Adrenomedullin in Hypertension and Other Diseases of Cardiovascular System

Adrenomedullina (ADM) jest białkiem składającym się z 52 aminokwasów, odkrytym przez Kitamurę i wsp. w 1993 r. w komórkach guza chromochłonnego nadnerczy. Wykazuje podobieństwo do peptydu związanego z genem kalcytoniny - CGRP (calcitonine gene related peptide) - oraz do amyliny, posiadających strukturę pierścieniową i resztę amidową na końcu karboksylowym. Największą ekspresję stwierdzono w komórkach śródbłonka i mięśni gładkich naczyń. Wykazano, że w warunkach fizjologicznych stężenie ADM w osoczu u ludzi mieści się w szerokim zakresie 1-10 pmol/l i w większości badań nie przekracza wartości 2-3,5 pmol/l. Dzięki badaniom eksperymentalnym oraz klinicznym poznano wiele czynników wpływających na syntezę i sekrecję ADM. Działając na komórki mięśni gładkich, ADM powoduje gromadzenie w nich cAMP. Badania wykazują, że efekty biologiczne wywierane przez ADM mogą również zależeć od tlenku azotu (NO). Najlepiej poznanym receptorem dla ADM jest receptor o budowie podobnej do receptora kalcytoniny - CRLR (calcitonin receptor like receptor). Adrenomedullina wywiera silne i długotrwałe działanie hipotensyjne oraz wywołuje silny efekt diuretyczny i natriuretyczny. W warunkach patologicznych stężenie adrenomedulliny jest podwyższone po zawale i w niewydolności serca, w chorobach nerek, nadciśnieniu pierwotnym oraz u chorych z pierwotnym hiperaldosteronizmem.Adrenomedullin was originally isolated from pheochromocytoma cells, but it is also produced and secreted by cardiovascular system, including heart, lung, aorta, vascular smooth muscle cells and endothelial cells. It is a potent vasodilator peptide consisting of 52 amino acids and it belongs to the calcitonin gene-related peptide (CGRP) superfamily. ADM receptors have always been closely associated with receptors for the related peptide CGRP, but there are receptors with higher affinity for ADM than CGRP. ADM have been shown to elevate cAMP levels in various tissue and cells. Moreover, it has also been shown that ADM dilates regional vascular bed not only in cAMP-dependent mechanism but also an NO/cGMP mechanism may be involved in. Plasma ADM levels are typically in the lower picomolar range in normal humans, and there are many factors that increase its levels. The role of ADM in the cardiovascular and endocrine regulation hasn’t been fully elucidated yet. It is clear, however, that exogenous ADM has powerful vasodilator and natriuretic actions. ADM levels are increased in patients with hypertension, renal disease and heart failure in proportion to the clinical severity of these disorders. Moreover, it has been reported that ADM may play a role in the pathogenesis of essential and secondary hypertension characterized by excessive catecholamine and aldosterone secretion

Elevated Plasma Homocysteine Level as a Risk Factor for Hypertension

Wstęp Celem pracy była ocena związku pomiędzy stężeniem homocysteiny a występowaniem nadciśnienia tętniczego. Materiał i metody W badaniu uczestniczyło 88 pacjentów z nadciśnieniem tętniczym (62 mężczyzn i 26 kobiet, w wieku 18-72 lat) i 120 zdrowych ochotników (87 mężczyzn i 33 kobiety, w wieku 32-81 lat). Stężenie homocysteiny w osoczu oznaczono metodą FPI (Fluorescence Polarization Immunoassay), stężenie kwasu foliowego i witaminy B12 oznaczono metodą chemiluminescencji. Wyniki Stężenie homocysteiny było większe w grupie pacjentów niż w grupie kontrolnej (12,07 &plusmn; 5,1 vs. 10,72 &plusmn; 2,13 mmol/l, p < 0,001, skorygowane względem wieku). Podwyższone stężenie homocysteiny - definiowane jako stężenie powyżej 90 percentyla rozkładu w grupie kontrolnej (ł 13,52 mmol/l) - zaobserwowano u 24% pacjentów i u 10% osób z grupy kontrolnej. Iloraz szans (OR, odds ratio) wystąpienia nadciśnienia tętniczego u osób z podwyższonym stężeniem homocysteiny wyniósł 2,8 (95-procentowy przedział ufności 1,3-6,1, p < 0,01). W analizie wieloczynnikowej, po uwzględnieniu innych czynników ryzyka (wiek, płeć, wskaźnik masy ciała, palenie tytoniu, występowanie chorób układu krążenia w rodzinie, hiperlipidemia), podwyższone stężenie homocysteiny pozostało niezależnym czynnikiem ryzyka nadciśnienia tętniczego (OR 6,6, 95-procentowy przedział ufności 2,3-19,1, p < 0,001). Iloraz szans wystąpienia nadciśnienia tętniczego przy wzroście stężenia homocysteiny o 5 mmol/l wyniósł 1,7 (95-procentowy przedział ufności 1,1-2,6, p < 0,001), a w analizie wieloczynnikowej 3,8 (95-procentowy przedział ufności 1,7&#8211;8,2, p < 0,001). Wnioski Podwyższone stężenie homocysteiny jest ważnym czynnikiem ryzyka nadciśnienia tętniczego. Wzrost stężenia homocysteiny o 5 mmol/l może wiązać się z co najmniej 2-krotnym wzrostem ryzyka nadciśnienia tętniczego.Background The aim of the study was to assess the significance of association between hypertension (Ht) and circulating homocysteine concentrations. Material and methods 88 consecutive hypertensive patients (62 men and 26 women, aged 18 to 72 years) and 120 healthy controls (87 men and 33 women, aged 32&#8211;81 years) were investigated. Homocysteine was assayed using Fluorescence Polarisation Immunoassay on the IMx Analyser made by Axis Biochemicals. Plasma folate and plasma vitamin B12 were assayed with chemiluminescency and IMMULITE Automated Analyser made by the Diagnostic Products Corporation. Results Homocysteine concentrations were higher in patients than in controls (12,07 &plusmn; 5,1 vs. 10,72 &plusmn; 13 mmol/L, p < 0,001, adjusted for age). Elevated homocysteine level - defined as a level above the 90th percentile of the control distribution (ł 13,52 mmol/L) - was seen in 24% of the patients compared with 10% of the control group (p < 0,05). The odds ratio (OR) for Ht in persons with an elevated homocysteine level was 2,8 (95% CI 1,3-6,1, p < 0,01). After adjustment for conventional risk factors (age, gender, body mass index, smoking, family history of cardiovascular disease, hyperlipidemia), an elevated homocysteine level remained an independent risk factor for Ht (OR 6,6, 95% CI 2,3-19,1, p < 0,001). The OR for Ht of 5 mmol/L increment in homocysteine level was 1,7 (95% CI 1,1-2,6, p < 0,001), and in multivariate analysis OR was 3,8 (95% CI 1,7-8,2, p < 0,001). Conclusion An elevated plasma homocysteine level is a strong risk factor for hypertension. A 5 mmol/L increment in total homocysteine level may be associated with at least a twofold increase of risk for hypertension

Efficacy and Tolerability of Acebutolol SR in Hypertension

Wstęp Celem badania było porównanie skuteczności hipotensyjnej i bezpieczeństwa nowej formy tabletek acebutololu o przedłużonym uwalnianiu w dawce 400 mg do stosowania raz dziennie i standardowej tabletki acebutololu 200 mg, podawanej 2 razy dziennie u chorych z pierwotnym nadciśnieniem tętniczym stopnia 1 i 2. Materiał i metody Badanie z losowym doborem chorych przeprowadzone metodą podwójnie ślepej próby z naprzemiennym schematem leczenia objęło 41 pacjentów obu płci. Okres badania pacjenta wynosił 9 tygodni, w tym na początku przez 7 dni podawano placebo. Zgodnie z randomizacją, w I fazie leczenia chorzy z grupy I otrzymywali przez 4 tygodnie tabletkę acebutololu SR 400 mg rano (lek A) i placebo wieczorem, a chorzy z II grupy 2 razy dziennie tabletkę standardową 200 mg w odstępach co 12 godzin (lek B). Po zakończeniu 4-tygodniowej I fazy leczenia w II fazie dokonano zamiany sposobu leczenia: grupie I, otrzymującej wcześniej lek A, podawano przez 4 tygodnie lek B, a chorzy z II grupy otrzymywali lek A. Skuteczność i bezpieczeństwo leku oceniano za pomocą 24-godzinnego ABPM, dokonywanego ostatniego dnia przyjmowania placebo oraz ostatniego dnia aktywnego leczenia I i II fazy oraz badania lekarskiego, w trakcie którego mierzono także spoczynkowe ciśnienie tętnicze w pozycji siedzącej i stojącej. Rejestrowano działania niepożądane leczenia i wyniki badań laboratoryjnych. Wyniki Acebutolol SR 400 mg stosowany raz na dobę po 4-tygodniowym leczeniu obniżył istotnie wartości SBP w pozycji siedzącej o 18,5 &plusmn; 9,1 mm Hg i DBP o 15,8 &plusmn; 6,6 mm Hg (p = 0,001). Jego skuteczność hipotensyjna była porównywalna ze skutecznością standardowych tabletek acebutololu 200 mg podawanych 2 razy na dobę (redukcja SBP o 16,5 &plusmn; 10,0 mm Hg i DBP o 13,2 &plusmn; 6,7 mm Hg, p = 0,001). Oba leki wykazywały również podobny wpływ na spoczynkową HR, powodując jej redukcję w stosunku do wartości wyjściowych po przyjęciu acebutololu SR 400 mg o 6,9 &plusmn; 6,8/min (p = 0,001), a po tabletkach standardowych 200 mg stosowanych 2 razy dziennie o 4,6 &plusmn; 10,2/min (p < 0,05). Analiza wartości SBP i DBP z 24-godzinnego ABPM - z całej doby i wybranych okresów doby - potwierdziła wyniki pomiarów w spoczynku, wykazując zbliżoną redukcję ciśnień przez oba leki (p = NS). Stwierdzono, że efekt hipotensyjny oraz wpływ na HR po stosowaniu acebutololu SR 400 mg raz dziennie utrzymywały się przez całą dobę. Wnioski Wykazano, że skuteczność hipotensyjna acebutololu SR 400 mg utrzymuje się dłużej niż 24 godziny. W badanej grupie pacjentów z pierwotnym nadciśnieniem tętniczym stopnia 1 i 2 acebutolol o przedłużonym uwalnianiu stosowany w dawce 400 mg raz dziennie i standardowa postać acebutololu w dawce 200 mg 2 razy dziennie, były lekami o porównywalnej skuteczności i tolerancji. Zamiana jednego leku na drugi umożliwiała utrzymanie dotychczasowego efektu hipotensyjnego bez wystąpienia niekorzystnych reakcji.Background The aim of the study was to compare antihypertensive effect and safety of new slow-release formula of acebutolol SR (400 mg tablets) administered once daily with the standard formula (tablets containing 200 mg) given twice a day in patients with essential hypertension, WHO grade I and II. Material and methods Randomized, double-blind placebo controlled, cross-over study was performed in 41 female and male hypertensive patients. 7 day placebo period was followed by 8 weeks of active treatment. According to randomization in the I phase of treatment patients were treated for 4 weeks with: acebutolol SR tablet 400 mg given in the morning followed by one placebo tablet in the evening (group I) or standard tablet of acebutolol 200 mg every 12 hours (group II). After 4 weeks lasting phase I of the study the second phase was based on cross-over: previously treated group with acebutolol SR 400 mg was switched to standard acebutolol 200 mg twice a day. In the opposite group acebutolol SR 400 mg once daily was given. Antihypertensive efficacy was evaluated by 24 hour ambulatory blood pressure monitoring within the last day of placebo administration and the last day of active treatment of phase I and phase II. During physical examination resting blood pressure in the sitting and standing position were measured. Adverse effects of medication and laboratory results were analysed. Results After 4 weeks acebutolol SR 400 mg given once daily decreased significantly systolic and diastolic blood pressure by 18,5 &plusmn; 9,1 mm Hg and 15,8 &plusmn; 6,6 mm Hg respectively (p < 0,001) in the sitting position and the effect was comparable with the antihypertensive efficacy of standard tablets of acebutolol 200 mg given twice daily (systolic and diastolic blood pressure reduction by 16,5 &plusmn; 10 mm Hg and 13,2 &plusmn; 6,7 mm Hg respectively). Both formulas exerted comparable effect on resting heart rate: after acebutolol SR 400 mg and acebutolol 200 mg twice daily heart rate diminished by 6,9 &plusmn; 6,8/min (p < 0,001) and 4,6 &plusmn; 10,2/min (p < 0,05) as compared with baseline conditions. These results were confirmed by 24 hour ambulatory blood pressure monitoring. 24 ABPM showed prolonged effect of acebutolol SR 400 mg on blood pressure and heart rate. Conclusions Our results indicate prolonged antihypertensive effect of acebutolol SR 400 mg lasting more than 24 hours. In the studied group of patients with essential hypertension, WHO grade I and II, acebutolol SR 400 mg given once daily and standard acebutolol 200 mg given twice a day demonstrated the comparable antihypertensive efficacy and tolerability. The study clearly showed that it was possible to maintain the equipotent antihypertensive effect when the patient receiving one formula was switched to another

Antihypertensive Efficacy and Safety of Lacidipine in the Treatment of Patients with Mild to Moderate Essential Hypertension - Multi-Center Study POL-LACY

Wstęp Lacydypina jest długodziałającym antagonistą wapnia z grupy pochodnych dihydropirydynowych i charakteryzuje się łagodnym początkiem działania hipotensyjnego i trwającym 24 h efektem hipotensyjnym. W badaniach z użyciem tego leku potwierdzono jej skuteczność hipotensyjną, a także korzystny wpływ na układ sercowo-naczyniowy. Celem wieloośrodkowego badania POL-LACY była ocena skuteczności hipotensyjnej oraz tolerancji lacydypiny podawanej raz dziennie w zakresie dawek 2&#8211;6 mg chorym z łagodnym i umiarkowanym nadciśnieniem tętniczym pierwotnym. Materiał i metody Otwarte badanie o charakterze otwartym przeprowadzono w 37 ośrodkach w Polsce, włączając do niego 470 chorych z łagodnym i umiarkowanym nadciśnieniem tętniczym pierwotnym. Badanie składało się z dwóch faz. W trakcie 7-dniowego okresu kwalifikacyjnego u chorych odstawiano stosowane wcześniej leki hipotensyjne oraz wykonywano badania laboratoryjne. W trakcie 8-tygodniowego okresu aktywnego leczenia chorzy otrzymywali lacydypinę w początkowej dawce dobowej 4 mg lub 2 mg u chorych powyżej 65 rż. pacjenci podawanej raz dziennie z możliwością zwiększenia dawki do 6 lub 4 mg na dobę u osób, u których nie uzyskano normalizacji ciśnienia po 4 tygodniach leczenia. Normalizację ciśnienia definiowano jako skurczowe ciśnienie tętnicze (SBP) o wartości < 140 mm Hg i rozkurczowe ciśnienie tętnicze (DBP) wynoszące < 90 mm Hg. W czasie leczenia chorzy odbyli 2 wizyty kontrolne, po 4 i po 8 tygodniach, w trakcie których dokonywano oceny osiągniętego efektu hipotensyjnego oraz tolerancji leczenia. Wyniki Badanie ukończyło 446 chorych (255 M, 191 K; średnia wieku 52 &plusmn; 13 lat). Pod koniec badania 9,9% chorych leczono dawką 2 mg, 72,9% chorych - dawką 4 mg, a 17,3% chorych - dawką 6 mg lacydypiny. Po 8 tygodniach leczenia tym preparatem w badanej grupie uzyskano znamienne obniżenie SBP o 23 mm Hg (p < 0,0001) i DBP o 15 mm Hg (p < 0,0001) w pozycji siedzącej. Uzyskany efekty hipotensyjny nie zależał od płci, wieku i wskaźnika masy ciała (BMI). Pełną normalizację wartości ciśnienia uzyskano u 71% chorych. W czasie badania stwierdzono istotne obniżenie średnich wartości ciśnienia tętna o 8 mm Hg (p < 0,0001). Lacydypina była dobrze tolerowana przez chorych, działania niepożądane wystąpiły u 21% z nich. Wnioski Lacydypina (Lacipil) stosowana w monoterapii charakteryzuje się wysoką skutecznością hipotensyjną u chorych z łagodnym i umiarkowanym nadciśnieniem tętniczym pierwotnym. Efekt hipotensyjny nie zależy od wieku i płci pacjentów. Preparat cechuje korzystny wpływ na wartości ciśnienia tętna uważanego za niezależny czynnik ryzyka powikłań sercowo-naczyniowych. Uzyskane wyniki wskazują na dobrą tolerancję leku przez chorych z nadciśnieniem tętniczym. Badanie wskazuje na przydatność leku w monoterapii nadciśnienia tętniczego.Background Lacidipine is an orally administered calcium channel blocker of the dihydropyridine class, which shows selectivity for vascular smooth muscle and has a long duration of action. The aim of multi-center study POL-LACY was to establish antihypertensive effect and safety of lacidipine given once a day 2 to 6 mg in patient with mild to moderate hypertension. Material and methods The study was an open, multi-centre study in 37 Polish medical centers. 470 patients with mild to moderate hypertension were included into the study. 7 days qualification period was followed by 8 weeks of active treatment. During qualification period antihypertensive treatment was withdrawn and patients underwent clinical evaluation. In the phase of active treatment patients were treated with lacidipine (Lacipil&reg;, GlaxoSmithKline Pharmaceuticals) starting from dose of 4 mg or 2 mg in patients older than 65 years. The dose could be tritated up to 6 or 4 mg if there was no normalization of BP level after 4 weeks of treatment. Normalization of BP was defined as systolic BP < 140 mm Hg and diastolic BP < 90 mm Hg. During phase of active treatment, after 4 and 8 weeks, efficacy and safety of treatment was evaluated. Results 446 patients completed the study (255 M, 191 F; mean age 52 &plusmn; 13 years). The mean baseline BP value was 157/98 mm Hg. At the end of the study 9,9% of patients were treated with 2 mg, 72,9% of patients with 4 mg and 17,3% of patients with 6 mg of lacidipine. After 8 weeks lacidipine decreased significantly systolic BP by 23 mm Hg (p < 0,0001) and diastolic BP by 15 mm Hg (p < 0,0001) in the sitting position. Antihypertensive effect of lacidipine was not influenced by sex, age and BMI. Full normalization of BP was achieved in 71% of patients. Pulse pressure was significantly reduced by 8 mm Hg (p < 0,0001). Lacidipine was well tolerated, 21% of patients experienced adverse events. Conclusions Lacidipine is a highly effective drug in the monotherapy of mild to moderate essential hypertension. Antihypertensive effect of lacidipine is not influenced by age, sex and BMI. Lacidipine has a positive effect on pulse pressure. Lacidipine is well tolerated by patients. In conclusion, presented data point at the lacidipine as a useful drug in monotherapy of essential hypertension

Zespół aorty brzusznej u 18−letniej chorej z nadciśnieniem tętniczym i obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych

Mid-aortic syndrome (MAS) is characterised by narrowing of the abdominal aorta, often with involvement of the renal and splanchnic arterial branches. Although uncommon, MAS is an important cause of renovascular hypertension in children and adolescents and should be considered in the differential diagnosis of hypertension . Hypertension is typically severe and often difficult to manage. The management of MAS should always be individualised and may include percutaneous transluminal renal angioplasty, stent implantation or surgical revascularisation. We present a 18 year-old woman with hypertension and MAS coexisting with bilateral renal artery stenosis who underwent left renal artery angioplasty and than was followed-up for one year

Nine month follow-up of amlodipine maleate and amlodipine besylate treatment in patients with essential hypertension: does the salt form matter?

Wstęp Celem przeprowadzonego, wieloośrodkowego, trwającego sześć miesięcy badania była ocena skuteczności hipotensyjnej i tolerancji maleinianu amlodypiny u chorych na nadciśnienie tętnicze. Materiał i metody W pierwszej części badania porównano skuteczność hipotensyjną maleinianu amlodypiny (Tenox, Krka) i benzenosulfonianu amlodypiny (Norvasc, Pfizer) w trwającym trzy miesiące badaniu przeprowadzonym metodą podwójnie ślepej próby w grupach równoległych. W drugiej części badania oceniano skuteczność hipotensyjną i tolerancję maleinianu amlodypiny w trwającym sześć miesięcy badaniu przeprowadzonym metodą otwartą. Badaniem objęto 245 chorych (w pierwszej części) i 202 chorych (w drugiej części) z nadciśnieniem tętniczym zdefiniowanym jako rozkurczowe ciśnienie tętnicze 95&#8211;114 mm Hg. Kryterium skuteczności leczenia było obniżenie ciśnienia rozkurczowego do wartości 89 mm Hg i mniej lub obniżenie ciśnienia rozkurczowego o 10 mm Hg i więcej. Do drugiej części badania włączono chorych u których uzyskano zadawalającą kontrolę ciśnienia tętniczego w pierwszej części. Wyniki W trakcie pierwszej części badania leczenie obydwoma lekami było związane z istotnym, porównywalnym obniżeniem ciśnienia tętniczego. Leczenie benzenosulfonianem amlodypiny związane było z większym obniżeniem rozkurczowego ciśnienia tętniczego o 1,27 mm Hg w porównaniu z leczeniem maleinianem amlodypiny (różnica ta była jednak nieistotna stastycznie i mieściła się w 90% przedziale ufności braku różnic pomiędzy porównywanymi lekami). Nie zaobserwowano różnic pomiędzy chorymi leczonymi badanymi solami amlodypiny w odniesieniu do częstości osiągnięcia docelowych wartości rozkurczowego ciśnienia tętniczego(90,91% i 89,52% odpowiednio dla maleinianu i benzenosulfonianu amlodypiny). W drugiej części badania, po 6 miesiącach, leczenie maleinianem amlodypiny związane było z obniżeniem rozkurczowego i skurczowego ciśnienia tętniczego o &#8211;17,5/&#8211;21,2 mm Hg w porównaniu z wartościami wyjściowymi. W trakcie pierwszej części badania u 35 chorych w grupie otrzymującej maleinian amlodypiny i 47 chorych w grupie otrzymującej benzenosulfonian amlodypiny wystąpiły zdarzenia niepożądane (28,9% vs. 37,9%, p = NS). Częstość występowania zdarzeń niepożądanych w drugiej części badania wynosiła 8,4%. Wnioski Uzyskanie wyniki wskazują, że maleinian amlodypiny i benzenosulfonian amlodypiny stosowane w monoterapii u chorych z łagodnym i umiarkowanym nadciśnieniem tętniczym charakteryzują się porównywalną wysoką skutecznością hipotensyjną i porównywalną częstością zdarzeń niepożądanych. Leczenie maleinianem amlodypiny przez dalsze sześć miesięcy charakteryzowało się wysoką skutecznością hipotensyjną i dobrą tolerancją.Background A nine-month follow-up, multicenter study was carried out to assess the efficacy and safety of amlodipine maleate, a recently launched amlodipine salt in 263 patients with essential hypertension. Material and methods In the first phase of the trial, a 3-month equivalence assessment with the reference besylate salt has been carried out in a randomised doubleblind fashion including placebo run-in period. The equivalence margins were set to be &#177; 4 mm Hg. The second phase was a 6-month open non-comparative extension of the equivalence phase to provide additional information on clinical efficacy and acceptability during prolonged treatment with amlodipine maleate. Essential hypertension was defined as a sitting diastolic blood pressure (DBP) being within the range of 95-114 mm Hg and systolic blood pressure below 180 mm Hg. An adequate blood pressure control defined as reaching the target DBP of 89 mm Hg or at least 10 mm Hg reduction of DBP compared to the baseline values, was the inclusion criterion for the second phase. The primary endpoint was the mean absolute reduction of DBP at the end of the active treatment in relation to the baseline. Results Altogether, 245 patients were analyzed in the equivalence comparative part, while 202 patients were included in the analysis of the open follow-up period. Both drugs have significantly lowered DBP and SBP after 3 months of treatment compared with the baseline values while heart rate has not been significantly changed in any of the treatment groups. The difference in these parameters between the salts was not significant. The difference in DBP reduction between the treatments was 1.27 mm Hg in favour of the besylate salt and the 90% confidence interval fell entirely within the equivalence margins. There was no difference between the salts in the percentage of patients reaching the target DBP (90.91% and 89.52% for maleate and besylate, respectively). The DBP/SBP reduction after the amlodipine maleate at the end of the 6-month second phase was &#8211;17.5/&#8211;21.2 mm Hg compared to the baseline values (paired t test, p < 0.0001). Blood pressure control was adequate during the second phase. Thirty-five patients in the amlodipine maleate group and 47 patients in the amlodipine besylate group reported adverse reactions during the 3-month comparative (28.9% and 37.9%, for maleate and besylate, respectively, p = NS). The overall incidence of amlodipine maleate-related adverse events during the second phase was 8.4%. Conclusions In conclusion, amlodipine maleate was shown to be equivalent to the reference besylate salt in terms of antihypertensive efficacy, and safety profiles of the two salts were not significantly different. Amlodipine maleate enabled adequate blood pressure control and was shown to be well tolerated during the entire 9-month follow-up

Ocena i porównanie skuteczności hipotensyjnej i tolerancji maleinianu amlodypiny i benzenosulfonianu amlodypiny u chorych z nadciśnieniem tętniczym pierwotnym

Wstęp Celem przeprowadzonego, wieloośrodkowego, trwającego sześć miesięcy badania była ocena skuteczności hipotensyjnej i tolerancji maleinianu amlodypiny u chorych na nadciśnienie tętnicze. Materiał i metody W pierwszej części badania porównano skuteczność hipotensyjną maleinianu amlodypiny (Tenox, Krka) i benzenosulfonianu amlodypiny (Norvasc, Pfizer) w trwającym trzy miesiące badaniu przeprowadzonym metodą podwójnie ślepej próby w grupach równoległych. W drugiej części badania oceniano skuteczność hipotensyjną i tolerancję maleinianu amlodypiny w trwającym sześć miesięcy badaniu przeprowadzonym metodą otwartą. Badaniem objęto 245 chorych (w pierwszej części) i 202 chorych (w drugiej części) z nadciśnieniem tętniczym zdefiniowanym jako rozkurczowe ciśnienie tętnicze 95–114 mm Hg. Kryterium skuteczności leczenia było obniżenie ciśnienia rozkurczowego do wartości 89 mm Hg i mniej lub obniżenie ciśnienia rozkurczowego o 10 mm Hg i więcej. Do drugiej części badania włączono chorych u których uzyskano zadawalającą kontrolę ciśnienia tętniczego w pierwszej części. Wyniki W trakcie pierwszej części badania leczenie obydwoma lekami było związane z istotnym, porównywalnym obniżeniem ciśnienia tętniczego. Leczenie benzenosulfonianem amlodypiny związane było z większym obniżeniem rozkurczowego ciśnienia tętniczego o 1,27 mm Hg w porównaniu z leczeniem maleinianem amlodypiny (różnica ta była jednak nieistotna stastycznie i mieściła się w 90% przedziale ufności braku różnic pomiędzy porównywanymi lekami). Nie zaobserwowano różnic pomiędzy chorymi leczonymi badanymi solami amlodypiny w odniesieniu do częstości osiągnięcia docelowych wartości rozkurczowego ciśnienia tętniczego(90,91% i 89,52% odpowiednio dla maleinianu i benzenosulfonianu amlodypiny). W drugiej części badania, po 6 miesiącach, leczenie maleinianem amlodypiny związane było z obniżeniem rozkurczowego i skurczowego ciśnienia tętniczego o –17,5/–21,2 mm Hg w porównaniu z wartościami wyjściowymi. W trakcie pierwszej części badania u 35 chorych w grupie otrzymującej maleinian amlodypiny i 47 chorych w grupie otrzymującej benzenosulfonian amlodypiny wystąpiły zdarzenia niepożądane (28,9% vs. 37,9%, p = NS). Częstość występowania zdarzeń niepożądanych w drugiej części badania wynosiła 8,4%. Wnioski Uzyskanie wyniki wskazują, że maleinian amlodypiny i benzenosulfonian amlodypiny stosowane w monoterapii u chorych z łagodnym i umiarkowanym nadciśnieniem tętniczym charakteryzują się porównywalną wysoką skutecznością hipotensyjną i porównywalną częstością zdarzeń niepożądanych. Leczenie maleinianem amlodypiny przez dalsze sześć miesięcy charakteryzowało się wysoką skutecznością hipotensyjną i dobrą tolerancją.Background A nine-month follow-up, multicenter study was carried out to assess the efficacy and safety of amlodipine maleate, a recently launched amlodipine salt in 263 patients with essential hypertension. Material and methods In the first phase of the trial, a 3-month equivalence assessment with the reference besylate salt has been carried out in a randomised doubleblind fashion including placebo run-in period. The equivalence margins were set to be ± 4 mm Hg. The second phase was a 6-month open non-comparative extension of the equivalence phase to provide additional information on clinical efficacy and acceptability during prolonged treatment with amlodipine maleate. Essential hypertension was defined as a sitting diastolic blood pressure (DBP) being within the range of 95–114 mm Hg and systolic blood pressure below 180 mm Hg. An adequate blood pressure control defined as reaching the target DBP of 89 mm Hg or at least 10 mm Hg reduction of DBP compared to the baseline values, was the inclusion criterion for the second phase. The primary endpoint was the mean absolute reduction of DBP at the end of the active treatment in relation to the baseline. Results Altogether, 245 patients were analyzed in the equivalence comparative part, while 202 patients were included in the analysis of the open follow-up period. Both drugs have significantly lowered DBP and SBP after 3 months of treatment compared with the baseline values while heart rate has not been significantly changed in any of the treatment groups. The difference in these parameters between the salts was not significant. The difference in DBP reduction between the treatments was 1.27 mm Hg in favour of the besylate salt and the 90% confidence interval fell entirely within the equivalence margins. There was no difference between the salts in the percentage of patients reaching the target DBP (90.91% and 89.52% for maleate and besylate, respectively). The DBP/SBP reduction after the amlodipine maleate at the end of the 6-month second phase was –17.5/–21.2 mm Hg compared to the baseline values (paired t test, p < 0.0001). Blood pressure control was adequate during the second phase. Thirty-five patients in the amlodipine maleate group and 47 patients in the amlodipine besylate group reported adverse reactions during the 3-month comparative (28.9% and 37.9%, for maleate and besylate, respectively, p = NS). The overall incidence of amlodipine maleate-related adverse events during the second phase was 8.4%. Conclusions In conclusion, amlodipine maleate was shown to be equivalent to the reference besylate salt in terms of antihypertensive efficacy, and safety profiles of the two salts were not significantly different. Amlodipine maleate enabled adequate blood pressure control and was shown to be well tolerated during the entire 9-month follow-up

Treatment effects in primary hyperaldosteronism

Wstęp Wyniki dotychczas przeprowadzonych badań doświadczalnych i klinicznych wskazują na niekorzystny wpływ aldosteronu na układ sercowo-naczyniowy. Jak dotychczas, istnieje jednak niewiele prac oceniających odległe efekty leczenia chorych z pierwotnym hiperaldosteronizmem; rzadko także porównywano wyniki leczenia chorych z jego dwiema najczęstszymi postaciami. Celem pracy była charakterystyka kliniczna i biochemiczna chorych z pierwotnym hiperaldosteronizmem, hospitalizowanych w Klinice Nadciśnienia Tętniczego Instytutu Kardiologii oraz ocena zmian parametrów biochemicznych, echokardiograficznych i ultrasonograficznych pod wpływem leczenia. Materiał i metody Badania przeprowadzono łącznie wśród 62 chorych z pierwotnym hiperaldosteronizmem, hospitalizowanych w Klinice Nadciśnienia Tętniczego w latach 1990-2005, u których dokonano oceny klinicznej, biochemicznej i echokardiograficznej. Powtórnej oceny dokonano na podstawie danych, uzyskanych podczas kontrolnej hospitalizacji chorych w Klinice w latach 2001-2005. Wyniki Stwierdzono, że zarówno leczenie chirurgiczne chorych z gruczolakiem nadnercza, jak i leczenie zachowawcze z zastosowaniem antagonisty receptora aldosteronu - spironolaktonu chorych z przerostem kory nadnerczy prowadziło do poprawy kontroli ciśnienia tętniczego. W odległej obserwacji wartości skurczowego ciśnienia tętniczego w obu grupach były porównywalne, natomiast ciśnienie rozkurczowe było istotnie niższe w grupie chorych poddanych adrenalektomii z powodu gruczolaka niż u chorych z przerostem kory nadnerczy. Wnioski W odległej obserwacji wykazano, że wskaźnik masy lewej komory serca istotnie obniżył się u chorych z gruczolakiem kory nadnerczy po adrenalektomii, nie stwierdzono natomiast korzystnych zmian tego wskaźnika u chorych z przerostem kory nadnerczy. Zarówno u chorych z gruczolakiem kory nadnerczy, jak i u chorych z przerostem kory nadnerczy wykazano korelację pomiędzy średnimi wartościami ciśnienia skurczowego a wartością wskaźnika masy lewej komory.Background Primary aldosteronism is the syndrome resulting from the autonomous hypersecretion of aldosterone. There is a lack of data concerning follow-up of patients with primary aldosteronism. Therefore, the aim of the study was to perform follow-up of patients with primary aldosteronism in relation to biochemical parameters and target organ damage. Material and methods We evaluated 62 patients with primary aldosteronism (PA) diagnosed and treated in the Department of Hypertension, Institute of Cardiology, Warsaw, Poland. Clinical characteristics, biochemical, serum aldosterone level, plasma renin activity as well as echocardiographic parameters and blood pressure (ABPM) were evaluated at baseline and in the follow-up. Patients were divided into two group based on the type of underlying pathology and treatment type - adenoma of adrenal cortex (APA) treated surgically and idiopathic adrenal hyperplasia (IHA) treated medically (spironolactone). Results Surgical treatment of the adenoma of adrenal cortex and medical treatment of idiopathic adrenal hyperplasia resulted in the improvement of BP control. In the follow-up APA group was characterized by lower diastolic BP level but not systolic BP level as compared with IHA group. Left ventricular mass index decreased significantly in the APA group but not in the IHA group. There was a correlation between left ventricular mass index and systolic BP level both in the APA and IHA group. Conclusions Treatment of both adenoma of adrenal cortex and idiopathic adrenal hyperplasia resulted in the improvement of BP control. Decrease of left ventricular index was observed in patients with adenoma but not in patients with hyperplasia

Follow-up after surgical treatment of acute aortic dissection type A Stanford

Wstęp Jedną z najbardziej dramatycznych chorób aorty wstępującej jest jej ostre rozwarstwienie. Nieleczone rozwarstwienie aorty piersiowej typu A wiąże się z wysoką śmiertelnością. Celem pracy była ocena wpływu leczenia operacyjnego na przeżycie odległe u chorych z ostrym rozwarstwieniem aorty typu A oraz ocena przyczyn, wskazań i częstości reoperacji u chorych poddanych wcześniej zabiegowi z powodu tego schorzenia. Materiał i metody Analizie poddano 68 chorych [50 mężczyzn (78,5%), 18 kobiet (26,5%] w średnim wieku 48,1 &#177; 11 lat operowanych z powodu ostrego rozwarstwienia aorty typu A w latach 1986-2006. U wszystkich badanych dokonano oceny aorty piersiowej i brzusznej oraz zmian w tętnicach obwodowych: szyjnych, pniu ramienno-głowowym, nerkowych, pniu trzewnym, krezkowych i biodrowych, przy użyciu spiralnej wielorzędowej tomografii komputerowej oraz ultrasonograficznego badania doplerowskiego. Wyniki Nadciśnienie tętnicze stwierdzono u 51 pacjentów (75%). Przetrwałe rozwarstwienie w łuku aorty i w aorcie zstępującej stwierdzono u 44 (64,7%), a w aorcie brzusznej u 40 (58,8%) pacjentów. Reoperacji wymagało 10 chorych (14,7%), stent-grafty aortalne implantowano u 5 osób (7,4%) z przetrwałym rozwarstwieniem aorty. Cztery osoby (5,9%) zmarły z powodu pęknięcia tętniaka aorty w innym niż zaopatrywane wcześniej chirurgicznie miejscu. Oszacowane 10-letnie przeżycie chorych po operacji naprawczej aorty wyniosło 92,6%. Wnioski Rokowanie u chorych po operacji z powodu ostrego rozwarstwienia aorty typu A jest dobre. Wnikliwa obserwacja chorych po leczeniu operacyjnym ostrego rozwarstwienia aorty wstępującej pozwala na ustalenie wskazań do operacji naprawczej aorty i/lub leczenia wewnątrznaczyniowego w optymalnym czasie.Background Acute aortic dissection (AAD) is a fatal disease if early diagnosis and institution of appropriate therapy are delayed. For type A dissections, surgical repair is essential. The goal of this study is to summarize the diagnostic algorithm, long-term management regimen that offer patients with an acute aortic dissection the best chance for shortterm and long-term survival. Material and methods 68 [50 males (78.5%) and 18 females (26.5%), mean age 48.1 &#177; 11 years] consecutive patients undergoing surgery for AAD in a 20-year period (1986-2006) were evaluated. In all patients computed tomography (CT) and doppler ultrasound examination were performed in the aim to analyze thoracic and abdomen aorta as well as following arteries: carotid arteries, brachiocephalic trunk, coeliac trunk, renal, mesenteric and iliac arteries. Results Hypertension was observed in 51 patients (75%). Chronic dissection of the arch and descendent aorta was present in 44 patients (64.7%), in abdominal aorta in 40 patients (58.8%). 10 patients (14.7%) required surgical retreatment, 5 patients (7.4%) underwent endovascular stent-graft repair of the thoracic and abdomen aorta. There were 4 (5.9%) late deaths. At 10 years survival was 92,6%. Conclusion Long-term mortality in our series was low. Patients after surgical treatment of acute aortic dissection type A require very close follow-up and a plan for retreatment to prevent sudden aortic rupture and late death