Evaluatie van post-Kyoto klimaat regimes voor internationale lastenverdeling om de concentraties van broeikasgassen te stabiliseren

This report aims at exploring the implications of various international climate regimes for differentiating future commitments compatible with Article 2 of Climate Change Convention, i.e. stabilising the greenhouse gas concentration at a 'non-dangerous' level. Three climate regimes are explored: (1) Multi-stage approach, gradual increase in the number of Parties involved and their level of commitment according to participation and differentiation rules, (2) Contraction & Convergence approach, with universal participation and a convergence of per capita emissions; (3) Triptych approach, a sector and technology-oriented approach, reflecting processes of technological improvement and transition to a low-carbon economy. The FAIR (Framework to Assess International Regimes for the differentiation of commitments) model is used to explore the implications of these regimes on future emission allowances. It is not the objective to reach any conclusions about what type of regime would be preferred. The quantification analysis of each of the approaches shows that for stabilising CO2 concentration at 450 ppmv by 2100, substantive reductions of Annex I emissions are needed, as well as timely participation of the non-Annex I countries in global emissions control. The schemes are also qualitatively evaluated on criteria for environmental effectiveness, equity, flexibility and operational requirements.Een beschrijving is gemaakt van een analyse voor het (kwantitatief) verkennen van verschillende regimes voor internationale lastenverdeling voor het klimaatbeleid, in overeenstemming met doelstellingen voor bescherming van het klimaat. Dit is gedaan op basis van de doelstelling, geformuleerd in Artikel 2 van het internationale Klimaatverdrag UNFCCC, de stabilisatie van de concentraties van broeikasgassen op een "veilig" niveau. Het FAIR model (Framework to Assess International Regimes for differentiation of commitments) is gebruikt voor de kwantitatieve analyse. Drie verschillende benaderingen voor internationale lastenverdeling-regimes zijn geanalyseerd: 1. 'Multi-stage' (toenemende participatie): in deze benadering neemt het aantal landen en hun inspanningsniveau geleidelijk toe op basis van regels en criteria voor zowel deelname als bijdrage; 2. Convergentie: in deze benadering nemen alle partijen direct deel aan een emissierechtenregime, waarbij de toegestane emissieruimte in de tijd convergeert van het bestaande naar een gelijk hoofdelijk niveau; 3. Triptiek, een sector- en technologiegeorienteerde benadering. De methode is gebaseerd op gedifferentieerde doelstellingen voor verschillende sectoren, en daarmee leidt de methode tot overdacht van technologie naar ontwikkelingslanden, almede de transitie naar een lage koolstof economie. Voor elk van de regimes worden voorbeelden gepresenteerd, die alle wijzen op vergaande reducties van de Annex I emissies na 2010. Voor het bereiken van de concentratie stabilisatie doelstelling is het strikt noodzakelijk dat ontwikkelingslanden voor 2030 gaan deelnemen aan het reductieregime. Verder zijn de drie regimes geevalueerd op criteria voor milieueffectiviteit, gelijkheid, flexibiliteit en operationele eisen

Wat als Rusland niet ratificeert?

Russian ratification of the Kyoto Protocol (KP), vital for the KP to enter into force, is still uncertain. This report evaluates a number of options to save the KP in case no Russian ratification takes place in the foreseeable future. It shows that some of these alternatives may be environmentally more effective than in the case of the present KP, due to the amount of surplus emissions (hot air) avoided when Russia does not participate. They could also result in more Clean Development Mechanisms (CDM) revenues for developing countries, without leading to higher costs for the participating industrial countries. However, both setting up an alternative framework outside the KP and amending the KP raise legal and practical problems that pose serious obstacles for preserving the KP without Russian participation. The best way to stimulate Russian ratification seems highlighting the economic and political gains of ratification, and - if needed - linking the issue of ratification to other issues, such as Russian membership of the World Trade Organisation. By involving policy makers at the highest level (i.e. heads of state) a political deal might thus be reached.Ratificatie van het Kyoto Protocol (KP) door Rusland, noodzakelijk voor de inwerkingtreding van het Kyoto Protocol, is nog steeds onzeker. Dit rapport evalueert een aantal opties voor behoud van het KP in het geval Rusland niet (op afzienbare termijn) ratificeert. Het rapport laat zien dat de milieu-effectiviteit van sommige alternatieven beter is dan het huidige KP door de hoeveelheid surplus emissieruimte (hot air) die wordt vermeden als Rusland niet ratificeert. Tegelijkertijd leiden sommige alternatieven tot meer inkomsten uit CDM (Clean Development Mechanisms) voor ontwikkelingslanden, zonder dat dit resulteert in veel hogere kosten voor de (deelnemende) industrielanden. Echter, in alle gevallen vormen de juridische en practische problemen die samenhangen met het opzetten van een alternatief juridische raamwerk of amendering van het KP, een groot obstakel voor het behouden van het KP zonder Rusland. De beste manier om Russische ratificatie te bewerkstelligen lijkt het benadrukken van de politieke en economische voordelen van ratificatie en - zo nodig - ratificatie te koppelen aan andere vraagstukken zoals toetreding van Rusland tot de wereldhandelsorganisatie. Middels de betrokkenheid van beleidsmakers op het hoogste niveau (staatshoofden) kan dan wellicht tot een politieke deal worden gekomen

Het Atmosfeer-Oceaan Modelsysteem van het IMAGE-model. Achtergrondrapport van het mondiale modelsysteem voor bepaling van concentraties, klimaatverandering en zeespiegelstijging

In this report, we describe the technical background of the Atmosphere Ocean System (AOS) of the Integrated Model to Assess the Global Environment (IMAGE, version 2.2). The AOS submodel elaborates the global concentrations of the most important greenhouse gases and ozone precursors, along with their direct and indirect effects on global-mean radiative forcing. These submodels are based on state-of-the-art approximations, as published by the Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) in its Third Assessment Report (TAR). That these simple submodels can adequately reproduce the global concentrations and forcings of more complex models in a very short runtime is also true for the simple climate submodel for calculating the consequences for the climate system and sea-level rise described in this report. We also elaborate on the scientific background and the most important features of the different submodels, comparing the results with other models and observations. Furthermore, we demonstrate that AOS adequately represents the 1970-1995 period for the main global indicators (concentrations, temperature increase and sea-level rise).Dit rapport beschrijft de technische achtergrond van het atmosfeer-oceaan systeem van het IMAGE-model (Integrated Model to Assess the Global Environment). Het atmosfeer-oceaan systeem van IMAGE modelleert de atmosferische concentraties van de meest belangrijke broeikasgassen en de directe en indirecte effecten van die gassen op de stralingsbalans. Deze submodellen zijn gebaseerd op state-of-the-art benaderingen van meer complexe modellen, zoals gepubliceerd in de Third Assessment Report van het IPCC (Intergovernmental Panel on Climate Change). Dit geldt ook voor het eenvoudige klimaatmodel, wat in dit rapport wordt beschreven en wat de mondiaal gemiddelde klimaatverandering en zeespiegelstijging berekent. Naast de belangrijkste kenmerken van de submodellen, wordt ook de meest relevante wetenschappelijke achtergrond geschetst. Eveneens worden voor een aantal mondiale indicatoren de resultaten vergeleken met observaties en resultaten van meer complexe modellen en wordt aangetoond voor deze indicatoren dat het atmosfeer-oceaan systeem in de periode 1970 - 1995 goed benadert. Elk hoofdstuk wordt afgesloten met projecties tot 2100 volgens de SRES scenario's van het IPCC, zoals die door het IMAGE team in 2001 zijn gepubliceerd

Post-2020 climate agreements in the major economies assessed in the light of global models

Integrated assessment models can help in quantifying the implications of international climate agreements and regional climate action. This paper reviews scenario results from model intercomparison projects to explore different possible outcomes of post-2020 climate negotiations, recently announced pledges and their relation to the 2 °C target. We provide key information for all the major economies, such as the year of emission peaking, regional carbon budgets and emissions allowances. We highlight the distributional consequences of climate policies, and discuss the role of carbon markets for financing clean energy investments, and achieving efficiency and equity

Economic tools to promote transparency and comparability in the Paris Agreement

The Paris Agreement culminates a six-year transition towards an international climate policy architecture based on parties submitting national pledges every five years1. An important policy task will be to assess and compare these contributions2, 3. We use four integrated assessment models to produce metrics of Paris Agreement pledges, and show differentiated effort across countries: wealthier countries pledge to undertake greater emission reductions with higher costs. The pledges fall in the lower end of the distributions of the social cost of carbon and the cost-minimizing path to limiting warming to 2 °C, suggesting insufficient global ambition in light of leaders’ climate goals. Countries’ marginal abatement costs vary by two orders of magnitude, illustrating that large efficiency gains are available through joint mitigation efforts and/or carbon price coordination. Marginal costs rise almost proportionally with income, but full policy costs reveal more complex regional patterns due to terms of trade effects