Using Unused: Non-Invasive Dynamic FaaS Infrastructure with HPC-Whisk

Modern HPC workload managers and their careful tuning contribute to the high utilization of HPC clusters. However, due to inevitable uncertainty it is impossible to completely avoid node idleness. Although such idle slots are usually too short for any HPC job, they are too long to ignore them. Function-as-a-Service (FaaS) paradigm promisingly fills this gap, and can be a good match, as typical FaaS functions last seconds, not hours. Here we show how to build a FaaS infrastructure on idle nodes in an HPC cluster in such a way that it does not affect the performance of the HPC jobs significantly. We dynamically adapt to a changing set of idle physical machines, by integrating open-source software Slurm and OpenWhisk. We designed and implemented a prototype solution that allowed us to cover up to 90\% of the idle time slots on a 50k-core cluster that runs production workloads

Wpływ masażu głębokiego na mięsień czworogłowy piłkarzy nożnych, w badaniach izokinetycznych i termowizyjnych = Influence of massage deep in quadriceps soccer players, in isokinetic testing and thermography

Żuk Maciej, Dębiec-Bąk Agnieszka, Pawik Łukasz, Skrzek Anna. Wpływ masażu głębokiego na mięsień czworogłowy piłkarzy nożnych, w badaniach izokinetycznych i termowizyjnych = Influence of massage deep in quadriceps soccer players, in isokinetic testing and thermography. Journal of Education, Health and Sport. 2016;6(7):236-251. eISSN 2391-8306. DOI http://dx.doi.org/10.5281/zenodo.57448http://ojs.ukw.edu.pl/index.php/johs/article/view/3689https://pbn.nauka.gov.pl/sedno-webapp/works/735974  The journal has had 7 points in Ministry of Science and Higher Education parametric evaluation. Part B item 755 (23.12.2015).755 Journal of Education, Health and Sport eISSN 2391-8306 7© The Author (s) 2016;This article is published with open access at Licensee Open Journal Systems of Kazimierz Wielki University in Bydgoszcz, PolandOpen Access. This article is distributed under the terms of the Creative Commons Attribution Noncommercial License which permits any noncommercial use, distribution, and reproduction in any medium,provided the original author(s) and source are credited. This is an open access article licensed under the terms of the Creative Commons Attribution Non Commercial License(http://creativecommons.org/licenses/by-nc/4.0/) which permits unrestricted, non commercial use, distribution and reproduction in any medium, provided the work is properly cited.This is an open access article licensed under the terms of the Creative Commons Attribution Non Commercial License (http://creativecommons.org/licenses/by-nc/4.0/) which permits unrestricted, non commercialuse, distribution and reproduction in any medium, provided the work is properly cited.The authors declare that there is no conflict of interests regarding the publication of this paper.Received: 15.06.2016. Revised 09.07.2016. Accepted: 09.07.2016.  Artykuł oryginalny WPŁYW MASAŻU GŁĘBOKIEGO NA MIĘSIEŃ CZWOROGŁOWY PIŁKARZY NOŻNYCH, W BADANIACH IZOKINETYCZNYCH I TERMOWIZYJNYCHINFLUENCE OF MASSAGE DEEP IN QUADRICEPS SOCCER PLAYERS, IN ISOKINETIC TESTING AND THERMOGRAPHYŻuk Maciej, Dębiec-Bąk Agnieszka, Pawik Łukasz, Skrzek AnnaWydział Fizjoterapii, Akademia Wychowania Fizycznego we WrocławiuFaculty of Physiotherapy, University School of Physical Education in Wroclaw Wydział Fizjoterapii AWF WrocławAl. I. J. Paderewskiego 35 51-612 Wrocławtel. +48 71 34 73 046e-mail: [email protected]  STRESZCZENIECelem pracy była ocena zmian parametrów prędkościowo-siłowych mięśnia czworogłowego uda oraz ocena zmian rozkładu temperatury powierzchniowej kończyn dolnych w wyniku zastosowania elementów masażu głębokiego. W badaniach wzięło udział 21 piłkarzy nożnych, w wieku od 16 do 17 roku życia (średnia 16,8 lat). Przed zastosowaniem elementów masażu głębokiego każdy z zawodników został poddany badaniu termowizyjnemu i izokinetycznemu. Po przeprowadzeniu pierwszej części badań u każdego piłkarza mięsień czworogłowy uda został poddany 10 minutowemu głębokiemu rozcieraniu. Po wykonanej pracy kończyny dolne zostały poddane analizie termowizyjnej przy pomocy specjalnej kamery. Następnie badani ponownie wzięli udział w badaniu na stanowisku do badań izokinetycznych Biodex System 4, przy prędkości 60 o/s i 180 o/s.Na podstawie przeprowadzonych badań wykazano, że zastosowanie elementów masażu głębokiego ma pozytywy wpływ na narząd ruchu piłkarzy nożnych. Zastosowanie masażu wpływa na istotny wzrost temperatury powierzchniowej kończyn dolnych zarówno w rejonie przednim jak i tylnym. W badaniach izokinetycznych wykazano istotny wzrost parametrów prędkościowo – siłowych przy prędkości 180 o/s. Przy prędkości 60 o/s   istotnego wzrostu nie zaobserwowano. Wyniki przeprowadzonych badań potwierdzają zdrowotny wpływ masażu głębokiego. ABSTRACTThe aim of the thesis was to assess the changes in force – velocity parameters generated by quadriceps femoris and to assess the changes in lower limb’s surface temperature as a result of deep tissue massage application. The study involved 21 soccer players  in age of 16 to 17 years (mean 16,8 years). Before using deep tissue massage elements, each of players has been tested in thermography and isokinetic research. After the first part of this study each player’s quadriceps femoris was subjected to 10- minutes deep grinding. After application of deep tissue massage elements lower limbs were analyzed once again using a special thermal imaging camera. Then, again the subjects took part in the isokinetic test on Biodex System 4 with 60 deg/s and 180 deg/s speed.On the grounds of the conducted studies it has been shown that deep tissue massage application has positive effects on footballer’s motor system. Massage application cause a significant increase of the lower limb’s surface temperature in area of the front as well as rear part. Isokinetic studies have been shown a significant increase in force – velocity parameters at a speed of 180 deg/s. At 60 deg/s significant increase was not observed. Results of this study confirm the health impact of deep tissue massage. Słowa kluczowe: masaż, piłkarze nożni, termografia, badania izokinetyczne.Key words: massage, soccer players, thermography, isokinetic research

Endothelial hemostatic markers in type 2 diabetes and without diabetes in patients with advanced peripheral arterial disease

Wstęp. Cukrzyca typu 2 (DM2) jest ważnym czynnikiem ryzyka w miażdżycy tętnic kończyn dolnych (PAD). Zaburzenia metaboliczne w DM2, jak insulinooporność i hiperglikemia, powodują zwiększoną syntezę reaktywnych tlenowych rodników, które, wywołując proces zapalny i dysfunkcję śródbłonka, prowadzą do aterotromobozy. Uszkodzona ściana naczyniowa uwalnia do krwi śródbłonkowe markery hemostazy. Celem badań było oznaczenie śródbłonkowych markerów hemostazy: czynnika tkankowego (TF), jego inhibitora (TFPI), trombomoduliny (TM), czynnika von Willebranda (vWF), tkankowego aktywatora plazminogenu (t-PA) i inhibitora aktywatorów plazminogenu typu 1 (PAI-1) we krwi chorych z DM2 i bez DM2 u pacjentów z zaawansowaną PAD. Materiał i metody. Śródbłonkowe markery hemostazy oznaczono w osoczu krwi 91 pacjentów z zaawansowaną PAD i DM2, w tym 37 kobiet i 54 mężczyzn w wieku 65,2 ± 9,0 lat. Grupę kontrolną stanowiło 59 pacjentów z zaawansowaną PAD, ale bez DM2. Obie grupy były w podobnym przedziale wieku i płci, z podobnymi czynnikami ryzyka i w większości współistniejącymi chorobami. Jedynie u pacjentów z DM2 częściej występowała dyslipidemia (p < 0,022). Krew pobierano rano na czczo do 3,2% cytrynianu sodu w proporcji 9:1. Śródbłonkowe markery hemostazy oznaczono metodami immunoenzymatycznymi ELISA przy zastosowaniu komercyjnych zestawów firmy American Diagnostica. Wyniki. Stężenia śródbłonkowych markerów: TF, TFPI, TM, vWF, t-PA i PAI-1 w osoczu pacjentów z PAD i DM2 były podobne jak u pacjentów z PAD, ale bez DM2. Natomiast pacjenci z PAD i DM2 oraz z PAD bez DM2 mieli stężenia TF i vWF istotnie statystycznie wyższe (odpowiednio p < 0,05 i p < 0,0001), a TM niższe (p < 0,001) w porównaniu z grupą referencyjną osób zdrowych. Za różnice były odpowiedzialne: starszy wiek, PAD i proces rewaskularyzacji. Stężenia TFPI, t-PA i PAI-1 były natomiast prawie jednakowe w trzech grupach: z DM2, bez DM2 i w grupie referencyjnej. Wniosek. Współistniejąca DM2 z PAD nie zwiększała uwalniania śródbłonkowych markerów hemostazy, co może potwierdzać pogląd o wspólnej etiologii DM2 i PAD polegającej na tak zwanej dysfunkcji śródbłonka naczyń.Background. Type 2 diabetes (DM2) plays an important role as a risk factor for peripheral arterial disease (PAD). Metabolic abnormalities in DM2, as insulin resistance and hyperglycemia cause overproduction of reactive oxygen species, which via inflammation and endothelial dysfunction lead to atherothrombosis. The injured arterial wall releases hemostatic endothelial markers. The aim of the study was to determine: tis­sue factor (TF), tissue factor pathway inhibitor (TFPI), thrombomodulin (TM), von Willebrand factor (vWF), tissue plasminogen activator (t-PA) and plasminogen activators inhibitor type 1 (PAI-1) in type 2 diabetes and without diabetes in patients with advanced PAD. Material and methods. Endothelial markers were examined in 91 patients with PAD and DM2; 37 women and 54 men — aged 65.2 ± 9.0 years. Control group concluded 59 PAD patients without DM2. Both groups of patients were in similar compartments of sex and age with similar risk factors and coexisting diseases. Only in patients with DM2 more frequently appeared dyslipidemia (p < 0.022). Blood was collected in the morning to 3.2% sodium citrate in proportion 9:1. Endothelial hemostatic markers were determined with enzyme immunoassay ELISA using commercial tests of American Diagnostica. Results. The levels of endothelial markers: TF, TFPI, TM, vWF, t-PA and PAI-1 in patients with PAD and DM2 were similar compared to patients without DM2. But patients with DM2 had the concentration of TF and vWF significant higher (p < 0.005, p < 0.0001) and TM lower (p < 0.001) in comparison with reference group of healthy patients. But levels of TFPI, t-PA and PAI-1 were almost equal in all three groups of patients with DM2, without DM2 and of healthy persons. Conclusion. DM2 coexisting in PAD patients did not change the release of endothelial hemostatic markers from arterial wall. This confirms the view of “endothelial dysfunction” as common etiology of both diseases PAD and DM2.

Pierwotna angioplastyka wieńcowa w ostrym zawale serca u chorych na cukrzycę

Wstęp: Pierwotna interwencja wieńcowa (PCI, percutaneous coronary intervention) jest jedną z metod leczenia reperfuzyjnego w ostrym zawale serca. Celem niniejszego badania jest analiza porównawcza wyników leczenia ostrego zawału serca za pomocą pierwotnej PCI u chorych na cukrzycę. Materiał i metody: Analizą objęto 485 kolejnych pacjentów (w wieku 26,5&#8211;80,1 roku, śr. 58,5 roku) z ostrym zawałem serca do 12 godzin od początku wystąpienia dolegliwości leczonych za pomocą pierwotnej PCI. Grupę badaną (I) stanowiło 79 chorych na cukrzycę, grupę kontrolną (II) -406 osób bez cukrzycy. W obu grupach oceniano skuteczność zabiegu oraz częstość występowania epizodów sercowo-naczyniowych w obserwacji 30-dniowej. Wyniki: Śmiertelność 30-dniowa była istotnie większa u chorych na cukrzycę i wynosiła 8,8% vs. 4,2% (p < 0,05). Chorzy na cukrzycę byli starsi (62 vs. 57 lat, p < 0,001), istotnie częściej w tej grupie występowało nadciśnienie tętnicze (63,3% vs. 37,9%, p < 0,001). W grupie II znamiennie więcej było mężczyzn (78,1% vs. 59,4%, p < 0,01). Ostry zawał ściany przedniej występował w obu grupach z podobną częstością (51,9% vs. 42,4%, p = NS). Skuteczność zabiegu w grupie I i II była podobna (93,7% vs. 97,3%, p = NS). Stenty oraz blokery glikoproteiny IIb/IIIa zastosowano u podobnego odsetka chorych w obu grupach (51,8% vs. 52%, p = NS; 54,4% vs. 44,1%, p = NS). W obserwacji 30-dniowej nie zanotowano istotnych różnic w częstości występowania ponownego zawału serca (1,3% vs. 1,4%, p = NS) oraz konieczności powtórnego wykonania PCI (1,2% vs. 2,7%). Wnioski: Większą śmiertelnością 30-dniową obarczone było inwazyjne leczenie zawału serca u chorych na cukrzycę niż u pacjentów bez cukrzycy. (Folia Cardiol. 2004; 11: 341&#8211;346

Pierwotna angioplastyka wieńcowa w ostrym zawale serca u chorych na cukrzycę

Wstęp: Pierwotna interwencja wieńcowa (PCI, percutaneous coronary intervention) jest jedną z metod leczenia reperfuzyjnego w ostrym zawale serca. Celem niniejszego badania jest analiza porównawcza wyników leczenia ostrego zawału serca za pomocą pierwotnej PCI u chorych na cukrzycę. Materiał i metody: Analizą objęto 485 kolejnych pacjentów (w wieku 26,5&#8211;80,1 roku, śr. 58,5 roku) z ostrym zawałem serca do 12 godzin od początku wystąpienia dolegliwości leczonych za pomocą pierwotnej PCI. Grupę badaną (I) stanowiło 79 chorych na cukrzycę, grupę kontrolną (II) -406 osób bez cukrzycy. W obu grupach oceniano skuteczność zabiegu oraz częstość występowania epizodów sercowo-naczyniowych w obserwacji 30-dniowej. Wyniki: Śmiertelność 30-dniowa była istotnie większa u chorych na cukrzycę i wynosiła 8,8% vs. 4,2% (p < 0,05). Chorzy na cukrzycę byli starsi (62 vs. 57 lat, p < 0,001), istotnie częściej w tej grupie występowało nadciśnienie tętnicze (63,3% vs. 37,9%, p < 0,001). W grupie II znamiennie więcej było mężczyzn (78,1% vs. 59,4%, p < 0,01). Ostry zawał ściany przedniej występował w obu grupach z podobną częstością (51,9% vs. 42,4%, p = NS). Skuteczność zabiegu w grupie I i II była podobna (93,7% vs. 97,3%, p = NS). Stenty oraz blokery glikoproteiny IIb/IIIa zastosowano u podobnego odsetka chorych w obu grupach (51,8% vs. 52%, p = NS; 54,4% vs. 44,1%, p = NS). W obserwacji 30-dniowej nie zanotowano istotnych różnic w częstości występowania ponownego zawału serca (1,3% vs. 1,4%, p = NS) oraz konieczności powtórnego wykonania PCI (1,2% vs. 2,7%). Wnioski: Większą śmiertelnością 30-dniową obarczone było inwazyjne leczenie zawału serca u chorych na cukrzycę niż u pacjentów bez cukrzycy. (Folia Cardiol. 2004; 11: 341&#8211;346

Pierwotna angioplastyka wieńcowa skojarzona z farmakologiczną blokadą receptora płytkowego GP IIb/IIIa a terapia fibrynolityczna w leczeniu ostrego zawału serca u pacjentów leczonych w szpitalach rejonowych w województwie podlaskim. Badanie pilotowe, randomizowane

Wstęp: Obecnie uważa się pierwotną angioplastykę wieńcową (PCI) za metodę lepszą od fibrynolizy w leczeniu ostrego zawału serca z uniesieniem odcinka ST. Nie ustalono jednoznacznie, czy dla pacjentów przyjętych do ośrodków rejonowych niedysponujących tą metodą leczenia, lepszym rozwiązaniem jest leczenie fibrynolityczne na miejscu, czy transport chorego na zabieg pierwotnej PCI. Nie wiadomo również, jakiemu leczeniu powinno się poddać chorego transportowanego na zabieg pierwotnej PCI. Celem niniejszego badania jest porównanie wyników terapii pacjentów z ostrym zawałem serca leczonych za pomocą fibrynolizy w szpitalach rejonowych w porównaniu z chorymi transportowanymi na zabieg pierwotnej PCI, leczonymi GP IIb/IIIa. Materiał i metody: W okresie od lutego do lipca 2002 roku do badania włączono 92 chorych z ostrym zawałem serca (śr. wieku 56,9 roku). Grupę PCI stanowiło 44 pacjentów, których w sposób randomizowany zakwalifikowano do transportu na zabieg PCI. Chorzy z tej grupy otrzymywali podczas transportu tirofiban, antagonistę GP IIb/IIIa. Grupa SK obejmowała 48 osób, które losowo włączono do leczenia fibrynolitycznego (streptokinaza i.v.) w szpitalu rejonowym. W obu grupach oceniano: śmiertelność, częstość ponownych zawałów oraz udarów mózgu w obserwacji szpitalnej. W grupie PCI oceniano przepływ w tętnicy odpowiedzialnej za zawał przed zabiegiem oraz skuteczność zabiegu. Wyniki: Śmiertelność szpitalna w grupie PCI wyniosła 6,8%, a w grupie SK - 10,2% (różnica nieistotna statystycznie). Częstość ponownych zawałów serca oraz udarów mózgu nie różniła się istotnie między grupami i wynosiła odpowiednio: 2,3% vs. 4,0% oraz 0% vs. 2%. Drożną tętnicę odpowiedzialną za zawał (TIMI 2+3) stwierdzono u 55% pacjentów (TIMI 2: 29%, TIMI 3: 26%). Skuteczność zabiegu PCI wyniosła 90,7%. Wnioski: Zastosowanie wlewu antagonisty GP IIb/IIIa u chorych z zawałem serca transportowanych na zabieg pierwotnej PCI spowodowało udrożnienie tętnicy odpowiedzialnej za zawał (TIMI . 2) przed zabiegiem PCI u ponad połowy pacjentów. Leczenie fibrynolityczne zawału serca w szpitalu rejonowym za pomocą streptokinazy wiązało się z wysoką śmiertelnością w badanej grupie chorych. Ustalenie, która strategia reperfuzyjna zastosowana w warunkach szpitali rejonowych daje większe korzyści pacjentom, będzie możliwe po przeprowadzeniu badania wśród większej liczby chorych. (Folia Cardiol. 2004; 11: 661-667

Pierwotna angioplastyka wieńcowa skojarzona z farmakologiczną blokadą receptora płytkowego GP IIb/IIIa a terapia fibrynolityczna w leczeniu ostrego zawału serca u pacjentów leczonych w szpitalach rejonowych w województwie podlaskim. Badanie pilotowe, randomizowane

Wstęp: Obecnie uważa się pierwotną angioplastykę wieńcową (PCI) za metodę lepszą od fibrynolizy w leczeniu ostrego zawału serca z uniesieniem odcinka ST. Nie ustalono jednoznacznie, czy dla pacjentów przyjętych do ośrodków rejonowych niedysponujących tą metodą leczenia, lepszym rozwiązaniem jest leczenie fibrynolityczne na miejscu, czy transport chorego na zabieg pierwotnej PCI. Nie wiadomo również, jakiemu leczeniu powinno się poddać chorego transportowanego na zabieg pierwotnej PCI. Celem niniejszego badania jest porównanie wyników terapii pacjentów z ostrym zawałem serca leczonych za pomocą fibrynolizy w szpitalach rejonowych w porównaniu z chorymi transportowanymi na zabieg pierwotnej PCI, leczonymi GP IIb/IIIa. Materiał i metody: W okresie od lutego do lipca 2002 roku do badania włączono 92 chorych z ostrym zawałem serca (śr. wieku 56,9 roku). Grupę PCI stanowiło 44 pacjentów, których w sposób randomizowany zakwalifikowano do transportu na zabieg PCI. Chorzy z tej grupy otrzymywali podczas transportu tirofiban, antagonistę GP IIb/IIIa. Grupa SK obejmowała 48 osób, które losowo włączono do leczenia fibrynolitycznego (streptokinaza i.v.) w szpitalu rejonowym. W obu grupach oceniano: śmiertelność, częstość ponownych zawałów oraz udarów mózgu w obserwacji szpitalnej. W grupie PCI oceniano przepływ w tętnicy odpowiedzialnej za zawał przed zabiegiem oraz skuteczność zabiegu. Wyniki: Śmiertelność szpitalna w grupie PCI wyniosła 6,8%, a w grupie SK - 10,2% (różnica nieistotna statystycznie). Częstość ponownych zawałów serca oraz udarów mózgu nie różniła się istotnie między grupami i wynosiła odpowiednio: 2,3% vs. 4,0% oraz 0% vs. 2%. Drożną tętnicę odpowiedzialną za zawał (TIMI 2+3) stwierdzono u 55% pacjentów (TIMI 2: 29%, TIMI 3: 26%). Skuteczność zabiegu PCI wyniosła 90,7%. Wnioski: Zastosowanie wlewu antagonisty GP IIb/IIIa u chorych z zawałem serca transportowanych na zabieg pierwotnej PCI spowodowało udrożnienie tętnicy odpowiedzialnej za zawał (TIMI . 2) przed zabiegiem PCI u ponad połowy pacjentów. Leczenie fibrynolityczne zawału serca w szpitalu rejonowym za pomocą streptokinazy wiązało się z wysoką śmiertelnością w badanej grupie chorych. Ustalenie, która strategia reperfuzyjna zastosowana w warunkach szpitali rejonowych daje większe korzyści pacjentom, będzie możliwe po przeprowadzeniu badania wśród większej liczby chorych. (Folia Cardiol. 2004; 11: 661-667

Ocena wpływu czasu podawania heparyny chorym z ostrym zawałem serca przed zabiegiem pierwotnej angioplastyki wieńcowej na przepływ w tętnicy dozawałowej

Wstęp: Pełny przepływ w tętnicy dozawałowej (TIMI 3) uzyskany przed zabiegiem pierwotnej angioplastyki wieńcowej (PTCA) jest niezależnym czynnikiem rokowniczym w ostrym zawale serca (AMI). Celem niniejszego badania jest ocena wpływu czasu podawania heparyny przed pierwotną PTCA na przepływ w tętnicy dozawałowej oceniany przed wykonaniem zabiegu. Materiał i metody: Analizą objęto 273 pacjentów z AMI do 12 h od początku bólu, leczonych za pomocą pierwotnej PTCA. Grupę badaną stanowiło 119 osób, którym heparynę podano w izbie przyjęć szpitala rejonowego, przed transportem na zabieg pierwotnej PTCA. W grupie kontrolnej było 154 chorych, którym heparynę podano na oddziale intensywnej opieki kardiologicznej w ośrodku kardiologii inwazyjnej. U wszystkich pacjentów stosowano również kwas acetylosalicylowy. W obu grupach oceniano przepływ w tętnicy dozawałowej przed zabiegiem oraz skuteczność zabiegu. Wyniki: Podstawowa charakterystyka kliniczna nie różniła się istotnie między grupami. Czas transportu oraz czas od podania heparyny do zabiegu były znamiennie dłuższe u chorych z grupy badanej (p < 0,0001). Przepływ w tętnicy odpowiedzialnej za zawał był istotnie lepszy w grupie badanej (p = 0,002), skuteczność zabiegu była podobna w obu badanych grupach (97,5% vs. 97,4%). Wnioski: Wczesne podanie heparyny i kwasu acetylosalicylowego w szpitalu rejonowym u chorych z AMI transportowanych na zabieg pierwotnej PTCA poprawia przepływ w tętnicy dozawałowej. (Folia Cardiol. 2003; 10: 135&#8211;141

Ocena wpływu czasu podawania heparyny chorym z ostrym zawałem serca przed zabiegiem pierwotnej angioplastyki wieńcowej na przepływ w tętnicy dozawałowej

Wstęp: Pełny przepływ w tętnicy dozawałowej (TIMI 3) uzyskany przed zabiegiem pierwotnej angioplastyki wieńcowej (PTCA) jest niezależnym czynnikiem rokowniczym w ostrym zawale serca (AMI). Celem niniejszego badania jest ocena wpływu czasu podawania heparyny przed pierwotną PTCA na przepływ w tętnicy dozawałowej oceniany przed wykonaniem zabiegu. Materiał i metody: Analizą objęto 273 pacjentów z AMI do 12 h od początku bólu, leczonych za pomocą pierwotnej PTCA. Grupę badaną stanowiło 119 osób, którym heparynę podano w izbie przyjęć szpitala rejonowego, przed transportem na zabieg pierwotnej PTCA. W grupie kontrolnej było 154 chorych, którym heparynę podano na oddziale intensywnej opieki kardiologicznej w ośrodku kardiologii inwazyjnej. U wszystkich pacjentów stosowano również kwas acetylosalicylowy. W obu grupach oceniano przepływ w tętnicy dozawałowej przed zabiegiem oraz skuteczność zabiegu. Wyniki: Podstawowa charakterystyka kliniczna nie różniła się istotnie między grupami. Czas transportu oraz czas od podania heparyny do zabiegu były znamiennie dłuższe u chorych z grupy badanej (p < 0,0001). Przepływ w tętnicy odpowiedzialnej za zawał był istotnie lepszy w grupie badanej (p = 0,002), skuteczność zabiegu była podobna w obu badanych grupach (97,5% vs. 97,4%). Wnioski: Wczesne podanie heparyny i kwasu acetylosalicylowego w szpitalu rejonowym u chorych z AMI transportowanych na zabieg pierwotnej PTCA poprawia przepływ w tętnicy dozawałowej. (Folia Cardiol. 2003; 10: 135&#8211;141