Nivolumab therapy for refractory and relapsed Hodgkin’s lymphoma — case report

A case of a 34-year-old male patient was described with increased sweating, itching of the skin without accompanying skin lesions, and a dry cough. Numerous enlarged nodes in the chest and hypodense centres in the spleen were visualised in the CT imaging. Based on lymph node biopsy, Hodgkin’s lymphoma (HL) nodular sclerosis type was diagnosed. After ABVD (doxorubicin 25 mg/m2, bleomycin 10 mg/m2, vinblastine 6 mg/m2, dacarbazine 375 mg/m2), chemotherapy, and radiotherapy complete remission was achieved. Two months after treatment completion the disease relapsed. Six courses of chemotherapy DHAP (cisplatin 100 mg/m2 on day 1, cytarabine 2000 mg/m2 every 12 hours on day 2, dexamethasone 40 mg on day 1–4) were followed by high-dose chemotherapy BEAM (carmustine 300 mg/m2, etoposide 400–800 mg/m2, cytarabine 800–1600 mg/m2, and melphalan 140 mg/m2) supported with autologous transplantation of haemopoietic stem cells (ASCT). Through numerous relapses of the disease, the patient received many lines of chemotherapy and immunotherapy, including IGEV (ifosfamide 2000 mg/m2 on day 1–4, gemcitabine 800 mg/m2 on day 1–4, vinorelbine 20 mg/m2 on day 1), brentuximab vedotin 1.8 mg/m2 (BV), CNOP (cyclophosphamide 750 mg/m2, mitoxantrone 10 mg/m2, vincristine 1.4 mg/m2, dexamethasone 20 mg), chlorambucil 12 mg daily for 14 days with a seven-day break + prednisone chronically in a dose of 40 mg daily, and TBS (thalidomide 100 mg per day chronically, bendamustine 90 mg/m2 on day 1–2, methylprednisolone 1000 mg/day on day 1–3). We decided to introduce an immunotherapy with nivolumab, the anti-PD1 antibody, achieving a significant clinical response. This case report presents nivolumab as an effective treatment in refractory and relapsed HL

Niwolumab w leczeniu opornego i nawrotowego chłoniaka Hodgkina — opis przypadku

W pracy opisano przypadek 34-letniego pacjenta diagnozowanego z powodu wzmożonej potliwości i świądu skóry, bez towarzyszących zmian skórnych, oraz suchego męczącego kaszlu. W wykonanych badaniach obrazowych uwidoczniono liczne powiększone węzły w klatce piersiowej oraz ogniska hipodensyjne w śledzionie. Na podstawie wyniku histopatologicznego biopsji węzła chłonnego rozpoznano chłoniaka Hodgkina (HL) typu stwardnienia guzkowego. Po zakończonej chemioterapii ABVD (doksorubicyna 25 mg/m2, bleomycyna 10 mg/m2, winblastyna 6 mg/m2, dakarbazyna 375 mg/m2) oraz radioterapii uzupełniającej uzyskano całkowitą remisję choroby. Nawrót nastąpił po 2 miesiącach od zakończenia leczenia. Pacjent otrzymał 6 kursów chemioterapii DHAP (cisplatyna 100 mg/m2 w dniu 1., cytarabina 2000 mg/m2 co 12 godzin w dniu 2., deksametazon 40 mg w dniach 1.–4.), a następnie wykonano autologiczne przeszczepienie komórek macierzystych hemopoezy (ASCT) wspomagane wysokodawkową chemioterapią kondycjonującą BEAM (karmustyna 300 mg/m2, etopozyd 400–800 mg/m2, cytarabina 800–1600 mg/m2 i melfalan 140 mg/m2). Z powodu kolejnych licznych nawrotów choroby pacjent otrzymywał wiele linii chemioterapii i immunoterapii, w tym IGEV (ifosfamid 2000 mg/m2 w dniach 1.–4., gemcytabina 800 mg/m2 w dniach 1.–4., winorelbina 20 mg/m2 w dniu 1.), brentuksymab vedotin w dawce 1,8 mg/m2 (BV), CNOP (cyklofosfamid 750 mg/m2, mitoksantron 10 mg/m2, winkrystyna 1,4 mg/m2, deksametazon 20 mg), chlorambucyl w dawce 12 mg/d. przez 14 dni z 7-dniową przerwą + prednizon przewlekle w dawce 40 mg/d., TBS (talidomid 100 mg/d. przewlekle, bendamustyna 90 mg/m2 w dniach 1.–2., metyloprednizolon 1000 mg/d. w dniach 1.–3.). Zdecydowano o podjęciu próby leczenia immunologicznego niwolumabem — przeciwciałem anty-PD1, uzyskując znaczącą odpowiedź kliniczną. W opisanym przypadku przedstawiono znaczenie immunoterapii z użyciem przeciwciała anty-PD1 w opornym i nawrotowym HL

Health related quality of life in patients with diabetic foot ulceration — translation and Polish adaptation of Diabetic Foot Ulcer Scale short form

Differential item functioning (DIF) detection. (DOCX 14 kb

Carotid endarterectomy in patients with contralateral internal carotid artery occlusion

Wstęp. Zakrzepica tętnicy szyjnej wewnętrznej u około 1/3 chorych prowadzi do udaru mózgu. Celem pracy jest ocena wyników endarterektomii tętnicy szyjnej wewnętrznej w zależności od drożności przeciwstronnej tętnicy szyjnej wewnętrznej. Materiał i metody. W latach 1990&#8211;1998 wykonano 422 zabiegów endarterektomii u 390 chorych, których podzielono na 2 grupy. W grupie I było 65 chorych (16,7%) z niedrożną przeciwstronną tętnicą szyjną wewnętrzną, natomiast grupę II stanowiło 325 chorych (83,3%) z zachowaną drożnością tętnicy po stronie przeciwnej. Operowano przede wszystkim chorych (94,8%) z dużym (> 70%) zwężeniem tętnicy szyjnej wewnętrznej. Występowanie czynników ryzyka nie różniło się w obu grupach. W grupie I znamiennie częściej (p = 0,01) stwierdzano pełnoobjawowy udar ze strony operowanej tętnicy. Wykonywano standardową endarterektomię z pierwotnym szwem tętnicy. Wyniki. Przedoperacyjna tomografia komputerowa znamiennie częściej (p < 0,001) wykazywała ognisko niedokrwienia mózgu po stronie operowanej w grupie I. Czasowy przepływ wewnętrzny znamiennie częściej (p < 0,001) stosowano u chorych z przeciwstronną niedrożnością tętnicy szyjnej wewnętrznej. Udar mózgu po stronie operowanej stwierdzano u 3% chorych w grupie I i u 3,1% chorych w grupie II. Przeciwstronny udar wystąpił u 1,5% osób w grupie I oraz u 0,56% osób w grupie II. Śmiertelność wynosiła: 1,5% w grupie I i 1,3% w grupie II. Wnioski. Ryzyko powikłań oraz śmiertelność okołooperacyjna po endarterektomii szyjnej w badanej grupie nie są większe u chorych z przeciwstronną niedrożnością tętnicy szyjnej wewnętrznej. W grupie I znamiennie częściej zachodziła potrzeba zastosowania czasowego przepływu wewnętrznego.Introduction. Carotid artery occlusion is the cause of death or disabling cerebral symptoms in 1/3 of patients. The aim of the study was to analyse the perioperative results of carotid endarterectomy (CEA) depending on the patency of the contralateral internal carotid artery (ICA). Material and methods. Four hundred and twenty-two CEA were performed in 390 patients between 1990&#8211;1998. Sixty-five (16.7%) patients had contralateral ICA occlusion (group I). The rest, 325 patients (83.3%), had patent contralateral ICA - group II. We operated on mainly severe (> 70%) ICA stenoses (94.8%). The preoperative risk factors were similar in both groups. Preoperative severe stroke on the operated ICA side was significantly more often observed in group I (p = 0.01). Standard CEA with direct arterial suture was performed in all cases. Results. Preoperative computed tomography (CT) scan revealed more often ischaemic focus on the operated side in group I (p < 0.001). Intraoperative shunt was significantly more often used in patients with contralateral ICA occlusion (p < 0.001). The perioperative stroke from the operated side was observed in 3% patients from group I and in 3.1% from group II. Contralateral stroke occurred in 1.5% from group I, and 0.56% from group II. Mortality rate was respectively 1.5% for group I, and 1.3% for group II (p = NS). Conclusions. Risk of preoperative stroke and mortality rate were not higher for patients with contralateral ICA occlusion. Intraoperative shunt was significantly more often used in patients with contralateral ICA occlusion

Fulminant course of visceral malperfusion due to type B aortic dissection

Rozwarstwienie aorty typu B może być skutecznie leczone zachowawczo w wielu niepowikłanych przypadkach i odsetek ten może wynosić nawet 90% chorych. Wystąpienie dodatkowych objawów bólowych z zakresu klatki piersiowej lub jamy brzusznej powinno nasuwać podejrzenie powikłań naczyniowych. Niedokrwienie trzewi jamy brzusznej jest obserwowane w około 30% przypadków rozwarstwień. Jednoczesne wystąpienie objawów w klatce piersiowej i jamie brzusznej obserwowane jest wyjątkowo rzadko. Mężczyzna 54-letni został przyjęty do kliniki w trybie nagłym z podejrzeniem rozwarstwienia aorty. W wykonanej angiotomografii stwierdzono rozwarstwienie aorty piersiowej rozpoczynające się tuż poniżej lewej tętnicy podobojczykowej i sięgające tętnic biodrowych zewnętrznych. Chory miał wysokie nadciśnienie tętnicze. Jednocześnie stwierdzono objawy zapalenia otrzewnej i radiologiczne cechy perforacji przewodu pokarmowego. Wykonano pilnie laparotomię stwierdzając ogromny ubytek ścian części przedodźwiernikowej żołądka i niedokrwienie śluzówki z plackami martwicy sięgające połowy jego trzonu. Wykonano resekcję żołądka sposobem B II na pętli Laheya. W badaniu histopatologicznym nie znaleziono wrzodu trawiennego. W przebiegu pooperacyjnym obserwowano ponownie objawy niedokrwienia jelit pod postacią obkurczenia pętli doprowadzającej zespolenia . Chory otrzymywał antybiotyki i całkowite żywienie pozajelitowe, jednak jego stan nie ulegał poprawie. Dlatego pomimo objawów zakażenia zdecydowano się na implantację stentgraftu aortalnego zamykającego wrota rozwarstwienia. Procedura ta zmieniła przepływ w aorcie piersiowej i poprawiła napływ do tętnic jamy brzusznej. Jednak chory był operowany jeszcze dwukrotnie z powodu postępującej martwicy jelit, szczególnie w okolicy wykonywanych zespoleń jelitowych i tworzących się przetok jelitowych. Ostatecznie pacjent wyzdrowiał po trzech miesiącach od momentu przyjęcia do kliniki. W trakcie pobytu przebył także udar mózgu.Rozwarstwienie aorty typu B powikłane niedokrwieniem trzewi jamy brzusznej wymaga pilnego leczenia chirurgicznego. Założenie stentgraftu aortalnego wydaje się złotym środkiem w takiej sytuacji. Leczenie to powinno wyprzedzić powstanie martwicy ściany jelit i zależne od tego powikłania septyczne. Wydaje się, że odzyskanie kanału prawdziwego poniżej założonego stent-graftu aortalnego może wymagać czasu, gdyż obkurczenie się kanału fałszywego wypełnionego już skrzeplinami nie występuje bezpośrednio po leczeniu endowaskularnym. Aortic type B dissection can be treated conservatively in up to 90% of uncomplicated cases. Additional symptoms comprising of the pain in the thorax and abdominal cavity may suggest vascular complications. Visceral ischemia is observed in about 30% of aortic dissections. Synchronous symptoms in the thorax and abdomen are very rare situation. A 54-year old male patient was admitted to the clinic on duty with diagnosis of aortic dissection. Angiotomography proved a dissection starting just below the origin of the left subclavian artery and running along the aorta to the external iliac arteries. The patient presented also with very high systemic pressure and abdominal symptoms of diffuse peritonitis. Plain abdominal x-ray proved perforation of his gastroalimentary tract. Emergency laparotomy was performed disclosing a vast defect of gastric walls in the prepyloric region and visible ischemia of mucosa with patches of necrosis reaching up to the half of the stomach. B II resection was performed with anastomosis of the stomach stump to the small intestine on so-called Lahey loop. Histological evaluation did not prove the existence of peptic ulcer. In the postoperative period ischemia of the intestines was observed again. The afferent loop of gastrointestinal anastomosis was shrunken due to this fact. Patient received wide spectrum antibiotics and was maintained on total parenteral nutrition. Apart from this treatment the state of the patient did not change. It was decided that closure of the entry tear in the thoracic aorta was the only way to restore a proper blood flow in it. Aortic stent-graft was implanted to the thoracic aorta descending to the level of the celiac trunk despite the symptoms of septicemia. This endovascular procedure changed the blood flow in the thoracic aorta and improved the inflow to visceral arteries but the patient was operated two more times because of progressing necrosis in the vicinity of intestinal anastomoses with fistulae formation. Finally the patient recovered within three months since admission. He also experienced stroke during his hospital stay. Type B aortic dissection complicated with visceral ischemia requires an urgent surgical treatment. Aortic stent-graft placement seems to be the gold standard in such cases. This treatment should precede formation of intestine necrosis with fistulae and subsequent septic complications. It seems that regaining of the true channel below the stent-graft may require certain time for the shrinking of the false one filled with thrombi does not appear just after the endovascular procedure.

Zwyrodnienie torbielowate przydanki tętnicy podkolanowej jako rzadka przyczyna niedokrwienia kończyny dolnej w młodym wieku

The study presents the case of lower limb ischemia due to adventitial cystic degeneration of the popliteal artery in young men. The pathogenesis of this disease is not clear and several theories which explain its origin are present. This seldom disease can be the reason of leg ischemia in young age. The contrast-anhanced computed tomography and duplex sonography play the main role in diagnostics. In advanced stage of disease basic treatment is the vascular bypass with best use of vein bypass.W pracy przedstawiono przypadek niedokrwienia kończyny dolnej u młodego mężczyzny spowodowany zwyrodnieniem torbielowatym przydanki tętnicy podkolanowej. Etiologia choroby nie jest do końca jasna i istnieje kilka teorii tłumaczących jej powstanie. Ta rzadka patologia może być przyczyną niedokrwienia kończyny dolnej w młodym wieku. W diagnostyce ważną rolę odgrywa angiografia tomografii komputerowej oraz USG Doppler. Podstawowym leczeniem w zaawansowanym stadium choroby jest rekonstrukcja chirurgiczna, najlepiej z użyciem żyły własnej

Hybrid treatment of the infected carotid-subclavian graft complicated by the septic haemorrhage

The paper presents combined method of treatment to 90-year-old female, admitted with the hemorrhage from the chronic purulent fistula in her left neck in the incision post left carotid to subclavian artery bypass in 1971. In the vascular center where she was operate on (outside of Poland) it was suggested, that she should undergo graft excision because of the possibility of graft blow and subsequent exsanguinations as the most severe complication but finally she gave up. In the new circumstances, in the face of no-indirect threat to life, there was urgent need for surgical treatment. Being aware of multiple risk factors from age, general condition and changes in local, developed the concept of radical, yet more saving, to-step procedure. At first by percutaneous means covered stents were implanted into the places of vascular anastomoses, followed by angioplasty of the narrowed origin of left subclavian artery. In the second phase, after a few days, the infected prosthesis was excised and the cavities in the arterial walls of the two arteries were provided. Before, during and after surgery targeted antibiotics were used with classic antiplatelet therapy regimen. Post-operative course was uneventful. The wound healed properly. Which currently consisting of 93 years, as for her age, she in excellent condition overall. There were no signs of infection recurrence observed