Rapid efficacy of the eye movement desensitization and reprocessing in treatment of persistent complex bereavement disorder:report of two cases

Grief occurs following the loss of a beloved one and it is a normal experience. However, prolonged (>6 months) grief can serve as a ground for a pathological situation. According to DSM-5, persistent complex bereavement disorder (PCBD) is diagnosed if the grief period exceeds twelve months. If this grief experience accompanies a traumatic event, DSM-5 Appendix recommends including Traumatic Death Specifier. In the process of PCBD, there can be several symptoms such as decreased functionality, sleep disorders, depressed mood, guilt feelings, somatic disorders and denial of the death. Eye movement desensitization and reprocessing (EMDR) is one of the treatment methods for PCBD. In this study, two cases diagnosed with PCDB and recovered apparently with a time-limited EMDR treatment are presented

Longterm treatment in bipolar disorder.

TEZ8016Tez (Uzmanlık) -- Çukurova Üniversitesi, Adana, 2010.Kaynakça (s. 68-78) var.viii, 95 s. : res., tab. ; 29 cm.Aim: The aim of this study was to determine the long treatment response and its relationship between clinical variables at follow-up bipolar disorder patient group in Bipolar Disorder Unit of the Department of Psychiatry, Faculty of Medicine, Çukurova University. Material and Methods: One hundred consecutive patients, from the 2009 Bipolar Disorder Mood Unit, are included in this study. ""Affective Disorders Patient Registry Form"" developed by Bipolar Disorder Mood Unit, SCID-II, Young Mani Rating Scale, Hamilton Depression Rating Scale, Prophylactic Treatment Response Scale were used in this study to collect the data. These forms are completed through interviews with patients and their relatives, and evaluation of inpatient files. Results: In this study, 50 of subjects were female, 50 were male. 156 maintenance periods of 100 bipolar patients were examined in our study. In 60,24 % of longterm treatment periods mood stabilizers and antipsychotics were used together but only one type of mood stabilizer was used in 30,75 % of longterm treatment periods . Frequently lithium was prefered as a mood stabilizer (43,58 %) . By longterm treatment, a significant decrease was determined in total number of epizods, epizod frequency and time-ill periods. When the response to longterm treatment was evaluated by Grof scale we determined 97 % as partial response rate and 43,8 % as full response rate. The necessity of antipsychotics incrases when the time-ill periods are prolonged and the number of epizod/year gets higher. Conclusion: Bipolar disorder goes on all life along and disturbs functionality on a large scale. Because of that the consequence of longterm treatment is very important. If the longterm treatment is continued particularly and carefully, time-ill periods decrease prominently. Also selecting unique drugs to patients and illness is very significant.Amaç: Bu çalışmada, Çukurova Üniversitesi Tıp Fakültesi Ruh Sağlığı ve Hastalıkları Anabilim Dalı Bipolar Bozukluk Biriminde düzenli olarak Bipolar Bozukluk tanısıyla izlenen hastaların koruyucu sağaltıma yanıtları ve sağaltıma yanıtın klinik değişkenlerle ilişkisi araştırılmıştır. Gereç ve Yöntem: Çalışmaya, 2009 yılında Bipolar Bozukluk Biriminde Bipolar Bozukluk tanısıyla izlenen rastgele yöntemle seçilmiş 100 hasta alınmıştır. Çalışma verileri tarafımızca geliştirilen ""Duygudurum Bozuklukları Hasta Kayıt Formu"", SCIDI-II, Young Mani Değerlendirme Ölçeği, Hamilton Depresyon Değerlendirme Ölçeği, Koruyucu Sağaltıma Yanıt Ölçeği, İşlevselliğin Genel Değerlendirme Ölçeği kullanılarak toplanmıştır. Formlar hasta ve hasta yakınları ile görüşülerek ve poliklinik kayıtları incelenerek doldurulmuştur. Bulgular: Çalışmaya alınan hastaların 50'si kadın, 50'si erkek'ti. Çalışmamızda 100 bipolar bozukluk hastasının toplam 156 koruma dönemi incelendi. Bu koruma dönemlerinin % 30,75'inde tek duygudurum dengeleyici ilaç, % 60,24'ünde ise duygudurum dengeleyiciye ek olarak antipsikotik kullanılıyordu. Duygudurum dengeleyici olarak en sık seçilen ilaç lityumdu (% 43,58). Koruyucu sağaltım sonrasında dönem sayısı, sıklığı, hastalıkla geçirilen sürelerde anlamlı bir azalma belirlenmiştir. Koruyucu sağaltıma yanıt Grof ölçeği ile değerlendirildiğinde % 43,8 oranında tam yanıt saptanmıştır. Hastalıkla geçen süre uzadıkça ve yılda geçirilen dönem sayısı arttıkça ek olarak antipsikotik kullanma gereksinimi artmıştır. Sonuç: Bipolar Bozukluk yaşam boyu süren ve işlevselliği büyük oranda bozan bir hastalıktır. Bu nedenle koruyucu sağaltımın önemi yüksektir. Koruyucu sağaltım düzenli ve özenli bir şekilde sürdürüldüğünde hastalıkla geçen süre önemli oranda azalmaktadır. Ayrıca koruyucu sağaltımda hastaya ve hastalığa özgü ilacın belirlenmesi de önem taşımaktadır

A case of late onset compulsive sexual addiction

Kompulsif seks bağımlılığı toplumun yaklaşık %-5-6'sını etkileyen klinik bir fenomendir. Erkeklerde çok daha sık görüldüğü bildirilmiştir. Tahmin edilen erkek kadın oranı 3:1'dir. Geç adölesan dönemde ve erken erişkinlik döneminde yaygındır. Bu bireyler sıklıkla seksle ilgili intruzif düşüncelere sahiptir ve seksüel davranışlarını kontrol etmekte güçlük yaşarlar. Bu fenomen bir davranış bağımlılığı ve obsesif kompulsif spektrum bozukluğu olarak değerlendirilebilir ve sosyal açıdan çok sayıda soruna yol açabilmektedir. Anksiyete bozukluğu, depresyon, alkolmadde kötüye kullanımı ve bağımlılığı ile sıklıkla birlikte görüldüğü bildirilmiştir. Seksüel davranışın normal miktarı- nı ölçmek mümkün değildir. Haftalık orgazm sayısı olarak tanımlanan toplam cinsel eylem ölçütü hiperseksüaliteyi tanımlamak için kullanılmaktadır. Burada başlangıç yaşı ve cinsiyet açısından atipik bulduğumuz bir olgu sunulmuşturCompulsive sexual addiction is a clinical phenomenon which affects approximately 5% to 6% of the population. It has been reported to be more common in men than women, with an estimated ratio of male to female 3:1. It is common in late adolescence and early adulthood. People with compulsive sexual addiction have frequent intrusive thoughts about sex and difficulty controlling their sexual behavior which can result in numerous problems. This phenomenon has been evaluated as a behavioral addiction and an obsessive-compulsive spectrum disorder. It has been reported to involve frequent comorbidity with anxiety disorders, depression, alcohol, and drug abuse or dependence. It is not possible to determine the normal frequency of sexual behavior. Total sexual activity as the number of orgasms per week is used to define hypersexuality measure. Here, we reported an atypical case in terms of age of onset and gender

Impulsivity and impulse control disorders in pregnancy

OBJECTIVE: We investigate the relationship between impulsivity and impulse control disorders (ICDs) in pregnancy. We claim that women with unplanned pregnancies are more impulsive and have a higher frequency of ICDs. METHODS: We perform a study on the 152 pregnant women who applied to Haydarpaşa Numune Training and Research Hospital Obstetrics outpatient clinic for routine follow-up. The participants are informed about the content of the study and their consents are taken. Socio-demographic characteristics of the participants are recorded. ICDs and impulsivity are assessed by Minnesota Impulse Control Disorders Interview Scale and Barrat Impulsivity Scale (BIS). RESULTS: ICD was present in 11.8% of the pregnant women (n = 18) before gestation and 9.2% (n = 14) during gestation. The motor and total impulsivity scores of those diagnosed with ICD during and before pregnancy were higher than those without ICD. The most common ICD during and before pregnancy was compulsive buying (3.3%). The relationship between pregnancy trimester and BIS score is insignificant. CONCLUSION: The motor and total impulsivity scores of those diagnosed with ICD before and during pregnancy were higher than scores of those not having ICD. It is well-known that ICDs cause not only pschiatric comorbidity but also illegal or high-risk behaviours, interpersonal, social, and economical problems. Thus, early recognition and treatment of ICDs in pregnancies will have a positive effect on both mothers’ and babies’ health

Prophylactic treatment in bipolar disorder

Amaç: Bu çalışmada, Çukurova Üniversitesi Tıp Fakültesi Ruh Sağlığı ve Hastalıkları Anabilim Dalı İki Uçlu Bozukluk (İUB) Biriminde düzenli olarak İUB tanısıyla izlenen hastaların koruyucu sağaltıma yanıtları ve sağaltıma yanıtın klinik değişkenlerle ilişkisi araştırıldı. Yöntem: Çalışmaya İki Uçlu Bozukluk tanılı ötimik dönemde olan 100 hasta alındı. Çalışma verileri tarafımızca geliştirilen “Duygudurum Bozuklukları Hasta Kayıt Formu”, SCID-I, Young Mani Derecelendirme Ölçeği (YMDÖ), Hamilton Depresyonu Değerlendirme Ölçeği (HDDÖ) ve Koruyucu Sağaltıma Yanıt Ölçeği (KSYÖ) kullanılarak toplandı. Formlar hasta ve hasta yakınları ile görüşülerek ve poliklinik kayıtları incelenerek dolduruldu. Bulgular: Çalışmaya alınan hastaların 50’si kadın, 50’si erkek’ti. Çalışmamızda 100 İUB hastasının toplam 153 koruma dönemi incelendi. Bu koruma dönemlerinin %30.75’inde tek mizaç dengeleyici ilaç, %60.24’ünde ise mizaç dengeleyiciye ek olarak antipsikotik kullanılıyordu. Mizaç dengeleyici olarak en sık seçilen ilaç lityumdu (%43.58). Koruyucu sağaltımın hastalık seyri üzerinde genel olarak olumlu bir etkisi söz konusuydu. Koruyucu sağaltım sonrası ilk döneme kadar geçen süre ortalama 13.32±30.7 (range=0-244) aydı ve dönem sayısı, sıklığı, hastalıkla geçirilen sürelerde anlamlı bir azalma vardı. Koruma dönemleri KSYÖ ile değerlendirildiğinde %43.8 oranında tam yanıt saptandı. Hastalıkla geçen süre uzadıkça ve yılda geçirilen dönem sayısı arttıkça ek olarak antipsikotik kullanma gereksinimi arttığı görüldü. Sonuç: İUB yaşam boyu süren ve işlevselliği büyük oranda bozan bir hastalıktır. Bu nedenle koruyucu sağaltımın önemi yüksektir. Koruyucu sağaltım düzenli ve özenli bir şekilde sürdürüldüğünde hastalıkla geçen süre önemli oranda azalmaktadır. Koruyucu sağaltımın etkisini doğru değerlendiren ölçeklerin geliştirilmesi hastaya ve hastalığına özgü ilaç tedavisinin belirlenmesine yardımcı olacaktır.Objective: The aim of this study was to determine the prophylactic treatment response and its relationship between clinical variables among the bipolar disorder patient group followed up in the Bipolar Disorder Unit of Psychiatry Department of Cukurova University Faculty of Medicine. Methods: One hundred patients, in euthymic period, diagnosed as bipolar disorder, were included in this study. “Affective Disorders Patient Registry Form” developed by our unit, SCID-I, Young Mani Rating Scale, Hamilton Depression Rating Scale, Prophylactic Treatment Response Scale (PTRS) were used in this study to collect the data. These forms were completed through the interviews with the patients and their relatives, and the evaluation of outpatient files. Results: In this study, 50 of the patients were female, 50 were male. A total of 153 maintenance periods of 100 bipolar patients were examined. In 60.24% of prophylactic treatment periods, mood stabilizers and antipsychotics were used together but only one type of mood stabilizer was used in 30.75% of prophylactic treatment periods. Most frequently preferred mood stabilizer was lithium (43.58%). The prophylactic treatment had an overall positive effect over the course of the illness. The average time to the first period after the prophylactic treatment was 13.32±30.7 (range=0-244) months and a significant decrease was determined in total number of epizodes, epizod frequency and the time with disease periods. When the response to prohylactic treatment was evaluated by PTRS, we determined that the full response rate was 43.8%. As the time with disease periods prolonged and the number of episodes each year got higher the need for antipsychotic use has been increased. Conclusion: Bipolar disorder is a lifelong disorder that disrupts functioning to a large extend. Because of that the consequence of prophylactic treatment is very important. When the prophylactic treatment is continued pregularly and carefully the time with disease periods decreases significantly. Developing scales that evaluate the effects of prophylactic treatment properly will help to determine specific drug treatments for the patients and their disease

Demografic and clinical characteristics of the patients treated with electroconvulsive therapy in a university pschiatry clinic

Amaç: Bu çalışmada bir üniversite hastanesi psikiyatri kliniğinde yatarak tedavi gören duygudurum bozukluğu tanılı hastaların elektrokonvülzif tedavi (EKT) uygulanma sıklığının ve EKT uygulanan hastaların özelliklerinin saptanması amaçlandı. Gereç ve Yöntem: Çalışmaya 2006-2007 yılları arasında Çukurova Üniversitesi Psikiyatri Anabilim Dalı yatan hasta servisine duygudurum bozukluğu tanısıyla yatarak tedavi gören 93 (49 kadın, 44 erkek) hasta dahil edildi. Bulgular: Klinikte yatarak tedavi gören 93 hastanın 30 (%32,2)’una EKT uygulandığı saptandı. Hasta grubunun tamamının ortalama hastanede kalış süresi 29.81±15.52 gündü. EKT uygulanan hastaların hastane yatış süresi diğerlerinden belirgin derecede uzundu. Hastaların %54,8’i depresyon, %33,4’ü bipolar bozukluk manik nöbet ve %11,8’i bipolar bozukluk depresif nöbet tanısı almıştı. Çalışma sonuçları EKT’nin duygudurum bozukluğu tedavisinde sıklıkla tercih edilen bir tedavi yöntemi olduğunu göstermiştir. (bipolar depresyonun %37,3’ü, major depresyonun %36,4’ü ve manik nöbetin % 22,6’sı). Sonuç: Bu çalışmanın sonuçlarının bir üniversite hastanesi yatan hasta servisinde EKT kullanım sıklığı ile duygudurum bozukluğu tanılı hastaların tedavisinde EKT’nin etkinliği için bir kanıt sağladığı düşünülebilir.Objectives: The aim of this study was to determine the frequency of electroconvulsive therapy (ECT) use and the features of patients who underwent ECT treatment among psychiatric inpatients with mood disorders in an university hospital setting. Materials and methods: Ninety three patients (49 women, 44 men) who had been hospitalized with a diagnosis of mood disorder in Cukurova University Faculty of Medicine Psychiatry Clinic between 2006 and 2007 were included in the study. Results: Among the 93 patients treated at the inpatient unit; 30 (32.2%) were treated with ECT. The mean of hospitalization period of the total group was 29.81±15.52 days. Patients received ECT had a significantly longer hospitalization period than others. The patients in the group had diagnosed as depression (54.8% ), manic episode of bipolar disorder (33.4%) and depressive episode of bipolar disorder (11.8%). The results of the study showed that ECT was usually chosen as a treatment method for mood disorders (37.3% of bipolar depression, 36.4% of major depression and 22.6 % of manic episode). Conclusions: The findings of this study may provide an evidence for the efficacy of ECT in treatment of mood disorders by documenting the frequency rates of ECT usage in a university clinic

Haydarpaşa Numune Eğitim ve Araştırma Hastanesi’ne başvuran bariatrik cerrahi adaylarında yeme bozukluğu

Objective: Bariatric surgery is used more commonly than recent years among obesity treatment methods. The prevalence of eating disorders and its effect on surgical outcomes in bariatric surgery candidates are frequently discussed.The present study was planned to assess the prevalence of eating disorders in bariatric surgery candi-dates. Methods: A psychiatrist in routine proce-dure evaluated 108 bariatric surgery patients. Eating disorders diag-nosis (binge eating disoder (BED), anorexia nervosa (AN), bulimia nervosa (BN)) were based to Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM-5) and night eating syndrome (NES) diagnosis was based to Allison crieterias. Eating Attitudes Test (EAT) and Beck Depression Inventory (BDI) were administered to all participants. Results: The prevalence of any kind of eating disorder (BED, NES or both) was 23.1% (n=25). BED was 11.1% (n=12), NES 5.6% (n=6), both BED and NES 6.5% (n=7). We could not determine any patient with diagnose of AN or BN in our sample. There was no significant difference at Body Mass Index (BMI) between people with eating disorders and without eating disorders. The mean point of BDI score was 13.8±9.8. The 50% of sample had family history about psychiatric disease. 63.9% of the sample (n=69) had comorbid other medical conditions. Conclusion: Prevalence of eating disorders is substantially high in this group (23.1%). As we exactly not know the effect of eating disorders at surgery success and weight loss, it is important to determine the maladaptive eating behaviors at the beginning of surgery procedure. (Anatolian Journal of Psychiatry 2018; 19(4):355-361)Amaç: Bariatrik cerrahi obezite tedavi yöntemleri arasında geçmiş yıllara göre daha sık kullanılmaktadır. Bariatrik cerrahiye aday hastalarda yeme bozukluğunun önemi ve cerrahi sonuçlarına etkisi sıklıkla tartışılmaktadır. Bu çalışma bariatrik cerrahi adaylarında yeme bozukluğu sıklığını belirlemek için planlanmıştır. Yöntem: Yüz sekiz bariatrik cerrahi hastası bir psikiyatrist tarafından rutin prosedür çerçevesinde değerlendirildi. Yeme bozukluğu tanısı (tıkınırcasına yeme bozukluğu-TYB), anoreksiya nevroza-AN), bulimia nevroza-BN) DSM-5’e, gece yeme sendromu (GYS) tanısı Allison’un ölçütlerine dayandırıldı. Bulgular: Herhangi bir yeme bozukluğu (TYB, BN veya her ikisi) yaygınlığı %23.1’di (s=25). Örneklem grubumumuzda AN veya BN tanılı hiç bir hasta saptamadık. Yeme bozukluğu olan ve olmayanların Beden Kitle İndeksleri (BKİ) arasında istatistiksel olarak fark yoktu. Tüm katılımcı-lara Yeme Tutumu Testi (YTT) ve Beck Depresyon Ölçeği (BDÖ) uygulandı. Sonuç: Bu grupta yeme bozukluğu yaygınlığı önemli derecede yüksektir (%23.1). Yeme bozukluğunun kilo kaybı ve cerrahi başarı üzerindeki etkisinin ne olduğunu tam olarak bilmesek de, cerrahi prosedürün başlangıcında maladaptif yeme davranışını saptamak önemlidir. (Anadolu Psikiyatri Derg 2018; 19(4):355-361

Demografic and clinical characteristics of the patients treated with electroconvulsive therapy

Objectives: The aim of this study was to determine thefrequency of electroconvulsive therapy (ECT) use andthe features of patients who underwent ECT treatmentamong psychiatric inpatients with mood disorders in anuniversity hospital setting.Materials and methods: Ninety three patients (49 women,44 men) who had been hospitalized with a diagnosisof mood disorder in Cukurova University Faculty ofMedicine Psychiatry Clinic between 2006 and 2007 wereincluded in the study.Results: Among the 93 patients treated at the inpatientunit; 30 (32.2%) were treated with ECT. The mean ofhospitalization period of the total group was 29.81±15.52days. Patients received ECT had a significantly longerhospitalization period than others. The patients in thegroup had diagnosed as depression (54.8% ), manicepisode of bipolar disorder (33.4%) and depressive episodeof bipolar disorder (11.8%). The results of the studyshowed that ECT was usually chosen as a treatmentmethod for mood disorders (37.3% of bipolar depression,36.4% of major depression and 22.6 % of manic episode).Conclusions: The findings of this study may provide anevidence for the efficacy of ECT in treatment of mood disordersby documenting the frequency rates of ECT usagein a university clinic.Key words: Mood disorder, electroconvulsive therapy,depression, mani