An examination of the heat treatment effect on mechanical properties of twin-roll cast followed by cold rolling sheets made of aluminium and its alloys

Modern aluminium alloys are more commonly used in various industries. Often the products of such materials operate at elevated temperatures. In addition to standard requirements in terms of mechanical and technological properties, one of the key performance properties becomes the increased resistance to annealing. This paper examines the heat treatment effect on the mechanical properties of sheets made of aluminium with grain refiner additions (Ti + B), Fe, Si and Mn. Tested materials were obtained by cold-rolling strips, manufactured by twin-roll casting – TRC method. TRC method is increasingly being used in the manufacture of flat-rolled products. This technology eliminates the hot rolling operations and the strip obtained by TRC method can besubjected to direct cold rolling

The role of iron metabolism and oxidative stress in the pathogenesis of endometriosis

Despite many years of extensive investigations and increasing number of studies, the pathogenesis of endometriosis remains unclear. Accumulated data suggests that disrupted iron metabolism may induce oxidative stress in the peritoneal cavity of endometriosis patients

NT-proBNP level in the diagnosis of isolated left ventricular diastolic dysfunction in patients with documented coronary artery disease

Background: The diagnostic value of NT-proBNP for left ventricular (LV) systolic dysfunction is well established. However, its role for diastolic dysfunction (DD) diagnosis in patients with preserved systolic function has not been clearly defined. Methods: A total of 83 patients with documented coronary arterial disease following anterior myocardial infarction and with a left ventricular ejection fraction (LVEF) > 45% were enrolled. According to echocardiographic mitral inflow and right upper pulmonary vein flow, DD was excluded in 32 patients (group A). The patients with DD were divided into three subgroups: B1 - 38 patients with impaired relaxation, B2 - 8 patients with pseudonormalisation and B3 - 7 patients with restrictive inflow. In all patients E-wave propagation (Vp) and NT-proBNP were determined. Results: Mean LVEF was 56.2 &plusmn; 9% and did not differ between the subgroups. NT-proBNP levels were 107 &plusmn; 101 pg/ml in group A, 299 &plusmn; 281 pg/ml in B1, 734 &plusmn; 586 pg/ml in B2 (p < 0.05 vs. A) and 2322 &plusmn; 886 pg/ml in B3 (p < 0.01 vs. A and p < 0.01 vs. B2). Propagation Vp was 69 &plusmn; 21 cm/s, 56 &plusmn; 20 cm/s, 53 &plusmn; 17 cm/s (p < 0.05 vs. A) and 44 &plusmn; 11 cm/s (p < 0.01 vs. A) respectively. A positive correlation was found for DD degree with NT-proBNP level (r = 0.66; p < 0.001) and negative with Vp (r = &#8211;0.41; p < 0.001). ROC curves were constructed to determine the NT-proBNP level cut-off point for DD (> 131 pg/ml, area under the curve: 0.63) and advanced restrictive DD (> 1670 pg/ml, area under the curve: 0.83) diagnosis. Sensitivity, specificity, accuracy and positive and negative predictive values were 71%, 50%, 63%, 69%, 52% and 57%, 99%, 95%, 80%, 96% respectively. Conclusions: In patients with coronary artery disease and preserved LV systolic function a single NT-proBNP measurement helps to identify those with isolated DD, especially those with advanced restriction

Ranolazyna — nowy lek w nawracających opornych na leczenie arytmiach komorowych?

Introduction. The pharmacological treatment of ventricular arrhythmias (VA) has significant limitations. Ranolazine is a relatively new drug with documented antianginal and anti-ischaemic mechanisms and where preclinical data provides evidence of additional antiarrhythmic properties.  The aim of this article was to evaluate the safety and efficacy of ranolazine in patients with recurrent antiarrhythmic therapy-refractory VA.  Material and methods. This prospective evaluation included 30 patients (pts) (male/female: 26/4; mean age: 65 ± 10 years; coronary artery disease/dilated cardiomyopathy: 20/10; New York Heart Association class I/II/III/IV: 2/14/12/2, left ventricular ejection fraction: 27 ± 10%; implantable cardioverter-defibrillator (ICD): 15 pts, implantable cardioverter- -defibrillator with cardiac resynchronisation therapy (CRT-D): 14 pts with recurrent significant VA [ventricular fibrillation, sustained ventricular tachycardia (VT) and/or non-sustained VT, multiple ventricular premature complexes > 1,000/ /day, biventricular stimulation (BiV) < 95%] and where standard treatment options, i.e. pharmacotherapy, coronary revascularisation, and percutaneous ablation, had proved ineffective. The severity of the arrhythmia was assessed by 24-hour electrocardiographic (ECG) Holter monitoring and in ICD/CRT-D memory recording. The patients received, in addition to the standard pharmacotherapy (amiodarone: 18 pts, beta-blocker: 26 pts) ranolazine 375 mg twice daily for three months. Baseline data was compared to the data obtained after the three months of ranolazine treatment.  Results. We observed a significant reduction of total ventricular extrasystoles determined by ECG Holter monitoring (median: 1,737 vs 1,260, p = 0.04). Similarly, significant VA in ICD/CRT-D memory recording was diminished (67.7 vs 35.5%, p = 0.03). The number of ICD interventions in terms of both antitachycardia pacing (9 pts vs 2 pts, p = 0.01), and shock delivery (8 pts vs 2 pts, p = 0.01), was lower after the three-month observation. The therapy was ineffective for nine (29%) patients — two were hospitalised during the three-month follow-up because of recurrent arrhythmia and in seven pts there was no noticeable reduction in the amount of VA. Adverse effects, in the form of gastrointestinal symptoms (diarrhoea: two, constipation: one), occurred in three (10%) patients.  Conclusions. Authors observed no significant QT prolongation in any patient. There were no differences between the baseline and the post-ranolazine patient clinical characteristics. Ranolazine seems to be a safe and effective second- line therapy in the reduction of VA and ICD interventions in patients with recurrent antiarrhythmic therapy-refractory events.   Wstęp. Farmakologiczne leczenie komorowych zaburzeń rytmu (VA) jest ograniczone. Ranolazyna to stosunkowo nowy lek o udokumentowanym działaniu przeciwdławicowym i przeciwniedokrwiennym oraz z danymi przedklinicznymi wska- zującymi na dodatkowe właściwości antyarytmiczne.  Celem pracy była ocena bezpieczeństwa i skuteczności ranolazyny u pacjentów z nawracającymi opornymi na leczenie VA.  Materiał i metody. Prospektywną oceną objęto 30 pacjentów (pts) (mężczyźni/kobiety: 26/4, średnia wieku: 65 ± 10 lat; choroba wieńcowa/kardiomiopatia rozstrzeniowa: 20/10, klasa I/II/III/IV według New York Heart Association: 2/14/12/2, frakcja wyrzutowa lewej komory: 27 ± 10%; kardiowerter-defibrylator [ICD]: 15 pts, terapia resynchronizują- ca serce z funkcją defibrylacji [CRT-D]: 14 pts) z nawracającymi istotnymi VA (migotanie komór, utrwalony częstoskurcz komorowy [VT] i/lub nieutrwalony VT, liczne pojedyncze ekstrasystolie komorowe &gt; 1000/d., stymulacja biwentrikularna (BiV) &lt; 95%) i z wyczerpaną standardową opcją leczenia, tj. farmakoterapią, rewaskularyzacją wieńcową i przezskórną ablacją. Nasilenie arytmii oceniano w 24-godzinnym monitorowaniu elektrokardiograficznym (EKG) metodą Holtera oraz w pamięci holterowskiej ICD/CRT-D. U pacjentów do standardowej farmakoterapii (amiodaron: 18 pts, beta-adrenolityk: 26 pts) dołączono ranolazynę w dawce 375 mg 2 razy/dobę przez 3 miesiące. Wyjściowe dane porównano z danymi uzyskanymi po 3-miesięcznym leczeniu.  Wyniki. Autorzy zaobserwowali istotną redukcję liczby ekstrasystolii komorowych w monitorowaniu EKG metodą Holtera (mediana: 1737 v. 1260; p = 0,04). Podobnie odnotowano istotne zmniejszenie częstości istotnej VA w zapisie pamięci ICD/CRT-D (67,7 v. 35,5%; p = 0,03). Liczba interwencji ICD zarówno pod względem stymulacji antyarytmicznej (9 pts v. 2 pts; p = 0,01), jak i wyładowań (8 pts v. 2 pts; p = 0,01) była niższa po 3-miesięcznej obserwacji. Terapia była nieskuteczna u 9 (29%) pacjentów — 2 hospitalizowano w trakcie 3-miesięcznej obserwacji z powodu nawrotu VA, a u 7 nie stwierdzono zauważalnego zmniejszenia występowania VA. Działania niepożądane pod postacią dolegliwości żołądkowo-jelitowych (biegunka: 2, zaparcie: 1) wystąpiło u 3 (10%) chorych. U żadnego z pacjentów nie obserwowano istotnego wydłużenia odstępu QT. Nie obserwowano istotnych różnic w charakterystyce klinicznej pacjentów wyjściowo i po podaniu ranolazyny.  Wnioski. Ranolazyna wydaje się bezpiecznym i skutecznym lekiem drugiego rzutu, który może być stosowany w redukcji VA i liczby interwencji ICD u pacjentów z nawracającymi opornymi na leczenie VA.

Zwiększone stężenie białek ostrej fazy w płynie otrzewnowym kobiet z zaawansowaną endometriozą

Objectives: Most investigators agree that endometriosis is associated with a state of subclinical, non-infectious peritoneal inflammation. The objective of the study was to assess concentrations of two markers of the acute inflammatory phase proteins, haptoglobin and ceruloplasmin, in peritoneal fluid of endometriotic women. Material and methods: 229 women who underwent diagnostic or therapeutic laparoscopy were included in the study. Minimal, mild, moderate and severe endometriosis according to ASRM was confirmed in 119 women (study groups), whereas 110 patients suffered from simple serous or dermoid ovarian cysts (reference groups). Haptoglobin and ceruloplasmin concentrations in the peritoneal fluid samples aspirated during laparoscopy were measured using commercially available radial immunodiffusion kits. Results: The concentration of haptoglobin in the peritoneal fluid of women with endometriosis was significantly higher as compared to patients with serous and dermoid ovarian cysts. Significantly higher haptoglobin level was observed in patients with severe and moderate endometriosis as compared to women from both reference groups. No significant difference in the peritoneal fluid ceruloplasmin levels was found between patients with endometriosis and women from reference groups. However, it was noted that ceruloplasmin levels are higher in the subgroup of patients with severe endometriosis as compared to both reference groups and women with mild disease. Conclusions: Our results support the hypothesis that endometriosis is associated with subclinical inflammation within the peritoneal cavity. It may be speculated that pro-inflammatory stimuli strong enough to cause an increase in acute inflammatory phase proteins peritoneal fluid concentrations are observed only in the advanced stages of the disease.Cel pracy: Etiopatogeneza endometriozy nie jest do końca wyjaśniona, a większość badaczy zgadza się, że w płynie otrzewnowym kobiet chorych na tę chorobę stwierdza się subkliniczny proces zapalny pochodzenia nie-infekcyjnego. Celem pracy była ocena stężenia dwóch markerów, białek ostrej fazy zapalnej: haptoglobiny i ceruloplazminy w płynie otrzewnowym kobiet z endometriozą. Materiał i metody: Do badań włączono 229 kobiet, które przebyły diagnostyczną lub terapeutyczną laparoskopię. Endometriozę w stopniu minimalnym, łagodnym, umiarkowanym wg ASRM potwierdzono histologicznie u 119 kobiet (grupa badana). Pozostałe 110 pacjentek leczono z powodu prostych lub dermoidalnych torbieli (grupa referencyjna). Stężenia haptoglobiny i ceruloplazminy w próbkach płynu otrzewnowego oceniano przy użyciu komercyjnych zestawów do immunodyfuzji radialnej. Wyniki: Stężenie haptoglobiny w płynie otrzewnowym pacjentek z endometriozą było znacznie wyższe w porównaniu do pacjentek z grupy referencyjnej. Większe stężenie haptoglobiny dotyczyło podgrupy pacjentek z umiarkowaną i ciężką postacią choroby. Nie stwierdzono różnic w stężeniu ceruloplazminy w płynie otrzewnowym pacjentek z endometriozą w porównaniu do pacjentek z grupy referencyjnej. Jednakże wykazano, że stężenie ceruloplazminy jest większe w podgrupie pacjentek z ciężką postacią choroby w porównaniu do pacjentek z grupy referencyjnej i podgrupy pacjentek z łagodną postacią choroby. Wnioski: Wyniki naszych badań potwierdzają hipotezę o istnieniu subklinicznego stanu zapalnego w jamie otrzewnowej pacjentek z endometriozą. Wydaje się, że działanie silnych bodźców prozapalnych powodujących zwiększenie stężenia białek ostrej fazy w płynie otrzewnowym dotyczy jedynie pacjentek z zaawansowanymi postaciami choroby

Wartość diagnostyczna pomiaru NT-proBNP w rozpoznawaniu izolowanej dysfunkcji rozkurczowej lewej komory wśród pacjentów z udokumentowaną chorobą wieńcową

Wstęp: Wartość diagnostyczna pomiaru NT-proBNP w rozpoznawaniu skurczowej dysfunkcji lewej komory jest powszechnie znana i dobrze udokumentowana. Rola NT-proBNP w diagnostyce rozkurczowej dysfunkcji (DD) wśród pacjentów z chorobą wieńcową i zachowaną funkcją skurczową lewej komory jest mniej poznana. Metody: Do badania zakwalifikowano kolejnych 83 pacjentów z udokumentowaną angiograficznie chorobą wieńcową, po przebytym zawale serca ściany przedniej i z frakcją wyrzutową lewej komory większą od 45%. Na podstawie typowych wskaźników napływu mitralnego i oceny napływu w żyle płucnej prawej górnej podzielono chorych na 2 grupy: grupę A bez DD - 32 osoby i grupę B z DD, w której wyodrębniono 3 podgrupy: podgrupę B1 z profilem zaburzonej relaksacji - 38 chorych, podgrupę B2 z profilem pseudonormalizacji - 8 osób oraz podgrupę B3 z napływem restrykcyjnym - 7 osób. Ponadto u wszystkich pacjentów oznaczono propagację fali E (Vp) i NT-proBNP. Wyniki: Frakcja wyrzutowa lewej komory wynosiła średnio 56,2 &plusmn; 9% i nie różniła się znamiennie statystycznie między poszczególnymi podgrupami. Stężenie NT-proBNP było równe 107 &plusmn; 101 pg/ml w grupie A, 299 &plusmn; 281 pg/ml w B1, 734 &plusmn; 586 pg/ml w B2, 2322 &plusmn; 886 pg/ml w B3, a różnice istotnie statystycznie wystąpiły między grupami A i B2 (p < 0,05), A i B3 (p < 0,01), B2 i B3 (p < 0,01). Z kolei prędkość propagacji fali E wynosiła odpowiednio 69 &plusmn; 21 cm/s, 56 &plusmn; 20 cm/s, 53 &plusmn; 17 cm/s, 44 &plusmn; 11 cm/s, a różnice istotnie statystycznie wystąpiły między grupami A i B2 (p < 0,05) oraz A i B3 (p < 0,01). Stwierdzono istotną dodatnią korelację między stopniem klasy DD a wartością NT-proBNP (r = 0,66; p < 0,001) i ujemną korelację z wartością Vp (r = -0,41; p < 0,001). Opracowano krzywe ROC w celu określenia punktu odcięcia stężenia NT-proBNP determinującego rozpoznanie izolowanej DD lub zaawansowanej DD o typie restrykcji. Wartość najlepiej dyskryminująca rozpoznanie DD wynosiła ponad 131 pg/ml (pole pod krzywą ROC: 0,63), a rozpoznanie restrykcji powyżej 1670 pg/ml (0,83). Czułość, swoistość, dokładność, pozytywna i negatywna wartość predykcyjna wynosiły odpowiednio: 71%, 50%, 63%, 69%, 52% i 57%, 99%, 95%, 80%, 96%. Wnioski: U pacjentów z chorobą niedokrwienną serca i zachowaną funkcją skurczową lewej komory jednorazowy pomiar NT-proBNP identyfikuje osoby z izolowaną rozkurczową dysfunkcją lewej komory, szczególnie w najbardziej zaawansowanym stadium, jakim są zaburzenia restrykcyjne

Nauki o polityce publicznej

Uniwersytet Warszawsk