Value migration: digitalization of shipping as a mechanism of industry dethronement

In this conceptual paper, we review latest developments related to unmanned vessels and sketch potential scenarios that implicate with the existing maritime industry structure. On the one hand, we isolate a range of challenges that make the imminent realization of unmanned vessels seem like a rather utopian pursuit. On the other hand, we explain the reasons that may catalyse their emergence. Inspired by these opposing tensions, we highlight that the digital transformation of the shipping industry has the potential to enhance value within the industry’s ecosystem. However, we also contend that unmanned vessels -if realized- pose a very particular threat to the identity of the shipping industry as we know it. In particular, we build upon the concept of value migration and we highlight the drastic existential changes that may likely stem from a shift to non-seafarer-centric shipping. We conclude with questions that matter for industry dethronement purposes i.e., the possibility that existing industry structures may be substantially reconfigured following a removal of the seafarer as the nucleus of value creation in shipping

The importance of customer expectations: An analysis of CSR in container shipping

Corporate social responsibility (CSR) has been increasingly embraced by corporations to demonstrate effort to reduce negative environmental and social externalities resulting from their business activities. CSR covers a wide range of issues, including environmental concerns, occupational health and safety, local community social-economic welfare and workers' rights and welfare issues. Through a detailed content analysis of the CSR-related documents on the websites of the top container shipping companies in the world, this paper examines CSR adoption in the container shipping business. The analysis reveals that while institutional pressure plays an important role, shipping companies are more sensitive to market demands and their focus on CSR elements is selective depending on anticipated customer expectations

The management of multicultural human resources as a shipping company's core competence

Η παρούσα διατριβή εξετάζει τη δυνατότητα ανάπτυξης θεμελιώδους ικανότητας διαχείρισης της πολιτισμικής ποικιλίας των ανθρώπινων πόρων μέσω των συστημάτων Διοίκησης Ανθρώπινων Πόρων (ΔΑΠ). Η δυνατότητα των ναυτιλιακών επιχειρήσεων να προσελκύουν πληρώματα από την παγκόσμια αγορά σχετίζεται άμεσα με την ύπαρξη μεγάλου ποσοστού πολυεθνικών πληρωμάτων στον παγκόσμιο στόλο. Όμως, η επιλογή των πληρωμάτων με βάση το κόστος μισθοδοσίας τους, οδηγεί πολλές ναυτιλιακές επιχειρήσεις να επικεντρώνονται πρωταρχικά στο μειωμένο κόστος που προκύπτει από την απασχόληση χαμηλόμισθων πολυεθνικών/αλλοδαπών πληρωμάτων. Έτσι, δεν αξιοποιούν τη δυνατότητα συνεισφοράς των ανθρώπινων πόρων στην επίτευξη διατηρήσιμου πλεονεκτήματος, το οποίο θα μπορούσε να αντληθεί μέσω της αξιοποίησης της πολιτισμικής ποικιλίας. Η έρευνα πεδίου επικεντρώθηκε στην ελληνόκτητη ναυτιλία, λαμβάνοντας υπόψη την απασχόληση μεγάλου ποσοστού αλλοδαπών ναυτικών σε πλοία ελληνικής σημαίας ή ελληνικής ιδιοκτησίας/διαχείρισης. Η μεθοδολογία που ακολουθήθηκε περιλαμβάνει τριγωνισμό θεωριών, ερευνητικών εργαλείων και δεδομένων. Το θεωρητικό πλαίσιο βασίζεται στη θεωρία πόρων και ικανοτήτων, στις αρχές και λειτουργίες της ΔΑΠ και Στρατηγικής ΔΑΠ, καθώς και σε προσεγγίσεις διαχείρισης κουλτούρας και πολιτισμικής ποικιλίας. Η έρευνα πεδίου συμπεριέλαβε ποσοτικά και ποιοτικά στοιχεία. Τα εργαλεία έρευνας που χρησιμοποιήθηκαν περιέλαβαν δομημένο ερωτηματολόγιο, προσωπικές συνεντεύξεις, ομαδικές συζητήσεις και εν πλω παρατήρηση, ενώ τα δεδομένα αντλήθηκαν από δείγμα ελληνόκτητων ναυτιλιακών επιχειρήσεων, ανεξάρτητων εταιρειών εύρεσης ή διαχείρισης πληρωμάτων, και ενός μικτού πολιτισμικά πληρώματος. Η ανάλυση των αποτελεσμάτων δείχνει ότι τα εφαρμοζόμενα από τις ναυτιλιακές επιχειρήσεις συστήματα ΔΑΠ δεν είναι ενιαία, αφού πολλές από τις πρακτικές ΔΑΠ διαφοροποιούνται μεταξύ εγχώριων και αλλοδαπών ναυτικών, αλλά και μεταξύ ανώτατων αξιωματικών και κατώτερου πληρώματος. Οι στρατηγικές επάνδρωσης που επιλέγονται δίνουν μεγάλη βαρύτητα στην παρουσία Ελλήνων Αξιωματικών, ενώ τα μονοεθνικά αλλοδαπά πληρώματα αποτελούν εναλλακτική αποφυγής της πολυπολιτισμικότητας. Επίσης, διαπιστώνεται ότι οι ναυτικοί διαφόρων εθνικοτήτων και κατηγοριών γίνονται αντιληπτοί ως πόροι διαφορετικής αξίας, ενώ το σύστημα διαχείρισης πληρωμάτων που εφαρμόζουν δε στηρίζεται στρατηγικά από τον οργανισμό. Η πολιτισμική ποικιλία δεν αξιοποιείται στο μέγιστο βαθμό ˙ αντιθέτως, τα στερεότυπα που κυριαρχούσαν στο παρελθόν για τις διάφορες εθνικότητες ναυτικών μεταφέρονται από την παλιά γενιά Ελλήνων ναυτικών στη νεότερη, και σταδιακά, έχουν εδραιωθεί στα γραφεία των ελληνόκτητων ναυτιλιακών επιχειρήσεων. Η διατριβή ολοκληρώνεται με ένα προτεινόμενο πρότυπο Στρατηγικής Διαχείρισης Πολιτισμικής Ποικιλίας Ανθρώπινων Πόρων στη Ναυτιλιακή Επιχείρηση. Το πρότυπο αυτό προσφέρει τέσσερις βασικές προσεγγίσεις απέναντι στην κουλτούρα και την πολιτισμική ποικιλία των ανθρώπινων πόρων, οι οποίες, μπορούν, σε διαφορετικό βαθμό, να οδηγήσουν την επιχείρηση στο να επιτύχει έως και διατηρήσιμα ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα. Οι τέσσερις στρατηγικές είναι: (α) αγνόηση της πολιτισμικής ποικιλίας, (β) χρήση μεσολαβητών/υποστηρικτικών ομάδων, (γ) συμβολή της διαπολιτισμικής εκπαίδευσης, και (δ) καλλιέργεια και υιοθέτηση μιας πολυπολιτισμικής εταιρικής κουλτούρας, σε συνδυασμό με ένα ενιαίο σύστημα Στρατηγικής ΔΑΠ