Powikłania krwotoczne w przebiegu ostrych zespołów wieńcowych

Powikłania krwotoczne są najczęstszym po niedokrwieniu rodzajem powikłań obserwowanych w leczeniu ostrych zespołów wieńcowych. Krwawienia istotnie wpływają na rokowanie i są związane z podwyższonym ryzykiem zgonu w okresie wewnątrzszpitalnym. Kilka czynników ma wpływ na gorsze rokowanie w przypadku wystąpienia powikłań krwotocznych. Jednym z najważniejszych jest konieczność przerwania leczenia przeciwpłytkowego i przeciwkrzepliwego, co w konsekwencji prowadzi do podwyższonego ryzyka wystąpienia incydentów sercowo- -naczyniowych wynikających z tak zwanego „efektu odbicia”. Z tego powodu zapobieganie powikłaniom krwotocznym stało się istotnym elementem przeciwdziałania incydentom niedokrwienia. W niniejszej pracy przedstawiono czynniki ryzyka wystąpienia krwawień, jego wpływ na rokowanie oraz postępowanie w przypadku ich wystąpienia. Folia Cardiologica Excerpta 2010; 5, 1: 8-1

Intra-aortic balloon pump counterpulsation in patients with myocardial infarction — the beginning of the fall of the method?

Kontrpulsacja wewnątrzaortalna (IABP) jest najczęściej stosowaną metodą wsparcia hemodynamicznego u chorych we wstrząsie kardiogennym (CS). Przezskórna angioplastyka wieńcowa i IABP są udokumentowanymi metodami leczenia pacjentów z zawałem serca (MI) powikłanym CS. Zastosowanie IABP u chorych z zawałem serca z uniesieniem odcinka ST powikłanym CS rekomendowano w poprzednich wytycznych. W najnowszych wytycznych z 2012 roku wskazania do użycia balonu jako wsparcia hemodynamicznego zostały ograniczone. Było to konsekwencją opublikowanych w ostatnich latach wyników badań. Nie stwierdzono w nich istotnej różnicy w zakresie śmiertelności i wyników obserwacji wewnątrzszpitalnej między chorymi leczonymi przy użyciu IABP a osobami leczonymi bez jego zastosowania. W pracy porównano wyniki leczenia chorych z MI powikłanym CS leczonych za pomocą IABP lub bez użycia tej metody.Intra-aortic balloon pump counterpulsation (IABP) is the most commonly used mechanical assistance device for patients with cardiogenic shock (CS). Primary percutaneous coronary intervention (PCI) and IABP are established treatment modalities in acute myocardial infarction (MI) complicated by CS. IABP in ST-segment elevation myocardial infarction (STEMI) with CS was strongly recommended in the previous guidelines. In the latest guidelines of European Society of Cardiology (2012) recommendations to use this mechanical support in STEMI with CS has been dimnished as the consequence of the papers published in recent years. There were no significant difference in mortality and in-hospital outcome between patients assigned to IABP and those assigned to a control group. The comparison treatment with or without IABP in patients with MI complicated by CS has been presented in the paper

Wpływ wybranych parametrów klinicznych na wybór strategii leczenia u chorych z ostrymi zespołami wieńcowymi bez uniesienia odcinka ST

W ostatnich latach widoczny jest wzrost liczby chorych hospitalizowanych z powodu ostrych zespołów wieńcowych serca bez uniesienia odcinka ST (NSTE-ACS). Osoby z NSTE-ACS stanowią niejednorodną grupę chorych o zróżnicowanym rokowaniu. W pracy przedstawiono niektóre z klinicznych parametrów dostępnych w warunkach każdej izby przyjęć lub szpitalnego oddziału ratunkowego, które mogą pomóc w wyborze właściwej strategii postępowania. Omówiono znaczenie zmian w elektrokardiogramie, podwyższonych wartości troponiny, glikemii czy upośledzenia funkcji nerek na rokowanie i wyniki leczenia chorych.  Niektóre z parametrów weszły w skład tzw. skal ryzyka, których stosowanie zalecają najnowsze wytyczne Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego. W pracy porównano wyniki leczenia zachowawczego i inwazyjnego u chorych z NSTE-ACS a także omówiono kwestię wyboru właściwego momentu do przeprowadzenia leczenia interwencyjnego w tej grupie pacjentów

Odległe wyniki chirurgicznej rewaskularyzacji serca u chorych z kardiomiopatią niedokrwienną

Wstęp: Zachowawcze leczenie kardiomiopatii niedokrwiennej obarczone jest dużą śmiertelnością. Uznaną metodą leczenia choroby wieńcowej jest chirurgiczna rewaskularyzacja serca. Celem pracy była ocena odległych wyników pomostowania naczyń wieńcowych (CABG) u pacjentów z kardiomiopatią niedokrwienną. Materiał i metody: Badaniem objęto 61 chorych operowanych z powodu choroby wieńcowej z frakcją wyrzutową lewej komory (LVEF) mniejszą lub równą 25%. Wśród 61 chorych było 8 (13,1%) kobiet i 52 (86,9%) mężczyzn, średnia wieku wynosiła 58,1 ± 7,7 roku. Przynajmniej jeden zawał serca przebyło przed zabiegiem 59 (96,7%) chorych. Trzecią lub IV klasę dolegliwości według klasyfikacji CCS stwierdzono u 52 (85,2%) pacjentów, a u 47 (77,1%) odnotowano III lub IV stopień dolegliwości według klasyfikacji NYHA. Zabieg z wykorzystaniem tylko pomostów żylnych przeprowadzono u 6 (9,8%) chorych, u 3 (4,9%) zastosowano wyłącznie zespolenia tętnicze, a u 52 (85,2%) wykonano rewaskularyzację z użyciem pomostów tętniczych i żylnych. Wyniki: W średnim okresie obserwacji (52,8 ± 30,6 miesiąca) u 37 (60,6%) nie występowały dolegliwości, u 7 (11,5%) stwierdzono nawrót dolegliwości wieńcowych lub niewydolności serca, 17 (27,9%) osób zmarło. Odnotowano istotne zmniejszenie skali dolegliwości według klasyfikacji CCS z 3,3 ± 0,8 przed zabiegiem do 1,4 ± 0,7 w okresie obserwacji (p = 0,0001). Znamienną różnicę stwierdzono także w średnich wartościach dolegliwości związanych z niewydolnością serca: 3,2 ± 0,8 vs. 1.8 ± 0,9 (p = 0,0001). Odnotowano istotny wzrost średniej wartości LVEF przed operacją w porównaniu z okresem obserwacji (odpowiednio: 23,3 ± 2,7% vs. 32,5 ± 7,2%; p = 0,0001). Wnioski: Chorzy z ciężką kardiomiopatią niedokrwienną odnoszą istotne korzyści (zmniejszenie dolegliwości wieńcowych, poprawa wydolności) po zabiegu CABG w okresie obserwacji odległej. Pomostowanie aortalno-wieńcowe prowadzi w tej grupie chorych do poprawy czynności lewej komory serca. (Folia Cardiol. 2003; 10: 751–758

Odległe wyniki chirurgicznej rewaskularyzacji serca u chorych z kardiomiopatią niedokrwienną

Wstęp: Zachowawcze leczenie kardiomiopatii niedokrwiennej obarczone jest dużą śmiertelnością. Uznaną metodą leczenia choroby wieńcowej jest chirurgiczna rewaskularyzacja serca. Celem pracy była ocena odległych wyników pomostowania naczyń wieńcowych (CABG) u pacjentów z kardiomiopatią niedokrwienną. Materiał i metody: Badaniem objęto 61 chorych operowanych z powodu choroby wieńcowej z frakcją wyrzutową lewej komory (LVEF) mniejszą lub równą 25%. Wśród 61 chorych było 8 (13,1%) kobiet i 52 (86,9%) mężczyzn, średnia wieku wynosiła 58,1 ± 7,7 roku. Przynajmniej jeden zawał serca przebyło przed zabiegiem 59 (96,7%) chorych. Trzecią lub IV klasę dolegliwości według klasyfikacji CCS stwierdzono u 52 (85,2%) pacjentów, a u 47 (77,1%) odnotowano III lub IV stopień dolegliwości według klasyfikacji NYHA. Zabieg z wykorzystaniem tylko pomostów żylnych przeprowadzono u 6 (9,8%) chorych, u 3 (4,9%) zastosowano wyłącznie zespolenia tętnicze, a u 52 (85,2%) wykonano rewaskularyzację z użyciem pomostów tętniczych i żylnych. Wyniki: W średnim okresie obserwacji (52,8 ± 30,6 miesiąca) u 37 (60,6%) nie występowały dolegliwości, u 7 (11,5%) stwierdzono nawrót dolegliwości wieńcowych lub niewydolności serca, 17 (27,9%) osób zmarło. Odnotowano istotne zmniejszenie skali dolegliwości według klasyfikacji CCS z 3,3 ± 0,8 przed zabiegiem do 1,4 ± 0,7 w okresie obserwacji (p = 0,0001). Znamienną różnicę stwierdzono także w średnich wartościach dolegliwości związanych z niewydolnością serca: 3,2 ± 0,8 vs. 1.8 ± 0,9 (p = 0,0001). Odnotowano istotny wzrost średniej wartości LVEF przed operacją w porównaniu z okresem obserwacji (odpowiednio: 23,3 ± 2,7% vs. 32,5 ± 7,2%; p = 0,0001). Wnioski: Chorzy z ciężką kardiomiopatią niedokrwienną odnoszą istotne korzyści (zmniejszenie dolegliwości wieńcowych, poprawa wydolności) po zabiegu CABG w okresie obserwacji odległej. Pomostowanie aortalno-wieńcowe prowadzi w tej grupie chorych do poprawy czynności lewej komory serca. (Folia Cardiol. 2003; 10: 751–758

Wpływ palenia tytoniu na wczesne wyniki leczenia chorych z zawałem serca za pomocą agioplastyki wieńcowej

Wstęp: Palenie tytoniu należy do głównych czynników ryzyka wystąpienia chorób sercowo-naczyniowych. Niewiele jest prac oceniających wpływ wykonania angioplastyki w ostrej fazie zawału (PCI) na przebieg wewnątrzszpitalny w grupach chorych palących i niepalących. Celem pracy była analiza porównawcza powyższych chorych leczonych za pomocą PCI w zawale serca. Materiał i metody: Analizie poddano kolejnych 1176 pacjentów z zawałem serca leczonych od stycznia 1998 r. do grudnia 2002 r., u których wykonano zabieg PCI. W grupie palących znajdowało się 750 (63,8%) chorych, a w grupie niepalących 426 osób (36,2%). Wyniki: Chorzy palący byli młodsi i rzadziej płci żeńskiej. Analizując występowanie czynników ryzyka, stwierdzono, że u chorych palących nadciśnienie tętnicze oraz cukrzyca występują rzadziej. Wstrząs kardiogenny obserwowano rzadziej u osób palących (16,0% vs. 8,0%; p < 0,001). Wśród chorych palących zmiana zamykająca światło naczynia częściej była obecna w prawej tętnicy wieńcowej. U pacjentów palących rzadziej występowała wielonaczyniowa choroba wieńcowa. Spośród chorych palących zmarło 3,7%, a spośród niepalących 8,5%; p = 0,00061. Po uwzględnieniu innych czynników palenie tytoniu nie było niezależnym czynnikiem związanym ze śmiertelnością (iloraz szans: 0,57; 95% przedział ufności: 0,24&#8211;1,47; p = 0,26). Wnioski: Lepsze rokowanie chorych palących z zawałem serca poddanych angioplastyce wieńcowej wynika głównie ze stwierdzanych różnic charakteryzujących obie grupy, a mających decydujący wpływ na przebieg zawału serca. (Folia Cardiol. 2003; 10: 743&#8211;749

Wpływ wyjściowego przepływu w tętnicy odpowiedzialnej za zawał na wyniki leczenia chorych z ostrym zawałem serca, u których zastosowano streptokinazę przed angioplastyką wieńcową

Wstęp: Podstawą każdej reperfuzyjnej terapii w ostrym zawale serca jest jak najwcześniejsze pełne przywrócenie przepływu krwi w tętnicy dozawałowej (IRA), gdyż tylko w ten sposób można poprawić wyniki bezpośrednie i odległe. Wykonywanie angioplastyki wieńcowej (PCI) po terapii trombolitycznej jest od lat kontrowersyjną metodą leczenia. Celem pracy była ocena wpływu stopnia drożności IRA po leczeniu trombolitycznym na wyniki angioplastyki i wybrane parametry przebiegu wewnątrzszpitalnego u chorych z zawałem serca. Materiał i metody: Analizie poddano kolejnych 332 chorych z zawałem serca niepowikłanym wstrząsem kardiogennym (średni wiek - 55,9 &plusmn; 10,6 lat, w tym 77% mężczyzn), leczonych od stycznia 1998 r. do czerwca 2002 r., u których wykonano zabieg PCI poprzedzony leczeniem streptokinazą. Zalecano podanie streptokinazy w szpitalach kierujących, jeżeli przewidywany czas transportu przekraczał 60 minut. Wyniki: Skuteczność zabiegu angioplastyki istotnie wzrastała u chorych z wyjściowo drożną tętnicą dozawałową, sięgając 99% u chorych z wyjściowym przepływem TIMI 3 (p = 0,0088). U 87% chorych z wyjściowo zamkniętą tętnicą zabieg angioplastyki pozwolił w pełni udrożnić naczynie. Tylko u 1 chorego z wyjściowym przepływem TIMI 3 zabieg angioplastyki pogorszył przepływ do TIMI 2. Częstość powikłań, jak również śmiertelność wewnątrzszpitalna, nie różniły się istotnie w badanych grupach. Wnioski: Połączenie leczenia streptokinazą i zabiegu angioplastyki u chorych transportowanych do ośrodka referencyjnego wiąże się z wysokim końcowym odsetkiem drożnych tętnic i może być skuteczną metodą leczenia zawału serca. Angioplastyka u chorych z drożną tętnicą wieńcową, po leczeniu streptokinazą, nie pogarsza wyników leczenia. (Folia Cardiol. 2003; 10: 467&#8211;474