XANTUS, a prospective, observational study of patients treated with rivaroxaban for stroke prevention in atrial fibrillation

XANTUS is the first large, international prospective study to describe rivaroxaban use in a broad patient population with non-valvular atrial fibrillation. Out of 6784 patients, over 96% patients receiving rivaroxaban did not experience any of the outcomes of stroke/systemic embolism, treatment-emergent major bleeding or all-cause death. In XANTUS, rivaroxaban demonstrated low rates of stroke/ systemic embolism and major bleeding, including intracranial and gastrointestinal bleeding. Treatment persistence and patient satisfaction were high, namely 80% of patients remained on rivaroxaban and 75% reported they were satisfied with their treatment at one year

Efficacy and tolerability of oral propafenone versus quinidine in the treatment of recent onset atrial fibrillation: A randomized, prospective study

Background: A prospective, randomized study was conducted to evaluate the efficacy and tolerability of oral propafenone and quinidine for the conversion of paroxysmal atrial fibrillation (AF). Methods: Eighty one consecutive patients (female/male 46/35; mean age 64.0 &#177; 11.6), admitted to hospital with AF lasting no longer than 48 hours, were randomized in terms of their pharmacological therapy. Forty three patients (55%) were randomly assigned to Group I and received propafenone 600 mg orally as the initial therapy, with an additional dose of 300 mg after eight hours, if the sinus rhythm had not been restored by then. Thirty eight patients (45%) (Group II) received 1 mg digoxin IV followed by an oral loading of quinidine (400 mg followed by 200 mg every two hours). Results: The conversion rate assessed after 24 hours was the same in both groups (Gr. I vs. Gr. II: 90.7 vs. 91.4%), with the same number of mild side effects (Gr. I vs. Gr. II: 37.2% vs. 45.7%). No life-threatening adverse events were reported. Propafenone achieved a higher efficacy rate during the first eight hours (83.3 vs. 54.3%; p = 0.01), with a significantly shorter time required to sinus rhythm recovery throughout the study period, with a median time of 165 min (95% confidence interval 120-278) vs. 360 min (95% confidence inerval 298-650; p < 0.05). There was some indication of greater effectiveness of propafenone than quinidine in early sinus rhythm restoration in patients with: no structural heart disease, in those with an AF duration shorter than 12 hours, and in patients with an ejection fraction > 55%. Conclusions: Although both drugs revealed the same effectiveness, the conversion to sinus rhythm in the group treated with propafenone was observed more quickly despite the longer paroxysmal AF episode duration

Adrenomedullin in Hypertension and Other Diseases of Cardiovascular System

Adrenomedullina (ADM) jest białkiem składającym się z 52 aminokwasów, odkrytym przez Kitamurę i wsp. w 1993 r. w komórkach guza chromochłonnego nadnerczy. Wykazuje podobieństwo do peptydu związanego z genem kalcytoniny - CGRP (calcitonine gene related peptide) - oraz do amyliny, posiadających strukturę pierścieniową i resztę amidową na końcu karboksylowym. Największą ekspresję stwierdzono w komórkach śródbłonka i mięśni gładkich naczyń. Wykazano, że w warunkach fizjologicznych stężenie ADM w osoczu u ludzi mieści się w szerokim zakresie 1-10 pmol/l i w większości badań nie przekracza wartości 2-3,5 pmol/l. Dzięki badaniom eksperymentalnym oraz klinicznym poznano wiele czynników wpływających na syntezę i sekrecję ADM. Działając na komórki mięśni gładkich, ADM powoduje gromadzenie w nich cAMP. Badania wykazują, że efekty biologiczne wywierane przez ADM mogą również zależeć od tlenku azotu (NO). Najlepiej poznanym receptorem dla ADM jest receptor o budowie podobnej do receptora kalcytoniny - CRLR (calcitonin receptor like receptor). Adrenomedullina wywiera silne i długotrwałe działanie hipotensyjne oraz wywołuje silny efekt diuretyczny i natriuretyczny. W warunkach patologicznych stężenie adrenomedulliny jest podwyższone po zawale i w niewydolności serca, w chorobach nerek, nadciśnieniu pierwotnym oraz u chorych z pierwotnym hiperaldosteronizmem.Adrenomedullin was originally isolated from pheochromocytoma cells, but it is also produced and secreted by cardiovascular system, including heart, lung, aorta, vascular smooth muscle cells and endothelial cells. It is a potent vasodilator peptide consisting of 52 amino acids and it belongs to the calcitonin gene-related peptide (CGRP) superfamily. ADM receptors have always been closely associated with receptors for the related peptide CGRP, but there are receptors with higher affinity for ADM than CGRP. ADM have been shown to elevate cAMP levels in various tissue and cells. Moreover, it has also been shown that ADM dilates regional vascular bed not only in cAMP-dependent mechanism but also an NO/cGMP mechanism may be involved in. Plasma ADM levels are typically in the lower picomolar range in normal humans, and there are many factors that increase its levels. The role of ADM in the cardiovascular and endocrine regulation hasn&#8217;t been fully elucidated yet. It is clear, however, that exogenous ADM has powerful vasodilator and natriuretic actions. ADM levels are increased in patients with hypertension, renal disease and heart failure in proportion to the clinical severity of these disorders. Moreover, it has been reported that ADM may play a role in the pathogenesis of essential and secondary hypertension characterized by excessive catecholamine and aldosterone secretion

Are adipokines associated with atrial fibrillation in type 2 diabetes?

Introduction: The potential effect of adipokines on the development of AF is yet to be established. The aim of this study was to investigate the association of baseline serum adipokines with 1) the presence of AF at baseline and 2) future risk of AF development. Material and methods: The current study is a sub-analysis of the prospective, randomised AVOCADO (Aspirin Vs./Or Clopidogrel in Aspirin-resistant Diabetics inflammation Outcomes) trial. The AVOCADO study included patients with type 2 DM burdened with at least two additional cardiovascular risk factors and receiving acetylsalicylic acid. In patients included in the current analysis adipokines and inflammatory biomarker levels were measured. Information on the subsequent AF diagnosis was collected after a median of 5.4 years of follow-up. Results: A total of 273 patients with type 2 DM (median age 68 years; 52% male) were included in the initial analysis comparing patients with and without AF at baseline. Patients with diagnosed AF (12%) had higher levels of serum resistin [8.5 (5.8–10.5) vs. 6.9 (5.6–8.7) ng/mL; p = 0.034], adiponectin [6.9 (5.6–8.7) vs. 2.7 (1.8–4.2) ng/mL; p = 0.032], and N-terminal pro-B-type natriuretic peptide [336 (148–473) vs. 108 [45–217]; p &lt; 0.001) than non-AF patients. There were no significant differences in serum leptin, IL-6, and TNF-alpha concentrations between the two groups. From subjects without known AF at study entry, 19% developed AF at follow-up. In logistic regression analysis, baseline adipokine levels did not predict AF development. Conclusion: In type 2 DM, patients with AF have higher resistin and adiponectin concentrations than patients with no AF. None of the studied adipokines proved a predictor of future AF development.

Metabolic control of type 2 diabetes in cardiac patients — with respect to the changing Diabetes Poland guidelines

Wstęp. Cukrzyca istotnie zwiększa ryzyko wystąpienia zdarzeń sercowo-naczyniowych. Celem pracy była ocena wyrównania cukrzycy u pacjentów z cukrzycą typu 2, obciążonych kardiologicznie. Materiał i metody. Analizą objęto 293 pacjentów z cukrzycą typu 2, obciążonych dodatkowymi czynnikami ryzyka sercowo-naczyniowego, wyselekcjonowanych spośród uczestników prospektywnego badania AVO­CADO (2008–2011). Przeprowadzono ocenę wyrównania cukrzycy zgodnie z wytycznymi Polskiego Towarzystwa Diabetologicznego z 2008, 2011 i 2014 roku. Wyniki. Średnia wieku w badanej grupie wynosiła 67,4 roku, a mediana czasu trwania cukrzycy — 8 lat. Wyłącznie doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi leczonych było 66,6% pacjentów, wyłącznie insuliną — 13,7%, a leczenie skojarzone otrzymywało 19,8% chorych. Nadciśnienie tętnicze występowało u 91,5%, choroba wieńcowa u 54,6%, przebyty zawał serca u 30,7%, a przebyty udar mózgu lub przejściowy epizod niedokrwienny ośrodkowego układu nerwowego u 9,9% chorych. Mediana odsetka hemoglobiny glikowanej (HbA1c) wynosiła 6,6%. Odsetek HbA1c mniejszy lub równy 7,0% stwierdzono u 74,4% pacjentów. Kryterium wyrównania gospodarki węglowodanowej zgodnie z wytycznymi PTD z 2008 roku spełniało 46,1% pacjentów, a z lat 2011 i 2014 — 57,3% chorych. Docelowe wartości stężenia cholesterolu całkowitego, LDL, HDL i triglicerydów osiągnięto odpowiednio u: 62,1%, 43,4%, 53,9% i 67,9% chorych. Kryterium wyrównania ciśnienia tętniczego zgodnie w wytycznymi PTD z 2008, 2011 i 2014 roku spełniało odpowiednio 13,7%, 39,6% i 34,5% pacjentów. Jedynie 2,1% (PTD 2008), 6,5% (PTD 2011) i 4,8% (PTD 2014) chorych spełniało jednocześnie wszystkie kryteria wyrównania cukrzycy. Prawidłowy wskaźnik masy ciała stwierdzono u 10,3% pacjentów. Wnioski. W porównaniu z innymi polskimi badaniami i rejestrami w analizowanej grupie pacjentów z cukrzycą typu 2 ze współistniejącymi chorobami układu krążenia stwierdzono stosunkowo dobre wyrównanie cukrzycy. Najrzadziej osiąganym kryterium wyrównania metabolicznego była redukcja stężenia cholesterolu LDL. Niezależnie od zastosowanych wytycznych, jedynie niewielki odsetek chorych spełniał jednocześnie wszystkie kryteria wyrównania cukrzycy.Introduction. Diabetes mellitus significantly increases the risk of cardiovascular events. The aim of the study was to assess diabetes control in type 2 diabetic patients with coexisting cardiovascular disease.   Material and methods. A total of 293 type 2 diabetic patients with coexisting additional cardiovascular risk factors, recruited from the prospective AVOCADO study (2008–2011), were included in the analysis. Evaluation of diabetes control was conducted in accordance with the 2008, 2011 and 2014 Diabetes Poland guidelines.   Results. Mean patient age was 67.4 years, and median duration of diabetes was 8 years. Two-thirds of patients were treated solely with oral antidiabetic drugs, 13.7% of patients were on insulin monotherapy and 19.8% of patients received a combination of oral antidiabetic drugs and insulin. Hypertension was present in 91.5%, coronary artery disease in 54.6%, previous myocardial infarction in 30.7% and previous stroke or transient ischemic attack in 9.9% of patients. Median glycated hemoglobin (HbA1c) was 6.6%. A proportion of HbA1c of ≤ 7% was achieved in 74.4% of patients. Glycemic compensation according to 2008 Polish Diabetes guidelines was achieved in 46.1% of patients, and according to 2011 and 2014 guidelines — in 57.3% of patients. Therapeutic goals in terms of total cholesterol concentration were achieved in 62.1%, LDL cholesterol concentration in 43.4%, HDL cholesterol concentration in 53.9%, triglyceride concentration in 67.9% of patients. Therapeutic goals in terms of blood pressure values were achieved in 13.7%, 39.6% and 34.5% of patients according to Polish Diabetes 2008, 2011 and 2014 guidelines, respectively. Only 2.1%, 6.5% and 4.8% of patients fulfilled all the compensation criteria according to Polish Diabetes 2008, 2011 and 2014 guidelines, respectively. Only 10.3% of patients had a normal body mass index. Conclusions. In comparison to other polish studies and registries, the study group of type 2 diabetic patients with coexisting cardiovascular diseases was characterized by a relatively good diabetes control. Out of all the metabolic therapeutic goals, reduction in LDL cholesterol concentration was the most difficult to achieve. Only a small proportion of patients fulfilled all the compensation criteria, irrespective of the guidelines used for diabetes control assessment

Skuteczność i bezpieczeństwo doustnego propafenonu versus chinidyny w przywracaniu rytmu zatokowego u chorych z napadem migotania przedsionków - prospektywne badanie randomizowane

Wstęp: Prospektywne badanie randomizowane przeprowadzono w celu oceny efektywności i tolerancji doustnego propafenonu i chinidyny w leczeniu napadowego migotania przedsionków (AF). Metody: Do badania zakwalifikowano w zależności od leczenia farmakologicznego 81 kolejnych pacjentów (kobiety/mężczyźni 46/35; mediana wieku 64,0 &#177; 11,6 roku), przyjętych do szpitala z AF trwającym nie dłużej niż 48 godzin. Grupę I stanowiło 43 pacjentów (55%), którzy otrzymali doustnie 600 mg propafenonu jako dawkę inicjującą w skojarzeniu z dodatkową dawką 300 mg leku po 8 godzinach, zastosowaną w przypadku, gdy rytm zatokowy nie został do tego czasu przywrócony. Grupa II liczyła 38 pacjentów (45%), którzy otrzymali 1 mg digoksyny dożylnie, a nastepnie chinidynę doustnie (400 mg, potem 200 mg co 2 h). Wyniki: Częstość przywrócenia rytmu zatokowego po 24 godzinach była taka sama w obu grupach (grupa I v. grupa II: 90,1% v. 91,4%; p = 0,78). Nie stwierdzono żadnych zagrażających życiu objawów niepożądanych. Propafenon był bardziej efektywny podczas pierwszych 8 godzin badania (83,3% v. 54,3%; p < 0,01) i wymagał istotnie statystycznie krótszego czasu do przywrócenia rytmu zatokowego z medianą 165 min (95% CI: 120-278 min) v. 360 min (95% CI: 298-650 min; p < 0,05). Również propafenon wykazał lepszą efektywność niż chinidyna w przywróceniu rytmu zatokowego u pacjentów bez zmian strukturalnych mięśnia sercowego, u chorych z AF trwającym krócej niż 12 godzin oraz u pacjentów z frakcją wyrzutową poniżej 55%. Wnioski: Chociaż efektywność obu leków była podobna, propafenon umożliwił szybsze przywrócenie rytmu zatokowego mimo dłużej trwającego epizodu napadowego AF

External validation of VO2max prediction models based on recreational and elite endurance athletes

In recent years, numerous prognostic models have been developed to predict VO2max. Nevertheless, their accuracy in endurance athletes (EA) stays mostly unvalidated. This study aimed to compare predicted VO2max (pVO2max) with directly measured VO2max by assessing the transferability of the currently available prediction models based on their R$^{2}$, calibration-in-the-large, and calibration slope. 5,260 healthy adult EA underwent a maximal exertion cardiopulmonary exercise test (CPET) (84.76% male; age 34.6±9.5 yrs.; VO2max 52.97±7.39 mL·min$^{-1}$·kg$^{-1}$, BMI 23.59±2.73 kg·m$^{-2}$). 13 models have been selected to establish pVO2max. Participants were classified into four endurance subgroups (high-, recreational-, low- trained, and “transition”) and four age subgroups (18–30, 31–45, 46–60, and ≥61 yrs.). Validation was performed according to TRIPOD guidelines. pVO2max was low-to-moderately associated with direct CPET measurements (p>0.05). Models with the highest accuracy were for males on a cycle ergometer (CE) (Kokkinos R$^{2}$ = 0.64), females on CE (Kokkinos R$^{2}$ = 0.65), males on a treadmill (TE) (Wasserman R$^{2}$ = 0.26), females on TE (Wasserman R$^{2}$ = 0.30). However, selected models underestimated pVO2max for younger and higher trained EA and overestimated for older and lower trained EA. All equations demonstrated merely moderate accuracy and should only be used as a supplemental method for physicians to estimate CRF in EA. It is necessary to derive new models on EA populations to include routinely in clinical practice and sports diagnostic

Optimal duration and combination of antiplatelet therapies following percutaneous coronary intervention: a meta-analysis.

Abstract Introduction The ideal duration of dual antiplatelet therapy (DAPT) following percutaneous coronary intervention (PCI) is still unknown. In this meta-analysis, we aimed to compare very short-term (1–3 months), short-term (6 months), standard-term (12 months) and long-term (>12 months) DAPT durations for efficacy and safety. Methods Overall DAPT comparisons were classified as "any shorter-term"/"any longer-term" DAPT. The primary outcome was a composite of major adverse cardiovascular events (MACE: non-fatal myocardial infarction, non-fatal stroke and cardiovascular death). The primary safety outcome was major bleeding. Results Twenty-six studies comprising 103.394 patients were included. Compared with standard-term DAPT duration, very short-term DAPT duration with subsequent drop of aspirin (RR 1.06, 95% CI, 0.95–1.18, p = 0.26) or drop of the P2Y12 inhibitor (RR 0.92, 95% CI, 0.72-1.16, p = 0.47) was not associated with a higher risk of MACE. Any longer-term compared with any shorter-term DAPT durations led to a significantly lower risk of MACE (RR 0.88, 95% CI, 0.81–0.96, p = 0.002), but a significantly higher risk of BARC 3-5 major bleeding events (RR 1.63, 95% CI, 1.22–2.17, p = 0.001). In the ACS subgroup receiving prasugrel or ticagrelor but not clopidogrel, any longer-term DAPT duration was associated with a significantly lower risk of MACE compared to any shorter-term DAPT duration (RR 0.84, 95% CI, 0.77–0.92, p = 0.0001). Conclusion DAPT may be shortened to 1-3 months in patients with low ischemic but high bleeding risk followed by aspirin or P2Y12 monotherapy. Prasugrel or ticagrelor based DAPT may be extended to >12 months in case of high ischemic and low bleeding risk. PROSPERO registration no CRD42020163719

Bezobjawowe obniżenie odcinka ST u chorych z nadciśnieniem tętniczym pierwotnym

Wstęp: Bezobjawowe obniżenie odcinka ST (ASTD) ma charakter przejściowy i jest rozpoznawane głównie na podstawie 24-godzinnego EKG. Zjawisko to po raz pierwszy zaobserwowano u osób z chorobą wieńcową, później zwrócono również uwagę na występowanie ASTD u chorych z nadciśnieniem tętniczym bez współistniejących klinicznych objawów choroby wieńcowej. Cel pracy: Ocena częstości ASTD u chorych z łagodnym i umiarkowanym nadciśnieniem tętniczym pierwotnym oraz prześledzenie związku między występowaniem ASTD a dobowym rytmem ciśnienia, obecnością i rodzajem przerostu mięśnia sercowego oraz obecnością komorowych zaburzeń rytmu. Materiał i metody: Badaniami objęto 77 mężczyzn z nadciśnieniem tętniczym pierwotnym łagodnym i umiarkowanym nieleczonym bez współistniejących objawów choroby wieńcowej. W trybie ambulatoryjnym wykonywano: całodobową automatyczną rejestrację ciśnienia krwi, 24-godzinny zapis EKG, badanie echokardiograficzne oraz elektrokardiograficzną próbę wysiłkową. Jako kryterium rozpoznania ASTD stosowano obecność horyzontalnego lub skośnego ku dołowi obniżenia odcinka ST o co najmniej 1 mm (mierzone w odstępie co najmniej 60 ms od punktu J), trwające co najmniej 60 s, rozpoczynające się nie wcześniej niż 60 s od poprzedniego obniżenia odcinka ST. Analizowano liczbę epizodów w ciągu doby, czas ich trwania, maksymalne obniżenie i rozkład w ciągu doby. Wyniki: Obecność ASTD stwierdzono u 14 osób (18% badanych). Grupa z ASTD w porównaniu z grupą bez ASTD charakteryzowała się wyższymi wartościami skurczowego ciśnienia tętniczego w nocy: 130 &plusmn; 14 vs. 124 &plusmn; 12 mm Hg (p = 0,093), wyższymi wartościami średniego ciśnienia tętniczego w nocy: 98 &plusmn; 12 vs. 92 &plusmn; 10 mm Hg (p = 0,08), większym ładunkiem ciśnienia skurczowego w ciągu doby: 58% &plusmn; 29% vs. 44% &plusmn; 27% (p = 0,097) oraz nieznamiennie większym odsetkiem osób bez nocnego spadku ciśnienia skurczowego: 57% vs. 40%. Grupy nie różniły się istotnie częstością przerostu mięśnia sercowego ani częstością typów geometrii lewej komory. Wnioski: Bezobjawowe obniżenie odcinka ST jest zjawiskiem dość częstym u chorych z nadciśnieniem tętniczym pierwotnym łagodnym i umiarkowanym. Bezobjawowe obniżenie odcinka ST u osób z nadciśnieniem tętniczym nie wykazuje związku z przerostem lewej komory serca ani typem jej geometrii. Występowanie bezobjawowego obniżenia odcinka ST u osób z nadciśnieniem tętniczym może sugerować związek z wysokością ciśnienia tętniczego oraz z brakiem nocnego spadku ciśnienia tętniczego