Long-term clinical results of biodegradable vascular scaffold ABSORB BVS™ using the PSP-technique in patients with acute coronary syndrome

Background: The PSP (predilatation, sizing, post-dilatation)-technique was developed to improve the prognosis of patients after bioresorbable vascular scaffold (BVS) implantation. In acute coronary syndrome (ACS) the use of BVS is particularly demanding and carries some potential risk regarding aggressive lesion preparation, proper vessel sizing due to spasm and thrombus inside the artery. The aim herein, was to determine the long-term results of BVS stenting in ACS patients depending on the scaffold implantation technique.Methods: The present study is a prospective, two-center study, which consisted of 182 patients who underwent percutaneous coronary intervention (PCI) with BVS (Absorb, Abbott Vascular, Santa Clara, California, USA) implantation for the ACS. All patients were divided into two groups. The first consisted of 52 patients treated with the PSP-technique (PSP group). The second group enrolled 130 patients treated with a non-PSP procedure (non-PSP group).Results: The procedure was successful in all patients. The mean observation time was 28.8 ± 16.5 months (median 28.3 months, interquartile range 24.0 [17.0–41.0] months). It was found that target vessel failure (TVF) was consistently reduced in patients using the PSP-technique as compared with the non-PSP group (5.8% vs. 17.7%, p = 0.03). Moreover, PSP-technique was superior to non-PSP-technique concerning major adverse cardiac events (MACE) (3.7% vs. 22.3%, p = 0.02). Logistic regression analysis revealed that the use of PSP technique significantly decreased the risk of target vessel revascularization (odds ratio [OR] 0.11, p = 0.01), TVF (OR 0.28, p = 0.03) and MACE (OR 0.29, p = 0.02).Conclusions: The PSP-technique for BVS implantation improves long-term results and should also be recommended for newer generations of the bioresorbable scaffold

Evaluation of bioresorbable vascular scaffolds in acute coronary syndrome: A two-center, one-year follow-up analysis

Background: Bioresorbable vascular scaffolds (BVS) have emerged as a new treatment option in cardiovascular medicine. Nonetheless, there is still limited data on the use of these novel devices in patients with acute coronary syndromes (ACS). The purpose of this study was to evaluate the feasibility and efficacy of BVS implantation in patients with ACS.Methods: The present report is a prospective, two-center registry that involved 165 consecutive patients hospitalized with the diagnosis of ACS and treated with the Absorb BVS (Abbot Vascular, Santa Clara, USA). During 1-year, all patients were monitored for the following endpoints: death, myocardial infarction (MI), scaffold thrombosis (ST), target lesion revascularization (TLR), target vessel revascularization (TVR) and target vessel failure (TVF), defined as cardiac death, target vessel MI, and TVR.Results: A total of 165 patients underwent 179 BVS implantations. 94 patients were diagnosed with unstable angina (UA; 57.6%), 45 with non-ST-segment elevation myocardial infarction (NSTEMI; 27.3%) and 26 with ST-segment elevation myocardial infarction (STEMI; 15.7%). Procedural success was achieved in all patients with thrombolysis in myocardial infarction flow 3. During a follow-up of 14.1 ± 8.5 months (median 12.4 months, IQR 8.7 [8.4 to 12.1] months) death occurred in 4 (2.4%) patients, including 2 (1.3%) cardiac deaths. There was only 1 case of subacute ST (0.66%), without late ST. The incidence of MI, TLR, TVR and TVF were: 2.65%, 2.65%, 7.95%, 9.3%, respectively.Conclusions: The present results suggest that BVS implantation in ACS patients is feasible and safe inhighly experienced centers. One-year clinical results are encouraging with a low rate of stent thrombosis

Cardiopulmonary exercise test in the evaluation of exercise capacity, arterial hypertension, and degree of descending aorta stenosis in adults after repair of coarctation of the aorta

Background: Despite effective repair of coarctation of the aorta (CoAo), arterial hypertension (AH) and early coronary artery disease that may result in heart failure. The aim of the study was to evaluate exercise capacity by a cardiopulmonary exercise test in patients after of CoAo repair, and to determine relations between these parameters and the presence of AH, residual stenosis of the descending aorta (AoD) and the patient’s age at the time of the surgery. Methods: 74 patients at mean age 31.2 ± 9.8 years. The controls: 30 at mean age 32.2 ± 6.6. Descending aorta (AoD) gradient was evaluated by echocardiography. The group with residual AoD stenosis: ≥ 25 mm Hg (AoD+) 32 patients and AoD–: 41 patients. Subgroups without AH (AH–, n = 32), exercise-induced AH (AHex, n = 10), persistent AH (AH+, n = 32). The maximum exercise test was performed. Results: A comparison of the study and control groups: VO2max: p = 0.0001), VO2max%: p=0.0001 and VE/VCO2: p = 0.001. Negative correlation: between VO2max and the age at the time of surgery: p = 0.004) and a positive: between VE/VCO2 and age at surgery: p = 0.005. No differences were observed between the AoD+ and AoD– groups with respect to cardiopulmonary parameters. A comparison of the AH+ and AH– groups revealed: VO2max: p = 0.01, VO2max%: p = 0.02 and VE/VCO2: p = 0.003. A comparison of the AHex and AH– groups showed VE/VCO2: p = 0.01. Conclusions: The exercise capacity of adults after surgical CoAo repair is reduced. This is more pronounced in patients with AH and those operated on at a more advanced age, but not in AoD+. (Cardiol J 2007; 14: 76–82

Impact of the presence of chronically occluded coronary artery on long-term prognosis of patients with acute ST-segment elevation myocardial infarction

Background: Multivessel disease (MVD) is a significant risk factor in patients with acute ST-segment elevation myocardial infarction (STEMI). Whether the presence of chronic total occlusion (CTO) poses an additional hazard is still unknown. The objective of this study was to evaluate the impact of CTO on survival in STEMI patients. Methods: The study group consisted of 836 STEMI patients treated with primary percutaneous coro­nary intervention (PCI). MVD was diagnosed in 52.3%, and CTO in 17.5% of patients. Results: In MVD patients, 30-day mortality was 4.8% (6.8% in the CTO and 3.8% in the non-CTO group, p = 0.167). After 6 years, of the 437 patients with MVD, 56 (38.6%) died in the CTO group, and 74 (25.4%) in the non-CTO group (p = 0.0055). CTO was an independent predictor of long-term mortality (OR 2.07, 95% CI 1.30–3.28, p = 0.002), whereas triple vessel disease was not (OR 1.27, 95% CI 0.78–1.97, p = 0.358). The other independent predictors of mortality were: age, anterior myocardial infarction, and PCI failure. Conclusions: The presence of CTO is an independent predictor of the long-term mortality in STEMI patients treated with primary PCI. (Cardiol J 2017; 24, 2: 117–124

Spiroergometryczna ocena wydolności wysiłkowej u dorosłych pacjentów po korekcji całkowitej tetralogii Fallota

Wstęp: Wykonanie korekcji całkowitej tetralogii Fallota (ToF) umożliwia większości chorych osiągnięcie wieku dojrzałego. W odległej obserwacji u 10-20% dorosłych pacjentów obserwuje się cechy niewydolności serca. Celem pracy była spiroergometryczna ocena wydolności wysiłkowej u dorosłych osób po korekcji całkowitej ToF oraz określenie jej ewentualnych zależności od wybranych parametrów echokardiograficznych, ze szczególnym uwzględnieniem stopnia niedomykalności płucnej, ewentualnego wpływu wykonania w przeszłości zabiegu paliatywnego, a także wieku pacjenta w czasie wykonania zabiegu paliatywnego oraz korekcji całkowitej wady. Materiał i metody: Badaniem objęto 63 osób bez objawów, w wieku średnio 27,7 ± 7,1 roku, operowanych w wieku średnio 7,4 ± 5,1 roku, średnio 20,7 ± 5,7 roku temu. Spośród tych chorych 76,2% operowano z użyciem łaty przezpierścieniowej. U 16 (25,3%) pacjentów wykonano w przeszłości zespolenie paliatywne. Grupę kontrolną stanowiło 28 osób w wieku średnio 28,7 ± 5,1 roku. Wykonano badanie echokardiograficzne (M, 2D, doplerowskie), zmierzono wymiar końcoworozkurczowy lewej komory (LVEDD), wymiar końcoworozkurczowy prawej komory (RVEDD), obliczono stosunek wymiaru prawej do lewej komory (RV/LV), frakcję wyrzutową lewej komory (LVEF), wartości maksymalnego ciśnienia skurczowego w prawej komorze (RVSP), stopień zwężenia w drodze odpływu prawej komory (RVOT-PG) i stopień niedomykalności płucnej. Wykonano maksymalny test wysiłkowy na bieżni ruchomej według zmodyfikowanego protokółu Bruce’a. Oceniano szczytowe pochłanianie tlenu (peak VO2), wskaźnik VE/VCO2 slope, natężoną pojemność życiową płuc (FVC), natężoną objętość wydechową pierwszosekundową (FEV1). Wyniki: Wartość VO2 w grupie badanej była mniejsza niż w grupie kontrolnej: 24,9 ± 5,7 vs. 36,6 ± 7,6 ml/kg/min (p = 0,00001). Ciśnienie skurczowe w szczytowej fazie wysiłku (148,7 ± 24,5 mm Hg) było niższe niż w grupie kontrolnej, w której wynosiło 168,9 ± 15,3 mm Hg (p = 00006). Wskaźnik VE/VCO2 slope w grupie badanej był większy niż w grupie kontrolnej: 36,6 ± 6,5 vs. 29,7 ± 4,7 (p = 0,004), u 34 badanych (54%) był większy od 34. U pacjentów z niedomykalnością płucną wartości VO2% były mniejsze niż u badanych bez niedomykalności: 58,6 ± 11,9% vs. 69,7 ± 12,2% (p = 0,0005). Wartość FVC 3,7 ± 0,9 l była mniejsza od obserwowanej w grupie kontrolnej: 4,9 ± 1,1 l; p = 0,00001, wyniki pomiarów FEV1 (3,0 ± 0,7 l) różniły się od uzyskanych przez ludzi zdrowych: 4,0 ± 0,9; p = 0,00001. Stwierdzono ujemną korelację pomiędzy RV a VO2% (p = 0,001) oraz peak VO2% (p = 0,01), jak i między RV/LV a VO2% (p = 0,02). Wnioski: Mimo iż dorośli pacjenci po korekcji całkowitej ToF oceniają swoją wydolność fizyczną jako zadowalającą, obiektywne badanie spiroergometryczne wskazuje na jej obniżenie, szczególnie u chorych z istotną niedomykalnością płucną. Na stopień pogorszenia wydolności fizycznej u tych osób nie wpływa wykonanie w przeszłości zabiegu paliatywnego ani czas korekcji anatomicznej wady

Spiroergometryczna ocena wydolności wysiłkowej u dorosłych pacjentów po korekcji całkowitej tetralogii Fallota

Wstęp: Wykonanie korekcji całkowitej tetralogii Fallota (ToF) umożliwia większości chorych osiągnięcie wieku dojrzałego. W odległej obserwacji u 10-20% dorosłych pacjentów obserwuje się cechy niewydolności serca. Celem pracy była spiroergometryczna ocena wydolności wysiłkowej u dorosłych osób po korekcji całkowitej ToF oraz określenie jej ewentualnych zależności od wybranych parametrów echokardiograficznych, ze szczególnym uwzględnieniem stopnia niedomykalności płucnej, ewentualnego wpływu wykonania w przeszłości zabiegu paliatywnego, a także wieku pacjenta w czasie wykonania zabiegu paliatywnego oraz korekcji całkowitej wady. Materiał i metody: Badaniem objęto 63 osób bez objawów, w wieku średnio 27,7 ± 7,1 roku, operowanych w wieku średnio 7,4 ± 5,1 roku, średnio 20,7 ± 5,7 roku temu. Spośród tych chorych 76,2% operowano z użyciem łaty przezpierścieniowej. U 16 (25,3%) pacjentów wykonano w przeszłości zespolenie paliatywne. Grupę kontrolną stanowiło 28 osób w wieku średnio 28,7 ± 5,1 roku. Wykonano badanie echokardiograficzne (M, 2D, doplerowskie), zmierzono wymiar końcoworozkurczowy lewej komory (LVEDD), wymiar końcoworozkurczowy prawej komory (RVEDD), obliczono stosunek wymiaru prawej do lewej komory (RV/LV), frakcję wyrzutową lewej komory (LVEF), wartości maksymalnego ciśnienia skurczowego w prawej komorze (RVSP), stopień zwężenia w drodze odpływu prawej komory (RVOT-PG) i stopień niedomykalności płucnej. Wykonano maksymalny test wysiłkowy na bieżni ruchomej według zmodyfikowanego protokółu Bruce’a. Oceniano szczytowe pochłanianie tlenu (peak VO2), wskaźnik VE/VCO2 slope, natężoną pojemność życiową płuc (FVC), natężoną objętość wydechową pierwszosekundową (FEV1). Wyniki: Wartość VO2 w grupie badanej była mniejsza niż w grupie kontrolnej: 24,9 ± 5,7 vs. 36,6 ± 7,6 ml/kg/min (p = 0,00001). Ciśnienie skurczowe w szczytowej fazie wysiłku (148,7 ± 24,5 mm Hg) było niższe niż w grupie kontrolnej, w której wynosiło 168,9 ± 15,3 mm Hg (p = 00006). Wskaźnik VE/VCO2 slope w grupie badanej był większy niż w grupie kontrolnej: 36,6 ± 6,5 vs. 29,7 ± 4,7 (p = 0,004), u 34 badanych (54%) był większy od 34. U pacjentów z niedomykalnością płucną wartości VO2% były mniejsze niż u badanych bez niedomykalności: 58,6 ± 11,9% vs. 69,7 ± 12,2% (p = 0,0005). Wartość FVC 3,7 ± 0,9 l była mniejsza od obserwowanej w grupie kontrolnej: 4,9 ± 1,1 l; p = 0,00001, wyniki pomiarów FEV1 (3,0 ± 0,7 l) różniły się od uzyskanych przez ludzi zdrowych: 4,0 ± 0,9; p = 0,00001. Stwierdzono ujemną korelację pomiędzy RV a VO2% (p = 0,001) oraz peak VO2% (p = 0,01), jak i między RV/LV a VO2% (p = 0,02). Wnioski: Mimo iż dorośli pacjenci po korekcji całkowitej ToF oceniają swoją wydolność fizyczną jako zadowalającą, obiektywne badanie spiroergometryczne wskazuje na jej obniżenie, szczególnie u chorych z istotną niedomykalnością płucną. Na stopień pogorszenia wydolności fizycznej u tych osób nie wpływa wykonanie w przeszłości zabiegu paliatywnego ani czas korekcji anatomicznej wady

Adult patients after coarctation of the aorta repair - exercise induced hypertension

Wstęp U większości pacjentów po skutecznej operacji koarktacji aorty (CoAo, coarctation of aorta) obserwuje się nadciśnienie tętnicze, a części z nich nadciśnienie tętnicze indukowane wysiłkiem. Celem pracy była ocena spiroergometryczna wydolności wysiłkowej oraz echokardiograficzna ocena wielkości masy lewej komory (LVM, left ventricular mass) u dorosłych chorych po chirurgicznej korekcji CoAo w zależności od obecności nadciśnienia tętniczego, ze szczególnym uwzględnieniem osób z nadciśnieniem tętniczym indukowanym wysiłkiem. Materiał i metody Badano 74 pacjentów (29 kobiet) w średnim wieku 31,2 ± 9,8 roku operowanych w średnim wieku 10,4 ± 6,8 roku. Grupę kontrolną stanowiło 30 osób (12 kobiet) w średnim wieku 32,2 ± 6,6 roku. Badaniem echokardiograficznym oceniono LVM i wskaźnik masy lewej komory (LVMI, LVM index). Wykonano maksymalny test wysiłkowy na bieżni ruchomej według zmodyfikowanego protokółu Bruce’a oraz spirometrię spoczynkową, oceniając szczytowe pochłanianie tlenu (peak VO2), wskaźnik wentylacji do perfuzji (VE/VCO2, ventilation volume to CO production). Określono wartości spoczynkowego i wysiłkowego ciśnienia tętniczego. Za nadciśnienie tętnicze indukowane wysiłkiem uznano ciśnienie skurczowe na szczycie wysiłku powyżej 200 mm Hg u pacjenta z prawidłowymi wyjściowymi wartościami ciśnienia tętniczego. Wyniki Odnotowano: brak nadciśnienia (32 osoby), nadciśnienie tętnicze utrwalone (31) i nadciśnienie tętnicze indukowane wysiłkiem (10). U chorych z nadciśnieniem tętniczym indukowanym wysiłkiem stwierdzono mniejszą konsumpcję szczytową tlenu (p = 0,01) i większy VE/VCO2 (p = 0,01) niż u pacjentów bez tego schorzenia. Wartości LVM oraz LVMI u osób z nadciśnieniem tętniczym indukowanym wysiłkiem były większe niż u chorych bez tego schorzenia (odpowiednio: p = 0,03 i p = 0,04). Wnioski 1. U dorosłych pacjentów po operacji CoAo z nadciśnieniem tętniczym indukowanym wysiłkiem oraz u osób z utrwalonym nadciśnieniem tętniczym zaobserwowano występowanie negatywnych czynników rokowniczych pod postacią upośledzenia tolerancji wysiłku oraz powiększenia LVM. 2. Powyższe obserwacje sugerują, że chorzy po operacji koarktacji aorty z nadciśnieniem tętniczym indukowanym wysiłkiem wymagają szczególnej wnikliwej obserwacji w celu ustalenia ewentualnych wskazań do wczesnego wdrożenia leczenia przeciwnadciśnieniowego.Background The majority of the patients after successful operation of coarctation of the aorta (CoAo) suffer from arterial hypertension (AH) and some from exercise induced arterial hypertension (AHex). The aim of the study was evaluate exercise capacity in cardiopulmonary exercise test and left ventricular mass on echocardiography examination in adult patients after surgical repair of CoAo according to presence of AH and AHex. Material and methods the analysis of 74 patients (29 females) aged 31.2 ± 9.8 years operated at mean age 10.4 ± 6.6 years. Control group: 30 volunteers (12 females) aged 32.2 ± 6.6 years. On echocardiography LV mass (LVM) and LV mass index (LVMI) were calculated. All patients performed a maximal, symptom-limited treadmill exercise test according to modified Bruce protocol. The maximal oxygen consumption (peak VO2), ventilation/carbon dioxide slope (VE/ /VCO2) were measured. Arterial hypertension was measured at rest and during max. exercise. AHex was defined as systolic pressure at peak exercise > 200 mm Hg in patients with initially normal blood pressure. Results without AH (AH–) - 32 patients, AH - 31 patients, AHex - 10 patients. AHex patients had lower peak VO2 (p = 0.01), higher VE/VCO2 (p = 0.01) than AH(–) LVM and LVMI in AHex group were greater than in AH(–) group (respectively p = 0.03 and p = 0.04). Conclusions 1. Adult patients after operation of CoAo with AHex have similar negative risk factors: lower exercise capacity and LV enlargement of as patients with persistent AH. 2. Above results suggest that patients after operation of CoAo with AHex need special insightful observation. Additionary research are necessary to establish potential indication for early antihypertension treatment in this group of patients