Ocena oporności paciorkowców β hemolizujących grupy B na podstawie badań własnych

Since the 1950s, β hemolytic streptococcus group B have constituted the major etiological factor of perinatal infections. GBS colonization of the genital tract among pregnant women is diagnosed between 35 and 37 weeks of gestation, and is associated with approximately 25% risk of neonatal early-onset infections (EOD). The infection is severe among 1-3% of the newborns, and usually results in sepsis or pneumonia. β-lactam antibiotics are drugs of choice to prevent vertical infection of group B streptococcus. In case of hypersensitivity to penicillin among pregnant women, second line drugs are macrolides and lincosamides. Objective: In light of numerous reports on the decreasing susceptibility of GBS, the aim of this study was to characterize the isolated strains of Streptococcus agalactiae in terms of their resistance to antibiotics. Material: The study included 395 pregnant women in the third trimester of pregnancy, hospitalized in the Department of Perinatology, and Department of Gynecology and Obstetrics, Medical University of Lodz, between 02.2010– 02.2012. Methods: Vagino–rectal swabs were collected from all pregnant women. We recovered 121 GBS positive isolates. Identification was based on the streptococcal agglutination test. Antimicrobial susceptibility was determined by disk diffusion method. Results: A positive result for GBS colonization was found among 89 patients, representing 22.5% of the studied population. Inducible MLSB resistance to erythromycin and clindamycin was 23.1% and 10.7% of the isolated strains, respectively. Constitutive MLSB resistance was detected in 14.9 % of the cases. Conclusions: The obtained results confirm that all GBS isolates are sensitive to β-lactam antibiotics and prove that phenotypes resistant to macrolides and clindamycin are becoming more widespread. This leads to the conclusion that regular supervision of drug sensitivity of Streptococcus agalactiae is necessary.Od drugiej połowy XX wieku paciorkowce β hemolizujące grupy B są głównym czynnikiem etiologicznym zakażeń okołoporodowych i połogowych. Kolonizacja GBS dróg rodnych ciężarnej rozpoznana pomiędzy 35 a 37 tygodniem ciąży wiąże się z ok. 25% ryzykiem rozwoju u noworodka zakażeń o wczesnym początku EOD (early onset disease). Infekcja obejmująca ok 1-3% noworodków najczęściej manifestuje się ciężkim przebiegiem – posocznicą lub zapaleniem płuc. W profilaktyce zakażeń wertykalnych paciorkowcami grupy B lekami z wyboru są antybiotyki β-laktamowe. Drugi rzut w przypadku nadwrażliwości kobiet ciężarnych na penicylinę stanowią makrolidy i linkozamidy. Cel pracy: w związku z licznymi doniesieniami o malejącej antybiotykowrażliwości paciorkowców grupy B, celem badania była charakterystyka wyizolowanych szczepów GBS pod względem oporności na antybiotyki. Materiał: badaniem objęto 395 ciężarnych kobiet w III trymestrze ciąży hospitalizowanych w Klinice Perinatologii, I Katedry Ginekologii i Położnictwa UM w Łodzi w latach 02.2010 - 02.2012. Metody: Od pacjentek pobierano dwa wymazy z przedsionka pochwy oraz z odbytnicy. W kolejnych etapach oceny mikrobiologicznej potwierdzono przynależność wyizolowanych paciorkowców do grupy serologicznej B. Każdy z wyizolowanych 121 szczepów Streptococcus agalactiae oceniono pod względem lek wrażliwości przy użyciu metody dyfuzyjno-krążkowej. Wyniki: wynik dodatni w kierunku kolonizacji GBS otrzymano u 89 pacjentek, co stanowi 22,5% przebadanej populacji. Oporność MLSB typu indukcyjnego na erytromycynę stwierdzono w 23,1%, a na klindamycynę w 10,7% izolowanych szczepów. Typ konstytutywny oporności wykryto w 14,9% przypadków. Wnioski: Uzyskane wyniki potwierdzają wrażliwość wszystkich wyizolowanych szczepów GBS n antybiotyki β-laktamowe i wskazują na rozpowszechnienie fenotypów opornych na makrolidy i klindamycynę, co przekonuje o konieczności regularnego monitorowania lek wrażliwości Streptococcus agalactiae

Efficacy and safety of a 12-week therapy with a new formulation of fluticasone propionate at doses of 125 and 250 μg administered through a new generation cyclohaler twice daily, in comparison to fluticasone propionate 500 μg dry powder inhaler twice dail

WSTĘP: Flutykazon w postaci wziewnej stosowany jest w leczeniu przewlekłej astmy oskrzelowej. Ma udowodnioną w badaniach klinicznych i obserwacyjnych wysoką skuteczność i dobry profil bezpieczeństwa. Wyróżnia się spośród innych leków należących do tej grupy unikatowymi właściwościami farmakokinetycznymi. Badania in vitro na sztucznym modelu dróg oddechowych jak i badania farmakokinetyczne przeprowadzane na zdrowych ochotnikach wykazały, że w nowej formulacji lek ten cechuje się dwukrotnie lepszą depozycją płucną w porównaniu z preparatem referencyjnym. Celem tego badania była ocena skuteczności i bezpieczeństwa nowej formulacji propionianu flutykazonu podawanego z inhalatora nowej generacji typu cyklohaler (CNG) w porównaniu z oryginalnym produktem flutykazonu w inhalatorze proszkowym DPI u chorych na przewlekłą umiarkowaną astmę.MATERIAŁ I METODY: Do badania włączono 457 pacjentów, 376 osób zrandomizowano przydzielając losowo do jednej z trzech badanych grup: 127 osób do grupy leczonej flutykazonem w nowej formulacji w dawce 125 μg BID, 125 osób do grupy leczonej flutykazonem w nowej formulacji 250 μg BID i 124 osoby do grupy z lekiem referencyjnym — flutykazon DPI 500 μg BID. Badane grupy nie różniły się na początku badania pod względem demograficznym ani klinicznym. Aktywna terapia trwała 12 tygodni. Pierwszorzędowym punktem końcowym była średnia zmiana porannego PEF podczas 12-tygodniowego okresu leczenia (za znamienną statystycznie różnicę uznano ΔmPEF o 15 l/min). Badano ponadto inne parametry czynnościowe układu oddechowego, objawy kliniczne i zużycie leków ratunkowych. W czasie trwania całego badania monitorowano bezpieczeństwo pacjentów rejestrując zdarzenia niepożądane, dodatkowo oceniano ekspozycję systemową na flutykazon, badając w 45-osobowej podgrupie zmiany kortyzolu w surowicy i dobowej zbiórce moczu. Analizę statystyczną przeprowadzono zarówno na grupie intention-to-treat jak i per protocol.WYNIKI: Zarówno w analizie PP, jak i ITT średnia zmiana porannego PEF na koniec okresu leczenia w porównaniu z okresem wstępnym była istotna statystycznie we wszystkich grupach terapeutycznych. Efektywność terapii flutykazonem zarówno w dawce 125 μg BID, jak i 250 μg BID oraz preparatem referencyjnym nie różniła się istotnie statystycznie po 12 tygodni terapii, jak również w całym okresie leczenia. Również w zakresie innych parametrów czynnościowych jak wieczorny PEF, FEV1, objawy kliniczne i zużycie leków ratunkowych obserwowano istotną poprawę we wszystkich grupach terapeutycznych w czasie trwania badania, bez istotnej różnicy w efektywności pomiędzy badanymi grupami. Porównując efektywność dawki flutykazonu 125 μg BID z 250 μg BID produktu odtwórczego wykazano słabą zależność dawka–odpowiedź w zakresie zmiany parametru porannego PEF, co wynika z niemal płaskiej krzywej dawka–odpowiedź w zakresie dawek średnich i wysokich dla tego leku. Nie wykazano też istotnych różnic ilościowych i jakościowych między grupami w rejestrowanych zdarzeniach niepożądanych zakwalifikowanych jako związane z leczeniem flutykazonem. W żadnej z grup nie odnotowano istotnych zmian w stężeniu kortyzolu w surowicy i dobowej zbiórce moczu między poziomem wyjściowym i wizytą końcową.WNIOSKI: Flutykazon CNG w porównaniu z oryginalnym produktem flutykazonu DPI, pozwala na dwukrotne obniżenie dawki tego leku przy zachowaniu efektywności klinicznej odpowiadającej lekowi referencyjnemu w dwukrotnie wyższej dawce. Flutykazon w nowej formulacji podawany z inhalatora typu CNG ma porównywalny klinicznie profil bezpieczeństwa do leku referencyjnego.INTRODUCTION: Inhaled fluticasone is used in the treatment of chronic bronchial asthma. Its high efficacy and good safety profile have been proven by clinical trials and observations. Its unique pharmacokinetic properties make it distinguishable from other drugs from this group. In vitro tests run on an artificial model of the airways and pharmacokinetic studies conducted on healthy volunteers have shown that the new formulation of this drug is outstanding due a twofold better lung deposition, compared to the reference medicine. The aim of this study was to evaluate the efficacy and safety of the new formulation of fluticasone propionate administered through new generation cyclohaler (CNG), compared to original fluticasone administered through dry powder inhaler (DPI) in patients with chronic moderate asthma.MATERIAL END METHODS: The study included 457 patients. 376 subjects were randomized to one out of the three groups: 127 subjects — to the group treated with the new formulation of fluticasone at a dose of 125 μg BID, 125 subjects — to the group treated with new formulation of fluticasone at a dose of 250 μg BID, and 124 subjects — to the group treated with the reference drug — fluticasone DPI 500 μg BID. At the beginning of the study, the groups did not differ in demographical or clinical aspects. Active therapy lasted 12 weeks. The primary endpoint was a mean change in morning PEF during a 12-week course of therapy (ΔmPEF of 15 L/min was considered as statistically significant). Additionally, other functional parameters of the respiratory system — clinical symptoms and the use of rescue drugs were studied. During the whole study the safety of patients was monitored by recording adverse events; in addition, a systemic exposure to fluticasone was evaluated by testing the changes of cortisol in serum and in a 24-hour collection of urine in a subgroup consisting of 45 patients. Statistical analysis was conducted on both groups: intention-to-treat (ITT) and per protocol (PP).RESULTS: In PP as well as in ITT analysis, a mean change in morning PEF at the end of the therapy in comparison with the initial period was statistically significant in all therapeutic groups. The efficacy of the treatment with fluticasone at doses of 125 μg BID and 250 μg and the reference medicines did not differ statistically significantly after a 12-week course of therapy or during the whole period of treatment. During the study, significant improvement in the range of other functional parameters such as evening PEF, FEV1, clinical symptoms and the use of rescue drugs was observed in all therapeutic groups, without significant differences in efficacy between the study groups. The comparison of efficacy of fluticasone at a dose of 125 μg BID with the generic product at a dose of 250 μg BID showed a weak dose-response relationship concerning the change in morning PEF, which arises from the almost flat dose-response curve in the range of medium and high doses for this drug. No significant quantitative or qualitative differences were shown between the groups in the recorded adverse events, qualified as related to treatment with fluticasone. There were no significant changes revealed in cortisol concentration in serum or in a 24-hour collection of urine between the initial level and the final visit in any of the groups.CONCLUSIONS: Fluticasone administered through the new generation cyclohaler, compared to original fluticasone DPI, allows a twofold reduction in drug dose, retaining in new formulation clinical efficacy that corresponds to the reference drug at twice the dose. New formulation of fluticasone administered through the new generation cyclohaler has a safety profile clinically comparable to the reference drug

Rehabilitacja pacjentów z przewlekłą chorobą nerek po zabiegach kardiochirurgicznych i naczyniowych

Wśród pacjentów kwalifikowanych do leczenia kardiochirurgicznegoi naczyniowego znaczącą grupęstanowią osoby cierpiące z powodu przewlekłejchoroby nerek. Uzupełnieniem skomplikowanegoi ryzykownego leczenia, pod względem potencjalnychpowikłań, jest zastosowanie odpowiedniegoprogramu rehabilitacji. Pomimo standaryzacji kardiologicznegopostępowania rehabilitacyjnego, procesterapeutyczny jest indywidualnie dostosowanydo każdego pacjenta. Zawsze uwzględnia się przebiegoperacji (powikłany lub niepowikłany), stankliniczny i wiek chorego, indywidualne ograniczeniai choroby współistniejące. Ryzyko wystąpienia powikłańkardiologicznych w grupie pacjentów z przewlekłąchorobą nerek jest wyższe w porównaniuz populacją ogólną. W niniejszym artykule opisanoproces fizjoterapeutyczny pacjentów z przewlekłąchorobą nerek poddanych leczeniu operacyjnemuw Klinice Kardiochirurgii i Chirurgii Naczyniowejw Gdańsku. Zwrócono szczególną uwagę na rehabilitacjęwczesno-pooperacyjną z zaleceniami naokres rehabilitacji poszpitalnej. Znaczny odsetek pacjentówpo leczeniu i rehabilitacji wczesno-pooperacyjnejw Klinice Kardiochirurgii przechodzi następnyetap rehabilitacji na oddziale kardiologicznym. Prawidłowepostępowanie terapeutyczne wpływa naświadome i aktywne uczestnictwo pacjenta w całymprocesie usprawniania

Complications during the surgical removal of a wisdom tooth – a case report

Wisdom teeth eruption or malposition may cause many pathological conditions such as recurrent pericoronitis, abscesses, osteomyelitis, radiating spontaneous pains, cysts, and others. The disorders mentioned above are indications for third molar removal. The degree of difficulty of the procedure is connected with the impaction stage of the tooth. Mesioangular and distoangular impactions are the least favourable positions. The surgical procedure may involve many complications such as excessive bleeding, alveolitis, nerve paresis, bone fracture, damage, luxation, or unintentional adjacent tooth removal. A displacement of the whole or of fractured fragments of the tooth to the adjacent fascial spaces, though rarely described in the literature, is a very serious complication. The success of the operation depends not only on the surgeon’s knowledge and experience but also on effective complications management. In this paper the authors present the case of a patient who after the surgical removal of a wisdom tooth was treated for second molar subluxation with ligature immobilization and endodontic treatment

Acoustic rhinometry in the evaluation of intranasal aspirin challenge

Wstęp: Donosowa próba prowokacyjna aspiryną lizynową (Lys-ASA) stanowi alternatywę prowokacji doustnej i dooskrzelowej w diagnostyce nadwrażliwości na kwas acetylosalicylowy (ASA) i inne niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ). Celem pracy była ocena czułości i swoistości rinometrii akustycznej, jako obiektywnej metody ewaluacji wyniku prowokacji. Materiał i metody: Do badania włączono 20 chorych na astmę aspirynową (ASA-S), u których nadwrażliwość na ASA potwierdzono doustną próbą prowokacyjną, 5 chorych z alergicznym nieżytem błony śluzowej nosa bez nadwrażliwości na NLPZ i 5 zdrowych osób (ASA-NS). U wszystkich badanych wykonano donosową próbę prowokacyjną z placebo (0,9% NaCl) lub 14,4 mg Lys-ASA aplikowanej w postaci aerozolu do obu przewodów nosowych (sumaryczna dawka: 16 mg kwasu acetylosalicylowego). Pomiary objętości obu jam nosa, za pomocą rinometru akustycznego, wykonano w punktach czasowych: przed i po 1, 2, 4 i 24 godzinach po prowokacji. Do dalszych obliczeń wykorzystano głębokość 2–5 cm od nozdrzy. Wyniki: Średnia suma objętości obu jam nosa wynosiła w grupie ASA-S po podaniu placebo: 7,74, 6,21, 7,11, 7,12, 7,24 cm3 oraz 7,24, 5,77, 6,31, 6,27, 6,98 cm3 po podaniu Lys-ASA (przed po 1, 2, 4 i 24 godzinach odpowiednio; p = 0,048 i p = = 0,02, w 2 i 4 godzinie, Lys-ASA v. placebo, test Wilcoxona). Przyjmując za kryterium odcięcia 10-procentowy spadek objętości jam nosa, uzyskano w pierwszej godzinie po prowokacji 70-procentową czułość testu, 60-procentową swoistość, 77,78-procentową wartość predykcyjną dodatnią oraz 50-procentową wartość predykcyjną ujemną. Wnioski: Podsumowując, rinometria akustyczna, z pomiarem zmian objętości jam nosa 2-5 cm od nozdrzy, okazała się metodą niewystarczająco czułą i swoistą jako jedyny parametr oceny badanej metody prowokacji. Pneumonol. Alergol. Pol. 2010; 78, 2: 103-111Background: Nasal lysine aspirin (Lys-ASA) challenge is an alternative to oral and bronchial challenges in the diagnosis of hypersensitivity to acetylsalicylic acid (ASA) and other non-steroid anti-inflammatory drugs (NSAIDs). The aim of the study was to evaluate the sensitivity and specificity of acoustic rhinometry as an objective method of evaluation of nasal Lys-ASA challenge. Material and methods: We enrolled 20 patients with ASA-induced asthma confirmed by oral challenge (ASA-S group), 5 patients with allergic rhinitis without hypersensitivity to NSAIDs, and 5 healthy individuals (ASA-NS group). All the subjects underwent challenge with placebo (0.9% NaCl) or 14.4 mg of Lys-ASA applied in a spray into both nostrils (total dose: 16 mg of ASA). Measurements of nasal volume bilaterally were performed with an acoustic rhinometer before and 1, 2, 4, and 24 hours after the challenge. For further calculations we used the sum of both nasal volumes at 2 to 5 cm from the nostrils. Results: The mean total nasal volume in the AIA group before and 1, 2, 4, and 24 hours after the challenge was 7.75, 6.21, 7.11, 7.12, and 7.24 cm3 following placebo, respectively, and 7.24, 5.77, 6.31, 6.27, and 6.98 cm3 following Lys-ASA, respectively (p = 0.048 and p = 0.02 at 2 and 4 hours, Lys-ASA v. placebo, Wilcoxon test). With the cutoff value of nasal volume reduction of 10%, the test sensitivity was 70%, the specificity was 60%, the positive predictive value was 77.78%, and the negative predictive value was 50% at 1 hour after the challenge. Conclusions: Acoustic rhinometry with the measurement of nasal volume at 2 to 5 cm from the nostrils proved insufficiently sensitive or specific to be used as the sole method for evaluation of nasal Lys-ASA challenge. Pneumonol. Alergol. Pol. 2010; 78, 2: 103-11