Merkel cell carcinoma (MCC) – neuroendocrine skin cancer

Merkel cell carcinoma (MCC) is a rarely occurring skin cancer of high malignancy. It develops, most probably, from the neuroendocrine cells (Merkel’s cells). The most frequent location of this cancer is the skin of the head and neck (44–48% of cases), and then in the skin of the upper limbs (about 19% of cases) and then the lower limbs (16–20% of cases). The aetiology of this cancer is unknown, yet some role in its pathogenesis is played by ultraviolet light and immunosuppression. The basis of therapy in cases with locoregional spread is surgical intervention, whilst in more advanced cases, an effective systemic treatment is possible with the use of molecularly targeted therapies. This paper presents the current treatment possibilities in patients with Merkel cell carcinoma

Talimogene laherparepvec (T-VEC), review of a new therapy of cutaneous melanoma with genetically modified oncolytic virus

Talimogen laherparepwek (T-VEC) to pierwsza (ostatnio zarejestrowana w Unii Europejskiej) immunoterapia wirusem onkolitycznym, która wykazała korzyść terapeutyczną w leczeniu czerniaka skóry w badaniu klinicznym III fazy, powodując większy odsetek trwałej odpowiedzi na leczenie oraz medianę przeżyć całkowitych, w szczególności w grupie nieleczonych wcześniej chorych w nieresekcyjnym stadium IIIB, IIIC lub IVM1a. T-VEC był dobrze tolerowany i jest obecnie badany w leczeniu skojarzonym z inhibitorami punktów kontrolnych układu immunologicznego oraz terapii neoadiuwantowej. W pracy omówiono aktualne dane dotyczące skuteczności i bezpieczeństwa tego leku w leczeniu zaawansowanego czerniaka.Talimogene laherparepvec (T-VEC) is the first (approved recently in the European Union) oncolytic immunotherapy which demonstrated therapeutic benefit for cutaneous melanoma in a phase III clinical trial. This resulted in a higher that previously obtainable response rate and median overall survival, particularly in untreated patients or those with stage IIIB, IIIC, or IVM1a disease. T-VEC was well tolerated and is currently studied in combined therapy with immunological checkpoints and in a neoadjuvant setting. In the review, current data on its efficacy and safety in melanoma therapy are discussed

Złośliwy nowotwór osłonek nerwów obwodowych (MPNST)

MPNST jest nowotworem złośliwym nerwów obwodowych, powstającym zazwyczaj w łączności z pniami nerwowymi kończyn i tułowia. Może się rozwinąć de novo lub na bazie istniejącego wcześniej nerwiakowłókniaka. Nowotwory tego typu stanowią ok. 5% mięsaków tkanek miękkich. W 90% występują u chorych w 2.–5. dekadzie życia. Głównym czynnikiem ryzyka powstania tego nowotworu jest nerwiakowłókniakowatość typu 1 (choroba von Recklinghausena). W leczeniu nerwiakomięsaka podstawowe znaczenie ma radykalne leczenie chirurgiczne — wycięcie guza w granicach zdrowych tkanek (szerokie wycięcie miejscowe), skojarzone z uzupełniającą radioterapią. W przypadkach choroby uogólnionej podejmuje się paliatywną chemioterapię, opartą na doksorubicynie lub doksorubicynie z ifosfamidem. Poprawę kliniczną po chemioterapii obserwuje się u około 25–30% chorych. Biorąc pod uwagę rozwój badań nad biologią molekularną MPNST, można mieć nadzieję na opracowanie w bliskiej przyszłości inhibitorów, które wykażą u tych chorych skuteczność większą niż typowa chemioterapia. Obecnie u chorych z MNSNT prowadzone są badania kliniczne z pembrolizumabem, niwolumabem w skojarzeniu z ipilimumabem, peksydartynibem (inhibitor KIT, CSF1R i FLT3) w skojarzeniu z syrolimusem, sapanisertibem (inhibitor TORC 1/2) czy LOXO-195 (inhibitor receptorów neurotroficznych kinaz tyrozynowych NTRK typu 1, 2 i 3)

Malignant peripheral nerve sheath tumour (MPNST)

MPNST is a malignant neoplasm of peripheral nerves, usually arising in connection with nerve trunks of the limbs and torso. It can develop de novo or on the basis of an already existing neurofibroma. Such tumours constitute about 5% of soft tissue sarcomas. In 90%, they occur in patients in the 2–5 decade of life. The main risk factor for this cancer is type 1 neurofibromatosis (von Recklinghausen disease). The radical surgical treatment — tumour excision, within the limits of healthy tissues (wide local excision), combined with adjuvant radiotherapy, is of primary importance in the treatment of MPNST. In cases of metastatic disease, palliative chemotherapy is used, using doxorubicin or doxorubicin with ifosfamide. Clinical improvement after chemotherapy is observed in approximately 25–30% of patients. Considering the development of molecular biology research of MPNST, one can hope for development of inhibitors that show greater effectiveness than typical chemotherapy in these patients in the near future. Currently, clinical trials with pembrolizumab, nivolumab in combination with ipilimumab, pexidartinib (KIT inhibitor, CSF1R and FLT3) in combination with sirolimus, sapanisertib (TORC 1/2 inhibitor) or LOXO-195 (inhibitor of neurotrophic tyrosine kinase inhibitors NTRK type 1, 2 and 3) are performed in MNSNT patients

Sentinel lymph node biopsies in patients with malignant melanoma — qualifying principles and histopathological assessment (2017)

  In 1999, the World Health Organisation (WHO) stated that sentinel lymph node biopsy should be the standard of management for those patients with melanomas without clinical signs of metastases to the regional lymph nodes. This procedure should include preoperative and intraoperative lymphoscintigraphy, combined with staining. Sentinel lymph node biopsies should be performed after excision biopsy of the melanoma and simultaneously with radical excision of the remaining scar after melanoma excision biopsy. Whenever sentinel lymph node(s) are found tumo­ur occupied, metastases are most likely to be located in one or more lymph nodes that were first occupied along lymphatic drainage from the primary focal point of the cancer. Detecting even single melanoma cells in the sentinel lymph node is usually used to determine the stage of the disseminating cancer and radically changes prognoses and further therapeutic decisions. Guidelines on lymph nodes examined during melanoma have been established by the College of American Pathologists (CAP), the European Society of Pathology (ESP) and the Polish Society of Pathologists in 2013. If melanoma metastases are found in sentinel lymph node(s) then: the number of lymph nodes should be specified as well as the number of those with metastases; microscopic features of sentinel lymph node(s) metastases should be defined as follows: the largest metastasis/ /metastases size, their location (subcapsular, intraparenchymal, mixed or extended), signs of possible infiltration and crossing the node capsule, penetration into adipose tissue and vasculature involvement

Clear cell sarcoma

Clear cell sarcoma (CCS), also referred as to melanoma of soft tissues, is a rare malignant tumour of soft tissues. This tumour harbors the characteristic features of soft tissue sarcoma (STS) and is a slowly growing, painless tumour, which then acquires an aggressive course. CCS is characterized by a translocation t(12; 22)(q13; q12), which in addition to the diagnostic implications may be important for targeted treatment in the future. CCS occurs mainly on the limbs, most often shin (in feet and ankle area) in the tendons and aponeurosis, often at a young age. CCS is characterized by high potential to develop metastases in regional lymph nodes (about 30% of cases). In the diagnostic process one should consider performing a sentinel node biopsy with possible subsequent radical lymphadenectomy in the case of metastases detection. Treatment of localized disease is limited to radical local excision with complementary radiotherapy. Due to the resistance to classical chemotherapy and the presence of characteristic molecular abnormalities, trials of molecular targeted therapies in this group of cancers are ongoing. In clinical trials, MET inhibitors, tyrosine kinase inhibitors (TKI) — sunitinib and pazopanib were evaluated. CCS was also one of the subtypes of tumours evaluated in the CREATE clinical trial with crizotinib

Mięsak jasnokomórkowy

Mięsak jasnokomórkowy (CCS), zwany również czerniakiem tkanek miękkich, to rzadki nowotwór złośliwy tkanek miękkich. Nowotwór ten ma charakterystyczne cechy mięsaka tkanek miękkich (MTM) w postaci wolno rosnącego, niebolesnego guza, który następnie nabiera agresywnego przebiegu, CCS charakteryzuje translokacja t(12;22) (q13;q12), co oprócz implikacji diagnostycznych może mieć w przyszłości znaczenie dla leczenia celowanego. Mięsak jasnokomórkowy występuje głównie na kończynach, najczęściej dolnych (stopy, okolica kostek), w okolicy ścięgien i rozcięgien, często u osób w młodym wieku. Cechuje się znaczną zdolnością do tworzenia przerzutów do regionalnych węzłów chłonnych (ok. 30% przypadków). W postępowaniu diagnostycznym należy uwzględnić wykonanie biopsji węzła wartowniczego z ewentualną następową radykalną limfadenektomią w przypadku stwierdzenia przerzutów. Leczenie postaci zlokalizowanych ogranicza się do radykalnego miejscowego wycięcia z uzupełniającą radioterapią. W związku z opornością na klasyczną chemioterapię i obecnością charakterystycznych zaburzeń molekularnych trwają obecnie badania nad zastosowaniem leczenia celowanego molekularnie w tej grupie nowotworów. W badaniach klinicznych oceniano skuteczność inhibitorów MET, inhibitorów kinaz tyrozynowych (TKI) — sunitynibu i pazopanibu. Mięsak jasnokomórkowy był także jednym z podtypów nowotworów ocenianych w ramach badania klinicznego CREATE z zastosowaniem kryzotynibu

Węzeł chłonny wartowniczy u chorych na czerniaka — zasady kwalifikacji do procedury i oceny histopatologicznej (2017 rok)

W 1999 roku Światowa Organizacja Zdrowia (WHO — World Health Organization) stwierdziła, że biopsja węzła war­towniczego powinna być standardem postępowania u chorych na czerniaki skóry bez klinicznych cech przerzutów do regionalnych węzłów chłonnych. Podczas wykonywania biopsji węzła wartowniczego należy wykorzystywać limfoscyntygrafię przedoperacyjną oraz śródoperacyjną limfoscyntygrafię połączoną z wybarwieniem. Biopsję wę­złów wartowniczych należy wykonywać po biopsji wycinającej czerniaka, jednoczasowo z radykalnym wycięciem blizny po biopsji wycinającej czerniaka. W przypadku zajęcia węzła/węzłów chłonnych wartowniczych najbardziej prawdopodobny jest przerzut do jednego lub większej ilości węzłów chłonnych zajętych jako pierwsze na drodze spływu chłonki od ogniska pierwotnego. Wykrycie nawet pojedynczych komórek czerniaka w wartowniczym węźle chłonnym jest zwykle pierwszym dowodem na stadium rozsiewu i w radykalny sposób zmienia ono rokowanie i dalsze decyzje terapeutyczne. Wytyczne w odniesieniu do węzłów badanych w przebiegu czerniaka zostały opracowane przez Amerykańskie Towarzystwo Patologów (CAP — College of American Pathologists), Europejskie Towarzystwo Patologów (ESP — European Society of Pathology) i przez Polskie Towarzystwo Patologów w 2013. W przypadku znalezienia przerzutów czerniaka do węzła/węzłów wartowniczych należy podać: liczbę znalezionych węzłów chłonnych i liczbę węzłów z przerzutami; określić następujące cechy mikroskopowe przerzutów w węźle/węzłach chłonnych wartowniczych: największy wymiar przerzutu/przerzutów, lokalizację (podtorebkową, śródmiąższową, mieszaną lub rozległą), cechy ewen­tualnego naciekania i przekraczania torebki węzła, wnikanie do tkanki tłuszczowej oraz zajęcie naczyń

Polish clinical practice guidelines on Hyperthermic Intraperitoneal Chemotherapy (HIPEC) with Cytoreductice Surgery (CRS) in peritoneal malignancy treatment

Leczenie nowotworów powierzchni otrzewnej stanowi istotny problem w onkologii. Wykazano, że skojarzenie maksymalnej cytoredukcji chirurgicznej z dootrzewnową chemioterapią w hipertermii (HIPEC; hyperthermic intraoperative peritoneal chemotherapy) może prowadzić do długotrwałej kontroli choroby lub wydłużenia przeżyć u odpowiednio wybranych chorych. Celem niniejszego opracowania są zalecenia dla optymalnego zakresu wskazań i sposobu prowadzenia HIPEC w Polsce.The management of peritoneal surface malignancy is a signifi cant clinical problem. The hyperthermic intraperitoneal chemotherapy (HIPEC) combined with cytoreductive surgery seems to be the most promising method, leading to better local control or improved overall survival in selected patients with a peritoneal neoplasm. In this paper the authors present a consensus for the optimal indications and technical guidelines for performing HIPEC in Poland

Zasady stosowania dootrzewnowej chemioterapii w hipertermii (HIPEC) w leczeniu nowotworów złośliwych powierzchni otrzewnej w połączeniu z zabiegami cytoredukcyjnymi: zalecenia krajowe

The management of peritoneal surface malignancy is a significant clinical problem. The hyperthermic intraperitoneal chemotherapy (HIPEC) combined with cytoreductive surgery seems to be the most promising method, leading to better local control or improved overall survival in selected patients with a peritoneal neoplasm. In this paper the authors present a consensus for the optimal indications and technical guidelines for performing HIPEC in Poland.Leczenie nowotworów powierzchni otrzewnej stanowi istotny problem w onkologii. Wykazano, że skojarzenie maksymalnej cytoredukcji chirurgicznej z dootrzewnową chemioterapią w hipertermii (HIPEC; hyperthermic intraoperative peritoneal chemotherapy) może prowadzić do długotrwałej kontroli choroby lub wydłużenia przeżyć u odpowiednio wybranych chorych. Celem niniejszego opracowania są zalecenia dla optymalnego zakresu wskazań i sposobu prowadzenia HIPEC w Polsc