Coronary calcium score - a non-invasive method for the detection and quantification of coronary atherosclerosis

Cardiovascular diseases pose a significant medical problem in the developed world. Coronary heart disease (CHD) is the most common of these and is the cause of more than half the cases of heart failure in the general population below 75 years of age. Atherosclerosis lies at the basis of the majority of CHD cases. As the early detection of asymptomatic CHD may lower patient morbidity and mortality, there is an ongoing search for non-invasive diagnostic techniques. Computed tomography, which enables coronary artery calcification to be assessed, is one of these. Examples of the implementation of a calcium score, both in asymptomatic patients and in patients with diagnosed CHD, are presented in this paper

Zmienność dobowa dyspersji QT u pacjentów z chorobą wieńcową

Wstęp: Występowanie ostrych zespołów wieńcowych i nagłego zgonu sercowego cechuje rytm dobowy, ze szczytowym występowaniem w godzinach porannych. Równocześnie wiadomo, że ostre niedokrwienie jest silnym bodźcem nasilającym niejednorodność repolaryzacji i sprzyjającym złośliwym arytmiom. Dyspersja QT (QTd) jest wykorzystywana jako wskaźnik heterogenności repolaryzacji komór; ulega ona nasileniu w chorobie niedokrwiennej serca. Celem badania była ocena dobowej zmienności QTd. Materiał i metody: Przebadano 48 pacjentów ze stabilną chorobą wieńcową (CAD) hospitalizowanych w celu wykonania koronarografii; u 29 chorych stwierdzono krytyczne zmiany 1-naczyniowe, u 10 - 2-naczyniowe, a u 10 - 3-naczyniowe. Z badania wykluczono pacjentów po przebytym zawale serca, przyjmujących leki wpływające na odstęp QT, chorych na cukrzycę oraz osoby ze zmianami w EKG uniemożliwiającymi ocenę odstępu QT. Pomiary QTd wykonywano półautomatycznie w każdej godzinie całodobowego monitorowania 12 doprowadzeń EKG metodą Holtera (system SUPRIMA 12). Poprawność pomiarów weryfikowało niezależnie 3 badaczy. Wyniki: Rejestrowane wartości QTd były znamiennie statystycznie wyższe w godzinach porannych (6.00-9.00) niż w pozostałych godzinach monitorowania (p < 0,01). Najkrótsze wartości QTd stwierdzano w godzinach nocnych między 22.00 a 1.00.Wnioski: Na podstawie uzyskanych wyników wykazano, że u pacjentów z CAD QTd wykazuje rytm dobowy. Najwyższe wartości QTd występują w godzinach porannych, wkrótce po przebudzeniu

Echocardiography findings in patients with ST segment elevation myocardial infarction and type 2 diabetes mellitus treated with primary percutaneous coronary angioplasty

Background: The development of heart failure following myocardial infarction (MI) in patients with diabetes mellitus (DM) is related to the extent of the infarction zone and underlying primary diabetic cardiomyopathy. Echocardiography allows the monitoring of systolic dysfunction following MI. Left ventricular ejection fraction (LVEF) is one of the most important prognostic indicators in patients after MI. Methods: The aim of the study was to assess the effect of type 2 DM on postinfarct left ventricular (LV) remodeling in patients with acute ST segment elevation MI treated with primary percutaneous transluminal coronary angioplasty. One hundred and ten patients were enrolled to the study and divided into two groups: group 1 included 41 subjects with type 2 DM, and group 2 included 57 subjects without DM. Echocardiographic parameters of LV systolic function including LVEF, LV end-diastolic volume (LVEDV), and LV end-systolic volume (LVESV) were compared between the study groups. Results: Both study groups showed statistically significant decrease in LVEF. However, significant LV dilatation was seen only in patients without DM but not in patients with DM. Conclusion: Long-term DM leads to the remodeling and the fibrosis of cardiac interstitial tissue, limiting acute ventricular dilatation and resulting in stiffening of the heart

Disturbances of blood pressure and spectral heart rate variability during orthostatic stress in patients with type 1 diabetes mellitus

Background: Orthostatic hypotension in diabetes patients is a sign of autonomic dysfunction. Heart rate variability (HRV) analysis is one of the methods for cardiac autonomic neuropathy assessment. The aim of this study was to assess blood pressure and HRV during 5 minute upright tilting in patients with type 1 diabetes. Methods: We studied 48 normotensive diabetes patients aged 18-28 years, with diabetes lasting 9-23 years. Matched control group consisted of 32 healthy persons. We performed 24 h Holter ECG monitoring (SUPRIMA 12, DMS, USA) and ambulatory blood pressure monitoring (Spacelab 90207, Datex-Ohmeda, USA). Manual measurements were initialized every minute during 5 minute standing, preceded by 15 min rest in supine position. Spectral HRV parameters were analyzed: total power (TP), very low frequency (VLF), low frequency (LF) and high frequency (HF) -in 5-min periods in supine and standing position. Results: Systolic blood pressure fall was noted in 19% of diabetes patients and 3% of the controls (p = 0.001) and DBP fall in 23% of diabetes patients and 0% of the controls (p = 0.001). During rest diabetes patients with orthostatic hypotension showed significantly lower TP and VLF spectra (p = 0.001). After tilting lower TP, VLF, LF and HF in diabetes patients with orthostatic hypotension was observed (p = 0.001). In standing position LF (NU, normalized units) decreased in diabetes patients in contrast to healthy people, in which LF spectrum increased. Conclusions: Diabetes patients with orthostatic hypotension have more advanced autonomic dysfunction than diabetes patients without orthostatic hypotension, which manifests as lower spectral HRV components during tilting. Diabetes patients show pathological fall of LF (NU) component during orthostatic stress

Zmienność dobowa dyspersji QT u pacjentów z chorobą wieńcową

Wstęp: Występowanie ostrych zespołów wieńcowych i nagłego zgonu sercowego cechuje rytm dobowy, ze szczytowym występowaniem w godzinach porannych. Równocześnie wiadomo, że ostre niedokrwienie jest silnym bodźcem nasilającym niejednorodność repolaryzacji i sprzyjającym złośliwym arytmiom. Dyspersja QT (QTd) jest wykorzystywana jako wskaźnik heterogenności repolaryzacji komór; ulega ona nasileniu w chorobie niedokrwiennej serca. Celem badania była ocena dobowej zmienności QTd. Materiał i metody: Przebadano 48 pacjentów ze stabilną chorobą wieńcową (CAD) hospitalizowanych w celu wykonania koronarografii; u 29 chorych stwierdzono krytyczne zmiany 1-naczyniowe, u 10 - 2-naczyniowe, a u 10 - 3-naczyniowe. Z badania wykluczono pacjentów po przebytym zawale serca, przyjmujących leki wpływające na odstęp QT, chorych na cukrzycę oraz osoby ze zmianami w EKG uniemożliwiającymi ocenę odstępu QT. Pomiary QTd wykonywano półautomatycznie w każdej godzinie całodobowego monitorowania 12 doprowadzeń EKG metodą Holtera (system SUPRIMA 12). Poprawność pomiarów weryfikowało niezależnie 3 badaczy. Wyniki: Rejestrowane wartości QTd były znamiennie statystycznie wyższe w godzinach porannych (6.00-9.00) niż w pozostałych godzinach monitorowania (p < 0,01). Najkrótsze wartości QTd stwierdzano w godzinach nocnych między 22.00 a 1.00.Wnioski: Na podstawie uzyskanych wyników wykazano, że u pacjentów z CAD QTd wykazuje rytm dobowy. Najwyższe wartości QTd występują w godzinach porannych, wkrótce po przebudzeniu

Wskaźnik uwapnienia tętnic wieńcowych - nieinwazyjna metoda wykrywania i oceny miażdżycy tętnic wieńcowych

Choroby układu krążenia stanowią istotny problem medyczny krajów rozwiniętych. Najczęstszą z nich jest choroba wieńcowa (CHD) będąca przyczyną ponad połowy przypadków niewydolności serca w populacji ogólnej do 75 roku życia. W większości przypadków podstawą CHD jest miażdżyca. Ponieważ wczesne wykrycie bezobjawowej CHD może zmniejszyć zachorowalność i umieralność pacjentów, poszukuje się nowych, nieinwazyjnych technik diagnostycznych. Należy do nich m.in. tomografia komputerowa (CT) umożliwiająca ocenę zwapnień tętnic wieńcowych, np. za pomocą wskaźnika uwapnienia tętnic wieńcowych. W niniejszej pracy przedstawiono przykłady zastosowania tego wskaźnika zarówno u pacjentów bez objawów w ocenie ryzyka CHD, jak i u osób z rozpoznaną chorobą wieńcową

Lokalizacja elektrody defibrylującej wszczepialnych kardiowerterów-defibrylatorów w drodze odpływu prawej komory

Wstęp: Pacjenci ze wskazaniami do implantacji kardiowertera-defibrylatora (ICD), u których jednocześnie istnieje konieczność stałej stymulacji komorowej z koniuszka prawej komory (RVA), są zagrożeni pogorszeniem funkcji lewej komory i progresji niewydolności serca. Alternatywnym dla RVA miejscem stymulacji jest droga odpływu prawej komory (RVOT). Celem pracy była ocena bezpieczeństwa i efektywności lokalizacji elektrody defibrylującej ICD w RVOT. Materiał i metody: Badaniem objęto 11 chorych w wieku średnio 61,45 &plusmn; 10,4 roku, w tym 9 mężczyzn oraz 2 kobiety, u których 1-koilową elektrodę o aktywnej fiksacji umieszczano w RVOT. Próg defibrylacji uznawano za wystarczający, jeżeli 2-krotnie wywołane migotanie komór przerywano impulsem 15 J. Po 1, 3 i 6 miesiącach przeprowadzano kontrolne badanie ICD. Wyniki: U 8 chorych elektrodę komorową umieszczono w RVOT. U 2 pacjentów powodem przeniesienia elektrody do RVA był wysoki próg defibrylacji. U 1 chorego w RVOT nie udało się uzyskać dobrych parametrów stymulacji i wyczuwania. U wszystkich chorych z elektrodą w RVOT w trakcie testu przed wypisaniem z kliniki stwierdzono prawidłowe parametry wyczuwania, stymulacji i defibrylacji (&#8804; 15 J). U 3 chorych konieczne było zastosowanie stałej stymulacji komorowej, u pozostałych pacjentów ICD programowano w sposób ograniczający liczbę stymulacji komorowych. W ciągu średnio 8,25 &plusmn; 2,25 miesiąca obserwacji (6-12 miesięcy) u 2 chorych z elektrodą w RVOT zarejestrowano incydenty częstoskurczu komorowego (VT) prawidłowo rozpoznane i przerwane. U 1 osoby występowały incydenty samoograniczającego się VT, prawidłowo rozpoznawane przez ICD. W czasie obserwacji nie zarejestrowano dyslokacji elektrody. U wszystkich pacjentów utrzymywały się prawidłowe parametry wyczuwania i stymulacji. Wnioski: Lokalizacja elektrody defibrylującej w RVOT wydaje się być bezpieczną alternatywą dla RVA

Lokalizacja elektrody defibrylującej wszczepialnych kardiowerterów-defibrylatorów w drodze odpływu prawej komory

Wstęp: Pacjenci ze wskazaniami do implantacji kardiowertera-defibrylatora (ICD), u których jednocześnie istnieje konieczność stałej stymulacji komorowej z koniuszka prawej komory (RVA), są zagrożeni pogorszeniem funkcji lewej komory i progresji niewydolności serca. Alternatywnym dla RVA miejscem stymulacji jest droga odpływu prawej komory (RVOT). Celem pracy była ocena bezpieczeństwa i efektywności lokalizacji elektrody defibrylującej ICD w RVOT. Materiał i metody: Badaniem objęto 11 chorych w wieku średnio 61,45 &plusmn; 10,4 roku, w tym 9 mężczyzn oraz 2 kobiety, u których 1-koilową elektrodę o aktywnej fiksacji umieszczano w RVOT. Próg defibrylacji uznawano za wystarczający, jeżeli 2-krotnie wywołane migotanie komór przerywano impulsem 15 J. Po 1, 3 i 6 miesiącach przeprowadzano kontrolne badanie ICD. Wyniki: U 8 chorych elektrodę komorową umieszczono w RVOT. U 2 pacjentów powodem przeniesienia elektrody do RVA był wysoki próg defibrylacji. U 1 chorego w RVOT nie udało się uzyskać dobrych parametrów stymulacji i wyczuwania. U wszystkich chorych z elektrodą w RVOT w trakcie testu przed wypisaniem z kliniki stwierdzono prawidłowe parametry wyczuwania, stymulacji i defibrylacji (&#8804; 15 J). U 3 chorych konieczne było zastosowanie stałej stymulacji komorowej, u pozostałych pacjentów ICD programowano w sposób ograniczający liczbę stymulacji komorowych. W ciągu średnio 8,25 &plusmn; 2,25 miesiąca obserwacji (6-12 miesięcy) u 2 chorych z elektrodą w RVOT zarejestrowano incydenty częstoskurczu komorowego (VT) prawidłowo rozpoznane i przerwane. U 1 osoby występowały incydenty samoograniczającego się VT, prawidłowo rozpoznawane przez ICD. W czasie obserwacji nie zarejestrowano dyslokacji elektrody. U wszystkich pacjentów utrzymywały się prawidłowe parametry wyczuwania i stymulacji. Wnioski: Lokalizacja elektrody defibrylującej w RVOT wydaje się być bezpieczną alternatywą dla RVA

Hypoglycaemic episodes in patients with diabetes in course of liver cirrhosis

WSTĘP. Celem pracy była ocena liczby zdarzeń i czasu trwania hipoglikemii, w tym nieuświadomionych, zarejestrowanych systemem ciągłego monitorowania glikemii (CGMS, continuous glucose monitoring system) u chorych na cukrzycę rozpoznaną w przebiegu marskości wątroby. MATERIAŁ I METODY. Do badania włączono 18 chorych z cukrzycą zdiagnozowaną w przebiegu marskości wątroby. Grupę kontrolną stanowiło 18 chorych na cukrzycę typu 2. Badanie przeprowadzono w warunkach ambulatoryjnych w Poradni Diabetologicznej Kliniki Kardiologii Interwencyjnej, Kardiodiabetologii i Rehabilitacji Kardiologicznej w Łodzi. Czas rejestracji epizodów niedocukrzeń za pomocą CGMS wynosił 72 godziny dla jednego chorego. Niedocukrzenie rozpoznawano przy wartości glikemii poniżej 60 mg/dl. WYNIKI. Liczba klinicznie jawnych hipoglikemii była prawie 2-krotnie większa w grupie chorych na cukrzycę z marskością wątroby niż w grupie kontrolnej (p = 0,02). Liczba hipoglikemii o niemym klinicznie przebiegu nie różniła istotnie badanych grup (NS). Analizując średni czas trwania hipoglikemii, w tym nieuświadomionych, nie zaobserwowano istotnych różnic między badanymi grupami (NS). WNIOSKI. Chorzy na cukrzycę w przebiegu marskości wątroby są narażeni na częstsze epizody jawnych klinicznie niedocukrzeń niż chorzy na cukrzycę typu 2 bez marskości wątroby. System CGMS jest przydatny w diagnostyce niedocukrzeń u chorych na cukrzycę w przebiegu marskości wątroby.INTRODUCTION. The aim of the study was to evaluate hypoglycaemic episodes, including symptomfree events detected with continuous glucose monitoring system (CGMS) in patients with diabetes mellitus in course of liver cirrhosis. MATERIAL AND METHODS. 18 patients with diabetes in course of liver cirrhosis and 18 type 2 diabetic patients (control group) were enrolled into the study. All patients were treated with insulin. During 72 hours glucose values with CGMS was measured, insulin treatment was not modified. The state of hypoglycemia assumed as glucose value < 60 mg/dl. Duration and number of hypoglycaemic events, including symptom-free hypoglycaemic episodes were analyzed in both groups. RESULTS. Mean number of hypoglycaemic events detected with CGMS for three days was higher for patients with hepatogenous diabetes than for type 2 patients (p = 0.02). Mean number of symptom-free hypoglycaemic events detected with CGMS was statistically similar in both groups (NS). Mean duration of hypoglycaemic episodes, including symptom-free hypoglycaemic episodes was similar in both groups (NS). CONCLUSIONS. It was concluded, that hepatogenic diabetes is associated with essentially higher number of hypoglycaemic events than type 2 diabetes. CGMS is useful in diabetic patients with liver cirrhosis for hypoglycaemic episodes detection

Les manuscrits trouvés sur eBay. La découverte de Robert Louis Vesque, écrivain algérien pied-noir inédit d’avant l’exode

Wstęp: Zanikanie zmienności rytmu serca (HRV) uznaje się za najwcześniejszy parametr neuropatii autonomicznej układu sercowo-naczyniowego. Wiadomo, że cukrzyca powoduje zaburzenia fizjologicznej dobowej zmienności napięcia układu autonomicznego. Celem niniejszej pracy była ocena zachowania się HRV w poszczególnych godzinach doby u chorych na cukrzycę typu 1. Materiał i metody: Przebadano 43 chorych na cukrzycę typu 1 w wieku 18-28 lat, chorujących na cukrzycę 9-23 lat (śr. 16,3 &#177; 3,8 roku) bez jawnych klinicznie powikłań tego schorzenia. Grupę kontrolną stanowiły 32 zdrowe osoby dobrane pod względem płci i wieku. W obu grupach przeprowadzono 24-godzinne badanie EKG metodą Holtera (rejstrator DMS 300-6, system SUPRIMA 12, DMS, Stany Zjednoczone). Wykonano analizę HRV w dziedzinie czasu w zakresie całej doby oraz oddzielnie dla każdej z godzin monitorowania. Wyniki: W analizie całodobowej nie stwierdzono znamiennych statystycznie różnic między wartościami SDNN, rMSSD, pNN50 oraz częstości rytmu między chorymi na cukrzycę typu 1 a osobami zdrowymi. U chorych na cukrzycę typu 1 zarejestrowano znamienne statystycznie niższe wartości ocenianych parametrów HRV w każdej godzinie doby oraz zniesienie zmienności dobowej rytmu. Wnioski: U chorych na cukrzycę typu 1 w porównaniu z osobami zdrowymi występuje zniesienie dobowej zmienności SDNN, rMSSD i pNN50 mimo braku różnic w wartościach całodobowych tych parametrów. Ocena trendów dobowych parametrów czasowej analizy HRV u chorych na cukrzycę typu 1 okazała się bardziej czułą metodą w wykrywaniu wczesnych, subklinicznych zaburzeń układu autonomicznego niż badanie wartości całodobowych