koncipirana tako da se telesno kažnjavanja dece sagledava sa pedagoških, socioloških i međunarodnopravnih aspekata, uz isticanje razloga koji govore u prilog i protiv telesnog kažnjavanja. Autor je nastojao da ukaže i na prilike u Srbi- ji, te da iznese lični stav o načinu na koji bi zakon u Srbiji trebalo da se odnosi prema telesnom kažnjavanju dece.The problem of corporal punishment of children occupies significant attention of general public and professionals, and also opens up moral, legal and political issues. In recent years, ideas about the introduction of a complete and explicit prohibition of corporal punishment of children have been strengthening globally. Proponents of the ban of corporal punishment are opposed by those who believe that the introduction of a ban implies a restriction on the right to private and family life and a reduction of parental rights, and also that the ban represents an attack on traditional values. In order to comprehensively understand the phenomenon of corporal punishment, presentations in the paper are designed so that corporal punishment of children is viewed from pedagogical, sociological and international law aspects, with emphasis on the reasons that speak in favor and against this type of punishment. The author has also tried to point out to the circumstances in Serbia, and to express his own position about the way in which the law in Serbia should treat corporal punishment of children

Desistance from crime – the review of literature

Svrha rada jeste da se predstave najznačajnije teorijske koncepcije o trajnom odustanku od kriminalnog ponašanja. U tom smislu su primenjeni analitičko- sintetički pristup i komparativni metod. Teorije se dele na one koje primat daju socijalnim činiocima i sazrevanju, one koje nalaze da su individualne karakteristike od presudnog značaja i one koje stoje pri tvrdnji da je odustanak od kriminalnog ponašanja uslovljen ličnom odlukom i postojanjem odgovarajućih objektivnih preduslova. Kada je reč o maloletnim prestupnicima jedna od najpoznatijih teorija je delo T. Moffitt, koja zaključuje da maloletnici spontano odustaju od kriminalnog ponašanja u kasnijim godinama adolescencije, što ne važi samu u slučaju maloletnika – perzistentnih prestupnika čiji psihološki profil odlikuju određene patološke karakteristike. Koncipirano je mnoštvo teorija koje naglašavaju značaj socijalnih činilaca, kao što su postojanje zdravih i čvrstih socijalnih kontakata, bliski porodični odnosi, stupanje u emotivne veze i brak, pronalaženje zaposlenja, roditeljstvo, nastavak školovanja i slično (Sampson i Laub, Maruna, Farrell i drugi). No, ni ove koncepcije ne poriču činjenicu da na različite ljude isti socijalni činioci deluju na različite načine. Stoga je jedini logičan zaključak da se odgovori ne mogu tražiti isključivo u utvrđivanju pozitivnih i negativnih korelacija između odustanka od kriminalnog ponašanja i pojedinih socijalnih i ličnih faktora. Naprotiv, čini se da je kvalitativno istraživanje i iscrpno upoznavanje pojedinosti konkretnih slučajeva od daleko većeg značaja. Stoga se stručnjaci sve više okreću tzv. narativnim studijama i studijama slučajeva, te je jedna od posebno bitnih studija Liverpolska studija Shadd Marune, o kojoj će takođe biti reči.The paper is devoted to a review of the literature on the topic of desistance from crime. We have used analytic-synthetic approach and the comparative method. All theories can be divided into ones that accentuate the significance of the social factors and the proce ss of maturation, ones that emphasize the individual characteristics and ones that combine individual traits and social circumstances. When it comes to juvenile offenders, probably the best known theory is “the dual taxonomy of offending behavior” by T. Moffitt, which states that juvenile offenders spontaneously give up crime later in adolescence, although this is not the case with persistent juvenile offenders whose psychological profile is characterized by specific pathological features. On the other hand, there is an abundance of theories that emphasize the importance of social factors, such as the existence of healthy and strong social contacts, close family relationships, engaging in emotional relationships and marriage, finding employment, parenting, continuing education, etc. (Sampson and Laub, Maruna, Farrell etc.) However, even those conceptions do not deny the fact that sometimes people act in different ways no matter the external circumstances. Theoretical concepts therefore suggest that the answer can not be sought exclusively in determining the positive and negative correlation between desistance from crime and certain social and personal factors. On the contrary, it seems that the qualitative research and exploration of the details of specific cases are of a far greater importance. Thus, experts are turning to the so-called narrative studies. With this in mind, the paper will present main results of The Liverpool Study by S. Maruna

Diverziono postupanje prema maloletnim učiniocima krivičnih dela u uporednom pravu

Diversion for juvenile offenders is a standard in almost all relevant international documents in the field of juvenile justice. However, the modes of practical implementation can drastically affect the meaning and purpose of diversion. If diversionary treatment is reduced to a factual forgiving of the responsibility for crime committed by minors, without the support and a positive influence for the further development of the minor, then the diversion is reduced to a mere formality and it has been deprived of its point. The process of the application of diversionary practices can easily be affected by the lack of resources, primarily at the local level, which means that there are no meaningful programs for juvenile offenders. The aim of this paper is to look at certain experiences from comparative systems, in order to detect those measures that have been proven to be adequate. In order to achieve this goal, an analyticalsynthetic, dogmatic and comparative method has been applied.Diverziono postupanje prema maloletnim učiniocima krivičnih dela predstavlja standard za koji plediraju gotovo svi relevantni međunarodni dokumenti iz oblasti maloletničkog pravosuđa. Međutim, načini praktične implementacije mogu drastično da utiču na smisao i svrhu diverzionog postupanja. Ukoliko se diverziono postupanje svede na faktičko opraštanje odgovornosti i zaboravljanje krivičnog dela učinjenog od strane maloletnika, a izostanu pomoć, podrška i makar pokušaj da se pozitivno utiče na dalji razvoj maloletnika, onda je i diverzija svedena na puku formu i lišena poente. Ono što posebno pogubno može da utiče na primenu diverzionog postupanja jeste nedostatak resursa, pre svega na lokalnom nivou, usled čega izostaju smisleni programi za maloletne učinioce krivičnih dela. Cilj rada jeste da se sagledaju određena iskustva iz uporednopravnih sistema, kako bi se i u Srbiji razmišljalo u pravcu primene onih mera koje su se pokazale kao adekvatne. Primenjen je analitičko-sintetički, pravno-dogmatski i komparativni metod

Desistance from crime – the review of literature

Svrha rada jeste da se predstave najznačajnije teorijske koncepcije o trajnom odustanku od kriminalnog ponašanja. U tom smislu su primenjeni analitičko- sintetički pristup i komparativni metod. Teorije se dele na one koje primat daju socijalnim činiocima i sazrevanju, one koje nalaze da su individualne karakteristike od presudnog značaja i one koje stoje pri tvrdnji da je odustanak od kriminalnog ponašanja uslovljen ličnom odlukom i postojanjem odgovarajućih objektivnih preduslova. Kada je reč o maloletnim prestupnicima jedna od najpoznatijih teorija je delo T. Moffitt, koja zaključuje da maloletnici spontano odustaju od kriminalnog ponašanja u kasnijim godinama adolescencije, što ne važi samu u slučaju maloletnika – perzistentnih prestupnika čiji psihološki profil odlikuju određene patološke karakteristike. Koncipirano je mnoštvo teorija koje naglašavaju značaj socijalnih činilaca, kao što su postojanje zdravih i čvrstih socijalnih kontakata, bliski porodični odnosi, stupanje u emotivne veze i brak, pronalaženje zaposlenja, roditeljstvo, nastavak školovanja i slično (Sampson i Laub, Maruna, Farrell i drugi). No, ni ove koncepcije ne poriču činjenicu da na različite ljude isti socijalni činioci deluju na različite načine. Stoga je jedini logičan zaključak da se odgovori ne mogu tražiti isključivo u utvrđivanju pozitivnih i negativnih korelacija između odustanka od kriminalnog ponašanja i pojedinih socijalnih i ličnih faktora. Naprotiv, čini se da je kvalitativno istraživanje i iscrpno upoznavanje pojedinosti konkretnih slučajeva od daleko većeg značaja. Stoga se stručnjaci sve više okreću tzv. narativnim studijama i studijama slučajeva, te je jedna od posebno bitnih studija Liverpolska studija Shadd Marune, o kojoj će takođe biti reči.The paper is devoted to a review of the literature on the topic of desistance from crime. We have used analytic-synthetic approach and the comparative method. All theories can be divided into ones that accentuate the significance of the social factors and the proce ss of maturation, ones that emphasize the individual characteristics and ones that combine individual traits and social circumstances. When it comes to juvenile offenders, probably the best known theory is “the dual taxonomy of offending behavior” by T. Moffitt, which states that juvenile offenders spontaneously give up crime later in adolescence, although this is not the case with persistent juvenile offenders whose psychological profile is characterized by specific pathological features. On the other hand, there is an abundance of theories that emphasize the importance of social factors, such as the existence of healthy and strong social contacts, close family relationships, engaging in emotional relationships and marriage, finding employment, parenting, continuing education, etc. (Sampson and Laub, Maruna, Farrell etc.) However, even those conceptions do not deny the fact that sometimes people act in different ways no matter the external circumstances. Theoretical concepts therefore suggest that the answer can not be sought exclusively in determining the positive and negative correlation between desistance from crime and certain social and personal factors. On the contrary, it seems that the qualitative research and exploration of the details of specific cases are of a far greater importance. Thus, experts are turning to the so-called narrative studies. With this in mind, the paper will present main results of The Liverpool Study by S. Maruna

Prevencija i suzbijanje diskriminacije u školama u Srbiji

Kvalitetan obrazovno-vaspitni proces iziskuje školu koja ne toleriše diskriminaciju. Kako bi škola zaista razvijala kulturu i klimu u kojima se podstiču ravnopravnost, tolerancija i uvažavanje svakog pojedinca, potrebno je da postoji adekvatan pravni okvir koji se odnosi na pitanja u vezi sa suzbijanjem i preveniranjem diskriminacije. Pri tome treba imati u vidu da diskriminacija podrazumeva i određene posebne i teške oblike diskriminacije poput govora mržnje – to jest korišćenja ksenofobičnih, rasističkih, antisemtiskih, seksističkih i drugih nedozvoljenih simbola i poruka u školi i njenom okruženju; homofobije – pozivanja na nasilje pema licima specifičnih seksualnih opredeljenja i segregacije - izdvajanja učenika u školi i tokom vanškolskih aktivnosti na osnovu njihovih ličnih svojstava. Izlaganja u radu su stoga posvećena primarno analizi odredaba Pravilnika o bližim kriterijumima za prepoznavanje oblika diskriminacije od strane zaposlenog, deteta, učenika ili trećeg lica u ustanovi obrazovanja i vaspitanja i Pravilnika o postupanju ustanove u slučaju diskriminacije ili diskriminatorskog ponašanja, kao i sistematizovanju preventivnih i interventnih mera koje se mogu primeniti u kontekstu preveniranja i suzbijanja diskriminacije. Pri navedenom poseban fokus je stavljen na ulogu i nadležnosti školskog Tima za zaštitu od diskriminacije, nasilja, zlostavljanja i zanemarivanja. Educational process of high value requires a school that does not tolerate discrimination. In order for the school to truly develop a culture and climate in which equality, tolerance and respect for each individual are encouraged, there needs to be an adequate legal framework addressing issues related to the combating and preventing discrimination. It should be borne in mind that discrimination includes certain special and severe forms of discrimination such as hate speech-the use of xenophobic, racist, anti-semitic, sexist and other inappropriate symbols and messages in the school and in the school environment; homophobia-violence against persons of specific sexual orientations and segregation-separation of students in the school and during extracurricular activities based on their personal characteristics. The paper is therefore primarily devoted to the analysis of the provisions of the Bylaw on closer criteria for recognizing forms of discrimination by employees, children, students or third parties in educational institutions and the Bylaw on the institution's actions in cases of discrimination or discriminatory behavior, as well as to the systematization of preventive and interventional measures that can be applied in the context of preventing and combating discrimination. In doing so, special focus was placed on the role and tasks of the School Team for Protection against Discrimination, Violence, Abuse and Neglect

Juvenile justice in Europe and juveniles as active participants in criminal proceedings

Član 6. EKLJP garantuje pravo na pravično suđenje, dok član 12. Konvencije UN o pravima deteta utvrđuje pravo maloletnika na informisanje o stvarima koje ga se neposredno tiču i na izražavanje sopstvenog mišljenja. Tako ova dva međunarodna dokumenta ustanovljavaju pravo maloletnika na participaciju, što je veoma značajno za razvijanje osećanja samopoštovanja kod dece i za uvažavanje ličnog dostojanstva najmlađih. No, psihofizičke osobenosti dece, ograničenost njihovih kapaciteta za artikulisanje sopstvenog mišljenja te nespremnost drugih učesnika krivičnog postupka da uvaže maloletnikovu volju mogu bitno uticati na pravo maloletnika na pravično suđenje i participaciju. Cilj rada je stoga da se analizom pomenutih međunarodnih dokumenata i slučajeva iz prakse Evropskog suda za ljudska prava ukaže na probleme koji otežavaju aktivno učestvovanje maloletnih učinilaca krivičnih dela u krivičnom postupku, ali i na načine za prevazilaženje ovih problema. Autor zaključuje da je, između ostalog, nužno edukovanje službenih aktera u sistemu maloletničkog pravosuđa o posebnim potrebama i pravima dece kao subjekata sa pravom na samoopredeljenje.Article 6 of the European Convention on Human Rights guaranties the right to a fair trial, whereas Article 12 of the UN Convention on the Rights of the Child establishes the right of juveniles to receive information on matters affecting them and to freely express their views. In that way, these two international documents establish the right of juveniles to participation, which is very important for the development of the feeling of self-esteem in children and for the recognition of personal dignity of youngsters. However, psychological and physical characteristics of children, their limited capacity to articulate their own views, so as the unwillingness of other participants in the criminal proceedings to acknowledge juvenile’s will, could significantly affect the right of a juvenile to a fair trial and participation. Analysing the said international documents and cases from the European Court of Human Rights’ practice, this paper therefore aims at pointing to the problems which impede active participation of juvenile offenders in criminal proceedings, and also to the ways of overcoming these problems. The author concludes that it is, among others, necessary to educate all official stakeholders within the system of juvenile justice about the special needs and rights of children as subjects with the right to self-determination

Juvenile justice in Europe and juveniles as active participants in criminal proceedings

Član 6. EKLJP garantuje pravo na pravično suđenje, dok član 12. Konvencije UN o pravima deteta utvrđuje pravo maloletnika na informisanje o stvarima koje ga se neposredno tiču i na izražavanje sopstvenog mišljenja. Tako ova dva međunarodna dokumenta ustanovljavaju pravo maloletnika na participaciju, što je veoma značajno za razvijanje osećanja samopoštovanja kod dece i za uvažavanje ličnog dostojanstva najmlađih. No, psihofizičke osobenosti dece, ograničenost njihovih kapaciteta za artikulisanje sopstvenog mišljenja te nespremnost drugih učesnika krivičnog postupka da uvaže maloletnikovu volju mogu bitno uticati na pravo maloletnika na pravično suđenje i participaciju. Cilj rada je stoga da se analizom pomenutih međunarodnih dokumenata i slučajeva iz prakse Evropskog suda za ljudska prava ukaže na probleme koji otežavaju aktivno učestvovanje maloletnih učinilaca krivičnih dela u krivičnom postupku, ali i na načine za prevazilaženje ovih problema. Autor zaključuje da je, između ostalog, nužno edukovanje službenih aktera u sistemu maloletničkog pravosuđa o posebnim potrebama i pravima dece kao subjekata sa pravom na samoopredeljenje.Article 6 of the European Convention on Human Rights guaranties the right to a fair trial, whereas Article 12 of the UN Convention on the Rights of the Child establishes the right of juveniles to receive information on matters affecting them and to freely express their views. In that way, these two international documents establish the right of juveniles to participation, which is very important for the development of the feeling of self-esteem in children and for the recognition of personal dignity of youngsters. However, psychological and physical characteristics of children, their limited capacity to articulate their own views, so as the unwillingness of other participants in the criminal proceedings to acknowledge juvenile’s will, could significantly affect the right of a juvenile to a fair trial and participation. Analysing the said international documents and cases from the European Court of Human Rights’ practice, this paper therefore aims at pointing to the problems which impede active participation of juvenile offenders in criminal proceedings, and also to the ways of overcoming these problems. The author concludes that it is, among others, necessary to educate all official stakeholders within the system of juvenile justice about the special needs and rights of children as subjects with the right to self-determination

Izazovi u implementaciji kazne rada u javnom interesu

Nakon uvođenja kazne rada u javnom interesu u srpsko krivično zakonodavstvo očekivalo se da ova sankcija u značajnoj meri zameni kratkotrajne kazne lišenja slobode. Osim toga, rad u javnom interesu je trebalo da rezultira osnaživanjem osuđenih lica kako u domenu sticanja stručnih znanja, tako i u domenu razvijanja socijalnih veština. Nažalost, velika očekivanja nisu ostvarena. Izuzetno obimni i složeni zadaci povereni su Poverničkoj službi koja se bavi i izvršenjem svih ostalih vidova alternativnih sankcija i propratnih mera. Takođe, prisutni su problemi u domenu širenja liste poslodavaca koji si voljni, sposobni i opskrbljeni adekvatnim resursima za uključivanje u implemntaciju ove sankcije. Rad sadrži analizu statističkih podataka o izrečenim i izvršenim kaznama rada u javnom interesu tokom prethodne decenije u Srbiji, kao i pregled relevantne literature o ovoj temi. Cilj rada je da se ukaže na mere čija implementacija bi mogla rezultirati obimnijom i kvalitetnijom primenom rada u javnom interesu

Minimum age of criminal responsibility and international legal standards

Uvod: Minimalni uzrast krivične odgovornosti kao institut krivičnog prava podrazumeva definisanje donje starosne granice počev od koje dolazi u obzir vođenje krivičnog postupka protiv konkretnog učinioca krivičnog dela. Iako se poslednjih godina maloletnički kriminalitet u svetskim razmerama odlikuje stabilnim ili blago opadajućim stopama, slučajevi u kojima su veoma mlada lica učinioci najtežih krivičnih dela aktuelizuju raspravu o potrebi snižavanja uzrasta krivične odgovornosti. Cilj: Cilj rada jeste da se izdvoje dominantni međunarodnopravni standardi u domenu definisanja minimalnog uzrasta krivične odgovornosti, kao i ključni argumenti koji podupiru navedene standarde, a kako bi se potom ustanovilo da li su rešenja prisutna u srpskom pozitivnom pravu usklađena sa datim načelima, ili su pak nužna specifična usaglašavanja. Metode: U radu su pri obradi pravnih dokumenata primenjeni normativno-logički i komparativno-pravni metod, odnosno analiza sadržaja u domenu interpretiranja relevantne naučne i stručne literature. Rezultati: Univerzalni međunarodni dokumenti plediraju za što viši uzrast mi- nimalne krivične odgovornosti, ali i za uvažavanje opštih interesa i posebno interesa oštećenih pri reagovanju na maloletnički kriminalitet. U značajnom broju evropskih i svetskih zemalja deca podležu krivičnoj odgovornosti počev od navršenih 14 godina. Zaključak: Opredeljivanje minimalnog uzrasta krivične odgovornosti uslovljeno je zaštitom najboljeg interesa deteta, te naglašavanjem posebne odgovornosti države i društva prema deci i zadovoljavanju njihovih razvojnih potreba. S druge strane, zaštita interesa maloletnika ne sme biti u koliziji sa zaštitom oštećenih i zaštitom društva od kriminaliteta. Definisanju minimalnog uzrasta krivične odgovornosti ne sme se pristupati bez uvažavanja ukupnih socijalnih, ekonomskih, političkih i kulturnih prilika u datom nacionalnom okviru.Introduction: The minimum age of criminal responsibility as an institute of criminal law implies the definition of the age limit starting from which the conduct of criminal proceedings against a specific perpetrator of a criminal offense comes into consideration. Although in recent years, juvenile crime on a global scale has been characterized by stable or slightly decreasing rates, the most serious crimes committed by children actualize the discussion about the need to lower the age of criminal responsibility. Aim: The objective of the paper is to highlight the dominant international legal standards in the domain of defining the minimum age of criminal responsibility, as well as the key arguments that support the stated standards, and then to establish whether the norms in Serbian positive law are in line with the given principles. Methods: Normative-logical and comparative-legal methods, as well as content analysis, were applied in the paper. Results: Universal international documents plead for the highest possible age of minimum criminal responsibility, but also for the respect of general interests and especially the interests of the victims. In a significant number of European and world countries, children are subject to criminal responsibility starting at the age of 14. Conclusion: Defining the minimum age of criminal responsibility is conditional on protecting the best interests of the child. It also emphasizes the special responsibility of the state and society towards children and meeting their developmental needs. On the other hand, the protection of the interests of minors must not conflict with the protection of the victim and the protection of society from crime. The issue of the minimum age of criminal responsibility must not be approached without taking into account the overall social, economic, political, and cultural conditions in the given national framework