The religious hermeneutics of Gerhard Oberhammer and the investigation of the philosophical traditions of India

Gerhard Oberhammer (1929-), austriacki indolog i filozof religii, stworzył systemowy wykład transcendentalnej hermeneutyki religii, służący dogłębnym analizom i interpretacjom tego zjawiska. Wypracowana przez Oberhammera sieć pojęć współtworzących teoretyczne podstawy hermeneutyki religii/religijności, służy fenomenologiczno-egzystencjalnym analizom tak zuniwersalizowanego fenomenu religijnego doświadczenia, jak i sposobu, w jaki się on "wydarza" w swoich konkretyzacjach w określonych tradycjach religijnych. W trzech częściach niniejszego artykułu znalazły się, odpowiednio: intelektualna biografia Oberhammera, zarys systemu transcendentalnej hermeneutyki religii oraz możliwe pola jej zastosowania w odniesieniu do filozoficznych tradycji Indii.Gerhard Oberhammer (1929-), the Austrian Indologist and philosopher of religion, developed the transcendental hermeneutics of religion as an in-depth analysis of the phenomenon of religiosity. One of its themes is a religious experience in a comparative perspective. In order to conduct the phenomenological-existential analysis of what religious experience is and how it happens, Oberhammer develops a network of notions, which jointly create a coherent system of religious hermeneutics. The notion of the “encounter” (Begegnung), interpreted as a universally essential dimension of religious experience, explains the event of experiencing transcendence by the subject and is pivotal to the system. The introductory part of the article is meant to sketch the intellectual biography of Gerhard Oberhammer, with the aim to provide concise information about the profile of the thinker. In the second part the outline of the system of the transcendental hermeneutics of religion will be introduced, in a wider context of possible affinities to other thinkers. Lastly, the applicability of the hermeneutics to philosophical traditions of India will be considered

Heterotopian city : Khushwant Singh and his "Delhi, a novel"

Artykuł jest próbą odczytania powieści "Delhi: A Novel" Khushwanta Singha, współczesnego indyjskiego pisarza tworzącego w języku angielskim, jako utworu w którym topografia ("opis miejsca") i rzeczywiste istnienie, życie i literatura splatają się ze sobą. Artykuł jest trójdzielny. Część pierwsza, zatytułowana "Strefa nieokreślona" (Indeterminate Zone) dotyczy paratekstu jako obszaru kształtującego oczekiwania czytelnika co do zawartości samej książki. W części drugiej, o podtytule: "Strefa miasta" (Zone of the City) przedstawiono Delhi-miasto w jego wybranych literackich (od)tworzeniach w obrębie powieści. W tej części artykułu szczególną uwage zwrócono na powieściowe (re)konstrukcje czasu i przestrzeni. Część trzecią i ostatnią pt. "Strefa ciała" (Zone of the Body) poświęcono symbolizmowi ciała w powieści.The essay is an attempt to analyse Khushwant Singh’s Delhi: A Novel as a literary work in which topography and existence, life and literature entwine. The essay is divided into three parts, each part has a particular focus. The part entitled Indeterminate Zone concentrates on the paratext in an attempt to see how it channels reader’s anticipation with regard to the content of the book. In the second part: Zone of the City: the image of Delhi in its chosen (re)constructions within the novel is examined. Here, particular attention is paid to the reconstruction of space and time within the novel. The last section of the paper, Zone of the Body speaks of the body and the symbolic roles it plays within the novel

Co to znaczy "tat tvam asi"? : zarys hermeneutyki Ramanudży

Hermeneutyka Ramanudży (1075–1140?), indyjskiego filozofa i teologa, głównego teoretyka odłamu wedanty wiśisztadwajta, opiera się na intrygującym splocie interpretacji języka i rzeczywistości przezeń przedstawionej. W tym splocie kategorie ontologiczne wspierają interpretację treści indyjskiego objawienia (śruti), a samo objawienie jest jedynym nośnikiem prawdy o strukturze rzeczywistości transcendentnej oraz jej relacji do świata. Ramanudża jest hermeneutą, lecz jego hermeneutyka ma określony cel, to jest rozumienie i rozumiejącą interpretację objawienia, które pozwala urzeczywistnić najważniejszy cel ludzkiego życia, a mianowicie duchowe wyzwolenie. W odkrywaniu sensus spiritualis indyjskiego objawienia Ramanudża operuje swoistą „ontologią rozumienia”, sterującą antycypacją i odkrywaniem tego sensu

"All broken truths are evil" : Rabindranath Tagore on the life-transforming freedom ("mukti")

W 1925 roku odbył się pierwszy Indyjski Kongres Filozoficzny. Jego pomysłodawcy poprosili Rabindranatha Tagore, aby został generalnym prezydentem Kongresu. Głównym tematem wystąpienia Tagore'a była koncepcja mukti. W hinduskich tradycjach filozoficzno-religijnych starożytnych Indii mukti oznacza duchową emancypację, ostateczne wyzwolenie Jaźni z niewoli i cierpienia w świecie rzeczywistym (saṃsāra). Jest to ostateczne wyzwolenie, realizowane poprzez postępowanie określoną ścieżką duchową, której kroki definiowane są odmiennie przez różne tradycje filozoficzne. Tagore, w zgodzie ze swym usposobieniem wolnomyśliciela, artystycznym charakterem i temperamentem działacza społeczno-politycznego, interpretuje mukti jako “emancipation in the inner truth of all things in which the endless Many reveals the One, as the multitude of notes … reveal to us the inner unity which is music” (Tagore, “Pathway to Mukti,” 160), czyli "emancypację w wewnętrznej prawdzie wszystkich rzeczy, w której nieskończona Wielu ujawnia Jedność, jako mnogość nut ... objawia nam wewnętrzną jedność, którą jest muzyka". Mukti Tagore'a nie jest zatem emancypacją Jaźni z tego świata, ale urzeczywistnieniem jedności we wszystkich rzeczach tutaj, na tym świecie. Rozdział ten jest próbą odkrycia wielorakiej konotacji pojęcia mukti w przemówieniu Tagore'a z 1925 roku.In 1925, the first Indian Philosophical Congress took place. Its originators requested Rabindranath Tagore to become the general president of the Congress. The focus of Tagore’s address was the concept of mukti. In the Hindu philosophical-religious traditions of Ancient India, mukti means spiritual emancipation, final liberation of the Self from the saṃsāric bondage and suffering. It is the ultimate liberation, differently realised through prescribed spiritual paths advocated by different philosophical traditions. Tagore, however, quite in line with his strong freethinker’s intellectual disposition, artistic nature and the temperament of a socio-political activist interprets mukti as an “emancipation in the inner truth of all things in which the endless Many reveals the One, as the multitude of notes … reveal to us the inner unity which is music” (Tagore, “Pathway to Mukti,” 160). Tagore’s mukti is not, therefore, the emancipation of the Self from this world, but it is the realisation of unity in all things here, in this world. This chapter is an attempt to uncover the multifarious connotation of the concept of mukti in Tagore’s address of 1925 by situating it in a wider context of his philosophical writings on the subject

Ten incarnations of Vishnu

W artykule opisano pokrótce historię idei boskich wcieleń (awatarów) w hinduizmie, skupiając się na bliższym przedstawieniu roli i znaczenia dziesięciu wcieleń boga Wisznu.The article speaks about the history of the idea of the incarnations (avatars) in Hinduism. It focuses mainly on the role and mythology of the ten incarnations of the god Vishnu

Leszek Dunin Borkowski używa najstarszych zabytków pisemnych : wedy a zgłębianie idei religijnych

Wczesną wiosną 1831 roku, do Królewca przybywa Leszek Dunin Borkowski (1811-1896), polski pisarz, krytyk literacki i działacz polityczny z Lwowa. W czasie swojego pobytu, Dunin Borkowski rozpoczyna studia na królewieckim uniwersytecie. Pod kierunkiem Petera von Bohlena, profesora języków orientalnych oraz, między innymi, tłumacza i edytora zbioru sanskryckich poematów gnomicznych Śatakatrayam (Trzy setki), Borkowski studiuje sanskryt. Po powrocie do Lwowa, w 1832 roku, Borkowski rozpoczyna badania nad wedyjską literaturą, religią i kulturą, Efektem tych prac są dwie publikacje na temat wedyjskich i sanskryckich zabytków pisemnych. W 1845 roku, w Poznaniu, wydane zostają "Setka Bhartriharis'a". Jest to krytycznoliterackie oraz kulturowe studium "Setek" przypisywanych Bhartrihariemu, w którym znalazły się także liczne autorskie przekłady wybranych ze zbioru utworów. W 1850, z drukarni w Lwowie, wychodzi praca naukowa "O najstarszych zabytkach pisemnych". Artykuł niniejszy ukazuje w zarysie, jak Borkowski w swoich pracach posługiwał się źródłami staroindyjskimi, w celu przeprowadzenia radykalnej rewizji uniwersalnej koncepcji humanizmu, idei religijnych czy wiodących zasad leżących u podstaw cywilizacyjnie dojrzałych społeczeństw.It must have been early spring of 1831, when Leszek Dunin Borkowski (1811-1896) Polish writer from Lviv in the Kingdom of Galicia and Lodomeria, came to Königsberg in Prussia. Dunin Borkowski was an active participant of the Polish November Insurrection (1830-1831) that unsuccessfully tried to overthrow Russian rule in the Congress Kingdom of Poland. With some exaggeration, one could say that during his stay in Königsberg, Dunin Borkowski was an illegal political refugee. He used his time there fruitfully. At the University of Königsberg, he studied Sanskrit language and literature under the guidance of Peter von Bohlen, the Professor of Oriental Languages, and the translator and the editor of the collection of Sanskrit poems titled Śatakatrayam (Three Hundred) ascribed to Bhartṛhari. Undoubtedly inspired by his teacher, Borkowski became interested in the collection. After returning to Lviv in 1832, he also took to studying Vedic literature, religion and culture. This resulted in publishing two works on Vedic and Sanskrit literary sources. In 1845, in Poznań, Dunin Borkowski published Hundreds of Bhartriharis (Setka Bhartriharis’a). In 1850 the essay On the Oldest Written Records (O najstarszych zabytkach pisemnych) left the printing house in Lviv. In the article I show how the Sanskrit and Vedic literature became the source of inspiration for Dunin Borkowski to review the concept of humanism and the guiding principles of a civilized society in the light of ancient Indian poetry and religion

Problema edinstva karmakandy i džnânakandy u Ramanudži

Na początku XX wieku Herman Jacobi zasugerował, że Pūrva- and Uttara Mīmāṃsā, które są dwiema odrębnymi tradycjami filozoficznymi starożytnych Indii, mogły nadal być jedną filozofią w czasach Śabaraswamina, który prawdopodobnie żył na przełomie IV i V wieku. Nawet jeśli hipoteza Jacobiego była spekulatywna i nie mogła być poparta faktami, zainspirowała wielu uczonych do zbadania możliwości faktycznej obecności lub nieobecności pewnych teoretycznych powinowactw lub historycznego splotu dwóch tradycji filozoficznych, znanych jako Pūrva- i Uttara Mīmāmsā. W moim artykule analizuję to zagadnienie w kontekście idei określanej w sanskrycie jako "aikaśastrya" w postaci przedstawionej i omówionej przez Ramanudżę, głównego przedstawiciela szkoły filozoficzno-teologicznej wiśisztadwaita wedanty przed Wenkatanathją (Veṅkaṭanātha). Jak się okaże, pojęcie aikaśastrya ma różne konotacje i nie jest wolne od dwuznaczności, ale w swoim podstawowym sensie wydaje się odnosić do idei jedności (aika) nauk Wed i do pewnego stopnia, także do teoretycznych rozważań (śāstra) dwóch wzmiankowanych wyżej tradycji filozoficznych mimansy. W artykule przedstawiono możliwe interpretacje idei aikaśastrya w pismach Ramanudży.At the beginning of 20th century Herman Jacobi suggested that the Pūrva- and Uttara Mīmāṃsā, which are two separate philosophical traditions of Ancient India, could have still been one philosophy at the times of Śabarasvāmin , who might have lived at the turn of 4th and 5th century. Even if Jacobi’s hypothesis was speculative and could not be supported by facts, it inspired many scholars to examine the possibilities of the actual presence or absence of some theoretical affinities or historical intertwining of the two philosophical traditions, known as Pūrva- and Uttara Mīmāṃsā. In my article, I examine this question in the context of the idea of the aikaśāstrya as it was introduced and discussed by Rāmānuja, the main representative of the philosophical-theological school of the Viśiṣṭādvaita Vedānta before Veṅkaṭanātha. As it will be seen, the notion aikaśāstrya has different connotations and is not free from ambiguity but in its basic sense, it seems to refer to the idea of the oneness (aika) of the teaching of the Veda and, to a certain extent, also to of the theoretical considerations (śāstra) of the two traditions of the Mīmāṃsā. The possible interpretations of the idea of aikaśāstrya in Rāmānuja's writings are given