Wyniki leczenia deformacji koślawej palucha osteotomią pierwszej kości śródstopia i plastyką tkanek miękkich stawu śródstopno-paliczkowego pierwszego

Approximately 40 to 50% of the civilized population may expect feet disorders, and in 90% localized in the forefoot. Hallux valgus (H.V.) deformity is not a single malformation, but a complex problem affecting the first ray of foot, frequently accompanied by deformities and symptoms of the lesser toes. Proximal osteotomy and soft tissue release of I metatarsophalangeal joint (MTP) provides adequate correction of intermetatarsal angle and joint alignment. Material and methods. 66 patients (56 women and 10 men) with 84 hallux valgus deformities treated by surgical corrections with proximal wedge osteotomy of the first metatarsal bone and soft tissue plasty of I MTP joint were evaluated. The average age of the patients was 52.8 years (±12.4) and the mean follow-up was 4.2 years (±1.0). Mann criteria were used to assess the radiological stage of the disease. Treatment results were assessed by means of numerical AOFAS scale. On the basis of the sum of points obtained for each criterion, the treatment result was qualified as: excellent, good, fair or poor. In the radiological assessment the alteration of the valgus angle (HVA) and the intermetatarsal angle (IMA) of the hallux were evaluated. Results. Exacerbation of hallux valgus deformity in radiological examination was moderate or severe in accordance to the Mann criteria. 21 feet accompanied by deformities of lesser toes had additionally surgical procedure for the treatment of them. The mean score in AOFAS scale was 91.2pts (±11.2) with percentage of 80.6% excellent and good results. Higher percentage of fair and poor results in AOFAS scale was due to restricted motion of first MTP joint in 8 patients, out of who due to persistent pain ailments in 6. In case of 4 feet, cosmetic improvement was unsatisfactory, and 4 patients had problems with wearing commercial shoes. Average correction value of the hallux valgus angle was 21° (from 33.5° to 12.5°). Foot metatarsal angle correction was 9° (from 16.2° to 7.2°). Conclusions. Proximal osteotomy of the first metatarsal bone with soft tissue release of I metatarso-phalangeal joint allows for good correction of the hallux valgus deformity with good functional results.Wśród cywilizowanych społeczeństw od 40 do 50% populacji ma lub będzie mieć jakieś problemy ze stopami. 90 % z nich dotyczy przodostopia. Materiał i metoda: U 66 chorych wykonano 84 zabiegów plastyki tkanek miękkich st. MTP I z klinową osteotomią proksymalną I kości śródstopia. Operowano 56 kobiet i 10 mężczyzn. Średnia wieku wyniosła 52,8 (±12,4) lat. Nasilenie deformacji w obrazie radiologicznym było średniego lub znacznego stopnia zgodnynie z kryteriami Manna. Średnia długość obserwacji wyniosła 4,2 lat. Wyniki leczenia oceniano przy pomocy liczbowej skali AOFAS. Na podstawie uzyskanych punktów wynik leczenia kwalifikowano jako: bardzo dobry, dobry, zadawalający lub zły. W ocenie radiologicznej oceniono zmianę kąta koślawości palucha i kąta metatarsalnego. Wyniki: W skali Mielkiego średni wynik punktowywyniósł 6,5 (±1,9), a wyniki leczenia 95,2% zoperowanych stóp oceniono jako bardzo dobre i dobre. Natomiast średni wynik leczenia wg skali AOFAS wyniósł 91,2 (±11,2) przy odsetku 80,6% wyników dobrych i bardzo dobrych. Większy procent chorych z dostatecznym lub złym wynikiem wg skali AOFAS związany był z ograniczeniem zdolności poruszania się przez 8 chorych, w tym u 6 z powodu utrzymujących się dolegliwości bólowych. 4 stopy wykazywały niezadawalającą poprawę kosmetyczną, a 4 chore miały stały problem z noszeniem obuwia. Średnia korekcja wartości kąta koślawości palucha wyniosła 21° (62,7%), zmniejszając jego średnią z 33,5° do 12,5°. Korekcja kąta metatarsalnego stopy wyniosła 9° (55,4%), zmniejszając średnią jego wartość z 16,2° do 7,2°

Results of treatment of hallux valgus deformity by mean of a first metatarsal proximal osteotomy with soft tissue plasty of I MTP joint

Approximately 40 to 50% of the civilized population may expect feet disorders, and in 90% localized in the forefoot. Hallux valgus (H.V.) deformity is not a single malformation, but a complex problem affecting the first ray of foot, frequently accompanied by deformities and symptoms of the lesser toes. Proximal osteotomy and soft tissue release of I metatarsophalangeal joint (MTP) provides adequate correction of intermetatarsal angle and joint alignment. Material and methods. 66 patients (56 women and 10 men) with 84 hallux valgus deformities treated by surgical corrections with proximal wedge osteotomy of the first metatarsal bone and soft tissue plasty of I MTP joint were evaluated. The average age of the patients was 52.8 years (±12.4) and the mean follow-up was 4.2 years (±1.0). Mann criteria were used to assess the radiological stage of the disease. Treatment results were assessed by means of numerical AOFAS scale. On the basis of the sum of points obtained for each criterion, the treatment result was qualified as: excellent, good, fair or poor. In the radiological assessment the alteration of the valgus angle (HVA) and the intermetatarsal angle (IMA) of the hallux were evaluated. Results. Exacerbation of hallux valgus deformity in radiological examination was moderate or severe in accordance to the Mann criteria. 21 feet accompanied by deformities of lesser toes had additionally surgical procedure for the treatment of them. The mean score in AOFAS scale was 91.2pts (±11.2) with percentage of 80.6% excellent and good results. Higher percentage of fair and poor results in AOFAS scale was due to restricted motion of first MTP joint in 8 patients, out of who due to persistent pain ailments in 6. In case of 4 feet, cosmetic improvement was unsatisfactory, and 4 patients had problems with wearing commercial shoes. Average correction value of the hallux valgus angle was 21° (from 33.5° to 12.5°). Foot metatarsal angle correction was 9° (from 16.2° to 7.2°). Conclusions. Proximal osteotomy of the first metatarsal bone with soft tissue release of I metatarso-phalangeal joint allows for good correction of the hallux valgus deformity with good functional results.Wśród cywilizowanych społeczeństw od 40 do 50% populacji ma lub będzie mieć jakieś problemy ze stopami. 90 % z nich dotyczy przodostopia. Materiał i metoda: U 66 chorych wykonano 84 zabiegów plastyki tkanek miękkich st. MTP I z klinową osteotomią proksymalną I kości śródstopia. Operowano 56 kobiet i 10 mężczyzn. Średnia wieku wyniosła 52,8 (±12,4) lat. Nasilenie deformacji w obrazie radiologicznym było średniego lub znacznego stopnia zgodnynie z kryteriami Manna. Średnia długość obserwacji wyniosła 4,2 lat. Wyniki leczenia oceniano przy pomocy liczbowej skali AOFAS. Na podstawie uzyskanych punktów wynik leczenia kwalifikowano jako: bardzo dobry, dobry, zadawalający lub zły. W ocenie radiologicznej oceniono zmianę kąta koślawości palucha i kąta metatarsalnego. Wyniki: W skali Mielkiego średni wynik punktowywyniósł 6,5 (±1,9), a wyniki leczenia 95,2% zoperowanych stóp oceniono jako bardzo dobre i dobre. Natomiast średni wynik leczenia wg skali AOFAS wyniósł 91,2 (±11,2) przy odsetku 80,6% wyników dobrych i bardzo dobrych. Większy procent chorych z dostatecznym lub złym wynikiem wg skali AOFAS związany był z ograniczeniem zdolności poruszania się przez 8 chorych, w tym u 6 z powodu utrzymujących się dolegliwości bólowych. 4 stopy wykazywały niezadawalającą poprawę kosmetyczną, a 4 chore miały stały problem z noszeniem obuwia. Średnia korekcja wartości kąta koślawości palucha wyniosła 21° (62,7%), zmniejszając jego średnią z 33,5° do 12,5°. Korekcja kąta metatarsalnego stopy wyniosła 9° (55,4%), zmniejszając średnią jego wartość z 16,2° do 7,2°

Ocena wyników leczenia operacyjnego złamań nasady dalszej kości ramiennej

In spite of the fact that distal humeral fractures constitute only 2% of all fractures, they are often the cause of significant elbow joint mobility restrictions, which may disturb proper functioning of the upper limb to a considerable extent. The aim of the study was to evaluate the results of distal humeral fractures treatment with particular focus on type-C fractures according to the AO/ASIF classification.The material of the study was composed of 60 patients between 25 and 82 years of age, treated in the Clinical Department of Orthopaedics and Traumatology of the University Hospital No. 1 in Bydgoszcz in the years 2009-2011. The patients were subject to operative treatment with the use of four techniques (ORIF – LCP-type plate, ORIF – AO-type plate, ORIF – AO screw(s), CRIF – K-wires). The average patient observation period was 18.7 months (±5.9). Patients under the study were subject to observation and functioning of the elbow joint was evaluated after surgery according to the MEPI score.Patients suffering from type-B fractures recorded better treatment results than those suffering from type-C fractures: p = 0.046. The differences between type A and types B and C have been statistically insignificant: p > 0.05. No impact of any type of fixation on the results of treatment has been recorded. In type-C group of fractures according to AO/ASIF, statistical analysis has shown advantage to the benefit of fixation with dedicated anatomical LCP plates and AO plates (p = 0.046). In this group, operative treatment using the aforesaid methods achieved good and excellent results (MEPI ≥ 75 points) in 81% of cases.Good treatment results depend on proper patient qualification for a particular surgical procedure and may be achieved also for type-C intra-articular fractures, provided that anatomical reduction of articular surface and stable plate osteosynthesis are obtained. In other types of distal humeral fractures (types A and B) similar treatment results may be obtained using different operative treatment techniques.Pomimo że złamania nasady dalszej kości ramiennej stanowią jedynie 2% wszystkich złamań, to są one często powodem znacznego ograniczenia ruchomości stawu łokcio-wego, które może zakłócać prawidłowe funkcjonowanie górnej kończyny do znacznym stopniu.Celem pracy była ocena wyników leczenia złamań nasady dalszej kości ramiennej, ze szczególnym uwzglę-dnieniem złamań typu C według klasyfikacji AO/ASIF.Materiał badania stanowiło 60 chorych pomiędzy 25 a 82 rokiem życia, leczonych w Klinice Ortopedii i Traumatologii Narządu Ruchu szpitala Uniwersyteckiego Nr 1 w Byd-goszczy w latach 2009-2011. Chorzy byli leczeni operacyjnie z użyciem jednego z czterech sposobów (ORIF –  płyta LCP, ORIF – płyta AO, ORIF – śruby, CRIF – druty K). Średni okres obserwacji chorych wyniósł 18,7 miesięcy (±5.9). Funkcja stawu łokciowego leczonych chirurgicznie chorych została poddana badaniu kontrolnemu przy użyciu skali MEPI.Pacjenci leczeni z powodu złamania typu B wykazywali lepsze wyniki leczenia niż chorzy ze złamaniem typ C: p = 0.046. Różnica pomiędzy typem A a typem B i C nie wykazywała istotności statystycznej: p > 0,05. Nie stwier-dzono wpływu typu zespolenia na wynik leczenia. W grupie złamań typu C analiza statystyczna wykazała przewagę zespolenia z użyciem dedykowanych anatomicznych płyt LCP i płyt AO (p = 0.046). W tej grupie leczenie operacyjne z użyciem powyższych metod osiągnęło bardzo dobre i dobre wyniki (MEPI ≥ 75 punktów) u 81 chorych.Dobre wyniki leczenia złamań nasady dalszej kości ramiennej zależą od właściwej kwalifikacji chorego do odpo-wiedniej procedury i można je również osiągać w złamaniu śródstawowym typu C poprzez anatomiczne nastawienie zła-mania powierzchni stawowej i stabilne zespolenie z użyciem płytki LCP. W innych typach tego złamania (typie A i B) podobne wyniki leczenia można uzyskać różnymi sposobami leczenia operacyjnego

Ocena wyników leczenia operacyjnego złamań nasady bliższej kości ramiennej

Glenohumeral joint movement dysfunction, often caused by proximal humeral fracture, limits daily activity. Proximal fracture of the humerus is a common injury which constitutes 5.7% of all fractures in trauma patients. The aim of the study was the retrospective evaluation of results of surgical treatment of proximal humeral fracture in accordance to fracture type and applied treatment.The study group consisted of 70 patients who had undergone surgery due to proximal humeral fracture. The mean age in the study group was 55.2 years. The patients were classified according to the AO/ASIF system, based on the preoperative X-ray in comparison to the operative X-ray image. The patients were treated with five methods (ORIF – LCP-type plate, ORIF – AO-type plate, ORIF – AO screw(s), CRIF – intramedullary nailing, CRIF – „K” wires). The average time of follow-up amounted to 19.4 months. The function of the glenohumeral joint was assessed after surgery applying the Constant-Murley scale.The analysis of treatment outcomes showed that in patients operated on for proximal humeral fracture type A and B, the percentage of results described as very good and good was comparable and amounted to approximately 50%. In the smallest group of patients with the most complex type C fractures, a good and very good result was observed only in 14.29% of the subjects. The analysis did not show statistically significant differences in treatment results (p>0.05). Multiple comparisons showed that regardless of the fracture type, patients received a similar score on the Constant-Murley scale.Osteosynthesis using LCP plates and angular stabile screws does not improve the treatment outcome in any type of the proximal humeral fracture. However, LCP plates and angular stable screws are used as a standard management for the most severe cases of proximal humeral fracture. Because of a many available treatment techniques, qualification for a particular treatment method should be considered individually for every patient.Dysfunkcja stawu ramiennego powodująca ograniczenie wykonywania wielu codziennych czynności może być następstwem złamania końca bliższego kości ramiennej, które jest częstym obrażeniem narządu ruchu, stanowiącym 5,7% wszystkich złamań obserwowanych u pacjentów urazowych.Celem pracy była retrospektywna ocena wyników leczenia operacyjnego złamań końca bliższego kości ramiennej w zależności od typu złamania oraz zastosowanej metody leczenia.Grupę badaną stanowiło 70 pacjentów leczonych operacyjnie z powodu złamania bliższego końca kości ramiennej. Średnia wieku wynosiła 55,2 lat. Grupę badaną podzielono wg klasyfikacji AO/ASIF na podstawie badania RTG wykonanego przed zabiegiem operacyjnym. Chorych leczono operacyjnie pięcioma metodami (ORIF – LCP-type plate, ORIF – AO-type plate, ORIF – AO screw(s), CRIF – intramedullary nailing, CRIF – „K” wires). Średni okres obserwacji chorych wynosił 19,4 miesiąca (±6,8). Funkcję stawu ramienno-łopatkowego oceniono pooperacyjnie w skali Constant.Przeprowadzona analiza wyników leczenia wykazała, że wśród leczonych operacyjnie złamań typu A i B odsetek wyników bardzo dobrych i dobrych był podobny i wynosił około 50%. W najmniej licznej grupie najbardziej złożonych złamań typu C wyniósł on zaledwie 14,29%. Analiza statystyczna nie wykazała jednak istotnych statycznie różnic w wynikach leczenia p>0,05. Porównania wielokrotne wykazały, że niezależnie od typu złamania pacjenci uzyskali podobne wyniki funkcjonalne operowanej kończyny ocenione w skali Constant.Osteosynteza z użyciem płyt LCP i śrub kątowo-sta-bilnych nie poprawia wyników leczenia w żadnym typie złamania końca bliższego kości ramiennej, tym niemniej zastosowanie płyt LCP i śrub kątowo-stabilnych jest obecnie standardem postępowania w najcięższych przypadkach złamań końca bliższego kości ramiennej. W związku z szerokim spektrum dostępnych metod leczenia, kwalifi-kacja do wybranej metody operacyjnej powinna być rozważna i dostosowana indywidualnie do pacjenta

Outcome of surgical treatment of proximal humerał fracture

Dysfunkcja stawu ramiennego powodująca ograniczenie wykonywania wielu codziennych czynności może być następstwem złamania końca bliższego kości ramiennej, które jest częstym obrażeniem narządu ruchu, stanowiącym 5,7% wszystkich złamań obserwowanych u pacjentów urazowych. Celem pracy była retrospektywna ocena wyników leczenia operacyjnego złamań końca bliższego kości ramiennej w zależności od typu złamania oraz zastosowanej metody leczenia. Grupę badaną stanowiło 70 pacjentów leczonych operacyjnie z powodu złamania bliższego końca kości ramiennej. Średnia wieku wynosiła 55,2 lat. Grupę badaną podzielono wg klasyfikacji AO/ASIF na podstawie badania RTG wykonanego przed zabiegiem operacyjnym. Chorych leczono operacyjnie pięcioma metodami (ORIF – LCP-type plate, ORIF – AO-type plate, ORIF – AO screw(s), CRIF – intramedullary nailing, CRIF – „K” wires). Średni okres obserwacji chorych wynosił 19,4 miesiąca (±6,8). Funkcję stawu ramienno-łopatkowego oceniono pooperacyjnie w skali Constant. Przeprowadzona analiza wyników leczenia wykazała, że wśród leczonych operacyjnie złamań typu A i B odsetek wyników bardzo dobrych i dobrych był podobny i wynosił około 50%. W najmniej licznej grupie najbardziej złożonych złamań typu C wyniósł on zaledwie 14,29%. Analiza statystyczna nie wykazała jednak istotnych statycznie różnic w wynikach leczenia p>0,05. Porównania wielokrotne wykazały, że niezależnie od typu złamania pacjenci uzyskali podobne wyniki funkcjonalne operowanej kończyny ocenione w skali Constant. Osteosynteza z użyciem płyt LCP i śrub kątowo-sta-bilnych nie poprawia wyników leczenia w żadnym typie złamania końca bliższego kości ramiennej, tym niemniej zastosowanie płyt LCP i śrub kątowo-stabilnych jest obecnie standardem postępowania w najcięższych przypadkach złamań końca bliższego kości ramiennej. W związku z szerokim spektrum dostępnych metod leczenia, kwalifi-kacja do wybranej metody operacyjnej powinna być rozważna i dostosowana indywidualnie do pacjenta.Glenohumeral joint movement dysfunction, often caused by proximal humeral fracture, limits daily activity. Proximal fracture of the humerus is a common injury which constitutes 5.7% of all fractures in trauma patients. The aim of the study was the retrospective evaluation of results of surgical treatment of proximal humeral fracture in accordance to fracture type and applied treatment. The study group consisted of 70 patients who had undergone surgery due to proximal humeral fracture. The mean age in the study group was 55.2 years. The patients were classified according to the AO/ASIF system, based on the preoperative X-ray in comparison to the operative X-ray image. The patients were treated with five methods (ORIF – LCP-type plate, ORIF – AO-type plate, ORIF – AO screw(s), CRIF – intramedullary nailing, CRIF – „K” wires). The average time of follow-up amounted to 19.4 months. The function of the glenohumeral joint was assessed after surgery applying the Constant-Murley scale. The analysis of treatment outcomes showed that in patients operated on for proximal humeral fracture type A and B, the percentage of results described as very good and good was comparable and amounted to approximately 50%. In the smallest group of patients with the most complex type C fractures, a good and very good result was observed only in 14.29% of the subjects. The analysis did not show statistically significant differences in treatment results (p>0.05). Multiple comparisons showed that regardless of the fracture type, patients received a similar score on the Constant-Murley scale. Osteosynthesis using LCP plates and angular stabile screws does not improve the treatment outcome in any type of the proximal humeral fracture. However, LCP plates and angular stable screws are used as a standard management for the most severe cases of proximal humeral fracture. Because of a many available treatment techniques, qualification for a particular treatment method should be considered individually for every patient

The assessment of post-operative rehabilitation methods in patients after total knee replacement in terms of the lower limb functions with its proprioception

In advanced stages of osteoarthritis of the knee joints arthoplasty is the only effective treatment for joint replacement. However, in the postoperative phase, due to its wide area, it influences patient’s health and their lower limb. It requires skilfull rehabilitation. The objective was to determine the relationship between the function of the lower limb proprioception in patients after implantation of knee replacement for osteoarthritis and type of rehabilitation treatment, used in this patients. The material included 45 patients who underwent knee replacement in Department of Orthopedics and Traumatology Collegium Medicum in Bydgoszcz (from October 2005 year - to March 2006 year) and then patients were randomly assigned to one of three groups of 15 people with a different way of rehabilitation: I - traditional, II - aggressive and III - proprioceptive. Improvement of lower limb function was achieved after 3 months in group 2 and 3, in group 1 only after 6 months. Improvement of proprioception already noted in the early postoperative period in group 3, and in the other groups - outright deterioration. In subsequent periods the improvement was significant only in group 3, and only after 6 months in group 2. Studies have allowed drawing following conclusions: 1. Proprioceptive rehabilitation has advantages over the traditional model and aggressive rehabilitation in terms of improving lower limb function and deep sensory. 2. The worst results of rehabilitation treatment in the assessment of lower limb function are given by a traditional model of rehabilitation.W zaawansowanych stadiach choroby zwyrodnieniowej stawów kolanowych jedynym skutecznym leczeniem jest endoprotezoplastyka, która jednak, z uwagi na swoją rozległość obciąża w fazie pooperacyjnej ogólny stan zdrowia, jak i stan operowanej kończyny dolnej. Wymaga to więc prowadzenia umiejętnej i racjonalnej rehabilitacji. Celem badań było ustalenie związku między funkcją kończyny dolnej, w tym propriocepcji u chorych po implantacji endoprotezy stawu kolanowego z powodu choroby zwyrodnieniowej, a rodzajem leczenia usprawniającego, zastosowanego u tych chorych. Materiał obejmował 45 chorych poddanych endoprotezoplastyce stawu kolanowego w okresie od października 2005 do marca 2006 w Klinice Ortopedii i Traumatologii Narządu Ruchu CM w Bydgoszczy UMK, a następnie przydzielonych losowo do jednej z trzech 15-osobowych grup o odmiennym sposobie rehabilitacji: I-tradycyjnym, II-agresywnym i IIIproprioceptywnym. Poprawę funkcji kończyny dolnej uzyskano po 3 miesiącach w grupie II i III, w I dopiero po 6 miesiącach. Poprawę propriocepcji odnotowano już we wczesnym okresie pooperacyjnym w grupie III, zaś w pozostałych grupach wręcz pogorszenie. W kolejnych okresach obserwacji poprawa ta była istotna tylko w grupie III i dopiero po 6 miesiącach w grupie II. Przeprowadzone badania pozwoliły na wyciągnięcienastępujących wniosków: 1. Rehabilitacja proprioceptywna ma przewagę nad tradycyjnym i agresywnym modelem usprawniania chorych po endoprotezoplastyce stawu kolanowego pod względem poprawy funkcji kończyny dolnej i czucia głębokiego. 2. Najgorsze wyniki leczenia usprawniającego, w zakresie oceny funkcji kończyny dolnej i propriocepcji, daje tradycyjny model rehabilitacj

PORÓWNANIE WYNIKÓW LECZENIA ZŁAMAŃ NADKŁYKCIOWYCH KOŚCI RAMIENNEJ U DZIECI METODA ZAMKNIĘTEJ I OTWARTEJ REPOZYCJI ZE STABILIZACJĄ DRUTAMI „K”

Children supracndylar fractures are among the most common fractures of the elbows. The variety of methods of treatment indicates that there is no unified and effective surgical treatment for all types of fractures. The aim of the study was clinical and radiological evaluation of the comparative results of treatment of supracondylar fractures of the humerus in children by closed reduction method for stabilizing wires “K” and open method for setting the stabilization crossed wires. We analyzed 289 cases of spracondylar fractures of the humerus in children age from 2 to 17 years old. The classification of a division of fractures of Gartland with Wilkins modification was used. The evaluation of results of treatment is based on the modified rating scales given by Faflik and Jasiński. The good outcome was achieved at 81% of patients, who were operated with the method of closed reduction, and 80% of cases after open reduction. The largest percentage of unsatisfactory results was obtained when more than 2 or incomplete repositions - usually open ones - were performed.Złamania nadkłykciowe u dzieci są jednymi z najczęściej spotykanych złamań w obrębie stawu łokciowego. Różnorodność stosowanych metod leczenia wskazuje, iż nie ma jednolitej i skutecznej techniki operacyjnej dla wszystkich typów złamań. Celem pracy była kliniczna i radiologiczna ocena porównawcza wyników leczenia złamań nadkłykciowych kości ramiennej u dzieci metodą repozycji zamkniętej ze stabilizacją drutami „K” oraz metoda otwartego nastawienia również ze stabilizacją „skrzyżną”drutami.Analizie poddano 289 przypadków złamań nadkłykciowych kości ramiennej u dzieci w wieku od 2 do 17 lat. Do klasyfikacji złamań zastosowano podział Gartlanda w modyfikacji Wilkinsa. Oceny wyników leczenia dokonano w oparciu o zmodyfikowaną skalę ocen podaną przez Faflika i Jasińskiego. Dobry wynik leczenia uzyskano u 81% chorych, operowanych metodą zamkniętej repozycji i 80% przypadków po repozycji otwartej. Największy odsetek wyników niezadowalających uzyskaliśmy u chorych, u których wykonano więcej niż dwie repozycje lub niepełną repozycję, zwykle sposobem otwartym.Powyższe analizy pozwoliły na wyciagnięcie następujących wniosków:1. Objawy uszkodzenia nerwów kończyny górnej są częstym powikłaniem złamań nadkłykciowych kości ramiennej i ustępują po zastosowanym leczeniu.2. Transfikcja „skrzyżna” złamań nadkłykciowych kości ramiennej drutami „K” w sposób zadowalający stabilizuje odłamy w obu typach złamania (II i III wg Gartlanda).3. Dobre wyniki daje anatomiczna, nie więcej niż dwukrotna zamknięta repozycja złamania, niezależnie od jego typu.4. Wyniki repozycji zamkniętej i otwartej ze stabilizacją drutami „K” są porównywaln

FRACTURE OF THE HUMERUS DURING ARM WRESTLING: REPORT ON 9 CASES AND REVIEW OF THE LITERATURE

Arm wrestling has become a popular sport practiced by both professionals and amateurs. Its popularity comes from the fact that the rules are simple; it is spectacular and does not require use of complicated equipment. In the years 2001 to 2013 ten cases of humeral bone fractures resulting from arm wrestling were admitted to the Department of Orthopaedics and Traumatology of the dr Jurasz University Hospital in Bydgoszcz. The assessment of the limb condition included the examination of the fractured extremity and an interview. All the patients underwent surgical treatment, using the method of open reduction and internal fixation. The aim of this work was to perform a biomechanical analysis of forces which act during arm wrestling, as well as explain the mechanism of occurrence of humeral bone fractures of similar topology as observed on X-rays.Siłowanie się na rękę jest popularnym sportem uprawianym na całym świecie zarówno przez amatorów jak i przez profesjonalistów. O popularności dyscypliny decyduje: prostota zasad, minimalne wymagania sprzętowe oraz widowiskowość. W latach 2001-2013 w Katedrze i Klinice Ortopedii Szpitala Uniwersyteckiego CM UMK w Bydgoszczy leczono 10-ciu chorych z powodu złamania kości ramiennej, które nastąpiło podczas siłowania się na rękę. Ocena stanu kończyny przed leczeniem operacyjnym obejmowała badanie podmiotowe i przedmiotowe. Wszyscy chorzy leczeni byli operacyjnie, metodą otwartej repozycji i stabilnym zespoleniem złamania. Celem pracy było wyjaśnienie mechanizmu powstawania złamań kości ramiennej podczas siłowania się na rękę o powtarzającej się topografii

The evaluation of the results of surgical treatment of forearm shaft fractures in children using elastic intramedullary stabilization in our ward

Children supracndylar fractures are among the most common fractures of the elbows. The variety of methods of treatment indicates that there is no unified and effective surgical treatment for all types of fractures. The aim of the study was clinical and radiological evaluation of the comparative results of treatment of supracondylar fractures of the humerus in children by closed reduction method for stabilizing wires “K” and open method for setting the stabilization crossed wires. We analyzed 289 cases of spracondylar fractures of the humerus in children age from 2 to 17 years old. The classification of a division of fractures of Gartland with Wilkins modification was used. The evaluation of results of treatment is based on the modified rating scales given by Faflik and Jasiński. The good outcome was achieved at 81% of patients, who were operated with the method of closed reduction, and 80% of cases after open reduction. The largest percentage of unsatisfactory results was obtained when more than 2 or incomplete repositions - usually open ones - were performed.Złamania nadkłykciowe u dzieci są jednymi z najczęściej spotykanych złamań w obrębie stawu łokciowego. Różnorodność stosowanych metod leczenia wskazuje, iż nie ma jednolitej i skutecznej techniki operacyjnej dla wszystkich typów złamań. Celem pracy była kliniczna i radiologiczna ocena porównawcza wyników leczenia złamań nadkłykciowych kości ramiennej u dzieci metodą repozycji zamkniętej ze stabilizacją drutami „K” oraz metoda otwartego nastawienia również ze stabilizacją „skrzyżną”drutami. Analizie poddano 289 przypadków złamań nadkłykciowych kości ramiennej u dzieci w wieku od 2 do 17 lat. Do klasyfikacji złamań zastosowano podział Gartlanda w modyfikacji Wilkinsa. Oceny wyników leczenia dokonano w oparciu o zmodyfikowaną skalę ocen podaną przez Faflika i Jasińskiego. Dobry wynik leczenia uzyskano u 81% chorych, operowanych metodą zamkniętej repozycji i 80% przypadków po repozycji otwartej. Największy odsetek wyników niezadowalających uzyskaliśmy u chorych, u których wykonano więcej niż dwie repozycje lub niepełną repozycję, zwykle sposobem otwartym. Powyższe analizy pozwoliły na wyciagnięcie następujących wniosków: 1. Objawy uszkodzenia nerwów kończyny górnej są częstym powikłaniem złamań nadkłykciowych kości ramiennej i ustępują po zastosowanym leczeniu. 2. Transfikcja „skrzyżna” złamań nadkłykciowych kości ramiennej drutami „K” w sposób zadowalający stabilizuje odłamy w obu typach złamania (II i III wg Gartlanda). 3. Dobre wyniki daje anatomiczna, nie więcej niż dwukrotna zamknięta repozycja złamania, niezależnie od jego typu. 4. Wyniki repozycji zamkniętej i otwartej ze stabilizacją drutami „K” są porównywaln

ZŁAMANIA KOŚCI RAMIENNEJ PODCZAS SIŁOWANIA SIĘ NA RĘKĘ: ANALIZA 10 PRZYPADKÓW KLINICZNYCH I PRZEGLĄD PIŚMIENNICTWA

Arm wrestling has become a popular sport practiced by both professionals and amateurs. Its popularity comes from the fact that the rules are simple; it is spectacular and does not require use of complicated equipment. In the years 2001 to 2013 ten cases of humeral bone fractures resulting from arm wrestling were admitted to the Department of Orthopaedics and Traumatology of the dr Jurasz University Hospital in Bydgoszcz. The assessment of the limb condition included the examination of the fractured extremity and an interview. All the patients underwent surgical treatment, using the method of open reduction and internal fixation. The aim of this work was to perform a biomechanical analysis of forces which act during arm wrestling, as well as explain the mechanism of occurrence of humeral bone fractures of similar topology as observed on X-rays.Siłowanie się na rękę jest popularnym sportem uprawianym na całym świecie zarówno przez amatorów jak i przez profesjonalistów. O popularności dyscypliny decyduje: prostota zasad, minimalne wymagania sprzętowe oraz widowiskowość. W latach 2001-2013 w Katedrze i Klinice Ortopedii Szpitala Uniwersyteckiego CM UMK w Bydgoszczy leczono 10-ciu chorych z powodu złamania kości ramiennej, które nastąpiło podczas siłowania się na rękę. Ocena stanu kończyny przed leczeniem operacyjnym obejmowała badanie podmiotowe i przedmiotowe. Wszyscy chorzy leczeni byli operacyjnie, metodą otwartej repozycji i stabilnym zespoleniem złamania. Celem pracy było wyjaśnienie mechanizmu powstawania złamań kości ramiennej podczas siłowania się na rękę o powtarzającej się topografii