Analiza kliniczna wydalania jodu z moczem u chorych na zróżnicowane raki tarczycy w trakcie terapii L-tyroksyną

Introduction: Urinary iodine concentrations were analyzed in the morning urine samples of patients with differentiated thyroid cancer (DTC). Material and methods: The analyzed group included 572 DTC patients who were treated with radioiodine or hospitalized for evaluation of radioiodine treatment effects in 2009 at the Institute of Oncology in Gliwice. Ioduria was analyzed by PAMM (Program Against Micronutrient Malnutrition) method before rhTSH administration. A total of 545 tests were performed during L-thyroxine treatment and 27 after L-thyroxine withdrawal. Results: Median L-thyroxine dose was 150 &#956;g/day. Median ioduria was 127.5 &#956;g/L during L-thyroxine therapy and 134 &#956;g/L after the L-thyroxine withdrawal. No distinct relation between ioduria and L-thyroxine dose was observed. Ioduria < 200 &#956;g/L was observed in over 90% of patients and this cut-off was chosen for the reference range. Only 1.2% of patients showed a distinct stable iodine contamination (ioduria &#8805; 300 &#956;g/L). Conclusions: Urinary iodine concentrations in differentiated thyroid cancer patients treated with L-thyroxine vary in a wide range and do not show a clear relation with L-thyroxine dose. (Pol J Endocrinol 2010; 61 (5): 458-461)Wstęp: W pracy przeanalizowano stężenie jodu w porannej próbce moczu u chorych na zróżnicowanego raka tarczycy (DTC, differentiated thyroid cancer). Materiały i metody: Badano 572 chorych na DTC po operacji, którzy w 2009 roku byli hospitalizowani w celu leczenia jodem radioaktywnym lub oceny jego wyników. Stężenie jodu w moczu oznaczano metodą PAMM (Program Against Micronutrient Malnutrition). W trakcie leczenia L-tyroksyną wykonano 545 badań, 27 po przerwie w stosowaniu L-tyroksyny. Wyniki: Mediana dawki L-tyroksyny wynosiła 150 &#956;g/dzień. Mediana dobowego wydalania jodu z moczem wynosiła 127,5 &#956;g/L, a po odstawieniu L-tyroksyny 134 &#956;g/L. Nie obserwowano zależności stężenia jodu w moczu od stosowanej dawki tyroksyny. Jodurię < 200 &#956;g/L obserwowano u ponad 90% chorych i ten zakres uznano za referencyjny. Kontaminację stabilnym jodem wykazano u 1,2% (joduria &#8805; 300 &#956;g/L). Wnioski: Stężenia jodu w moczu u chorych na zróżnicowanego raka tarczycy, leczonych L-tyroksyną, wahają się w szerokim przedziale wartości i nie korelują z dawką L-tyroksyny. (Endokrynol Pol 2010; 61 (5): 458-461

An influence of thermal treatment conditions of hydrotalcite-like materials on their catalytic activity in the process of N2ON_2O decomposition

Hydrotalcite-like materials containing apart from magnesium and aluminum also copper, cobalt, nickel, and iron were prepared by a co-precipitation method. Thermal transformations of hydrotalcite-like materials were studied by thermal analysis methods as well as XRD, UV-vis-DRS, and XPS measurements of the samples calcined at various temperatures (600, 700, and 800 {\textdegree}C). Calcined hydrotalcites, especially those containing cobalt and copper, were found to be active and selective catalysts of N2O decomposition. It was shown that an increase in the calcination temperature significantly activated the Co-containing catalysts. Promotion of the samples with potassium resulted in activation of the hydrotalcite-based catalysts

Occurrence of phaeochromocytoma tumours in RET mutation carriers — a single-centre study

  Wstęp: Zespół mnogich nowotworów gruczołów dokrewnych typu 2 (MEN 2) jest schorzeniem uwarunkowanym genetycznie, dziedziczonym w sposób autosomalny dominujący, spowodowanym mutacją germinalną protoonkogenu RET. W 80% przypadków mutacje zlokalizowane są w kodonie 634. Guz chromochłonny rozwinie się u 50% pacjentów z zidentyfikowaną mutacją w protoonkogenie RET. Materiał i metody: 228 nosicieli mutacji w protonkogenie RET poddano monitorowaniu w kierunku rozwoju guza chromochłonnego. Nadzór obejmował okresowo wykonywane ocenę stanu klinicznego, wydalania metoksykatecholamin w dobowej zbiórce moczu komplementarnie z diagnostyką obrazową (CT, MR, scyntygrafia MIBG). Wyniki: Guz chromochłonny rozwinął się u 41 pacjentów (18% wszystkich pacjentów z ustaloną mutacją w protoonkogenie RET). Średni wiek rozpoznania wynosił 43 lata. W 8 przypadkach guz chromochłonny był pierwszą kliniczną manifestacją MEN 2. Tylko u 8 pacjentów (20%) w chwili rozpoznania obserwowano objawy kliniczne typowe dla guza chromochłonnego. Średnia wielkość guza wynosiła 4,3 cm. Nie stwierdzono poza nadnerczowej lokalizacji. W obserwacji autorów potwierdzono tylko jeden przypadek złośliwego guza chromochłonnego. Wnioski: Guzy wywodzące się z tkanki chromochłonnej rozwijające się w przebiegu zespołu MEN 2 mają zwykle nadnerczową lokalizację i łagodny charakter jednak z dużą częstością zmian obustronnych. Biorąc pod uwagę powyższe ryzyko, a także niespecyficzny obraz kliniczny istotnym jest monitorowanie wszystkich pacjentów z potwierdzoną mutacją w protoonkogenie RET w kierunku rozwoju guza chromochłonnego. (Endokrynol Pol 2016; 67 (1): 54–58)    Introduction: Multiple endocrine neoplasia type 2 (MEN 2) is an autosomal dominant genetic syndrome caused by germline mutation in RET proto-oncogene. The most common mutations are in a cysteine rich domain. Phaeochromocytoma will develop in approximately 50% of RET proto-oncogene carriers. Material and methods: The studied population consisted of 228 RET proto-oncogene mutation carriers. Monitoring for the diagnosis of phaeochromocytoma was carried out in all patients with established genetic status. Mean time of follow up was 138 months. Surveillance consisted of periodically performed clinical evaluation, 24-hour urinary determinations of total metanephrines complementary with imaging (CT, MR, MIBG scintigraphy). Results: Phaeochromocytoma developed in 41 patients (18% of all RET proto-oncogene mutations carriers). The mean age of diagnosis for the whole cohort was 43 years. In eight cases phaeochromocytoma was the first manifestation of the MEN 2 syndrome. Only eight (20%) patients were symptomatic at diagnosis of phaeochromocytoma. The mean size of the tumour was 4.3 cm. There was no extra-adrenal localisation. We observed one case of malignant phaeochromocytoma. Conclusions: In patients with MEN 2 syndrome phaeochromocytomas are usually benign adrenal tumours with high risk of bilateral development. Taking to account the latter risk and non-specific clinical manifestation of the neoplasm it is mandatory to screen all RET proto-oncogene mutations carriers for phaeochromocytoma. (Endokrynol Pol 2016; 67 (1): 54–58)

Czy obserwujemy różnice w ciągu ostatniego dziesięciolecia w zaawansowaniu zróżnicowanego raka tarczycy w Polsce w województwie śląskim?

Introduction: The aim of the study was to compare the advancement of thyroid cancer at diagnosis in Polish patients from the Silesian district in the years 1999 and 2008. Material and methods: The analyzed group consisted of Silesian district patients with thyroid cancer, who were registered by the Department of Tumour Epidemiology of the Institute of Oncology in Gliwice in the years 1999 and 2008. From a group of 186 patients who entered on record in 1999, 167 were qualified for this analysis. Similarly, from 238 patients registered in 2008, finally 226 were added. We analyzed: sex, age at diagnosis, histotype of thyroid cancer, and DTC staging according to TNM (UICC 2002). In 1999 there were 137 females (82.04 %) and 30 males (17.93%) with thyroid cancer diagnosed at ages 5-81 years. In 2008 there were 183 females (80.97%) and 43 males (19.03%) diagnosed at ages 14-80 years. In both groups, in 1999 and 2008, the median age was the same (51 years). Results: In the year 1999, 119 (71%) and in 2008, 197 (87%) patients were diagnosed with papillary thyroid cancer (p = 0.0003). Relations between age and sex were similar in these years. There was some increase in frequency of patients diagnosed with papillary microcancer (pT1a), which was on the border of statistical significance (p = 0.05). A statistically significant increase of pT1 (p = 0.02) and decrease of pT4 (p = 0.001) and of pTx (p = 0.002) was observed in the year 2008 in the whole cohort of DTC patients. Conclusions: 1. In 2008 the contribution of papillary histotype to all thyroid cancer patients (87%) was significantly higher than in 1999. 2. The percentage of DTC patients diagnosed with pT1 disease was significantly higher in 2008. (Pol J Endocrinol 2010; 61 (5): 480-484)Wstęp: Celem pracy było porównanie zaawansowania raka tarczycy rozpoznanego w województwie śląskim w 1999 i 2008 roku. Materiał i metody: Analizowano polskich chorych z województwa śląskiego, którzy w 1999 i 2008 roku zostali poprzez karty nowotworowe zgłoszeni do Zakładu Epidemiologii Nowotworów Instytutu Onkologii w Gliwicach z rozpoznaniem raka tarczycy. Ze zgłoszonych w 1999 roku 186 chorych ostatecznie do badania włączono 167, a ze zgłoszonych w 2008 roku 238 chorych włączono 226. Analizowano: płeć chorych, wiek zachorowania, typ nowotworu tarczycy oraz zaawansowanie zróżnicowanego raka tarczycy przez klasyfikację TNM według UICC z 2002 roku. W 1999 roku zgłoszono 137 kobiet (82,04%) i 30 mężczyzn (17,93%) w wieku 5-81 lat, a w 2008 roku 183 kobiet (80,97%) i 43 mężczyzn (19,03%) w wieku 14-80 lat. W obu grupach, w 1999 i 2008 roku mediana wieku była taka sama (51 lat). Wyniki: W 1999 roku u 119 (71%) chorych rozpoznano raka brodawkowatego tarczycy, a w 2008 roku u 197 (87%) (p < 0,0003). Rozkład wieku i płci były podobne. U chorych w 2008 w porównaniu z rokiem 1999 obserwowano wzrost rozpoznania mikroraka brodawkowatego tarczycy (pT1a) na granicy znamienności statystycznej (p = 0,05) oraz znamienny statystycznie wzrost raka o niskim zaawansowaniu guza pierwotnego: pT1 (p = 0,02), a spadek pT4 (p = 0,001) i Tx (p = 0,002). Wnioski: 1. Udział raka brodawkowatego tarczycy we wszystkich rakach w województwie śląskim był w 2008 roku znacząco wyższy niż w roku 1999 i wynosił 87%. 2. Stwierdzono znamienny statystycznie wzrost rozpoznań raka w stadium pT1, a spadek pT4 i Tx, co należy uznać za zjawisko korzystne. (Endokrynol Pol 2010; 61 (5): 480-484

Ocena bezpieczeństwa i efektywność jabłczanu sunitynibu w przerzutowych guzach neuroendokrynnych trzustki (NEN G1/G2) w zależności od liczby i rodzaju wcześniejszych linii terapeutycznych — doniesienie wstępne

Introduction: The objective of this paper was to assess the safety and efficacy of sunitinib malate in patients with well-differentiated metastatic pancreatic neuroendocrine neoplasms (PNENs) who relapsed on standard therapy.Material and methods: Overall, eight patients with well-differentiated pancreatic neuroendocrine tumours/neoplasm (NET/NEN G1/G2, Ki-67 &lt; 20%), who had relapsed on a standard therapy approach, were treated. All had non-resectable, progressive disease. All received therapy using a standard dose of sunitinib malate. Adverse events were evaluated using NCI-CTC AE v. 3.0.Results: Of the eight patients, seven had non-secretor and single secretor tumour (gastrinoma). Partial remission (PR) was noted in three patients (one after a single therapeutic line, two after two lines), five patients had stabilisation (SD) — including three individuals after three lines, one patient after two lines and another after a single line. Haematological adverse events: leukopenia (25%) — occurred in one patient after three lines and in one patient after two lines; anaemia (25%) — in one patient after three lines and in one patient after one therapeutic line. Mucocutaneous lesions were noted in 37.5% of patients after 2–3 lines of treatment. All of them experienced fatigue syndrome irrespective of the number of therapies. The majority of the patients simultaneously received somatostatin analogues, which did not exacerbate the toxicity profile. The median progression-free survival time (PFS) was 11 months.Conclusions: Sunitinib may be considered as a fairly well-tolerated and effective therapeutic option in progressive non-resectable PNEN patients in the second and subsequent lines of treatment, irrespective of the types of treatment previously applied. (Endokrynol Pol 2014; 65 (6): 472–478)Wstęp: Celem pracy była ocena bezpieczeństwa oraz analiza skuteczności jabłczanu sunitynibu u chorych z przerzutowymi wysokozróżnicowanymi guzami neuroendokrynnymi trzustki (PNET) w drugiej i kolejnych liniach leczenia.Materiał i metody: Analizie poddano 8 pacjentów z wysoko zróżnicowanymi guzami neuroendokrynnymi trzustki (NEN G1/G2, Ki-67 &lt; 20%), u których wystąpiła progresja choroby i otrzymali sunitynib. Wszyscy chorzy byli w stadium nieoperacyjnym. Sunitynib był podawany w standardowej dawce. Działania niepożądane oceniono na podstawie kryteriów NCI-CTC AE v. 3.0.Wyniki: Leczono 8 pacjentów; 7 guzów nieaktywnych hormonalnie i 1 o typie gastrinoma. Częściową remisję (PR) uzyskano u 3 chorych (1 po 1 linii terapeutycznej, 2 — po 2 liniach), 5 chorych miało stabilizację (SD) — w tym 3 było po 3 liniach, 1 po 2 liniach i 1 po 1 linii terapeutycznej. Powikłania hematologiczne: leukopenia (25%) — wystąpiły u 1 pacjenta po 3 liniach i u 1 pacjenta po 2 liniach; niedokrwistość (25%) — u 1 pacjenta po 3 liniach i u 1 pacjenta po 1 linii terapeutycznej. U 37,5% chorych wystąpiły zmiany skórno-śluzówkowe po 2–3 liniach leczenia. U 100% chorych obserwowano zespół zmęczenia niezależnie od liczby terapii. Większość chorych jednocześnie otrzymywała SSA, co nie pogorszyło profilu toksyczności. Mediana czasu wolnego od progresji PFS (progression free survival) – wyniosła 11 miesięcy.Wnioski: Sunitynib może być rozważany, jako dość dobrze tolerowana, skuteczna opcja terapeutyczna u chorych z nieresekcyjnymi PNET w drugiej oraz kolejnych liniach leczenia, niezależnie od rodzaju uprzednio zastosowanych metod. (Endokrynol Pol 2014; 65 (6): 472–478

Terapia radioizotopowa 131-MIBG złośliwych guzów chromochłonnych i przyzwojaków — badanie jednoośrodkowe

Introduction: Pheochromocytomas and paragangliomas are rare tumors deriving from chromaffin cells of adrenal medulla or paraganglia. They are usually benign but 10-35% of them present malignant behavior. The aim of the study was to evaluate the efficacy and safety of 131-I MIBG therapy in malignant pheochromocytoma /paraganglioma patients (MPPGL). Material and methods: 18 patients (7 women and 11 men) were included in this study. Between 2002 and 2016 they underwent 131-I MIBG therapy because of MPPGL and their medical data were analyzed retrospectively. Clinical indications for the treatment included progressive disease or massive tissue involvement independently from disease progression. Tumor response for the first time was assessed 3 months after the last treatment according to Response Evaluation Criteria in Solid Tumors criteria and by 131-I MIBG scans. Results: The mean single dose used was 7.25 GBq (196 mCi) and mean cumulative dose 33.08 GBq ( 894 mCi). In 2 (11%) patients complete tumor response was achieved. In 1 (6%) patient partial response was obtained. In 13 (72%) patients stable disease was observed. In 2 (11%) patients progression was diagnosed three months after treatment discontinuation. In the whole studied group the progression free survival time was 85 months and overall 5-year survival was 87%. Conclusions: Radionuclide treatment with use of 131-I MIBG may be effective form of palliative treatment for patients with inoperative neoplasm spread, progressive disease or patients requiring alleviation of symptoms. Wstęp: Guzy chromochłonne i przyzwojaki są rzadkimi guzami wywodzącymi się z tkanki chromochłonnej rdzenia nadnerczy i ciałek przyzwojowych. Zwykle są to nowotwory łagodne, jednak w 10–35% mogą prezentować potencjał złośliwy. Celem pracy była ocena skuteczności i bezpieczeństwa leczenia radioizotopowego 131-I MIBG w złośliwych guzach chromochłonnych i przyzwojakach poddawanych terapii w pojedynczym ośrodku onkologicznym. Materiał i metody: Do badania włączono 18 pacjentów (7 kobiet, 11 mężczyzn). Dokumentacja medyczna pacjentów ze złośliwymi guzami chromochłonnymi i przyzwojakami, którzy zostali poddani leczeniu radioizotopowemu 131-I MIBG w latach 2002–2016 została przeanalizowana retrospektywnie. Kliniczne wskazania do terapii obejmowały progresję choroby (5 pacjentów), dużą masę nowotworu niezależnie od dynamiki choroby (13 pacjentów). Odpowiedź na leczenie oceniano po raz pierwszy po 3 miesiącach przy użyciu tomografii komputerowej według kryteriów Response Evaluation Criteria in Solid Tumors oraz scyntygrafii 131-MIBG. Wyniki: Średnia pojedyncza dawka radiofarmaceutyku zastosowana podczas leczenia wynosiła 7,25 GBq (196 mCi), średnia skumulowana 33,08 GBq (894 mCi). Średni czas obserwacji pacjentów po leczeniu wynosił 78 miesięcy (zakres: 7–197 mies.). U 2 pacjentów (11%) uzyskano całkowitą remisję, u 1 pacjenta (6%) częściową remisję, a u 13 pacjentów (72%) obserwowano stabilną chorobę. U 2 pacjentów (11%) 3 miesiące po zakończeniu leczenia potwierdzono progresję choroby. W całej analizowanej grupie czas wolny do progresji wyniósł 85 miesięcy, a 5-letnie przeżycie 87%. Wnioski: Leczenie radioizotopowe z użyciem 131-I MIBG może być efektywną metodą leczenia paliatywnego złośliwych guzów chromochłonnych lub przyzwojaków w przypadku choroby nieoperacyjnej, rozsianej, z potwierdzoną progresją, czy też u pacjentów wymagających leczenia objawowego

Terapia nadczynności tarczycy jodem promieniotwórczym jest bezpieczna u chorych na chorobę Gravesa i Basedowa z orbitopatią — badanie prospektywne

Introduction: Radioactive iodine (RAI) therapy may induce or worsen orbitopathy (GO) in Graves’ disease (GD). The aim of this study was a prospective assessment of the risk of GO exacerbation in a GD patients cohort submitted to RAI therapy for hyperthyroidism.Material and methods: 208 consecutive GD patients treated with 131I in 2007 were enrolled. The analysis was performed on 156 patients strictly monitored for one year. Glucocorticosteroid (GCS) prophylaxis was administered if GO symptoms or GO history were present, and in cases of tobacco smokers even without GO symptoms. Clinical and biochemical evaluation at one, three, six, and 12 months after therapy was performed in the whole group, then at 24 months in 138 patients.Results: There was no severe GO progression in patients without GO symptoms at the time of RAI treatment. The risk of severe GO worsening for preexisting GO patients (demanding systemic GCS administration) during the 12-month follow-up after RAI therapy was 10%. 12 and 24 months after 131I administration, stable improvement compared to the initial GO status had been achieved in most (98–96%) patients.Conclusions:1. In patients with mild GO, the risk of severe GO worsening after RAI therapy is acceptable, as long as RAI therapy is applied with GCS cover.2. In patients without GO symptoms at the time of RAI therapy but with a history of GO and with subclinical GO diagnosed by MRI only, the risk of severe progression is minimal.3. Distant outcomes of RAI treatment confirmed its safety in GO patients. (Endokrynol Pol 2014; 65 (1): 40–45)Wstęp: Leczenie jodem promieniotwórczym (131I) może indukować lub nasilać objawy orbitopatii u pacjentów z rozpoznaniem choroby Graves-Basedowa (CHGB). Celem pracy była prospektywna ocena ryzyka zaostrzenia orbitopatii w grupie chorych leczonych 131I z powodu nadczynności tarczycy.Materiał i metody: Do badania włączono 208 kolejnych pacjentów z rozpoznaniem CHGB leczonych 131I w 2007. Do analizy włączono 156 chorych ściśle monitorowanych przez rok. Osłona glikokortykoidowa (GCS) była stosowana w przypadku występowania objawów orbitopatii, dodatniego wywiadu w kierunku orbitopatii i u palaczy tytoniu, także bez objawów orbitopatii. Kliniczna i biochemiczna ocena była przeprowadzona w całej grupie 1, 3, 6 i 12 miesięcy po leczeniu 131I i u 138 chorych po 24 miesiącach.Wyniki: Nie obserwowano poważnego zaostrzenia orbitopatii u chorych bez objawów GO w chwili leczenia 131I. Ryzyko istotnej progresji orbitopatii (wymagającej stosowania GKS systemowych) w ciągu 12 miesięcznej obserwacji wynosiło u chorych z wyjściowymi objawami orbitopatii 10%. U większości chorych 12 i 24 miesiące po leczeniu 131I poprawa orbitopatii w porównaniu ze stanem wyjściowym była trwała.Wnioski:1. Ryzyko istotnej progresji objawów po leczeniu 131I u chorych z orbitopatią o umiarkowanym nasileniu jest akceptowalne.2. Ryzyko progresji orbitopatii u chorych bez objawów w chwili leczenia 131I, ale z dodatnim wywiadem w kierunku orbitopatii i z subklinicznymi objawami (obecnymi tylko w badaniu NMR) jest minimalne.3. Odległa ocena potwierdza bezpieczeństwo terapii radiojodem u chorych z orbitopatią. (Endokrynol Pol 2014; 65 (1): 40–45