An empirical analysis of the relationship between Board and Committee activities and Bank Risk

After the consequences of the 2007 Global Financial crisis, board and committees are working harder but are they really adding value to the bank? This analysis finds evidence on the corporate governance structure of U.S holding banks over the period of 1999 until 2014. To investigate the relationship between board and committee activities and bank risk, this study uses board and committee activity as meeting frequency component and meeting fees and annual retainer as the compensation component. The committees analysed are Audit, Compensation, Nominating and Governance and Risk committees and the board of directors. The results of examining the impact of compensation structure on meeting frequency is a negative association between meeting fees and meeting frequency but a positive association between annual retainer and meeting frequency. Further, to analyse the impact on bank risk we are using board and committee activity and conclude that bank risk is negatively affected by meeting frequency. The impact on bank performance is also examined in order to understand whether the meetings held add value to the bank. The main focus of this study is how bank risk can be reduced by controlling the board’s and committees’ activity. The inclusion of Risk committee is a unique and unseen feature in the analysis which is considered among the other main standing committees of the board to produce a robust outcome. Tobin’s Q is used to regress bank performance and Risk-weighted assets to regress bank risk which are found to be strongly correlated but collinearity issue is fixed throughout the analysis. The analysis emphasises on how the activity of the board and its standing committees influence bank risk by introducing compensation variables

Triggering of Toll-like receptors in the elderly. A pilot study relevant for vaccination

The impaired ability of the elderly to mount an efficient immune response after exposure to microbes or vaccines represents a major challenge in protection against pathogens in ageing. Recently studies have shown that stimulation of Toll-like receptors (TLRs), using stimulatory ligands, can enhance vaccine efficacy by a number of mechanisms, including the activation of innate immune cells and the consequent production of inflammatory cytokines

Prothymosin a and a prothymosin α-derived peptide enhance TH1-type immune responses against defined HER-2/neu epitopes

Background: Active cancer immunotherapies are beginning to yield clinical benefit, especially those using peptide-pulsed dendritic cells (DCs). Different adjuvants, including Toll-like receptor (TLR) agonists, commonly co-administered to cancer patients as part of a DC-based vaccine, are being widely tested in the clinical setting. However, endogenous DCs in tumor-bearing individuals are often dysfunctional, suggesting that ex vivo educated DCs might be superior inducers of anti-tumor immune responses. We have previously shown that prothymosin alpha (proTα) and its immunoreactive decapeptide proTα(100–109) induce the maturation of human DCs in vitro. The aim of this study was to investigate whether proTα- or proTα(100–109)-matured DCs are functionally competent and to provide preliminary evidence for the mode of action of these agents. Results: Monocyte-derived DCs matured in vitro with proTα or proTα(100–109) express co-stimulatory molecules and secrete pro-inflammatory cytokines. ProTα- and proTα(100–109)-matured DCs pulsed with HER-2/neu peptides induce TH1-type immune responses, prime autologous naïve CD8-positive (+) T cells to lyse targets expressing the HER-2/neu epitopes and to express a polyfunctional profile, and stimulate CD4+ T cell proliferation in an HER-2/neu peptide-dependent manner. DC maturation induced by proTα and proTα(100–109) is likely mediated via TLR-4, as 25 shown by assessing TLR-4 surface expression and the levels of the intracellular adaptor molecules TIRAP, MyD88 and TRIF. Conclusions: Our results suggest that proTα and proTα(100–109) induce both the maturation and the T cell stimulatory capacity of DCs. Although further studies are needed, evidence for a possible proTα and proTα(100–109) interaction with TLR-4 is provided. The initial hypothesis that proTα and the proTα-derived immunoactive decapeptide act as “alarmins”, provides a rationale for their eventual use as adjuvants in DC-based anti-cancer immunotherapy

Assessment of α-Synuclein Secretion in Mouse and Human Brain Parenchyma

Genetic, biochemical, and animal model studies strongly suggest a central role for α-synuclein in the pathogenesis of Parkinson's disease. α-synuclein lacks a signal peptide sequence and has thus been considered a cytosolic protein. Recent data has suggested that the protein may be released from cells via a non-classical secretory pathway and may therefore exert paracrine effects in the extracellular environment. However, proof that α-synuclein is actually secreted into the brain extracellular space in vivo has not been obtained. We developed a novel highly sensitive ELISA in conjugation with an in vivo microdialysis technique to measure α-synuclein in brain interstitial fluid. We show for the first time that α-synuclein is readily detected in the interstitial fluid of both α-synuclein transgenic mice and human patients with traumatic brain injury. Our data suggest that α-synuclein is physiologically secreted by neurons in vivo. This interstitial fluid pool of the protein may have a role in the propagation of synuclein pathology and progression of Parkinson's disease

Prothymosin alpha: a ubiquitous polypeptide with potential use in cancer diagnosis and therapy

The thymus is a central lymphoid organ with crucial role in generating T cells and maintaining homeostasis of the immune system. More than 30 peptides, initially referred to as “thymic hormones,” are produced by this gland. Although the majority of them have not been proven to be thymus-speciWc, thymic peptides comprise an eVective group of regulators, mediating important immune functions. Thymosin fraction Wve (TFV) was the Wrst thymic extract shown to stimulate lymphocyte proliferation and diVerentiation. Subsequent fractionation of TFV led to the isolation and characterization of a series of immunoactive peptides/polypeptides, members of the thymosin family. Extensive research on prothymosin (proT) and thymosin 1 (T1) showed that they are of clinical signiWcance and potential medical use. They may serve as molecular markers for cancer prognosis and/or as therapeutic agents for treating immunodeWciencies, autoimmune diseases and malignancies. Although the molecular mechanisms underlying their eVect are yet not fully elucidated proT and T1 could be considered as candidates for cancer immunotherapy. In this review, we will focus in principle on the eventual clinical utility of proT, both as a tumor biomarker and in triggering anticancer immune responses. Considering the experience acquired via the use of T1 to treat cancer patients, we will also discuss potential approaches for the future introduction of proT into the clinical setting

An empirical analysis of the relationship between Board and Committee activities and Bank Risk

After the consequences of the 2007 Global Financial crisis, board and committees are working harder but are they really adding value to the bank? This analysis finds evidence on the corporate governance structure of U.S holding banks over the period of 1999 until 2014. To investigate the relationship between board and committee activities and bank risk, this study uses board and committee activity as meeting frequency component and meeting fees and annual retainer as the compensation component. The committees analysed are Audit, Compensation, Nominating and Governance and Risk committees and the board of directors. The results of examining the impact of compensation structure on meeting frequency is a negative association between meeting fees and meeting frequency but a positive association between annual retainer and meeting frequency. Further, to analyse the impact on bank risk we are using board and committee activity and conclude that bank risk is negatively affected by meeting frequency. The impact on bank performance is also examined in order to understand whether the meetings held add value to the bank. The main focus of this study is how bank risk can be reduced by controlling the board’s and committees’ activity. The inclusion of Risk committee is a unique and unseen feature in the analysis which is considered among the other main standing committees of the board to produce a robust outcome. Tobin’s Q is used to regress bank performance and Risk-weighted assets to regress bank risk which are found to be strongly correlated but collinearity issue is fixed throughout the analysis. The analysis emphasises on how the activity of the board and its standing committees influence bank risk by introducing compensation variables

Phase inversion theoretical and experimental investigations in oil/water dispersed flows in horizontal pipelines

EThOS - Electronic Theses Online ServiceGBUnited Kingdo

Investigating the production and activity of prothymosin α peptide fragments: novel adjuvants that enhance lymphocyte responses

Prothymosin α (proTα) was initially isolated from rat thymus in 1984. It is, inprinciple, a nuclear protein with a distinctive dual role. Intracellularly, it participates in the regulation of cell proliferation and cell death, while extracellularly proTα acts pleiotropically, inducing and enhancing immune responses. In the frame of its immunomodulatory role, both the intact molecule and its carboxyterminal immunoreactive peptide proTα(100-109) induce the phenotypic maturation of dendriticcells, which comprise the professional antigen-presenting cells of the immune system.The purpose of the present PhD thesis was the investigation of the ability of proTα and proTα(100-109) to act as adjuvants via activating dendritic cells, focusing on:V. The identification of the surface binding site(s)/receptor(s) and the intracellular proteins that are activated downstream there of and mediate the effect of proTα and proTα(100-109) on human dendritic cells, VI. The thorough analysis of the phenotype and functionality of the proTα- and proTα(100-109)-matured dendritic cells and the type of T cell responses that they induce in vitro,VII. The investigation of the anticancer activity of proTα and proTα(100-109) in an invivo melanoma model in mice and the ex vivo analysis of the proTα- and proTα(100-109)-induced immune responses, and VIII. The association of the two distinct roles (intracellular and extracellular) of proTα and the investigation of the possibility that the intact molecule and/or its immunoreactive decapeptide proTα(100-109) can act extracellularly as «dangersignals». First, taking into consideration recent data reporting that proTα signals through Toll-like receptors (TLRs) on human monocytes and binds to TLR-4 on murine macrophages, we sought to investigate whether the same receptor is also activated in human dendritic cells. Using flow cytometry, we studied TLR-4 surface expression on dendritic cells differentiated from human peripheral blood monocytes upon their maturation with LPS, proTα or proTα(100-109) for specific time intervals. We observed that all three maturation factors led to a similar transient increase of TLR-4 expressionon the dendritic cells’ surface. Using Western blot analysis, we also observed that the increased TLR-4 expression was accompanied by an analogous intracellular activation,since the expression levels of the TLR-4 adaptor proteins, MyD88, TIRAP and TRIF, werefound elevated upon stimulation with LPS, proTα or proTα(100-109). These data comprise the first evidence that the ability of proTα and proTα(100-109) to mature human dendritic cells, similarly to LPS, is at least partially mediated by TLR-4, downstream of which the MyD88- and TRIF-dependent signalling pathways are activated. Our next goal was to investigate whether dendritic cells that mature in the presence of proTα or proTα(100-109) express specific dendritic cell markers and produce T cell stimulating cytokines. In accordance with already published data, proTα and proTα(100-109) enhanced HLA-DR, CD11b, CD80, CD83, CD86 and CD40 surface expression on dendritic cells, to levels comparable to those achieved by LPS. These expression levels were also comparable to those induced in the presence of TNF-α, amaturation factor which has been widely used in dendritic cell-based clinical trials. Moreover, the analysis of dendritic cell culture supernatants showed that the proTα- and proTα(100-109)-matured dendritic cells, similarly to standard (LPS- or TNF-α-matured) dendritic cells, produced in principle the pro-inflammatory cytokine IL-12, indicatingtheir ability to promote ΤH1-type of immune responses.This ability was further verified by studying the functionality of these dendritic cells in vitro. In detail, proTα- and proTα(100-109)-matured dendritic cells were used to stimulate autologous T cells, both memory and naive, in the presence of viral and tumor derived peptide-antigens, respectively. The assessment of helper T cell cytokine production via multi-color flow cytometry in both experimental systems, revealed enhanced production of pro-inflammatory (TNF-α, IFN-γ, IL-2) and reduced productionof anti-inflammatory (IL-4, IL-5, IL-10, IL-13) cytokines, thus verifying the polarization toward ΤH1-type immune responses. The cytokine profile of CD8+ T cells was analogous, indicating their differentiation to TC1-type. More over, the tumor-specific cytotoxic T cells generated in the naive T cell stimulation cultures were polyfunctional and exhibitedan antigen-specific MHC class I-restricted cytotoxicity. Similarly, the generated tumor specific T cell lines exhibited an antigen-specific MHC class II-restricted proliferationability. In continuation to our in vitro results, we studied proTα’s and proTα(100-109)’sability to induce tumor-reactive immune responses in vivo in a melanoma model. For the development of mouse melanoma tumors, we used B16.F1 cells, as these cells are known to be antigenic, immunogenic and can form solid tumors when inoculated subcutaneously in syngeneic C57BL/6 mice. Both proTα and its immunoreactive peptide proTα(100-109) were administered to the animals in conjunction with B16.F1-derivedtumor peptide-antigens, eluted from the same cancer cell line and anticipated to trigger the generation of tumor-reactive immune responses in vivo. We developed two protocols, one of heterochronous and one of simultaneous administration of immunoenhancing factors and cancer cells. By recording the development of the tumors,we observed that administration of proTα and proTα(100-109) was beneficial, as itreduced tumor growth rates and prolonged the overall survival of the animals in both immunotherapeutic protocols. Of interest, ex vivo analysis of splenocytes isolated from selected animals of all groups verified that the observed inhibition of melanoma cell growth was attributed to the in vivo induction of tumor antigen-specific, as well as of non-specific immune responses, mediated by activated T and NK/LAK cells, respectively. According to the literature, intracellularly, proTα regulates cell proliferation and exerts an anti-apoptotic role. According to the findings of the present PhD thesis, the same polypeptide and its immunoreactive decapeptide proTα(100-109), extracellularly,enhance cell-mediated immune responses both in vitro and in vivo. In an attempt to link these two roles, we studied the conditions under which proTα(100-109) is producedand exocytosed in order to exert its extracellular role. It is already known that early during apoptosis, proTα is translocated to the cytoplasm, where it is truncated by activated caspases 3 and 7 at aminoacid (D) 99. ProTα’s fragment 1-99 has already been detected in the cytoplasm, while to date proTα(100-109) has not been intracellularly detected. Assuming that the decapeptide could be possibly released/excreted extracellularly, we first showed that proTα(100-109) remains intact and is not further cleaved by activated proteases during apoptosis. Further, the extracellular medium of apoptotic HeLa cells was collected and analyzed using RP-HPLC and mass spectrometry. In the mass spectras acquired, a peak corresponding to the theoretical molecular weight of proTα(100-109) was recorded, indicating that the decapeptide is exocytosed underapoptotic conditions, via an, as yet, unknown mechanism. Of interest, as we additionally showed, the extracellular release of proTα(100-109) is associated only with apoptosis and not with other types of cell death, such as necrosis or oncosis. In summary, in the present PhD thesis, we present significant data on the immunoenhancing activity of proTα and proTα(100-109). Studying the expression of TLR-4, as well as that of the intracellular proteins participating in signalling pathways downstream there of, we verified that this receptor is mediating, at least partially, the maturation of dendritic cells, induced by the two peptides. The proTα- and proTα(100-109)-matured dendritic cells express high levels of MHC class II and cost imulatory molecules and produce pro-inflammatory cytokines. The assessment of their functionality showed that, apart from phenotypically mature, these dendritic cells arealso functionally immunocompetent and can stimulate antigen-specific T cells in vitro, regardless of their cell type (memory and naive T cells) and/or the nature of the antigen(viral- and tumor-derived). The immune responses that they induce are mediated byTH1- and TC1-type Τ cells. In parallel, both intact proTα and its immunoreactive fragment proTα(100-109) enhanced, in principle, tumor-specific immune responses in an in vivo mouse melanoma model, leading to the reduction of tumor growth and the prolongation of the overall survival of the animals. Combining the afore presented datawith the first evidence for the specific exocytosis of proTα(100-109) under apoptotic conditions, the results of the present PhD thesis support the ability of proTα and proTα(100-109) to act as «danger signals», inducing and promoting immune responsesin vivο. If this hypothesis holds true, new perspectives are opened as for the potentialuse of the two peptides as adjuvants to improve, in principle, the efficacy of anticancer vaccines that are based on tumor antigens administered in conjunction with dendriticcells.Η προθυμοσίνη α (προΤα) απομονώθηκε πρώτη φορά το 1984 από θύμο αδένα αρουραίου. Είναι μία πυρηνική, κυρίως, πρωτεΐνη με διπλό διακριτό ρόλο. Ενδοκυτταρικά συμμετέχει στη ρύθμιση του κυτταρικού πολλαπλασιασμού και του κυτταρικού θανάτου, ενώ εξωκυτταρικά δρα πλειοτροπικά, επάγοντας και ενισχύοντας τις ανοσολογικές αποκρίσεις. Στα πλαίσια του ανοσορυθμιστικού της ρόλου, τόσο η ακέραια πρωτεΐνη όσο και το καρβοξυτελικό ανοσοδραστικό της τμήμα προΤα(100-109), επάγουν τη φαινοτυπική ωρίμανση δενδριτικών κυττάρων, που συνιστούν τα επαγγελματικά αντιγονοπαρουσιαστικά κύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος. Σκοπός της παρούσας διδακτορικής διατριβής ήταν η διερεύνηση της ικανότητας της προΤα και του προΤα(100-109) να δρουν ως ανοσοενισχυτικά μόρια ενεργοποιώντας δενδριτικά κύτταρα, εστιάζοντας: I. Στην αναγνώριση της επιφανειακής θέσης πρόσδεσης/υποδοχέα, αλλά και των ενδοκυτταρικών πρωτεϊνών που ενεργοποιούνται καταρροϊκά αυτής και μεσολαβούν τη δράση της προΤα και του δεκαπεπτιδίου της προΤα(100-109) σε ανθρώπινα δενδριτικά κύτταρα, II. Στην αναλυτικότερη μελέτη του φαινοτύπου, αλλά κυρίως της λειτουργικότητας των δενδριτικών κυττάρων που ωριμάζουν παρουσία προΤα ή προΤα(100-109)και του τύπου των T κυτταρικών ανοσοαπαντήσεων που επάγουν in vitro,III. Στη διερεύνηση της αντικαρκινικής δράσης της προΤα και του προΤα(100-109)σε ένα in vivo μοντέλο μελανώματος σε ποντίκια και στον ex vivo έλεγχο των επαγόμενων από τα δύο πεπτίδια ανοσολογικών απαντήσεων, καιIV. Στην προσπάθεια συσχέτισης των δύο διακριτών ρόλων (ενδοκυτταρικού και εξωκυτταρικού) της προΤα και τη μελέτη της πιθανότητας το ακέραιο μόριο ή/και το ανοσοδραστικό δεκαπεπτίδιο προΤα(100-109) να δρουν εξωκυτταρικάως «σήματα κινδύνου».Αρχικά, λαμβάνοντας υπόψη πρόσφατα βιβλιογραφικά δεδομένα που υποστηρίζουν ότι η προΤα σηματοδοτεί μέσω υποδοχέων τύπου Toll (TLR) σε ανθρώπινα μονοκύτταρα και προσδένεται στον ΤLR-4 σε μακροφάγα ποντικού,θελήσαμε να εξετάσουμε αν ο ίδιος υποδοχέας ενεργοποιείται και στα ανθρώπινα δενδριτικά κύτταρα. Με κυτταρομετρία ροής, μελετήσαμε την επιφανειακή έκφραση του ΤLR-4 σε δενδριτικά κύτταρα διαφοροποιημένα από μονοκύτταρα περιφερικού αίματος ανθρώπου, μετά από ωρίμανσή τους με LPS, προΤα ή προΤα(100-109) για συγκεκριμένα χρονικά διαστήματα. Παρατηρήσαμε ότι και οι τρεις παράγοντες ωρίμανσης οδήγησαν σε συγκρίσιμη παροδική αύξηση της έκφρασης του ΤLR-4 στην επιφάνεια των δενδριτικών κυττάρων. Με τη βοήθεια ανάλυσης κατά Western,παρατηρήθηκε ότι η αυξημένη έκφραση του TLR-4 συνοδεύτηκε και από αντίστοιχη ενδοκυτταρική ενεργοποίηση, καθώς τα επίπεδα έκφρασης των πρωτεϊνών προσαρμογέων του TLR-4, MyD88, TIRAP και TRIF, βρέθηκαν αυξημένα ύστερα από επίδραση με LPS, προΤα και προΤα(100-109). Τα δεδομένα αυτά αποτελούν μία πρώτη ένδειξη ότι η ικανότητα της προΤα και του προΤα(100-109), όπως του LPS, να ωριμάζουν ανθρώπινα δενδριτικά κύτταρα μεσολαβείται, τουλάχιστον εν μέρει, από τον TLR-4, επάγοντας την ενεργοποίηση των MyD88- και TRIF-εξαρτώμενων μονοπατιών σηματοδότησης καταρροϊκά αυτού. Στη συνέχεια, ελέγξαμε αν τα δενδριτικά κύτταρα που ωριμάζουν παρουσία προΤα ή προΤα(100-109) εκφράζουν χαρακτηριστικά μόρια-δείκτες των δενδριτικών κυττάρων και παράγουν επαγωγικές, για τα Τ λεμφοκύτταρα, κυτταροκίνες. Σε συμφωνία με ήδη δημοσιευμένα αποτελέσματα, η προΤα και το προΤα(100-109)αύξησαν την έκφραση των μορίων HLA-DR, CD11b, CD80, CD83, CD86 και CD40 στην επιφάνεια των δενδριτικών κυττάρων, σε επίπεδα συγκρίσιμα με αυτά που επάγονται από τον LPS. Τα επίπεδα αυτά ήταν συγκρίσιμα και με αυτά που επάγονται παρουσίαTNF-α, ενός παράγοντα ωρίμανσης ευρέως χρησιμοποιούμενου σε κλινικές δοκιμές που βασίζονται στα δενδριτικά κύτταρα. Επιπλέον, ανάλυση των υπερκειμένων καλλιέργειας έδειξε ότι τα δενδριτικά κύτταρα που ωρίμασαν παρουσία των δύο πεπτιδίων, σε αντιστοιχία με τα πρότυπα (LPS- ή TNF-α-ωριμασμένα) δενδριτικά κύτταρα, παρήγαγαν κυρίως την προφλεγμονώδη κυτταροκίνη IL-12, υποδεικνύοντας την ικανότητά τους να προάγουν ανοσοαπαντήσεις τύπου ΤH1. Η ικανότητά τους αυτή, επιβεβαιώθηκε με έλεγχο της λειτουργικότητάς τους invitro. Αναλυτικότερα, προΤα- και προΤα(100-109)-ωριμασμένα δενδριτικά κύτταρα χρησιμοποιήθηκαν για να διεγείρουν αυτόλογα Τ κύτταρα, τόσο μνήμης όσο και παρθένα, παρουσία ιικών και ογκοειδικών πεπτιδίων-αντιγόνων, αντίστοιχα. Ο έλεγχος των παραγόμενων από τα βοηθητικά Τ κύτταρα κυτταροκινών με πολυχρωματική κυτταρομετρία ροής, και στα δύο συστήματα μελέτης, αποκάλυψε την αυξημένη παραγωγή προφλεγμονωδών (TNF-α, IFN-γ, IL-2) και τη μειωμένη παραγωγή αντιφλεγμονωδών (IL-4, IL-5, IL-10, IL-13) κυτταροκινών, επιβεβαιώνοντας την επαγωγή απαντήσεων τύπου ΤΗ1. Αντίστοιχο ήταν και το προφίλ των παραγόμενων από τα CD8+ Τ κύτταρα κυτταροκινών, υποδηλώνοντας τη διαφοροποίησή τους σε TC1-τύπου κύτταρα. Επιπλέον, τα ογκοειδικά κυτταροτοξικά Τ κύτταρα πουεκπτύχθηκαν στις καλλιέργειες ενεργοποίησης των παρθένων Τ κυττάρων, ήταν πολυλειτουργικά και επέδειξαν αυξημένη αντιγονοειδική MHC τάξης I-περιοριζόμενη κυτταροτοξικότητα. Αντίστοιχα, οι εκπτυχθείσες ογκοειδικές Τ κυτταρικές σειρές παρουσίασαν αντιγονοειδική MHC τάξης IΙ-περιοριζόμενη ικανότητα πολλαπλασιασμού. Σε συνέχεια των in vitro αποτελεσμάτων, μελετήσαμε την in vivo ικανότητα του προΤα(100-109) και της προΤα να εγείρουν ογκοειδικές ανοσοαπαντήσεις σε ένα πειραματικό μοντέλο μελανώματος. Για την ανάπτυξη μελανωματικών όγκων στα ζώα χρησιμοποιήσαμε τα κύτταρα Β16.F1, γνωρίζοντας ότι τα κύτταρα αυτά είναι αντιγονικά, ανοσογονικά και μπορούν να σχηματίσουν συμπαγείς όγκους όταν χορηγηθούν υποδόρια σε συγγενικά ποντίκια της φυλής C57BL/6. Η προΤα και το ανοσοδραστικό της πεπτίδιο χορηγήθηκαν στα ζώα, σε συνδυασμό με ογκοειδικά πεπτιδικά αντιγόνα που εκχυλίστηκαν από την ίδια κυτταρική σειρά, με σκοπό την ενεργοποίηση ειδικών απαντήσεων έναντι του όγκου. Αναπτύξαμε δύο πρωτόκολλα,ένα ετερόχρονης και ένα σύγχρονης χορήγησης ανοσοενισχυτικών παραγόντων και καρκινικών κυττάρων. Καταγράφοντας την πορεία ανάπτυξης των όγκων,παρατηρήσαμε ότι η προΤα και το πεπτίδιο προΤα(100-109) επέδειξαν ιδιαίτερα ευεργετική δράση, μειώνοντας το ρυθμό αύξησης του καρκινικού φορτίου και παρατείνοντας την επιβίωση των πειραματόζωων και στα δύο ανοσοθεραπευτικά πρωτόκολλα. Μάλιστα, ο ex vivo έλεγχος των σπληνοκυττάρων που απομονώθηκαν από συγκεκριμένα ζώα όλων των ομάδων επιβεβαίωσε ότι η παρατηρούμενη ανάσχεση της ανάπτυξης των μελανωματικών κυττάρων οφειλόταν στην in vivo επαγωγή αντιγονοειδικών, αλλά και μη ειδικών κυτταροτοξικών απαντήσεων, μεσολαβούμενων από ενεργοποιημένα Τ και ΝΚ/LAK λεμφοκύτταρα, αντίστοιχα.Σύμφωνα με τη βιβλιογραφία, η προΤα ενδοκυτταρικά ρυθμίζει τον κυτταρικό πολλαπλασιασμό και δρα αντιαποπτωτικά. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της παρούσας διατριβής, εξωκυτταρικά, το ίδιο πολυπεπτίδιο και το ανοσοδραστικό της δεκαπεπτίδιο ενισχύουν τις κυτταρομεσολαβητικές απαντήσεις τόσο in vitro όσο και invivo. Σε μια προσπάθεια να συνδέσουμε τους δύο αυτούς ρόλους, μελετήσαμε τις συνθήκες παραγωγής και εξωκυττάρωσης του προΤα(100-109) προκειμένου να ασκήσει τον εξωκυτταρικό του ρόλο. Είναι γνωστό, ότι σε πρώιμα στάδια της απόπτωσης η προΤα μετατοπίζεται στο κυτταρόπλασμα όπου και υπόκειται πέψη από τις ενεργοποιημένες κασπάσες 3 και 7 στο αμινοξύ (D) 99. Το τμήμα 1-99 της προΤα έχει εντοπιστεί στο κυτταρόπλασμα, ενώ το προΤα(100-109) δεν έχει ανιχνευθεί μέχρι στιγμής ενδοκυτταρικά. Υποθέτοντας ότι είναι πιθανό τα δκεκαπεπτίδιο να εξωκυτταρώνεται και αφού δείξαμε ότι το προΤα(100-109) παραμένει ακέραιο και δεν θραυσματοποιείται περαιτέρω από ενεργοποιημένες κατά την απόπτωση πρωτεάσες, εξωκυττάριο υλικό αποπτωτικών κυττάρων HeLa αναλύθηκε με HPLC και φασματομετρία μάζας. Στα αποκτηθέντα φάσματα μάζας ανιχνεύθηκε κορυφήμοριακής μάζας αντίστοιχης της θεωρητικής μοριακής μάζας του προΤα(100-109),υποδεικνύοντας ότι το δεκαπεπτίδιο εξωκυτταρώνεται υπό συνθήκες απόπτωσης μέσω ενός αγνώστου, προς το παρόν, μηχανισμού. Μάλιστα, όπως επίσης δείξαμε, η εξωκυττάρωση αυτή σχετίζεται με την απόπτωση και όχι με άλλους τύπους κυτταρικού θανάτου, όπως η νέκρωση και η όγκωση. Συνοψίζοντας, στην παρούσα διδακτορική διατριβή παρουσιάζονται σημαντικά δεδομένα για την ανοσοενισχυτική δράση της προΤα και του προΤα(100-109).Μελετώντας την έκφραση του TLR-4, καθώς επίσης και ενδοκυτταρικών πρωτεϊνών που συμμετέχουν σε μονοπάτια σηματοδότησης καταρροϊκά αυτού, διαπιστώσαμε ότι ο υποδοχέας αυτός μεσολαβεί, τουλάχιστον εν μέρει, την επαγόμενη από τα δύο πεπτίδια ωρίμανση των δενδριτικών κυττάρων. Τα δενδριτικά κύτταρα που ωριμάζουν παρουσία προΤα ή προΤα(100-109) εκφράζουν σε υψηλά επίπεδα MHC μόρια τάξης ΙΙ και συνδιεγερτικά μόρια, και παράγουν προφλεγμονώδεις κυτταροκίνες. Από τη μελέτητης λειτουργικότητάς τους, αποδείχθηκε ότι εκτός από φαινοτυπικά ώριμα, τα συγκεκριμένα δενδριτικά κύτταρα είναι και ανοσοϊκανά, και μπορούν in vitro να ενεργοποιούν αντιγονοειδικά Τ κύτταρα, ανεξαρτήτως του τύπου τους (Τ κύτταρα μνήμης και παρθένα), αλλά και της φύσεως του αντιγόνου (ιικά και ογκοειδικά). Οι ανοσοαπαντήσεις που επάγουν μεσολαβούνται από TH1- και TC1-τύπου Τ κύτταρα.Παράλληλα, τόσο η ακέραια πρωτεΐνη όσο και το ανοσοδραστικό της τμήμα ενίσχυσαν τις ογκοειδικές, κυρίως, απαντήσεις σε ένα in vivo μοντέλο μελανώματος, με αποτέλεσμα τη μείωση του ρυθμού αύξησης του καρκινικού φορτίου και την παράταση της επιβίωσης των πειραματόζωων. Συνδυάζοντας τα παραπάνω δεδομένα με τις πρώτες ενδείξεις για ειδική εξωκυττάρωση του πεπτιδίου προΤα(100-109) υπό αποπτωτικές συνθήκες, τα αποτελέσματα της παρούσας διδακτορικής διατριβής υποστηρίζουν την ικανότητα της προΤα και του προΤα(100-109) να δρουν ως «σήματα κινδύνου», ενισχύοντας και προάγοντας τις ανοσολογικές απαντήσεις in vivο. Αν η υπόθεση αυτή επιβεβαιωθεί περαιτέρω, ανοίγονται νέες προοπτικές για την πιθανή χρήση των δύο πεπτιδίων ως ανοσοενισχυτικών μορίων για τη βελτίωση της αποτελεσματικότητας αντικαρκινικών, κυρίως, εμβολίων που βασίζονται στη χρήση καρκινικών αντιγόνων σε συνδυασμό με δενδριτικά κύτταρα