Radioiodine remnant ablation of differentiated thyroid cancer does not further increase oxidative damage to membrane lipids - early effect

<p>Abstract</p> <p>Introduction</p> <p>Radioiodine (¹³¹I) therapy is widely accepted as an essential part of therapeutic regimens in many cases of differentiated thyroid cancer. Radiation-induced oxidative damage to macromolecules is a well known phenomenon. Frequently examined process to evaluate oxidative damage to macromolecules is lipid peroxidation (LPO), resulting from oxidative damage to membrane lipids. The aim of the study was to examine serum LPO level in hypothyroid (after total thyroidectomy) cancer patients subjected to ablative activities of ¹³¹I.</p> <p>Materials and methods</p> <p>The study was carried out in 21 patients (18 females and 3 males, average age 52.4 ± 16.5 years) after total thyroidectomy for papillary (17 patients) or follicular (4 patients) thyroid carcinoma. Hypothyroidism was confirmed by increased TSH blood concentration (BRAHMS, Germany), measured before ¹³¹I therapy. Activity of 2.8 - 6.9 GBq of ¹³¹I was administered to the patients orally as sodium iodide (OBRI, Poland). Concentrations of malondialdehyde + 4-hydroxyalkenals (MDA + 4-HDA), as an index of LPO (LPO-586 kit, Calbiochem, USA), were measured in blood serum just before ¹³¹I administration (day "0") and on the days 1-4 after ¹³¹I therapy. Sera from 23 euthyroid patients served as controls. Correlations between LPO and TSH or ¹³¹I activity were calculated.</p> <p>Results</p> <p>Expectedly, serum LPO level, when measured before ¹³¹I therapy, was several times higher (p < 0.00001) in cancer patients than in healthy subjects, which is probably due to hypothyroidism caused by total thyroidectomy. However, we did not observe any differences between LPO levels after and before ¹³¹I therapy. LPO did not correlate with TSH concentration. In turn, negative correlation was found between ¹³¹I activity and LPO level on the day "2" after radioiodine treatment.</p> <p>Conclusions</p> <p>Radioiodine remnant ablation of differentiated thyroid cancer does not further increase oxidative damage to membrane lipids, at least early, after therapy.</p

Radiation therapy for palliation of bone metastases

Chorzy z bolesnymi przerzutami nowotworowymi w układzie kostnym stanowią największą grupę pacjentów wymagających paliatywnego leczenia napromienianiem. Skuteczne zastosowanie radioterapii paliatywnej opiera się na trzech przesłankach: osiągnięcie złagodzenia bólu, wybór postępowania, który sam w sobie pozostawałby bez wpływu na jakość życia chorego oraz nie powodowałby objawów ubocznych. Ostatnie wyniki badań randomizowanych wskazują, że skuteczność pojedynczego napromieniania dawką 8 Gy bolesnych przerzutów do kości jest zbliżona do skuteczności wydłużonych schematów frakcjonowania z wykorzystaniem większych dawek. Miejscowe napromieniania dawką 8&#8211;10 Gy powodują ustąpienie lub zmniejszenie dolegliwości bólowych u 75&#8211;90% chorych. Niemniej chorzy ci mogą częściej niż chorzy napromieniani większymi dawkami wymagać powtórnej radioterapii. U chorych z wieloma przerzutami kostnymi zaleca się napromienianie połowy ciała z wykorzystaniem pojedynczej dawki 6 lub 8 Gy bądź systemowe leczenie radioizotopami.Patients with painful bone metastases comprise the largest group of patients receiving palliative radiation therapy. Effective administration of radiotherapy in these patients is based on three goals: to achieve relief of pain, to use treatment that reconciles patient inconvenience and to administer therapy with minimal toxic effects. Recent data from randomized trials demonstrated that single dose of 8 Gy in the setting of painful bone metastases may provide pain control comparable to more protracted treatment with using higher dose of radiation. Local-field irradiation with using single fraction of 8&#8211;10 Gy yields a pain relief rate of 75&#8211;90%, but patients frequently need retreatment for newly lesions or for recuring symptoms at the same site. The rate of retreatment is lower when protracted radiotherapy is used. Pain due to multiple bone metastases can be managed with single doses of half body irradiation or radionuclide therapy. These modalities can be used as a primary palliative therapy or as an adjuvant to local-field irradiation

The influence of thiamazole, lithium carbonate, or prednisone administration on the efficacy of radioiodine treatment (131I) in hyperthyroid patients

Introduction: The effects of selected drugs (see below) on the efficacy of (131I) radioiodine therapy were examined. Material and methods: The study involved 200 hyperthyroid patients, treated with radioactive iodine. They were divided into five groups (40 persons in each). In Group I - patients were administered 131I and thiamazole; in Group II they were given - 131I and lithium carbonate; in Group III they were given - 131I only (the assumed absorbed dose - 150-200 Gy, the same as in Groups I and II, for which Group III was a control group); in Group IV they were given - 131I and prednisone; and in Group V they were given - 131I only (250-350 Gy, the same as in Group IV, for which Group V was a control group). Therapeutic results were analyzed after six months based on clinical and hormonal status. The evaluation also included effects of the initial hormonal status on the outcome of 131I therapy in Groups II and IV (v. respective controls, i.e. Groups III and V); such analysis was not performed in Group I because all the patients in that group were initially hyperthyroid. Results: In 145 patients (72.5%) the therapy with 131I was effective. In 55 patients (27.5%) the therapy was ineffective. The application of thiamazole during the peritherapeutic period in patients treated with 131I reduced the effectiveness of radioiodine, while lithium carbonate had no effect on the therapy outcome. Prednisone increased the effectiveness of the therapy with 131I. Normalisation of the initial concentration of TSH was advantageous for the 131I therapeutic outcome only when the assumed absorbed doses of 150&#8211;200 Gy were applied, while being of no avail for doses above 250 Gy. Conclusions: The present results indicate the necessity of careful analysis of administered drugs in hyperthyroid patients while qualifying them to 131I therapy. The initial concentration of TSH has no effect on the efficacy of radioiodine therapy in cases where absorbed doses are regarded to be ablative. (Pol J Endocrinol 2010; 61 (1): 56-61)Wstęp: W pracy zbadano wpływ tiamazolu, węglanu litu i prednizonu na skuteczność leczenia jodem radioaktywnym pacjentów z nadczynnością tarczycy. Materiał i metody: Do badań zakwalifikowano 200 chorych z nadczynnością tarczycy, leczonych jodem radioaktywnym. Pacjentów podzielono na 5 grup (40 osób w każdej). W grupie I - poza 131I - chorzy dodatkowo otrzymywali tiamazol (preparat Thyrozol), w grupie II - oprócz 131I - węglan litu. Do grupy III zaliczono chorych, którzy otrzymali wyłącznie leczenie 131I przy założonej dawce pochłoniętej 150-200 Gy, czyli takiej samej, jak w grupie I i II; grupa III stanowiła grupę kontrolną dla tych dwóch grup. W grupie IV chorzy otrzymywali leczenie 131I oraz - w okresie okołoterapeutycznym - prednizon w dawce 1 mg/kg mc. W grupie V - chorzy otrzymali wyłącznie leczenie 131I (założona dawka pochłonięta 250-300 Gy), tak samo jak w grupie IV; grupa V stanowiła kontrolę dla grupy IV. Wyniki leczenia zanalizowano po sześciu miesiącach na podstawie badania klinicznego i hormonalnego. Do oceny włączono także wpływ początkowego stanu hormonalnego na skuteczność terapii 131I w grupach II i IV (względem odpowiednich grup kontrolnych, tj. grupy III i V). Takiej analizy nie przeprowadzono w grupie I, ponieważ wszyscy pacjenci w tej grupie mieli początkowo nadczynność tarczycy. Wyniki: U 145 pacjentów (72,5%) terapia 131I była skuteczna. U 55 pacjentów (27,5%) terapia okazała się nieskuteczna. Zastosowanie tiamazolu w okresie okołoterapeutycznym u pacjentów leczonych 131I zmniejszyło skuteczność radiojodu, podczas gdy leczenie węglanem litu nie miało wpływu na wyniki terapii. Prednizon zwiększył skuteczność leczenia 131I. Normalizacja początkowego stężenia hormonu tyreotropowego (TSH, thyroid stimulating hormone) wpływała korzystnie na wynik leczenia 131I tylko wtedy, gdy założona dawka pochłonięta wynosiła 150-200 Gy, podczas gdy dla dawek powyżej 250 Gy korzystnego wpływu nie stwierdzono. Wnioski: Wyniki pracy - będąc potwierdzeniem korzystnego wpływu steroidów i niekorzystnego wpływu leków przeciwtarczycowych na skuteczność 131I u pacjentów z nadczynnością tarczycy - wskazują na konieczność dokładnej analizy leków przyjmowanych przez pacjentów podczas kwalifikacji do terapii radiojodem. Początkowe stężenie TSH nie ma wpływu na skuteczność leczenia radiojodem, w przypadku kiedy dawki pochłonięte są zbliżone do dawek ablacyjnych. (Endokrynol Pol 2010; 61 (1): 56-61

Wartość oznaczania stężenia tyreoglobuliny w aspiratach z węzłów chłonnych szyi u chorych ze zróżnicowanym rakiem tarczycy

Introduction: Recurrent differentiated thyroid cancer generally occurs first in the neck. Ultrasound is sensitive in detecting enlarged cervical lymph nodes but is not specific enough. Ultrasound-guided fine-needle biopsy increases the specificity but still may fail to detect a recurrence of the disease in the cystic metastatic lymph nodes. The aim of the study was to estimate the value of Tg concentration in the needle washout after fine-needle aspiration of suspicious lymph nodes. Material and methods: The 105 patients studied had presented one or more enlarged suspicious cervical lymph nodes. All had undergone total thyroidectomy and 131I ablative therapy. Serum thyroglobulin (Tg) concentration was within the 0.15-711.5 ng/ml range (mean 22.24 ng/ml) and Tg recovery range 94-100%. The positive Tg washout concentration cut-off value was established as equal to the mean plus two standard deviations of the Tg washout concentration of patients with negative cytology. Results: Lymph node involvement was diagnosed by cytology in 15 patients and in 28 lymph nodes. Positive Tg washout concentration was found in 22 patients and in 48 lymph nodes. All the lymph nodes which turned out to have positive cytology had a positive Tg washout concentration. All lymph nodes with positive cytology were positive in pathology. Seven patients and 20 lymph nodes with negative cytology were positive in the Tg washout concentration test. All but one patients and all but two lymph nodes with a positive Tg washout concentration had positive pathology. Conclusions: 1. Ultrasound-guided fine-needle biopsy is not sensitive enough to detect all metastatic lymph nodes. 2. The Tg washout concentration test is 100% sensitive in the detection of metastatic lymph nodes. 3. Cytology in ultrasound- guided fine-needle biopsy is 100% specific. 4. The Tg washout concentration test carries a risk of false-positive results. 5. Both methods should be used for early detection of metastatic lymph nodes in patients with differentiated thyroid cancer.Wstęp: Przerzuty zróżnicowanego raka tarczycy (DTC, differentiated thyroid cancer) występują najczęściej w węzłach chłonnych szyi. Badanie ultrasonograficzne (USG) jest czułą metodą w wykrywaniu powiększonych węzłów chłonnych szyi, ale nie jest wystarczająco swoiste. Biopsja aspiracyjna cienkoigłowa celowana (BACC) ma większą swoistość, ale nie jest wystarczająco czuła. Celem pracy była ocena wartości diagnostycznej stężenia tyreoglobuliny (Tg) w aspiratach z węzłów chłonnych szyi u chorych z DTC. Materiał i metoda: Badaniem objęto 105 chorych po całkowitej tyreoidektomii i po leczeniu ablacyjnym 131I. Wszyscy chorzy wykazywali brak jodochwytności w obrębie szyi, prawidłową scyntygrafię całego ciała [u większości - w warunkach endogennej stymulacji hormonem tyreotropowym (TSH, thyroid-stimulating hormone)] oraz powiększone w badaniu USG węzły chłonne szyi. U wszystkich pacjentów objętych badaniem oznaczono stężenie i odzysk Tg w surowicy, wykonano BACC (2-3 aspiraty z każdego węzła chłonnego szyi), a następnie przepłukano igłę 125 &micro;l 0,9-procentowym NaCl i oznaczono stężenie Tg w popłuczynach, używając zestawu do oznaczania Tg w surowicy. Za podwyższone stężenie Tg w popłuczynach przyjęto wartość równą średniej plus 2 odchylenia standardowe dla chorych z ujemnym wynikiem BACC (bez obecności komórek nowotworowych). Wszystkich chorych z dodatnim wynikiem BACC (z obecnością komórek nowotworowych) lub podwyższonym stężeniem Tg w popłuczynach operowano. Wyniki: Dodatni wynik BACC stwierdzono u 15 chorych (w 28 węzłach chłonnych), a podwyższone stężenie Tg w popłuczynach u 22 chorych (w 48 węzłach chłonnych). We wszystkich węzłach chłonnych z dodatnim wynikiem BACC stwierdzono podwyższone stężenie Tg w popłuczynach. U 7 chorych (w 20 węzłach chłonnych) z ujemnym wynikiem BACC wykazano podwyższone stężenie Tg w popłuczynach. U wszystkich chorych z wyjątkiem 1 osoby (we wszystkich węzłach chłonnych z wyjątkiem 2 węzłów) z podwyższonym stężeniem Tg w popłuczynach stwierdzono wynik histopatologiczny wskazujący na przerzut DTC. Wnioski: 1. BACC nie jest wystarczająco czuła do wykrywania obecności przerzutów DTC do węzłów chłonnych szyi. 2. Oznaczanie stężenia Tg w popłuczynach igły biopsyjnej jest metodą 100-procentowo czułą. 3. BACC charakteryzuje się 100-procentową swoistością w wykrywaniu obecności przerzutów DTC do węzłów chłonnych szyi. 4. Oznaczanie stężenia Tg w popłuczynach igły biopsyjnej może być fałszywie dodatnie. 5. Obie metody powinny być stosowane do wczesnego wykrywania przerzutów DTC do węzłów chłonnych szyi

Tumour surface area as a prognostic factor in primary and recurrent glioblastoma irradiated with Ir implantation

BackgroundTo evaluate the impact of tumour surface area (TSA) on survival of patients treated with 192Ir implantation for glioblastoma multiforme (GBM).Methods/MaterialsThe analysis of survival and prognostic factors was performed based on a retrospective study group of 120 patients (74 males and 46 females; mean age 53 years; mean KPS score 74.6) irradiated with 192Ir for GBM between 1999 and 2003. There were 72 (60%) patients with recurrent and 48 (40%) with primary inoperable tumour. Patients with recurrences were initially treated with surgery and external beam radiotherapy (EBRT; mean total dose (MTD) 53.5Gy). Individuals with primary inoperable glioblastoma underwent EBRT (MTD 37.2Gy) after brachytherapy completion. All patients were irradiated with 192Ir with a total dose of 15Gy given in 5 fractions.ResultsFor the total group of patients 1-year and 2-year survival were 22% and 11%, respectively, with a median survival time (MST) of 6.1 months. The multivariate Cox analysis of the best fit (Chi2=22.98, p=0.000041) distinguished such variables as: patient age (p=0.002), performance status (p=0.04) and tumour surface area (p=0.04) to significantly affect survival. Patients with TS

An evaluation of the value of first thyroglobulin determination in the diagnostics of metastases immediately following differentiated thyroid carcinoma surgery

Wstęp: Celem pracy była ocena wartości różnicowej pierwszego oznaczenia stężenia tyreoglobuliny (Tg) po tyreoidektomii (Tx), a przed ablacją kikutów tarczycy u chorych ze zróżnicowanym rakiem tarczycy (DTC, differentiated thyroid carcinoma) jako wskaźnika obecności przerzutów i/lub ognisk nowotworowych (M). Materiał i metoda: Retrospektywnej analizie poddano dane 517 chorych po Tx z powodu DTC skierowanych w celu ablacji kikutów tarczycy, obserwowanych następnie dłużej niż 1,5 roku. Z analizy wykluczono pacjentów o niepewnym przebiegu choroby i z interferencją w badaniu Tg (a-TgAb[+], odzysk Tg < 80%). Ostatecznie analizowano wyniki 247 chorych z DTC (14-79 lat; 223 kobiet, 24 mężczyzn). Porównano wyniki badań TSH, wychwytu 131I nad szyją (Tup24), objętości resztek tarczycy (V) i Tg u chorych z rozpoznanymi w chwili badania M (Grupa M1; n = 35) z tymi samymi parametrami u pacjentów bez obserwowanego powyżej 1,5 roku nawrotu choroby (Grupa M0; n = 212). Obliczono pole pod krzywą ROC stężeń Tg w badanej grupie. Wyznaczono wartość referencyjną stężenia Tg dla podejrzenia M za pomocą krzywej wydajności badania Tg. Wyniki: Grupy M0 i M1 nie różniły się pod względem stężenia TSH (mediana 49,7 jm./l vs. 44,3; p = 0,16), objętości kikutów tarczycy (1,4 vs. 1,1 ml; p = 0,79), różnice dotyczyły natomiast Tup24 (7,6 vs. 3,2%; p = 0,01) oraz Tg (4,5 vs. 96,7 ng/ml; p = 0,000000). Pole pod krzywą ROC dla Tg dla badanej grupy wynosiło 0,78 &plusmn; 0,05 (śr. &plusmn; s.e.m.). Wartość referencyjną Tg dla podejrzenia M wyznaczono na 38,1 ng/ml, czułość oznaczenia Tg wynosiła 0,57 (95%CI 0,39-0,74), a swoistość 0,96 (95%CI 0,92-0,98). Wnioski: Pierwsze stężenie Tg oznaczone po Tx przybiera u chorych z przerzutami raka tarczycy wartości większe niż u chorych bez tych przerzutów, co wskazuje, iż wymieniony parametr może być stosowany jako wczesny wskaźnik obecności przerzutów raka tarczycy (również w obecności kikutów tarczycy).Introduction: Evaluation of the differential value of the first thyroglobulin (Tg) concentration, measured after thyroidectomy (Tx) but before thyroid remnant ablation, in patients with differentiated thyroid carcinoma (DTC) as a marker of either metastases or residual cancer (M). Material and methods: Data from 517 patients with DTC after Tx, with follow-up > 1.5 year were analysed retrospectively. Patients in whom either the course of the disease was unclear or interference in the Tg test was possible (a-TgAb [+], Tg recovery < 80%) were excluded from the study. Finally, the data from 247 patients were evaluated (age: 14-79 years; 223 women, 24 men). The results of TSH, thyroid radioiodine uptake (Tup24), thyroid remnant volume (V) and Tg in patients with diagnosed M (group M1; n = 35) were compared with the same parameters in patients with remission > 1.5 year (group M0; n = 212). The area under the ROC curve was calculated. The clinical decision limit of Tg level to be suggestive of metastases was determined by means of efficiency curve. Results: Groups M0 and M1 did not differ from each other with respect to TSH concentration (median 49.7 mIU/l vs 44.3; p = 0.16) or thyroid remnant volume (1.4 vs 1.1 ml; p = 0.79). However, they did differ with respect to Tup24 (7.6 vs 3.2%; p = 0.01) and Tg (4.5 vs 96.7 ng/ml; p = 0.000000). Area under ROC for Tg was 0.78 &plusmn; 0.05 (mean &plusmn; s.e.m.). The decision limit of Tg for suspected M was determined at 38.1 ng/ml, Tg sensitivity was 0.57 (95%CI 0.39-0.74) and specificity 0.96 (95%CI 0.92-0.98). Conclusions: First thyroglobulin concentration, determined after thyroidectomy but before other treatment, is higher in patients with metastatic DTC than in patients without such metastases. This indicates that Tg level may be used as an early marker of either residual or metastatic DTC (even if thyroid remnants are present)

THE EFFECT OF SOIL CONDITIONERS ON CELLULOSE, HEMICELLULOSE, AND THE ADL FIBRE FRACTION CONCENTRATION IN DACTYLIS GLOMERATA AND LOLIUM PERENNE

Replicated three times, the research was conducted in the experimental field between 2011 and 2014. Three soil conditioners with the following trade names: UGmax, Eko-Użyźniacz, and Humus Active Papka were used in the experiment, separately or together with NPK fertilisers. They were all used on plots sown with two species of grass, Dactylis glomerata of the Bora variety and Lolium perenne of the Info variety. The plant material from both grass species was tested for the concentration of ADL fraction (% DM), cellulose (% DM), and hemicellulose (% DM). It was found that the concentration of cellulose, hemicelluloses, and the ADL fraction was significantly higher in the biomass of Dactylis glomerata than in the biomass of Lolium perenne. The grass from the plot with the UGmax soil conditioner applied had the highest amount of cellulose and hemicellulose. The lowest amount of those organic compounds was found in the grass treated with UGmax together with mineral fertilisers and in plants treated with Humus Active, together with mineral fertilisers. However, the fertilisers and conditioners did not increase the ADL content in both grass species

Zastosowanie kwasu 13-cis-retinowego u pacjentów z niejodochwytnymi przerzutami zróżnicowanego raka tarczycy

Introduction: The loss of iodine uptake by differentiated thyroid carcinoma (DTC) cells is a major therapeutic problem especially in patients with nonsurgical metastatic foci or local recurrence. Using 13-cis-retinoic acid, it was attempted to retain iodine uptake as a result of redifferentiation (influence by retinoic acid receptors present in DTC cells). Material and methods: Between 1999 and 2005, 13-cis-retinoic acid was used in 11 patients with disseminated PTC and high serum level of thyroglobulin (Tg) before 131I treatment (2 patients were treated twice - 13 treatment cycles in total). Side effects in skin and mucous membranes were observed in all the patients, however, their intensity did not require termination of the therapy. Results: Increase of iodine uptake was observed in 5 patients (45%). Decreased Tg concentration was observed in 9 patients. In that group, increased 131I uptake was observed in 4 patients with distant metastases. All determinations of Tg concentrations were carried out under TSH stimulation. Conclusions: 13-cis-retinoic acid causes an increase of radioiodine uptake in around half of treated patients, however, the follow-up of these patients indicates that this increase does not result in either full remission or even stabilisation of neoplastic disease. The possibility should be considered to use cis-retinoic acid as an independent therapeutic approach in patients with radioiodine non-avid foci of thyroid carcinoma especially those showing high expression of RARb and RXRg receptors.Wstęp: Utrata jodochwytności przez komórki zróżnicowanego raka tarczycy (DTC, differentiated thyroid carcinoma) jest powa&iquest;nym problemem terapeutycznym, zwłaszcza u pacjentów z nieoperacyjnymi ogniskami przerzutowymi lub wznową miejscową. Zastosowanie kwasu 13-cis-retinowego było próbą przywrócenia wychwytu 131I w wyniku zwiększenia stopnia zróżnicowania raka (wpływ na receptory kwasu retinowego, obecne w komórkach DTC). Materiał i metody: W latach 1999-2005 u 11 chorych z rozsianym procesem nowotworowym i wysokimi stężeniami tyreoglobuliny (Tg, thyroglobulin) zastosowano kwas 13-cis-retinowy (preparat Roaccutan) przed podaniem 131I (2 chorych leczono 2-krotnie - łącznie 13 cykli leczenia). U wszystkich pacjentów obserwowano działania niepożądane ze strony skóry i błon śluzowych, jednak ich nasilenie nie stanowiło wskazań do zaprzestania terapii. Wyniki: Wzrost jodochwytności zaobserwowano u 5 chorych (45%), spośród których u 4 uzyskane zwiększenie wychwytu dotyczyło części stwierdzanych przerzutów, natomiast w 1 przypadku dotyczyło wychwytu w obrębie wznowy miejscowej. U 9 pacjentów stwierdzono obniżenie stężenia Tg (82%). W tej samej grupie u 4 chorych - u pacjentów z przerzutami odległymi - obserwowano wzrost wychwytu 131I . U 2 pacjentów wystąpił wzrost stężenia Tg, a zwiększoną jodochwytność wznowy miejscowej stwierdzono w 1 przypadku. Wszystkie oznaczenia stężeń Tg przeprowadzono w czasie stymulacji hormonu tyreotropowego (TSH, thyroid stimulating hormone). Wnioski: Zastosowanie kwasu 13-cis-retinowego u około połowy leczonych chorych powoduje wzrost jodochwytności, jednak w późniejszej obserwacji pacjentów wykazano, że wzrost ten nie umożliwia uzyskania pełnej remisji czy nawet stabilizacji choroby nowotworowej. Należy natomiast rozważyć możliwość zastosowania kwasu cis-retinowego jako niezależnego od innych form leczenia elementu postępowania terapeutycznego u pacjentów z niejodochwytnymi ogniskami raka tarczycy, zwłaszcza w sytuacji wysokiej ekspresji receptorów RARb i RXRg w tych guzach

Pro Libris: Lubuskie Pismo Literacko-Kulturalne, nr 3 (2008)

152 s. : il.