Problemy diagnostyczne we wrodzonej niedokrwistości hemolitycznej

Difficulties encountered with making a diagnosis is described in a case study of a 20-year-old manpresenting with anaemia, fever, jaundice, lymphadenopathy and hepatosplenomegaly. The patient’smedical records reveal that since early childhood, attempts had been made to resolve the reasonsbehind a pre-existing anaemia and splenomegaly. However, after performing a complex series ofdiagnostic tests, type II of congenital dyserythropoietic anemia (CDA) was finally diagnosed. Thisaccurate diagnosis, thus enabled chelator therapy to be commenced so as to prevent the occurrenceof secondary haemochromatosis.W pracy przedstawiono przypadek trudności diagnostycznych u 20-letniego mężczyzny z objawaminiedokrwistości, stanów gorączkowych, żółtaczki, limfadenopatii i hepatosplenomegalii. Z dostarczonejdokumentacji wynikało, że próby wyjaśnienia przyczyny niedokrwistości z towarzyszącąsplenomegalią podejmowano wielokrotnie od wczesnego dzieciństwa pacjenta. W wyniku przeprowadzeniakompleksowych badań diagnostycznych rozpoznano wrodzoną niedokrwistość dyserytropoetyczną(CDA) typu II. Ustalenie właściwego rozpoznania CDA umożliwiło wdrożenie leczeniachelatorami żelaza, zapobiegając wystąpieniu wtórnej hemochromatozy

Nocna napadowa hemoglobinuria – wieloletnie obserwacje. Charakterystyka kliniczna i analiza wielkości klonu z defektem kotwicy glikozylofosfatydyloinozytolowej (GPI)

We present the analysis of 105 paroxysmal nocturnal hemoglobinuria (PNH) cases diagnosed in the period 1995-June 2011. PNH diagnosis was based on the analysis of the major clinical symptoms and on protein expression associated with glycosylphosphatidylinositol (GPI) anchor on erythrocytes and granulocytes assessed with flow fluorocytometry (FC). The analysis included patients with clone size 1% or bigger. The main clinical symptoms were: intravascular hemolysis (88.6%), hemoglobinuria (38.6%), thrombocytopenia (41.4%), bone marrow aplasia/ hypoplasia (45.7%), thromboses (20.0%). PNH clone size ranged from several percent to 99%; it was higher among granulocytes than among erythrocytes. Patients were divided into two groups: classic PNH and PNH with bone marrow failure. In both groups hemolysis was observed in approximately 90% of patients, hemoglobinuria in about 50% of patients with classic PNH and in 25% of patients with bone marrow failure; thrombocytopenia was observed in approximately 90% of patients with bone marrow failure and rarely in classic PNH; thrombotic events were found in 20% of both groups of patients. In classic PNH the median size of clone with defect in PNH erythrocytes and granulocytes was significantly higher than in PNH with bone marrow failure. Clone size with GPI defect on granulocytes in the classic PNH was always >20%, andPrzeanalizowano 105 przypadków NNH zdiagnozowanych od 1995 r. do czerwca 2011 r. Rozpoznanie NNH oparte było na analizie najważniejszych objawów klinicznych oraz ocenie ekspresji białek związanych z kotwicą glikozylofosfatydyloinozytolową (GPI) na erytrocytach i granulocytach, metodą fluorocytometryczną (FC). Do analizy włączono chorych, u których wielkość klonu była 1% lub większa. Obserwowane objawy kliniczne to: hemoliza wewnątrznaczyniowa (88,6%), hemoglobinuria (38,6%), małopłytkowość (41,4%), aplazja/hypoplazja szpiku (45,7%), zakrzepy (20,0%). Rozmiar klonu NNH wynosił od kilku procent do 99% i był wyższy w populacji granulocytów niż erytrocytów. Pacjentów podzielono na dwie grupy – klasyczną NNH i NNH z dodatkową niewydolnością szpiku. Hemolizę w obu grupach obserwowano u ok. 90% chorych, hemoglobinurię u ok. połowy chorych z klasyczną NNH, a dwukrotnie rzadziej u chorych z niewydolnością szpiku, małopłytkowość obserwowano u ok. 90% w grupie z niewydolnością szpiku, a rzadko w klasycznej NNH, zakrzepy w obu grupach stwierdzono u 20% chorych. Mediana wielkości klonu z defektem NNH na erytrocytach i granulocytach była znacznie wyższa w klasycznej NNH niż w NNH z niewydolnością szpiku. Wielkość klonu z defektem na granulocytach była w klasycznej NNH zawsze wyższa niż 20%, a u znacznej liczby chorych z niewydolnością szpiku niższa niż 20%. U 8 z tych chorych w kolejnych badaniach obserwowano wzrost odsetka komórek z defektem – wskazuje to na konieczność wielokrotnych badań

Molecular analysis of three novel G6PD variants : G6PD Pedoplis-Ckaro, G6PD Piotrkow and G6PD Krakow

We present three novel mutations in the G6PD gene and discuss the changes they cause in the 3-dimensional structure of the enzyme: 573C→G substitution that predicts Phe to Leu at position 191 in the C-terminus of helix αe, 851T→C mutation which results in the substitution 284Val→→Ala in the β+α domain close to the C-terminal part of helix αj, and 1175T→C substitution that predicts Ile to Thr change at position 392

Acquired methemoglobinemia - case report

Methemoglobinemia jest rzadko rozpoznawaną, groźną dla życia patologią polegającą na obecności we krwi ponad 1% utlenionej hemoglobiny, która jest niezdolna do przenoszenia tlenu. Przypadek dotyczy 49-letniego mężczyzny z gwałtownie narastającymi objawami ostrej, hipoksemicznej niewydolności oddechowej, u którego wykluczono ostre i przewlekłe choroby układów krążenia i oddechowego. Istotna rozbieżność pomiędzy wartością saturacji tlenem, odczytanej z pulsoksymetru, a saturacją tlenem oraz ciśnieniem parcjalnym tlenu, obliczonymi w badaniu gazometrycznym krwi włośniczkowej, a także wyraźny brak reakcji na tlenoterapię były ważnymi wskazówkami do poszukiwania hemoglobinopatii i rozpoznania methemoglobinemii. Stężenie methemoglobiny wynosiło 16%. Objawy ustąpiły samoistnie. Czynnik wywołujący methemoglobinemię nie został zidentyfikowany. Pneumonol. Alergol. Pol. 2010; 78, 2: 153-158Methemoglobinemia; an increased concentration of methemoglobin in the blood, is an altered state of hemoglobin whereby the ferrous form of iron is oxidized to the ferric state, rendering the heme moiety incapable of carrying oxygen. The authors present a case of 49-year-old man who was admitted to the department of chest medicine with dyspnea, weakness and cyanosis in whom differential diagnosis excluded acute and chronic pulmonary and cardiovascular disease. Clinical cyanosis and low measured oxygen saturation in the presence of normal arterial oxygen tension was highly suggestive of methemoglobinemia ("saturation gap"). Methemoglobin level, measured at the acute phase of disease was elevated at 16%. Episode resolved spontaneously. Causes of methemoglobinemia was not established. Pneumonol. Alergol. Pol. 2010; 78, 2: 153-15

Propeptyd czynnika von Willebranda (VWFpp) — potencjalny biomarker we wrodzonej i nabytej chorobie von Willebranda

Von Willebrand factor propeptide (VWFpp) is a fragment of a new synthesized VWF molecule that plays an important part in the biosynthesis of this protein. After completion of multimerisation of von Willebrand factor (VWF) dimers in the Golgi apparatus, as result of furin proteolysis VWFpp is truncated/disconnected from the mature VWF molecule to form a non-covalent complex with VWF. The VWFpp-VWF complex is stored in endothelial and platelet storage granules and released into the bloodstream where it dissociates into VWFpp and VWF. Plasma VWFpp level and ratio of plasma VWF propeptide (VWFpp) to VWF antigen (VWF:Ag) i.e VWFpp /VWF:Ag ratio are important biomarkers of VWF synthesis/release/clearance. These biomarkers have distinct therapeutic utility as they help to identify patients with von Willebrand disease (VWD) in whom DDAVP (desmopressin 1-desamino-8-D-arginine vasopressin) is ineffective due to rapid VWF clearance. They also have significant diagnostic value because they help to differentiate between congenital VWD subtypes as well as between congenital VWD and acquired von Willebrand Syndrome (AVWS). The purpose of the study was to determine the VWFpp level and the VWFpp/VWF: Ag ratio in patients with VWD and AVWS and to assess the significance of these biomarkers for diagnosis and management of congenital and acquired von Willebrand disease. Our study involved 120 VWD patients; 21 with AVWS and 111 healthy controls. Study results confirm that VWFpp level and the VWFpp/VWF: Ag ratio have significant value for discrimination between severe type 1 VWD and type 3 VWD as well as between acquired and congenital VWD which has serious implications for therapy. The biomarkers are also useful for identification of patients in whom DDAVP treatment may prove ineffective. In type 1 VWD (< 30 IU/ml) the VWFpp/VWF: Ag ratio was elevated in 57% of patients while in the group of patients with threshold VWF values (‘Low VWF’, 30–50 IU/dL) the ratio was within normal, which may be suggestive of other underlying causes of VWF deficiency. Assays in patients with non-neutralizing anti-VWF antibodies (AVWS) have shown that the VWFpp/VWF: Ag ratio can have significant impact on monitoring therapy and assessment of remission in patients with anti VWF antibodies.Propeptyd czynnika von Willebranda (VWFpp) jest to fragment nowo syntetyzowanej cząsteczki VWF odgrywający ważną rolę w biosyntezie tego białka. Po zakończonej multimeryzacji dimerów czynnika von Willebranda (VWF) w aparacie Golgiego, na skutek proteolizy przez furynę, zostaje on odłączony od macierzystej cząsteczki VWF i tworzy z nią niekowalencyjny kompleks. Kompleks VWFpp–VWF jest magazynowany w ziarnistościach komórek śródbłonka i płytkach krwi i uwalniany do krwioobiegu, gdzie dysocjuje na VWFpp i VWF. Stężenie VWFpp w osoczu i iloraz VWFpp/VWF:Ag są ważnymi biomarkerami syntezy/uwalniania/klirensu VWF i mają istotne znaczenie zarówno terapeutyczne — umożliwiają identyfikowanie pacjentów z chorobą von Willebranda (VWD), u których leczenie DDAVP jest nieskuteczne z powodu szybkiego klirensu VWF, jak i diagnostyczne — pomagają różnicować warianty we wrodzonej VWD oraz różnicować wrodzoną VWD z nabytą (AVWS). Celem prezentowanej pracy było oznaczenie stężenia VWFpp i ilorazu VWFpp/VWD:Ag u pacjentów z VWD i AVWS oraz ocena znaczenia tych biomarkerów w rozpoznawaniu i leczeniu VWD i AVWS. Badania wykonano u 120 chorych z VWD oraz u 21 z AVWS i u 111 osób grupy kontrolnej. Wyniki badań autorów potwierdzają, że stężenie VWFpp i wartość ilorazu VWFpp/VWF:Ag mają istotne znaczenie w różnicowaniu ciężkiego typu 1 VWD z typem 3 VWD, w różnicowaniu nabytej i wrodzonej VWD, a także pozwalają na wyłonienie chorych, u których leczenie DDAVP może być nieskuteczne. W typie 1 VWD ( &lt; 30%) iloraz VWFpp/VWF:Ag był podwyższony u 57% chorych, natomiast w grupie chorych z granicznymi wartościami VWF (low VWF — 30–50%) był prawidłowy, co może sugerować inne podłoże niedoboru VWF. W badaniach wykonanych u pacjentów z nieneutralizującymi przeciwciałami anty-VWF (AVWS) wykazano, że iloraz VWFpp/VWF:Ag może mieć istotne znaczenie w monitorowaniu leczenia i ocenie remisji u pacjentów z przeciwciałami anty-VWF

Diagnostic and therapeutic quandaries in NK-cell lymphomas - a report of two cases

W niniejszej pracy przedstawiono opis przebiegu klinicznego chłoniaków z komórek naturalnej cytotoksyczności (NK). U pierwszego chorego rozpoznanie chłoniaka NK/T nosowego postawiono na podstawie wyniku badania histopatologicznego zmiany guzowatej u nasady nosa (IIA według klasyfikacji Ann Arbor). Chorego leczono według schematów CN3OP (cyklofosfamid, mitoksantron, winkrystyna, prednizon) oraz IVAC (etopozyd, ifosfamid, cytarabina), ale pomimo początkowej dobrej odpowiedzi na chemioterapię u pacjenta szybko nastąpiła progresja choroby w postaci uogólnionych zmian skórnych i zajęcia płuc. Chory zmarł po 7 miesiącach od momentu postawienia rozpoznania wśród objawów niewydolności oddechowo-krążeniowej. U drugiego chorego podstawą rozpoznania chłoniaka blastycznego z komórek NK był wynik badania histopatologicznego skóry i szpiku (IVB według klasyfikacji Ann Arbor). Chory otrzymywał chemioterapię według schematów COP (cyklofosfamid, winkrystyna, prednizon), CC (cyklofosfamid, kladrybina) oraz 2 kursy złożone z mitoksantronu, cytarabiny i etopozydu. Początkowo uzyskano częściową remisję, jednak szybko nastąpiła progresja choroby w obrębie szpiku i skóry, oporna na chemioterapię. Chory zmarł po 9 miesiącach od momentu postawienia rozpoznania z powodu krwawienia do ośrodkowego układu nerwowego w przebiegu zespołu wykrzepiania wewnątrznaczyniowego. Oba przypadki dokumentują trudności diagnostyczne i terapeutyczne w bardzo rzadko występujących w tej szerokości geograficznej chłoniakach z komórek NK.In the present paper we describe clinical course of natural killer (NK) cell lymphomas. In the first patient, diagnosis of nasal NK/T cell lymphoma was based on histopathologic examination of tumor lesion within the base of nose (Ann Arbor IIA). The patient received chemotherapy according to CN3OP (cyclophosphamide, mitoxantrone, vincristine, prednisone) and IVAC (etoposide, ifosfamide, cytarabine) protocols. His initial response to chemotherapy was good, but rapid disease progression within skin and lungs subsequently occured. The patient died due to cardio-pulmonary insufficiency 7 months after lymphoma diagnosis. In the second patient, diagnosis of blastic NK cell lymphoma was based on histopathologic findings in skin and trephine biopses. The patient was treated according to COP (cyclophosphamide, vincristine, prednisone) and CC (cyclophosphamide, cladribine) protocols and after disease progression he received 2 additional courses of mitoxantrone, etoposide and cytarabine. His initial response to chemotherapy was good, but rapid disease progression within bone marrow and skin occured. The patient zajmowadied due to central nervous system hemorrhage in the course of disseminated intravascular coagulopathy 9 months after lymphoma diagnosis. These two case reports reveal diagnostic and therapeutic difficulties of the very rare NK cell lymphomas

Von Willebrand factor propeptide (VWFpp) — potential biomarker in inherited von Willebrand disease and acquired von Willebrand syndrome

Von Willebrand factor propeptide (VWFpp) is a fragment of a new synthesized VWF molecule that plays an important part in the biosynthesis of this protein. After completion of multimerisation of von Willebrand factor (VWF) dimers in the Golgi apparatus, as result of furin proteolysis VWFpp is truncated/disconnected from the mature VWF molecule to form a non-covalent complex with VWF. The VWFpp-VWF complex is stored in endothelial and platelet storage granules and released into the bloodstream where it dissociates into VWFpp and VWF. Plasma VWFpp level and ratio of plasma VWF propeptide (VWFpp) to VWF antigen (VWF:Ag) i.e VWFpp /VWF:Ag ratio are important biomarkers of VWF synthesis/release/clearance. These biomarkers have distinct therapeutic utility as they help to identify patients with von Willebrand disease (VWD) in whom DDAVP (desmopressin 1-desamino-8-D-arginine vasopressin) is ineffective due to rapid VWF clearance. They also have significant diagnostic value because they help to differentiate between congenital VWD subtypes as well as between congenital VWD and acquired von Willebrand Syndrome (AVWS). The purpose of the study was to determine the VWFpp level and the VWFpp/VWF: Ag ratio in patients with VWD and AVWS and to assess the significance of these biomarkers for diagnosis and management of congenital and acquired von Willebrand disease. Our study involved 120 VWD patients; 21 with AVWS and 111 healthy controls. Study results confirm that VWFpp level and the VWFpp/VWF: Ag ratio have significant value fordiscrimination between severe type 1 VWD and type 3 VWD as well as between acquired and congenital VWD which has serious implications for therapy. The biomarkers are also useful for identification of patients in whom DDAVP treatment may prove ineffective. In type 1 VWD (&lt; 30 IU/ml) the VWFpp/VWF: Ag ratio was elevated in 57% of patients while in the group of patients with threshold VWF values (‘Low VWF’, 30–50 IU/dL) the ratio was within normal, which may be suggestive of other underlying causes of VWF deficiency. Assays in patients with non-neutralizing anti-VWF antibodies (AVWS) have shown that the VWFpp/VWF: Ag ratio can have significant impact on monitoring therapy and assessment of remission in patients with anti VWF antibodies

Analiza mutacji talasemii alfa u chorych diagnozowanych w Instytucie Hematologii i Transfuzjologii

BackgroundAlpha-thalassemia is genetically transmitted hemolytic anemia resulting from disturbance of the globins chain synthesis. Alpha-thalassemia is caused most frequently by deletions and less commonly by nondeletional defects.AimTo introduce the molecular methods for routine identifications of alpha-thalassemia mutations and to study the characteristics of these mutations in Poland.MethodsBlood sample of 155 patients with normal or reduced HbA2 values was obtained for blood counting. All samples underwent gap-PCR to screen for the seven common α-thal deletions and MLPA analysis. The DNA of 21 patients in which deletions were not detected has been directly sequenced.ResultsWe detected mutations in the alpha-globin gene in 72 of 155 patients studied. 55 out of 72 cases showed most common thalassemia deletions, as the following: a single gene deletion (α3.7 and α4.2) and both genes deletion (FIL, SEA, MED I, and α20.5). Owing to the use of MLPA technique, we found nontypical deletions in another 12 patients and multiplication of the alpha-globin genes in further 4 cases. We also identified a patient with a point mutation HBA2: c.300 + 2T>A by DNA sequencing.ConclusionsMolecular analysis of the alpha-globin cluster is required for a correct diagnosis in patients with normal or reduced level of HbA2.The results of the study show that due to the progressive migration of the population and globalization, thalassemia must be included in the differential diagnosis of anemia in Poland

Mild hyperhomocysteinemia in patients with essential thrombocythemia (ET) and its relation with MTHFR gene mutation and folic acid concentration

In this study we assessed homocysteine level in 106 patients with ET – 80 females and 26 males, mean age 54 (23–82) and in 20 healthy persons – 6 males and 14 females, mean age 41 (31–54). We also searched for a relation between homocysteine level and MTHFR gene mutation as well as vitamin B12 and folic acid concentration. Median homocysteine serum level was higher in ET patients than in control group. Elevated homocysteine level primarily stems from folic acid deficiency rather than from the presence of MTHFR gene mutation. Median folic acid level was lower in ET patients presenting thrombotic and bleeding complications than in ET patient without vascular episodes. We concluded that folic acid substitution may not only prevent hyperhomocysteinemia but also the development of vascular complications in ET patients