Strafrecht als waarborg en bedreiging van kwaliteit en zorg tegelijk

In hun mooie boek ‘Arts en wet’ schrijven Van Eijk en Verstegen in 1929 veelbetekenend: ‘De medicus heet nogal eens een slecht jurist. Hoe zonderling dit verwijt toch eigenlijk is, blijkt wel het beste, als men het eens omkeert: is de jurist bijgeval een goed medicus? Toch schuilt er in de boutade deze grond van waarheid, dat de medici over het algemeen weinig georiënteerd zijn omtrent de rechtskundige zijde van verschillende primaire groepsbelangen. (…) Dat is te bezwaarlijker, omdat juist de geneeskundige geregeld met wet en recht te maken heeft; hij verkeert dagelijks op of in de onmiddellijke nabijheid van een terrein, dat door strafbepalingen dreigend wordt bestreken; komt dagelijks in aanraking met geheimen, waarvan de onthulling hem op gevangenisstraf kan komen te staan, terwijl anderzijds de wetgever juist van hem vaak mededelingen verlangt, die zijn geheim bedreigen; hij verricht dagelijks ingrijpende bewerkingen aan het menselijk lichaam, die hem – bij onjuiste keuze – voor den rechter dreigen te brengen.’ Hier wordt strafrecht bepaald niet onmiddellijk als waarborg voor kwaliteit van zorg omarmd. In het thema ‘Strafrecht als waarborg voor kwaliteit van zorg?’ schuilt iets paradoxaals. Zou het strafrecht een waarborg voor kwaliteit van zorg kunnen zijn, of moeten zijn, of meer of anders moeten zijn dan het thans is? En meer en anders dan bijvoorbeeld tuchtrecht of civiel recht? En hoe zou het strafrecht als (betere) waarborg er dan uit kunnen zien? In elk geval ‘rukt’ het strafrecht2 ‘op’ in medische zaken

De bescherming van de woning 25 jaar later

Inleiding De promotie is voor degene die door Geert Corstens daarna consequent als ‘promotus/ ta’ wordt aangeduid, een bijzonder moment. De tijdgeest van toen, was dat ook. Het proefschrift werd in september 1989 definitief afgesloten, in oktober gedrukt en in december verdedigd. Ondertussen viel de Muur. Ook een promotie is relatief. Nochtans. Het proefschrift behandelt de verschillende aspecten van de wettelijke regelingen ter bescherming van de woning in het kort voor de promotie nieuw geformuleerde art. 12 Grondwet 1983, in het Wetboek van Strafvordering en in de toen nog aankomende Algemene wet op het binnentreden (Awbi). Net als in het Europa van het najaar 1989, kon die stand van zaken van deels nieuwe wetgeving worden gekwalificeerd als een nieuw begin, waarvan de verdere invulling met belangstelling tegemoet kon worden gezien. Wat zijn in de afgelopen 25 jaar de ontwikkelingen geweest? Is de bescherming van de woning in de strafvordering een ‘rustig bezit’, of misschien wel een ‘blühend Landschaft’

Legal Assistance and Police Interrogation: (Problematic Aspects of) Dutch Criminal Procedure in Relation to European Union and the Council of Europe

__Abstract__ This paper discusses the rise of a fundamental issue in Dutch criminal proceedings. The presence of a lawyer prior to and during police interrogations has for a long time been a matter open for debate in the Netherlands. Allowing legal assistance during and prior to police interrogations has been researched on several occasions in the previous century and the beginning of this century. In the Netherlands, one of the most important reasons for not admitting legal assistance was and is founded in the confident reliance on the professionalism and integrity of police officers and justice officials in dealing with the interests of suspects. However, after the Salduz case (ECHR 27 November 2008, Appl. No. 36391/02, Salduz v. Turkey), the Dutch government was compelled to draft legal provisions in order to facilitate legal assistance during and prior to police interrogations. The initial drafts still contained a hesitant approach on admitting the lawyer to the actual interrogation. The EU-Directive of November 2013 (Pb EU 2013, L249) set out further reaching standards compelling the Dutch government to create new drafts. In a ruling of April 2014, the Dutch Supreme Court (ECLI:NL:2014:770) argued that the judgements of the ECtHR were too casuistic to derive an absolute right to have a lawyer present during police interrogation. However, they urged the legislator to draft legislation on this matter and warned that its judgement in this could be altered in future caused by legal developments. The Dutch legislator already proposed new draft legislation in February. In this paper it is examined whether the provisions of the new drafts meet the standards as set out in the EU-Directive as well as by the ECtHR

Legal Constraints on the Indeterminate Control of ‘Dangerous’ Sex Offenders in the Community: The Dutch Perspective

In the Netherlands, the legal possibilities for post-custodial supervision have been extended considerably in recent years. A currently passed law aims to further increase these possibilities specifically for dangerous (sex) offenders. This law consists of three separate parts that may all result in lifelong supervision. In the first two parts, the supervision is embedded in the conditional release after either a prison sentence or the safety measure ‘ter beschikking stelling’ (TBS). This paper focuses on the third part of the law, which introduces an independent supervisory safety measure as a preventive continuation of both a prison sentence and the TBS measure. Inevitably, this new independent sanction raises questions about legitimacy and necessity, on which this paper reflects from a human rights perspective. Against the background of the existing Dutch penal law system, the content of the law is thoroughly assessed in view of the legal framework of the Council of Europe and the legal principles of proportionality and less restrictive means. In the end, we conclude that the supervisory safety measure is not legitimate nor necessary (yet). Apart from the current lack of (empirical evidence of) necessity, we state that there is a real possibility of an infringement of Article 5(4) ECHR and Article 7 ECHR, a lack of legitimising supervision ‘gaps’ in the existing penal law system, and finally a lack of clear legal criteria. Regardless of the potential severity of violent (sex) offenses, to simply justify this supervisory safety measure on the basis of ‘better safe than sorry’ is not enough

Schriftelijke wilsverklaring euthanasie bij wilsonbekwame patiënten: een jurisprudentieonderzoek

__Abstract__ De volgende probleemstelling komt in dit jurisprudentieonderzoek aan de orde: Hoe luidt de jurisprudentie over de schriftelijke wilsverklaring in het kader van de Wet toetsing levensbeëindiging op verzoek en hulp bij zelfdoding (Wtl) op basis van uitspraken van de strafrechter, van de civiele rechter, van de medische tuchtrechter en van de vijf regionale toetsingscommissies en toelichting daarop in hun jaarverslagen? Welke lijn kan uit deze jurisprudentie worden gedestilleerd? Wat zijn de in het oog springende verschillen en overeenkomsten tussen de genoemde bronnen? Welke knelpunten kunnen uit het jurisprudentieonderzoek worden vastgesteld en welke onderzoeksvragen kunnen naar aanleiding van het jurisprudentieonderzoek niet worden beantwoord