Rehospitalizacje w niewydolności serca z upośledzoną funkcją lewej komory — strategie zapobiegania

   Niewydolność serca (HF) w krajach rozwiniętych dotyczy ponad 10% populacji powyżej 70. roku życia, stanowiąc tym samym ważny problem za­równo zdrowotny, społeczny, jak i ekonomiczny. Szacuje się, że obecnie w Polsce na HF cier­pi 600 000–700 000 osób. Mimo postępu, jaki się dokonał w ostatnich 30 latach w zakresie farmakoterapii niewydolności serca z istotnie upośledzoną funkcją skurczową lewej komo­ry (HFrEF) (wdrożenie inhibitorów konwertazy angiotensyny [ACEI], blokerów receptora an­giotensyny II [ARB], antagonistów receptora mineralokortykoidowgo [MRA] oraz iwabrady­ny) rokowanie pacjentów z tej grupy pozostaje niekorzystne. Jednym z głównych czynników istotnie zwiększających współczynnik śmier­telności w tej grupie chorych jest wysoki odse­tek ponownych hospitalizacji (w ciągu roku dla ostrej HF — 43,9%; dla przewlekłej HF — 31,9%). Tym samym HF stanowi również wiodącą przy­czynę rehospitalizacji pacjentów powyżej 65. roku życia. W sytuacji nadmiernego obciążenia oddziałów kardiologicznych i niedostatecznego finansowania hospitalizacji pacjentów z HF ist­nieje bardzo duże niebezpieczeństwo skracania okresu pobytu w szpitalu poniżej bezpieczne­go minimum. Przy czym powszechny i wczesny dostęp do kardiologa wciąż stanowi problem dla wielu pacjentów z HF. W efekcie wczesne rehospitalizacje są w wielu przypadkach wyni­kiem nieoptymalnego wyrównania w trakcie ho­spitalizacji, utrudnionego wczesnego dostępu do specjalisty po wypisaniu ze szpitala, a także braku sprecyzowanego planu dalszej opieki ambulatoryjnej zarówno w zakresie terminu naj­bliższej wizyty, jak i eskalacji farmakoterapii. Świadomość problemów codziennej opieki nad pacjentem z HFrEF oraz czynników ryzyka reho­spitalizacji i gorszego rokowania może stanowić nieocenioną pomoc w wyłonieniu z szerokiej grupy chorych z HFrEF tych, którzy wymagają wzmożonej czujności i częstszych kontroli w po­radni specjalistycznej

Związek zmian regionalnego odkształcenia podłużnego miokardium z odpowiedzią na terapię resynchronizującą serca u pacjentów z dysfunkcją skurczową lewej komory i blokiem lewej odnogi pęczka Hisa

Introduction. Strain and strain rate (SR) are techniques, which provide local information on myocardial deformation. The aim of the study was to assess the usefulness of strain and SR measurement in cardiac resynchronization therapy (CRT) response in chronic heart failure (CHF) patients. Materials and methods. The study included 35 CHF patients with QRS complex duration ≥ 120ms with LBBB morphology. Biochemical and clinical parameters were assessed before and after six months of CRT. TTE classical and tissue Doppler echocardiography parameters (longitudinal peak systolic strain — LPS and SR for basal segment of intraventricular septum and lateral wall) were evaluated. Results. Twenty-two patients (62.8%) benefited from CRT (the responders) and revealed improvement in septal and lateral LPS in the 6-month observation [-7.1 (-5.2– -11.1) vs -12.1 (-8.7– -14)%, p = 0.002; - 10.4 (-6.1– -17.6) vs - 13.8 (-8.9 – -17.8)%, p = 0.03; respectively]. Six months after CRT, the responders were characterised by higher increase in septal LPS comparing to the nonresponders (-4.6 ± 6.1 vs -2.4 ± 3.9%, p = 0.045). Septal LPS changes correlated positively with baseline cardiopulmonary exercise testing (CPET) parameters: peak oxygen uptake (r = 0.6, p = 0.004), peak carbon dioxide excretion (r = 0.62, p = 0.002) and negatively with VE/VCO2 slope (r = -0.5, p = 0.037). Conclusions. LV regional LPS appears to be a good parameter reflecting the improvement of clinical status in patients treated with CRT. The responders had better improvement of septal LPS, therefore positive response to this therapy may be related to the improvement of septal contractility.Streszczenie Wstęp Odkształcenie miokardium i tempo tego odkształcania (strain i strain rate - SR) to metody w tkankowej echokardiografii doplerowskiej wnoszące informacje o regionalnej kurczliwości mieśnia. Celem badania była ocena przydatności pomiarów strain i SR w ocenie odpowiedzi na terapię resynchronizującą (CRT) u chorych z przewlekłą niewydolnością serca (CHF). Materiały i Metody Do badania wlączono 35 pacjentów z CHF i czasem trwania zespołów QRS ≥120ms i morfologią LBBB. Parametry biochemiczne i kliniczne były oceniane przed implantacją i 6 miesięcy po wszczepieniu CRT. Analizie poddano wybrane parametry z badania echokardiograficznego przezklatkowego i metodą Dopplera tkankowego – odkształcenie podłużne miokardium na szczycie skurczu – (longitudinal peak systolic strain – LPS) i tempo odkształcania (strain rate – SR) mierzone dla segmentu przypodstawnego przegrody międzykomorowej i ściany bocznej lewej komory. Wyniki 22 pacjentów (62.8%) odniosło korzyść z CRT i wykazało poprawę w zakresie wartości przegrodowego i bocznego LPS w obserwacji 6-miesięcznej [odpowiednio: - 7,1 (-5,2 - - 11,1) vs – 12,1 (-8,7 - -14)%, p=0,002; - 10,4 (-6,1 - -17,6) vs – 13,8 (-8,9 – -17,8)%, p=0,03]. Osoby odnoszące korzyść z CRT po 6 miesiącach wykazywały większy wzrost przegrodowego LPS w stosunku do nonresponderów (-4.6±6.1 vs -2.4±3.9%, p= 0.045). Zmiany LPS w obrębie przegrody pozytywnie korelowały z wyjściowymi parametrami uzyskanymi w badaniu ergospirometrycznym: szczytowym pochłanianiem tlenu (r=0.6, p=0.004), szczytowym wydalaniem dwutlenku węgla (r=0.62, p= 0.002) oraz negatywnie z VE/VCO2 slope (r= -0.5, p=0.037). Wnioski Regionalne odkształcenie podłużne wybranych segmentów lewej komory jest parametrem odzwierciedlającym poprawę stanu klinicznego pacjentów leczonych terapią resynchronizującą. Chorzy odnoszący korzyść z terapii resynchronizującej wykazują lepszą poprawę przegrodowego LPS, w związku z tym pozytywna odpowiedź na terapię może mieć związek z poprawą kurczliwości w obrębie przegrody międzykomorowej

Interleukin-6 signaling in patients with chronic heart failure treated with cardiac resynchronization therapy

Introduction: Increased expression of interleukin-6 (IL-6) has been described in left ventricular dysfunction in the course of chronic heart failure. Cardiac resynchronization therapy (CRT) is a unique treatment method that may reverse the course of chronic heart failure (CHF) with reduced ejection fraction (HF-REF). We aimed to evaluate the IL-6 system, including soluble IL-6 receptor (sIL-6R) and soluble glycoprotein 130 (sgp130), in HF-REF patients, with particular emphasis on CRT effects. Material and methods: The study enrolled 88 stable HF-REF patients (63.6 ±11.1 years, 12 females, EF < 35%) and 35 comorbidity-matched controls (63.5 ±9.8 years, 7 females). Forty-five HF-REF patients underwent CRT device implantation and were followed up after 6 months. Serum concentrations of IL-6, sIL-6R and sgp130 were determined using ELISA kits. Results : The HF-REF patients had higher IL-6 (median: 2.6, IQR: 1.6–3.8 vs. 2.1, IQR: 1.4–3.1 pg/ml, p = 0.03) and lower sIL-6R concentrations compared to controls (median: 51, IQR: 36–64 vs. 53. IQR 44–76 ng/ml, p = 0.008). There was no significant difference between sgp130 concentrations. In the HF-REF group IL-6 correlated negatively with EF (r = –0.5, p = 0.001) and positively with BNP (r = 0.5, p = 0.008) and CRP concentrations (r = 0.4, p = 0.02). Patients who presented a positive response after CRT showed a smaller change of sIL-6R concentration compared to nonresponders (ΔsIL-6R: –0.2 ±7.1 vs. 7 ±14 ng/ml; p = 0.04). Conclusions : HF-REF patients present higher IL-6 and lower sIL-6R levels. IL-6 concentration reflects their clinical status. CRT-related improvement of patients’ functional status is associated with a smaller change of sIL-6R concentration in time

Monocyte Subsets in Patients with Chronic Heart Failure Treated with Cardiac Resynchronization Therapy

Background: The exact role of individual inflammatory factor in heart failure with reduced ejection fraction (HFrEF) remains elusive. The study aimed to evaluate three monocyte subsets (classical-CD14++CD16−, intermediate-CD14++CD16+, and nonclassical-CD14+CD16++) in HFrEF patients and to assess the effect of the cardiac resynchronization therapy (CRT) on the changes in monocyte compartment. Methods: The study included 85 patients with stable HFrEF. Twenty-five of them underwent CRT device implantation with subsequent 6-month assessment. The control group consisted of 23 volunteers without HFrEF. Results: The analysis revealed that frequencies of non-classical-CD14+CD16++ monocytes were lower in HFrEF patients compared to the control group (6.98 IQR: 4.95–8.65 vs. 8.37 IQR: 6.47–9.94; p = 0.021), while CD14++CD16+ and CD14++CD16− did not differ. The analysis effect of CRT on the frequency of analysed monocyte subsets 6 months after CRT device implantation showed a significant increase in CD14+CD16++ (from 7 IQR: 4.5–8.4 to 7.9 IQR: 6.5–9.5; p = 0.042) and CD14++CD16+ (from 5.1 IQR: 3.7–6.5 to 6.8 IQR: 5.4–7.4; p = 0.017) monocytes, while the frequency of steady-state CD14++CD16− monocytes was decreased (from 81.4 IQR: 78–86.2 to 78.2 IQR: 76.1–81.7; p = 0.003). Conclusions: HFrEF patients present altered monocyte composition. CRT-related changes in the monocyte compartment achieve levels observed in controls without HFrEF

Monocyte Subsets in Patients with Chronic Heart Failure Treated with Cardiac Resynchronization Therapy

Background: The exact role of individual inflammatory factor in heart failure with reduced ejection fraction (HFrEF) remains elusive. The study aimed to evaluate three monocyte subsets (classical-CD14++CD16&minus;, intermediate-CD14++CD16+, and nonclassical-CD14+CD16++) in HFrEF patients and to assess the effect of the cardiac resynchronization therapy (CRT) on the changes in monocyte compartment. Methods: The study included 85 patients with stable HFrEF. Twenty-five of them underwent CRT device implantation with subsequent 6-month assessment. The control group consisted of 23 volunteers without HFrEF. Results: The analysis revealed that frequencies of non-classical-CD14+CD16++ monocytes were lower in HFrEF patients compared to the control group (6.98 IQR: 4.95&ndash;8.65 vs. 8.37 IQR: 6.47&ndash;9.94; p = 0.021), while CD14++CD16+ and CD14++CD16&minus; did not differ. The analysis effect of CRT on the frequency of analysed monocyte subsets 6 months after CRT device implantation showed a significant increase in CD14+CD16++ (from 7 IQR: 4.5&ndash;8.4 to 7.9 IQR: 6.5&ndash;9.5; p = 0.042) and CD14++CD16+ (from 5.1 IQR: 3.7&ndash;6.5 to 6.8 IQR: 5.4&ndash;7.4; p = 0.017) monocytes, while the frequency of steady-state CD14++CD16&minus; monocytes was decreased (from 81.4 IQR: 78&ndash;86.2 to 78.2 IQR: 76.1&ndash;81.7; p = 0.003). Conclusions: HFrEF patients present altered monocyte composition. CRT-related changes in the monocyte compartment achieve levels observed in controls without HFrEF

Polski Rejestr Echokardiograficznych Badań Obciążeniowych (Pol-STRESS) — badanie wieloośrodkowe. Echokardiografia obciążeniowa w Polsce: liczby, rezultaty i powikłania

Background: Stress echocardiography (SE) is widely used in Europe. No collective data have been available on the use of SE in Poland until now. Aim: To evaluate the number of SE investigations performed in Poland, their settings, complications, and results. Methods: In this retrospective survey, referral cardiology centres in Poland were asked to fill in a questionnaire regarding SE examinations performed from May 1, 2014 to May 1, 2015. Results: The study included data from 17 university hospitals and large community hospitals, which performed 4611 SE exa­minations, including 4408 tests in patients investigated for coronary artery disease (CAD) and 203 tests to evaluate valvular heart disease (VHD). To evaluate CAD, all centres performed dobutamine SE (100%), 10 centres performed pacing SE (58.8%), while cycle ergometer SE and treadmill SE were performed by six (35.3%) and five (29.4%) centres, respectively. Dipyridamole SE was performed in one centre. All evaluated centres (100%) performed SE to evaluate low-flow/low-gradient aortic stenosis, eight (47%) performed SE to evaluate asymptomatic aortic stenosis, and also eight (47%) performed SE to evaluate mitral regurgitation. The mean number of examinations per year was 271 per centre. Most centres performed more than 100 examinations per year (11 centres, 64.7%). We did not identify any cardiac death during SE examination in any of the centres. Myocardial infarction occurred in three (0.07%) patients. Non-sustained ventricular tachycardia occurred in 52 (1.1%) SE examinations. The rates of minor complications were low. SE to evaluate CAD was more commonly performed in the hospital settings using cycle ergometer (72.6%), treadmill (87.6%), and low-dose dobutamine (68.0%), while a dipyridamole test was more frequently employed in ambulatory patients (77.6%). No significant differences between the rates of examina­tions performed in the ambulatory and hospital settings were found for high-dose dobutamine and pacing SE. Examinations to evaluate VHD were significantly more frequently performed in the hospital settings. SE examinations accounted for more than one third of all stress tests performed in the surveyed centres over the study period. Conclusions: Stress echocardiography is a safe diagnostic method, and major complications are very rare. Despite European recommendations, SE examinations to evaluate CAD are performed less frequently than electrocardiographic exercise tests, although they already comprise a significant proportion of all stress tests. It seems reasonable to promote SE further for the evaluation of both CAD and VHD.Wstęp: Echokardiografia obciążeniowa jest powszechnie stosowana w Europie. Dotychczas nie było dostępnych zbiorczych danych na temat wykonywania echokardiograficznych testów obciążeniowych w Polsce. Cel: Celem niniejszej pracy była analiza liczby wykonywanych obciążeniowych badań echokardiograficznych w Polsce, trybu ich wykonywania, ich wyników oraz związanych z nimi powikłań. Metody: Uniwersyteckie i duże centra kardiologiczne na terenie Polski poproszono o retrospektywne wypełnienie ankiet dotyczących przeprowadzania echokardiograficznych badań obciążeniowych w okresie od 1 maja 2014 r. do 1 maja 2015 r. Wyniki: Do badania włączono dane z 17 ośrodków, w których przeprowadzono 4611 echokardiograficznych prób obciążeniowych, w tym 4408 testów w ramach diagnostyki choroby wieńcowej oraz 203 prób oceniających wady serca. W zakresie oceny choroby wieńcowej wszystkie ośrodki wykonywały próbę z dobutaminą (100%), 10 (58,8%) ośrodków test z szybką stymulacją serca, test wysiłkowy na cykloergometrze i na bieżni był przeprowadzany w odpowiednio 6 (35,3%) i 5 (29,4%) ośrodkach. Jeden (0,59%) ośrodek wykonywał test z dipiridamolem. Wszystkie (100%) badane pracownie oceniały niskogradientową niskoprzepływową stenozę aortalną, w 8 (47%) ośrodkach diagnozowano bezobjawową stenozę aortalną i także w 8 (47%) — ocenę niedomykalności mitralnej. Liczba wykonywanych badań w polskich ośrodkach wynosiła średnio 271/rok. Większość centrów przeprowadzała ponad 100 badań rocznie (64,7%). Nie stwierdzono zgonu w trakcie echokardiografii obciążeniowej w ankietowanych ośrodkach. U 3 (0,07%) pacjentów wystąpił zawał serca. Częstoskurcz komorowy nieutrwalony stwierdzono w trakcie 52 (1,1%) badań. Częstość łagodnych powikłań była niska. W diagnostyce choroby wieńcowej test wysiłkowy na cykloergometrze (72,6%), test wysiłkowy na bieżni (87,6%) i test z dobutaminą małej dawki (68,0%) wy­konywano częściej w ramach hospitalizacji, a częściej w trybie ambulatoryjnym zanotowano test z dipirydamolem (77,6%). Nie było istotnych różnic w zakresie liczby badań przeprowadzanych w trybie ambulatoryjnym i w czasie hospitalizacji dla testu z dobutaminą dużej dawki oraz ze stymulacją serca. Testy zastosowane w diagnostyce wad serca częściej wykonywano w ramach hospitalizacji. W analizowanym okresie w rejestrowanych ośrodkach echokardiografia obciążeniowa stanowiła ponad jedną trzecią testów obciążeniowych. Wnioski: Echokardiografia obciążeniowa jest badaniem bezpiecznym. Istotne powikłania występują bardzo rzadko. Mimo rekomendacji europejskich echokardiograficzne testy obciążeniowe w diagnostyce choroby wieńcowej są wykonywane rza­dziej niż elektrokardiograficzny test wysiłkowy, choć stanowią już znaczny odsetek testów obciążeniowych. Wydaje się, że jest wskazana szersza promocja echokardiografii obciążeniowej zarówno w celu oceny choroby wieńcowej, jak i wad serca

Health-status outcomes with invasive or conservative care in coronary disease

BACKGROUND In the ISCHEMIA trial, an invasive strategy with angiographic assessment and revascularization did not reduce clinical events among patients with stable ischemic heart disease and moderate or severe ischemia. A secondary objective of the trial was to assess angina-related health status among these patients. METHODS We assessed angina-related symptoms, function, and quality of life with the Seattle Angina Questionnaire (SAQ) at randomization, at months 1.5, 3, and 6, and every 6 months thereafter in participants who had been randomly assigned to an invasive treatment strategy (2295 participants) or a conservative strategy (2322). Mixed-effects cumulative probability models within a Bayesian framework were used to estimate differences between the treatment groups. The primary outcome of this health-status analysis was the SAQ summary score (scores range from 0 to 100, with higher scores indicating better health status). All analyses were performed in the overall population and according to baseline angina frequency. RESULTS At baseline, 35% of patients reported having no angina in the previous month. SAQ summary scores increased in both treatment groups, with increases at 3, 12, and 36 months that were 4.1 points (95% credible interval, 3.2 to 5.0), 4.2 points (95% credible interval, 3.3 to 5.1), and 2.9 points (95% credible interval, 2.2 to 3.7) higher with the invasive strategy than with the conservative strategy. Differences were larger among participants who had more frequent angina at baseline (8.5 vs. 0.1 points at 3 months and 5.3 vs. 1.2 points at 36 months among participants with daily or weekly angina as compared with no angina). CONCLUSIONS In the overall trial population with moderate or severe ischemia, which included 35% of participants without angina at baseline, patients randomly assigned to the invasive strategy had greater improvement in angina-related health status than those assigned to the conservative strategy. The modest mean differences favoring the invasive strategy in the overall group reflected minimal differences among asymptomatic patients and larger differences among patients who had had angina at baseline

Initial invasive or conservative strategy for stable coronary disease

BACKGROUND Among patients with stable coronary disease and moderate or severe ischemia, whether clinical outcomes are better in those who receive an invasive intervention plus medical therapy than in those who receive medical therapy alone is uncertain. METHODS We randomly assigned 5179 patients with moderate or severe ischemia to an initial invasive strategy (angiography and revascularization when feasible) and medical therapy or to an initial conservative strategy of medical therapy alone and angiography if medical therapy failed. The primary outcome was a composite of death from cardiovascular causes, myocardial infarction, or hospitalization for unstable angina, heart failure, or resuscitated cardiac arrest. A key secondary outcome was death from cardiovascular causes or myocardial infarction. RESULTS Over a median of 3.2 years, 318 primary outcome events occurred in the invasive-strategy group and 352 occurred in the conservative-strategy group. At 6 months, the cumulative event rate was 5.3% in the invasive-strategy group and 3.4% in the conservative-strategy group (difference, 1.9 percentage points; 95% confidence interval [CI], 0.8 to 3.0); at 5 years, the cumulative event rate was 16.4% and 18.2%, respectively (difference, 121.8 percentage points; 95% CI, 124.7 to 1.0). Results were similar with respect to the key secondary outcome. The incidence of the primary outcome was sensitive to the definition of myocardial infarction; a secondary analysis yielded more procedural myocardial infarctions of uncertain clinical importance. There were 145 deaths in the invasive-strategy group and 144 deaths in the conservative-strategy group (hazard ratio, 1.05; 95% CI, 0.83 to 1.32). CONCLUSIONS Among patients with stable coronary disease and moderate or severe ischemia, we did not find evidence that an initial invasive strategy, as compared with an initial conservative strategy, reduced the risk of ischemic cardiovascular events or death from any cause over a median of 3.2 years. The trial findings were sensitive to the definition of myocardial infarction that was used